Yaklaşık iki saat önce Zafer'i alıp hastaneye götürmüşlerdi. Ben ise bir parkta oturmuş sessizce ağlamaktan sinir krizleri geçiriyordum. Ne Zafer'in ismini sayıklayabiliyordum ne de içimdeki bu acıyı dışa vuracak kelimeler buluyordum. Tek dileğim Zafer'e birşey olmamasıydı. O iyileşsin istiyordum sadece
Memo, en son omuzlarımdan tuttuğu gibi önce sarstı. Sonra kendime gelmem için sert bir tokat yapıştırarak bağırdı
"KENDİNE GEL!!" deyip omuzlarımdaki elleriyle beni kendine çekerek sıkıca sarıldı. "Tamam geçti!" diye kulağıma fısıldadı.
Bir müddet sonra Ramo bir taksi bulmuş, getirmişti. Zorda olsa beni arabaya bindirdiler. Araba direkt hastane yolunu almıştı. Dakikalar sonra da koluma sakinleştirici iğne yaptılar.
Yediğim sakinleştirici iğneden sonra gözüm yavaş yavaş kapanarak herşeyi sis bulutuna çevirdi...
****
<<<2 saat önce>>>
Titreyen dudaklarımla "Zafer, sevgilim sana birşey olmayacak. Duyuyor musun beni! Kurtaracağım seni" hıçkırıp konuştuğumda Zafer omzumdaki başıyla nefes nefese hafif oynattı.
Acı çeken bir sesle tonuyla kesik kesik konuşmaya zorladı kendini.
"Ağ-ağ..lama" dedi.
Bunu duymamla başına, terleyen alnına öpücükler kondurup yüksek çıkan sesimle "Zafer! Canım sana birşey olmayacak. Duyuyor musun beni! Kurtaracağım seni"
Bünyesi kapanmasın diye bağırarak konuşuyordum. Şok olmuş bir vaziyette yedim. Yerimde dahi kıpırdayamıyordum. Birde Zafer benden çok ağırdı. Eğer onu yaralı bir şekilde kaldırırsam daha kötü olacağından ölesiye korkuyordum. Elim ayağım iyice bağlanmıştı. Ne yapacağımı, kimden yardım isteyeceğimi bilmiyordum.
Zafer'i burada tek başına bırakıp yardım da isteyemezdim. Bir dakika kadar sonra bu tarafa koşup gelen adımlar sesleri kulağıma ilişti.
Ağzımdan kaçan hıçkırıkla "Yardım edin ne olur. N-olur yardım.."
"Reis!!"
"ABİ!!"
Ne olduğunu anlamadan, Turan omuzlarımdan tutup beni Zafer'den ayırdı. Ömer ile beraber abisinin kollarına girdiler. Yavaşça kaldırarak arabaya koyacaklardı.
Zorlandıkları için yanlarına gidecektim ki, Turan kolumdan tutup diğer tarafa fırlattı. Arkamdan koşan birkaç kişiye bakarak
"YARDIM EDİN LAN!" deyip, Zafer'i yavaşca arabasına bindirdiler
Ellerim kanlı olduğundan dilimi yutmuş gibi çaresizce onlara bakıyordum. Yanına da gidemiyordum. Turan yanıma gelip kolumdan tuttuğu gibi sarsmaya başladı beni.
"Ne oldu lan abime! kim vurdu?" sessizliğim devam edince gürleyerek bağırdı
"KONUŞSANA LAN"
"Bi-bilmiyorum, ar.arkadan biri aateş etti, görmedim. Zafer iyi mi?" Soruma Turan hızla başını geriye attı.
Zafer'in yüzüne baktığımda bembeyaz olmuştu. Bu daha da kesik kesik hıçkırmama neden oldu. Gözünü hafifçe açıp, görüş açısında beni görünce acılar içinde hafifçe gülümsedi.
Dudaklarımı birbirine değdirip sessizce "Zafer. Kurban olayım beni bırakma" dediğimde Turan yüzüme iğrenç bir varlıkmışım gibi baktı. Kolumu diğer tarafa savurup arabaya bindi.
Ömer'de dahil iki kişi ile birlikte arabaya bindiği gibi gaza basıp uzaklaştı. Ben de öylece arabanın arkasından onlara bakmakla kaldım. Diğer ülkücülerin beni orda bırakıp gitmesiyle tamamen tek başıma kalmıştım.
Memo'yla Ramo arkamdan koşup bana seslendiğini duydum. Ağlayarak onlara döndüm direkt. Dizlerimde derman kalmayınca daha fazla ayakta duramadım. Yere yığılıp ellerimle yüzüme art arda tokatlar atmaya başladım
Memo yanıma yetiştiği gibi yere çöktü ve kollarımı tutup beni kucakladı.
Endişeyle "Ne oldu oğlum, bu ne halin?" dedi
"Vuruldu"
"Kim, vuruldu" sesimi çıkaramadım. Kim olduğunu da söyleyemedim, Zafer vuruldu diyemiyordum.
Ramo'da bir arkaya bakıyor, bir bize bakıp "Hadi uzaklaşalım buradan. Polisler gelmek üzere"
İkisi kollarıma girip buldukları ilk parka götürdüler.
****
<<<Hastanade iken>>>
Aradan birkaç saat geçti. Gözümü zar zor açtığımda elimi başıma attım. Çok halsiz hissediyordum kendimi. Alnım çatlayacak gibiydi. Başımı çevirip odaya baktığımda hastanede olduğumu gördüm. Aklıma Zafer'in vurulduğu an gelince Zafer'e birşey oldu korkusuyla yataktan tam kalkıyordum ki bacaklarım ilacın etkisiyle beni daha fazla taşıyamadılar.
Tekrar yerime düşmemle kapının açılması bir oldu. Ramo ve Mesut hızla yanıma gelip beni tekrar yerine yatırdılar yatağa.
Bir Ramazan'a bir Mesut'a bakıp telaşla "Zafer! Zafer nasıl oldu?" dediğimde ikisi birbirine bakıp ses çıkarmadılar. Bu sessizlikleri devam ettikçe kalbim korkudan yerinden çıkacaktı. En son öfkeyle onlara bağırdım.
"Konuşsanıza lan. Yoksa siktir olup ben gideceğim hastahaneye"
Mesut elini omzuma koyup "Sakin ol yoldaş. Doktorlar ameliyat edecek diye biliyorum" dediğinde, çenem titredi.
Korkudan yutkunup titrek çıkan sesimle "Ö-ölmedi dimi?" diye sorduğumda Mesut dudak bükerek bilmiyorum der gibi omuz kaldırdı.
Yatağa uzandım. Ellerimi delirmiş gibi yatak başlığına vurduğumda Ramo beni tutmaya çalıştı. Bir yandan deli gibi sessizce ağlıyor, diğer yandan debeleniyordum.
Ne Mesut ne de Ramo konuştu. Ardından bu şekil kendime zarar vererek Zafer'den bir haber alamayacağımı düşünüp uzandığım yatakta sakince beklemeye karar verdim. Biraz da olsa kendime geldiğimde Memo'nun benim için evden getirdiği kıyafetleri giydim. Sonra da hastanede çıktık. Zafer'in kaldığı hastaneye yakın yerde durduk.
Mesut, ülkü ocaklarından olan arkadaşından Zafer'in durumunu öğrendi. Durumu kritikti. İki kurşun da aynı yere yakın geldiği için böbregine zarar vermişti. Bu yüzden babasının çok iyi olan doktor arkadaşları ameliyata girmişti.
İçeri giremiyorduk. Babası, babasının sağcı milletvekili arkadaşları, ülkü ocaklarının ilçe başkanlarınının hepsi hastahaneye gelmişlerdi.
Ve hepsi Solderneğ'e her an saldıracak kadar öfke doluydu.
Mesut'un dediğine göre Deniz Gezmiş'te dahil bir sürü sağ ve sol gruptan kişiler tutuklanmıştı.
Deniz'in de dosyası baya kabarıktı. Bu olay da onun tutuklanması için bir sebep olmuştu. Bu sefer durumu kritikti. Kesin hapis cezası alacaktı.
Devrim başkan, bu olaylar durulana kadar derneğe üye olanların bir süre derneğin çevresinde dahi dolaşmamasını emretmişti. Birde, Solderneğe üye olup yakalananlar için avukatıyla beraber direk mahkemeye dilekçeye vermeye gitmişti.
Devrim başkan olmadan, dernekte kimse hareket edemezdi zaten. İlçe başkanları vardı lakin onlarda şuan için geri adım atmaları gerekiyordu. Zafer'i vuranın Soldernekten olmadığını biliyorduk. Ama sağcılar, solcuların yaptığını kabul ediyordu.
Memo'nun dediğime göre Zafer benim kolumdan tutup götürürken arkamızdan gelen o şerefsizi görmüş. Tarif ettiğine göre dernekte böyle birini kimse tanımıyordu.
"Burada boşuna bekliyoruz!!"
Mesut'un sesiyle kafamı kaldırmadım. Çünkü tam üç çift göz bana sorgularcasına bakıyordu. Ama şuan daha kötü olmayayım diye tek kelime etmiyorlardı. Biliyordum eve gidip biraz kendime gelirsem, herşeyi öğrenmek için beni sıkıştıracaklardı. Özellikle Memo.
Başımı önümden almada yavaşça sallayıp "Bu siktiğim şerefsizi nasıl biriydi Memo?"
Sorduğum soruyla başımı önümden alıp Memo'ya yalvararak baktım. Memo, bıkkın bir şekilde "Abicim daha kaç kere diyeceğim! Ramo da gördü. Onun dernekten olmadığına adım gibi eminim" dediğinde içim biraz da olsa rahatlamıştı,
En azından bizden olmadığı anlaşılırsa belki Zafer'i görmek için bana izin verirlerdi. Evet ona birşey olmayacaktı. Bundan emindim. Başımı pencereye çevirip dışarıya bakarak nefes alma ihtiyacıbhissettim.
Tabi bu olayın burada bitmeyeceğini adım gibi de biliyordum. Üniversiteye gidince sağcılarla çok defa karşı karşıya kalacaktık anlaşılan. Birileri bu iki ideolojiyi ısrarla karşı karşıya getirme gayesindeydi.
Mesut daha fazla beklemeden arabayı çalıştırıp eve doğru sürdü. Kendimi paralamanın ne bana nede Zafer'e bir faydası yoktu.
Eve gittiğimizde banyomu yapıp kafamı dinlendirmem lazımdı.
En önemlisi yanımdaki bu üçlü Zafer için niye bu kadar endişelendiğimi merak ediyordu. Onlara ise ne diyeceğimi inanın hiç bilmiyordum...
***