Rıhtım
Başladığım yerdeyim yine,
Hep böyle sonlanması ne acı.
Düşman gibiyim kendime.
Kırptığım parçalar ellerimde,
Kendimi her gördüğümde,
Biraz daha eksiliyorum.
Bir sonu yok bunun,
Farkındayım biraz fazla olduğumun,
Kaçamıyorum saklansam bile.
Gitmedim vakit geldiğini bile bile,
Sakin bir akşamda kıyıya vurup,
Bir gün batımını daha mahvediyorum.
Rıhtımda gemi dolusu insanlar,
Sonbaharda düşer yapraklar.
Bırakıyorum dalımı,
Zorlamanın ne anlamı var.
Bu sonbahar da susup,
Biraz daha eksiliyorum.