𝕳𝖆𝖆𝖙 ⚜️𝕷𝖎𝖊𝖋𝖉𝖊 𝖎𝖘 𝖟𝖜𝖆𝖐𝖙𝖊

⚜️𝖁𝖊𝖗𝖗𝖆𝖉𝖊𝖗

Langzaam reikt het kille ochtendlicht boven de boomtoppen. Al snel stijgt de temperatuur geleidelijk. De dag was nog jong maar toch was het al onderworpen door een verstikkende zomerhitte. Een hitte die niet snel zou minderen... Zomers in Agatha waren tropisch, terwijl winters dodelijk waren. Deze zomer lijkt niet anders. Langzaam ontwaakt het land. Er was werk te verrichten, akkers te besproeien en erger... slagvelden te plannen.
Geeuwend recht Heinrich zijn gespierde lichaam.
"Heinrich" herhaalt Annora. "Heinrich" zegt ze opnieuw.
"Wat" bromt Heinrich slaperig. Voorzichtig wrijft hij door zijn ogen. Overdreven zuchtend grijpt Annora zijn kin vast.
"Dat" bromt Annora en draait zijn hoofd. Heinrich zijn mond schuift langzaam open.
"Hebben ze" begint Godfried die ook gaat recht zitten.
"Nee" antwoord Wolfgang vastberaden. Hij trekt zijn broek haastig op.
"Als ze dat hadden gedaan had ik het wel gehoord" bromt hij. Opgelucht slaakt Godfried een zucht.
Onbewust van de starende blikken likt Alana aan haar lippen. Net zoals Rogue is ze nog steeds in een diepe slaap.
Alana haar delicate handen zijn veilig verstopt in Rogue zijn sterke handen. Zijn sterke arm rust over haar slanke lichaam, dat diep in zijn schoot gedrukt is. Zijn naakte borst ligt zo dicht tegen haar rug dat ze zijn hartslag voelt bonzen tegen haar schouders. Veilig en warm, slapen ze liefelijk tegen elkaar.
"Rogue" mompelt Godfried voorzichtig en wrijft over zijn hoofd. Abrupt openen Alana haar ogen. "Vergeef me" begint Godfried. "Maar het is beter dat jullie ontwaken vooraleer hij binnenstapt" fluistert Godfried voorzichtig. Onbegrijpend kijkt Alana naar de jongen naast haar. Hoe hebben ze van kant gewisseld? Weifelend kijkt ze naar haar hand, verborgen in de zijne.
"Verdomme" vloekt Rogue geschrokken wanneer ze haar hand wegtrekt. Met een luide bons valt hij op de grond, waar hij enkele tellen blijft liggen.
"Ik neem aan dat je goed hebt geslapen" spot Heinrich lachend terwijl hij Rogue rechthelpt. Binnensmonds mompelend helpt Rogue, Alana recht.
"Het spijt me" stottert ze.
"Nee, het spijt mij antwoord hij beleeft waarna hij zich aankleedt.
Voorzichtig gaat Alana op de grond zitten.
"Kom op Thedon" vloekt Annora.
"Nee" antwoord Thedon koppig. Annora vloekt terwijl hij zich weer verstopt onder de dekens.
"Idioot" bromt Wolfgang. Arrogant sleurt hij Thedon aan zijn haren uit het bed.
"Wolf" brult Godfried wanneer Thedon met een luide klap neerkomt. Protesterend blijft Thedon onder de dekens liggen.
Woede raast door Alana haar aderen wanneer Haat de deur opent. De bron van haar pijn... Het wrede monster zijn doordringende blik brandt op Alana. Opnieuw voelt ze zich zo klein... zo zwak...
Bibberend verzamelt ze haar kracht nadat het wezen met zijn vinger wenkt. Wiebelend op haar benen stapt ze naar hem toe.
"Heb je me gemist" vraagt hij pestend wanneer hij Alana tegen zijn borstkas drukt. Bang schudt Alana haar hoofd. Een gemene grinnik ontsnapt uit zijn keel.
"Godfried, Albrecht. Hal" beveelt hij. "Wolf, Wraak" blaft hij. Gehoorzaam vertrekt Wolfgang. Wanneer hij Alana passeert slaat hij zijn schouder tegen haar bovenarm. "Ah" fluistert ze gekweld. Alweer heeft Haat zijn sterke maliënkolder haar huid gekleurd. Geamuseerd kijkt Haat de jonge rover na.
"Thedon" schreeuwt Haat. Thedon zijn zachte stem weerklinkt onder de dekens. "Doe niet stom. Je zou toch niet leuk zijn als je dood was" dreigt Haat. Hij werpt Alana een waarschuwende blik toe. Huiverend probeert Alana haar ademhaling te kalmeren.
"Ga naar Alexi Thedon."
"Oké" antwoordt Thedon. Zijn stem is doordrenkt met angst.
"NU" brult Haat waarop Thedon uit de dekens springt.
Aggresief duwt Haat haar de kamer uit.
"Haat" jammert Alana. Maar Haat luistert niet. Hopeloos probeert ze te raden wat hij nu weer van plan is.
De zware sleutelbos die bij elke stap rammelt eist haar haar aandacht.
"Denk er niet eens aan" dreigt hij sissend. Geschrokken verplaatst ze haar blik. Maar al snel wordt ze weer afgeleid, ditmaal door zijn scherpe zwaard. "Dat ook niet" sist hij. Hoe in Godinsnaam weet hij waar ze aan denkt? Hij kijkt niet eens naar haar! Kwaadaardig glimlacht hij.
"Hij kan je gedachten lezen als hij echt wilt."  Gmork zijn woorden gonzen opnieuw door haar hoofd.
Monster denkt ze wanhopig. Verloren denkt ze terug aan Katinka. Verbergt hij haar hier ergens? Ze moet haar zuster vinden. Voor het te laat is! Maar hoe? Ze moet haar vinden zonder hem! En daarvoor moet ze weggeraken van hem! Hoe kan ze nogmaals ontsnappen uit zijn klauwen? Ze moet hem verassen. Met een list kan ze hem bedriegen misschien!
Een zwakke kreun slipt tussen haar lippen terwijl ze zichzelf op de grond smijt.
"Verdomme" vloekt Haat. Struikelend valt hij over Alana neer op het rode tapijt.
"Alana" mompelt hij. Alana geeft geen tekenen van leven. "Alana" herhaalt hij en wrijft haar haren uit haar aanzicht. "Ben je wakker" fluistert hij terwijl hij aan haar slagader voelt. Wachtende op dit, spuwt Alana in zijn gezicht. "Wat in Godinsnaam" vloekt hij verbaasd. Vloekend veegt hij het speeksel van zijn kaak. "Jij stomme hoer" scheld hij wanneer hij Alana ziet wegrennen. Grommend grijpt hij haar been vast.
"Ah" panikeert ze. Opnieuw valt Alana neer op de harde grond. "Nee" jammert ze. Haar spieren branden wanneer Haat haar naar zich toetrekt. Stevig plaatst hij zijn tweede arm rond haar torso. "Klootzak" scheldt Alana en drukt de amulet op zijn hand.
Verdomme" vloekt hij jammerend. Een brandvlek decoreert zijn hand.
"Die stomme hoeremoeder van haar" vloekt hij wanneer Alana door de gang spurt.
Opgejaagd als een prooihert dart ze door gangen. Het dreigende geluid van Haat zijn voetstappen weergalmt achter haar. Telkens dichter en dichter. Alana beseft langzaam dat haar tijd bijna op is. Ze kan niet zomaar van hem wegkomen. Tenzij ze zich kan verstoppen...
Wantrouwend stopt ze voor de eerste deur. "Alstublieft, laat het niet Wraak zijn" fluistert ze bang.
Bang om Haat zijn aandacht te alarmeren sluit ze de deur achter zich. Haar hart klopt in haar keel. "Alstublieft geen Wraak" herhaalt ze zachtjes vooraleer ze haar ogen opent.
Haar maag keert om bij het zien van de luxueuze kamer.
Donkerblauwe gordijnen decoreren het goudkleurige hemelbed. Een diepblauw tapijt verbergt de donkere houtvloer. De haard is net als het bed, rijkelijk gedecoreerd en versierd met royale details. Een gouden massieve klok decoreert boven de haard. Een massieve gouden kast, dressoir en dekenkist maakt de kamer compleet. Bovenop de dekenkist siert een pluizig wolvenvel. Diverse schilderijen en snuisterijen sieren de robijnrode muren. Ongetwijfeld gestolen. De zwoele geur van dennenbomen en kaneel streelt haar neus. Een glazen kroonluchter bungelt boven het bed.
Maar belangrijker... In het midden van de kamer, vastgebonden op een houten stoel zit zij...
Katinka.
Haar mooie vlammende haren bungelen voor haar gekleurd gezicht. Een dik touw rust tussen haar gebroken lippen. Tranen sieren onder haar roodgekleurde ogen. Blauwe vlekken, diepe wonden en verscheidene krassen decoreren haar nek en armen.
Verbaasd kijkt Katinka op. "Godinsnaam, Katinka" blaast Alana.
Huiverend kijkt Katinka naar haar zuster op. Het is onmogelijk! Waarom is ze hier?! Hoe in godinsnaam heeft hij gewonnen? Haat kon niet krijgen wat hij wou! Neen, daar had ze te hard voor gevochten! Waarom? Alles was ze had doorstaan Alles wat ze had meegemaakt, het was allemaal voor niets geweest! Woede en verdriet nemen Katinka haar hart en geest over. Waarom heeft hij opnieuw gewonnen?!
"Alana" kreunt ze.
"Het is oké Katinka" fluistert Alana. "Ik haal je hier weg!" Hopeloos probeert ze de stevige knopen los te maken. "Welke idioot heeft deze knopen gemaakt" vloekt ze binnensmonds.
"Alana" fluistert Katinka voorzichtig.
"Ik kan het amper geloven Katinka. Ik dacht dat ik je nooit meer ging zien. Ik was zo bang dat ik je voorgoed kwijt was."
"Alana" piept Katinka. "Ren Alana" fluistert ze.
"Neen Katinka, ik ga jou niet nog eens achterlaten" protesteert Alana.
"Alana ren" piept Katinka. Wantrouwend kijkt Alana naar Katinka haar grote ogen. Paniek weerkaats in haar grazige kijkers. Voorzichtig kijkt ze over haar schouder.
Haar hart maakt een sprong in haar borstkas. Het is onmogelijk...
De jongeman die ze zo had gemist, leunt nonchalant tegen de deurpost.
Rodehanthe...
Een grijns rust op de zogenaamde smid zijn lippen. Het leek nog niet zo lang geleden dat zij en Katinka grapjes maakten over de smid zijn gespierde armen. En nu? Nu is hij degene die Katinka gegijzeld houdt?
Woede raast door haar aderen. Het verraad van Mauger was minder zwaar als dit. Rodehanthe had haar hart verbrijzeld.
Zijn sterke lichaam is gehuld in een zwartlederen broek en bijpassend mouwloos vest.
"Hey, lang niet gezien" spot Rodehanthe. Nonchalant wijst hij naar Katinka. "Laat mah speelgoed met rust."
"Speelgoed" vraagt Alana boosaardig. "Ben je serieus?!"
"Wees niet saai Alana. Kom je ons bezoeken" vraagt hij spottend. Argwanend stapt Alana achteruit wanneer hij dichter stapt. Rodehanthe zijn gezicht licht op wanneer ze tegen de ladekast botst. Verontwaardigd kijkt ze naar de kuiltjes in zijn kaken. Rotzak...
Langzaam buigt Rodehanthe zijn gespierde lichaam over haar. Zijn heldere ogen branden in haar blauwe vijvers.
Haar polsen branden onder zijn greep. "Rodehanthe" jammert ze.
"Nisnicht" spot hij grinnikend.
"Pardon" vraagt ze nogal arrogant. Onbegrijpend kijkt ze op. Wat zei hij net? Dat kan niet toch?
"Oh" spot hij. "Uh-huh zie je. Mih grote breur is Haat."
"Nee" uit ze geschokt.
"Oh ye" antwoord hij zachtjes in haar oor. "En ik zie mih grote breur niet momenteel. Dat betekent dus dat er niemand is om ye te redden" spot hij.
"Rodehanthe" panikeert ze.
"Meisje, ye bent in mih kamer. En in mih kamer doe ik wat ik wil" fluistert hij grinnikend. Hevig bevend probeert ze Rodehanthe weg te duwen. Alle warmte die hij ooit uitgestraald heeft lijkt nu een verre herinnering. Hij had haar bedrogen van de start. Mauger had gelijk, vanaf Alana haar geboorte hield Haat haar al in de gaten. Waarom? Waarom had hij hem gebruikt?!
"Rodehanthe alstublieft, vertel me niet dat het allemaal nep was."
Rodehanthe lacht. Huiverend kijkt ze hem aan. "Natuurlijk niet Alana" begint hij grinnikend. "Ik had gewoon lol, begrijp je" knipoogt hij. Vechtend tegen de tranen wendt ze haar hoofd af. Uiteraard begrijpt ze hem. Hij was net als haar vader. Even vals.
"Wreed spelletje dat je speelt." "Hmm, misschien. Maar ik vind het wel leuk", grinnikt hij.
Hopeloos verzamelt Alana haar laatste moed. ""Laat me je alsjeblieft geen pijn doen." Rodehanthe lacht geamuseerd. "Denk ye dat ik bang voor ye ben" grapt hij. Zijn zware accent maakt Alana gek. Hoe in godsnaam kan hij zo een show neerzetten. En niet alleen voor Alana. Voor het hele dorp. Voor zijn ouders. Vermoedelijk heeft hij de schuur zelf in brandt gestoken! Het ziekelijke monster!
"Ik kan zoveel met je doen" fluistert hij zachtjes in haar oor.
Zijn sterke arm schuift langzaam over haar keel. Met een vlugge beweging draait hij haar rug tegen zijn borstkas.
"Rod, ik kan niet ademen" piept ze. Rodehanthe lacht kil.
"Ik kan ye pijn doen" fluistert hij pestend.
"Ik vertrouwden je" snikt ze gebroken.
"Vraag anders aan Katinka hoeveel plezier we al hebben gehad" spot hij. Langzaam schuift zijn rechterhand over haar dijbeen. Zijn vingers glijden over haar heup.
"Hou op" brult ze bang. Grinnikend laat Rodehanthe zijn hand over haar schaambeen glijden. Worstelend in de smid zijn armen probeert Alana te ontkomen. Rodehanthe zijn sterke arm slaat haar perongeluk tegen de kast.
"Ah" jammer ze. De rode markering op haar pols gloeit zacht op. "Rodehanthe, ik zweer je."
Rodehanthe lacht luidkeels. Hij duwt hij haar voorover op de dressoir. Alana sluit haar ogen bang voor wat gaat komen. Hoe stom kon ze ook zijn? Ze had Katinka gevonden maar het was hopeloos! Ze kon haar onmogelijk helpen zo!
"Rodehanthe" weergalmt streng door de kamer.
Diep zuchtend recht Rodehanthe zich. De strenge toon van zijn grote broer herkennend draait hij Alana om. Overdreven zucht hij opnieuw. Tranen fonkelen in Alana haar ogen. Haar onderlip trilt.
"We waren gewoon aan het spelen" spot Rodehanthe. In Haat zijn donkere ogen flitst woede.
"Je hebt die rode om mee te spelen" bromt hij. "Je kent de regels."
Angst reflecteert in Rodehanthe zijn heldere ogen wanneer Haat Rodehanthe zijn kraag vastgrijpt. "Maak niet twee keer dezelfde fout" dreigt Haat. Rodehanthe knikt abrupt en overhandigd Alana aan Haat. Haat kijkt hem diep aan. "Gedraag jezelf" fluistert hij.
"Nee" protesteert Alana. "Je bent een verraderlijk monster" schreeuwt ze. "Ik haat je." Gevoed door woede geeft ze hem een klap op zijn kaak. Katinka haar ogen openen wijdt. Waarom in Godinsnaam deed ze dat?! Al snel dringt het bij Alana door wat ze heeft gedaan. Haar ademhaling is snel en onregelmatig. Zijn zwarte ogen zijn gevoed met woede. Alana kan bijna de monsters zien, diep in zijn lichaam. De monsters die de man controleren. De man die ooit haar vader was. Langzaam ademt hij uit en draait zijn hoofd terug naar haar.
Aarzelend stapt hij vooruit. Wat in hemelsnaam heeft ze gedaan? De tijd lijkt stil te staan terwijl hij zijn hoofd naar haar toe buigt. Zijn rustgevende stem is diep. Angstaanjagender als gewoonlijk. Hij verstevigd zijn greep op Alana haar schouder.
"Doe dat nooit meer" gromt hij zachtjes tussen zijn tanden. Ze voelt zijn adem op haar huid. "Denk niet dat je ooit nog met zoiets wegkomt" bromt hij.
Tranen stromen over haar wangen wanneer hij venijnig haar nek openbijt.
"Haat alstublieft" smeekt ze huilend. Waarom in vredesnaam heeft ze hem geslagen?
"De volgende keer dat je me uitdaagt, heb ik een speciaal plekje voor jou" sist hij tussen zijn tanden.
"Alstublieft" smeekt ze opnieuw.
"Niet smeken kleintje" gromt Haat. "Je zal me niet aardig vinden wanneer je smeekt" fluistert hij.
"Jij ziek psychotisch beest" roept ze boos.
"Je intimideert me niet" antwoord hij ongeïnteresseerd en leidt haar de kamer uit.
"Waar breng je me heen" panikeert ze.
"Naar mijn kamer" gromt hij.