- 0:59
“ As the hours pass , I will let you know that I need to ask before I am alone.
How it feels to rest, on your patient lips to eternal bliss
I am so glad to know....”
____________________________________
Γνέψαμε και οι δύο με ένα χαμόγελο
«Θέλετε να κάτσετε ή θα βγείτε έξω ; Έχει 10 λεπτά ακόμα μέχρι να χτυπήσει...» είπε βάζοντας τα βιβλία της στην έδρα
«Θα βγεις έξω...;» ρώτησα πιο χαμηλά τον Alex
«Αν κάτσεις εσύ, εγώ δεν θα βγω, τι να κάνω έξω ;» μου είπε
«Εντάξει» συμφώνησα και καθίσαμε κάτω στο θρανίο μας, έβγαλα το κινητό μου και πήρα τηλέφωνο τον Ben.
«Ρε μαλάκα τι θα γίνει ; Θα αργήσετε γαμώτo !» φώναξα, νομίζω, μέσα από το τηλέφωνο όταν το σήκωσε
«Λεξιλόγιο Jean...» είπε η Collins και κατάλαβα πως με άκουσε τελικά
Έκανα σαν να λέω ναι και συγγνώμη μαζί παρόλα αυτα συνέχισα να του μιλάω
«Ρε σε 7 λεπτά χτυπάει ! Κουνηθείτε, μου βολευτήκατε σε ένα σπίτι όλοι και μου την είδατε-»
«Ορίστε ;» ρώτησα πριν καν τελειώσω
«Έίστε έτοιμοι ;»
«Και εμένα τι να μου κάνει αυτό, να έρθετε εδώ πριν σας τη πει για τα καλά η Ma-» κοίταξα την Collins πριν πω Madwoman γιατί εννοούσα την Green, τη Susan Green αυτή την στρίγγλα που μας κάνει μαθηματικά
«...κυρία Green, και θα πάρετε αποβολή» γύρισα και έριξα μια ματιά στον Alex, είχε ανοίξει και εκείνος το κινητό του αλλά χαμογελούσε, επειδή κρατιόταν να μην γελάσει με αυτά που έλεγα
«Να μην φωνάζω ; Α επιτέλους ! Τι ; Είστε στον δρόμο...απλά πες το τόση ώρα άνθρωπε»
«Σας περιμένουμε- ποιοι εμείς ;
Είναι και ο Alex εδώ»
Χαμογέλασε στο άκουσμα του ονόματος του, πιθανότατα είναι γιατί δεν τον άφησα στην απ'έξω όπως λογικά θα περίμενε να κάνω
Χαμογέλασα και εγώ μόλις είπα την τελευταία λέξη και αποχαιρέτησα με ένα απλό "γεια"
«Να σας ρωτήσω κάτι ;» είπε η Collins και φώναξε λίγο
«Εσείς γιατί καθίσατε μαζί ; Σας έβαλαν καθηγητές ή επειδή θέλατε...»
«Βασικά ήταν η μόνη θέση στην αρχή και δεν τον ήξερα αλλά τώρα δεν παραπονιέμαι είναι ο καλύτερος» απάντησα εγώ ακάθεκτος
Τα μάγουλα του πήραν ένα πιο ροδοκόκκινο χρώμα, και κοίταξε λίγο κάτω τα χέρια του καθώς είχε ένα αχνό χαμόγελο όσο μίλαγα...
«Και γιατί βρε πουλάκια μου χάνετε τον χρόνο σας εδώ, δεν παίρνατε έναν καφέ-»
Ο Alex πήρε ένα ποτήρι από δίπλα του και ήπιε μια γουλιά, κοίταξε την Collins παγωμένος όταν το είπε μιας και είχε ήδη αγοράσει από την καφετέρια λογικά νωρίτερα
«Καλα, όχι καφέ...έστω να καθίσετε με τους φίλους σας, να μιλήσετε και με άλλους, είστε κοινωνικά παιδιά»
«Εντάξει, σήμερα δεν έχουμε χρόνο αλλά αύριο ίσως...» είπε ο Alex και εγώ συμφώνησα χωρίς να πω κάτι άλλο
Χτύπησε το κουδούνι και μέσα σε 5 λεπτά η τάξη είχε γεμίσει, κάναμε το πρώτο μάθημα, μετά το δεύτερο και μετά από πολλές ώρες ήρθε και η ώρα για το τελευταίο...μαθηματικά
Τα μαθηματικά, είναι ένα μάθημα στο οποίο η μισή τάξη είναι κάτω από τη βάση...
Δεν τους αδικούμε βεβαίως βεβαίως, γιατί...ξέρετε φυσικά το γιατί και μη ρωτάτε
Μαθηματικά είναι έτσι και αλλιώς
«Καλησπέρα !» είπε η Green όταν μπήκε
Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να έχει αυτή η γυναίκα, είναι ότι φορά φούστες από αυτές τις κολλητές, με κοντομάνικες φλοράλ μπλούζες, σε διάφορα χρώματα και αποχρώσεις
Κάτι ακόμα χειρότερο η ξινίλα που κουβαλάει αυτή η γυναίκα
«Χμμμ...περίεργα πράγματα βλέπω και με εκπλήσσει !» είπε ξανά με την τσιριχτή φωνή της
«Όλοι στα θρανία τους, τετράδια πάνω στυλό στο χέρι θα τρελαθώ ε, μου κάνετε κάποια πλάκα» είπε και γέλασε μόνη της
Ήταν μια κριντζ φάση, νόμιζε ότι της κάναμε πλάκα επειδή αποφασίσαμε να γίνουμε συνεπείς
Το μάθημα άρχισε μετά από την συνειδητοποίηση της Green που τη χτύπησε στο κεφάλι και αποφάσισε να μας πει και δύο κουβέντες
Το λεπτό που χτύπησε το κουδούνι για να σημάνει το τέλος των μαθημάτων για σήμερα, έκλεισα το τετράδιο και το έβαλα μέσα στην τσάντα μου
Όλα τα παιδιά έφυγαν και τα κορίτσια λίγο τελευταία για να αφιερώσουν λίγο χρόνο ώστε να μου κλείσουν κανένα μάτι ή να περπατήσουν επιδεικτικά προς την έξοδο για να τις κοιτάξω
Not a single chance girls...
Ο Alex δίπλα μου φαινόταν νυσταγμένος, τα μάγουλα του είχαν κοκκινίσει πιο πολυ, λογικά από τη ζέστη που είχε η τάξη, το κρύο όμως απ'έξω δεν λεγόταν
Με κοίταξε και μου είπε "καλό μεσημέρι" και έφυγε λίγο αργά
Η Nadine, πάλι τον πρόλαβε και με αυτούς έφυγε και η Green
Εγώ ήμουν στον διάδρομο και τα μάτια μου έπεσαν πάνω στον Alex
Όμως δεν ήταν μόνος, η Nadine του είχε πιάσει το χέρι και είχε κολλήσει πάνω του
"Θα με ξεπέρασε, καιρός ήτανε...ίσως τον συμπάθησε μετά από τα παρακάλια" σκέφτηκα, και αυτό θα ήταν καλό για τον Alex αν του άρεσε
Όμορφη κοπέλα είναι εξάλλου
Εγώ, περπάτησα όλη τη διαδρομή μέχρι το σπίτι μου, μπήκα, χαιρέτησα τους γονείς μου, έκανα τα μαθήματα που χρειάστηκαν για αύριο και κατέβηκα στο σαλόνι
Η μαμά και ο μπαμπάς έβλεπαν τηλεόραση αγκαλιά...
Τόσα χρόνια και αγαπιούνται ακόμα
Έχω πολύ καλούς γονείς ότι και να λέω, τους αγαπώ πολύ
«Γεια σου αγόρι μου, τελείωσες βλέπω...» είπε ο μπαμπάς
Έγνεψα και κάθισα κάτω μαζί τους
«Ναι και τα παιδιά πήγαν σπίτι τους μια μέρα» συμπλήρωσε η μητέρα μου
«Απο μικροί, αυτοκόλλητοι ήσασταν και οι πέντε όμως, ζωή να έχετε» γέλασε
«Θυμαμαι που στο γυμνάσιο σας διάβαζα Σέρλοκ Χολμς και όλα τα βιβλία μυστήριου και το γυρίσαμε σε συνήθεια»
«Θυμάμαι μπαμπά...ωραίες εποχές» είπα
Η ώρα είχε πάει αργά, δηλαδή 8:20
Πέρασε γρήγορα, ούτε εγώ το κατάλαβα
«Θα θέλατε να σπουδάσω ;» τους ρώτησα τελείως ξαφνικά χωρίς να περιμένω συγκεκριμένη απάντηση
«Τι ερώτηση είναι αυτή ;
Φυσικά, αν θες και εσύ όμως...δεν θα σε πιέσουμε, τη ζωή σου θα καθορίσει εξάλλου» είπε η μαμά
Χαμογέλασα τελικώς
«Και εγώ ο ηλίθιος δεν σε ρώτησα ούτε καν που θες να περάσεις...» με ρώτησε ο μπαμπάς μετά σταματώντας ότι έβλεπε στην τηλεόραση
«Το λέγαμε τις προάλλες με τα παιδια, στο σχολείο...Μπαμπά, δεν ήξερες πόσο μου άρεσε να διαβάζουμε τα αστυνομικά και τα εγκλήματα-»
«Ντεντέκτιβ θες να γίνεις ; Αστυνομικός ; Τι ακριβώς ;» είπε χαρούμενος
«Πες το και έτσι, πάντα μου άρεσε ούτως η άλλως, αν τα καταφέρω θα δώσω για εκεί και ο Lucas βέβαια ίσως γίνει...γιατρός βασικα»
«Αχ αγόρι μου, το ήξερα πως θα σου άρεσε...μας κάνεις τόσο περήφανους» είπε η μητέρα μου με ένα πλατύ χαμόγελο και με αγκάλιασε
Ήξερα πως αυτό θα τους χαροποιούσε, δεν θα με εξέπληττε
Ήθελαν πάντα να κάνω κάτι που μου άρεσε
«Λεω να βγω, να πάρω λίγο καθαρό αέρα...θα επιστρέψω» είπα
«Πρόσεχε» είπε ο μπαμπάς μου και γύρισε στην τηλεόραση «Γεμισε και πολλα σκυλιά η γειτονιά Jean !»
Πρώτη φορά μου το λέει αυτό και θυμήθηκα τον Alex ξαφνικά
Γιατί φυσικά σύνδεσα τον Alex με τα σκυλιά που τα φοβάται και μου βγήκε σαν μια σκέψη...
«Δεν φοβάμαι μπαμπά...» απάντησα και χαμογέλασα πάλι «Αντίο...»
Άνοιξα την πόρτα και βγήκα να προχωρήσω στο πεζοδρόμιο
Στον δρόμο μου, περπάτησα ακόμα ένα στενό και μην ξέροντας που αλλού να πάω προχώρησα προς την καφετέρια που πάμε με τα παιδιά
Δεν ήξερα αν θα έπρεπε να πάω κάπου αλλού ή οτιδήποτε
Όταν τη πέρασα, πήγα στο στενό πίσω από το μαγαζί για να γυρίσω σπίτι αλλά άκουσα φωνές
Όχι σαν κάποιος να τσακώνεται με κάποιον άλλον, αλλά σαν κάποιος να μιλάει με κάποιον, πολιτισμένα, και ήταν μια γνωστή φωνή...πάρα πολύ γνωστή φωνή
Κοντά υπήρχαν κάδοι, φώτα του δρόμου και παγκάκια
"Jane" σκέφτηκα, ήταν ο μόνος άνθρωπος που θα μπορούσε να ήταν εκεί
Θα έχει πετάξει τα σκουπίδια, και θα έχει πιάσει κουβέντα με τον John
Αλλά υπήρχαν άτομα μέσα, το είδα και αν ήταν έξω και οι δυο τους ποιος καθόταν να προσέχει το μαγαζί ; Δεν θα είναι αυτοί...σίγουρα
Είπα από μέσα μου και απέρριψα αυτή τη πιθανότητα
Έσφιξα τα χέρια μου, γροθιές κρατώντας τα κάτω και έβγαλα το κινητό μου
Ίσως κάποιος χρειάζεται βοήθεια, ίσως αυτή η κουβέντα να μην καταλήξει όμορφα...
Όμως όταν τα δύο άτομα συνέχισαν να μιλάνε κατάλαβα ακριβώς και ποια άτομα ήταν, ξανά
Εδώ ήταν η στιγμή πραγματικού σοκ
«Ε όχι...» ψέλλισα μόνος μου
«Το ξέρεις ήδη κοπέλα μου.
Μα γιατί επιμένεις ! Δεν καταλαβαίνω...ολος ο χρόνος μου χαμένος...τέτοια ώρα !»
«Αχ σε παρακαλώ, είπαμε να βρεθούμε για να σου μιλήσω αλλά μην μου το γυρνάς έτσι ! Θα κάνω ότι θες ! Ότι ότι θες, απλά μίλα-...»
«Σου είπε οχι, για αυτό με έφερες εδώ ; Μου είπες ότι θες βοήθεια-»
Γούρλωσα τα μάτια μου και χαλάρωσα τα χέρια μου
«Προσπάθησε...σε παρακαλώ- !»
«NADINE ! Τέρμα ! Αν είναι να κάνεις κάτι τέτοιο, κάνε το μόνη σου. Δεν θα γίνω προξενήτρα. Αν ο Jean ήθελε θα είχε έρθει μόνος του, μη με μπλέξεις άλλο αρκετά κουράστηκα με εσένα !»
Πρώτη φορά άκουσα τον Alex να φωνάζει έτσι, και η φωνή του ακουγόταν άγρια, βαριά...όπως κάθε άλλη φορά βέβαια αλλά αναγνώριζα κάτι διαφορετικό στον τόνο του
«Είσαι φίλος του, μόνο εσύ μπορείς να τον πείσεις !»
Ακριβώς...
«Για αυτό προσπαθώ να τον προστατέψω όσο μπορώ από αυτό το πράγμα ! Δεν θα το έκανε ο καθένας στη θέση μου και θα σε κοροϊδευε κατάμουτρα, τι δε καταλαβαίνεις ρε αγάπη μου...;»
«Τόσο δύσκολο του είναι να μου πει μια καλή κουβέντα;»
«Οχι, καθόλου δύσκολο Nadine, αλλά έχεις ιδέα πόσα κορίτσια τον θέλουν ; Είσαι μια από αυτές. Του κάνει κακό το γεγονός ότι δεν τον αφήνετε σε ησυχία, εσύ όμως μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό...έχεις φίλες ! Μπορείς να τους μιλήσεις και θα σε δει με καλό μάτι»
«Μα καταλαβαίνεις πόσο μου αρέσει ; Εσύ θα άντεχες το άτομο που αγαπάς να σε απορρίπτει τόσο άσχημα ;»
Δεν ακούστηκε κάποια απάντηση σε αυτό, δεν περίμενα να ακουστεί...ειδικα από τον Alex, είναι αχημο πράγμα η απόρριψη αλλά εγώ αποφάσισα να βγω και να τους μιλήσω
«Γεια σας παιδιά...» τους είπα, και πήγα και στάθηκα δίπλα από τον Alex
Ο δρόμος είχε γεμίσει με φως, αλλά είχα κρυφτεί για να τους ακούσω πριν
«Ξερω είναι νύχτα, απλά περπατούσα και σας πέτυχα...αθελα μου άκουσα δηλαδή αλλά έχω να πω ότι δεν πειράζει Nadine, το κατάλαβα, συγγνώμη για τη συμπεριφορά μου, νιώθω πολύ άσχημα αλλά δεν ήξερα πως να σου το πω αλλιώς, και όντως ήταν απότομο, ήταν λάθος μου να σου μιλήσω ετσι, όμως το γεγονός να μην μου αρέσεις δεν αλλάζει.
Αλλά- πιστεύω πως μπορείς ακόμα να μιλήσεις στις φίλες σου και να κάνουν λίγο πίσω»
«Γιατί ! Γιατί είσαι τόσο άδικος ;! Τι έχουν οι άλλες περισσότερο από μένα ; Δεν μπορώ να κάνω τα πάντα Jean αλλά αν με αφήσεις να-»
Μου φώναζε και δεν σταματούσε...ήταν έτοιμη να κλάψει. Δεν το δεχόταν με τίποτα και φάνηκε.
Υπήρχαν στιγμές παλιότερα που νόμιζα ότι το κορίτσι ήταν διπολικό ή ότι έπασχε από κάτι έστω, αλλά στην πορεία κατάλαβα πως ήταν απλή ανωριμότητα
«Δεν χρειάζομαι κάποιον να μου κάνει τα πάντα Nadine, δεν θα με αφήσεις σε ησυχία έτσι και αλλιώς ούτε εσύ...»
Όσο μιλούσα κοίταζα τον Alex ο οποίος από την Nadine κοίταξε εμένα. Εγώ έσκυψα προς το μέρος του
«ουτε καμία από εσάς στο σχολείο...οπότε θα πρέπει να δεις και μόνη σου τον λόγο»
Η φωνή μου έγινε πιο βαθιά, και το γεγονός ότι ήταν νύχτα έκανε την Nadine να εισπνεύσει αγχωμενη και έκανε μερικά βήματα πίσω κουνώντας ελαφρώς αρνητικά το κεφάλι της
Γούρλωσε τα μάτια της και το στόμα της έτρεμε, όταν πήγαινε να μιλήσει δεν μπορούσε...
Έκανε προσπάθειες να με σταματήσει αλλά δεν τα κατάφερνε. Αντίθετα στεκόταν όρθια, ανίκανη να κάνει κάτι άλλο γιατί τα δάκρυα της πλέον την είχαν πνίξει
Ο Alex είχε επίσης ανοίξει τα μάτια του διάπλατα όσο στέκονταν ακούνητος όλη αυτή την ώρα κοιτάζοντας μια εκείνη και μια εμένα
«Θα κάνεις τη θέση σου χειρότερη...» μου ψυθίρισε και άρχισε να αναπνέει και εκείνος βαριά, σε σημείο να ακούω και εγώ τη ανάσα του
Όμως η δίψα μου να δώσω στην Nadine να καταλάβει για ποιον λόγο δεν ασχολούμαι μαζί της, με έτρωγε, και ήθελα να την "πληγώσω" για να της χαράξω στη μνήμη αυτή τη στιγμή
Όχι επειδή τη μισούσα, αλλά επειδή ήθελα να την αποφύγω απλά
Στεκόταν εκεί, όρθια και τα δάκρυα της έτρεχαν ποτάμι, αλλά δεν τα σκούπιζε
Πραγματικά ομως πάλι με εξέπληττε το γεγονός ότι της άρεσα και έκλαιγε τόσο πολύ για μένα...
Χάιδεψα με το χέρι μου, παρόλα αυτά, το πρόσωπο του Alex, είδα το κόκκινο χρώμα που ζωγραφίστηκε στα μάγουλα του, παρόλο που είχε κρύο, σκοτάδι και ερημιά. Μαζί, τα μάτια του ήταν καρφωμένα πάνω στα δικά μου με ένα πολύ σοκαρισμένο ύφος
«Μη τολμήσεις...»
Μπορούσα να διακρίνω το άγχος και την αγωνία ταυτόχρονα που έκρυβε αυτή η πρόταση
Όλα έγιναν μέσα σε μια στιγμή, αλλά φάνηκε αιωνιότητα
«Η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς...» ψυθίρισα και χαμογέλασα
Είναι αλήθεια, ότι είδε εκείνη τη νύχτα η Nadine. Το ότι έπιασα τον Alex και φίλησα τα χείλη του, μπροστά της
Δεν ήταν μια στιγμή τελικά. Αλλά αν ήταν δεν φάνηκε τόσο. Η κίνηση που έκανα ήταν τόσο ξαφνική και ο Alex για να πάρει ανάσα άνοιξε το στόμα του περιμένοντας να ξεκολλήσω από πάνω του. Ήταν μια ευκαιρία όσο να πεις, για να το κάνω να διαρκέσει περισσότερο χωρίς δεύτερη σκέψη
Είχα κλειστά τα μάτια μου, το απολάμβανα...κατά κάποιον τρόπο ένιωθα πως αυτό την εκνεύριζε τρομερά
Όχι επειδή φίλησα τον Alex, το συγκεκριμένο άτομο, απλά επειδή το έκανα μπροστά της και ζήλευε
Αν ζήλευε λέει....
Ο Alex αφέθηκε, δεν έκανε τίποτα, δεν με φίλησε και εκείνος...δεν περίμενα να το κάνει σε καμία περίπτωση Έμεινε παγωμένος στη θέση του, με το χέρι του κολλημένο στον αέρα να προσπαθεί να κάνει κινηση για να με σταματήσει
Αλλά δεν το έκανε, ήξερα πως και εκείνος κατά βάθος ήθελε να την ξεφορτωθεί μια και καλή
Όταν κοίταξα τον Alex μετά από αυτό εκείνος κοίταξε κάτω ανεπνευσε ελεύθερα πλέον και το χνωτο του έγινε ατμός και φάνηκε στον αέρα
Με ένα πολύ σατανικό μειδίαμα και ένα εκνευρισμένο βλέμμα χωρίς να πω τίποτα στην Nadine έβαζα περισσότερο λάδι στη φωτιά
«Συ-...» μίλησε κοφτά, ανάμεσα στους λυγμούς της «Συ-συγγνώ-»
Σκούπισε τα μάτια της αλλά συνέχισε να κλαίει, έτρεξε μακριά μην αντέχοντας να με βλέπει αλλά πριν φύγει μου έριξε μια ματιά
Δεν με μισούσε...το ήξερα, τα μάτια της τα έλεγαν όλα
Του Alex από την άλλη γυάλιζαν, όχι επειδή έλαμπαν από την ομορφιά που αδιαμφισβήτητα το έκαναν σε οποιαδήποτε στιγμή, αλλά επειδή είχαν σχηματίσει δάκρυα τα οποία δεν θα έπεφταν από τα μάτια του και δεν θα τα σπαταλούσε για να κλάψει εδώ και τώρα
Ήταν μια υπέροχη στιγμή, να τον βλέπω σε μια κατάσταση που τα συναισθήματα του είναι μπλεγμένα
Όχι βέβαια ο τρόμος και η αγωνία που προφανώς θα ένιωθε μετά από αυτό, αλλά η αμηχανία που τον έκανε να δείχνει πως δεν μετάνιωσε για τίποτα
«Σσσσ, όλα εντάξει...θα δεις αύριο θα πάνε όλα καλά» έσκυψα και χάιδεψα τα μάγουλα του, εκείνος ακούμπησε τα χέρια μου χωρίς να πει τίποτα, και έκανα μια κίνηση για να τον αγκαλιάσω
Έκανε πολύ κρύο...
______________________________________