Third Person's POV
"Mama?"
A little girl called her mother who is busy doing her work. Nasa office nito ang kanyang ina, may nga hawak na mga papeles. Halata sa mukha nito ang pagod at namomroblema.
Napalingon siya sa walong taong gulang na anak nang tawagin siya nito. Agad niyang binitawan ang hawak na papeles at saka lumapit sa anak na inosenteng nakatitig sa kanya.
"Need something, sweetheart?"
"Where's papa?"
"Ahm...your papa is busy on his work, Bellatrix. " Sagot ng kanyang ina habang hinahaplos ang kanyang mahabang buhok.
"Kailan po siya uuwi, mama?" She asked again with innocent eyes.
"Hindi ko alam, anak. Pero sigurado naman akong uuwi ang papa mo sa atin."
Mahigit isang buwan nang hindi umuuwi ang ama niya at nangungulila na siya rito. Na nangungulila siya sa atensyon at pagmamahal ng kanyang ama.
"I miss papa already," ssabi nito na naluluha na ang mata.
Agad siyang inalo ng ina para hindi tuluyang umiyak.
"Alam mo naman ang trabaho ng papa mo,hindi ba?"tanong ng kanyang ina at agad naman siyang tumango.
"He's protecting the Princess,"aniya.
"And without your papa, no one's gonna protect the princess. You know how important the princess is, right?"
"Yes po...but how about me? Am I not important to daddy? It is because I'm not a Princess?" Naiiyak nang tuluyang ang batang babae.
Hindi nakapagsalita ang kanyang ina. Natahimik ito at hindi malaman ang isasagot. Sa huli ay niyakap na lang niya ang anak at inalo.
" Oh, here you are."
Pareho silang napalingon sa pinto nang May magsakita roon. Ang kanyang papa. Naroon ito sa pinto, may hawak na paper bag at bugkos ng bulaklak.
"Why are you crying?" Takang tanong ng kanyang ama ng makitang umiiyak siya.
"Papa," naiiyak siyang lumapit sa ama.
Binitawan naman ng kanyang ama ang mga dala at lumuhod para salubungin ng yakap ang umiiyak na anak.
"Hey, what's wrong? May masakit ba?" Mahinahon at nag-aalalang tanong ng kanyang ama.
Umiling ang batang babae at mas lalong umiyak.
"I miss you papa." Aniyang umiiyak.
Humigpit ang yakap sa kanya ng kanyang ama. Hinaplos- haplos din nito ang mahaba niyang buhok.
"Shhh, I'm here. Stop crying." Pagpapatahan niya sa anak.
"Until when?"
Nagulat siya at hindi inaasahan ang tanong ng sarili niyang anak. Natigilan siya at nanlamig. Hindi niya din alam ang sasabihin o ang isasagot.
"Sweetheart, "
Iyon lamang ang lumabas sa kanyang bibig dahil hindi niya alam kung anong isasagot sa anak. Hindi niya alam kung paanong ipaliwanag ang sitwasyon nila.
Ang isa pang inaalala nito ay kung paano niya sasabihin sa anak na siya na ang ipapalit na magbabantay sa prinsesa. Ayaw man niya ay wala siyang magagawa dahil nasa roles nila iyon. Wala siyang magagawa kundi is handa ang sariling anak para hindi ito mahirapan.
Sa sumunod na araw ay dinala nila ang anak sa isang paaralan kung saan sinasanay ang mga tagabantay ng mga maharlika. Simula pagkabata ay dito sila sinasanay o hinahanda. Itinuturo rin sakanila ang paraan kung paano protektahan ang kanilang mga amo sa malinis na paraan. Pag tungtung sa edad na kinse anyos ay ganap na silang tagabantay.
Maraming ipinagbabawal sa kanila, isa na roon ay ang mapalapit sa kanilang amo o kahit kanino man sa nga maharlika. Hindi sila maaaring magkaroon ng ano mang ugnayan sa mga maharlika. Ang gawain lang nila ay protektahan ang kanilang amo at sumunod sa mga patakaran ng kanilang organisasyon.
"Why are we here po, mama?" Tanong ng inosenteng bata sa kanyang ina.
"Kailangan mo nang magsanay anak kaya tayo narito" sagot naman nito sa anak.
"Para po saan?"
Nanlumo siya nang makita ang inosenteng mukha ng anak. Hindi niya ito gustong gawin pero wala siyang magawa. Ito ang kapalaran na nakatadhana sa kanya. Hindi niya ito kayang baguhin at kailan man ay hindi na ito mababago.
Umupo siya at pinantayan ang taas ng anak.
"Sweetheart, you trust me right?"
"Yes,po. I trust you po, mama"
Gusto niyang maiyak pero pinigilan niya ang sarili. Ayaw niyang makita siya ng anak na mahina. Na nanghihina.
"Then, if I tell you to do something...will you follow me?" maingat na tanong niya sa anak.
"Yes po, because I love you po, mama. I'll do whatever you want po." aniya ng inosenteng anak.
Napabuntong hininga siya at tumayo. Hinawakan niya ang kamay ng anak at nagtungo sa isang kwarto kung saan mag-uumpisa ang lahat.
"Register?" tanong sa kanya ng lalaking nagbabantay sa registrar room.
"Ano sa tingin mo?" sarkadtikong sagot niya sa lalaki.
Natawa ang lalaki at napailing. " Wala ka talagang pinagbago, Beatrix."
"Just shut up and give the form, Antoña" mahinahon nitong sabi pero may halong pang-aasar.
Nawala ang ngiti sa labi ng lalaki at napalitan ng inis. "Stop!" aniya saka ibinagsak ang form sa harap ng mag-ina.
Nagulat si Bellatrix sa ginawa nito pero hindi ito nagsalita at tahimik lang na nagmasid sa kanyang ina at sa lalaking hindi niya kilala.
Ibinalik niya ang form sa lalaki. Tumayo siya at inaya ang anak para umalis na pero napatigil siya ng tawagin siya ng lalaki.
"You forgot to sign and your daughter's fingerprint." Aniya nakangisi.
Umikot ang kanyang mata at muling bumalik sa mesa nito para pirmahan ang kontrata at para na rin mapaglagyan niya sa anak ng fingerprint nito.
Lumabas sila sa kwartong iyon na mabigat ang kanyang loob. Wala silang kawala kahit ano man ang kanilang gawin. Ito na talaga ang kanilang kapalaran.
Pagkalabas nila ay dumaan sila sa field kung saan nag-iinsayo ang mga bata. Nasa walo-hanggan siyam na taong gulang palang ang mga ito.
Habang pinapanuod ang mga ito ay hindi niya mapigilang kaawaan ang mga bata. Nakikita rin niya ang sarili sa mga ito. Muling bumalik ang mga paghihirap niya noong sinasanay siya para maging isang ganap na guardian. Lalo siyang pinanghinaan ng maisip na sa susunod na araw ay ganito din ang kakaharapin ng anak niya.
"Mama, ano po'ng ginagawa nila?" tanong ng anak.
"They're practicing, sweetheart. " sagot niya
"Gusto ko din po!" Masiglang sabi ng kanyang anak.
Nagulat siya sa. Hindi niya inaasahang sasabihin iyon ng anak niya. Napakahinhin nitong anak at hindi mahilig sa mga ganitong bagay pero hindi niya aakalaing gusto din nitong mag ensayo.
"A-Are you sure, sweetheart?"
"Yes,po mama. Gusto ko po matuto niyan para lumakas po ako at maprotektahan ko po kayo ni papa." Nakangiti nitong sabi.
"Sweethea-"
"At saka po, diba need ko po'ng protektahan si princess sa mga bad guys? Gusto ko po'ng lumakas para maproteksyunan ko po si princess para uuwi na si papa araw-araw. " dagdag pa ng anak.
Namuo ang mga luha sa gilid ng kanyang mga mata. Umupo siya at pinantayan ang taas ng kanyang anak.
"Sweetheart, where did you heard that?"
"Narinig ko po kayo ni papa na nag-uusap kahapon. Sorry po,mama hindi ko po sinasadyang marinig kayo ni papa." sabi ng anak at napayuko ito.
Hinawakan niya ang mukha nito at muling itinaas para magtitigan sila.
"Sweetheart, it's okay. I'm happy that you understand our situation. " Aniya at niyakap ang anak.
"Syempre po, mama. Para hindi na kayo mahirapan at saka big girl na po ako. " sagot ng anak na nakayakap rin sa kanya.
Nasa ganong sitwasyon sila ng dumating ang asawa niya. Nagulat siya nang makitang may kasunod itong batang babae. Medyo payat ito at maliit. Napakalinis ng itsura nito halatang anak ng mga matataas na tao. Halata rin sa kanya ang pagkamahiyain dahil Naka kapit ito sa laylayan ng damit ng asawa niya at nakatago sa likuran nito.
"Who is she, papa?" Tanong ng anak sa ama nito.
"Ah, sweetheart... This is princess Celestia. " pagpapakilala ng ama niya sa batang babae na naka kapit sa kanya.
"She's a princess po? So does it mean, siya po ang babantayan ko?" Excited na sagot ng anak.
Nagulat ang kanyang ama sa sinabi nito at napatingin sa asawa. Binigyan niya ito ng nagtatanong na tingin. Pero ngumiti lang ang huli at tumango.
"Ah...Y-Yes, sweetheart" sagot niya.
"Wow she's so pretty. " Aniya saka lumapit sa mahiyaing bata at inilahad ang kamay. "Hi, I'm Bellatrix , what's you name, po?"
Nahihiyang inabot ng batang babae ang kamay ni Bellatrix at nagpakilala. " Celestia,"
Seven Years Later
"Bella?" Tawag ni mama saakin.
"Po?"
Napalingon ako sandali. Pero agad ding ibinalik ang tingin sa salamin at ipinagpatuloy ang pag aayos sa damit. Inaayos ko ang ribbon sa pagkakatali sa aking blouse. I'm wearing a black mini-skirt and a white blouse with a logo of our academy. Also with my back ribbon and a name tag.
"Bumaba kana. We're ga going to be late on your recognition. "
Right! The recognition.
It's our recognition day today. Ngayon ang araw kung saan ipapakilala na kami bilang ganap na guardian. At gaya ng mga ibang academy o gaya ng mga royalties, may mga rankings din kaming mga guardian. Ang pinakamababang ranking ay siyang ina-asign na mag bantay ng mga hindi gaanong kilalang mga tao. At ang pinaka mataas naman na ranking ay ang pinagbabatay sa mga pinakaimportanteng tao dito sa mundo namin. Gaya ng mga prinsesa at prinsipe o hindi kaya ay ang taga pagmana ng truno.
Inayos ko pa ng isang beses ng damit ko bago ako bumaba. Nasa dulo ng hagdan si mama at hinihintay ako. Sinalubong ako nito ng makita niya ako.
Humugot siya ng malalim na hininga. "Are you sure you want this?"tanong niya
Ngumiti ako at tumango. "I'm so sure, ma. "
It's not that we don't have a choice because this is really the destined faith for us. But, I really want this. Gusto kong protektahan ang pinaka importanteng tao dito sa mundo sa maabot at makakaya ko. Kahit buhay ko pa ang kapalit.
Wala akong ibang iisipin kundi ang protektahan ang magiging amo ko. Wala akong ibang pagbabalingan ng atensyon kundi siya lang at wala ng iba. Wala akong ibang babantayan, siya lang.
That's what I thought
"Bella?"
Tawag nito saakin. Pinigilan kong lumingon dahil ayaw kong nakita ang gwapo niyang mukha at baka makalimutan ko na naman ang pinakainiigatan kong damdamin. At baka makalimutan ko din ang mga mahigpit na ipinagbabawal samin bilang guardian.
"Why aren't you looking at me?" Tanong nito.
Hindi pa rin ako lumingon at inabala ang sarili sa aklat na hawak ko. Pero hindi ko mapigilan ang sariling pakiramdam ang bawat galaw niya.
"Bella?" Muli ay tawag nito saakin.
Nasa harapan ko na siya ngayon. Nakatayo siya. Palihim ko siyang tiningnan. Nakasuot siya ng polo at itim na pantalon. Simple lang ang suot niya pero napaka elegante niyang tingnan.
Napabuntong hininga ako. "What do you need?" Tanong ko nang hindi inaalis ang mata sa aklat.
"Look at me, please?"
Napalunok ako. Ang hirap niyang tanggihan kapag ganito siya. Nahihirapan ako.
Tiniklop ko ang aklat at tumayo. Tinalikuran ko siya at iniwan. Kapag ganito ang gawin ko sa kanya palagi, baka sakaling layuan na niya ako. Baka sakaling lubayan at tigilan na niya ako. Kapag ganon...hindi na siguro ako mahihirapan.
Alam kong susundan niya ako kaya sa kabilang pasilyo ako dumaan kung saan hindi niya ako makikita o maabutan.
Pumasok ako sa opisina ni mama at umupo sa malapad nitong sofa. Dito ako naglalagi kapag wala akong ginagawa. Twenty-four hours ang pagbabantay namin sa mga binabantayan namin pero hindi naman araw-araw. Apat na beses lang kaming nagbabantay at nagmamasid sa kanila sa isang linggo.
"How's princess Aurelia?" Tanong ni mama nang makita ako.
"She's fine. They're going back here tomorrow." Sagot ko.
Four years ago nang inanunsyo ng palasyo na nawawala ang prinsesa ay hindi ako natakot at nalungkot dahil alam ko kung nasaan ang prinsesa. Iniligtas siya ni Mirana at inilayo muna para maitago mula kay Vishna. Kahit wala na siya sa palasyo ay binabantayan ko pa rin ng palihim sa normal mundo. Kapag may umaapi sa kanya ay binabantaan ko kaya natatakot na silang lumapit sa kanya. She seems friendless pero mas mabuting ng ganon kaysa nagkaroon siya ng mga mapanlinlang na mga kaibigan.
Tinulungan ko pa nga si mama sa pag ensayo sa kanya para maihanda siya sa kapahamakan. Sobrang bilib ako sa kanya nang na sira niya ang ginawang ilusyon ni mama. Kahit ako ay nahirapang wasakin yun pero sa kanya, sa isang iglap ay nasira niya.
"That's good. Gawin mo lahat ng makakaya mo para maibalik ang alala niya. Just don't cross the line, alright?" Tumango ako.
My mother faked my information to enroll me in the royalties academy. She faked it because it needed. Para hindi mahalata o mag hinala ang dean saamin ni mama.
Kababalik niya lang ay nakipagkaibigan kaagad ako sa kanya. Hindi naman siya mahirap lapitan dahil ang bait niya. Ang dali niya rin pakisamahan. Kapag siya ang kasama ko ay hindi ko maramdamang magkaiba ang estado ng buhay namin.
"Bella!Tikman mo,dali." Nakangiti niyang itinapat sa bibig ko ang cupcake .
She baked it. Isa sa mga nagustuhan ko sa kanya ay masarap siyang mag bake at mapagbigay din siya.
Nandito kami ngayon sa dorm niya. Inaya niya ako dito kasi gusto niya daw tikman ko ang cupcake niya. Ako daw ang unang titikim.
Kumagat ako at nalasahan ko kaagad ang masarap nitong lasa. Hindi siya masyadong matamis sakto lang siya at nalalasahan ko din ang chocolate flavor nito.
"Ano masarap ba?"
Ngumiti ako at kinuha sa kamay niya ang cupcake. Inubos ko yun at humingi pa ng isa pa. She baked a lot. We ate some of them and she gave the others to her friends.
Sinadya kong mapalapit siya kina Nathan. Naiisip ko kasing makatutulong sila sa pagbalik ng alala ni Aurie. Dati niya silang mga kaibigan at sa palagay ko ay unti-unti niyang maalala ang mga dating pinagsamahan nila kapag palagi niyang kasama ang mga ito.
"Oh, you're here,"
Yumuko ako bilang respeto.
"Good morning, your highness" I greeted her.
She didn't smile nor even look at me. Napabuntong hininga ako.
"I'll go a head. Sabihin mo lang kay Aurie na nauna na ako. " Sabi ko at tumalikod.
Hahakbang na sana ako para umalis pero agad ding napatigil nang marinig sa sinabi niya.
"Hangga't maaga pa, pigilan mo na ang nararamdaman mo para sakanya. Walang patutunguhan ang kung ano man ang namamagitan sa inyo. You know that what the two of you doing are so much risky. And you also know that he is already engaged with someone who is more suitable for him." Mahaba nitong sabi.
Parang piniga ang puso ko sa narinig. I am aware. I am very aware that he is engaged. Kaya nga sinusubukan kong pigilan ang nararamdaman ko. Kahit nahihirapan ako ay nilalayuan ko siya. Iniwasan ko siya. Kasi alam kong hindi kami pwede. Hindi kami para sa isa't-isa at pareho lang kaming mapapahamak. At tama si Emy, walang patutunguhan ang kung ano man ang meron samin ngayon.
"Don't worry. I'm doing what I know is the best." Sabi ko saka naglakad paalis.
Ang hirap. Ang hirap magkagusto sa taong kahit kailan ay hindi mo kayang pantayan. Ang hirap magkagusto sa taong hindi para sayo.
"Are you avoiding, Emy?" Nagulat ako sa tanong niya.
Hindi ko akalaing mahahalata niya ang ginagawa kong pag iwas kay Emy. Hindi naman sa hindi namin gusto ni Emy ang isa-isa pero iniwasan ko siya kasi siya lang ang makakaalam sa relasyon na meron kami ni Finn. Hindi ko alam kung ano ang itatawag sa relasyon namin na ganito. We're not together and he's engaged with someone else. And I may look like his other woman.
Hindi ko siya nasagot, mabuti na lang at hindi na rin siya na nagtanong pa. Hindi siya makulit. Hindi siya nagtatanong ng paulit-ulit. Siya yung tipo ng babae na tahimik lang kapag hindi mo sinagot ang tanong. Iyong hindi ka kukulitin kakatanong ng paulit-ulit.
Sa mga sumunod na araw ay hindi na ako bumalik sa academy dahil may pinapaasikaso sakin si mama. Dumagdag pa ang balita mula kay Mirana na nagbabantang sasalakay si Vishna. Doble ingat ang ginagawa ko at ang pagbabantay ko ng palihim kay Aurie. Dahil siya ang isa sa mga ponterya ni Vishna. Hindi siya pwedeng makuha dahil matatapos kaming lahat kapag napunta siya sa kamay ni Vishna.
"Happy eighteenth birthday, love"
Nagulat ako ng pagpasok ko ng dorm ay sumalubong sakin si Fynn na may hawak na cake na may nakasinding kandila. He's smiling at me. A pure and genuine smile.
Dahan dahan akong lumapit sa kanya.
Tahimik lang ako at seryoso ang mukha. Masaya ako pero hindi ko gaanong maramdaman ang saya sa ganitong sitwasyon namin. Ang hirap ng ganito.
HAPPY BIRTHDAY
Ang nakasulat sa ibabaw ng cake. May mga strawberry toppings pa ito. Alam na alam niya talaga ang paborito ko.
"Wish before blowing the candle"aniyang naka ngiti.
Nanghihina ako sa ngiti niya. Nakaka baliw ang ngiti ng isang Finnrys.
Hindi na ako nag-aksayang pumikit para humiling at hindi kagaya ng iba na tahimik na humihiling, malakas kong binigkas ang hiling ko. Sa harap niya mismo. Alam kong masasaktan siya pero ito lang ang sa tingin kong paraan para tigilan at layuan na niya ako.
"I wish...for you to let me go" deritsahang kong sinabi.
Nawala ang malapad na ngiti sa mga labi niya. Napahawak ako ng mahigpit sa laylayan ng damit ko. Nanghihina ako. Parang gusto kong umiyak pero pinigilan ko ang sarili ko. Ayaw kong umiyak at manghina sa harap niya.
Kita ko kung paano humigpit ang hawak niya sa plate ng cake. Kita ko rin ang paglitaw ng emosyon sa mga mata niya.
"W-Why?"
Walang emosyon ang mukha niya pero kita ko sa mata niya ang lungkot at sakit.
Napaiwas ako ng tingin. Hindi ko kayang tingnan ang ng mata niya at baka bawiin ko pa ang sinabi ko.
"Let's stop this , Fynn. "
"No!" Matigas nitong sagot.
"Fynn," doon na ako napatitig sa kanya. Nakikiusap ang mga mata ko." ...you're making it hard for me."
Bumukas ang gulat sa kanyang mga mukha pero sandali lang iyon. Nilapag niya ang cake sa malapit na mesa at napaupo sa sofa. Napahawak siya sa kanyang ulo. Ako naman ay nanatiling nakatayo sa harapan niya.
Tumingin siya sakin. Naluluha ang mata niya."Pinapahirapan ba talaga kita?"
Umiwas ako ng tingin at tumango. Napabuntong hininga siya ng malalim.
"I'm fixing everything. Just give me time. A little bit of time, Bell" Hindi ko inaasahan ang pagtayo niya at paglapit sakin. Niyakap niya ako ng mahigpit. Higpit na parang ayaw niyang kumawala. Ayaw niyang bitawan ako sa takot na mawala ako." Please, don't let go."
Tumulo na nga ang luha ko. Nahihirapan na ako pero yung puso ko, mas gustong manatili sa kanya.
"Alam mo na pareho nating ipapahamak 'to. Alam mo na walang patutunguhan ang relasyon natin, Fynn. And you're fucking engaged" Saad ko.
"I don't care. I don't care even if I die. As long as you stay with me. And about the engagement... it's already cancelled"
"Fyn-"
Hindi ko na tapos ang sasabihin ko nang ilayo niya ako mula sa pagkakayakap saka sinapo ang mukha ko palapit sa mukha niya. Hinalikan niya ako. Marahan at napakagaan na halik.
" I will only get married to you" Aniya saka itinaas ang kamay ko.
Nagulat ako nang makita ang isang silver ring doon na may maliit na diamond sa gitna. Hindi ko man lang namalayan na naisuot niya sa aking daliri ang singsing.
It's a promise ring
"I know we're only eighteen, too young for this but, I promise to marry you when we became at the right age. I promise to fix everything and live a happy life with you. " Itinabi niya ang ilang hibla ng buhok ko na humaharang sa mukha ko. " I can't imagine a life without you. I can't live without you beside me. You're the only one I want in my life. "
Naiyak ako. Hindi dahil sa lungkot kundi dahil sa saya. Hindi ko akalaing naisip niya ang buhay na kasama ako. Hindi ko akalaing kasama ako sa mga plano niya. Kanina lang y pinagtutulakan ko siya pero nanatili pa rin siya at buong-buo na pinaramdam sakin ang pagmamahal niya. Totoong totoo at ramdam na ramdam ko.
"Where is she?" Tanong ko kay Emy nang makita siya.
Lumapit ako sa kanya, ang isang metrong layo namin sa isa't-isa ay halos takbuhin ko. Hinawakan ko siya sa braso at hinihingal na tinitigan siya, hinihintay ang kanyang sagot.
"Tumakbo siya sa likod ng academy. Kasama niya si Nathan. Go and check her, please. I'm worried" Aniya ,halata sa mukha nito ang pag-aalala.
Siya ang tumawag sakin at sinabi ang lahat ng nangyari. May nangyari daw sa pagitan ng prinsesa at ni Zelda. Mukhang may sinabi si Zelda na hindi maganda sanhi ng biglaang paglabas ni Princess Aurie ng ability niya. Ang sabi ni Emy ay sobrang lakas daw nito at biglaan. Nabasag ang glass wall sa ball room pati ang mga wine at mga wine glass ay nabasag din.
Nang marinig ang nangyari ay agad akong bumangon sa kama at nagmadaling bumaba dito. Hindi na ako nakapag palit ng damit. Nagmadali na ako't lahat dahil sa kaba. Pagod ako galing sa isang misyon pero hindi ko maaaring unahin ang pagod sa nangyari sa prinsesa.
Lakad takbo ang ginawa ko para marating ang likod ng academy. Doon sa puno, doon siya lagi tumatambay pag wala siyang ginagawa. Naging paborito niya itong tambayan. Doon ko siya nakitang nakaupo katabi si prince Nathan. Nakayakap siya sa tuhod niya. Hindi siya nanginginig o ano pero halata sa mukha niya ang konsensya. Nakokonsensya siya sa nangyari.
Ilang minuto akong nagmasid hanggang sa nakita ko siyang payapa at mahimbing na natutulog sa balikat ng prinsipe. Hindi gumalaw ang prinsipe, bagama't inayos pa nga nito ang ulo ng prinsesa. Napangiti ako sa nakita. Isang beses mo pa silang tinitigan bago umalis. Wala na akong dapat ipag-alala. Kayang protektahan ni Nathan ang prinsesa. May bago na siyang taga protekta.
"Destined, huh?" Naiusal ko sa sarili
There's no doubt that they really meant to be. They're destined for each other. Kasi kung hindi, kahit magkababa sila o kahit engaged na sila mula pagkabata, kung hindi sila para sa isa't-isa, hindi sana sila ganito.
Hinihingal akong pumasok ng hospital. Galing ako sa Orphic. Sinamahan ko si Mirana na bumalik sa dati nilang bahay. Doon daw niya itinago ang kahon na naglalaman ng mga bato. Mga importanteng bato na nakakapagligtas sa amin at makakapag balik ng balanse ng mundo namin.
Ngayon na lumitaw na naman si Vishna at naghahandang sumugod, kailangan na niyang maibalik ang mga bato sa Equinox. Kailanagan na rin namin sabihin ang totoo sa prinsesa. Naghihintay na lang kami ng tamang oras.
Kagat labi akong naghintay sa loob ng elevator habang umaandar ito pa itaas. Pakiramdam ko ang tagal tumakbo ng elevator habang tinitingnan ang numero nito. Agad akong lumabas nang sa wakas ay bumukas ito. Agad kong tinungo ang kwarto niya.
Hahawakan ko na dapat ang door knob pero napatigil ako nang maisip na hindi niya ako pwedeng makita sa ganitong sitwasyon. Hindi pa pwede.
Tatalikod na sana ako nang bumukas ang pinto at bumungad sa akin ang mukha ni prinsipe Nathan.
"She's asleep. You can come in and check her. " Aniya
Kilala niya ako at alam niya rin ang mga bagay-bagay tungkol sa akin, lalo na ang tungkol sa amin ni Fynn. Siya ang unang naghinala sa aming dalawa ni Finn at siya rin ang unang nakaalam. Wala siyang sinabi o pagtutol sa relasyon namin ni Fynn pero hindi ko din siya makitaan ng pag suporta. Para bang wala siyang pakialam sa kung ano man ang meron samin ni Fynn.
Tumango ako at pumasok sa loob. Mahimbing siyang natutulog. May mga nakakabit na aparatos sa kamay niya. Alam ko hindi ito simpleng bagay lang. Alam kong nag-uumpisa nang magising ang natutulog na dragon sa loob niya at ano mang oras ay magtatangka ma itong kumawala sa katawan niya.
Pagkatapos ko siyang bisitahin ay nagtungo ako sa opisina ni Mirana para kausapin siya tungkol sa kalagayan ni Princess Aurie. Ang buong akala ko ay wala siyang alam sa nang yari pero alam pala niya nauna nang bumisita sa akin.
"We need to tell her the truth. Vishna is coming back and Selene is staring to wake up. We need to start the plan." Sabi ko sa kanya habang tinititigan siyang abala sa kanyang ginagawa.
"I'll tell her soon," ang tanging sagot niya.
"Soon?There's no time! We have to tell her immediately. " Sinusubukan kong kontrolin ang inis ko.
Ayaw ko siyang bastosin lalo na at mas mataas ang posisyon niya sa akin.
"Can't you see that she's still in a hospital bed?How can I tell her when she's still sleeping in that god-damned bed?" Medyo tumaas ang tono niya kaya kinabahan ako ng kaunti. "Should a wake her up and shook her with the truth?" Sarkastiko nitong sabi.
Hindi ako makasagot. Tama siya. Nakahiga pa si Aurie sa hospital bed at tulog. Hindi naman pwedeng pagkagising niya ay sasabihin na sa kanya agad ang lahat, ang totoo. Baka maging sanhi pa ito ng paglala ng kondisyon niya.
Nang sumunod na araw ay bumisita uli ako sa prinsesa pero nasa labas lang ako ng kwarto niya at pumapasok lang kapag tulog na siya. Dinadalhan ko din siya ng pagkain pero inaabot ko yun sa mga kaibigan niya o hindi kaya ay kay Mirana.
Pagkaraan nang maraming araw ay nakalabas siya ng hospital pero hindi pa gaanong sigurado ang kalagayan niya kaya kailangan niyang bumalik sa hospital once a week. Under iber80a ang katawan niya pero parang lalong nawawala ang lakas niya kapag manatili pa siyang lalo sa hospital bed kaya payo ng doctor na palabasin muna siya. Bumabalik siya once a week para e monitor ang kalagayan niya, wala siyang reklamo.
Hindi pa tumatagal ang paglabas niya sa hospital ay muli na naman siyang ibinalik sa loob. Lumala ang kondisyon niya. Mas lalong hinihigop ni Selene ng lakas niya. Kailangan na talagang sabihin ang lahat sa kanya lalo na ang tungkol sa dragon. Kailangan nilang mapag-isa para hindi sila parehong mapahamak. Kapag naubos ni Selene ang lakas niya ay maaari siyang mamatay at kapag mamatay siya ay mamamatay din si Selene sa loob niya.
"She heard you," saad ko.
Napaangat ang tingin ni Mirana sa akin.
"What?"
"She heard you talking with that doctor. Lahat ng napag-usapan niyo narinig niya lalo na ang tungkol kay Selene." Sagot ko
Natigilan siya sandali dahil sa gulat." W-Why didn't you tell me immediately?"
Nag kibit balikat ako, "I'm busy , besides... we barely see each other."
Nang makalabas siya ng hospital ay inuwi siya ni Mirana sa bahay nila. Doon na namin balak sabihin sa kanya lahat lahat pero noong gabing iyon ay sinundan ko siya. Pumunta siya sa gubat at doon dumaan sa sikretong portal papuntang academy. Ang pagkakaalam ko ay library ang tungo nitong portal kung saan matatagpuan ang sikreto at pribadong silid.
Minsan na naming ginamit 'to ni mama noong nagmadali kaming pumunta sa academy. And Mirana learned about this from my mother. She also told Princess Aurie about this. Para kung sakaling may emergency ay itong sekretong portal ang gagamitin.
Naka tago ito sa gitna nang gubat sa likot ng bahay nila. Malapad ang gubat na ito. Katabi at kasing lapad ng gubat kung nasaan matatagpuan ang academy.
Nang tumagos siya sa portal ay pumasok rin ako doon para sundan siya. She uses hairpin to unlocked the door and she successfully did. Agad siyang pumasok nang mabuksan. Kung gaano niya kadaling mabuksan ang pintuan ay siya ring kahirap niyang nahanap ang secret passage patungo sa nakatagong silid.
Hinalungkat niya ang mga kahon at umalis nang mahanap ang pakay niya. Nag tungo siya sa likod ng academy kung saan ang puno na madalas niyang tambayan. Sa isang iglap ay nawala siyam.
Napa buntong hininga ako. Napaka adventurous ng prinsesa. Mahilig mag explore at pumunta kung saan-saan. She also likes finding things out without the help of others. Mula pagkabata ay nadala niya hanggang sa pagtanda ang ugali niyang ito.
Nang maka balik siya sa bahay nila sakto ring of balik nila Mirana. Hindi siya natulog noong gabi at hinintay na lang na mag hating gabi. She even heard Mirana and my father talking.
"Hello, ma?" After I answered the call
"I need you back in the office now! We have an emergency."
Bumalik ako sa office gaya ng sabi ni mama dahil sa emergency. Magkasabay pa kami nila Mirana at Papa na bumalik.
Nabuksan ang front door ng boundary at naka pasok ang mga kalaban. Unti-unti na nilang napapasok ang Equinox. Nagsisimula na sila.
Habang nasa ganoong usapan kami ay hindi maalis sa isip ko ang prinsesa. Nag-aalala na ako na baka hindi maging successful ang plano niya at mapahamak lang siya.
Kinaumagahan noon ay nalaman namin na alam na niya pala ang lahat. Hindi pa bumalik lahat ng alaala niya pero marami na ang naalala niya. Kabilang na doon ang kung paano siya napunta sa kamay ni Mirana, ang trahedya sa Equinox at ang tungkol kay Selene. Hindi ko sigurado kong alam rin niyang ang tungkol sakin. Kinakabahan ako dahil baka magalit siya sakin sa pagsinungaling ko sa kanya.
On that day, Mirana brought her back to the palace, where she truly belonged with her rightful family. Mirana was not her biological mother, and the human world was not her rightful place. Finally, she was reunited with her true family, who had always owned her love and loyalty.
After introducing her to her real parents, emotions overwhelmed them, and tears of joy cascaded down their faces. Finally, their long-lost child had come home. The princess, who everyone had believed to be dead, had returned. Indeed,it was an overwhelming comeback of the princess.
In response to the momentous return of his daughter, her father called for an urgent meeting to gather all the royalties from the four kingdoms. It was necessary to announce and confirm the truth to everyone. As expected, many found it hard to believe at first.But Mirana came into the picture and explained everything that happened. She even explain their lineage and about her relationship with Vishna.
Pagkatapos ng pagpupulong na iyon ay tahimik at maingat akong lumabas sa kwartong iyon. Mahirap na kapag May naka huli saakin lalo na at bawal pumasok o makinig ang isang kagaya ko sa pribadong silid na iyon. Pero utos sakin ni Mirana na huwag kong lubayan ang prinsesa kahit saan man ito pumunta. Dahil din kay Mirana ay nakapasok ako sa pribadong silid na iyon.
Palihim kong sinundan ang prinsesa hanggang sa tinawag siya ni Prinsipe Nathan.
"Can we talk?" Tanong ng prinsipe.
Hindi agad nakasagot ang prinsesa. Kita ko sa mga mata niya ang pag litaw ng emotion. Pero bago paman siya makasagot ay dumating ang isang babae. Siya ang sabi-sabing bagong fiancee ni Prinsipe Nathan pero sa pagkakaalam ko ay lihim na siyang kasal sa ibang lalake.
Sa huli ay hindi sila nakapag-usap. Naiwan doon ang prinsesa na naka tayo at tulala.
"How's everything?" Tanong ni mama ng maka uwi ako sa bahay.
Wala si papa, nasa palasyo siya dahil pinatawag daw siya ng hari,ang ama ni princess Aurie.
"Fine. It's working just as we planned,"
Pagod akong naupo sa single sofa. Sinandal ko ang ulo sa backrest ng sofa at pumikit. Pagod ako kakabantay at kakasunod kay Aurie kahit saan. Wala ding akong maayos na tulog dahil hindi ako mapakali kakaisip sa maraming bagay kaya sa huli ay inaakyat ko na lang ang kwarto niya at binabantayan siya. Total iyon naman ang obligasyon ko.
"How about Mirana? Is she still sad? After all, siya ang nag-alaga at nag aruga sa prinsesa sa loob ng apat na taon. Kahit papaano, sabihin man nating kunting panahon lang iyon, napamahal na rin ang prinsesa sa kanya. Itinuring na rin niya itong sarili niyang anak. "
"She's okay now. Nangungulila na lang siya siguro ng kaunti" Sabi ko.
I saw her yesterday. Nakaupo siya sa bench sa labas ng bahay nila. Tulala siya, parang may malalim na iniisip. Hindi nga niya napansin na naupo ako sa tabi niya. I went there to get something for Princess Aurie. Hindi dapat ako magtatagal pero sinamahan ko na lang muna siya. We talked for a an hour about random stuffs. Pagkatapos kong makuha ang pakay ko ay nagpaalam na akong umalis.
"Guide Fynn. Protect him like how you protect me. That's the last thing I want you to do for me as your master."
Nagulat ako sa request niya. Hindi ko inaasahang ganoon ang iuutos niya sa akin.
"I'm sorry to disobey you, your highness. But...your request..." Yumuko ako bilang galang sa kanya at para na rin maiwasan ang mga titig niya. "....I can't do that, your highness. It's forbidden for us to protect and guide other people beside our master."
"I know and I understand, Bell. However... At this moment, Fynn needed your protection more than me. He needs you. " Aniya
Humakbang siya palapit sa akin at marahang inangat ang ulo ko. Nagkatitigan kaming dalawa.
"Protect him this time. "
Hinihingal akong tumakbo habang nilalabanan ang mga kalaban. Hindi na mabilang ang mga napatay kong kalaban pero halos hindi sila maubus-ubos. Ang gulo-gulo na nang paligid dagdag pa ang madilim na kapaligiran na tanging sinag lang ng buwan ang nagsisilbing ilaw sa lahat. At at pa, dumagdag din sa gulo ang dalawang estrangherong naglalaban sa kalawakan.
"Fuck!"
Mabilis kong tinanggal ang espadang nakabaon sa katawan ng kalaban at mabilis lumapit sa pwesto nila Finn. Nakatalikod siya sa akin kaya wala siyang kaalam-alam na susugorin na siya ng kaaway. Mabilis ang ginawa kong paggalaw at sinangga ang matalim, mahaba nitong mga kuko. Naputol ang kanyang kamay kasabay noon ang paglaho niya na parang nasusunog na papel.
Kita ko ang gulat sa mukha ni Finn pero mas lalo yata siyang nagulat nang makita ako. Bakas ang pinaghalong hindi maipaliwanag na emosyon sa mukha niya.
"What are you doing here?" Gulat na tanong niya sakin.
"Protecting you?" Mahina ngunit may halong sarkastiko kong sabi.
"Seriously?"
"Yes?"
"Can you answer me without asking?"
"Because you're asking for an obvious answer!" Inis kong sabi.
Natigilan siya sandali pero agad ding nakabawi. Lalo na at sinugod siya ng kalaban.
"How about Princess Aurie? Isn't she your master?You are supposedly protecting her right now and you shouldn't leave her alone." Matapos niyang mapatay ang kalaban ay humarap siya sakin. "Seriously, why are you here?"
Binunot ko ang espada sa katawan ng kalaban sabay sipa dito at sa isang iglap ay naglaho siya kasabay ng pag ihip ng hangin. Humarap ako sa prinsipe at sinagot ang tanong niya.
"The princess requested me to protect you. "
"So you're just here because the Princess want you to be here."
"No, I mean... I'm here because I want to protect you. You needed me more than she needed me." Sabi ko sabay ikot para mahawakan ang kamay ng kalaban at binaon sa tagiliran nito ang aking espada.
"I can handle my self, Bella. I can even protect you."
"Hindi ka dapat nandito pero heto ka at nakikipaglaban din. You're just such a hardheaded Prince."
"Magaling na ako. I can fight and kill those fucking monsters. You don't have to worry about me, Love"
"How can't I?Kagagaling mo lang!"
"And so?
Natigilan ako sandali pero agad ding maka bawi ng may sumugod na kalaban. I stab him straight right to his heart then pull my sword out and kicked him. Inis akong napalingon kay Fynn.
"And so?!" Inis na sigaw ko.
Hindi ko na napigilan ang sarili. Sobrang alala ako sa kanya pero heto siya at nakikipaglaban na parang walang pakialam kung masaktan siya o mamatay. Hindi ba niya naisip ang mga taong masasaktan kapag may nangyari sa kanya. Hindi niya ba ako naisip? Paano na ako kapag nawala siya?
"Paano kapag napahamak ka or worst namatay ka?!And so pa rin ba ang sagot mo?!"
"Bella, we get hurt because we are fighting back. Getting hurt in the battle is just normal and dying is part of protecting everyone. We sacrifice ourselves for our people. We die with honor" aniya.
Nanlumo ako sa naging sagot niya. Tama siya. Kagaya ko, may tungkulin din na magprotekta kahit pa ang kapalit nito ay ang buhay nila. Ang sakit lang isipin na iniisip niya ang kapakanan ng lahat nang hindi manlang sumagi sa isip niya ang isang kagaya kong nagmamahal sa kanya. Kaya niyang makipaglaban at mamatay para sa nakakarami pero kaya niya ring iwan akong mag-isa sa mundong ito.
Bago pa tuluyang tumulo ang luha ko ay tumalikod na ako at iniwan siya. Wala naman na ang kalaban. Kaya naman na niya ang sarili niya.
Mabilis akong naglakad paalis. Halo-halo ang nararamdaman ko. Inis,galit, sakit at lungkot. Naiintindihan ko siya gaya ng pag-intindi niya sa mga regulasyon namin pero hindi ko kayang pigilan ang emosyon sa ganitong kalagayan.
"Bella, wait!"
Nahabol niya ako at hinawakan sa braso para pigilan. Pilit niya akong iniharap sa kanya at nagulat nang makitang umiiyak ako.
"Bell,"
"Kung sana lang ay pinigilan ko ang nararamdaman ko noon, sana hindi ako nasasaktan nang ganito ngayon."
"You regretted falling in-love with me?" mahina nitong sabi.
"I love you so damn much na nasasaktan ako sa isiping kaya mo akong iwan para lang maprotektahan ang nakakarami. " Mas lalong bumuhos ang mga luha ko.
"You are one of those people who I want to protect. I love you that's why I'm fighting to protect you!"
"Kaya nga narito ako diba?!Para tulungan kang makipaglaban para protektahan ang mga tao mo. Kasi ayaw kong mawala ka sakin. Ayaw kong iwan mo ako." Napayuko na lang ako at humikbi.
Ramdam ko ang mga kamay niyang gumapang payakap sakin. Niyakap niya ako ng mahigpit.
"Naiintindihan ko naman ang tungkulin mo pero sana isipin mo ring may babalikan ka pa. Na kailangan mong mabuhay dahil may maiiwan ka." Pahina ng pahina kong sabi
"I'm sorry. I didn't mean to hurt you like this. I just want to protect you. Kahit buhay ko pa ang kapalit. Gano'n ka din naman sa akin."
"Noon yun. Noong gusto pa lang kita pero iba na ngayon. Mahal na kita ngayon kaya gusto kong protektahan ka nang nabubuhay. Nang hindi sinasakripisyo ang buhay ko!"
Tinulak ko siya at inis na pinunasan ang mga luha. "Kung ang iba ay kayang tanggapin na mamatay ang kanilang mahal sa buhay dahil kailangan para sa mga nakakarami pero ako...hindi ko kaya. I might be selfish and childish for thinking this way but I just love you. I can no longer live without you."
"I'm sorry. I didn't think that way. Hindi ko naisip ang mararamdaman mo. Inisip ko lang ang maprotektahan ka pero hindi ko naiisip na masasaktan ka kapag napahamak ako at maiiwan kita kapag nawala ako. I'm sorry ,love. I'm really sorry." aniya at muli na naman akong niyakap. He hug me tighter this time.
"Okay that's enough love birds. The war is over, there's no need for a drama anymore."
Sabay kaming napalingon ni Fynn kay Cole. May mga kunti siyang sugat at nakaakbay din siya kay Emery.
"Over?" Takang tanong ni Fynn.
Natigilan ako at pinakiramdaman ang paligid. Maliwanag na at tahimik pero halatang kakagaling lang sa labanan.
"Look around, bro "
"So dramatic. Being in love is so gross" saad ni Emery
Napalingon sa kanya si Cole at napangisi." Coming from you, babe? really?"
"Ah!" Siniko siya ni Emy kaya napadaing siya.
"Tapos na lahat?" Tanong ko
Umiling si Cole. "Hindi pa. May gagawin pa daw si Aurie para matapos na lahat."
Alam ko na kaagad kung anong ibig niyang sabihin kaya mabilis akong tumakbo patungo sa lugar kong saan maaring pumunta ang Prinsesa. Iisa lang ang lugar na pupuntahan niya para tapusin ang lahat.
Emmera Cave
Pagkarating ko doon ay nasa orihinal na nitong anyo. Matapos kasi ang insidente apat na taon na ang nakalipas ay iniba ang anyo nito. Inayos ito, ginamitan ng mahika para itago ang orihinal na anyo. Imbis na kweba ay ginawang sanctuary. Matinding mahika ang ginawa rito noon para lang maiba ang anyo at hindi madaling mahanap o matuklasan ng mga kalaban.
Pumasok ako sa loob at naubtang ko siyang binabalik ang mga elemental stone sa kani-kanilang mga pwesto. May biglang lumiwanag sa gitna. Bilog ito at may kakaibang hugis din ito sa loob. May mga kung ano-anong ding lengwahe ang nakaukit. Tumayo sa gitna ang prinsesa. Inilahad niya ang kanyang mga kamay sa kanyang magkabilang gilid at saka pumikit.
"In antiquis resonantibus, audi preces nostras,
Quod fuit olim, restitue, sic fiat.
Horologii manibus temporis amplexum retrahere,
Vetustatem revoca, novitatem eius loco repone.
Cantus saeculorum, voces validae,
Normale profer, iniustum corrigere.
Praeteriti susurri nexi,
Mutatio dissolva, reverti, revolve.
Elementa quattuor, nunc invocamus,
Tellus, aqua, ignis, et aer liberentur.
Fati filum tortuosum dissolve,
Antiquum redde, redintegra.
Luna et sole, astris superis,
Amoris potestates universales,
Aequilibrium restitue, scissuram sana,
Transforma, converte, eleva, et commuta."
Dum hanc sacram rimam cantamus,
Temporis manus evocamus,
Fracturas sanare, suturas emendare,
Mutationes dissolvere, somnia reparare.
Ita fiat, voces nostrae coniunguntur,
Cantum nostrum accipe, praeteritum sanamus.
In unitate, virtus nostra viget,
Antiquum restitue, vitas nostras redde.
She's chanting a spell. I don't understand what she's saying. Not even a word but I know she's chanting a spell.
While she's chanting, the light within her started to grow. She seems glowing. Glowing like a moon.She stopped then she opened her eyes. Namangha ako nang ang ilaw na nanggagaling sa kanya ay lumapad ng lumapad hanggang sa sinakop nito ang buong kweba. At sa sobrang silaw nito ay napatakip na lang ako sa mga mata ko. Makalipas nag ilang minuto ay unti-unting nawala ang liwanag.
"This is weird" bulong ko sa sarili.
Parang nag-iba ang pakiramdam ko. Parang wala nang bigat, wala nang takot o pangamba. Gumaan ang pakiramdam ko. This is something new but I feel ease and safe.
Ito na ba? Ito na ba ang sinasabi nilang balanseng kapayapaan?
"How does it feel?"
Nagulat ako sa biglaang paglapit ng prinsesa sa akin.
"W-Weird but.... I feel lighted and secured."
Napangiti siya. "I'm glad"
Naglakad siya palabas ng kweba,sumumod ako.
"There's something I want to do next." Aniya
"W-What?" Takang tanong ko
Tumigil siya sa paglalakad saka humarap sakin.
"Everythings fine now and it's time to fix your situation" nakangiti nitong sabi.
"Eh?"
AFTER a month na bago ang sinusunod naming regulasyon. Dahil iyon kay prinsesa Aurelia o mas tamang sabihin na Reyna Celestia. Ipinaglaban niya ang karapatan namin bilang tagabantay at ipinaglaban niya rin ang karapatan namin umibig ng kahit sino o kanino man. Hawak ng hari ang organisasyon namin at kaya niya rin itong pakialaman pero mas pinili niyang manahimik para sa kapakanan ng nakakarami. Pinili niyang huwag makialam dahil nirerespeto niya kami. Unfair para sa amin pero tama lang din naman ang ginawa niya niya. Napakabuti niyang taga pamuno.
And also after a month, Fynn. Proposed to me and we announced our engagement only to our family and friends. We wanted our wedding to be private so we didn't tell everyone. Lalo na at hindi pa gaanong katanggap ng mga tao ang relasyon namin. Kasisimula pa lang ng bagong regulasyon at bago lang rin nila nalaman ang relasyon namin ni Fynn. Our friends know that we've been together for a long time now but his families didn't know. His father didn't say much about our relationship. Ayos lang sa kanya ang relasyon namin at hindi din naman siya tutol. Si mama naman ay nahalata niya at hinayaan niya lang ako. Ayaw niyang pakialama dahil may sarili na daw akong desisyon sa buhay at hindi din naman siya tutol. At wala naman din siyang magagawa dahil ano daw ang silbi nang pag tutol niya sa totoong pagmamahal.
Love conquers all nga sabi nila. At naniniwala ako.
Years past, Fynn and I decided to marry. We got married after Queen Celestia and King Nathaniel's weeding. We held our wedding at the beach. Because I wanted to get married beaneth the ocean. I want to feel the sand on my feet while walking towards my groom and I want to witness the ocean waves while saying my vows.
"And I now pronounce you, husband and wife. You may now kiss the bride."
Itinaas ni Fynn ang viel ko saka siniil ako ng halik. I kiss him back with the same love and intensity.
I met him in the park when I was five and he's my husband now. Ang batang payat at mahilig mapag-isa noon ay isa na ngayong matipuno at kaya akong protektahan. From skinny kid to a ideal guy. From secret situationship to marriage. And from strangers to husband and wife.
Madali kaming tiniis pero lahat nang iyon ay worth it. I can't say that our story is perfect and fit for a so called fantasy but I can proudly say that even in fantasy, we are destiny. We are meant to be together. Because our story is always gonna be our story.
I heard the people, especially our family and closest friends clapping their hands and cheering for us.
After the weeding ay lumipat kami ng reception. Dito lang din naman ang reception kasi nga beach wedding. Hindi ko alam kong anong oras umuwi ang mga bisita namin dahil nauna kaming nagpaalam ni Fynn na magpapahinga.
"Pahinga ba talaga gagawin nyo? " Nakakalokang saad ni Cole.
Itong lalaki na ito talaga, kahit may anak na ay loko pa rin.
"Pahinga nga kasi Cole, pero K
kinaumagahan hindi na maka lakad." Sumali pa talaga si Rhian
Natawa silang lahat maliban kay Eira na kunot ang noo.
"Ano naman kung gagawin nila ang bagay na yun? They're married of course it's a normal thing for a couple to do." Seryoso nitong sabi kaya natahimik ang lahat
Napatikhim naman si Rhian."We're just teasing them, why are getting mad,hu?"
"Pansin ko lang, noong nakaraan ka pa ganyan. My second baby na ba?" Kunot noong saad ni Priam.
Kita ko kung paano natigilan si Eira. Napangiti na lang ako. I guess, they're really going to have a second baby. I'm so happy for them.
We congratulated the couple for their second baby, though we're now yet sure if Eira is really pregnant. Umalis kami ni Fynn at iniwan sila doon. Pagkarating namin ni Fynn sa kwarto ay nauna akong naligo at sumunod siya. We lay on bed after. I'm on his arm and I'm hugging him while talking about us and our future together. Hating gabi na nang makatulog kami. We just sleep because we wanted our honeymoon to be in Parris. Napag-usapan namin na sa Parris kami after the wedding.
And iyon nga ang nangyari. One week after the wedding ay nag Parris kami. Kasabay ng pag alis namin ay na confirm din na magkaka second baby nga sila Eira. She's pregnant. These explanation why she's been so moody for the last two weeks.
As what we have planned, we got our honeymoon on Parris. We came back after a month. Then after a week, we confirmed that I'm pregnant. Days, weeks and months pass, my tummy getting bigger until the awaited day have comes.
I don't want to labor on the hospital so I requested Fynn to just call a doctor. I gave birth to my first child in our room and it's a baby boy. A healthy and a handsome prince. Gusto kong magtampo dahil kahit isa ay walang nakuha sa akin ang anak namin. Lahat ay kuha niya kay Fynn. Kulay ng mata, ilong, pilik mata, labi at kahit ang kulay ng manipis pa niyang buhok ay kuha niya rin kay Fynn. Para siyang sanggol na repleka ni Fynn.
Few years later
"Mommy?" tawag sakin ng Prinsipe.
Nakahiga kaming dalawa sa kanyang kama. Naka unan siya sa braso ko habang nilalaro ko ang kanyang buhok.
His hair is naturally soft. Kagaya nang kay Fynn. Habang lumalaki siya ay mas lalo siyang nagiging kamukha ni Fynn. Parang batang Fynn kung titignan.
"Yes, son?"
"Can you tell me a story?"
"What kind of story?"
"A story about how you met daddy?"
Napangiti ako. He never asked me before to tell him a story about this. He always asked me to tell a story about history of the legendary white dragon and other stuffs related to the five kingdoms especially the Equinox. He's so eager to find history about the past. He always listen everytime we talk about the past.
"Why are you interested about our story? Akala ko ba History lang ang gusto mong pakinggan."
"I wanted to know how my parents met and how they feel in-love. I'm so curious about it mommy." aniya saka tiningala ako
Kumunot naman ang noo ko."Why are you so curious about it?Do you like someone already?" I tease him
"No! I'm still young for a stuffs like that. I'm just really, really, really curious, mommy"
Natawa ako. He's so really defensive.
"Alright. I'll tell you, okay." Tumango siya.
I told him our story start from when I first met his Father. I also told him how our relationships are so complicated and how we fought for it.
Habang nagkukwento ako at tahimik siyang nakikinig. Akala ko ay makakatulog siya pero hanggang sa natapos ay gising na gising siya.
"It's late. It's time to sleep,son."
Umalis ako nang kama at inayos siya. Inayos ko din ang kumot niya.
"Good night, mother"
"Good night, son" hinalikan ko siya sa noo sakan sa labi.
Sinigurado kong matutulog na nga siya bago ako tumalikod para lumabas na pero nagulat ako nang pagkaharap ko sa pinto ay si Fynn kaagad ang nakita ko. Naka cross arm siya at naka sandal sa hamba ng pinto habang Naka titig sa akin.
"Kanina ka pa?" Tanong ko habang lumalapit.
"Just a while ago."sagot niya saka ako sinalubong ng yakap.
"I missed you" aniya
Mahigit isang Linggo kasi siyang hindi maka uwi dahil may inasikaso sila sa Equinox. Napakaimportante non kaya hindi niya maaring ipagpaliban at kailangang manatili doon ng ilang araw. Pwede naman siyang umuwi pero dagdag pagod lang kaya mas mabuting manatili na lang muna siya roon. Ayos naman kami. May mga nagbabantay din naman samin sa paligid o kung saan man kaya ligtas kami.
"How's the problem?" Tanong ko skaa niyakap din siya.
Ramdam ko ang pagod niya. If only I can take it.
Bumuntong hininga siya ng malalim. "It's not yet done but we already found a solution."
"That's great." Humiwalay ako saka hinila siya papuntang kwarto. "Come, let's sleep."
He needs to rest.
"You know what?" Bigla ay saad niya.
Kumunot ang noo ko saka nilingon siya.
"What?" Sabi ko saka binuksan ang pinto ng aming kwarto.
"I think, I'm in the mood." Aniya
"In the mood of what?"
"Of making a second baby."
Natigilan ako pero bago pa ako maka react ay tinulak na niya ako papasok saka sinara ang pinto.
BLAG!