-ერთი კოცნის შემდეგ გამიშვებთ?
-რაღა თქმა უნდა.თანაც არავის არაფერი დაუშავდება.
-კარგით.-დათანხმდი.სხვა გზა არ გქონდა.
ჯონგუკი ნელა დაიხარა და მისი ტუჩები შენს ტუჩებს შეერწყა.
სველი კოცნა იყო,მაგრამ მოკლე.
-ვსო.ნახე ტუჩები დაგადე მხოლოდ.
სულ ესაა.
-შემიძლია წავიდე?
-კი კი.
მან ხელები კედლიდან აიღო და შენ შემოგხედა.თვალს არ გაშორებდა. არ სურდა თუნდაც ერთი დეტალი გამოპარვოდა.
-რაღაც კითხვა მაქვს...
-დიახ სერ.
-რა ფერის საცვალი გაცვია?
-როგორ?
-ხო.რა ფერის საცვალი გაცვია-თქო შეგეკითხე.
-სერ თქვენ არ გაქვთ უფლება...
-ნუ მეტლიკინები!თავს გახვედი უკვე!თუ გგონია ასე შეპასუხების ნებას მოგცემ?მეტყვი თუ შევამოწმო?
-შავი სერ.-მოიბუზე და თავი დახარე.
-ტანგა?
-დიახ.
-კარგი წადი.
გული ამოვარდნაზე გქონდა.ვერ მოუყარე თავი აზრებს.ის ძალიან პირადულს და ინტიმურს შეეხო.შეპასუხების უფლებაც არ მოგცა.
მაგრამ მთავარი რამ რასაც საკუთარ თავს არ უმჟღავნებდი ის იყო, რომ ჯონგუკის ამ ქმედებებმა აღგაგზნო.
-სად ბატონი ჯონგუკი და სად მე?ოცნებაც კი არ შეიძლება იმაზე,რასაც ახლა ვფიქრობ.-ფიქრობდი და თან ჩანთას ალაგებდი.
-ტაქსით მიდიხარ?-გითხრა და კომპიუტერის მაღლიდან გადმოგხედა.
თავზე წამოგადგა ყველანაირი გაფრთხილების გარეშე,შენ კი ფურცლები აქეთ-იქით დაგივარდა.
-დიახ სერ.გამოვიძახებ.
დაიხარე და ფურცლების შეგროვება დაიწყე.ეს ისეთი უხერხული იყო.
ჯონგუკის წინ მუხლებზე იდექი და მიმოფანტულ ფურცლებს აგროვებდი.
ჯონგუკმა შენსკენ ერთი ნაბიჯი გადმოდგა და ადგომისას უხერხულად შეეჯახე მის უბეს.
-ოუუ...ცოტა უნდა იფრთხილო.
მან ხელები შემოგხვია და დაგიჭირა და წამოგაყენა.
ისეთი სასიამოვნო სურნელი ასდიოდა,რომ მოურიდებლად ღრმად ჩაისუნთქე.
-სერ!ხელი გამიშვით.ჩანთა მაქვს ჩასალაგებელი,საბუთების ნახევარს სახლში დავასრულებ.
-მოდი მე წაგიყვან.შუაღამეს ტაქსისტებს არ ვენდობი.რა იცი რა უდევთ გულში?მე გაგიყვან.
-სერ არა.ამაზე ვერ დაგთანხმდებით.
-ეს შენი თავაზიანობა ნერვებს მიშლის.
-ბოდიშით სერ.
-კარგი ჩაალაგე.ოფისს დავკეტავ და გავიდეთ.
თითქოს მისი საყვარელი იყო ისე შეგითანხმა.სად შენ და სად კომპანიის პრეზიდენტი ჯონგუკი.
წარმოუდგენელი იყო.
მალევე ჩახვედით დაბლა და მის მანქანაში ჩაჯექით.
-გცივა?გამათბობელს ჩავრთავ.
-კარგით სერ.
-ოხ ეს სერ..სერ...ბატონო პრეზიდენტო....
მოდი როცა მარტოები ვიქნებით ჯეიქეი დამიძახე.
-ამას ვერ ვიზავ სერ.
-იზავ.
-ჯეიქეი.
რა უცნაურად ჟღერდა.
-გინდა ჩემთან წავიდეთ?სტეიკს შევწვავ და გაგასინჯებ.დამიჯერე ჩემნაირად ვერავინ აკეთებს..-გითხრა და ისევ შემოგხედა ამჯერად ეშმაკურად და თვალი ჩაგიკრა.
-არა მეე...
-კარგი რაა.შენ ჩემი გეშინია თუ რა ხდება?ვცდილობ დაგიახლოვდე შენ კი..-ხელები აიქნია.-ვერაფერი გავიგე შენი.სხვა თანამშრომლებს მალევე ვკითხულობ.შენ კიდე ისეთი ჩაკეტილი ხარ.
-სერ...
-ისევ ეს სერ..კიდევ დამიძახებ და მომიწევს ისევ გაკოცო
-არა ჯეიქეი
-ხო ეს უკვე კარგია.ანუ მივდივართ ჩემთან.
-სახლში მირჩევნია წასვლა.
-ცოტა მწყინს იცი?ჩემთან ერთად დროის გატარება რომ არ გინდა.
არადა სინამდვილეში საშინლად მოუწესრიგებელი იყავი და მაგიტომ არ თანხმდებოდი.
-იცი რომ არ მივიდე თავის დროზე სახლში და ჩემს დებს არ დავურეკო არ შემიძლია სხვა დროს გადავდოთ.
-როდის?
-ზეგ.
-ანუ ზეგ სამსახურის შემდეგ ჩემთან წამოხვალ?
-დიახ ს..ჯეიქეი
-ჰმმ ეს ძალიან კარგია.
ის არ გავდა იმ დინჯ და გაწონასწორებულ ბატონ ჯონგუკს.ის შენთან გახდა ჯეიქეი,რიმელსაც უდიდესი ენერგია და განსხვავებული ხასიათი ქონდა.