♪♪♪ Tired - Gavin James
İyi Okumalar...
※※※
Aylin, Zemheri ile birlikte Süveyda'dan aldıkları arabayla yola çıktıklarında bulutlar sularını yeryüzüne dökmeye başlamıştı.
"Ne yapmayı planlıyorsun?" Zemheri hem araba sürüyor hem de sürekli soru sormaktan geri durmuyordu
Aylin Zemheri'nin sorusuna karşılık bıkmış bir nefes verdi. "Bu soruyu daha önce de sormamış mıydın?" Aylin şu an hiç Zemheri'nin bitmek bilmeyen sorularını cevaplama havasında değildi. Normalde yağmur yağdığında her zaman kendi içine çekiliyor, düşüncelere dalıyordu ancak bu sefer Zemheri sorularıyla maalesef buna engel oluyordu.
"Kaç defa söylemem gerekiyor, sana soru sorduğumda bana cevap vereceksin." Zemheri yola çıktıklarından bu yana yalnızca iki defa söylemişti. Bu da demek oluyordu ki Aylin, Zemheri'nin sabrını biraz daha sınayabilirdi.
"Sana Süveyda'da söyledim ne yapacağımı, daha neyi sorguluyorsun anlamıyorum?"
Zemheri gaza bastı. "Anlatmadığın detaylar var." Vardı, lakin Aylin'in bunu Zemheri'ye söyleme gibi bir niyeti de yoktu.
"Ne söylememi bekliyorsun? Anlat söyleyeyim de için rahat etsin."
Zemheri sinirlenmeye başlıyordu. Bu sinirini de gaz pedalından çıkardı.
Araba hızlandıkça Aylin'e karşı siniri azalıyordu.
Hız sınırını geçti, fakat bunu umursamadı. "Yavaşla." Dedi Aylin.
Korkmuyordu lakin Zemheri'nin sinirini bu şekilde çıkarması sağlıksızdı. "Planın ne?" dedi Zemheri, dişlerinin arasından.
"Söylediğimden fazlası değil." Sesi sakindi.
Zemheri daha çok gaza bastı. Yalan söylenmesinden ve kendisinden bir şeyler saklanmasından hoşlanmıyordu. Hele de "esir" sayılabilecek birinin kendisine karşı diklenmesi ve yalan söylemesi onu çileden çıkarıyordu. "Yalan söyleme." dedi.
Aylin çok kez yalan söylemişti, şimdi Zemheri "yalan söyleme" deyince yalan söylemeyi bırakacak değildi. Ne sanıyordu kendini?
"Önce arabayı yavaşlat, hız sınırını aştın!" Aylin söylememeyi Zemheri de öğrenmeyi kafasına koymuş aslında basit bir soru-cevabı büyütmüşlerdi.
Zemheri daha da fazla gaza yüklendi, hızı artık iki yüze dayanmak üzereydi.
Aylin derin bir soluk verdi. "Şu arabayı durdur ve şoför koltuğunu bana devret!" korkmuyordu, sinirlenmişti.
"Önce soruma cevap ver!"
"Vermiyorum!" Zemheri gaza bastı, böylece arabanın hızı iki yüze ulaştı.
Bu olay artık bilgiyi elde etmekten çıkmış, bir üstünlük savaşına dönmüştü.
"Bana cevap vereceksin! Duydun mu?"
"Sen bana emir veremezsin!"
Zemheri alayla dolu bir kahkaha attı. "Öyle bir veririm ki aklın şaşar."
Aylin'in sabrı artık tükenmişti. İki yüzle ilerleyen aracın kapısını açmak için kulpu tutup çekti. Kapı açılmadı, Zemheri kapıyı kilitlemişti. "Aç şu kapıyı!"
"Neden? Bir amekanizmaya ihtiyaç duymadan uçan ilk insan ol diye mi?"
Aylin sinirlenmişti ve sinirlendiğinde doğru düzgün düşünemiyor, mantığını geçici bir süreliğine kaybediyordu. Düzgün düşünemediğini o da fark ettiğinde gözlerini kapatıp içinden ona kadar saydı, düzenli nefes alıp verdi. Aracın camlarını döven yağmurun sesine ve dışardan duyulan cırcır böceklerinin sesine odaklanmaya çalıştı. Süveyda'nın içinde bulunduğu ormanın kıyısından gidiyorlardı.
Aylin sakinleştiğine kanaat getirdiğinde derin bir nefes aldı ve "Rica ediyorum şu arabayı yavaşlat ve kenara çek, sonra sakince konuşalım." dedi.
Zemheri nefes verdi ve arabayı yavaşlattı. Hızı seksene düştüğündeyse ani bir frenle yolun ortasında durdu.
"N'apıyorsun?!" Aylin arkalarından bir araç geliyor mu diye koltukta hafifçe dönüp arka cama baktı. "Yolun kenarına çek şu arabayı!" Eğer arkalarından biri hızla gelirse kendilerine çarpması kaçınılmaz olurdu.
"Bana emir vermeyi kes artık! Burada otorite bende."
"Otoritenin sende olmasını istiyorsan mantıklı kararlar ver o zaman." Aylin ototrite sahibinin kendisi olmaması a ses etmezdi, mantıklı olurlarsa ve gururunu kırmazlarsa.
Aylin kemerini gevşetti. Kemer rahat nefes almasını engelliyordu.
Aylin' in kemerini gevşetmesinin hemen ardından Zemheri arabanın ön konsolundaki düğmelerden birine bastı ve Aylin'in daha biraz önce gevşettiği kemer tekrar sıkı bir hal aldı. İşin kötüsü Aylin tekrar kemerini gevşetmeye çalıştığında kemer gevşemedi. "Ne yapıyorsun?"
"Ani bir fren anında ön camdan dışarı fırlamanı önlüyorum." dedi Zemheri.
"Hızlı gitmezsen fırlamam." Zemheri Aylin'in dediğini umursamadı.
Bu sefer Zemheri sakince, "Ne yapmayı planlıyorsun?" dediğinde Aylin gerçeği söyledi. "Evimde kendim geliştirdiğim bir kaç tane daha cihazım var, onları yanıma almayı düşünüyorum."
"Neden?"
"Hem kendimi daha güvende hissediyorum hem de Başkan'ın gerçekten neyin peşinde olduğunu öğrenmek daha kolay olur bu şekilde."
"Anladım." dedi Zemheri.
Hava kararana, yağmur daha da şiddetlene kadar Zemheri arabayı sürdü. Artık yorulmaya başlamıştı lakin Aylin'e güvenmiyordu.
Aylin de Zemheri'nin yorulmaya başladığını fark etmişti ancak bir kaç defa Zemheri'ye yer değiştirmeyi teklif etse de her seferinde reddedilmişti. "Bırak da ben süreyim, biraz dinlen."
"Gerek yok."
"Ne demek 'gerek yok'? Arabayı bana devretmek için kaza yapmayı mı bekliyorsun?"
"Hayır, sana ehliyet veren kişinin aklını sorguluyorum." dedi Zemheri.
"Ne yani araba süremeyeceğimi mi ima etmeye çalışıyorsun?"
"Çok zekisin."
Aylin derin bir soluk verip kucağına bıraktığı şapkasının gizli iç bölmesinde bu sefer ehliyetini çıkardı. "Yalnız ben tüm karayolu taşıtlarını kullanabiliyorum."
"Öyle mi? Biliyor musun ben de uzay mekiği kullanıyorum?" Aylin Zemheri'nin kendi çapında yaptığı esprisine gülmedi.
"İyi o zaman, inanmıyorsan arabayı sağa çek ve kendin bak."
Alp meraklanmıştı. Gerçekten Aylin tüm karayolu taşıtlarını kullanabiliyor muydu?
Zemheri aracı yol kenarına getirip el frenini çekti, tepedeki ışıkları yaktı.
Aylin, Zemheri'ye kimliğini gösterdi ve Zemheri'nin kaşlarının şaşkınlıkla kalkmasını keyifle izledi. "Şimdi yer değiştirelim mi?" diye de sordu.
"İyi, tamam." Bunu duyan Aylin hemen kendi kapısını açıp araçtan indi ve Zemheri'nin de kendisiyle aynı zamanda çıktığı kapıdan arabaya bindi.
"Haberin olsun bu konuda hala sana güvenmiyorum." Aylin güldü. "Güvenmeni beklemiyorum zaten. Unuttun mu? Ben Şapkacıyım." dedikten sonra koltuğu, aynaları, direksiyonu ve kemeri kendine göre ayarladıktan sonra Zemheri'nin çektiği el frenini kaldırıp aracı sürmeye başladı.
Bir müddet sessizce ilerlediler, Aylin bu sessizliğin göz ucuyla baktığı Zemheri'nin uykuya dalmaya başlamasından olduğunu fark etti.
Sessizliği sevmiyordu, sessizlik uykusunu getiriyordu Aylin'in. Bu yüzden radyodan bir ninni açtı. Ninni onun uykusunu getirmiyordu, ninni onun için basit bir melodiydi.
Başka tercih ettiği melodiler de vardı ancak Zemheri uyanmasın, dinlensin, dahası yine konuşup durmasın diye açmıştı ninniyi.
Aylin bayatında ilk defa bir araba radyosunda ninni çaldığına şahit oluyordu bu esnada da. Lakin ninni işine yarıyordu gerisini sorgulamaya, ninniyi çalan radyo kanalının mantığını sorgulamaya, gerek duymadı bu yüzden.
Yağmurun şiddetti azalmaya başladığında Zemheri de uyanmaya ve kıpırdanmaya başlamıştı.
Aylin Zemheri'nin gözlerini araladığını göz ucuyla gördü. Hemen sonrasında Zemheri bir anda ayıldı ve etrafına bakmaya başladı "Durdur arabayı." Aylin ne olduğunu anlamasa da arabayı sağa çekip durdu. "Ne oldu?"
"Hala yaşıyorum." Zemheri bunu kısık bir sesle kendine söylemişti ancak bunu Aylin de duydu. Hatta, "Ne tesadüf, ben de yaşıyorum." diyerek Zemheri'yi iğnelemekten geri durmasa da Zemheri'nin kendisine attığı bakışla sustu.
Sonrasında Zemheri arabada çalan ninniyi fark etti, kaşlarını kaldırdı. "Beni uyutmaya mı karar verdin? Uyuduğumda organ mafyalarına mı verecektin beni?"
Cidden mi?
Aylin bıkkın bir nefes verdi ve tane tane kendini açıklamaya koyuldu. "Hayır. Birincisi, ben ninniyi açtığımda sen zaten dalmıştın. İkincisi, sessizlik benim uykumu getiriyor, ben de hem sen dinlen diye hem de ben uyumayayım diye ninni açtım-"
Zemheri araya girdi. "Uyumamak için ninni açtın öyle mi?"
Aylin Zemheri'nin sorusunu duymamış gibi konuşmaya devam etti."Üçüncüsü, ninni benim uykumu getirmiyor, benim için yalnızca bir melodi." Zemheri biraz daha sabredip Aylin' in lafını bölmeseydi Aylin zaten Zemheri'nin aklındaki sorusunun cevabını verecekti.
"Ve dördüncüsü, fark ettiysen hala tek parçasın. Ayrıca hayatın üzerine kendi hayatımı ortaya koyduğunu hatırlarsan ve kafanda kurmayı bırakırsan çok sevinirim." dedi.
Zemheri, Aylin'in açıklamasını görmezden gelerek "Tamam in artık, arabayı ben süreceğim." dedi.
Kaba!
Aylin Zemheri'nin şimdi inmese de kendisini elbet bir şekilde yer değiştirmeye ikna edeceğini bildiğinden kemerini çözüp araçtan inip arabanın etrafında dolandı, tekrar yolcu koltuğuna bindi.
Zemheri de sürücü koltuğuna binip her şeyi tekrardan kendine göre ayarladığında yola çıktılar.
Zemheri ninniyi kapatmıştı bu yüzden Aylin'in uykusu geliyor ve uykuyu savuşturamıyordu.
Aylin uykusu dağılsın diye radyoyu açtı lakin Zemheri anında radyoyu kapattı. Radyo ancak bir kaç saniyeliğine ninni çalmıştı.
"Herkes gibi ninni benim de uykumu getiriyor." diye Aylin'e ima da bulunmayı es geçmeden neden radyoyu kapattığını açıkladı Zemheri.
"Ne yani, ninni uykumu getirmiyor diye suçlu mu oldum şimdi?"
"Sen zaten suçlusun." Zemheri fırsatı geldiğinde hemen cevabını yapıştırdı.
"Sen de suçlusun."
"Hayır, ben sistemde ölüyüm." Aylin Süveyda'daki herkesin ölü olarak kayıtlı olduğunu biliyordu. Ancak Venator devletin sisteminde yaşıyor olarka gözüküyordu. Bu yüzden maske takıyordu.
Aylin yine radyoyu açtı ancak bu sefer hemen sonrasında başka bir kanal açtı.
Lakin başka bir kanal açması da Zemheri'nin radyoyu kapatmasına engel olamadı. Aylin sonunda dayanamayıp "Derdin ne?" diye sordu.
"Radyo dikkatimi dağıtıyor." Zemheri'nin açıklamasıyla Aylin radyoyu açma girişimlerinden pes etti. Ne yapsa başka bir bahane bulacaktı çünkü. Ancak Aylin bunun intikamını almadan rahat durmayacaktı.
Bitmek üzere olan yağmurun sesi, arabanın yolda giderken çıkardığı uğultu ve sessizlik resmen Aylin için uykuyu çağırıyordu.
Uyku yavaşça gelip kollarını Aylin'e doladı ve onu esir aldı, Aylin'in gözleri kapandı.
Aylin çok hızlı uyuyordu. Bu özelliğinden dolayı birazdan da uykuya dalacaktı.
Ve iki dkaika içinde kafası yana düştü, Aylin uyudu.
Aylin sessizliğin kendisini uyuttuğunu söylemişti, Zemheri de bu yüzden Aylin'in radyoyu açmasını engellemişti. Ve şimdi Aylin, hemen uykuya dalmıştı.
Zemheri, araba sürerken devamlı açtığı radyoyu kendi elleriyle kapatmıştı. Yanındaki kadın uyusun diye.
Zemheri, arabanın hızını yavaşlattı. Yanındaki kadın rahatça uyusun diye.
Alp, farkında olmasa da bu gece kendi elleriyle hayatının akışını değiştirdi.
Çoğu kişiye verilmezdi kaderini değiştirme izni. Bu bir lütuftu. Nadir insnalar tanrının bu lütfunu elde edebilirdi.
O insanlar da yalnızca, Dünya'nın kaderinde etkili olacak kişilerdi.
※※※
Açıkçası bol diyologlu ve çekişmeli bir bölüm yazmak benim açımdan çok keyifliydi. Umuyorum siz de en az benim yazarken keyif aldığım kadar keyif alarak okumuşsunuzdur bölümü.
Aylin'in aklında çok acayip planlar dönüyor. Bu planları sonraki bölümlerde okuyacağız. Hazır olun!
İyi Günler Diliyorum, Bir Sonraki Bölümde Görüşünceye Dek..