Junghaa បាននាំថេយ៍អុីចេញមកដល់ខាងក្រៅទ្វារសាលាក៏មានអ្នកមករង់ចាំទទួលពួកគេជារួចស្រាប់ទៅហើយ។
"ក្មេងៗបងនៅខាងនេះ..."សម្លេងកំលោះសង្ហាវ័យ21ឆ្នាំដែលកំពុងតែឈរផ្អែកខ្នងនឹងឡានស្រែកបន្លឺឡើងហៅក្មេងៗបងប្អូនភ្លោះទាំងពីរ។
"បងប្រុស....!"Junghaa and TaeEii ក៏រត់ទៅរួចអ្នកកំលោះម្នាក់នោះយ៉ាងសប្បាយចិត្ត។
"ហុឹមសឺត! នឹកណាស់នៀក!" Dogpav លើក TaeEiii ឡើងអោនទៅក្រញិចថ្ពាល់ទន់ៗប៉ោងៗរបស់នាងទាំងក្រឺតខ្នាញ់។
"បងប្រុសថើបតែអូន ថេយ៍អុី ចោះអូននោះ??" ជិងហានិយាយទាំងធ្វើមុខជូររបៀបបង្ហាញថាគេអន់ចិត្តនឹងបងប្រុសក្រៅត្រកូលរបស់គេដែលមិនចាប់អារម្មណ៍ជាមួយគេនោះ។និយាយរួមក្រៅពីដូប៉ាវជុងហាមិនដែលសូវនិយាយឬក៏ធ្វើចរិតគួរឲ្យស្រឡាញ់ដាក់នរណានោះឡើយ ក្រៅពីដូប៉ាវព្រោះគេចូលចិត្តបងដូប៉ាវរបស់គេ។
"ហៃយ៉ា នេះប្អូនប្រុសដ៏រឹងមាំរបស់បងចេះតូចចិត្តដែលមែនទេ? "ដូប៉ាវ ដាក់ថេយ៍អុីចោះរួចក៏ដាក់ខ្លួនអង្គុយឲ្យស្មើជុងហា រួចក៏អង្អែលក្បាលរបស់គេទាំងនិយាយលែងសើច។
"ក៏អូនជាក្មេង គួរឲ្យស្រឡាញ់ម្នាក់ដែលនោះអី"
"នេះបងប្រុសក្លាយជាក្មេងគួរឲ្យស្រឡាញ់តាំងពីពេលណាទៅមិចក៏អូនមិនដឹងសោះចឹង??"
"អូនកុំចេះដឹងរឿងបងមួយរឿងពេកបានទេ ថេយ៍អុី!"
"ក៏បាន មកបងដូប៉ាវយើងតាឡប់ទៅទះវិញ អូនឃ្លានណាស់..."ថេយ៍អុីទាញដៃដូប៉ាឲ្យងើបឈរឡើង ហើយនាយកំលោះក៏នាំក្មេងៗចូលឡានទៅផ្ទះ។
#សង្ខេប
Dogpav កំលោះ21ឆ្នាំនិសិ្សតIT ឆ្នាំទី2។ នាយកំលោះបានមករស់នៅទីនេះអស់រយ:ពេល5ឆ្នាំមកហើយតាំងតែពេលគេចូលថ្នាក់វិទ្យាល័យមកម្លេះ។ ដោយមានការផ្គត់ផ្គង់ពីខាងរាងតូចគីមថេយ៉ុង ហើយថេយ៉ុងក៏បានឲ្យដូប៉ាវប្រើនាមត្រកូលរបស់ខ្លួនផងដែរ ព្រោះនាងចាប់ទុកគេដូចជាប្អូនរបស់នាងម្នាក់យ៉ាងចឹង ហើយរឿងនេះម៉ាក់ប៉ារាងតូចក៏មិនបានថាអ្វីនាងដែរ។ ដោយសាមានដូប៉ាវជាដៃជើងនឹងហើយទើបថេយ៉ុង មិនសូវពិបាកក្នុងការគ្រប់គ្រងហាងរបស់នាងព្រោះនាងបានឲ្យសទ្ធិនេះទៅដូប៉ាវជាអ្នកចាប់ចែងជំនួសនាង។
. House Taehyung
.ចំណាយពេលមិនបានដល់មួយម៉ោងផងពួកគេទាំងបីក៏បានមកដល់ផ្ទះដោយដូប៉ាវជាអ្នកបើកឡានដោយផ្ទាល់ហើយជុងហាអង្គុយខាងមុខថេយ៍អុីនាងអង្គុយនៅកៅអីខាងក្រោយដូចជាព្រះនាងតូចយ៉ាងចឹង។
"ដល់ហើយចុះមក ក្មេងៗ..."
"ណ្ហើយ!នាងល្អិតនេះ គ្រាន់តែប៉ិននឹងសោះក៏គេងលក់ទៅកើតដែរ...."ជុងហាអើតកងាកទៅរកនាងតូចថេយ៍អុីខាងក្រោយក៏ឃើញថានាងគេងលក់យ៉ាងស្រួលកំលោះតូចដង្ហើមធំរួចនឹងឡើងទាំងគ្រវីក្បាល។
"អូនចុះមកជុងហា ចំណែកថេយ៍អុីទុកឲ្យបងបីនាងទៅ"
"បាទ!!" ជុងហាក៏ចុះហើយក៏ដើរចូលក្នុងផ្ទះដោយមានដូប៉ាវបីថេយ៍អុីទៅតាមពីក្រោយ។
"ជុងហា!! មកដល់ហើយមែនទេ ចោះឯណាប្អូនកូននោះ??"អ្នកម្តាយវ័យក្មេងដែលកំពុងតែអង្គុយលែងនៅលើសាឡុងឃើញកូនប្រុសច្បងរបស់ខ្លួមដើរស្ពាយកាតាបមកចូលមកតែម្នាក់ឯងនាងចម្លែកចិត្តក៏សួរឡើង។
"កូនស្រី Mom គេងលក់នៅលើឡានបងប្រុសដូប៉ាវបីមកហើយ!" និយាយឡើងគេក៏រៀបនឹងឃើញទៅផ្លាស់សម្លៀកបំពាក់នៅខាងលើតែក៏ត្រូវអាក់ដំណើរនៅឮម្តាយរបស់គេបន្ត÷
"អ្នកគ្រូនៅសាលាបានខល មកប្រាប់ម៉ាក់ថាកូនវៃមិត្តរួមថ្នាក់តើមែនទេ?"មុននេះនាងទើបនឹងបញ្ចប់ការសន្ទនាជាមួយនាយកសាលា ហើយជូនជាពេលជុងហាដើរចូលមកល្មមតែនាងបានបិតទូរស័ព្ទបាត់ហើយ។
"ក្មេងតែឈ្លើយគេហៅវៃ !!"ក្មេងតូចនិយាយធ្វើដូចធម្មតាតែសម្រាប់អ្នកដែលនៅទីនោះស្រាប់គេនិយាយពិតជាហួសចិត្តគ្រប់គេ។
"ចឹងតើម៉ាក់គួរវៃកូនដែលទេ ដែលនិយាយដាក់ម៉ាក់បែបនេះនោះ??"ខ្នាញ់អើយសែនខ្នាញ់អាយុទើបតែ6ឆ្នាំសោះតែសម្តីចាក់ទឹកមិនលេចតែម្តង។
"បើMom គិតថាខ្ញុំគ្រាន់តែកាពារប្អូនខុស ក៏Mommyវៃខ្ញុំមកចោះ!! "អ្នកកំលោះដាក់កាបូបនោះរួចក៏លាតដៃរបស់ទាំងពីររង់ចាំការដាក់ទោសពីម្តាយរបស់ខ្លួន។
"ហ្អឹកៗ....អូនឃ្លានណាស់..."ភ្លាមនោះសម្លេងនាងតូចថេយ៍អុីដែលកំពុងតែគេងនៅលើសាឡុងដែលដូប៉ាវបានដាក់ឲ្យគេគេងនោះស្រាប់តែស្រែកយំឡើងទាំងយកដៃស្ទាបពេះកំពុងឃ្លានរបស់គេ។
"បានហើយឆាប់ឡើងទៅ ផ្លាស់សម្លៀកបំពាក់ទៅអាលនឹងបានចុះមកញាំុបាយជាមួយប្អូន" ថេយ៉ុងពេលឮជុងហានិយាយថាគេក្រែងតែកាពារប្អូនរបស់គេប៉ុណោះ ធ្វើឲ្យអ្នកជាម្តាយអួលដើមកនិយាយស្អីឲ្យកូនទៀតលែងកើតនេះគេទើបតែអាយុប៉ុណ្ណឹងសោះចេះស្រលាញ់ការពារប្អូន ធ្វើឲ្យនាងរំភើបចិត្តជាខ្លាំង។ ជុងហាឮម៉ាក់និយាយបែបនេះនាយកំលោះតូចក៏ទាញកាតាបរត់ឡើងទៅខាងឡើងបាត់ដោយមិននិយាយអ្វីមួយម៉ាត់ឡើយ។
.ពេលផ្លាស់សម្លៀកបំពាក់រួចរាលហើយជុងហាក៏ចុះមកអង្គុយរួមតអាហារជាមួយម្តាយនឹងប្អូនស្រីរបស់ខ្លួនដែលមានដូប៉ាវចូលរួមផងដែរ ដែលថ្ងៃនេះបងម៉ូចេញទៅខាងក្រៅសព្វមួយដងពួកគេញាំុបាយជាមួយគ្នាទាំង5នាក់។
"មុននេះឲ្យម៉ាក់ សុំទោសដែលនិយាយដាក់កូនខ្លាំងៗណា"ថេយ៉ុងដួសអាហារដាក់ឲ្យកំលោះតូចរួចក៏និយាយពោលពាក្យសុំទោលទៅកាន់កូនព្រោះតែនាងដឹងថាខ្លួនឯងជាអ្នកខុសហើយក៏មិនចង់ខ្លាចជាគំរូរមិនល្អដល់កូនៗផងដែរ កុំឲ្យគេនិយាយថាធ្វើខុសហើយមិនហ៊ានទទួលកំហុសនោះ។
"អ្នកមិនដឹងគ្មានកំហុស!!"ជុងហាដាក់មួយមាត់នេះធ្វើថេយ៉ុងនឹងដូប៉ាវលេបបាយលែងឆ្ងាញ់ ។ នេះគេចេះពាក្យទាំងអស់នេះមកពីណានឹង? នាងដូចជាមិនដែលនិយាយឲ្យកូននាងបានឮនោះទេ។
"ពាក្យនេះ អូនគ្មានប៉ានិយាយឲ្យស្តាប់នោះទេ អូនគ្រាន់តែមើលតាមTVតែប៉ុណ្ណោះ"ព្រោះតែឃើញម៉ាក់របស់ខ្លួនរៀងស្ងាត់ទើបគេបន្តឡើង។
"មិចក៏កូននិយាយបែបនេះ?"
"ព្រោះអូននៅសាលា តែងតែឃើញមិត្តរួមថ្នាក់តែងតែនិយាយពាក្យនេះឡើងមកហើយពួកគេតែងតែលើកយកប៉ារបស់ពួកគេមកនិយាយ អូនក៏ចេះតែនិយាយទៅ..."
"បានហើយឈប់និយាយសិនទៅណាកូន នេះញាំឲ្យច្រើនៗទៅកូន" ស្តាប់កូននិយាយចប់ ភ្នែករបស់ថេយ៉ុងក៏ប្រែមកជាក្រហមតាមរង្វង់ភ្នែក។ រួចក៏ធ្វើជាដួសអាហារថែមទៀតឲ្យកូនដោយកាវិកាយនឹងទឹកមុខចង់យំរបស់នាងមិនបានគេចផុតពីក្រខ្សែភ្នែកអ្នកកំលោះដូប៉ាវឡើយ។
"អាបងនិយាយច្រើននោះច្រើនអូនញាំអាហាមិនស្រួលសោះ" ថេយ៍អុីនិយាយឡើងទាំងអាហារនៅក្នុងមាត់នាងឡើងប៉ោង។
"បានហើយនាងច្រម៉ក់ឯងនេះ លេបបាយឲ្យអស់ពីមាត់សិនទៅចាំមកនិយាយជាមួយបង...."
"ញាំុឲ្យច្រើនៗទៅកូនឆាប់ធំណា..."
" Mommy...អូនចង់ជួប Daddy....!"កំបុងតែញាំុសុខៗថេយ៍អុីនាងក៏បន្លឺឡើងដែលធ្វើឲ្យអ្នករួមតុជាមួយមិនសប្បាយចិត្តជាខ្លាំង។
"អូនឆ្អែតហើយ ...."ទម្លាក់ស្លាប់ព្រាចុះហើយជុងហាក៏ឡើងទៅខាងលើបាត់។ ឲ្យតែមានអ្នករំលឹកពីប៉ារបស់ខ្លួនជុងហាគេតែងតែបញ្ចេញអាការៈបែបនេះព្រោះគេ ស្អប់ប៉ារបស់គេណាស់ដោយសារតែគេគិតថាប៉ារបស់គេប្រហែលជាទៅចោលម៉ាក់របស់គេហើយទើបឲ្យតែរាងតូចមើលរូបជុងហ្គុកពេលណាគឺដឹងតែយំហើយ។ ហើយជុងហាគេក៏ឃើញរហូតហើយក៏កាន់តែខឹងស្អប់គេគាត់ដែលធ្វើឲ្យម៉ាក់របស់គេយំ។
. To be continued...🥰🙏