(Deze one shot bevat depressie, zelfmoordgedachten, zelfbeschadiging en een zelfmoordpoging, dus als je daar niet goed tegen kan druk dit dan alsjeblieft weg xx)
Liam
De zoveelste traan van vannacht stroomt mijn ooghoek uit. Ik ben helemaal kapot. Ik kan niet meer. Vandaag hadden we weer een concert, alweer. De tour lijkt niet op te houden. We zijn nu al bijna een half jaar bijna non-stop aan het touren en ik raak met de show meer uitgeput. Voor slapen hebben we weinig tijd, en als we kunnen slapen lukt het me meestal niet.
Vandaag is weer zo'n dag dat ik niet kan slapen, mijn hersenen draaien maar door en door. Ik krijg ook best wel veel haat de laatste tijd, en ik doe wel alsof het me allemaal niet uitmaakt, maar diep van binnen breekt mijn hart een stukje meer met elk bericht.
Dan hoor ik de deur van 1 van de slaapkamers van de jongens opengaan, ik veeg snel mijn tranen weg en draai me met mijn hoofd van de deur af zodat als iemand binnen zouden komen hij vast denkt dat ik slaap. Er word zacht op mijn deur geklopt, ik reageer niet. De deur gaat een stukje open. 'Li, ik weet dat je nog wakker bent want je was nog online 10 minuten terug', hoor ik Harry fluisteren.
'Hi Haz', zeg ik dan maar. 'Waarom ben je nog wakker?', vraagt hij. 'Waarom ben jij nog wakker?' Ik hoor hem zuchten, hij loopt naar binnen en doet de deur dicht. 'Nou, ik werd wakker gebeld door 1 of ander onbekend nummer en toen zag ik dat jij nog online was', zegt Harry. 'Oh', zeg ik. 'Gaat het wel? Het klinkt alsof je gehuild hebt', vraagt Harry, ik kan de bezorgdheid in zijn stem horen. 'Ja, gaat wel, maak je geen zorgen.'
Harry loopt naar me toe. 'Weet je dat echt zeker Li?', ik knik. 'Okay...' 'Okay...' 'Ga je nu wel slapen?', ik knik weer. 'Jij ook?' 'Ik ook.' Harry glimlacht, wat ik net kan zien door het gebrekkige licht van straatlantaarns van buiten. 'Slaap lekker Li', zegt hij, hij legt nog even zijn hand op mijn schouder en loopt dan weg, hij doet de deur weer dicht, ik zucht.
De volgende ochtend loop ik met dikke wallen onder mijn ogen de keuken in. 'Morning', zeg ik, terwijl ik een kop koffie pak. Als ik me omdraai zie ik dat de jongens me alle vier met grote ogen aankijken. 'Wat?' 'Je uhm, ziet er niet heel goed uit', zegt Niall. 'Je ziet er nogal moe uit', zegt Louis dan. 'Gaat het wel?', vraagt Zayn.
'Oh, ja gaat prima hoor, maak je geen zorgen!', zeg ik, hetzelfde antwoord als altijd. Ik wil de jongens gewoon niet opzadelen met mijn problemen, ik kan dat ze gewoon niet aandoen. Ze dealen zelf al met genoeg dingen.
Met een zucht scroll ik door mijn Twitter meldingen, haat, haat en nog eens haat. Ik snap het allemaal niet meer, wat doe ik verkeerd? Ik ben ook zo moe dat ik niet eens meer doorheb wat ik allemaal zeg tijdens interviews en optredens, mijn lichaam staat gewoon op een soort automatische piloot.
'Hey Li', hoor ik dan, Harry komt naast me op de bank zitten. 'Oh hi.' 'Weet je zeker dat het wel gaat?', ik knik. 'Ja, het gaat, echt! Ik ben alleen een beetje moe', ik lach, de pijn weglachen, iets waar ik de afgelopen tijd erg goed in geworden ben.
'Oké dan, wij dachten om even met z'n alleen boodschappen te doen, dus ga je mee?', ik schud mijn hoofd. 'Nee sorry, ik ga denk ik zo even naar de studio.' 'Oké! Moet ik nog iets voor je meenemen?' Ik haal mijn schouders op. 'Nee niet echt.' 'Wij zijn met een uurtje of 2 weer terug!', zegt Harry en hij loopt met de andere jongens de voordeur uit.
Of ik echt naar de studio ga? Nee. Nee dat was ik niet van plan. Ik loop naar mijn kamer en zoek in de lade van mijn nachtkastje. Ik haal het vlijmscherpe punten slijper mesje eruit. Zonder enige twijfel stroop ik de mouw van mijn trui op en begin ik op mijn onderarm te krassen, de pijn voelt gewoon zo goed.
Als ik gestopt ben heb ik spijt, zoals altijd, maar het voelt gewoon alsof ik het verdien, alsof ik de pijn verdien. Ik verzorg de krassen en trek de trui weer over mijn arm heen. Ik ben er klaar mee, ik ben er zo fucking klaar mee.
Het liefst ren ik weg van alle problemen, maar dat zou nogal onvolwassen zijn, ik ben geen tiener meer die wegloopt en na 3 dagen weer terugkomt. Nee, als ik weg ga, ga ik echt weg. En dan ook echt weg.
Na een paar uur komen de jongens weer thuis, ik zit maar op de bank en doe alsof er niks gebeurd is. 'Hey Li! We zijn er weer!', Zayn komt de woonkamer ingelopen. 'Hi!', zeg ik zo vrolijk mogelijk. 'Weer een beetje opgeknapt?', vraagt Zayn. 'Uh ja', zeg ik met een glimlach. 'Nice, ga je mee? Dan gaan we naar de concert locatie', we hebben een concert om 7 uur vanavond, en het is nu 4 uur, we moeten een uur rijden en dan nog van alles doen. 'Ja, let's go.'
'Hey uh Liam, heb jij wel geslapen? Want die wallen zijn niet gezond', zegt Lou, de visagiste. 'Niet heel goed nee', lach ik, maar Lou lacht niet, ze kijkt me bezorgd aan. 'Jij gaat je niet ook al zorgen maken toch?', vraag ik, Lou haalt haar schouders op. 'Niet doen, het gaat prima.' 'Oké dan.'
'Dus, wat wil je aan doen?', vraagt ze, gebarend naar het kledingrek. 'Ik wilde eigenlijk m'n trui aanhouden want ik heb het koud', zeg ik. 'Het word warmer als je optreedt hè', zegt ze, ik knik. 'Ja weet ik.' 'Nou, zelf weten, maar als je het warm hebt kun je niet zomaar iets anders aan doen.' 'Oké! Thanks.'
Na het concert komt Harry naast me lopen, we lopen achter de rest. 'Waarom had je een trui aan?', ik haal mijn schouders op. 'Ik had het koud', Harry lijkt me niet te geloven maar knikt toch. 'Okay.' 'Okay.'
Het is middenin de nacht en ik lig weer in mijn bed, ik staar naar het plafond. Wat gebeurd er allemaal? Ik heb niet eens door wat er allemaal aan de hand is. Het voelt alsof ik op de automat piloot sta. Ik ben zo fucking moe, maar ik kan gewoon echt niet in slaap vallen. Ik ben er klaar mee.
Harry
Ik word wakker doordat ik de voordeur open en dicht hoor gaan, verbaasd loop ik naar de overloop. Ik zie dat Liams deur op een kier staat. Ik loop de donkere kamer binnen. 'Liam?' Er is geen reactie, ik doe de deur achter me dicht en doe het licht aan. Liam ligt niet in zijn bed, een beetje paniekerig kijk ik zijn kamer rond. Op zijn bureau ligt een brief.
Met tranen in mijn ogen storm ik het huis uit. Liam, he's gonna end it. Als ik hem wil redden moet ik snel zijn.
Uiteindelijk kom ik op wonderbaarlijke wijze veilig bij de grote brug zo'n 10 minuten rijden vanaf ons huis aan. Ik ben denk ik wel 3 keer door rood gereden maar het boeit me allemaal niet, het enige wat nog door mijn hoofd spookt is: "Ik moet Liam redden."
Ik zucht uit opluchting als ik Liam zie lopen. Of nou ja, bij de rand zie staan, ik ren op hem af en pak zijn arm. 'Liam, please', zeg ik met tranen in mijn ogen. Geschrokken kijkt Liam me aan. 'Haz- What- what are you doing here?', vraagt hij zacht. 'Je hoort hier niet te zijn.' 'Jij ook niet Li, kom alsjeblieft mee oké? Dan gaan we praten...'
Dan begint Liam te huilen. 'Oh come here', ik trekt hem in mijn armen en probeer zelf te stoppen met huilen. 'I'm so sorry Haz, I'm so sorry.' Hij blijft het maar herhalen. 'It's okay, it's okay', zeg ik hees. 'Kom, we gaan naar mijn auto oké?', hij knikt zachtjes.
In de auto hebben Liam en ik een goed gesprek, Liam verteld me wat hè, dwarszit, hij is er heel eerlijk over, wat ik fijn vind. 'Oké, super goed van je dat je dit allemaal verteld hebt Li', zeg ik, ik geef hem een knuffel. 'Thanks', zegt hij. 'Het lucht ook wel op om erover te praten', ik glimlach.
'Mooi, dus, wat zeg je ervan? Gaan we professionele hulp voor je zoeken?', Liam lijkt even te twijfelen maar knikt dan. 'Okay.' 'Okay.'
We rijden weer naar huis en daar zitten de jongens allemaal bezorgd op de bank. 'Finally! You're home, where have you guys been?', vraagt Zayn, hij klinkt bezorgd. 'Nou, uhm, ik zal het uitleggen.' Liam en ik gaan zitten, ik leg even bemoedigend een hand op zijn rug.
Na een tijdje heeft Liam alles uitgelegd, we hebben allemaal goed gepraat, Liam wil echt hulp gaan zoeken, en ik ben super trots op hem.
1 t/m 30 september: suicide prevention month.
Het duurde voor mij best lang om deze one shot te schrijven, dat komt omdat het natuurlijk hele heftige onderwerpen zijn, maar ook omdat ik me zelf ook zo heb gevoeld, niet zo erg als Liam in dit verhaal natuurlijk, maar goed. Ik moet dan ook toegeven dat ik het niet altijd droog heb gehouden terwijl ik dit schreef hihi.
Wat ik wil zeggen is: blijf nooit alleen met je problemen zitten als je je rot voelt. Ik heb geleerd dat je je dan alleen maar slechter gaat voelen, en ik weet hoe moeilijk het kan zijn om over je gevoelens te praten, maar doe het alsjeblieft toch.
Praat erover met iemand die je vertrouwd, dat kunnen je ouders zijn of een vertrouwenspersoon, natuurlijk ook een vriend/vriendin, maar weet dat die persoon je niet altijd kan helpen, iets wat ik ook veel heb meegemaakt de afgelopen tijd.
Als je het liever niet tegen je ouders verteld (wat ik begrijp, maar uiteindelijk moet het wel) kun je ook altijd je huisarts bellen voor een afspraak. Zij hebben namelijk een geheimhoudingsplicht en mogen dus niks doorvertellen aan je ouders als je dat niet wil. Verder kun je ook de kindertelefoon gratis bellen of chatten en als je echt zelfmoord gedachten hebt bellen of chatten met 113.
Nu nog even over mij, ik ben oké, mijn ouders weten dat het niet altijd even goed met me gaat en binnenkort ga ik met iemand praten om te leren eerst voor mezelf te zorgen en dan pas voor anderen. Dat klinkt allemaal een stuk heftiger dan het in werkelijkheid is, dus maak je geen zorgen <3
Maar weet dat je niet alleen bent, en je mag me altijd een berichtje sturen als je daar behoefte aan hebt <3
X Britt