ဖျော့တော့လွန်းတဲ့ အရောင်...မှေးမှိန်
လွန်း၍ သူမဟာ သူ့ရှေ့ကနေပဲ
ကွယ်ပျောက်သွားခဲ့တာ...
ဆောက်တည်ရာမဲ့ခြင်းဆိုတာမျိုး သူ
တို့ဘုံမှာ မရှိဘူး။ ဗလာသက်သက် နာမ်
ဝိညာဥ် နဲ့ ကုသိုလ်ကောင်းမှုတွေလုပ်
နေတာ ကြားရပေမဲ့ မမြင်ရ။ သူမကို
သူမမြင်နိုင်ခဲ့တာ သူမ အနားမနေနိုင်
ခဲ့တာ...
သူ၏ တစ်နေ့တာဖြတ်သန်းမှုက သူမ
တစ်ဘဝနဲ့ ညီမျှတယ်။ သူမခဏတာ
ကွယ်ပျောက်သွားခြင်းက သူ့သက်
တမ်းနဲ့တွက်ရင် တဒင်္ဂပေမဲ့ ထိုအခိုက်
အတန့်မှာတောင် သူဟာလေဟာနယ်
တစ်ခုလိုပဲ
နယ်စည်းခြားအရပ်တစ်နေရာမှာ အလင်းမှိန်ပျပျကို ပြန်မြင်ရတယ်။
ဒါဟာ ကြည်လင်သော စိတ်အစဥ်ကြောင့် မဟုတ်။ သူ့ကို နစ်နစ်နဲနဲပင့်ဖိတ်တမ်းတခြင်းကြောင့်သာ
ရင်ခွင်ရှာနေသော ကလေးငယ်တစ်
ယောက်လို...အော်ဟစ်ငိုကြွေးနေရင်
တောင် ပူလောင်လွန်း၍ သူမလာနိုင်ပေ
မဲ့...ယခုတော့ သူမက လက်ကျန်စိတ်
ဝိညာဥ်အားကုန်သုံးပြီးသူ့ကိုပင့်ဖိတ်နေခဲ့တယ်။
အာရုဏ်တက်မိုးသောက်ချိန်တခဏလေးမှာ အိပ်ပျော်ခြင်းအဖြစ်ကိုဆိုက်
ရောက်နေတုန်း သူမ မသိစိတ်ထဲဝင်
ကြည့်တော့
လဲ့သွားသော အကြည့်က မျက်ရည်စို
နေလို့ဖြစ်ပြီး ဟီးဟီး ဆိုတဲ့ အသံထွက်
က အပြစ်ဖြေဆည်ရာပါပဲ။ သို့ပေမဲ့
သူရဲ့ ခွင့်လွှတ်ခြင်းပါရမီက သူမနဲ့မှ
ရင့်သန်လေရဲ့...
မှေးမှိန်အားနည်းနေတဲ့ ဝိညာဥ်က သူမ
မဟုတ်ခဲ့သလိုပါပဲ။ သူမကိုလောကကြီးကပေးပြီး လောကကြီးကပဲပြန်ယူသွားတဲ့ အရာတွေက သူမအတွက်သိပ်
ကြီးမားနေခဲ့တယ်။ ဒီနှစ်တွေမှာ သူမ
ရင်ဆိုင်ရတာတွေ ကြီးမားလွန်းပြီးနေ
ထိုင်ရာ အရပ်၏ အပူမီးတွေက သူမ
ကိုပါ လောင်မြိုက်တိုက်စားခဲ့တယ်။
နှုတ်ကြမ်းစေခဲ့ပြီး ခက်ထန်စေခဲ့တယ်။ သူတစ်ထူး၏ ခန္ဓာစွန့်ရခြင်းတွေကို သူမ ဝမ်းသာဝမ်းမြောက်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ သူတောင် သူမနားမနေနိုင်တော့
သည်အထိ ...
"ဘယ်တော့မှ ပြန်မြင်ရမလဲ..."
သူမမေးဖြစ်လိုက်ပေမဲ့ မကြာတော့တဲ့
အချိန် သူမကို ပြန်မြင်ရတော့မယ်ဆို
တာသိနေခဲ့တယ်။
သူမ အနားပြန်နေနိုင်ပြီး အရင်လို သူမ
ကို ကြည့်နေနိုင်တော့မယ်လို့ သူထင်
တယ်။
မေတ္တာတရားက ထိတွေ့ဖူးမှ သိတာ။ ခက်ခဲတာပေါ့...
မင်းငယ်ငယ်လေးထဲက မင်းကို စွန့်ပစ်ထားခဲ့ဖို့အကြိမ်ကြိမ်ကြိုးစားဖူးခဲ့တဲ့ ငါက အသိဆုံးမို့...
"အားတင်းထားပါ။ ငါတို့ အရင်လို ပြန်
နေနိုင်ကြမှာပါ။ ငါ မင်းကို တွေ့ချင်တယ် ငယ်...မြန်မြန်ပြန်လာနိုင်အောင်
ကြိုးစားကြည့်ပါ။မေတ္တာတရားရဲ့ စစ်
မှန်မှုကို မြင်အောင်ကြည့်ပါ ငယ်...
ဒါဆို မင်းအေးချမ်းမှာပါ"
Thank You All
(ZG)
ေဖ်ာ့ေတာ့လြန္းတဲ့ အေရာင္...ေမွးမိွန္
လြန္း၍ သူမဟာ သူ႔ေရ႔ွကေန ကြယ္
ေပ်ာက္သြားခဲ့တာ...
ေဆာက္တည္ရာမဲ့ျခင္းဆိုတာမ်ိဳး သူ
တို႔ဘံုမွာ မရိွဘူး။ ဗလာသက္သက္ နာမ္
ဝိညာဥ္ နဲ႔ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြလုပ္
ေနတာ ၾကားရေပမဲ့ မျမင္ရ။ သူမကို
သူမျမင္ႏိုင္ခဲ့တာ သူမ အနားမေနႏိုင္
ခဲ့တာ...
သူ၏ တစ္ေန့တာျဖတ္သန္းမႈက သူမ
တစ္ဘဝနဲ႔ ညီမ်ွေပမဲ့ သူမခဏတာ
ကြယ္ေပ်ာက္သြားျခင္းက သူ႔သက္
တမ္းနဲ႔တြက္ရင္ မနည္းပါ။
ဒါေပမဲ့...နယ္စည္းျခားအရပ္တစ္ေနရာ
မွာ အလင္းမိွန္ပ်ပ်ကို ျပန္ျမင္ရတယ္။
ဒါဟာ ၾကည္လင္ေသာ စိတ္အစဥ္ေၾကာင့္ မဟုတ္။ သူ႔ကို ပင့္ဖိတ္တမ္းတ
ျခင္းေၾကာင့္သာ
အာရုဏ္တက္မိုးေသာက္ခ်ိန္တခဏေလးမွာ အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းအျဖစ္ကိုဆိုက္
ေရာက္ေနတုန္း သူမ မသိစိတ္ထဲဝင္
ၾကည့္လိုက္သည္။
လဲ့သြားေသာ အၾကည့္က မ်က္ရည္စို
ေနလို႔ျဖစ္ၿပီး ဟီးဟီး ဆိုတဲ့ အသံထြက္
က အျပစ္ေျဖဆည္ရာပါပဲ။ သို႔ေပမဲ့
သူရဲ့ ခြင့္လႊတ္ျခင္းပါရမီက သူမနဲ႔မွ
ရင့္သန္ေလရဲ့...
ေမွးမိွန္အားနည္းေနတဲ့ ဝိညာဥ္က သူမ
မဟုတ္ခဲ့သလိုပါပဲ။ သူမကိုေလာကႀကီးကေပးၿပီး ေလာကႀကီးကပဲျပန္ယူသြားတဲ့ အရာေတြက သူမအတြက္သိပ္
ႀကီးမားေနခဲ့တယ္။
"ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ျမင္ရမလဲ..."
သူမေမးျဖစ္လိုက္ေပမဲ့ မၾကာေတာ့တဲ့
အခ်ိန္ သူမကို ျပန္ျမင္ရေတာ့မယ္။
သူမ အနားျပန္ေနႏိုင္ၿပီး အရင္လို သူမ
ကို ၾကည့္ေနႏိုင္ေတာ့မယ္လို႔ သူထင္
တယ္။
ေမတၲာတရားက ထိေတြ့ဖူးမွ သိတာ။ ခက္ခဲတာေပါ့...
မင္းငယ္ငယ္ေလးထဲက စြန္႔လႊတ္လို႔
အႀကိမ္ႀကိမ္ႀကိဳးစားဖူးခဲ့တဲ့ ငါက အသိဆံုးမို႔...
"အားတင္းထားပါ။ ငါတို႔ အရင္လို ျပန္
ေနႏိုင္ၾကမွာပါ။ ငါ မင္းကို ေတြ့ခ်င္တယ္ ငယ္...ျမန္ျမန္ျပန္လာႏိုင္ေအာင္
ႀကိဳးစားၾကည့္ပါ။"
Thank You All