Διάβαζα ένα βιβλίο προσπαθώντας να καταλάβω τη πλοκή. Μολονότι όμως ήμουν στην εικοστή σελίδα δεν είχα καταλάβει τίποτα. Ο νους μου ήταν αλλού. Ήταν σε αυτόν. Και συγκεκριμένα στην συμπεριφορά του.
<<Ποιον κοροϊδεύεις;>> Γύρισα απότομα το κεφάλι μου. Δεν ήταν κανείς μέσα στο δωμάτιο. Γύρισα νευρικά την επόμενη σελίδα αγνοώντας τη φωνή.
<<Ποιον κοροϊδεύεις Μαρία;>> Έκλεισα τα μάτια μου. Η ψυχή μου είχε βγει έξω από μέσα μου πια ήμουν σίγουρη για αυτό.
<<Κ-ανέναν>> μόλις μίλησα στον εαυτό μου; Αυτό θα πάει πολύ καλά.
<<Γύρνα πίσω στον άντρα σου. Ζήσε μια κανονική ζωή>> έκλεισα το βιβλίο με δύναμη. Αυτό ήταν! Κάποιος μου έκανε μια πολύ πετυχημένη φάρσα.
<<Εντάξει. Εμφάνισου Αλέξανδρε αυτό έχει αρχίσει να ξεπερνάει το κακόγουστο χιούμορ σου!>> Είπα αγχωμένη ενώ σηκώθηκα απότομα από το κρεβάτι.
<<Μην αφήσεις τον πονηρό να εισβάλει άλλο στη ζωή σου. Μαρία>> δάκρυσα.
<<Εντάξει. Ε-ντάξει έκανες τη πιο καλή πλάκα μόνο πες μου τι θέλεις να κάνω για να σταματήσεις να με περιπαίζεις έτσι>> η πόρτα άνοιξε ξαφνικά.
<<Μαρία ξέχασα πως πίνεις τον καφέ σου με μια ζάχαρη ή με δυ->> με κοιτούσε κοκαλωμένος.
<<Α-λέξανδρε; Όχι! Όχι όχι όχι όχι>> τον πλησίασα.
<<Δε μπορεί να συμβαίνει αυτό πες μου τώρα τι έχεις κάνει μ' ακούς;>> Ακούμπησε το χέρι του στο μέτωπο μου.
<<Μαρία.. είσαι καλά;>> Άφησα μια ανάσα να φύγει.
<<Όλα καλά..παίζω ένα ρόλο τελευταία και.. εξασκούμαι. Με συχγωρείς τώρα με περιμένει ο καφές. Οι καφέδες για την ακρίβεια>> πήρα τη ζάχαρη απ' τα χέρια του και έφυγα με γρήγορες δρασκελιές από εκεί. Τι στο καλό μου συμβαίνει; Έχω τρελαθεί; Δύο είναι τα τινά παρόλα αυτά. Ο Αλέξανδρος προσπαθεί να με τρελάνει ή η φωνή προήλθε από κάπου αλλού.
Καθώς τα σκεφτόμουν όλα αυτά η ζάχαρη μου έπεσε. Με χέρια που τρέμουν πήρα τη σκούπα και γρήγορα άρχιζα να συμμαζεύω τους κόκκους ζάχαρης. Έφτιαξα έναν καφέ και έκατσα λίγο να ηρεμίσω.
Το ίδιο βράδυ μελετούσα το βιβλίο ή τουλάχιστον έτσι έδειχνα. Στην πραγματικότητα δεν είχα ιδέα γιατί μιλούσε. Η πόρτα χτύπησε και τρόμαξα.
<<Πάλι εσύ Αλέξανδρε;! Μα τι θέλεις πια; Δε σου φτάνει που μου άλλαξες τα φώτα το μεσημέρι;>>
<<Εάν τελείωσες τον πρόλογο θα μπορούσα να απολαύσω αυτές τις λίγες ώρες που μου έμειναν μέχρι το πρωί;>> Μπαίνοντας μέσα ο Σοφοκλής κατάλαβα πως δεν είχε καμία σχέση με τον Αλέξανδρο.
<<Σοφοκλή; Σοφοκλή.. Σοφοκλή;>>
<<Ξέρω το όνομα μου δε χρειάζομαι επαλήθευση>> σηκώθηκα ενώ τον αγκάλιασα. Εκείνος πέρασε το χέρι του στα μαλλιά μου.
<<Τι συμβαίνει;>>
<<Σοφοκλή...δεν αισθάνομαι καλά. Ακούω συνέχεια μια φωνή να μου μιλάει. Στην αρχή νόμιζα ότι μου κάνει πλάκα ο Αλέξανδρος αλλά..δεν τον έχω για τόσο έξυπνο>> η έκφραση του προσώπου του έδειξε ότι συμφωνεί μαζί μου. Ε λογικό!
Τότε ο Σοφοκλής με κοίταξε. Δε μου άρεσε καθόλου αυτό.
<<Μαρία! Ίσως έχεις την ευλογία να σου μιλάει ο Θεός. Να ακούς τη φωνή του>> τότε ήταν που έμεινα στήλη άλατος. Σε εμένα; Μα γιατί;
<<Αποκλείεται. Θα ήμουν ο τελευταίος άνθρωπος που ο Θεός θα του μιλούσε>> με ακούμπησε στον ώμο.
<<Κάνε μια δοκιμή. Πήγαινε έξω για λίγο και στάσου κοιτώντας τον ουρανό>> Ε δε πάμε καλά.
<<Σοφοκλή τρελάθηκες; Και από πού και ως που τα ξέρεις εσύ αυτά;>> Κοιτούσα επίμονα το κομοδίνο στο οποίο έκρυβε το πιστόλι του για να του υπενθυμίσω τι άνθρωπος είναι.
<<Εγώ έχασα την ευκαιρία μου να γνωρίσω τον Κύριο. Εσύ όμως έχεις χρόνο.. μπορείς να τα καταφέρεις καλύτερα από εμένα>> με σήκωσε από τα πόδια του και με έσπρωξε απαλά προς τη έξοδο. Άνοιξα τη πόρτα σιγά και βγήκα έξω από το δωμάτιο, και ύστερα έξω και από το σπίτι.
Έκατσα στα σκαλιά και περίμενα υπομονετικά για μια ώρα μα τίποτα. Πέταξα ένα πετραδάκι πιο κάτω. Ξάπλωσα για λίγο και μετά από λίγο σηκώθηκα. Άδικα περίμενα.
<<Που πας;>> Γύρισα απότομα κοιτώντας τον ουρανό.
<<Θεέ μου>> αναφώνησα έκπληκτη.
<<Μην σε παρασέρνει ο πονηρός. Γύρνα στον άντρα σου Μαρία!>> μετά από λίγο ακουγόταν η σιωπή. Μόνο η σιωπή. Μπήκα γρήγορα στο σπίτι και έτρεξα στο δωμάτιο.
<<Σοφοκλή! Σοφοκλή! Σοφοκλή! Είχες δίκιο!!>> Χαμογέλασε.
<<Ξάπλωσε τώρα>>
<<Πρώτα θα κανονίσουμε τον γάμο μας όμως>>
<<Θέλεις στα αλήθεια να παντρευτούμε;>> Έγνεψα.
<<Και γιατί να μη θέλω; Με έσωσες>> με πήρε στην αγκαλιά του.
<<Εσύ θέλεις;>>
<<Και γιατί να μη θέλω; Είσαι η πιο αγνή γυναίκα που ξέρω. Μετά από τα Θεία εννοείται>> γέλασα ενώ πλάγιασα δίπλα του.
<<Σοφοκλή..δεν είναι αργά να αλλάξεις. Άφησε τα όλα πίσω σου! Είχες δίκιο ο Θεός είναι πάντα ων>>
<<Είναι πολύ δύσκολο>>
<<Ναι αλλά αξίζει πολύ..>> του φίλησα το μάγουλο απαλά.
<<Δε ξέρω Μαρία..>>
<<Και ούτε θα μάθεις εάν δεν κάνουμε την αρχή μαζί>> με πήρε αγκαλιά ενώ με φίλησε.
<<Αλέξανδρε!>>
<<Παρακαλώ κύριε;>> Εμφανίσθηκε ο Αλέξανδρος μετά από λίγο.
<<Από εδώ και πέρα Σοφοκλής για σένα. Α και πάρε αυτό>> άνοιξε το κομοδίνο και του πέταξε το πιστόλι.
<<Θάψτ'ο. Κάψτ'ο. Δε με νοιάζει απλώς εξαφάνισε το. Α και πες στις είκοσι ότι ακυρώνονται όλα γιατί εγώ και η γυναίκα της υπόλοιπης ζωής μου έχουμε πολλές δουλειές να κανονίσουμε>> με πήρε από το χέρι και βαδίσαμε προς τα έξω χαρούμενοι. Πραγματικά ευτυχισμένοι. Διότι όποιος δε βρει τον Χριστό στη ζωή του θα τη χάσει ενώ όποιος βάλει το Χριστό στη ζωή του..θα την κερδίσει!
.
.
.
Να έχετε ένα όμορφο μέλλον τοποθετημένο στον Χριστό. Και εμείς θα τα ξανά πούμε ☦️❤️