Mackenzie's POV
It's Saturday but unlike the usual, I had to go to school. Para sa first ever practice sa pageant.
Nauurat na kaagad ako tumutunog pa lang ang mga pans sa kusina para sa iluluto ni Kai.
Nakasimangot akong bumangon at naglakad papunta sa kitchen where Kai is happily preparing our food.
"You're happy," I said with my raspy voice and half-opened eyes.
I saw her face light up as she ran to me to give me the warmest hug. I love mornings with Kai. She makes my day better.
"Good morning," masaya niyang bati while kissing my cheek and I smiled before hugging her tightly and resting my head on her chest.
"Aw. My baby's feeling lazy," mahina niyang sabi while patting my head gently and I nodded.
"You want to stay in?" Pangtutukso niya and I smiled.
"That would be great," I said at hinila siya pababa para humiga sa sahig.
"Sige. 1 more hour. Wag na lang tayo mag breakfast," sabi niya at binuhat ako at sa sofa kami nahiga.
"Mahal, we need to get up na," mahinang paggising sa akin ni Kai at masama pa rin ang loob ko but it's good that she's the first one I see in the morning.
I smiled before kissing her at ibinaon ang mukha ko sa leeg niya.
"I hate spending Saturdays in school," pagsusumbong ko sa kanya and I felt her giggle.
"I know," she apologetically said while stroking my hair.
"I love you, Kai. So much," bulong ko as I hug her tightly.
"I love you so much more," sabi niya at hinalikan ang tuktok ng ulo ko.
Matapos ang ilan pang minuto ay bumangon na kami.
Nagluto pa rin si Kai ng lunch namin mamaya at sabi niya dumaan na lang daw kami sa cafe for our breakfast.
Nananakbo kaming pumasok sa studio dahil malapit na kaming ma-late.
"Yikes. Umabot," tumatawang sabi ni Crisel sa amin at ngumiti ako sa kanya.
"Tangina. Akala ko di ka attend eh. Magdadabog na dapat ako kay Kai." Nakasimangot na bungad sa akin ni Eli at nginitian naman niya si Kai.
"Please, 'wag mo sirain ang umaga ko," sabi ko at inirapan naman niya ako.
"Kai, laro tayo later valo. G ka?" Pagyaya ni Eli at nilampasan nila ako ni Kai.
Aba!
"Nako po, nahila na ni Eli," bulong ni Crisel na nasa tabi ko na.
"Kaya nga. Hindi man lang ako nililingon tignan mo," pagsusumbong ko sa kanya habang nakasimangot na pinapanood si Kai at Eli magtawanan.
"Pasalamat ka nga si Eli lang nakakahila. Dami gustong humablot dyan sa jowa mo teh," sabi ni Crisel at napatingin naman ako sa kanya.
"Sino?" I curiously asked then she laughed.
"Mga kapwa candidate mo rin, badtrip nga sila sayo eh. Sabay ka lang daw sa uso kaya ka nag-girlfriend," bulong niya at nagkatinginan naman kaming dalawa bago kami matawa.
"Kapal naman ng mukha nila," sabi ko at tumango siya.
"Di nila alam, ikaw pa nagpabaliko sa isa nilang crush na si Jirah," tumatawa niyang sabi at nanglaki naman ang mata ko.
"Hala. Oo nga no, nakalimutan ko 'yon," sabi ko, reminiscing the past.
"Kailan yon? 3rd year high school no? Naalala ko she even broke up with her boyfriend. Kasi gustong-gusto ka niya." Sabi niya and I nodded.
"You never really liked her?" Tanong niya sa akin at umiling ako.
"I loved her like my sister. Siya lang constant na babae sa buhay ko non eh. Nung umamin siya, at first I tried to feel the same way. To reciprocate her feelings. Pero wala talaga. Kahit anong takot ko non na mawala siya sa buhay ko, mas okay na yon kesa sayangin ko lang oras at pagmamahal niya sakin," sagot ko kay Crisel.
"Eh ano umangal naman ba si Eli?" Tanong niya pa at umiling ako ulit.
"He knew everything from my side. Di rin namin nakita na Jirah would like me that way. Iisa lang naman kasi trato ko sa kanila eh. Then it happened," malungkot kong sabi and Crisel looked at me.
"Why are you sad?" Tanong niya.
"I just missed my junior high school life. At that time, yun na pinakamabigat kong problema. I never thought things would be so much harder at 21," natatawa kong sabi and she sighed.
"Right? Dati ang pinakamahirap sa buhay ko buong araw ako sa school because of dance rehearsals. Ngayon, di ko na alam, gigising pa lang ako sobrang hirap na ako," sabi niya at sabay kaming bumuntong huminga.
"Hirap ng adulting," sabay namin sabi at napatawa naman kami.
"Namiss ko si Kenzie dito sa studio," sabi ni Kenjie na umuupo ngayon sa tabi ko.
"Diba? Parang ang saya nung nandito pa sila ni Oli," sagot naman ni Crisel.
"Mas masaya naman kasi buhay talaga nung mas bata pa tayo," sabi ko sa kanila.
"Di na kayo balik ni Oli dito? Alis na rin si kuya Psy pag-graduate natin eh," Sabi ni Kenjie at umiling ako.
"Ako hindi na talaga. Kay Kai na 'to. Magiging housewife na lang ako," sabi ko sa kanila at tumawa naman sila.
"Nako. Dito mo pa binigay si Kai andaming nakaabang dyan," sabi ni Kenjie at inirapan ko naman siya.
"Wala ko pake. Di naman sila nakakaupo sa mukha ni Kai," sabi ko at pinaghahampas nila ako.
"Naku naman! Naiinggit na naman ako!" Sabi ni Kenjie at nagdabog.
"Alam mo bakla, kinilig din ang bayag ko dyan kay Kai. Kaso ang unang bungad I have someone I like so much. Edi wala na. Nasira na naman ang pag-ibig sa puso ni bading," sabi ni Kenjie at tinawanan ko naman siya.
"Eh akala ko ba ayaw mo sa pempem?" Tumatawang sabi ko sa kanya.
"Ay bading. Hindi mukhang may pempem ang jowa mo nung nag-audition. Tignan mo," sabi niya at may hinanap sa cellphone niya.
"Oh tignan mo. Naka hood pa siya non nung una, hindi ko nalaman na mahaba ang buhok. Nung una pa pinalalim ang boses," sabi niya at iniumang ang phone niya sa akin.
"Bah. Pogi ah," sabi ko at ngumiti sila.
"Kung narinig 'yan ni Jai badtrip na yon buong practice," tumatawang sabi ni Kenjie at nag-apri sila ni Crisel.
"Gago. Pinag-uusapan lang namin sila kanina," natatawang sabi ni Crisel.
"Nako. Kung alam mo lang kung gano kapatay na patay sayo ni Jairah. Hirap na hirap yon mag move on sayo. Lalo na nung hindi mo na siya pinapansin? Nako. Lagi yang naiyak. Lagi masama loob. Lagi galit sa mundo. Pero never 'yan nagalit sayo. Never kang sinisi na pa-fall ka or paasa. Lahat ng lumabas sa bibig nyan tungkol sayo maganda. Maski nung naging jowa mo si EJ? Kay EJ gigil 'yan. Pero ikaw? Mahal na mahal ka." sabi ni Kenjie at napabuntong hininga na naman ako.
"Sorry na nga eh," sagot ko sa kanya at tinawanan niya ako.
"De. Ako kasi bestie niya diba? Bago siya mang-ghost. Kaya ayon, alam ko lang din lahat ng hirap niya. Alam ko rin naman hirap mo te," Sagot niya at tumango ako.
"Namimiss ko nga siya minsan eh. Lalo na kapag di ako ma-gets nila Oli. Hindi ko na alam kung kanino ako tatakbo. Kaso yun nga. Kung ganon naman kinalabasan naming dalawa, diba? Mas okay na ngang wala na talagang any forms of connection." Sabi ko at nanglaki naman ang mata ni Crisel na tila may naalala.
"Eh! Nung halloween party balita ko ang dikit sayo!" Sabi niya at hinampas ako sa balikat.
"Ah. Yon? I was so drunk with Alfonso, and with my problems nung nakita ko siya limot ko na lahat ng awkwardness nung nagkita kami. Ngayon ko na lang ulit naalala na may ganon nga pala," sabi ko at bumuntong hininga.
"Anyway, mukha namang okay na kayong dalawa. Kamusta naman si ate Kai?" Tanong naman ni Kenjie.
"Oks lang. Masaya naman. Lagi palakpak tenga," nakangiti kong sabi at tumawa sila.
"Bagay kayo. Kahit inggit ako." Sabi ni Kenjie.
"Diba? Lagi bukang bibig ni Kai girlfriend niya eh. Nung una ha, nung di niya sinasabi name. Laging my girlfriend does this, my girlfriend this, my girlfriend that. Hanggang ngayon. Kenzie this, Kenzie that. Walang wala kay EJ!" Tumatawang sabi ni Crisel and I smiled softly.
"EJ can't even compare. Much more superior si Kai," sagot din naman ni Kenjie and I wholeheartedly agree.
"Kumpleto na ba lahat?" Sigaw ni Kuya Psy.
"Yup," sabi ni Kai at tumayo na.
"Sige, stretching muna kayo tas una nating practice yung first dance number," sabi ni Kuya Psy at dumiretso sa aming tatlo.
"Sayang wala si Oli. Nakakamiss naman nung maliliit pa kayo. Ganyan din ang pwesto niyo palagi," he said as he smiled softly.
Sobrang senti naman ng mga tao dito! Naiiyak ako!
"Kuya Psy, ibalik mo kami sa junior high days," Crisel said while pouting.
"Kung kaya ko lang talaga," mahina nitong sagot at niyakap si Crisel.
"Guys! Pwesto na!" Sigaw ni Kai na nakatingin sa amin nang masama.
"Ay by the way. Kung ano nilambing ng jowa mo, baka hindi mo magustuhan kapag practice," paalala ni Claire at naglakad na kami to join them.
"Kapag may inutos sunod agad. Nasasayang oras," sabi ni Kai while looking at us.
"Lagot," bulong ni Eli na katabi ko na at tinignan ko naman siya nang masama.
Sinunod lang namin ang stretches na pinapakita ng isang dance troupe sa unahan and when we were done, si Kai na kaagad ang nagturo.
"Candidate 1, pagpasok niyo from backstage, dito ang diretso sa gitna. Candidate 2, sa kanan ng 1, 3 sa kaliwa ng 1, 4 sa side ng 2, tapos salitan for the following hanggang makarating ng 10. After ng 10 may dance number tapos exit. Hati kayo sa gitna, you go left, you go right," pagtuturo ni Kai sa amin with a stern voice and I feel like she's shouting at me.
I feel like crying. Hindi ako sanay. Natatakot ako.
"Practice natin, punta sa pinakalikod. Rampa ha! Baka mamaya manakbo kayo!" Sigaw niya and I flinched.
Agad naman akong hinawakan ni Eli sa siko.
"You good?" Bulong niya at tumango lang naman ako sa kanya bago manakbo papunta sa likod ng studio for our position.
"Bilis!" Sigaw niya pa para magtakbuhan ang ilang candidate.
"Wala munang music, tantyahin lang muna natin. And one, two, three, walk!" Sigaw niya and I immediately did my thing.
All the years I was forced to go on pageant training was paying off dahil kahit anong takot ko kay Kai, I still managed to walk the way I'm supposed to.
"Sabi ko kanan ng 1! From the top!" Sigaw na naman ni Kai nang tumabi sa kaliwa ko ang candidates number 2.
Nang maayos ang formation hanggang sa candidate 10, Kai made us stay put to check kung maayos ang pwesto.
"1, urong kayo sa pa-left tapos back," utos niya and we obliged.
"Back pa," and we did.
"Kaliwa konti," and we did.
Nang hindi namin makuha ang gusto niya she walked up to us at agad naman akong napaatras dahilan para mabangga ko si Eli.
"Careful," sabi ni Kai sa akin and I nodded while looking at the floor.
Inayos niya ang pwesto namin at pinagpatuloy na ang practice.
Natatakot pa rin ako.
One shout and I'm back to being 17 and abused.
Matapos ang dalawang oras na practice of me being terrified, we had our lunch. Agad akong nanakbo palabas papunta sa likod ng studio na mga member lang ng troupe ang nakakaalam.
Kai immediately followed me and when I saw the look on her face my tears started to fall.
"What's wrong?" Gulat niyang tanong and when she stepped closer my immediate response was to step away.
Halatang nagulat siya sa inasta ko and didn't try to take one more step.
"Are you scared of me?" Hindi makapaniwala niyang tanong and I wiped my tears.
"I'm sorry," umiiyak kong sabi.
Ano ba naman 'tong mga luha na 'to? Bat di tumitigil?
"Can I come near you?" She said with pleading eyes and I nodded.
Dahan-dahan siyang lumapit sa akin while holding a towel then she examined me.
"Mahal, I'm sorry," mahina kong bulong sa kanya while still crying and she shook her head before hugging me.
"What are you sorry for? You don't need to apologize," mahina niya ring sabi while rubbing my back at tumuloy ako sa pag-iyak.
Kai doesn't deserve this. She's just doing her job. She doesn't deserve na maging tapunan ng trauma ko sa buhay.
This is what I'm afraid of. Kaya una pa lang ayoko na eh, dahil sa ganito. Hindi naman niya kasalanan, pero sa kanya nabubuhos.
Sila sumira sa akin pero siya ang nagpapakahirap na buuin ako. Napakasama ng mundo.
She continued to comfort me hanggang sa tumahan ako.
"Sorry, Mahal. Ha? I'll be more gentle. I didn't realize na natatakot ka sakin kanina." Maamo niyang sabi while wiping my tears away.
"Hindi ka naman dapat mag-sorry eh. I should be the one saying sorry. Wala ka naman ginawang masama. Ngayon ikaw na naman need mag-adjust," umiiyak ko pa ring sabi sabi sa kanya.
"No. Hindi rin naman rational na lagi ako nakabulyaw sa mga tao for them to follow me. You helped me realize that. Thank you. I really am sorry, Mahal." Sabi niya then she hugged me once more.
"I'm sorry ganito ako," sabi ko and she looked at me like it's the most ridiculous thing she's heard.
"Don't you ever say that again. Okay? It's not your fault." Sabi niya at hinalikan ako. Na naman.
Do I really deserve her? Sa lahat ng taong nasaktan ko sa buong buhay ko, do I deserve someone whose biggest fear is to see me in pain? Do I?
We had our lunch sa cafeteria habang si Eli ay natulog lang sa studio. Tahimik lang ako buong araw and Kai made sure to be always gentle magmula nung makabalik kami from lunch.
Ang daming nakapansin ng pagbabago sa tono niya, even Kuya Psy.
Nang pauwi na kami, nagpaalam na ako kay Eli. He hugged me tight before saying goodbye.
"You're good, okay? It's Kai. You're gonna be okay. Kapag may ginawa pang hindi mo nagustuhan sumbong mo sakin," bulong niya while patting my head and I nodded bago niya buhatin papasok sa sasakyan ang mga bag namin ni Kai.
"Kai, mamaya ah." Pagpapaalala ni Eli sa kanya but she just shook her head.
"I think I'll spend the rest of the evening with Kenzie," sabi niya and I smiled.
"It's okay. Napagod din naman ako. You can play with them," sabi ko and she looked at me hesitantly.
"Bahala kayo. Hit me up later if you wanna join us," sabi ni Eli at tuluyan nang nagpaalam sa aming dalawa.
"Mahal, what can I do to make this up for you?" Mapanuyo niyang sabi and I shook my head.
"I was just rattled today. Wala kang kasalanan. I just need to rest din," sabi ko sa kanya and she nodded.
"What do you want for dinner?" She asked while opening the door for me.
"Wala akong gana. I'll just go straight to bed siguro," sabi ko the she sighed.
"Sige. I'll have ramen. Yung specialty mo," napipilitan kong sabi and faked a smile just to let her know that I am really fine.
I am. Wala na lang talaga akong gana ulit.
She smiled widely and excitedly kissed me on my cheeks.
"Okay! Ramen here we go!" Masaya niyang sabi at sinabayan ko naman ang kasiyahan niya. Kahit na deep down, I felt empty.
Nakarating kami sa condo and Kai immediately cooked for me at naligo naman ako.
Nang makita niya akong bagong ligo, nag-iba na naman ang mukha niya.
"What's wrong?" Tanong ko sa kanya.
"Wala. This is the first time na hindi tayo naligo nang sabay sa gabi eh. But don't worry about it. I get it," sabi niya while putting down the food in front of me.
"Hindi mo ako sasamahan kumain?" Mahina kong tanong sa kanya.
"Ligo na ako," sabi niya while walking away without even looking at me.
I stared at the meal she cooked for me for a good minute bago ko maramdaman na tumulo ang luha ko.
Sobrang tahimik sa condo.
Usually, around this time, my condo would be filled with mine and Kai's laughter. O kung ano man ang ginagawa namin. Dance battle, karaoke, kwentuhan, nanonood ng series, it would be noisy unless we're both asleep.
Pero ngayon, napakatahimik.
It's like this when I was alone. Bawat tunog, even a small drop of water from the sink, rinig na rinig.
Agad kong pinunasan ang luha ko at pumunta sa living room para buksan ang TV to avoid being trapped in my thoughts at nagsimulang kainin ang ramen ko.
First bite, bumuhos na naman kaagad ang luha ko.
It's like I'm in senior high again. Alone in my condo, bottling it all in kasi wala akong pwedeng pagsabihan. Wala akong matakbuhan. So I sit alone in the dark, feeling my soul break into tiny million pieces.
How am I back here?
I never thought I'd feel lonely again.
Habang kumakain ay tumutulo ang luha ko at pilit ko naman itong pinupunasan.
What's happening? I never thought I'd be back in the same hole I fought so hard to get out of. Bakit biglang nandito na naman ako?
Ubos na yung nilutong ramen na Kai pero hindi pa rin ako tumatahan sa pag-iyak ko. Narinig kong tumigil na ang pag-agos ng tubig sa shower at pagbukas ng pinto sa CR kaya naman nilakasan ko pa ang volume ng TV para matakpang ang tunog ng paghikbi ko.
I was also covering my mouth to avoid noices escaping from me.
It's like what's happened 4 years ago.
Buong araw na 'to, I've just been reminded of my past. Again and again. I thought I could escape. Akala ko nakalimutan ko na. Akala ko natakbuhan ko na.
Will this even end? When? They all said it will get better. That it'll be easier with time. But it didn't. I'm still as hurt and as wounded like I was before.
Tama na. Napapagod na ako lumaban.Napapagod na ako huminga.
Ayoko na. Suko na ko.
My thoughts were cut off nang bigla akong yakapin ni Kai mula sa likod. I could feel the water dripping down from her body to mine.
"I'm sorry, Mahal. I'm sorry," paulit ulit niyang sabi habang niyayakap ako nang mahigpit.
"Hindi ko na alam gagawin ko. Please tell me how to make it all go away," mahina kong iyak sa kanya as she hug me tighter.
"Do you want to be with me tonight? Or you want your friends?" Tanong niya sa akin at hinawakan ko lang ang braso niya to hug me tighter. And she did.
How can I get out of here alive? Do I ever?
Sobrang dami kong tanong sa utak ko na hindi ko masagot. Hindi ko alam kung kanino ako hahanap ng sagot. Kay EJ ba? To all those people ba who did me wrong? Sa magulang ko ba? Sa panginoon ba? Kay Kai? Kanino?
I just want to cry. My heart is so heavy that I just want to cry. Gusto kong magsumbong. Pero kanino? Gusto kong magpahinga. Pero paano? I feel like the tiredness I'm feeling is the one you can never get rid off unless you die.
Who knows. Maybe even after death, it still follows my soul.