"យ៉ាងមិច?"
"ឃ្លានបៅ"
"អត់ទេ ទីនេះជាសាលាមិនអាចធ្វើបែបហ្នឹងបានទេ"
"បើអញ្ចឹងអូនត្រឡប់ទៅផ្ទះយើងវិញទៅណា ផ្ទះយើងក៏មានហេតុអ្វីបានជាអូនមកនៅកន្លែងនេះទៅវិញបងមិនយល់ពីអូននោះទេ"ជុងហ្គុក ផ្ទះមានឱ្យនៅយ៉ាងធំមិននៅទេបែរជាមកនៅទីនេះទៅវិញ
"គឺអូនគ្រាន់តែចង់ប្រើជីវិតឱ្យដូចនិស្សិតទូទៅខ្លះនោះអី"
"ប៉ុន្តែបងត្រូវដាច់របបហើយ"
"ត្រឹមតែមួយឆ្នាំតើ ឆ្នាំក្រោយអូននឹងរើទៅនៅផ្ទះរបស់ពួកយើងវិញហើយ"
"ប៉ុន្តែវាយូរណាស់សម្រាប់បងដឹងទេ"
"អូខេៗ អូនដឹងហើយ ឥលូវបងចង់បានអ្វីប្រាប់មកចាំអូនឱ្យ ប៉ុន្តែមិនអាចលើសបានទេណាព្រោះនៅទីនេះឮសម្លេង"ឮថេហ្យុងនិយាយបែបនេះទៅហើយជិងហ្គុកក៏មិនបានទាមទារអ្វីច្រើនដែរគ្រាន់តែសម្លឹងមើលទៅត្រង់ដើមទ្រូងរបស់នាងហើយមើលមុខនាងម៉ក់បែបឱ្យនាងយល់
"ចំមែនហើយ មនុស្សចាស់មិនទាន់ផ្តាច់ដោះនេះ"ថេហ្យុង យល់ការមុននឹងដើរទៅដាក់ខ្លួនអង្គុយលើគ្រែគេងបន្ទាប់មកទើបលាត់អាវឡើងលើបង្ហាញឱ្យឃើញដើមទ្រូងមូលខ្លំរបស់នាងដែលមិនសូវជាធំប៉ុន្មានតែក៏មិនតូចណាស់ណាដែរ ជុងហ្គុកឃើញបែបនេះទើបប្រញាប់វាឡើងទៅតាមមុននឹងដាក់ខ្លួនគេងទៅតាមនាងដែរបន្ទាប់មកទើបយកមមាត់របស់ខ្លួនទៅលេបត្របាក់ចុងដើមទ្រូងរបស់នាងយ៉ាងជក់ចិត្តចំណែកដៃម្ខាងទៀតច្របាច់លេងតាមចិត្តដូចកូនក្មេងដែលបៅដោះម្តាយគ្មានខុសគ្រាន់តែថាក្មេងនេះគឺជាក្មេង២៨ឆ្នាំតែប៉ុណ្ណោះ វាជាទម្លាប់ទៅហើយដែលពួកគេតែងតែធ្វើវាបែបនេះនិយាយរួមតាំងពីពេលរៀបការដំបូងៗម្ល៉េះដូច្នេះវាមានរយៈពេលមួយឆ្នាំហើយ ពោលគឺចាប់តាំងពីពេលដែលថេហ្យុងរៀននៅថ្នាក់ទី១២មកម្ល៉េះប៉ុន្តែទោះបីជារៀបការមួយឆ្នាំហើយពិតមែនក៏ដោយ ប៉ុន្តែពួកគេទើបតែចុះអេតាស៊ីវិលប៉ុន្មានថ្ងៃនេះទេ ព្រោះថេហ្យុងទើបតែគ្រប់អាយុ ហើយមិនចាំបាច់បារម្ភនោះទេថាបែបនេះពួកគេមានអីៗជាមួយគ្នាយ៉ាងមិចនោះនិយាយរួមគឺធ្វើជាមួយគ្នារាប់ភ្លេចទៅហើយ គ្រាន់តែពួកគេការពាររៀងខ្លួនតែប៉ុណ្ណោះព្រោះថេហ្យុងគឺនៅក្មេងហើយនៅរៀននៅឡើយទើបមិនចង់ឱ្យភ្លាត់ស្នៀតនាំឱ្យប៉ះពាល់ដល់ការរៀនសូត្ររបស់នាង
"ឆ្អែតហើយឬនៅហ្នឹង"ថេហ្យុង ពោលឡើងស្របពេលដែលដៃទាញសៀវភៅយកមកមើលបណ្តើរសួរទៅអ្នកដែលនៅអង្គៀមទ្រូងរបស់ខ្លួនបណ្តើរ
"មិនទាន់ទេ អូនមើលសៀវភៅតែអូនទៅបងបៅតែបងតើ"ជុងហ្គុក និយាយឡើងហើយអ្នកទាំងពីរក៏ស្ងាត់មាត់ធ្វើកិច្ចការរបស់ខ្លួនរៀងៗខ្លួនរហូតដល់មានអារម្មណ៍ថាងងុយគេងទើបគេងលក់ទាំងពីរនាក់ទៅ
"តុតុ ថេហ្យុង តុតុ ថេហ្យុង"ប្រហែលជាមួយនាទីក្រោយមកសម្លេងគោះទ្វារក៏បន្លឺឡើងធ្វើឱ្យអ្នកដែលទើបតែគេងមុននេះត្រូវភ្ញាក់ឡើងភ្លាមតែម្តង
"ជុង ជុងហ្គុក ក្រោកឡើង មានអ្នកមកហើយ"ថេហ្យុង ឲនទៅខ្សឹបក្បែរត្រចៀកអ្នកដែលមាននាមជាស្វាមីប៉ុន្តែគ្មានអ្នកណាដឹងនោះតិចៗមិនឱ្យឮដល់អ្នកខាងក្រៅ តែក៏អាចរំខានឱ្យអ្នកដែលកំពុងតែគេងនោះភ្ញាក់ដែរ
"ហឹម? សុំគេងបន្តិចទៀតបានទេ?"
"មិនបានទេមិត្តភក្តិរបស់អូនមកហៅហើយ"ថេហ្យុង
"ថេហ្យុង"
"ណា ចាំពេលត្រឡប់មកវិញអូនឱ្យបងបៅតាមចិត្តប៉ុន្តែពេលនេះអូនទៅជួបពួកគេសិនណា លោកប្តី ក្រែងបងក៏ត្រូវធ្វើការដែរមិនអញ្ចឹងមែនទេ លោកប្តី ណាៗ លោកប្តី"ថេហ្យុង មិចភ្នែកញាប់ៗនិងហៅនាយថាប្តីៗយ៉ាងពេញមាត់ ប៉ុន្តែវាគ្មានអ្វីចម្លែកទេព្រោះនេះជាទម្លាប់ទៅហើយដែលនាងតែងតែហៅគេបែបហ្នឹងនោះ
"អូខេ អនុញ្ញាតឱ្យអូនទៅម្តងចុះ"ជុងហ្គុក ងើបឡើងព្រមឱ្យនាងទៅតាមការស្នើសុំ ណាមួយនាយក៏ត្រូវធ្វើការពិតមែនទោះបីជានាយមកធ្វើការជាគ្រូបង្រៀននេះក៏ដោយប៉ុន្តែការងារក្រុមហ៊ុនក៏មិនអាចចោលបានដែរ ដែលនាយមកធ្វើជាគ្រូបង្រៀននៅសកលវិទ្យាល័យនេះក៏ព្រោះតែថេហ្យុងមករៀននៅទីនេះតែប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះហើយទើបតម្រូវឱ្យនាយធ្វើការជាគ្រូផងនិងជាអគ្គនាយកក្រុមហ៊ុនផង ទោះជារាងហត់បន្តិចប៉ុន្តែមិនជាអ្វីនោះទេឱ្យតែបាននៅក្បែរប្រពន្ធហត់ប៉ុណ្ណាក៏ទ្រាំទ្របានដែរ ហើយនាយក៏មិនមែនបង្រៀនពេញមួយថ្ងៃឯណានាយបង្រៀនតែវេណពេលព្រឹកវេណដែលថេហ្យុងរៀនហ្នឹងហើយក៏បង្រៀនតែមួយថ្នាក់ហ្នឹងដែរ ចំណែករឿងបន្ទប់ស្នាក់ដែលថេហ្យុងនៅតែម្នាក់ឯងទាំងដែលគេផ្សេងនៅច្រើននាក់ក៏មិនមានស្បាដៃអ្នកណាផ្សេងក្រៅពីនាយដែរ បើឱ្យនាងនៅមានគ្នានាយមិចនឹងអាចចេញចូលមកជួបនាងបានដោយសេរីទៅ ដូច្នេះហើយទើបប្រើសិទ្ធិពិសេសជាអ្នកដែលជួយឧបត្ថម្ភសាលាស្នើឱ្យនាងនៅតែម្នាក់ឯងទៅ
"អរគុណលោកប្តី ជុប"ថេហ្យុង ពោលពាក្យអរគុណដោយមិនភ្លេចឱនទៅថើបមាត់នាយមួយជុបរួចទើបចាប់ទាញអាវសារ៉េចុះមកក្រោមឱ្យបានរៀបរយវិញមុននឹងដើរទៅបើកទ្វារចេញទៅរកអ្នកជាមិត្តវិញ
"ហេតុអ្វីក៏យូរយ៉ាងនេះ យើងគោះទ្វារឡើងចង់បែកក្រញ៉ដៃហើយណា"មីងយូ និយាយឡើងទាំងចង់ខឹងបន្តិចអីបន្តិចគោះទ្វារសឹងតែបែកក្រញ៉ដៃទៅហើយតែមើលនាងចុះទម្រាំតែចេញមកគេចាំឡើយូរ
"គឺ យើងសូមទោសណា ដោយសារតែមុននេះងងុយគេទើបភ្លេចខ្លួនគេងលក់បន្តិចនឹងណា តពួកយើងឆាប់ទៅៗពេលនេះពួកគេប្រហែលជាកំពុងតែចាំយើងហើយមើលទៅ"ថេហ្យុង ពោលឡើងទាំងរុញមីងយូរឱ្យចេញទៅឱ្យលឿនក្រែងលនៅយូរអាចនឹងបែកការបាន
"ឈប់សិន"
"មាន មានអ្វីមែនទេ?"គ្រាន់តែឮពាក្យឈប់ភ្លាមថេហ្យុងចាប់មិនស្រួលឡើងតែម្តងនេះនាងធ្វើអ្វីគួរឱ្យសង្ស័យទេដឹង
"ឯងមិនគិតចាក់សោរទ្វារទេឬយ៉ាងមិច?"
"គឺយើងគិតថាមិនចាំបាច់នោះទេ"ថេហ្យុង
"មិនចាំបាច់យ៉ាងមិចបើមានអ្នកណាគេចូលមកលួយអ្វីនោះតើគិតយ៉ាងមិច?"មីងយូ
"តែយើងថាមិនមានអ្វីទេ ណាមួយទីនេះក៏មានសន្តិសុខនៅយាមដែរគ្មានអ្នកខាងក្រៅឯណាចូលមកបានទេកាមេរ៉ាសុវត្ថិភាពក៏មានមិនអញ្ចឹងមែនទេ?"ថេហ្យុង ព្យាយាមលើកហេតុផលមកយ៉ាងច្រើនមិនឱ្យមីងយូសង្ស័យ លោកអ៊ើយឱ្យនាងចាក់សោរបានយ៉ាងមិចបើជុងហ្គុកនៅក្នុងនោះនៅឡើយហ្នឹង
"អូខេ ស្រេចតែឯងចុះអញ្ចឹង តោះប្រញាប់ទៅមិត្តរួមថ្នាក់ប្រហែលជាចាំហើយ"និយាយរួចអ្នកទាំងពីរក៏ចេញទៅដោយសារតែថ្ងៃនេះជាថ្ងៃដំបូងដែលពួកគេចូលរៀនដូច្នេះទើបណាត់មិត្តរួមថ្នាក់ទាំងអស់ទៅញ៉ាំអីជាមួយគ្នាដើម្បីឱ្យស្គាល់គ្នានិងមានភាពស្និទ្ធិស្នាលជាមួយគ្នាផងដែរ ដោយទុកឱ្យបុរសកំសត់ត្រូវប្រពន្ធទុកចោលនៅអង្គុយធ្វើការតែម្នាក់ឯង
_____
"នែ៎ពួកឯងមានដឹងរឿងអ្វីដែរទេ?"ចូលមកដល់ភ្លាមមិត្តរួមថ្នាក់ម្នាក់ក្នុងចំណោមនោះក៏និយាយឡើងទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍ឱ្យអ្នកទាំងអស់គ្នាងាកទៅមើលនាងដោយការចង់ដឹង
"ដឹងរឿងអ្វីទៅ?"មីងយូ
"គឺរឿងរបស់លោកគ្រូបន្ទប់ថ្នាក់របស់យើង លោកគ្រូចន ជុងហ្គុកនោះអី"
"តើគាត់មានរឿងអ្វីមែនទេ?"
"ពួកឯងមិនដឹងទេលោកគ្រូរបស់យើងគឺជាកូនប្រុសតែម្នាក់របស់ត្រកូលចន ដែលជាម្ចាស់ក្រុមហ៊ុនម៉ាកសម្លៀកបំពាក់jt ដែលជាប្រ៊េនល្បីជាងគេនៅក្នុងប្រទេសកូរ៉េនិងកំពុងវាយលុកទីផ្សារពិភពលោកណា"ស្តាប់ម្នាក់ហ្នឹងនិយាយហើយធ្វើឱ្យម្នាក់ៗនាំគ្នាចំហមាត់ធ្លុងដោយការភ្ញាក់ផ្អើលលើកលែងតែថេហ្យុងម្នាក់ដែលអង្គុយធ្វើខ្លួនធម្មតាៗព្រោះរឿងទាំងនេះនាងដឹងអស់ទៅហើយគ្មានអ្វីគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលនោះទេ
"ពិតមែនឬ? ប៉ុន្តែបើគាត់មានយ៉ាងនេះទៅហើយគាត់មកធ្វើជាគ្រូបង្រៀនធ្វើអ្វីទៅ?"
"រឿងនេះយើងក៏មិនដឹងដែរ ប៉ុន្តែគាត់មិនប្រាប់ពួកយើងគ្រប់គ្នាថាមានប្រពន្ធហើយមិនអញ្ចឹងមែនទេ?"
"ពិតមែនហើយៗ"
"ដូច្នេះយើងឆ្ងល់ណាស់ថាប្រពន្ធរបស់គាត់ជាអ្នកណា ពួកឯងដឹងទេយើងខំសួរប៉ាយើងផង ស៊ើចរកតាមអ៊ីនធើណេតផងនៅតែមិនឃើញ យើងពិតជាចង់ដឹងណាស់ថាប្រពន្ធរបស់គាត់មានរូបរាងនិងលក្ខណៈសម្បត្តិបែបណាខ្លះទៅណ៎ទើបអាចខ្លាយជាកូនប្រសារមហាសេដ្ឋីបែបនេះបាន"
"ខិខិ"គ្រាន់តែរំលឹកដល់រឿងប្រពន្ធរបស់ជុងហ្គុកភ្លាមធ្វើឱ្យថេហ្យុងដែលកំពុងតែលើកទឹកមកផឹកនេះត្រូវឈ្លក់ទឹកក្អកភ្លាមៗដោយហាមមិនបានបណ្តាលឱ្យអ្នកគ្រប់គ្នាដែលរួមតុជាមួយងាកទៅមើលនាងគ្រប់គ្នា
"អ៎រ គឺគ្មានអ្វីទេអ្នកទាំងអស់គ្នាបន្តចុះខ្ញុំគ្រាន់តែឈ្លក់ទឹកបន្តិចប៉ុណ្ណោះ"ថេហ្យុង ឃើញគេមើលមកខ្លួនបែបនេះប្រញាប់រកពាក្យដោះសារភ្លាម ហើយពួកគេក៏បន្តនិយាយគ្នាពីនេះពីនោះជាមួយគ្នាបានរាងយូរគួរសមទើបគិតបំបែកគ្នាត្រឡប់ទៅវិញ
"បងសុំខ្ចប់ មាន់បំពង ស៊ុបគីមឈី មួយឈុតមក"ពេលដែលគិតលុយរួចរាល់អស់ហើយទើបថេហ្យុងកម្មង់ទៅកាន់អ្នករត់តុបន្ថែមទៀតដោយគិតលុយផ្សេងតែឯងធ្វើឱ្យអ្នកគ្រប់គ្នងាកមកមើលនាងម្តងទៀតហើយមិញនេះក្រែងញ៉ាំឆ្អែតហើយមែនទេចុះនាងខ្ចប់ធ្វើអ្វីបន្ថែមទៀត
"គឺ គឺខ្ញុំខ្ចប់ក្រែងឃ្លាននៅពេលយប់តែប៉ុណ្ណោះ គ្មានអ្វីនោះទេ"ថេហ្យុង និយាយឡើងទាំងភ្នែកក្រឡិបក្រឡាប់ប្រាប់ទៅពួកគេទាំងដែលបំណងពិតខ្ចប់យកទៅផ្ញើអ្នកនៅចាំនៅបន្ទប់ស្នាក់សោះហ្នឹង បន្ទាប់ពីរងចាំថេហ្យុងខ្ចប់អាហាររួចហើយអ្នកទាំងអស់គ្នាក៏បំបែកគ្នាទៅកន្លែងស្នាក់នៅរៀងខ្លួនទាំងអស់ដោយពេលនេះមានតែថេហ្យុងប៉ុណ្ណោះដែលដើរកាន់ថង់អាហារតែម្នាក់ឯងព្រោះកន្លែងរបស់នាងគឺនៅដាច់ដោយឡែកពីគេ
"ក្រាក ត្រឡប់មកវិញហើយ?"ជុងហ្គុក ដែលកំពុងតែវាយឯកសារក្នុងកុំព្យូទ័រនោះងើបមុខឡើងសួរទៅកាន់អ្នកដែលមាននាមជាភរិយា
"ចា៎សលោកប្តី ជុប នេះអូនមានរបស់មកផ្ញើបងទៀតផង"ថេហ្យុង បិទទ្វារស្រួលបួលហើយមុននឹងដើរទៅអង្គុយលើភ្លៅជុងហ្គុកដោយមិនភ្លេចថើបមាត់នាយជាការលួងចិត្តទៀតផងមុននឹងលើកថង់អាហារដែលនាងកម្មង់មុននេះយកមកបង្ហាញនាយ
"មិនឃ្លានទេ"ជុងហ្គុកថាកមុខចេញធ្វើជាមិនខ្វល់ពីអ្វីដែលនាងនិយាយ
"លោកប្តីខឹងនឹងអូនមែនទេ?"
"មិនបានខឹងទេ"
"បើមិនខឹងឆាប់ញ៉ាំទៅអូនខំទិញមកផ្ញើប្តីណា"
"អត់ទេ ទាល់តែមានអ្វីដោះដូរទើបព្រមញ៉ាំ"ជុងហ្គុក និយាយឡើងទាំងទឹកមុខកំហូច មិនដឹងទេទុកនាយចោលមួយថ្ងៃហើយបើមិនមានអ្វីឱ្យនាយចំណេញបាននាយមិនព្រមជាដាច់ខាត ក្នុងនាមជាអ្នកជំនួញម្នាក់មិនអាចខាតបានទេ
រងចាំភាគបន្ត