De dikke lucht drukt zwaar op haar longen. De drukkende hitte lijkt haar nochtans niet te verwarmen. Onbewust van de tijd noch de datum wacht ze ongeduldig. Het maakten haar niets uit ook niet, het leek voor haar al maandengeleden dat het wezen haar hier had opgesloten. Laat staan in deze kamer. In werkelijkheid waren het enkele minuten. Maar voor haar voelden het uren. Eenzaamheid de stomme eikel had haar zomaar hierbinnen gesmeten. Onmiddellijk had de nerveuze dommerik de deur dichtgesmeten. Maar waarom? Waarom deed hij alsof het een zonde was om de slaapkamer te betreden? Was het een zonde? Nieuwsgierig tuurt ze over haar schouder. Wat verbergt hij hier?
En als hij iets verbergt hier, waarom laat hij haar dan alleen? Wat was er zo geheim? Waarom mocht niemand in zijn kamer komen? Kataras blik dwaalt over de mintgroene muren. De witmarmeren vloer laat haar even vergeten dat deze kamer bezet is door een donker, boosaardig monster. De zijden, donkerrode lakens liggen onopgemaakt op het grote eikenhouten bed. Het grote raam is versierd met donkere karmozijnrode gordijnen en weelderige groene wijnranken. Een gouden lijst omringt een uniek schilderij. Een vreemde zon die over de woestijn schijnt. Een zware gouden kroonluchter zwiert aan het donkere hardhouten plafond.
Nieuwsgierig tuurt ze onder het bed. Geen monster. Tuurlijk hij ligt er niet in denkt ze oogrollend. Ze trekt de schuif van het nachtkastje open. Een bronzen sleuteltje. Niets meer. Zou dit van de boeien boven zijn bed zijn? Ze opent het deurtje. Netjes opgevouwen ligt een witte wapenrok in de kast geduwd. De halsketting die Alana van Mauger had gestolen ligt er bovenop. Waarom heeft hij die bijgehouden? Ze speurt verder door de kamer. Haar vingertoppen glijden over de roodbruine mahoniehouten dressoir. Weifelend knabbelt ze aan haar lip alvorens ze de eerste schuif open sleurt. Een dolk... uiteraard. Oog rollend opent ze de eerste deur. Is dat? Een schedel?! Bah! Walgend sluit ze de deur. Kille rillingen rennen over haar ruggengraat alsof de dood zelf haar streelt. Vrezend voor wat ze nu zal aantreffen opent ze de tweede schuif. Een stapel ongeopende enveloppen sieren de lade. Van wie zijn die? En belangrijker voor wie? Een bloedrode wasstempel siert elke envelop. Heeft hij deze gestolen? Er staat niets op. Nadenkend opent ze de kastdeur. Onder een zwarte doek ligt een glazen bol. Is dat een zienersbol. Glinsters reflecteren in het licht wanneer ze hem optilt. Wazig hoort ze Haat zijn stem. Zou ze? Afluisteren?
"Haat is dit wat ik denk dat het is" weergalmt Xena haar stem.
"Zuivere eenhoorn's hoorn" spot Haat.
"Hoe? Laat maar" grinnikt Xena. "Met dit kan je zoveel machtige drankjes maken. Bijvoorbeeld ééntje waar je kan terugkrijgen wat je kwijt bent" legt Xena uit.
"Zoals een oog" vraagt Haat.
"Dat is erg specifiek maar mogelijk" stamelt Xena. Haat gromt tussen zijn tanden.
"Rot kapitein" bromt hij.
"Waar is de andere helft?"
"Bij mij" antwoordt Haat. "Zorg dat ik tegen volgende volle maan een lijst heb. Ik heb nog andere dingen te doen nu" klinkt Haat zijn stem.
Gehaast legt Katara de bol terug. Wat is hij van plan? Lijst van wat?
De derde schuif onthult een goudbronzen feniksveer. Hoe heeft hij die kunnen bemachtigen? Gefascineerd houdt ze de veer in het licht. Een glans glijdt over de zachte veer. De derde kastdeur stelt haar teleur... leeg.
Dat was het dus niet. Maar misschien de schedel.; Van wie was hij? Was dat reden genoeg om zijn kamer verboden toegang te maken? Vast niet.
Zuchtend stapt ze naar de zwaar gedecoreerde haard. Ze observeert een van zijn dikke boeken. Zou hij die ooit al gelezen hebben? Kan hij wel lezen huft ze en wandelt naar de raam. De ondergaande zon verwarmt haar bleke gezicht. Een verbluffend uitzicht onthult zich net achter de hoge dreigende muur. Een zanderige vlakte zo ver als het oog rijkt met her en der een heuveltje. En dan... Plots merkt ze iet op. In haar ooghoek... het muurgrote portret van hem met een gouden dikke kader. Een flinterdunne scheur van zijn schouder naar zijn hand. Het portret verbergt een kleine zijkamer. Voorzichtig stapt ze door het protret. Een donkere ovalen ruimte vertoont zich. Twee marmeren trede leiden haar een marmeren krappe kamer in. De zwarte kaarsen vlammen spontaan op. Wantrouwend kijkt ze naar de ovalen gouen spiegel. Vreemd, de spiegel heeft geen reflectie. Is het een spreuk? Nieuwsgierig opent ze de deuren van het gouden kastje. Enkele potjes staan netjes op de twee schapjes. Dodemansbloed, verbena, wolvenklauw, vampier as, mummie bloed, vampierbloed. 1 ongemarkeerd flesje interesseert haar het hardste. Zou het? Kan het werkelijk het antigif zijn?
Geschrokken stapt ze achteruit wanneer ze een blik werpt op het aardewerk kommetje, sierend op de bovenste plank. Eén goudbruine oogbol staart haar aan. Walgelijk! Haast kokhalzend kijkt ze naar een glazen pot. Een feetje haar skelet is voorzichtig in het wekpotje geduwd. De andere helft van de net genoemde eenhoorn's hoorn staat netjes op het midden van het plankje. Hoofdschuddend sluit ze de kast weer.
Er is hier niets dat niet zou moeten zijn. Zelfs niet in de slecht verlichte houten kist. Hij moet hier iets verbergen. Waarom zouden dienstmeisjes anders de toegang tot zijn kamer worden ontzegd? Dan merkt ze het... Voorzichtig zwaait ze voor de spiegel. In het glas ontwikkelt zich een donkerblauwe mist. Is dit werkelijk? Een kijkglas? Ze ziet een jong meisje, opgerold op een stapel karmozijnrode kussens. Tranen stromen over haar wangen. Het meisje lijkt op haar. Een zachte wind streelt haar haren. Is dat? Nee! Dat kan toch niet kloppen? Zeg alsjeblieft niet dat het waar is?! Dat is haar... dochter. Ze is vervuld van woede. Via de spiegel hield hij haar in de gaten. Hij houdt haar al jaren in de gaten. Misschien wel haar hele leven! Dat vervelende varken!
Bibberend kijkt ze naar de plank die zich net onder de spiegel bevindt. Daar in het midden van de plank ziet ze het... Het vervloekte boek dat ze gebruikte! Het Boek der Schaduwen... Wanneer ze haar blik weer naar het boek richt, flikkert er een licht in haar ogen. Het boek dat het allemaal mogelijk maakte. Het gevaarlijke zwarte boek... Waarom heeft hij het?
Naast het boek ligt een eenzaam amulet. Haar amulet... Ze gaf het aan haar dochter! Met trillende handen stapt ze achteruit. Ze weet wat dit betekent! Ze draait zich snel om, alleen maar om hem in de ogen te kijken. Haat...
"Wat heb je gedaan?" vraagt ze. Haar stem trilt. Haat grinnikt.
"Ik weet niet waar je het over hebt.
"Dat weet je wel! Wat heb je gedaan? Vertel het me alsjeblieft!!" Haat grijpt haar armen.
"Ik heb nog niets gedaan, mijn lieve Katara", plaagt hij.
"Maar nu je dit hebt gezien... moet je accepteren dat je deze plek nooit meer zult verlaten." Katara slikt huiverend. Ze slaat op zijn kaak. Haat zijn keel ontwikkelt een hees gegrom. "Jij gruwel! Blijf uit haar buurt! Ik heb haar opgegeven om haar veilig te houden! "Jij... jij!!" Haat grinnikt diep. Hij boort zijn ogen in de hare.
"Het enige dat je hebt opgegeven... Katara... is iemand die echt van je zou houden." Tranen wellen op in de ogen van de machtige heks.
"Ik wed dat je dat niet zult zeggen wanneer ik deze boeien niet draag", dreigt ze. Katara worstelt gespannen in zijn stevige greep. "Haat" protesteert ze.
"Wil je willen worstelen? Trek dan je kleren uit", grinnikt hij. "Laat me haar alsjeblieft zien. Laat het haar zien of dood me", beveelt Katara. Haar hele lichaam trilt terwijl ze praat.
"Maak je geen zorgen, ik ga je niet vermoorden. Je verdient zulke vriendelijkheid niet." Katara onderdrukt haar tranen. Ze heeft geen andere keuze dan hem te gehoorzamen. "Wees een braaf meisje en ga verdomme naar bed" beveelt Haat. Katara snuift.
"Alsof ik ga luisteren."
"Dat is precies wat je gaat doen als je haar lijk niet wilt zien. Laat me heel duidelijk zijn. Je zult doen wat ik zeg, aangezien ik je niet moet vertellen dat ze haar magische ketting niet draagt, toch?"
Katara kijkt naar Alana's amulet.
"Vertel me haar naam" instrueert ze.
"Alana" zegt Haat diep.
Katara herhaalt hem zachtjes. Hij duwt haar op bed.
"Dit is de afspraak" zegt hij terwijl hij haar op haar buik duwt. "Je zult precies doen wat ik vraag en je zult niets proberen. Als ik je neuk, zul je niet terugvechten of huilen. Ik zweer het bij de godin als je dat doet ruk ik de armen van je meisje eraf. Ik zal haar bloed zuigen tot de laatste druppel vlak voor je ogen. Is dat duidelijk?"
"Ja." Katara laat een zwak gegrom horen. Haat lacht geamuseerd.
"Dus wat ga je doen?" Katara haalt diep adem en slikt. Ze heeft moeite om de woorden eruit te krijgen.
Maar ze heeft geen keus. Ze wordt gedwongen deel te nemen aan zijn gruwelijke spelletje. Dit sluwe monster heeft haar precies waar hij haar wil hebben.
"Ik ga je neuken zo lang als je wilt."
"Oh nee, pas als je erom smeekt", zegt hij met een glimlach. Katara kauwt op de binnenkant van haar kaak.
"Haat alsjeblieft", smeekt ze sarcastisch. Haar ogen vullen zich opnieuw met tranen. "Alsjeblieft, alsjeblieft, maak het alsjeblieft ruw" smeekt ze. Haat glimlacht. Hij drukt haar gezicht tegen de dekens.
"Zoals de dame wenst," antwoordt hij, terwijl hij haar binnendringt. Katara slaakt een luide kreun. "Denk er niet eens aan om te snikken. Overweeg niet eens om te protesteren. Je weet wat je moet doen", zegt hij in haar oor, terwijl hij in haar bonkt. Dieper en dieper, harder en harder. Katara's mond gaat wijd open terwijl ze naar lucht worstelt.
Haar gedachten gaan terug naar haar lieve dochter. Ze moet tot het uiterste gaan om haar veilig te houden. Het is haar verantwoordelijkheid. Terwijl Haat sneller en harder tegen haar aan botst, kreunt ze luid, bijna schreeuwend.