Waarom neemt het nu pas zo'n emotionele tol op mij?
Waarom nu ik eindelijk weer leven ingeblazen krijg.
Waarom borrelt de stress nu zo in mij op?
En wordt ik nu pas gevuld met de angst voor het onvoorkombare?
Waarom wordt de tijd nu pas mijn vijand?
Als een tikkende tijdbom die langzaam maar zeker zijn secondes weg zal tikken.
Waarom mag ik niet gewoon terugkeren,
een versie van mij inmiddels zo veel anders dan die ik nu ken.
Waarom zeur ik nu toch zo?
Waarom zeur ik nu ik hetgeen heb bereikt dat vooraf bijna onmogelijk leek.
Waarom?
Waarom is mijn toekomst plots zo onzeker?