ထမင္းစားၿပီးေနာက္ ဘိုးဘိုးက စာၾကည့္ခန္းထဲဝင္သြားၿပီး မားမားကအိပ္ခန္းထဲျပန္သြားသည္ကိုခြင္းကလိုက္ပို႔ေပးသည္။
႐ွင္းလ်ွမ္လည္း ျခံထဲသို႔သာ ဆင္းလာခဲ့ၿပီး ျခံထဲမွခုံတန္းေလးတြင္ထိုင္ကာ ေကာင္းကင္ႀကီးကိုေမာ့ၾကည့္ကာ ေရာက္တက္ရာရာကိုသာေတြးေနမိေတာ့သည္။
"ေကာင္မေလးကိုလြမ္းေနတာလား.."
ျသ႐ွ႐ွ အသံေၾကာင့္ ဘယ္သူလဲဆိုတာအၾကည့္ပါဘဲ႐ွင္းလ်ွမ္သိႏွင့္ေနၿပီျဖစ္သည္။
႐ွင္းလ်ွမ္ေဘးကိုမာန္ဟုန္က ဝင္ထိုင္လာသည္။႐ွင္းလ်ွမ္ကေတာ့ေကာင္းကင္ႀကီးကိုသာေငးေမာရင္း
"ကြၽန္ေတာ့္မွာေကာင္မေလးမ႐ွိပါဘူးခြင္း"
"တကၠသိုလ္ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားက ရည္းစားမ႐ွိဘူးဆိုတာကိုယ္ကယံုသင့္သလား"
မာန္ဟုန္ကလည္း႐ွင္းလ်ွမ္နည္းတူ ေကာင္းကင္ႀကီးကိုေမာ့ၾကည့္ကာေမးလာသည္။
"ဒါဆုိ ခြင္း တကၠသိုလ္ဒုတိယႏွစ္ကခ်စ္သူ႐ွိေနၿပီေပါ့"
႐ွင္းလ်ွမ္အေမးေၾကာင့္ မာန္ဟုန္ကျပံဳးေလသည္။
"ရည္းစားေတာ့႐ွိတယ္...ခ်စ္သူေတာ့မ႐ွိဘူး"
မာန္ဟုန္႔ရဲ႕အေျဖေၾကာင့္ ႐ွင္းလ်ွမ္အနည္းငယ္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားရသည္။
"အတူတူဘဲမဟုတ္ဘူးလားခြင္း"
"ကိုယ္ကေတာ့ ခ်စ္သူဆိုတာ ကိုယ္ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနဲ႔တန္ဖိုးထားရတဲ့သူလို႔ သတ္မွတ္တယ္ ရည္းစားဆိုတာက ေပါ့ေပါ့တန္တန္ေျပာတဲ့ေနရာမွာသံုးတဲ့စကားလို႔ကိုယ္ခံယူထားတယ္"
မာန္ဟုန္႔ရဲ႕အေျဖကို႐ွင္းလ်ွမ္ကေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္ျဖင့္။
"ခြင္းမွာ တဖက္သတ္ခ်စ္ရတဲ့သူ႐ွိခဲ့လားအဲ့အခ်ိန္က"
"No...ကိုယ့္မွာအဲ့လိုမ်ဳိးမ႐ွိဘူး မင္းမွာ႐ွိလို႔လား"
"အြန္း..႐ွိတယ္ဘဲဆိုရမလား...ဒါေပမဲ့ကြၽန္ေတာ့္မွာလြတ္လပ္စြာရင္ခုန္ပိုင္ခြင့္မ႐ွိဘူးဗ် ၿပီးေတာ့မျဖစ္သင့္တဲ့ရင္ခုန္မႈုမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္ခြင္းရဲ႕..."
ဒီစကားကိုေျပာေနခ်ိန္မာန္ဟုန္က ႐ွင္းလ်ွမ္ကိုုၾကည့္ေနတာျဖစ္ၿပီး ႐ွင္းလ်ွမ္ကလည္း မာန္ဟုန္႔မ်က္လံုးမ်ားကိုေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ကာေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
"အခ်စ္နဲ႔စစ္မွာမတရားတာမ႐ွိပါဘူး မင္းတကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ သူသိလာေအာင္ ေဖာ္ျပသင့္တာေပါ့"
မာန္ဟုန္႔ရဲ႕စကားေၾကာင့္ ႐ွင္းလ်ွမ္ကေခါင္းငံု႔ကာျပံဳးသည္။
မာန္ဟုန္က ေဘာင္းဘီအိတ္ေထာင္ထဲမွ Marlboro ice blastဘူးအျပာေရာင္ေလးကိုထုတ္လိုက္ၿပီး အထဲက စီးကရက္တစ္လိပ္ကိုထုတ္ယူလိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းဝတြင္ေတ့ကာ လက္တစ္ဖက္ကကာၿပီး မီးျခစ္ျဖင့္မီးညႇိေလသည္။ထို႔ေနာက္စီးကရက္ကိုတစ္ခ်က္႐ိႈက္လိုက္ၿပီး ေခါင္းအနညး္ငယ္ေမာ့ကာ မ်က္လံုးအသာအယာမွိတ္ၿပီး ခပ္ေျဖးေျဖး ျပန္မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။ မာန္ဟုန္႔လႈပ္႐ွားမႈမွန္သမ်ွကို ႐ွင္းလ်ွမ္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။မာန္ဟုန္ ရဲ႕Adam Appleေလးအနည္းငယ္လႈပ္႐ွားသြားမႈကိုပင္႐ွင္းလွ်မ္အမွိန္မသုန္ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ စီးကရက္ကိုေအးေဆးဖြာ႐ိႈက္ေနခဲ့ခင္ဗ်ားက ခင္ဗ်ားရဲ႕အျပာေရာင္စီးကရက္ဘူးေလးလိုဘဲ ေအးခ်မ္းလိုက္တာဗ်ာ။
"မင္းေရာ..ေသာက္ဦးမလား"
႐ွင္းလ်ွမ္အသာအယာေခါင္းခါကာျငင္းျပလိုက္သည္။
"မေသာက္ေတာ့ဘူးခြင္း မားမားကကြၽန္ေတာ္ေဆးလိပ္ေသာက္တာမႀကိဳ္က္ဘူး ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိပါေသးတယ္ ကြၽန္ေတာ္ေဆးလိပ္စေသာက္တာကိုးတန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ေပါ့ ပထမဆံုးနဲ႔ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ဆိုလည္းမမွားဘူးေပါ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေျမႇာက္ေပးလို႔ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ယူလာၿပီးအိမ္ကအိမ္သာထဲခိုးေသာက္တာ မားမားက ဘယ္လိုသိသြားသလဲမသိပါဘူးဗ်ာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုဆူေတာ့မဆူဘူးဗ် မားမားရဲ႕စကားတစ္ခြန္းကကြၽန္ေတာ့္ကို အေတာ္ေလးမ်ားတဲ့ခံစားခ်က္ေတြထည့္ေပးသြားတာ မားမားေျပာတာက သားႀကိဳက္လို႔႐ွိရင္ေသာက္ပါမားမားမတားဘူး ဒါေပမဲ့ မားမားရဲ႕ သိကၡာကိုရင္းၿပီး ေသာက္ရေလာက္ေအာင္ အဲ့ဒီအရာကအေရးပါသလားတဲ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္ကမားမားကေက်ာင္းအုပ္တာဝန္ယူေနတဲ့အခ်ိန္ေလ မားမားေက်ာင္းသားအမ်ားႀကီးကိုထိန္းသိမ္းအုပ္ခ်ဳပ္ႏိုငေ္ပမယ့္သားတစ္ေယာက္ကိုမထိန္းသိမ္းမအုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနၿပီလားတဲ့ မားမားရဲ႕စကားကကြၽန္ေတာ့္အေပၚအေတာ္ထိေရာက္ခဲ့တာခြင္းရဲ႕"
"ကိုယ့္ကိုေတာ့အဲ့လိုဆံုးမေပးမယ့္သူမ႐ွိခဲ့ဘူး"
ထိုစကားကိုမာန္ဟုန္က စီးကရက္ကိုတစ္ခ်က္ဖြာရင္းေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။မာန္ဟုန႔္စီးကရက္၏Mentholအနံ႔က ႐ွင္းလ််ွမ္ႏွာေခါင္းဝသို႔လႈိက္ခနဲ။
မာန္ဟုန္က စီးကရက္ကိုေျမျပင္ေပၚသို႔ပစ္ခ်လိုက္ၿပီး ဖိနပ္ျဖင့္ဖိကာမီးကိုနင္းသတ္လိုက္သည္။
"ကိုယ္အေပၚျပန္တက္ေတာ့မယ္ အျပင္မွာအၾကာႀကီးအေနနဲ႔ အေအးပက္မယ္ ေစာေစာအိပ္"
"ဟုတ္ကဲ့ခြင္း"
မာန္ဟုန္႔ေက်ာျပင္ကို႐ွင္းလ််ွမ္ေငးၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းမ်ွင္းမ်ွင္းခ်မိသည္။႐ွင္းလ်ွမ္နဲ႔ပါးပါးကိုေရြးခ်ယ္ခဲ့လို႔မားမားက ခြင္းအနားကထြက္လာခဲ့တာျဖစ္သည္။ခြင္းအဲ့အခ်ိန္မွာဘယ္ေလာက္ေတာင္အထီးက်န္ေနလိမ့္မလဲ။
------------
ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီးသံုးရက္ကာလတြင္ မားမားေက်းဇူးျဖင့္ ႐ွင္းလ်ွမ္ ရန္ကုန္ကတန္ခိုးျကီးဘုရားအစံုဖူး ခဲ့ၿပီးၿပီျဖစ္သည္။မားမားသြားခ်င္ေသာေနရာတိုင္းကို ခြင္းကလိုက္ပို႔ေပးသည္။မားမားကလည္းသြားသမ််ွေနရာတိုင္း ႐ွင္းလ်ွမ္ကိုအပါေခၚသြားသည္။အလုပ္သြားခ်ိန္အေနာက္တိုင္းဝတ္စံု suitအျပည့္ျဖင့္ၾကည့္ေကာင္းေသာခြင္းက ျမန္မာဝတ္စံု လည္ကတံုးအကႌ် ေယာပုဆိုးျဖင့္လည္းခန္႔ညားက်က္သေရ႐ွိလွျပန္ေလသည္။ ခြင္းသာ ဦးေလးအရင္းမျဖစ္ခဲ့ပါလ်ွင္ သိပ္ေကာင္းမည္ ဟူေသာအေတြးက ႐ွင္းလ််ွမ္ရဲ႕စိတ္ကိုအေတာ္ေလးကိုႏိွပ္စက္လြန္းလွသည္။
ဦးေလးကိုျပစ္မွားမိတဲ့႐ွင္းလွ်မ္အဖို႔ ငရဲျပည္မွာ နာမည္စာရင္း႐ွိေနၿပီလားမေျပာတတ္ပါ။
ဒီေန႔ေတာ့မားမားလည္း အနားယူရမည္ျဖစ္၍ ခြင္းကလည္းcompany ကိုသြားသည္။႐ွင္းလ်ွမ္လည္းပ်င္းပ်င္း႐ွိသည္ႏွင့္အိပ္ရာထဲတြင္သာေကြးေနလိုက္သည္။
"ေဒါက္..ေဒါက္..ေဒါက္..."
အျပင္ကတံခါးေခါက္သံၾကားသည္မို႔ ႐ွင္းလ်ွမ္ မ်က္လံုးမ်ားဖြင့္မိသည္။
"ဘယ္သူလဲ"
"အစ္ကိုေလး ကြၽန္ေတာ္ပိုင္ဦးပါ"
"ေအးလာၿပီ"
တံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့အျပင္မွာပိုင္ဦးကမတ္တပ္ရပ္ေနသည္။ပိုင္ဦးကိုျမင္ေတာ့႐ွင္းလ်ွမ္ ျပံဳးျပလိုက္ၿပီး..
"ဘာကိစၥ႐ွိလို႔လဲပိုင္ဦး"
"အစ္ကိုေလးမာန္က တကၠသိုလ္ေျပာင္းတဲ့ကိစၥနဲ႔အျပင္သြားရမယ္ အဆင္သင့္ျပင္ထားပါတဲ့ သူ ေနာက္ဆယ္ငါးမိနစ္ေနရင္လာေခၚပါမယ္တဲ့ အစ္ကိုေလး႐ွင္းလ်ွမ္နဲ႔အတူကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း အေဖာ္လိုက္ေပးဖို႔ေခၚထားပါတယ္ အဲ့ဒါလာေျပာတာပါ အစ္ကိုေလး႐ွင္းလ်ွမ္"
"ေျသာ္ အြန္းအြန္း ငါျပင္ဆင္ထားလိုက္မယ္ ဒါနဲ႔ ငါ့ကိုအစ္ကိုေလး႐ွင္းလ်ွမ္လို႔မေခၚပါနဲ႔လား ငါနဲ႔မင္းကရြယ္တူေလာက္ဘဲဟာကို နာမည္ဘဲေခၚပါလား ငါေနရခက္လို႔"
"ဟုတ္ကဲ့ အစ္ကိုေလး..အဲ.. ကို႐ွင္းလ်ွမ္ ကိုေတာ့တပ္ေခၚခြင့္ျပဳပါ"
"အင္းအဲ့လိုလုပ္ပါ"
"ကြၽန္ေတာ္ ေအာက္မွာေစာင့္ေနပါ့မယ္ ကို႐ွင္းလ်ွမ္"
"ေကာင္းပါၿပီ"
႐ွင္းလ်ွမ္မွာအခုမွရန္ကုန္ကိုေရာက္ခါစ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းကလည္းမ႐ွိ။ရြယ္တူဆိုလို႔ ပိုင္ဦးႏွင့္ပိုးဥ သာ႐ွိသည္။
---------------
ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ခြင္းက ခဏသာေန၍ အေရးႀကီးMeeting႐ွိသည္ဆိုကာျပန္သြားသည္။က်န္ကိစၥမ်ားကိုပိုင္ဦးႏွင့္သာလႊဲထားခဲ့ၿပီး အျပန္ကိုလည္းႏွစ္ေယာက္အတူtaxi ငွါးျပန္ရန္ဆိုသည္။
"ပိုင္ဦး...ဘယ္က ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ"
"ဟာ ေဟ်ာင္ သူရိန္ မင္းကေရာ ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ ငါက ဒီက ကို႐ွင္းလ်ွမ္ကိုေက်ာင္းေျပာင္းကိစၥဝိုင္းကူေပးတာ"
"မင္းမသိဘူးလား ငါတို႔အေဝးသင္က်ဴ႐ွင္က တီခ်ယ္ေဒၚလွလွေမြးေန႔ကဒီေန႔ေလ အဲ့ဒါတီခ်ယ္ကိုsupriseလုပ္ေပးတာတီခ်ယ္ကမင္းတို႔ေမာင္ႏွမကိုလဲေမးပါတယ္ ငါတို႔မွာဖုန္းနံပါတ္မ႐ွိတာနဲ႔မဆက္သြယ္မိတာ ၿပီးရင္တီခ်ယ္ကမုန္႔လိုက္ဝယ္ေကြၽးမွာမင္းလိုက္ခဲ့ပါလား "
"ငါလိုက္ခ်င္ပါတယ္ ဒါေပမဲ့"
ပိုင္ဦးက ႐ွင္းလ်ွမ္ကိုအားနာေနမွန္းသိ၍ ႐ွင္းလ်ွမ္လည္းအားမနာဘဲလိုက္သြားရန္ေျပာလိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ဆိုရင္ေတာ့လိုက္သြားလိုက္ပါပိုင္ဦး ကြၽန္ေတာ့္ကိုtaxiေပၚတင္ေပးလိုက္ပါ"
"ဒါဆိုကြၽန္ေတာ္လိုက္သြားမယ္ေနာ္ ကို႐ွင္းလ်ွမ္"
ပိုင္ဦးကTaxi တစ္စီးငွါးေပးကာ ႐ွင္းလ်ွမ္ကိုတင္ေပးလိုက္သည္။ကားေပၚက႐ွင္းလ်ွမ္မွာအၾကံတစ္ခု႐ွိေနသည္ကို ပိုင္ဦးမရိပ္မိခဲ့။
"driverေလးေလး အေ႐ွ႕နားေရာက္ရင္ဆင္းမယ္"
"မင္းကိုငွါးေပးလိုက္တဲ့ေနရာကအေဝးႀကီးလိုေသးတယ္ေလ လူေလး"
"ရပါတယ္ေလးေလးကြၽန္ေတာ္ လိုင္းကားစီးသြားခ်င္လို႔"
"ေျသာ္ ခက္လိုက္တာလူေလးရယ္ Taxi နဲ႔ဆိုသက္သက္သာသာေတာင္သြားရေသးတာကို ကဲပါလူေလးသေဘာပါေလ "
"ဟုတ္ကဲ့ေလးေလး ကြၽန္ေတာ့္ကိုေလ ဘာကားစီးၿပီးဘယ္မွတ္တိုင္မွာဆင္းရမလဲ ေျပာျပေပးပါေနာ္"
Taxiေပၚကဆင္းၿပီး Taxi driver ေလးေလးေျပာျပေသာ ကားကိုတက္စီးလာလိုက္သည္။
ကားကထင္သေလာက္မၾကပ္ဘဲ ထိုင္ခံုေနရာပါရလိုက္ေသးသည္။ထို႔အျပင္ကားကမွတ္တိုင္တစ္ခုရပ္တိုင္း ကားမွအသံၾကားရသည္မို႔ ႐ွင္းလ်ွမ္အျပင္ကိုေငးရင္းေမွးခနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။
-----------
႐ွင္းလ်ွမ္လန္႔ႏိုးေသာအခ်ိန္တြင္ ကားကဘယ္မွတ္တိုင္ေရာက္ေနၿပီလဲမသိေတာ့။အေနာက္ထိုင္ခံုကိုလွည့္ၾကည့္ၿပီး ဆင္းရမည့္မွတ္တိုင္ေရာက္ၿပီလားေမးေတာ့ အေတာ္ေလးေက်ာ္လာၿပီဆိုတာသိလိုက္ရသည္။႐ွင္းလ်ွမ္လည္းအလ်င္စလိုျဖင့္ ကားရပ္လိုက္ေသာမွတ္တိုင္တြင္ဆင္းလိုက္သည္။ထိုအခ်ိန္မွသိလိုက္ရတာက ႐ွင္းလ်ွမ္လြယ္လာေသာအိတ္ထဲမွ ပိုက္ဆံအိတ္ႏွင့္ ဖုန္းမ႐ွိေတာ့ဘူးဆိုတာပင္ျဖစ္သည္။
"ဟာသြားၿပီကြာ ဖုန္းေရာပိုက္ဆံအိတ္ေရာမ႐ွိေတာ့ဘူး ငါေတာ္ေတာ္ေသာက္သံုးမက်တာဘဲ"
တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုဖုန္းဆက္ရေအာင္လည္းအိမ္မွာ႐ွိသူမ်ား၏ဖုန္းနံပါတ္တြင္မားမားဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုသာအလြတ္ရေလသည္။ထို႔ေၾကာင့္ ကားမွတ္တိုင္မွာ႐ွိေသာအစ္မတစ္ေယာက္စီမွအကူညီေတာင္းကာ မားမားဖုန္းကိုေခၚလိုက္ေသာ္လည္း မားမားကဖုန္းမကိုင္။ဖုန္းငွါးေသာအစ္မကိုေက်းဇူးတင္စကားေျပာၿပီး ကားမွတ္တိုင္မွေန အေနာက္ကိုျပန္ေလ်ွာက္လာလိုက္သည္။အခ်ိန္ကလည္းတစ္ျဖည္းျဖည္းလင့္လာၿပီျဖစ္သည္။နာရီၾကည့္မိေတာ့ ၆နာရီခြဲ ။ဗိုက္ကလည္းတဂြီဂြီျဖင့္ဆာလာၿပီျဖစ္သည္။အခုခ်ိန္႐ွင္းလ်ွမ္ေမ်ွာ္လင့္မိတာက ခြင္းသူ႔ကိုလာ႐ွာဖို႔ပင္။လူကလည္းဗိုက္ကဆာ ေျခကလည္းေညာင္းလာၿပီျဖစ္၍ လူကငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္လာသည္။
"အဟင့္ မားမားေရ မားမားသားေတာင္ေပၚသားေလး ေျမျပန္ေရာက္ လမ္းေပ်ာက္ေနၿပီလို႔ ကားျပန္ငွါးသြားရေအာင္လည္း အေ႐ွ႕က ေလးေလးေျပာလိုက္တဲ့ကားမွတ္တိုင္ေမ့သြားၿပီလို႔"
႐ွင္းလ်ွမ္ ပါးစပ္ကလည္းပြစိပြစိေျပာကာမ်က္ႏွာကလည္းငိုမဲ့မဲ့ျဖင့္လမ္းသာဆက္ေလ်ွာက္လာလိုက္သည္။
---------------
ဒီေန႔meetingကအေတာ္ေလးၾကာသြားသည္။အျပင္မွျပန္ေရာက္ကတည္းက ထိုင္လိုက္တဲ့meetingကအခု၇နာရီထိုးခါနီးမွၿပီးသည္။
metting roomမွအထြက္ ဖုန္းကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိမ္ဖုန္းကေနဝင္ထားေသာအဝင္ေကာမ်ားကမနည္းမေနာ။မမမ်ားတစ္ခုခုျဖစ္ေနသလားဟူ၍ မာန္ဟုန္ခြင္းစိတ္ပူသြားရသည္။ခ်က္ခ်င္းဖုန္းကိုျပန္ေခၚလိုက္ေတာ့ တစ္ဖက္ကဖုန္းျပန္ေျဖလာသူက မမျဖစ္ေန၍ မာန္ဟုန္ခြင္းစိတ္ေအးသြားရသည္။
"ဟဲလို ေမာင္ေလး.."
"မမဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"အိမ္ျမန္ျမန္ျပန္ခဲ့ပါေမာင္ေလးရယ္ မင္းတူေပ်ာက္ေနတယ္ မမစိတ္ပူလွၿပီေမာင္ေလးရယ္"
တစ္ဖက္ကမမအသံက တုန္တုန္ရီရီျဖင့္ စိတ္အရမ္းပူေနပံုျဖစ္ေန၍ မမေရာဂါထလာမည္ဆိုးသည္။ထို႔ေၾကာင့္မာန္ဟုန္ မမကိုစိတ္ေအးေအးထားဖုိ႔ေျပာၿပီး အျမန္ဆံုးျပန္လာမည္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာကာ ကားပါကင္ကိုအျမန္သြားလိုက္သည္။
ကားကိုတတ္ႏိုင္သမ်ွအိမ္သို႔ျပန္ေမာင္းလာလိုက္သည္။
မာန္ဟုန္ခြင္း ႐ွင္းလ်ွမ္တို႔ကိုထားခဲ့ၿပီးcompanyသို႔ျပန္လာစဥ္တုန္းက ပိုင္ဦးကမာန္ဟုန္႔ကိုဖုန္းဆက္ကာ သူသြားစရာ႐ွိသည့္ကိစၥကိုခြင့္ေတာင္းၿပီး ႐ွင္းလ်ွမ္ကလည္းTaxiႏွင့္သာျပန္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းအေၾကာင္းၾကားသည္။အစက အိမ္ကကားတစ္စီးကိုလႊတ္၍ႀကိဳရန္စီစဥ္ေပးမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း အေရးႀကီးအလုပ္ကိစၥ phone callေၾကာင့္ အာရံုမ်ားကာ ထိုကိစၥစီစဥ္ရန္ မာန္ဟုန္ေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့သည္။သတိျပန္ရခ်ိန္meeting roomထဲေရာက္ေနၿပီျဖစ္ၿပီး Taxiႏွင့္ျပန္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာထား၍ ဒီအတိုင္းသာေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့မမက ဧည့္ခန္းထဲတြင္မ်က္ႏွာမသာမယာျဖင့္ထိုင္ေနေလသည္။မာန္ဟုန္႔ကိုျမင္ေတာ့ ထိုင္ေနရာမွအားယူရင္းထလာကာမာန္႔ဟုန္႔လက္ကိုအားကိုးတႀကီးဆုပ္ကိုင္ကာေလသည္။
"ေမာင္ေလးရယ္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ မင္းတူက ရန္ကုန္ကိုအခုမွေရာက္ဖူးတာ ႏံုအတဲ့သူမဟုတ္ေပမယ့္ ငယ္ငယ္က သူ႔အေဖနဲ႔ေတာထဲသြားရင္း လူကြဲၿပီး လမ္းေပ်ာက္ဖူးလို႔ရတဲ့စိတ္ဒဏ္ရာ႐ွိတယ္ကြယ္မမစိတ္ေတြပူလွၿပီ "
မမခြာညိဳက မ်က္ရည္မ်ားဝဲကာေျပာလာေတာ့ မာန္ဟုန္လည္းစိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ရေလသည္။သူအျပင္ေခၚၿပီးေသခ်ာဂ႐ုမစိုက္ေပးႏိုင္လို႔ဟူေသာကိုယ့္ကိုကိုယ္အျပစ္တင္သည့္အေတြးကလည္းေခါင္းထဲခ်ာခ်ာလည္ေနသည္။ပိုင္ဦးကလည္းမ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ မာန္ဟုန္႔ကိုၾကည့္ေနေလသည္။
"မမစိတ္မပူပါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ေတြ႔ေအာင္႐ွာေပးမယ္"
"ဒယ္ဒီလည္းေျပာပါတယ္သားရယ္ အခုလည္းေဖေဖ့လူေတြကိုအ႐ွာလႊတ္ထားတာဘဲ ျပန္ေတြ႔မွာပါလို႔ ၿပီးေတာ့႐ွင္းလ်ွမ္ကလည္း ဘာမွမသိနားမလည္တဲ့ကေလးမွမဟုတ္တာ"
"သမီးမ်က္လံုးထဲေတာ့သမီးသားေလးက ကေလးငယ္ေလးပါဘဲေဖေဖရယ္"
ဦးမာန္႐ွင္းလည္း သမီးအပူကိုဆက္မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့သည့္အတြက္ သူ႔လူမ်ားကိုသာဖုန္းဆက္ၿပီးအျမန္႐ွာဖို႔ေျပာေတာ့သည္။
"ဖုန္းလည္းဆက္လို္႔မရဘူးမာန္ရယ္ အဲ့ကေလးကပံုမွန္ဆိုဖုန္းဆက္မပိတ္ထားတတ္ပါဘူး အခုကဖုန္းကစက္ပိတ္ထားတယ္ခ်ည္းဘဲ ပိုင္ဦးျပန္ေရာက္ကတည္းက မမတို႔ေခၚေနၾကတာကြယ္"
"ကြၽန္ေတာ္ေတြ႔ေအာင္႐ွာေပးမွာမို႔လို႔မမကစိတ္ေအးေအးထားပါဗ်ာ ေဒၚတင္ ပိုးဥနဲ႔ပိုင္ဦးက မမကိုေသခ်ာေလးေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးထားပါ"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ အကိုေလးမာန္"
အကုန္လံုးကိုေက်ာခိုင္းကာ လွည့္ထြက္လာခ်ိန္ မာန္ဟုန္ေလပူတစ္ခ်က္သာမႈတ္ထုတ္မိေတာ့သည္။ေသခ်ာပံုသြင္းထားေသာဆံပင္တို႔ကိုလက္ေခ်ာင္းတို႔ျဖင့္ထိုးဖြမိသည္။လည္တိုင္မွာေသခ်ာစည္းေႏွာင္ထားေသာNecktileကိုအျမန္ျဖည္ေလ်ာ့လိုက္ၿပီး အကႌ်လက္႐ွည္တို႔ကိုလည္းေခါက္တင္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ကားကို ေက်ာင္းသို႔ဦးတည္ၿပီးေမာင္းမည္လိုက္သည္။ေက်ာင္းပတ္ဝန္းက်င္တြင္႐ွိႏိုင္မည္ဟုထင္ခဲ့ေသာ္လည္းအရိပ္အေယာင္မ်ွပင္မေတြ႔ခဲ့ရ၍ မာန္ဟုန္အေတာ္စိတ္႐ႈပ္ေနမိၿပီျဖစ္သည္။အခုမမခြာညိဳ တင္မကေတာ့ မာန္ဟုန္ပါစိတ္ပူစျပဳလာရေလသည္။ အိမ္မွာ႐ွိတဲ့ကာလတစ္ေလ်ွာက္ အေနေအးတဲ့ေကာင္ေလးက အခုေတာ့မာန္ဟုန္႔ကိုစိတ္ပူေအာင္လုပ္ေနၿပီျဖစ္သည္။
"မင္းဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ ႐ွင္းလ်ွမ္..."
မာန္ဟုန္ထိုစကားကိုသာရြတ္ကာ ကားကိုေက်ာင္းႏွင့္ဆန္႔က်င္ဘက္သို႔သာေမာင္းလာေလေတာ့သည္။
#Myu Tahmone
20.9.23(Wed)
Thank for all💕
updateလည္းအေတာ္ၾကာသြားပါတယ္႐ွင္အဲ့အတြက္ စာဖတ္သူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီကိုအားနာရပါတယ္
မျပည့္စံုတဲ့အေရးသားအတြက္လည္းအားနာရပါတယ္
ficအသစ္ေလးမို႔viewerနည္းေနတာကိုသိေပမယ့္ viewerတက္မလာတာျမင္ေတာ့အားကေလ်ာ့မိျပန္တယ္
fic အသစ္မို႔လို႔ fbမွာေစ်းဗန္းခင္းခ်င္ေပမယ့္ဘယ္လိုေရးၿပီးခင္းရေကာင္းမွန္းမသိဘူး ကိုယ့္ficကိုက တူဝရီးပံုစံျဖစ္ေနေလေတာ့လဲေလေနာ္။ကိုယ့္အျဖစ္ကလည္းေလ။ဒီficအသစ္ေလးမေျပာပါနဲ႔ေလ အေ႐ွ႕က so near and yet so farေလးေတာင္ completedျဖစ္သြားတာေတာင္ viewerကသိပ္တက္တာမဟုတ္ဘူးေလ။ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ 11.5Kအထိရေနပါၿပီအဲ့အတြက္လည္းတကယ္ ၾကည္ႏူးၿပီးဝမ္းသာရသလို ဖတ္ေပးတဲ့ဒါဒါေလးေတြဒီငပ်င္းမေလးရဲ႕အေရးအသားႏံုခ်ာမႈေၾကာင့္ ဖတ္ရအဆင္ေျပပါ့မလားလို႔လည္းစိတ္ပူရပါတယ္။
အခုficေလးကိုupdateေစာင့္ေနေပးတဲ့သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မ်ား႐ွိခဲ့ရင္ ေစာင့္ေနေစရတဲ့အတြက္တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္ ၿပီးေတာ့ေက်းဇူးလည္းတင္ပါတယ္႐ွင္❤✨
ထမင်းစားပြီးနောက် ဘိုးဘိုးက စာကြည့်ခန်းထဲဝင်သွားပြီး မားမားကအိပ်ခန်းထဲပြန်သွားသည်ကိုခွင်းကလိုက်ပို့ပေးသည်။
ရှင်းလျှမ်လည်း ခြံထဲသို့သာ ဆင်းလာခဲ့ပြီး ခြံထဲမှခုံတန်းလေးတွင်ထိုင်ကာ ကောင်းကင်ကြီးကိုမော့ကြည့်ကာ ရောက်တက်ရာရာကိုသာတွေးနေမိတော့သည်။
"ကောင်မလေးကိုလွမ်းနေတာလား.."
သြရှရှ အသံကြောင့် ဘယ်သူလဲဆိုတာအကြည့်ပါဘဲရှင်းလျှမ်သိနှင့်နေပြီဖြစ်သည်။
ရှင်းလျှမ်ဘေးကိုမာန်ဟုန်က ဝင်ထိုင်လာသည်။ရှင်းလျှမ်ကတော့ကောင်းကင်ကြီးကိုသာငေးမောရင်း
"ကျွန်တော့်မှာကောင်မလေးမရှိပါဘူးခွင်း"
"တက္ကသိုလ်ဒုတိယနှစ်ကျောင်းသားက ရည်းစားမရှိဘူးဆိုတာကိုယ်ကယုံသင့်သလား"
မာန်ဟုန်ကလည်းရှင်းလျှမ်နည်းတူ ကောင်းကင်ကြီးကိုမော့ကြည့်ကာမေးလာသည်။
"ဒါဆို ခွင်း တက္ကသိုလ်ဒုတိယနှစ်ကချစ်သူရှိနေပြီပေါ့"
ရှင်းလျှမ်အမေးကြောင့် မာန်ဟုန်ကပြုံးလေသည်။
"ရည်းစားတော့ရှိတယ်...ချစ်သူတော့မရှိဘူး"
မာန်ဟုန့်ရဲ့အဖြေကြောင့် ရှင်းလျှမ်အနည်းငယ်ကြောင်တောင်တောင်ဖြစ်သွားရသည်။
"အတူတူဘဲမဟုတ်ဘူးလားခွင်း"
"ကိုယ္ကေတာ့ ခ်စ္သူဆိုတာ ကိုယ်မြတ်မြတ်နိုးနိုးနဲ့တန်ဖိုးထားရတဲ့သူလို့ သတ်မှတ်တယ် ရည်းစားဆိုတာက ပေါ့ပေါ့တန်တန်ပြောတဲ့နေရာမှာသုံးတဲ့စကားလို့ကိုယ်ခံယူထားတယ်"
မာန်ဟုန့်ရဲ့အဖြေကိုရှင်းလျှမ်ကခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်ဖြင့်။
"ခွင်းမှာ တဖက်သတ်ချစ်ရတဲ့သူရှိခဲ့လားအဲ့အချိန်က"
"No...ကိုယ့်မှာအဲ့လိုမျိုးမရှိဘူး မင်းမှာရှိလို့လား"
"အွန်း..ရှိတယ်ဘဲဆိုရမလား...ဒါပေမဲ့ကျွန်တော့်မှာလွတ်လပ်စွာရင်ခုန်ပိုင်ခွင့်မရှိဘူးဗျ ပြီးတော့မဖြစ်သင့်တဲ့ရင်ခုန်မှုမျိုးဖြစ်နေတယ်ခွင်းရဲ့..."
ဒီစကားကိုပြောနေချိန်မာန်ဟုန်က ရှင်းလျှမ်ကိုကြည့်နေတာဖြစ်ပြီး ရှင်းလျှမ်ကလည်း မာန်ဟုန့်မျက်လုံးများကိုသေချာစိုက်ကြည့်ကာပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
"အချစ်နဲ့စစ်မှာမတရားတာမရှိပါဘူး မင်းတကယ်ချစ်တယ်ဆိုရင် သူသိလာအောင် ဖော်ပြသင့်တာပေါ့"
မာန်ဟုန့်ရဲ့စကားကြောင့် ရှင်းလျှမ်ကခေါင်းငုံ့ကာပြုံးသည်။
မာန်ဟုန်က ဘောင်းဘီအိတ်ထောင်ထဲမှ Marlboro ice blastဘူးအပြာရောင်လေးကိုထုတ်လိုက်ပြီး အထဲက စီးကရက်တစ်လိပ်ကိုထုတ်ယူလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းဝတွင်တေ့ကာ လက်တစ်ဖက်ကကာပြီး မီးခြစ်ဖြင့်မီးညှိလေသည်။ထို့နောက်စီးကရက်ကိုတစ်ချက်ရှိုက်လိုက်ပြီး ခေါင်းအနညး်ငယ်မော့ကာ မျက်လုံးအသာအယာမှိတ်ပြီး ခပ်ဖြေးဖြေး ပြန်မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။ မာန်ဟုန့်လှုပ်ရှားမှုမှန်သမျှကို ရှင်းလျှမ် ငေးကြည့်နေမိသည်။မာန်ဟုန် ရဲ့Adam Appleလေးအနည်းငယ်လှုပ်ရှားသွားမှုကိုပင်ရှင်းလျှမ်အမှိန်မသုန်ငေးကြည့်နေမိသည်။ စီးကရက်ကိုအေးဆေးဖွာရှိုက်နေခဲ့ခင်ဗျားက ခင်ဗျားရဲ့အပြာရောင်စီးကရက်ဘူးလေးလိုဘဲ အေးချမ်းလိုက်တာဗျာ။
"မင်းရော..သောက်ဦးမလား"
ရှင်းလျှမ်အသာအယာခေါင်းခါကာငြင်းပြလိုက်သည်။
"မသောက်တော့ဘူးခွင်း မားမားကကျွန်တော်ဆေးလိပ်သောက်တာမကြို်က်ဘူး ကျွန်တော်မှတ်မိပါသေးတယ် ကျွန်တော်ဆေးလိပ်စသောက်တာကိုးတန်းကျောင်းသားအရွယ်ပေါ့ ပထမဆုံးနဲ့နောက်ဆုံးအကြိမ်ဆိုလည်းမမှားဘူးပေါ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်မြှောက်ပေးလို့ ဆေးလိပ်တစ်လိပ်ယူလာပြီးအိမ်ကအိမ်သာထဲခိုးသောက်တာ မားမားက ဘယ္လိုသိသြားသလဲမသိပါဘူးဗ်ာ ကျွန်တော့်ကိုဆူတော့မဆူဘူးဗျ မားမားရဲ့စကားတစ်ခွန်းကကျွန်တော့်ကို အတော်လေးများတဲ့ခံစားချက်တွေထည့်ပေးသွားတာ မားမားပြောတာက သားကြိုက်လို့ရှိရင်သောက်ပါမားမားမတားဘူး ဒါပေမဲ့ မားမားရဲ့ သိက္ခာကိုရင်းပြီး သောက်ရလောက်အောင် အဲ့ဒီအရာကအေရးပါသလားတဲ့ အဲ့ဒီအချိန်ကမားမားကကျောင်းအုပ်တာဝန်ယူနေတဲ့အချိန်လေ မားမားကျောင်းသားအများကြီးကိုထိန်းသိမ်းအုပ်ချုပ်နိုငေ်ပမယ့်သားတစ်ယောက်ကိုမထိန်းသိမ်းမအုပ်ချုပ်နိုင်ဘူးဖြစ်နေပြီလားတဲ့ မားမားရဲ့စကားကကျွန်တော့်အပေါ်အတော်ထိရောက်ခဲ့တာခွင်းရဲ့"
"ကိုယ့်ကိုတော့အဲ့လိုဆုံးမပေးမယ့်သူမရှိခဲ့ဘူး"
ထိုစကားကိုမာန်ဟုန်က စီးကရက်ကိုတစ်ချက်ဖွာရင်းပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။မာန်ဟုန့်စီးကရက်၏Mentholအနံ့က ရှင်းလျျှမ်နှာခေါင်းဝသို့လှိုက်ခနဲ။
မာန်ဟုန်က စီးကရက်ကိုမြေပြင်ပေါ်သို့ပစ်ချလိုက်ပြီး ဖိနပ်ဖြင့်ဖိကာမီးကိုနင်းသတ်လိုက်သည်။
"ကိုယ်အပေါ်ပြန်တက်တော့မယ် အပြင်မှာအကြာကြီးအနေနဲ့ အအေးပက်မယ် စောစောအိပ်"
"ဟုတ်ကဲ့ခွင်း"
မာန်ဟုန့်ကျောပြင်ကိုရှင်းလျျှမ်ငေးကြည့်ရင်း သက်ပြင်းမျှင်းမျှင်းချမိသည်။ရှင်းလျှမ်နဲ့ပါးပါးကိုရွေးချယ်ခဲ့လို့မားမားက ခွင်းအနားကထွက်လာခဲ့တာဖြစ်သည်။ခွင်းအဲ့အချိန်မှာဘယ်လောက်တောင်အထီးကျန်နေလိမ့်မလဲ။
------------
ရန်ကုန်ရောက်ပြီးသုံးရက်ကာလတွင် မားမားကျေးဇူးဖြင့် ရှင်းလျှမ် ရန်ကုန်ကတန်ခိုးကြီးဘုရားအစုံဖူး ခဲ့ပြီးပြီဖြစ်သည်။မားမားသွားချင်သောနေရာတိုင်းကို ခွင်းကလိုက်ပို့ပေးသည်။မားမားကလည်းသွားသမျျှနေရာတိုင်း ရှင်းလျှမ်ကိုအပါခေါ်သွားသည်။အလုပ်သွားချိန်အနောက်တိုင်းဝတ်စုံ suitအပြည့်ဖြင့်ကြည့်ကောင်းသောခွင်းက မြန်မာဝတ်စုံ လည်ကတုံးအင်္ကီျ ယောပုဆိုးဖြင့်လည်းခန့်ညားကျက်သရေရှိလှပြန်လေသည်။ ခွင်းသာ ဦးလေးအရင်းမဖြစ်ခဲ့ပါလျှင် သိပ်ကောင်းမည် ဟူသောအတွေးက ရှင်းလျျှမ်ရဲ့စိတ်ကိုအတော်လေးကိုနှိပ်စက်လွန်းလှသည်။
ဦးလေးကိုပြစ်မှားမိတဲ့ရှင်းလျှမ်အဖို့ ငရဲပြည်မှာ နာမည်စာရင်းရှိနေပြီလားမပြောတတ်ပါ။
ဒီနေ့တော့မားမားလည်း အနားယူရမည်ဖြစ်၍ ခွင်းကလည်းcompany ကိုသွားသည်။ရှင်းလျှမ်လည်းပျင်းပျင်းရှိသည်နှင့်အိပ်ရာထဲတွင်သာကွေးနေလိုက်သည်။
"ဒေါက်..ဒေါက်..ဒေါက်..."
အပြင်ကတံခါးခေါက်သံကြားသည်မို့ ရှင်းလျှမ် မျက်လုံးများဖွင့်မိသည်။
"ဘယ္သူလဲ"
"အစ်ကိုလေး ကျွန်တော်ပိုင်ဦးပါ"
"အေးလာပြီ"
တံခါးဖွင့်လိုက်တော့အပြင်မှာပိုင်ဦးကမတ်တပ်ရပ်နေသည်။ပိုင်ဦးကိုမြင်တော့ရှင်းလျှမ် ပြုံးပြလိုက်ပြီး..
"ဘာကိစ္စရှိလို့လဲပိုင်ဦး"
"အစ်ကိုလေးမာန်က တက္ကသိုလ်ပြောင်းတဲ့ကိစ္စနဲ့အပြင်သွားရမယ် အဆင်သင့်ပြင်ထားပါတဲ့ သူ နောက်ဆယ်ငါးမိနစ်နေရင်လာခေါ်ပါမယ်တဲ့ အစ်ကိုလေးရှင်းလျှမ်နဲ့အတူကျွန်တော့်ကိုလည်း အဖော်လိုက်ပေးဖို့ခေါ်ထားပါတယ် အဲ့ဒါလာပြောတာပါ အစ်ကိုလေးရှင်းလျှမ်"
"သြော် အွန်းအွန်း ငါပြင်ဆင်ထားလိုက်မယ် ဒါနဲ့ ငါ့ကိုအစ်ကိုလေးရှင်းလျှမ်လို့မခေါ်ပါနဲ့လား ငါနဲ့မင်းကရွယ်တူလောက်ဘဲဟာကို နာမည်ဘဲခေါ်ပါလား ငါနေရခက်လို့"
"ဟုတ်ကဲ့ အစ်ကိုလေး..အဲ.. ကိုရှင်းလျှမ် ကိုတော့တပ်ခေါ်ခွင့်ပြုပါ"
"အင်းအဲ့လိုလုပ်ပါ"
"ကျွန်တော် အောက်မှာစောင့်နေပါ့မယ် ကိုရှင်းလျှမ်"
"ကောင်းပါပြီ"
ရှင်းလျှမ်မှာအခုမှရန်ကုန်ကိုရောက်ခါစ သူငယ်ချင်းအပေါင်းအသင်းကလည်းမရှိ။ရွယ်တူဆိုလို့ ပိုင်ဦးနှင့်ပိုးဥ သာရှိသည်။
---------------
ကျောင်းရောက်တော့ ခွင်းက ခဏသာနေ၍ အရေးကြီးMeetingရှိသည်ဆိုကာပြန်သွားသည်။ကျန်ကိစ္စများကိုပိုင်ဦးနှင့်သာလွှဲထားခဲ့ပြီး အပြန်ကိုလည်းနှစ်ယောက်အတူtaxi ငှါးပြန်ရန်ဆိုသည်။
"ပိုင်ဦး...ဘယ္က ဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ"
"ဟာ ဟျောင် သူရိန် မင်းကရော ဘယ္လိုရောက်လာတာလဲ ငါက ဒီက ကိုရှင်းလျှမ်ကိုကျောင်းပြောင်းကိစ္စဝိုင်းကူပေးတာ"
"မင်းမသိဘူးလား ငါတို့အဝေးသင်ကျူရှင်က တီချယ်ဒေါ်လှလှမွေးနေ့ကဒီနေ့လေ အဲ့ဒါတီခ်ယ္ကိုsupriseလုပ်ပေးတာတီချယ်ကမင်းတို့မောင်နှမကိုလဲမေးပါတယ် ငါတို့မှာဖုန်းနံပါတ်မရှိတာနဲ့မဆက်သွယ်မိတာ ပြီးရင်တီချယ်ကမုန့်လိုက်ဝယ်ကျွေးမှာမင်းလိုက်ခဲ့ပါလား "
"ငါလိုက်ချင်ပါတယ် ဒါပေမဲ့"
ပိုင်ဦးက ရှင်းလျှမ်ကိုအားနာနေမှန်းသိ၍ ရှင်းလျှမ်လည်းအားမနာဘဲလိုက်သွားရန်ပြောလိုက်သည်။
"ကျွန်တော့်ကြောင့်ဆိုရင်တော့လိုက်သွားလိုက်ပါပိုင်ဦး ကျွန်တော့်ကိုtaxiပေါ်တင်ပေးလိုက်ပါ"
"ဒါဆိုကျွန်တော်လိုက်သွားမယ်နော် ကိုရှင်းလျှမ်"
ပိုင်ဦးကTaxi တစ်စီးငှါးပေးကာ ရှင်းလျှမ်ကိုတင်ပေးလိုက်သည်။ကားပေါ်ကရှင်းလျှမ်မှာအကြံတစ်ခုရှိနေသည်ကို ပိုင်ဦးမရိပ်မိခဲ့။
"driverလေးလေး အရှေ့နားရောက်ရင်ဆင်းမယ်"
"မင်းကိုငှါးပေးလိုက်တဲ့နေရာကအဝေးကြီးလိုသေးတယ်လေ လူလေး"
"ရပါတယ်လေးလေးကျွန်တော် လိုင်းကားစီးသွားချင်လို့"
"သြော် ခက်လိုက်တာလူလေးရယ် Taxi နဲ့ဆိုသက်သက်သာသာတောင်သွားရသေးတာကို ကဲပါလူလေးသဘောပါလေ "
"ဟုတ်ကဲ့လေးလေး ကျွန်တော့်ကိုလေ ဘာကားစီးပြီးဘယ်မှတ်တိုင်မှာဆင်းရမလဲ ပြောပြပေးပါနော်"
Taxiပေါ်ကဆင်းပြီး Taxi driver လေးလေးပြောပြသော ကားကိုတက်စီးလာလိုက်သည်။
ကားကထင်သလောက်မကြပ်ဘဲ ထိုင်ခုံနေရာပါရလိုက်သေးသည်။ထို့အပြင်ကားကမှတ်တိုင်တစ်ခုရပ်တိုင်း ကားမှအသံကြားရသည်မို့ ရှင်းလျှမ်အပြင်ကိုငေးရင်းမှေးခနဲအိပ်ပျော်သွားတော့သည်။
-----------
ရှင်းလျှမ်လန့်နိုးသောအချိန်တွင် ကားကဘယ်မှတ်တိုင်ရောက်နေပြီလဲမသိတော့။အနောက်ထိုင်ခုံကိုလှည့်ကြည့်ပြီး ဆင်းရမည့်မှတ်တိုင်ရောက်ပြီလားမေးတော့ အတော်လေးကျော်လာပြီဆိုတာသိလိုက်ရသည်။ရှင်းလျှမ်လည်းအလျင်စလိုဖြင့် ကားရပ်လိုက်သောမှတ်တိုင်တွင်ဆင်းလိုက်သည်။ထိုအချိန်မှသိလိုက်ရတာက ရှင်းလျှမ်လွယ်လာသောအိတ်ထဲမှ ပိုက်ဆံအိတ်နှင့် ဖုန်းမရှိတော့ဘူးဆိုတာပင်ဖြစ်သည်။
"ဟာသွားပြီကွာ ဖုန်းရောပိုက်ဆံအိတ်ရောမရှိတော့ဘူး ငါတော်တော်သောက်သုံးမကျတာဘဲ"
တစ်ယောက်ယောက်ကိုဖုန်းဆက်ရအောင်လည်းအိမ်မှာရှိသူများ၏ဖုန်းနံပါတ်တွင်မားမားဖုန်းနံပါတ်တစ်ခုသာအလွတ်ရလေသည်။ထို့ကြောင့် ကားမှတ်တိုင်မှာရှိသောအစ်မတစ်ယောက်စီမှအကူညီတောင်းကာ မားမားဖုန်းကိုခေါ်လိုက်သော်လည်း မားမားကဖုန်းမကိုင်။ဖုန်းငှါးသောအစ်မကိုကျေးဇူးနင်စကားပြောပြီး ကားမှတ်တိုင်မှနေ အနောက်ကိုပြန်လျှောက်လာလိုက်သည်။အချိန်ကလည်းတစ်ဖြည်းဖြည်းလင့်လာပြီဖြစ်သည်။နာရီကြည့်မိတော့ ၆နာရီခြဲ ။ဗိုက်ကလည်းတဂွီဂွီဖြင့်ဆာလာပြီဖြစ်သည်။အခုချိန်ရှင်းလျှမ်မျှော်လင့်မိတာက ခွင်းသူ့ကိုလာရှာဖို့ပင်။လူကလည်းဗိုက်ကဆာ ခြေကလည်းညောင်းလာပြီဖြစ်၍ လူကငိုမဲ့မဲ့ဖြစ်လာသည်။
"အဟင့် မားမားရေ မားမားသားတောင်ပေါ်သားလေး မြေပြန်ရောက် လမ်းပျောက်နေပြီလို့ ကားပြန်ငှါးသွားရအောင်လည်း အရှေ့က လေးလေးပြောလိုက်တဲ့ကားမှတ်တိုင်မေ့သွားပြီလို့"
ရှင်းလျှမ် ပါးစပ်ကလည်းပွစိပွစိပြောကာမျက်နှာကလည်းငိုမဲ့မဲ့ဖြင့်လမ်းသာဆက်လျှောက်လာလိုက်သည်။
---------------
ဒီနေ့meetingကအတော်လေးကြာသွားသည်။အပြင်မှပြန်ရောက်ကတည်းက ထိုင်လိုက်တဲ့meetingကအခု၇နာရီထိုးခါနီးမှပြီးသည်။
metting roomမှအထွက် ဖုန်းကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ အိမ်ဖုန်းကနေဝင်ထားသောအဝင်ကောများကမနည်းမနော။မမများတစ်ခုခုဖြစ်နေသလားဟူ၍ မာန်ဟုန်ခွင်းစိတ်ပူသွားရသည်။ချက်ချင်းဖုန်းကိုပြန်ခေါ်လိုက်တော့ တစ်ဖက်ကဖုန်းပြန်ဖြေလာသူက မမဖြစ်နေ၍ မာန်ဟုန်ခွင်းစိတ်အေးသွားရသည်။
"ဟဲလို မောင်လေး.."
"မမဘာဖြစ်လို့လဲ"
"အိမ်မြန်မြန်ပြန်ခဲ့ပါမောင်လေးရယ် မင်းတူပျောက်နေတယ် မမစိတ်ပူလှပြီမောင်လေးရယ်"
တစ္ဖက္ကမမအသံက တုန်တုန်ရီရီဖြင့် စိတ်အရမ်းပူနေပုံဖြစ်နေ၍ မမရောဂါထလာမည်ဆိုးသည်။ထို့ကြောင့်မာန်ဟုန် မမကိုစိတ်အေးအေးထားဖို့ပြောပြီး အမြန်ဆုံးပြန်လာမည်ဖြစ်ကြောင်းပြောကာ ကားပါကင်ကိုအမြန်သွားလိုက်သည်။
ကားကိုတတ်နိုင်သမျှအိမ်သို့ပြန်မောင်းလာလိုက်သည်။
မာန်ဟုန်ခွင်း ရှင်းလျှမ်တို့ကိုထားခဲ့ပြီးcompanyသို့ပြန်လာစဉ်တုန်းက ပိုင်ဦးကမာန်ဟုန့်ကိုဖုန်းဆက်ကာ သူသွားစရာရှိသည့်ကိစ္စကိုခွင့်တောင်းပြီး ရှင်းလျှမ်ကလည်းTaxiနှင့်သာပြန်မည်ဖြစ်ကြောင်းအကြောင်းကြားသည်။အစက အိမ်ကကားတစ်စီးကိုလွှတ်၍ကြိုရန်စီစဉ်ပေးမည်ဖြစ်သော်လည်း အရေးကြီးအလုပ်ကိစ္စ phone callကြောင့် အာရုံများကာ ထိုကိစ္စစီစဉ်ရန် မာန်ဟုန်မေ့လျော့သွားခဲ့သည်။သတိပြန်ရချိန်meeting roomထဲရောက်နေပြီဖြစ်ပြီး Taxiနှင့်ပြန်မည်ဖြစ်ကြောင်းပြောထား၍ ဒီအတိုင်းသာနေခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
အိမ်ပြန်ရောက်တော့မမက ဧည့်ခန်းထဲတွင်မျက်နှာမသာမယာဖြင့်ထိုင်နေလေသည်။မာန်ဟုန့်ကိုမြင်တော့ ထိုင်နေရာမှအားယူရင်းထလာကာမာန့်ဟုန့်လက်ကိုအားကိုးတကြီးဆုပ်ကိုင်ကာလေသည်။
"မောင်လေးရယ် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ မင်းတူက ရန္ကုန္ကိုအခုမွေရာက္ဖူးတာ နုံအတဲ့သူမဟုတ်ပေမယ့် ငယ္ငယ္က သူ့အဖေနဲ့တောထဲသွားရင်း လူကွဲပြီး လမ်းပျောက်ဖူးလို့ရတဲ့စိတ်ဒဏ်ရာရှိတယ်ကွယ်မမစိတ်တွေပူလှပြီ "
မမခွာညိုက မျက်ရည်များဝဲကာပြောလာတော့ မာန်ဟုန်လည်းစိတ်မချမ်းမသာဖြစ်ရလေသည်။သူအပြင်ခေါ်ပြီးသေချာဂရုမစိုက်ပေးနိုင်လို့ဟူသောကိုယ့်ကိုကိုယ်အပြစ်တင်သည့်အတွေးကလည်းခေါင်းထဲချာချာလည်နေသည်။ပိုင်ဦးကလည်းမျက်နှာငယ်လေးဖြင့် မာန်ဟုန့်ကိုကြည့်နေလေသည်။
"မမစိတ်မပူပါနဲ့ ကျွန်တော်တွေ့အောင်ရှာပေးမယ်"
"ဒယ်ဒီလည်းပြောပါတယ်သားရယ် အခုလည်းဖေဖေ့လူတွေကိုအရှာလွှတ်ထားတာဘဲ ပြန်တွေ့မှာပါလို့ ပြီးတော့ရှင်းလျှမ်ကလည်း ဘာမှမသိနားမလည်တဲ့ကလေးမှမဟုတ်တာ"
"သမီးမျက်လုံးထဲတော့သမီးသားလေးက ကလေးငယ်လေးပါဘဲဖေဖေရယ်"
ဦးမာန်ရှင်းလည်း သမီးအပူကိုဆက်မကြည့်နိုင်တော့သည့်အတွက် သူ့လူများကိုသာဖုန်းဆက်ပြီးအမြန်ရှာဖို့ပြောတော့သည်။
"ဖုန်းလည်းဆက်လို့်မရဘူးမာန်ရယ် အဲ့ကလေးကပုံမှန်ဆိုဖုန်းဆက်မပိတ်ထားတတ်ပါဘူး အခုကဖုန်းကစက်ပိတ်ထားတယ်ချည်းဘဲ ပိုင်ဦးပြန်ရောက်ကတည်းက မမတို့ခေါ်နေကြတာကွယ်"
"ကျွန်တော်တွေ့အောင်ရှာပေးမှာမို့လို့မမကစိတ်အေးအေးထားပါဗျာ ဒေါ်တင် ပိုးဥနဲ့ပိုင်ဦးက မမကိုသေချာလေးစောင့်ရှောက်ပေးထားပါ"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ အကိုလေးမာန်"
အကုန်လုံးကိုကျောခိုင်းကာ လှည့်ထွက်လာချိန် မာန်ဟုန်လေပူတစ်ချက်သာမှုတ်ထုတ်မိတော့သည်။သေချာပုံသွင်းထားသောဆံပင်တို့ကိုလက်ချောင်းတို့ဖြင့်ထိုးဖွမိသည်။လည်တိုင်မှာသေချာစည်းနှောင်ထားသောNecktileကိုအမြန်ဖြည်လျော့လိုက်ပြီး အင်္ကီျလက်ရှည်တို့ကိုလည်းခေါက်တင်လိုက်သည်။ထို့နောက်ကားကို ကျောင်းသို့ဦးတည်ပြီးမောင်းမည်လိုက်သည်။ကျောင်းပတ်ဝန်းကျင်တွင်ရှိနိုင်မည်ဟုထင်ခဲ့သော်လည်းအရိပ်အယောင်မျှပင်မတွေ့ခဲ့ရ၍ မာန်ဟုန်အတော်စိတ်ရှုပ်နေမိပြီဖြစ်သည်။အခုမမခွာညို တင်မကတော့ မာန်ဟုန်ပါစိတ်ပူစပြုလာရလေသည်။ အိမ်မှာရှိတဲ့ကာလတစ်လျှောက် အနေအေးတဲ့ကောင်လေးက အခုတော့မာန်ဟုန့်ကိုစိတ်ပူအောင်လုပ်နေပြီဖြစ်သည်။
"မင်းဘယ်ရောက်နေတာလဲ ရှင်းလျှမ်..."
မာန်ဟုန်ထိုစကားကိုသာရွတ်ကာ ကားကိုကျောင်းနှင့်ဆန့်ကျင်ဘက်သို့သာမောင်းလာလေတော့သည်။
#Myu Tahmone
20.9.23(Wed)
Thank for all💕
updateလည်းအတော်ကြာသွားပါတယ်ရှင်အဲ့အတွက် စာဖတ်သူတစ်ယောက်ချင်းစီကိုအားနာရပါတယ်
မပြည့်စုံတဲ့အရေးသားအတွက်လည်းအားနာရပါတယ်
ficအသစ်လေးမို့viewerနည်းနေတာကိုသိပေမယ့် viewerတက်မလာတာမြင်တော့အားကလျော့မိပြန်တယ်
fic အသစ်မို့လို့ fbမှာဈေးဗန်းခင်းချင်ပေမယ့်ဘယ်လိုရေးပြီးခင်းရကောင်းမှန်းမသိဘူး ကိုယ့်ficကိုက တူဝရီးပုံစံဖြစ်နေလေတော့လဲလေနော်။ကိုယ့်အဖြစ်ကလည်းလေ။ဒီficအသစ်လေးမပြောပါနဲ့လေ အရှေ့က so near and yet so farလေးတောင် completedဖြစ်သွားတာတောင် viewerကသိပ်တက်တာမဟုတ်ဘူးလေ။ဒါပေမယ့် အခုတော့ 11.5Kအထိရနေပါပြီအဲ့အတွက်လည်းတကယ် ကြည်နူးပြီးဝမ်းသာရသလို ဖတ်ပေးတဲ့ဒါဒါလေးတွေဒီငပျင်းမလေးရဲ့အရေးအသားနုံချာမှုကြောင့် ဖတ်ရအဆင်ပြေပါ့မလားလို့လည်းစိတ်ပူရပါတယ်။
အခုficလေးကိုupdateစောင့်နေပေးတဲ့သူတစ်ဦးတစ်ယောက်များရှိခဲ့ရင် စောင့်နေစေရတဲ့အတွက်တကယ်တောင်းပန်ပါတယ်နော် ပြီးတော့ကျေးဇူးလည်းတင်ပါတယ်ရှင်❤✨