«Επομενοι είναι η Laura και ο Justin, τι έχετε προετοιμάσει ;» είπε ο καθηγητής μας
Διαφορετικά θέματα, απλή αναζήτηση...πέρασε η σειρά τους μετά ήρθε άλλων παιδιών και μετά η δικιά μας για την παρουσίαση
Δεν ήταν τίποτα το σοβαρό, μια παρουσίαση για το μάθημα και το θέμα που μας έτυχε
Ήμασταν οι τελευταίοι και πραγματικά ο καθηγητής μας φάνηκε να ενδιαφέρεται
Όταν τελειώσαμε καθίσαμε στο θρανίο μας
«Συγχαρητήρια...» μας είπε «Μπράβο παιδιά μου, τώρα πάμε να δούμε και λίγο κάτι πάνω στην εποχή της Αναγέννησης» έβαλε κάτι εικόνες, πίνακες δηλαδή, της τότε εποχής
«Γνωρίζει κανεις ποια είναι αυτή, τον ζωγράφο της ; Δεν είναι κάτι απόλυτα σημαντικό αλλά μας βοηθά να μάθουμε δύο πράγματα στην ιστορία για τους μεγάλους καλλιτέχνες» έδειξε με το χέρι του
Ο Alex χαμογέλασε και με κοίταξε
«Η δημιουργία του Αδάμ» μου ψιθύρισε διακριτικά και κοίταξε τον πίνακα στον οποίο έδειχνε ο κύριος Bernard «Μιχαήλ Άγγελος» τελείωσε
Τον κοίταξα με περιέργεια και εκείνος απλά κούνησε το κεφάλι του
«Εδω αυτός παιδιά ! Πολύ γνωστός πίνακας-»
Τον κοίταξα άλλη μια φορά πριν δώσω την απάντηση, ηθελε να την πω...
«Μιχαήλ Άγγελος, Η δημιουργία του Αδάμ ;» σήκωσα το χέρι μου και επανέλαβα ότι ο Alex μου είχε ψιθυρίσει
Δεν...δεν το ήξερα
«Μπράβο ! Οι καλλιτέχνες εκείνη την εποχή-»
Και κάπου εκεί μας λυπήθηκε ο Θεός και βαρεσε το κουδούνι
«Ευχ-» πηγα να πω και γω στον Alex αλλά έβαζε ήδη τα πράγματα του στη τσάντα και απλά με κοίταξε και έτρεξε έξω, δεν θα τον άφηνα έτσι όμως
«Alex !» φώναζα και έτρεχα στον ατελείωτο διάδρομο έξω από την τάξη όμως δεν τον έβλεπα
Συνέχισα, πάλι κοιτάζοντας δεξιά και αριστερά
«Τ-τι θες, έγινε κάτι ;»
Με κοίταξε πολύ ξαφνιασμένος όταν τον πρόλαβα, τα μάτια του ήταν μεγάλα και γαλάζια...νόμιζες πως θα έλαμπαν στο σκοτάδι, έκαναν τεράστια αντίθεση με τα κάστανα μαλλιά του και βρέθηκα να τον κοιταζω μάλιστα πολλή ώρα
Όμως συνειδητοποίησα πως τον κρατούσα πολύ σφιχτά από από το μπράτσο και χαλάρωσα τα χέρια μου λίγο
«Τι-» σταμάτησα
«Τίποτα, απλα ήθελα να σε ευχαριστήσω για το μάθημα, πως ήξερες ότι αυτός ο πίνακας...;»
«Τον θυμάμαι απλά από ένα μουσείο που είχα πάει, δεν τους γνωρίζω συνήθως, απλά ετυχε...» χαμογέλασε λίγο και κοίταξε το χέρι του, τον κρατούσα ακόμα αλλά αυτή τη φορά ακόμα λιγοτερο απαλά
«Ναι, αλλά γιατί δεν το είπες- ;
Τέλος πάντων...έλα να φύγουμε» του χάιδεψα λίγο τον ώμο και έκανα να γυρίσω για να περπατήσουμε
«Περίμενε Jean! Alex!» πίσω μου έτρεχε ο Lucas φωνάζοντας, γυρίσαμε πίσω και οι δύο
«Που είσαι, σε ψάχνουμε» είπε λίγο λαχανιασμένος
«Τα παιδιά...σωστά, εντάξει έρχομαι» με κοίταξε «Αα Lucas!» φώναξα
«Να πάρουμε και τον Alex στην παρέα, δεν νομίζω να έχουν πρόβλημα οι άλλοι να καθίσει σήμερα μαζί μας»
Ο Alex με σκούντηξε λίγο και με κοίταξε, δεν ήθελε
«Δεν πειράζει θα πάω να κάτσω μόνος μου στο προαύλιο...δεν είναι ανάγκη»
«Κανενα πρόβλημα ρε, έλα θα πάμε μαζι
Ότι θες σε εμένα πάντως, να νιώθεις ανετα» ο Lucas τον πήρε μαζί του και προχώρησαν εμπρός μου
Έβαλα τα χέρια στις τσέπες και γέλασα για κάποιο περίεργο λογο στην τρέλα του Lucas και την ελάχιστη αμηχανία του Alex καθώς συνέχισα να προχωράω πίσω τους
Ο Alex, γύρισε πίσω και με κοίταξε, χαμογελώντας αμήχανα ξανά, μετα ξανακοίταξε μπροστά του ακούγοντας τον Lucas
«Θα τον κρατάς έτσι για πολύ ώρα ακόμα ;» κάναμε μια παύση στον μεγάλο διάδρομο πριν φτάσουμε στο παγκάκι
«Δεν είναι μόνο δικός σου, επειδή κάθεστε μαζί δεν σημαίνει ότι σου ανήκει κιολας. Πάρε άδεια και ένταλμα πρώτα !
Καυτέ μπάτσε...» ψιθύρισε υπερήφανα
Γούρλωσα τα μάτια μου και ο Alex ήταν έτοιμος να βγάλει τα πνευμονια του από το γέλιο
«Κ-καυτός μπάτσος ; Από πού και ως που ;» ρώτησε γελώντας, καθώς μαζί του γέλασε και ο Lucas
«Από πέρα ως πέρα ! Οι άλλοι σου είπαν να με ρεζιλέψεις έτσι ;» φώναξα
«Σκασε ηλίθιε, πια...όλο παράπονα είσαι !» μου είπε και σταυρωσα τα χέρια μου μπροστά στο στέρνο μου, προχώρησα προς το μέρος τους
«Αlex, είσαι ο πιο τυχερός άνθρωπος αυτή τη στιγμή» του είπε
«Γιατι ;» ρώτησε γεμάτος απορία
Ο Lucas με κοίταξε γυρνώντας την πλάτη του,το ίδιο και ο Alex, ο Lucas τον ξανακοίταξε
«Για αυτό...» ψέλλισε σίγουρος και έδειξε προς το μέρος μου, πολύ αδιάφορα και αόριστα
Όμως ξέραμε πολύ καλά ότι έδειχνε εμένα και ότι η τύχη του Alex ήταν πως βρισκόταν μαζί μου, διότι κανένα άλλο κορίτσι δεν θα μπορούσε να κερδίσει τέτοια θέση και αξία
«ΡΕ LUCAS !» γυρίσαμε και το είπαμε ταυτόχρονα
Συγκρατούσε το γέλιο του πάλι, κοιτάζοντας μας έτοιμος να εκραγεί από ενθουσιασμό και γέλιο
«Ελεος...» είπα εγω στη τελική
«Τελος πάντων, να τοι και οι άλλοι» γέλασε αυτος και προχώρησε μαζί τους αφήνοντας τον Alex ακούνητο, εγώ ήρθα κοντά του
Αυτή τη φορά ο Lucas πήγε προς το μέρος τους και εγώ πήρα τον Alex από τον ώμο και τον οδήγησα εκεί που βρίσκονταν
«Καλως τον !
Τι έγινε; Σε περιμέναμε μια μέρα, ρε Jean γιατί δεν μας τον εφερνες νωρίτερα;» είπε ο Ben
«Θα έρθει μαζί μας, απόψε...έχει κανείς αντιρρήσεις ;» ρώτησα περιμένοντας καμία απολύτως αρνητική απάντηση
«Τι λες ρε, εννοείται, είσαι πολύ καλό παιδί...Alex» είπε ο Ralph και εκείνος χαμογέλασε
Καθίσαμε τελικά δίπλα δίπλα και μίλησε
«Σας ευχαριστώ, δεν έχω συνηθίσει βέβαια να με προσκαλούν να πάω κάπου γενικότερα...είστε όλοι πολύ καλοί φίλοι βλέπω»
«Εγώ θα σε ρωτήσω κάτι ρε συ Alex» είπε ο Matt και ρούφηξε μια γουλια από τον καφέ του
«Τοσο γνωστοί είναι γονείς σου, οι Steelman με το όνομα, είσαι κυριολεκτικά με διάφορα το καλύτερο παιδί εδώ μέσα...μην βλέπεις εμάς !» χαμογελάσαμε όλοι αλλά διέκρινα και κατάλαβα μόνο εγώ την ειρωνεία που έκρυβε ο τόνος του
«Γιατι δεν έχεις τοσους φίλους, δεν σου αρέσει να κάνεις παρέες ;»
«Δεν είναι αυτό, αλλά φαντάσου το σαν μια φήμη...θα καταρρεύσει όταν έρθει η μεγαλύτερη επόμενη, στην οποία περίπτωση τυγχάνετε εσείς.
Δεν σας αδικώ, είστε τα πιο ωραία παιδιά του σχολείου, με το δίκιο τους τα κορίτσια πους σας θέλουν όσο τίποτα, αλλά εγώ δεν είμαι σαν εσάς διάσημος από μόνος μου
Είμαι...μόνο από τους γονείς μου...για αυτο» τον ακούσαμε όλοι προσεκτικά και καταλάβαμε τι ήθελε να πει
Ήταν και εκείνος διάσημος κατά κάποιον τρόπο αλλά θεωρούσε τον εαυτό του όχι όσο ωραίο όσο εμείς
Η φήμη μας στεριώνει όσο να πείτε στην εμφάνιση μας, οι ωραίοι του σχολείου και τέτοια
Αλλά ο Alex είναι πανέμορφος ! Και δεν καταλάβαινα γιατί δεν τον πρόσεχα έτσι τόσο καιρό
«Τοτε είμαστε και εμείς πολύ τυχεροί, που είσαι φίλος μας...είμαστε όλοι ενα, πλεον. Δεν πειράζει που δεν έχεις άλλους φιλους, θα έχεις εμάς για παρέα τώρα» είπε ο Ralph πιάνοντας του το χέρι φιλικά, πια
Και η όλη παρέα μας χαμογέλασε εκτός από τον Matt ο οποίος είχε ένα περίεργο χαμόγελο πάλι και κοίταζε μόνο εμένα
«Άρα τι ώρα να το κανονίσουμε για σήμερα ;» ρώτησε ο Benny
«Κατα τις 8:00 είναι καλά...
Για μένα» πρόσθεσε ο Alex και όλοι συμφώνησαν μεμιας
«Alex μπορώ να σου πω λίγο ;» Σηκώθηκα από την καρέκλα και του έκλεισα το μάτι κάνοντας επίσης νόημα με το κεφάλι να με ακολουθήσει προς τα αριστερά
«Ναι...ναι βέβαια» εκείνος σηκώθηκε διακριτικά
Πηγαίναμε με λίγη απόσταση στις τουαλέτες του ισογείου, της καφετέριας...
«Ολα, εντάξει ;» με ρώτησε
Σταυρωσα για άλλη μια φορά τα χέρια μου μπροστά στο στέρνο μου και τον κοίταξα
«Σε ευχαριστώ πάρα πολύ, πάρα πολύ για όλη τη βοήθεια σου...υπάρχει κάτι που θα ήθελες να κάνω για σένα ;»
Χαμογέλασε λες και η ερώτηση που έκανα ήταν ηλίθια
«Οχι Jean, δεν θέλω να μου το ξεπληρώσεις με κάποιον τρόπο ήμαρτον, και μόνο που με κάλεσες το βράδυ είναι αρκετό ! Είσαι ο καλύτερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ, ο πιο καλός φίλος μου, ευτυχώς που είσαι εσύ βασικά...»
Χαμογέλασα στην απάντηση που μου έδωσε, εκείνος σταμάτησε για λίγο και μετά συνέχισε
«Το αντέχεις αυτό εδώ και τρία χρόνια ;» με ρωτησε «Αυτό με τα κορίτσια, εννοώ, σαν...τις ταινίες είναι» χαμογέλασε
«Μπορώ να το διαχειριστώ, κυρίως ψυχολογικά, αλλά ναι...» απάντησα
«Εγώ απλά θέλω να ξέρεις πως δεν
τις αδικώ, όλες τις κοπέλες που γουστάρουν εσένα και τους φίλους σου, μπορώ να δω καθαρά για ποιον λόγο το κάνουν»
Μου είπε και χαμογέλασα σέρνοντας το βλέμμα μου αλλού για λίγο
«Σοβαρά ; Για πες τον μου τότε...»
Χαμογέλασε και εκείνος κοιτώντας το πάτωμα
«Δεν είναι ανάγκη να μπω σε λεπτομέρειες, εξάλλου μην παρεξηγηθείς, έχω ένα υπέροχο κορίτσι, στο λέω αυτό για να καταλάβεις απλά ποιος είσαι»
Δεν ξέρω, αλλά κανονικά θα έπρεπε να χαμογελάσω πλατύτερα με το σχόλιο του, αλλά δεν ξέρω τι ήταν αυτό που διέγραψε τελείως το χαμόγελο από το πρόσωπο μου
Το ότι είχε κοπέλα δεν ήταν μια απαραίτητη πληροφορία να μου θυμίσει...
«Σε ευχαριστώ και πάλι, όπως και να έχει σε λίγο χτυπάει το κουδούνι, θα πας στη τάξη η θα έρθεις μαζί μου;»
Δεν ήμουν ανέκφραστος, το είπα με γλυκύτητα και ευγένεια αυτό, προσπαθώ να γίνομαι καλός προς αυτούς που με εκτιμάνε τουλάχιστον
Αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά...δεν με πείθει
Καθόλου όμως
«Θα πάω στην τάξη εγώ καλύτερα, πήγαινε εσύ στα παιδιά»
Το σεβάστηκα και τον άφησα να πάει στην τάξη μας
Τον χαιρέτησα, λέγοντας του πως θα τα πούμε εκει και έφυγα να καθίσω λίγο πάλι με τα παιδιά
Έχω περιέργεια για απόψε...