@ ប៊ូសាន
ក្រុមគ្រូពេទ្យនិងក្រុមជួយសង្គ្រោះជាច្តើនមកពីកន្លែងផ្សេងគ្នា មកប្រមូលផ្តុំគ្នានៅខេត្តប៊ូសានដើម្បីរងចាំជួយសង្គ្រោះអ្នកជម្ងឺដែលរងគ្រោះដោយសារតែគ្រោះរញ្ជួយដី ហើយក្នុងចំណោមនោះយើងក៏ឃើញមានគ្រូពេទ្យប្រុសស្រីមួយគូកំពុងបណ្តើរគ្នាចុះពីឡានមកដោយខាងប្រុសជាអ្នកកាន់ឥវ៉ាន់ចំណែកខាងស្រីកាន់ត្រឹមតែកាបូបតូចល្មដែលអាចដាក់គ្រឿងសម្ភារៈពេទ្យបានតែប៉ុណ្ណោះ
"សូមអញ្ជើញលោកគ្រូពេទ្យ និងអ្នកគ្រូពេទ្យមកខាងនេះ"គ្រាន់តែឈានជើងមកដល់កន្លែងកើតហេតុភ្លាមទាហ៊ានម្នាក់ក៏ស្រដីឡើងព្រមទាំងនាំអ្នកទាំងពីរនិងគ្រូពេទ្យផ្សេងៗទៀតទៅតាមខ្លួនដែលជាកនកលែងសម្រាប់ដាក់អ្នកជម្ងឺដែលកំពុងតែត្រូវការការជួយសង្គ្រោះ
"លោកទៅមើលអ្នកជម្ងឺដែលរបួសធ្ងន់ៗទៅនៅទីនេះខ្ញុំអាចចាត់ការបាន"ថេហ្យុង ស្រដីឡើងប្រាប់ទៅកាន់រាងក្រាស់ព្រមទាំងដាក់ខ្លួនអង្គុយចុះមើលអ្នកជំងឺដែលមានសភាពស្រាលតិចតួចបានព្រោះនាងជាគិលានុប្បដ្ឋាកយិកាអាចត្រឹមតែដេររបួសនិងលាបថ្នាំតិចតួចតែប៉ុណ្ណោះ
ចំណែកជុងហ្គុកឮបែបនេះហើយក៏ទៅធ្វើតាមអ្វីដែលនាងប្រាប់ដូចគ្នា
"នេះខ្ញុំដេររបួសឱ្យ មិនអីទេមិនឈឺទេ"ថេហ្យុង និយាយទៅកាន់អ្នកជម្ងឺម្នាក់ទំនងជាមនុស្សគរនិយាយមិនបានដែលរបួសរបស់នាងគឺជ្រៅខ្លាំងណាស់ត្រូវដេរឱ្យខានតែបាន តែពេលដែលនាងបម្រុងនឹងចាក់ថ្នាក់ឱ្យនារីម្នាក់នោះនាងបែបរជាដកដៃចេញមិនព្រមឱ្យថេហ្យុងចាក់ថ្នាំស្ពឹកឱ្យទាល់តែសោះ
"គឺរបួសរបស់នាងត្រូវដេរ ខ្ញុំយល់បើអ្នកនាងខ្លាចម្ជុលប៉ុន្តែទ្រាំតែបន្តិចទៅគឺលែងអីហើយ"ថេហ្យុង នៅតែទទួចនិយាយពន្យល់ណែនាំទៅកាន់ស្ត្រីម្នាក់នោះប៉ុន្តែនាងនៅតែគ្រវីក្បាលមិនយល់ព្រមដដែល
"តើឱ្យធ្វើយ៉ាងមិចទៅបើមិនដេរទេរបួសអ្នកនាងនឹងក្លាយជាមិនខានទេ"មិនថាទោះថេហ្យុងខំពន្យល់យ៉ាងណាលទ្ធផលគឺនៅតែដដែលពេលនេះនាងពិតជាអស់ពាក្យនឹងនិយាយជាមួយស្ត្រីម្នាក់នោះហើយ
"អ្នកនាងកំពុងមានផ្ទៃពោះមែនទេ?"ថេហ្យុង លើកចិញ្ចើមសួរទៅកាន់នាងរីម្នាក់នោះខណៈដែលនាងទាញក្រដាស់អេកូមួយសន្លឹកយកមកបង្ហាញធ្វើឱ្យថេហ្យុងយល់បានភ្លាមថាហេតុអ្វីបានជានាងមិនព្រមចាក់ថ្នាំបែបនេះ
"តើអាចទ្រាំបានទេ? បើដេរទាំងមិនចាក់ថ្នាំប្រាកដជាឈឺ"ថេហ្យុង ពោលសំណួរទៅកាន់ស្ត្រីម្នាក់នោះទាំងសម្លេងស្រទន់ចំណែកស្ត្រីម្នាក់នោះគ្រាន់តែឮភ្លាមងក់ក្បាលយល់ព្រមភ្លាមតែម្តង ទើបថេហ្យុងប្រញាប់រៀបចំគ្រឿងសម្ភារៈជួយសង្គ្រោះនិងដេរឱ្យស្ត្រីម្នាក់នោះទាំងថ្នមដៃបំផុត
ការព្យាបាលអ្នកជម្ងឺអស់ពីមួយចូលមួយពីសំណាក់គ្រូពេទ្យទាំងអស់រួមទាំងថេហ្យុងនិងជុងហ្គុកដែរ ម្នាក់ៗគ្មានអ្នកណាបានសម្រាកទេរវល់ធ្វើការរៀងៗខ្លួនទាល់តែរាងស្បើយមនុស្សខ្លះទើបក្រុមគ្រូពេទ្យផ្លាស់ប្តូរវេនគ្នាមើលថែអ្នកជម្ងឺនិងមួយចំនួនទៀតទៅរកអ្វីមកញ៉ាំ
"នេះញ៉ាំសិនទៅ"ជុងហ្គុក ដើរទៅយកអាហារមួយប្រអប់សម្រាប់ខ្លួនឯងនិងមួយប្រអប់ទៀតសម្រាប់ថេហ្យុង
"អរគុណ"
"ហត់អត់"ជុងហ្គុក ដាក់ខ្លួនអង្គុយក្បែរថេហ្យុងមុននឹងពោលសំណួរឡើងខណៈដែលភ្នែកកំពុងតែសម្លឹងមើលព្រះចន្ទដែលកំពុងតែរះបង្អួតសម្រស់នៅលើមេឃ
"បើប្រាប់ថាមិនហត់ប្រាកដជាកុហកហើយ ប៉ុន្តែសប្បាយចិត្តច្រើនជាងដែលខ្លួនឯងមានចំណែកក្នុងការជួយសង្គ្រោះអ្នកជម្ងឺដែលកំពុងតែត្រូវការជំនួយយ៉ាងខ្លាំងនោះ"ថេហ្យុង តបទៅវិញទាំងញញឹមស្រាលៗក្នុងនាមជាគ្រូពេទ្យម្នាក់ការដែលបានជួយសង្គ្រោះអ្នកជម្ងឺឱ្យរួចផុតពីគ្រោះថ្នាក់ជារឿងដែលគួរឱ្យសប្បាយចិត្តបំផុតហើយ
"មិនគួរទាល់តែសោះហើយ"ជុងហ្គុក សម្លឹងមើលទៅមុខថេហ្យុងមុននឹងពោលតិចៗពេលដែលគិតដល់រឿងកាលពីមុនពិតជាចង់អស់សំណើចបន្តិចចង់ខឹងនឹងខ្លួនឯងបន្តិចមិនគួរណាធ្លាប់គិតបែបហ្នឹងទាល់តែសោះហើយ
"មិនគួរអ្វីទៅ?"ថេហ្យុង លើកចិញ្ចើមសួរនៅសុខៗមកនិយាយមិនដឹងក្បាលមិនដឹងកន្ទុយបែបនេះនាងមិចនឹងអាចយល់ទៅថានាយចង់សំដៅដល់អ្វីនោះ
"មិនគួរទៅឆ្កួតគិតថាពេលនោះនាងស្រឡាញ់ស្រីទាល់តែសោះ"ត្រូវហើយមើលរូបរាងនាងចុះទាំងស្អាតទាំងតូចច្រឡឹងចំណែកដើមទ្រូងវិញក៏មិនជាតូចអ្វីដែរ មិនដឹងជាពេលនឹងនាយភ្នែកខ្វាក់យ៉ាងមិចទេបានជាទៅគិតថានាងស្រឡាញ់ស្រីគ្នាឯងទៅកើតដែរពិតជាឆ្កួតពិតមែនហើយ
"ត្រូវហើយលោកប្រហែលជាឆ្កួតពិតមែនហើយ"ថេហ្យុង ដាក់អាហារចូលមាត់មួយមាត់មុននឹងនិយាយឡើងថាឱ្យនាយច្បាស់ណាស់តែបែរជាធ្វើឫកដូចគ្មានរឿងអ្វីកើតឡើងអញ្ចឹង
"នេះបន្លំថាឱ្យខ្ញុំមែនទេ?"
"មិនបានបន្លំទេ គឺថាឱ្យចំទេតើ"មើលចុះថានាងឌឺប៉ុណ្ណាបើនិយាយតែមាត់ទៅវាថី នៅឆ្លៀតញាក់ចិញ្ចើមម្ខាងឌឺនាយទៀតពិតជាគួរឱ្យចាប់ទះខ្លាំងណាស់
"ដឹងទេពេលដែលនាងធ្វើចរិតបែបនេះម្តងៗពិតជាធ្វើឱ្យខ្ញុំចង់..."
"ចង់អ្វីទៅ?"
"ចង់រំលោភ"ជុងហ្គុក ឱនទៅខ្សឹបៗក្បែរត្រចៀកថេហ្យុងធ្វើឱ្យនាងព្រឺសម្បុរខ្ញាក មនុស្សឆ្កួតនេះចេះមកនិយាយពាក្យលាមកអញ្ចឹងទៅកើតដែរបានគេវាយតិចថាគេខូចហា៎
"ខ្ញុំឆ្អែតហើយ ឈប់និយាយជាមួយលោកហើយ ទៅងូតទឹកវិញល្អជាងស្អុះស្អាប់ពេញមួយថ្ងៃហើយ"ថេហ្យុង រកលេសគេចយ៉ាងលឿននៅតទៀតមិនបានទេមនុស្សនេះទុកចិត្តមិនបាន កាលពីមុនពេលដែលនាយមានសង្សារផងនោះហ៊ានលួចបៅដោះនាងលើកនេះនាយនៅទំនេរថាមិនត្រូវរំលោភនាងដូចដែលនិយាយពិតមែនតើគិតយ៉ាងមិច? ការពារប្រសើរជាងព្យាបាល
"ហឹសៗ ខ្លាចមែនទេ?"
"មនុស្សឆ្កួត"ថេហ្យុង ដើរទៅហើយនៅឆ្លៀតងាកមកស្តីឱ្យនាយថែមទៀតធ្វើឱ្យជុងហ្គុកបានត្រឹមតែគ្រវ៏ក្បាលសើចតែម្នាក់ឯងនាយគ្រាន់តែនិយាយលេងៗសោះអ្នកណាទៅដឹងថានាងខ្លាចមែននោះប៉ុន្តែបើគិតសព្វៗទៅនាយក៏គិតបែបហ្នឹងម្តងម្កាលដែរតើ
ក្រោយដោយចេញពីជយងហ្គុកថេហ្យុងបានមករៀបចំសម្ភារៈដើម្បីទៅងូតទឹកជម្រះកាយប៉ុន្តែអ្វីដែលហួសចិត្តនិងគួរឱ្យខឹងជាងនេះទៅទៀតនោះគឺទឹកបែរជាដាច់អស់ ធ្វើឱ្យនាងមិនអាចងូតនៅក្នុងបន្ទប់ទឹកបានដូច្នេះហើយទើបត្រូវបង្ខំចិត្តដើរចេញពីកន្លែងស្នាក់នៅដើម្បីទៅរកទឹកក្បែរជើងភ្នំតាមអ្វីដែលអ្នកនៅទីនេះប្រាប់នោះដើម្បីងូត
"គិតច្រើនតែខ្លួនឯង"ថេហ្យុង ដើរបានពីរបីជំហ៊ានចេះតែងាកក្រោយម្តងមានអារម្មណ៍ថាដូចជាមានអ្នកដើរតាមតែពេលងាកទៅដូចជាមិនឃើញមានអ្នកណាទាល់តែសោះដូច្នេះទើបគិតថាអាចមកពីចិត្តគិតច្រើនតែម្នាក់ឯងក៏ថាបានដែរ ទើបបណ្តេញគំនិតទាំងនោះចោលឱ្យអស់ហើយក៏ដើរទៅមុខបន្តទៀត ប៉ុន្តែទោះព្យាយាមមិនគិតប៉ុណ្ណាក្នុងចិត្តនៅតែមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចដដែលហ្នឹង
"បានហើយថេហ្យុង កុំគិតច្រើនអី គ្មានអ្វីកើតឡើងទេ"ដើរមកដល់មាត់ស្រះថេហ្យុងក៏ពោលឡើងដើម្បីលួងលោមចិត្តខ្លួនឯង មុននឹងដោះសម្លៀកបំពាក់ចេញពីខ្លួនទាល់តែអស់រួចក៏ចុះចូលទៅក្នុងស្រះនោះតែម្តង(ដោយសារតែពេលមកគឺមកតែម្នាក់ឯងទេហើយនៅស្រះនឹងក៏អត់មានមនុស្សដែរដូច្នេះទើបថេហ្យុងដោះសម្លៀកបំពាក់ចេញអស់)
"ប្រូង អាយ~ ជួយ...អឹម"កំពុងតែងូតទឹកសុខៗស្រាប់តែមានសម្លេងអ្វីមិនដឹងទេហក់ចូលទឹកធ្វើឱ្យថេហ្យុងអត់នឹងភ័យមិនបានប្រុងនឹងស្រែករកជំនួយទៅតែបែរជាត្រូវអ្នកម្ខាងទៀតបំបិទមាត់មិនឱ្យស្រែករួចទោះខំប្រឹងរើយ៉ាងណាក៏មិនបានផលទាល់តែសោះ
រងចាំភាគបន្ត
ដឹងអត់ ការខមិនរបស់អ្នកទាំងអស់គ្នាគឺជាកម្លាំងចិត្តរបស់ខ្ញុំក្នុងការសរសេររឿងបន្តទោះបីជាពេលខ្លះអត់បានចូលតបក៏ដោយប៉ុន្តែចង់ប្រាប់ថារាល់ការខមិនគឺខ្ញុំបានមើលឃើញទាំងអស់ ក៏មិនមែនមិនចង់តបដែរប៉ុន្តែដោយសារប៉ុន្មានថ្ងៃនេះមិនដឹងយ៉ាងមិចទេ មានអារម្មណ៍ថាអត់សូវស្រួលខ្លួនរហូត ធ្លាប់តែរាល់ដងឈឺក្បាលលេបថ្នាំមួយគ្រាប់អីបាត់ហើយតែឥលូវលេបមួយថ្ងៃស្អែកឡើងឈឺដដែល
សង្ឃឹមថាអ្នកទាំងអស់គ្នាមិនប្រកាន់ទេណាដែលmeមកត្អូញត្អែក្នុងនេះ ប៉ុន្តែពិតជាមិនដឹងប្រាប់អ្នកណាពិតមែនមែនបើប្រាប់អ្នកផ្ទះខ្លាចថាពួកគាត់បារម្ភដែលយើងមកឆ្ងាយហើយឈឺនោះទេ ប្រាប់មិត្តភក្តិក៏គេមិនសូវយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះយើងដែរ