CHRISTOPHER
≿━━━━༺❀༻━━━━≾
"TO OUR HAPPILY EVER AFTER!"
Umalingawngaw ang boses nila sa tenga ko nung sinigaw nila 'yon. Kung hindi lang siguro sa babaeng bruha ang buhok na nakahawak sa akin, matagal ko nang nilayasan ang kung anong ka-dramahan nila.
Hindi ko maintindihan. Hindi ko maintindihan kung saan sila nakakakuha pa ng lakas at pag-asa na makaalis dito. Tila ba bawa't segundo at minuto ang ginugugol ko sa katawan na ito, ay may kung sinong humihigop ng gana kong ituloy pa ito.
The moment I decided to come back to the circle they made for themselves, they are already passed the fuck out like unsupervised toddlers. Their cups and plates are all scattered in the ground, and it irritates me how they did not even manage to clean the mess before sleeping.
"Tch." Nilapitan ko nalang ang ngayong maliit na na apoy at hinipan ito. "Bunch of little children."
I let myself stand there and eyed every single one of them. Irritation bubbles up in my spine, pero hindi ko rin totoong masisi ang mga ito kung ganito nalang hitsura nila. We almost died multiple times this day, even I is feeling like I would pass out anytime soon.
Automatikong hinanap ng mga mata ko ang kapatid kong nakahilata na sa tabi nung isang katawan ng prinsesa— what do they call her? Jessa?
Her limbs are spreading out like a dumb starfish, just the same sleeping position I used to tease her before when we were younger. It's ridiculous how I am still feeling a need to make sure of her safety. It's dumb to think how I never proved my point years ago.
"You are destroying yourself!" Jonah's voice echoes in my mind. "YOU ARE NOT ALONE, KUYA! KAPATID MO AKO. ANDITO PA RIN AKO KASI PAMILYA MO AKO."
"Just get the fuck out." My voice was strained. "I never needed you."
Tanda ko kung paano namuo ang luha sa kanyang mga mata. Gusto ko na rin saksakin ang sarili ko sa mga nasabi ko, pero iyon lamang ang kayang bubuin ng bibig ko. Tanda ko pa ang isa isang hakbang niya palabas sa kwarto, tanda ko pa kung paano ko naramdaman ang tuluyang pagkasira ng sistema ko.
Ano pa 'bang rason? Iniwan na ako ni Inay, nagawa 'pang makahanap ng iba si Itay at nagkaroon pa 'nga ng ibang pamilya.
Ano pa 'bang rason ng lahat ng ito? Wala na kaming bahay at sapilitan lang kaming kinupkop ng Tita.
Ano pa 'bang rason ng lahat ng ito, kung iiwan lang din naman pala ako ng lahat? If they will leave me, I will be the first one to push them away so I can keep myself from another agony of abandonment. If they break me, I will first break myself so no other people can. I will never let other people control me again.
It's the kind of control I am really good at, the one that has kept me from heartaches.
It's the only kind of control I know well.
"Ayako nyan~~" Napalingon ako sa babaeng bruha. Nagsasalita pala si gaga kapag tulog. "Ang pait pait ng amplaya!! Ewwwww."
At sinong nanaginip patungkol sa ampalaya? What an idiot.
Umupo nalang ako at sinubukang manatiling dilat at gising. Pero hindi ko na maiitatanggi ang sakit ng katawan at pagod na bumabalot na sa sistema ko. Kaya hindi ko na namalayan na unti unti ko na palang hinihiga ang sarili at tuluyang nakatulog.
≿━━━━༺❀༻━━━━≾
"What the fuck?"
'Yun agad ang naibuga ng bibig ko nang nakita ko kung nasaan ako ngayon—Hindi, alam kong panaginip lang ito. Halata naman dahil halos hindi ko maaninag ang mga paa ko sa kung anong hamog. No matter how realistic everything looks, it will never trick me to think that everything is real.
Umikot ako para pagmasdan ang paligid. The place is like an old rural restaurant, with tables still filled with foods and drinks that people had left. The chairs are scattered around and no ounce of cleanliness can be reached by my own damn eyes.
"Filthy place." I murmured and tried reaching a chair to push it back properly. Unfortunately, my hand only passed through the wooden chair.
Gago, multo ata ako.
Bago pa ako makahanap ng paraan para makagawa ng ingay, isang babae ang pumasok. May mahaba itong buhok at halatang nagmamadali. Her big brown eyes scanned the room—akala ko mapapansin niya ako, pero nilagpasan lang niya ako— until she spotted someone from the farthest table.
Ano 'bang punto nitong nakikita ko?
Pinanood ko nalang ang babae na nagmamadaling maglakad papunta sa dulong lamesa—kung saan pala may lima 'pang naghihintay sa kanya. And that group looked so painfully familiar.
"You're late." Agad na bungad ng isang lalaki. "Kanina pa kami andito. Sinasayang mo lang ba oras namin, Emariz?"
"The rain was pouring hard, Alextair. Hindi mo man lang ba ako tatanungin kung ayos lang ako?" Sagot nalang nung Emariz na kakarating lang habang hinahawi ang mahabang buhok.
"Eto, eto." Isang lalaki ang tumayo at inabutan siya ng puting tuwalya. "Magpatuyo ka muna."
Pinanood ko ang dalawa na magtitigan muna bago tinanggap ni Emariz ang panyo mula sa lalaki. "Salamat, Gerthan."
"Tsk. Tsansing." Umiling nalang ako.
"Ayun nga." Hindi pa tapos si Emariz na punasan ang kanyang basang buhok ay nagsalita na agad siya. "Alam kong mahirap paniwalaan, pero ako ang pinili ni Mater Fana na inumin ang dugo niya at kayo kayo ay pinili niya para magkaroon ng kapangyarihan."
Oh, shit. Everything clicked inside my brain. Sila ang unang henerasyon ng nagdadala ng mahika mula sa Mater Fana.
"Bullshit." Iyon nalang ang nasabi ko habang nilibot muli ang tingin sa palagid. Ano 'ba ang pwedeng gawin para makaalis na sa panaginip na ito?
"Hangga't hindi ko pa nahahanap ang maaring paraan para magising si Mater Fana at ang Malum Duvris, tayo tayo ang kikilos para masigurado na hindi na lalo 'pang kakalat ang kadiliman at impluwensya ni Malum Duvris." Tuloy tuloy na paliwanag ng babae.
"Parang ang hirap naman nun." Sabi ng isang babae sa gilid habang nakatingin sa itaas. "Biruin mo, pwersa mismo ng Malum Duvris, kalaban natin?"
"Tama si Qentana," sang-ayon naman ng isa pang lalaki na may suot na bilugang salamin. Halos napisil na niya ang sarili kanina pa dahil pinipilit niya siguro hindi mabigyan ng atensyon. "Hindi ko alam kung bakit kasama ako sa mga pinili ng Mater Fana."
"Zarimy, talaga 'bang kinukwestiyon mo ang desisyon ng dakilang si Mater Fana?" Sagot ni Emariz. "Ganoon ba ang iniisip niyong lahat? Sino ba tayo para mag alinlangan sa mga desisyon ng napakagandang si Mater Fana?"
"Eh ano naman ba kasi ang meron tayo para mapili niya?" Galit na halos si Alextair, nakakamo pa ang kamay niya sa lamesa. "Iyon ang hindi namin maintindihan!"
"Ni hindi ko kayang pumatay ng insekto, Emariz! Tsaka, parang hindi kapanipaniwala ang mga sinasabi mo," tugon ng babaeng nasa tabi lang niya.
Doon na mukhang nanlumo si Emariz. Nakatingin lang siya sa babaeng nagsalita. "Julicia naman, pati pala ikaw ay hindi naniniwala?"
Pero agad din namang bumalik ang seryosong mukha ni Emariz. "Kaya 'nga tayo biniyayaan ni Mater Fana, hindi ba? Ang mga mahika na binigay sa atin niya ay dapat nating gamitin para sa ikawawagi natin."
Bigla niyang tinuro ang lalaking nagreklamo kanina lang pagdating niya, 'yung lalaking tinawag niyang Alextair. Napataas ito ng kilay sa kanya. Napirmi naman ako sa pwesto ko dahil para 'bang ako rin ay tinuturo ni Emariz—kahit na hindi naman niya ako sakop ng paningin niya.
"Sa'yo pinagkatiwala ni Mater Fana ang mahikang dapat gamitin para magprotekta." Sabi ng babae. "Kayong dalawa ng kapatid mong si Julicia."
Huh. Hindi ko napansin na magkamukha nga sila. Dahil magkapatid sila.
"Gamitin niyo ang mahika upang masigurado ang kaligtasan ng bawa't isa dito sa atin." Tinitigan niya ang magkapatid. "You are our protectors."
Nagtinginan ang magkapatid. They look so fucking painfully familiar, that a deep line of pain suddenly ran in my skull.
"Pota." Mura ko nalang habang napahawak sa ulo at napapikit.
Ngunit pagdilat ko, nasa ibang lugar na naman ako.
Wala akong makita kundi puti. Paglingon ko sa paligid, puti pa rin. At bakit pakiramdam ko, nasa loob ako ng lobo dahil sa saradong hangin?
May nakatayo pala sa harapan ko. Isang lalaki. Lalaking—
Tumaas ang mga balahibo ko nang mamukaan ko ang nasa harapan. Alam ko ang balbas na iyan, kabisado ko ang mga mata na iyan na parang handa laging makipaglabanan. Alam kong si Hyran mismo ang nakatayo ngayon.
Kung si Hyran ang kaharap ko ngayon edi... Yumuko ako at tama 'nga ang hinala ko. Suot suot ko ang damit ko noong pumunta kami sa bahay nung Rosales para sa research. Nakabalik pala ako sa totoo kong katawan.
Nakatayo lamang siya roon habang nakatitig sa akin. Pero dahil sa hamog na bumabalot sa paligid namin, mukhang hindi siya basta basta makagalaw papalapit sa akin.
"Christopher Salazar." Tawag nito sa akin. Tinaasan ko lang siya ng kilay. "Welcome."
Kumunot lang ang noo ko at nilibot ulit ang tingin sa paligid. "The fuck is this place, anyway?"
"I am not sure what to call this place." His dark brown eyes scanned the place like I did. "I call it 'the other side.'"
I frowned at the chosen name. "The other side?"
"Yes. The side where you and I can meet and be one."
Hindi ko iyon sinagot at tinignan lang siya. Anong be one?
"How to get out of here?" Dineretsyo ko na siya. Nakita ko ang bilang simangot ng kanyang labi habang nakatingin sa akin. "I mean not just this god awful boring place, but also from your world."
Naalala ko ang naging tugon ni Jonah kanina noong pinag-uusapan namin paano makalabas dito. "We're just teenagers. We're just.. Clueless kids. We are not supposed to be heroes."
"I don't wanna do this whole saving the world from evil bullshit." Tuloy ko at direktang tinignan si Hyran. "Also, I can't protect others, like what ya'll are probably expecting me to do since I got your magic or whatever. Because all of them are annoying brats with no sense of reality."
Hyran's face dimmed. "We are given another chance to tell our story, and it was you that was chosen to take my character. To get out, you have to give us the happy end we all deserve." Lalong kumapal ang hamog sa paligid. "If you still want to go home, then take on the role that was given to you."
"Sapilitan naman pala 'to eh." Tuloy tuloy na bulalas ng bibig ko, pero natigilan ako. "'Nga pala, papaano ba kasi kayo napunta sa masamang katapusan?" Kumuha ako ng isang hakbang papalapit sa kanya. Para namang unti unting nawawalan ng hangin. "How evil the villain must have been to be able to defeat all of you, who was written to become the heroes?"
Lalong kumapal ang hamog, at unti unti ako akong nakakaramdam na para bang may pumipisil sa dibdib ko, ang dahilan na maghabol na ako ng hininga. What the hell is going on?
"I cannot speak about this." Hyran's voice was strained and he was looking down. "I cannot tell you why and how. I was thinking that maybe it can help you, but it was forbidden."
Napaabante ako palayo sa kanya habang nakakapit lang sa dibdib ko. Nawawalan na akong abilidad na huminga dahil para 'bang sinisipsip ng lugar na ito ang kakayahan kong makahinga.
"You must wake up!" Hyran's voice echoed. "Wake up!"
≿━━━━༺❀༻━━━━≾
At nagising 'nga ako pagtapos ng panaginip.
Agad akong bumangon at tinignan ang sariling katawan. And shit, I am still in the same body of Hyran.
Kakagising ko lang, masama na agad loob ko.
Nilingon ko ang mga ko sila Jonah. At tulog na tulog pa rin ang mga loko. Para 'ngang hindi nabago mga pwesto nila noong nakita ko sila kagabi.
"I cannot tell you why and how. I was thinking that maybe it can help you, but it was forbidden." Naalala ko agad ang sinabi sa akin ng totoong Hyran sa panaginip ko. Pumikit nalang at ginulo ang buhok sa inis. Putang ina naman. Dapat 'yung research ni Ma'am nalang ang iniisip ko, nauwi pa ako sa ganito. Bullshit.
The morning sun is now lazily shining from the horizon, slowly brightening the landscape before me. Umagang umaga, kung anong pagka-irita na agad ang umakyat sa katawan ko. I cannot accept how bullshit everything has been in my life.
Isa na 'ngang malaking malas ang buhay ko sa tunay kong mundo, napunta pa ako sa lugar na ito.
Isa pang kaluskos ulit ang nasakop ng pandinig ko. Hindi ko na kailangan ng enhanced senses magic nung babaeng bruha para marinig ito nang maayos. Dahil ang tunog ay malapit at malakas.
Kutob ko na agad na may nagmamasid sa amin.
Tumayo na ako. Muli ko munang pinagmasdan ang mga kasama ko, gigisingin ko ba sila?
But they're annoying little brats who'll only whine about being tired or whatever fuck if I drag them with me.
Another rustle echoes, and it sounds even louder and clearer. I click my tongue. I'll have to deal with that person.. Or something, alone.
"Somebody's probably gonna die on this beautiful morning, and it's not going to be me." I mutter, licking my lips, before running toward the sound.