Part- 13
ၾကယ္ေလးေျပာလိုက္တဲ့ ထိုစကားတစ္ခြန္းက အခ်ိန္ေတြအၾကာႀကီးၿငိမ္သက္ေနခဲ့တဲ့ သူ႕ႏွလုံးသားကို ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ျပန္လည္ ႏွိုးဆြေပးလိုက္သလိုပါပင္... သူ႕ရင္ခုန္သံေတြျမန္လာရသည္။
သူအခုရင္ေတြခုန္ေနတာလား....။ ဒီကေလးရဲ႕စကားေလးတစ္ခြန္းအတြက္နဲ႕ေလ...။
မဟုတ္ဘူး...မျဖစ္နိုင္ဘူး... သူ႕စိတ္ထဲမွာတစ္ခ်ိန္လုံး ဒီကေလးကိုမင္းမိုရ္နဲ႕ဆင္တူတယ္လို႔ျမင္ေနမိလို႔ ျဖစ္မွာပါ...။ သူ႕အေနနဲ႕ မင္းမိုရ္ကို သစၥာေဖာက္ၿပီးအျခားတစ္ေယာက္အေပၚ အခုလို စိတ္ယိုင္ပစ္လိုက္ဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွမေတြးခဲ့ဖူးပါ...။ ၿပီးေတာ့ တစ္သက္လုံးလည္းအဲ့ဒီလိုျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး...။ လုံးဝကိုမျဖစ္နိုင္ဘူး။
ႏွလုံးသားကေျပာလာတဲ့စကားလုံးေတြကို သူ႕စိတ္ခံစားခ်က္... သစၥာတရားေတြနဲ႕ခ်က္ခ်င္းဖုံးကြယ္ပစ္လိုက္သည္။
ၾကယ္ေလးရဲ႕ေခါင္းေပၚမွာၿငိမ္သက္ေနမိတဲ့သူ႕လက္ကိုလည္း ခ်က္ခ်င္းဖယ္ရွားပစ္လိုက္ၿပီး အားနာသလိုၿပဳံးလိုက္မိသည္။
" ဟား... Sorry ကြာ... ဦး အဲ့ဒီလိုမလုပ္သင့္ဘူး...တကယ္ကို ေတာင္းပန္ပါတယ္... "
ထိုစကားကိုေျပာရင္းႏွင့္ပင္ သူ သိမ္းစရာရွိသည့္ပစၥည္းမ်ားကိုေကာက္သိမ္းေနမိသည္။ ၾကယ္ေလးမ်က္ႏွာကိုထပ္မၾကည့္ရဲေတာ့ပါ...။
ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ၾကယ္ေလးကေျပာလာသည္။
" ဖုန္း.... ဝယ္မလာပါနဲ႕... က်ေနာ္ဖြားကိုပဲဝယ္ခိုင္းလိုက္ပါ့မယ္... ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ကိုေပးထားတဲ့ကတိကိုေတာ့ တည္ေပးမယ္မွတ္လားဟင္..."
ဒီအေမးစကားအတြက္ကိုေတာ့ သူၾကယ္ေလးနဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး ျပန္ေျဖေပးျဖစ္သည္။
" ဦးကေပးထားၿပီးသားကတိကိုဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မဖ်က္တက္ဘူးကေလး... ဦးေသခ်ာေပါက္ ကတိတည္မွာပါ... ကေလးဘက္ကဦးနဲ႕မဆက္သြယ္ခ်င္လို႔ အဆက္သြယ္ျဖတ္ခ်င္ၿပီဆိုမွ... "
" ဘယ္ေတာ့မွ အဲ့ဒီလို ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ပါဘူး"
သူ႕စကားပင္မဆုံးလိုက္... ခ်က္ခ်င္း ပိတ္ေျပာလာတဲ့ၾကယ္ေလးစကားေၾကာင့္ ေျမမိုး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ၿပီးရင္ခုန္သြားခဲ့သည္။
ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ သူခုဏကလိုမ်က္ႏွာမလႊဲျဖစ္ေတာ့ပါ...။ သူ႕ ဆီကေနနည္းနည္းမွ အၾကည့္မလႊဲနိုင္ေသးတဲ့ ၾကယ္ေလးရဲ႕မ်က္ဝန္းလွလွေလးေတြကို သူျပန္ၾကည့္ေနမိခဲ့သည္။
ဒါဟာဒုတိယအႀကိမ္ပါပဲ... ။
ထပ္ၿပီး သက္ေသျပစရာမလိုေတာ့ေလာက္ေအာင္ေသခ်ာသြားတဲ့အခိုက္အတန့္အတြက္ သူ႕ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွမသာယာနိုင္ေတာ့ပါ...။
သူ ၾကယ္ေလးအေပၚ သာမာန္ထက္ပိုတဲ့ခံစားခ်က္ရွိေနခဲ့ၿပီပဲ... ။ ဒီလောက်အချိန်တ်ိုတိုလေးနဲ့လေ...။
အျပစ္ရွိစိတ္ေၾကာင့္ ေျမမိုး သူထပ္မၿပဳံးနိုင္ေတာ့ပါ...။
ၾကယ္ေလးကေတာ့ ေျမမိုးအေပၚအၾကည့္မခြာေတာ့ဘဲ သူ႕ရင္ထဲကခံစားခ်က္ေလးေတြကို အေျဖညွိေနမိခဲ့သည္။
သူတစ္လလုံလုံးေျမမိုးနဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္မိေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္... ။ ဒါေပမယ့္ အထိအေတြ႕ေတြကသူ႕ကိုရင္ခုန္ေအာင္ လုပ္ေနတုန္းျဖစ္ သလို... ေျမမိုးရဲ႕စကားသံေတြဟာလည္း သူ႕ႏွလုံးသားကိုလႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ထားသလိုမ်ိဳးသက္ေရာက္မႈ႕ ရွိေနတုန္းပင္ျဖစ္သည္။
ဒါကိုသူဘယ္လိုမွမေရွာင္လႊဲနိုင္ခဲ့ပါ...။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူရဲရဲႀကီးမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကာ ရင္ထဲကေျပာခ်င္ေနတဲ့စကားလုံးေတြကိုေျပာခ်ပစ္လိုက္သည္။
သူက ဒီလိုခံစားရပါတယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့...။
သိေစခ်င္သည္။ သူဟာကေလးတစ္ေယာက္မဟုတ္ဘဲ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကိုခံစားတက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ဆိုတာကိုေပါ့...။
စိတ္ခ်ပါ... က်ေနာ္ဘယ္ေတာ့မွ အဆက္သြယ္မျဖတ္ပါဘူး... တစ္သက္လုံး...။
ၾကယ္ေလးဆီမွာအခ်ိန္ေစ့တာနဲ႕ ေျမမိုးၾကယ္ေလးကိုႏႈတ္ဆက္ကာ ျပန္သြားသည္။
ေျမမိုးျပန္တာနဲ႕ၾကယ္ေလး ခ်က္ခ်င္းပဲေဒၚေစာအိမ္စည္ဆီေျပးသြားၿပီး သူ႕ကိုအခုခ်က္ခ်င္းဖုန္းဝယ္ေပးဖို႔ေျပာသည္။
" ဖြား က်ေနာ္အခုခ်က္ခ်င္းဖုန္းတစ္လုံးလိုခ်င္တယ္..."
ေမာေနသလိုပုံစံမ်ိဳးျဖဴဖပ္ေနေပမယ့္ အရင္တုန္းကသူမေတြ႕မျမင္ဖူးခဲ့တဲ့ အၿပဳံးေလးေတြနဲ႕
လန္းဆန္းေနတဲ့ၾကယ္ေလးမ်က္ႏွာကို ျမင္ေတာ့ ေဒၚေစာအိမ္စည္ သူ႕အနားမွာရပ္ေနတဲ့ ေမာင္ဟိန္းကိုေတာင္ ဘာျဖစ္တာလဲဆိုတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႕ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။
ၿပီးမွ ၾကယ္ေလးကိုစူးစမ္းသလိုမ်ိဳးအၾကည့္နဲ႕ၾကည့္ကာ...
" သားကဘာလို႔အခုမွ႐ုတ္တရက္ႀကီးဖုန္းလိုခ်င္လာရတာလဲ... "
" အခုက်ေနာ့္ကိုဆက္သြယ္မယ့္သူရွိၿပီေလ..."
" ဘယ္သူလဲ... "
" ဘယ္သူက မလဲ ဦးမိုးေပါ့..."
" ေဒါက္တာ ခေျမမိုးကိုေျပာတာလား... ေဒါက္တာကသားကိုဖုန္းကိုင္ဖို႔တိုက္တြန္းတာလား... "
ေဒၚေစာအိမ္စည္မယုံၾကည္နိုင္စြာေမးလိုက္မိျခင္းပါပင္...။ အရင္ေန႕ကအထိေတာင္ ၂ေယာက္ၾကားမွာ ဘာထူးျခားမႈ႕မွမရွိခဲ့ဘဲ ေျမးျဖစ္သူဘက္ကတင္းမာေနေသးတယ္လို႔ သူမထင္မွတ္ထားခဲ့သမွ် အခုအားလုံးတစ္လြဲစီျဖစ္ေနခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား...။
ေဒါက္တာက ဂ႐ုဏာပိုတာထက္ သူ႕ေျမးဘက္ကအရမ္းသံေယာစဥ္တြယ္လြန္းသလိုျဖစ္ေနတာကို အခုမွသူ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရတာျဖစ္သည္။
အရင္ကတစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွမေတာင္းဆိုခဲ့ဖူးတဲ့ကေလးမို႔ အခုေတာင္းဆိုမႈ႕ကိုသူမ မျငင္းရက္... ခ်က္ခ်င္းပဲ ေမာင္ဟိန္းကို ေနာက္ဆုံးေပၚဖုန္းတစ္လုံးသြားဝယ္ခိုင္းလိုက္ကာ ၾကယ္ေလးလက္ထဲထည့္ေပးလိုက္သည္။
ဖုန္းရတာနဲ႕ ၾကယ္ေလးဟာ ေဒၚေစာအိမ္စည္ဆီက ေျမမိုးဖုန္းနံပတ္ေတာင္းၿပီး အေပၚထပ္ကို ဓာတ္ေလွကားကေနေတာင္မတက္... ေျခက်င္ပဲေျပးတက္သြားခဲ့သည္။
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့လည္း တစ္ခ်က္ကေလးေတာင္မေမာမေျဖဘဲ ခေျမမိုးဆီဖုန္းေခၚေလေတာ့သည္။
" ဟယ္လို... ဦးမိုးလား... "
" ဟင္... အခုေျပာေနတာ ၾကယ္ေလးလား... "
" ဟုတ္...က်ေနာ္ပဲ... "
ေျပာရင္း ကုတင္ေပၚမွာပလက္လွန္ရက္ေလးလွဲအိပ္လိုက္ကာ ေျမမိုးနဲ႕စကားေတြအၾကာႀကီးေျပာျဖစ္ၾကသည္။
ေျပာလို႔လည္းဝေရာ ဖုန္းကိုခ်လိဳက္ကာ ေနာက္ထပ္အေရးႀကီးတဲ့အလုပ္တစ္ခုကိုလုပ္သည္။
ေျမမိုးဖုန္းနံပတ္ကို Contact မွာ ပထမဆုံးေသာ နံပတ္ေလးအျဖစ္ သူမွတ္သားထားလိုက္သည္။
ဦးေျမမိုး ဆိုတဲ့နာမည္ေလးေနာက္တြင္ အနီေရာင္အသဲႏွလုံးပုံေလးက ေသခ်ာေပါက္ထည့္ျဖစ္ေအာင္ထည့္ထားပါေသးသည္။
ၿပီးတာနဲ႕ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလုံးကိုပိုင္ဆိုင္သြားသလိုမ်ိဳး... တစ္ေလာကလုံးမွာသူ႕အလုပ္ကိစၥေတြၿပီးေျမာက္သြားသလိုမ်ိဳး ...သက္ျပင္းရွည္တစ္ခ်က္ကိုခ်ကာ မ်က္လုံးေတြေမွးမွိတ္ထားလိုက္ေတာ့သည္။
တင္းခံမထားဘဲ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ လႊတ္ခ်ပစ္လိုက္တာဘယ္ေလာက္အထိ ခံစားလို႔ေကာင္းသလဲဆိုတာ အခုမွသိေတာ့တယ္... ဦးရယ္...။
က်ေနာ္ႏွလုံးသားေလး အခုမွပဲလြတ္လပ္သြားေတာ့တယ္...။
.................
ေနာက္တစ္ေန႕မွာေခါင္ ၾကယ္ေလးဆီေရာက္လာသည္။
အေပၚထပ္ကို မတက္ခင္မွာပဲ ေခါင္နဲ႕သိပ္ၿပီးဆက္ဆံေရးမေျပလည္တဲ့ ေဒၚေစာအိမ္စည္က ေခါင့္ကိုေခၚေျပာသည္။
" ထိုင္ပါအုံး ေခါင္... "
" ေျပာပါဖြား... "
ေခါင္စကားေတြရစ္ဖြဲ႕မေန... သူတို႔၂ေယာက္ၾကားမွာသိပ္ၿပီး အျမင္ၾကည္ေနတာမ်ိဳးမရွိတာေၾကာင့္ေခါင္ လိုရင္းပဲေျပာျဖစ္သည္။
ေဒၚေစာအိမ္စည္ကလည္းေခါင့္လိုပါပင္... သြယ္ဝိုက္ၿပီးေျပာမေန... မေန႕ကဖုန္းကိစၥကိုေျပာျပလိုက္သည္။
" ၾကယ္ေလး ငါ့ကိုမေန႕ကဖုန္းဝယ္ခိုင္းတယ္... သူေျပာတာေတာ့ ေဒါက္တာနဲ႕ဆက္သြယ္ဖို႔တဲ့... အဲ့ဒီကိစၥနဲ႕ပက္သက္ၿပီး မင္းသိထားတာရွိလား..."
" ၾကယ္က ဖုန္းဝယ္ခိုင္းတယ္???..."
မယုံၾကည္နိုင္စြာျပန္ေမးလာတဲ့ေခါင့္စကားေၾကာင့္ ေဒၚေစာအိမ္စည္မဲ့ၿပဳံးတစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္ၿပီး... ေခါင့္ကိုၾကည့္ကာ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
" ၾကည့္ရတာ မင္းကသူ႕အတြက္ ပထမဆုံးလူမဟုတ္ေတာ့ဘူးနဲ႕တူတယ္... "
ေဒၚေစာအိမ္စည္ေျပာလိုက္တဲ့စကားက ေခါင့္ႏွလုံးသားကိုဓားထက္ထက္နဲ႕ထိုးလိုက္သလိုပါပင္... ။ ေခါင္ မခံမရပ္နိုင္ျဖစ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းထိုင္ရာမွထကာ ၾကယ္ေလးရွိရာဆီသို႔ထြက္လာခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။
အခန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့လည္းအရင္လိုတံခါးေခါက္တာဘာညာလုပ္မေနဘဲ အထဲတန္းဝင္သြားလိုက္သည္။
သူအထဲေရာက္ေတာ့ ၾကယ္ေလးဟာအရင္ကအတိုင္းေအးေအးေဆးေဆးပဲစာအုပ္ဖတ္လို႔ေနသည္။ သူ႕ကိုေတြ႕တာနဲ႕ စာအုပ္ကိုပိတ္ကာ အၿပဳံးေလးႏွင့္ႀကိဳဆိုသည္။
" ေခါင္...မင္းေရာက္လာၿပီလား... "
ၾကယ္ေလးက ေအးခ်မ္းေနေပမယ့္ သူကေတာ့ဘယ္လိုမွမေအးခ်မ္းနိုင္ပါ...။ ၾကယ္ေလးအနားကိုေျခလွမ္းက်ဲႀကီးႏွင့္ေရာက္သြားကာ ဖုန္းအေၾကာင္းေမးေတာ့သည္။
" ၾကယ္... မင္း ဖုန္းဝယ္လိုက္တယ္ဆို... ဘာလို႔ငါ့ကိုမေျပာတာလဲ...ၿပီးေတာ့ ငါ့ဆီလည္းဖုန္းမေခၚဘူး... ဘာျဖစ္လို႔လဲ... မင္းအတြက္ငါကအေရးမပါေတာ့လို႔လား...ဟုတ္လား...ၾကယ္... ေျပာပါအုံး... "
ဆက္ရန္
#########################
Part- 13
ကြယ်လေးပြောလိုက်တဲ့ ထိုစကားတစ်ခွန်းက အချိန်တွေအကြာကြီးငြိမ်သက်နေခဲ့တဲ့ သူ့နှလုံးသားကို ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ်ပြန်လည် နှိုးဆွပေးလိုက်သလိုပါပင်... သူ့ရင်ခုန်သံတွေမြန်လာရသည်။
သူအခုရင်တွေခုန်နေတာလား....။ ဒီကလေးရဲ့စကားလေးတစ်ခွန်းအတွက်နဲ့လေ...။
မဟုတ်ဘူး...မဖြစ်နိုင်ဘူး... သူ့စိတ်ထဲမှာတစ်ချိန်လုံး ဒီကလေးကိုမင်းမိုရ်နဲ့ဆင်တူတယ်လို့မြင်နေမိလို့ ဖြစ်မှာပါ...။ သူ့အနေနဲ့ မင်းမိုရ်ကို သစ္စာဖောက်ပြီးအခြားတစ်ယောက်အပေါ် အခုလို စိတ်ယိုင်ပစ်လိုက်ဖို့ ဘယ်တုန်းကမှမတွေးခဲ့ဖူးပါ...။ ပြီးတော့ တစ်သက်လုံးလည်းအဲ့ဒီလိုဖြစ်လာမှာမဟုတ်ဘူး...။ လုံးဝကိုမဖြစ်နိုင်ဘူး။
နှလုံးသားကပြောလာတဲ့စကားလုံးတွေကို သူ့စိတ်ခံစားချက်... သစ္စာတရားတွေနဲ့ချက်ချင်းဖုံးကွယ်ပစ်လိုက်သည်။
ကြယ်လေးရဲ့ခေါင်းပေါ်မှာငြိမ်သက်နေမိတဲ့သူ့လက်ကိုလည်း ချက်ချင်းဖယ်ရှားပစ်လိုက်ပြီး အားနာသလိုပြုံးလိုက်မိသည်။
" ဟား... Sorry ကွာ... ဦး အဲ့ဒီလိုမလုပ်သင့်ဘူး...တကယ်ကို တောင်းပန်ပါတယ်... "
ထိုစကားကိုပြောရင်းနှင့်ပင် သူ သိမ်းစရာရှိသည့်ပစ္စည်းများကိုကောက်သိမ်းနေမိသည်။ ကြယ်လေးမျက်နှာကိုထပ်မကြည့်ရဲတော့ပါ...။
ထိုအချိန်မှာပဲ ကြယ်လေးကပြောလာသည်။
" ဖုန်း.... ဝယ်မလာပါနဲ့... ကျနော်ဖွားကိုပဲဝယ်ခိုင်းလိုက်ပါ့မယ်... ဒါပေမယ့် ကျနော့်ကိုပေးထားတဲ့ကတိကိုတော့ တည်ပေးမယ်မှတ်လားဟင်..."
ဒီအမေးစကားအတွက်ကိုတော့ သူကြယ်လေးနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး ပြန်ဖြေပေးဖြစ်သည်။
" ဦးကပေးထားပြီးသားကတိကိုဘယ်တော့မှ ပြန်မဖျက်တက်ဘူးကလေး... ဦးသေချာပေါက် ကတိတည်မှာပါ... ကလေးဘက်ကဦးနဲ့မဆက်သွယ်ချင်လို့ အဆက်သွယ်ဖြတ်ချင်ပြီဆိုမှ... "
" ဘယ်တော့မှ အဲ့ဒီလို ဖြစ်လာမှာမဟုတ်ပါဘူး"
သူ့စကားပင်မဆုံးလိုက်... ချက်ချင်း ပိတ်ပြောလာတဲ့ကြယ်လေးစကားကြောင့် မြေမိုး နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်ပြီးရင်ခုန်သွားခဲ့သည်။
ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့ သူခုဏကလိုမျက်နှာမလွှဲဖြစ်တော့ပါ...။ သူ့ ဆီကနေနည်းနည်းမှ အကြည့်မလွှဲနိုင်သေးတဲ့ ကြယ်လေးရဲ့မျက်ဝန်းလှလှလေးတွေကို သူပြန်ကြည့်နေမိခဲ့သည်။
ဒါဟာဒုတိယအကြိမ်ပါပဲ... ။
ထပ်ပြီး သက်သေပြစရာမလိုတော့လောက်အောင်သေချာသွားတဲ့အခိုက်အတန့်အတွက် သူ့ရင်ထဲမှာ ဘယ်လိုမှမသာယာနိုင်တော့ပါ...။
သူ ကြယ်လေးအပေါ် သာမာန်ထက်ပိုတဲ့ခံစားချက်ရှိနေခဲ့ပြီပဲ... ။ ဒီလောက်အချိန်တ်ိုတိုလေးနဲ့လေ...။
အပြစ်ရှိစိတ်ကြောင့် မြေမိုး သူထပ်မပြုံးနိုင်တော့ပါ...။
ကြယ်လေးကတော့ မြေမိုးအပေါ်အကြည့်မခွာတော့ဘဲ သူ့ရင်ထဲကခံစားချက်လေးတွေကို အဖြေညှိနေမိခဲ့သည်။
သူတစ်လလုံလုံးမြေမိုးနဲ့မျက်နှာချင်းမဆိုင်မိအောင်ကြိုးစားခဲ့တယ်... ။ ဒါပေမယ့် အထိအတွေ့တွေကသူ့ကိုရင်ခုန်အောင် လုပ်နေတုန်းဖြစ် သလို... မြေမိုးရဲ့စကားသံတွေဟာလည်း သူ့နှလုံးသားကိုလွှမ်းမိုးချုပ်ကိုင်ထားသလိုမျိုးသက်ရောက်မှု့ ရှိနေတုန်းပင်ဖြစ်သည်။
ဒါကိုသူဘယ်လိုမှမရှောင်လွှဲနိုင်ခဲ့ပါ...။ ဒါကြောင့်လည်း သူရဲရဲကြီးမျက်နှာချင်းဆိုင်ကာ ရင်ထဲကပြောချင်နေတဲ့စကားလုံးတွေကိုပြောချပစ်လိုက်သည်။
သူက ဒီလိုခံစားရပါတယ် ဆိုပြီးတော့ပေါ့...။
သိစေချင်သည်။ သူဟာကလေးတစ်ယောက်မဟုတ်ဘဲ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကိုခံစားတက်နေပြီဖြစ်တဲ့ လူငယ်လေးတစ်ယောက်ဆိုတာကိုပေါ့...။
စိတ်ချပါ... ကျနော်ဘယ်တော့မှ အဆက်သွယ်မဖြတ်ပါဘူး... တစ်သက်လုံး...။
ကြယ်လေးဆီမှာအချိန်စေ့တာနဲ့ မြေမိုးကြယ်လေးကိုနှုတ်ဆက်ကာ ပြန်သွားသည်။
မြေမိုးပြန်တာနဲ့ကြယ်လေး ချက်ချင်းပဲဒေါ်စောအိမ်စည်ဆီပြေးသွားပြီး သူ့ကိုအခုချက်ချင်းဖုန်းဝယ်ပေးဖို့ပြောသည်။
" ဖွား ကျနော်အခုချက်ချင်းဖုန်းတစ်လုံးလိုချင်တယ်..."
မောနေသလိုပုံစံမျိုးဖြူဖပ်နေပေမယ့် အရင်တုန်းကသူမတွေ့မမြင်ဖူးခဲ့တဲ့ အပြုံးလေးတွေနဲ့
လန်းဆန်းနေတဲ့ကြယ်လေးမျက်နှာကို မြင်တော့ ဒေါ်စောအိမ်စည် သူ့အနားမှာရပ်နေတဲ့ မောင်ဟိန်းကိုတောင် ဘာဖြစ်တာလဲဆိုတဲ့ အကြည့်မျိုးနဲ့မော့ကြည့်လိုက်မိသည်။
ပြီးမှ ကြယ်လေးကိုစူးစမ်းသလိုမျိုးအကြည့်နဲ့ကြည့်ကာ...
" သားကဘာလို့အခုမှရုတ်တရက်ကြီးဖုန်းလိုချင်လာရတာလဲ... "
" အခုကျနော့်ကိုဆက်သွယ်မယ့်သူရှိပြီလေ..."
" ဘယ်သူလဲ... "
" ဘယ်သူက မလဲ ဦးမိုးပေါ့..."
" ဒေါက်တာ ခမြေမိုးကိုပြောတာလား... ဒေါက်တာကသားကိုဖုန်းကိုင်ဖို့တိုက်တွန်းတာလား... "
ဒေါ်စောအိမ်စည်မယုံကြည်နိုင်စွာမေးလိုက်မိခြင်းပါပင်...။ အရင်နေ့ကအထိတောင် ၂ယောက်ကြားမှာ ဘာထူးခြားမှု့မှမရှိခဲ့ဘဲ မြေးဖြစ်သူဘက်ကတင်းမာနေသေးတယ်လို့ သူမထင်မှတ်ထားခဲ့သမျှ အခုအားလုံးတစ်လွဲစီဖြစ်နေခဲ့သည်မဟုတ်ပါလား...။
ဒေါက်တာက ဂရုဏာပိုတာထက် သူ့မြေးဘက်ကအရမ်းသံယောစဥ်တွယ်လွန်းသလိုဖြစ်နေတာကို အခုမှသူ မြင်တွေ့လိုက်ရတာဖြစ်သည်။
အရင်ကတစ်ကြိမ်တစ်ခါမှမတောင်းဆိုခဲ့ဖူးတဲ့ကလေးမို့ အခုတောင်းဆိုမှု့ကိုသူမ မငြင်းရက်... ချက်ချင်းပဲ မောင်ဟိန်းကို နောက်ဆုံးပေါ်ဖုန်းတစ်လုံးသွားဝယ်ခိုင်းလိုက်ကာ ကြယ်လေးလက်ထဲထည့်ပေးလိုက်သည်။
ဖုန်းရတာနဲ့ ကြယ်လေးဟာ ဒေါ်စောအိမ်စည်ဆီက မြေမိုးဖုန်းနံပတ်တောင်းပြီး အပေါ်ထပ်ကို ဓာတ်လှေကားကနေတောင်မတက်... ခြေကျင်ပဲပြေးတက်သွားခဲ့သည်။
အခန်းထဲရောက်တော့လည်း တစ်ချက်ကလေးတောင်မမောမဖြေဘဲ ခမြေမိုးဆီဖုန်းခေါ်လေတော့သည်။
" ဟယ်လို... ဦးမိုးလား... "
" ဟင်... အခုပြောနေတာ ကြယ်လေးလား... "
" ဟုတ်...ကျနော်ပဲ... "
ပြောရင်း ကုတင်ပေါ်မှာပလက်လှန်ရက်လေးလှဲအိပ်လိုက်ကာ မြေမိုးနဲ့စကားတွေအကြာကြီးပြောဖြစ်ကြသည်။
ပြောလို့လည်းဝရော ဖုန်းကိုချလိုက်ကာ နောက်ထပ်အရေးကြီးတဲ့အလုပ်တစ်ခုကိုလုပ်သည်။
မြေမိုးဖုန်းနံပတ်ကို Contact မှာ ပထမဆုံးသော နံပတ်လေးအဖြစ် သူမှတ်သားထားလိုက်သည်။
ဦးမြေမိုး ဆိုတဲ့နာမည်လေးနောက်တွင် အနီရောင်အသဲနှလုံးပုံလေးက သေချာပေါက်ထည့်ဖြစ်အောင်ထည့်ထားပါသေးသည်။
ပြီးတာနဲ့ ကမ္ဘာကြီးတစ်ခုလုံးကိုပိုင်ဆိုင်သွားသလိုမျိုး... တစ်လောကလုံးမှာသူ့အလုပ်ကိစ္စတွေပြီးမြောက်သွားသလိုမျိုး ...သက်ပြင်းရှည်တစ်ချက်ကိုချကာ မျက်လုံးတွေမှေးမှိတ်ထားလိုက်တော့သည်။
တင်းခံမထားဘဲ စိတ်လွတ်လက်လွတ် လွှတ်ချပစ်လိုက်တာဘယ်လောက်အထိ ခံစားလို့ကောင်းသလဲဆိုတာ အခုမှသိတော့တယ်... ဦးရယ်...။
ကျနော်နှလုံးသားလေး အခုမှပဲလွတ်လပ်သွားတော့တယ်...။
.................
နောက်တစ်နေ့မှာခေါင် ကြယ်လေးဆီရောက်လာသည်။
အပေါ်ထပ်ကို မတက်ခင်မှာပဲ ခေါင်နဲ့သိပ်ပြီးဆက်ဆံရေးမပြေလည်တဲ့ ဒေါ်စောအိမ်စည်က ခေါင့်ကိုခေါ်ပြောသည်။
" ထိုင်ပါအုံး ခေါင်... "
" ပြောပါဖွား... "
ခေါင်စကားတွေရစ်ဖွဲ့မနေ... သူတို့၂ယောက်ကြားမှာသိပ်ပြီး အမြင်ကြည်နေတာမျိုးမရှိတာကြောင့်ခေါင် လိုရင်းပဲပြောဖြစ်သည်။
ဒေါ်စောအိမ်စည်ကလည်းခေါင့်လိုပါပင်... သွယ်ဝိုက်ပြီးပြောမနေ... မနေ့ကဖုန်းကိစ္စကိုပြောပြလိုက်သည်။
" ကြယ်လေး ငါ့ကိုမနေ့ကဖုန်းဝယ်ခိုင်းတယ်... သူပြောတာတော့ ဒေါက်တာနဲ့ဆက်သွယ်ဖို့တဲ့... အဲ့ဒီကိစ္စနဲ့ပက်သက်ပြီး မင်းသိထားတာရှိလား..."
" ကြယ်က ဖုန်းဝယ်ခိုင်းတယ်???..."
မယုံကြည်နိုင်စွာပြန်မေးလာတဲ့ခေါင့်စကားကြောင့် ဒေါ်စောအိမ်စည်မဲ့ပြုံးတစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပြီး... ခေါင့်ကိုကြည့်ကာ ပြန်ပြောလိုက်သည်။
" ကြည့်ရတာ မင်းကသူ့အတွက် ပထမဆုံးလူမဟုတ်တော့ဘူးနဲ့တူတယ်... "
ဒေါ်စောအိမ်စည်ပြောလိုက်တဲ့စကားက ခေါင့်နှလုံးသားကိုဓားထက်ထက်နဲ့ထိုးလိုက်သလိုပါပင်... ။ ခေါင် မခံမရပ်နိုင်ဖြစ်ပြီး ချက်ချင်းထိုင်ရာမှထကာ ကြယ်လေးရှိရာဆီသို့ထွက်လာခဲ့လိုက်တော့သည်။
အခန်းရှေ့ရောက်တော့လည်းအရင်လိုတံခါးခေါက်တာဘာညာလုပ်မနေဘဲ အထဲတန်းဝင်သွားလိုက်သည်။
သူအထဲရောက်တော့ ကြယ်လေးဟာအရင်ကအတိုင်းအေးအေးဆေးဆေးပဲစာအုပ်ဖတ်လို့နေသည်။ သူ့ကိုတွေ့တာနဲ့ စာအုပ်ကိုပိတ်ကာ အပြုံးလေးနှင့်ကြိုဆိုသည်။
" ခေါင်...မင်းရောက်လာပြီလား... "
ကြယ်လေးက အေးချမ်းနေပေမယ့် သူကတော့ဘယ်လိုမှမအေးချမ်းနိုင်ပါ...။ ကြယ်လေးအနားကိုခြေလှမ်းကျဲကြီးနှင့်ရောက်သွားကာ ဖုန်းအကြောင်းမေးတော့သည်။
" ကြယ်... မင်း ဖုန်းဝယ်လိုက်တယ်ဆို... ဘာလို့ငါ့ကိုမပြောတာလဲ...ပြီးတော့ ငါ့ဆီလည်းဖုန်းမခေါ်ဘူး... ဘာဖြစ်လို့လဲ... မင်းအတွက်ငါကအရေးမပါတော့လို့လား...ဟုတ်လား...ကြယ်... ပြောပါအုံး... "
ဆက်ရန်