Zawgyi
"အ..ရွအန္းထ်န္း...ခင္ဗ်ား..."
ထန္းေဟာ္ရွ သူ႕ရဲ႕လည္ပင္းကို ကိုက္ခဲကာလ်က္လာတဲ့ရွအန္းထ်န္းေၾကာင့္ ပခုံးကိုလက္နဲ႕တြန္းကာ တြန္းပစ္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ တကိုယ္လုံးကအားအင္ေတြက ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိေပ၊ ဒါေၾကာင့္ နားထိပ္ကို နမ္းကာလ်က္လာၿပီးနားသီးကိုစုပ္လာတဲ့ရွအန္းထ်န္းပါးစပ္ေၾကာင့္ ထန္းေဟာ္ရွ မ်က္ႏွာမ်ားရဲတြတ္ေနၿပီး ညည္းသံမထြက္မိေစရန္ ေအာက္ႏူတ္ခမ္းကိုအေပၚသြားနဲ႕ကိုက္ထားရသည္၊
သူ႕ရဲ႕ေမးကို ဖ်စ္ညွစ္လာတဲ့ရွအန္းထ်န္းလက္တစ္ဖက္ေၾကာင့္ ေမးရိုးနာက်င္လာတာေၾကာင့္ ႏူတ္ခမ္းမ်ားဖြင့္ဟသြားခ်ိန္မွာ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းဟာ ထန္းေဟာ္ရွရဲ႕ပါးစပ္ထဲေရာက္လာေတာ့သည္၊
"နာရင္ ကိုယ့္ကို ကိုက္ေလ...မင္းႏူတ္ခမ္းေတြ ေပါက္သြားလိမ့္မယ္"
ထန္းေဟာ္ရွရဲ႕ဂ်က္ေက်ာက္ေရာင္မ်က္ဝန္းနက္မ်ားဟာ ရွအန္းထ်န္းဆီ စူးရွစြာေရာက္ရွိသြားေတာ့သည္၊ရွအန္းထန္းရဲ႕ပယင္းေရာင္မ်က္ဝန္းမ်ားကေတာ့ ေပ်ာ္ေနဟန္ေပါက္ၿပီး ဘာမွမျဖစ္သလိုပင္၊
"အြန္း...ျဖည္းျဖည္းကိုက္ေလ အခ်စ္ကေလးရဲ႕" ရွအန္းထ်န္းဟာ ထန္းေဟာ္ရွပါးစပ္ထဲကေန လက္ေခ်ာင္းေတြကိုထုတ္လိုက္ၿပီး လက္ဆစ္ေပၚရွိကိုက္ရာေတြကို လွ်ာနဲ႕လ်က္လိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္၊
"..."
ထန္းေဟာ္ရွတစ္ေယာက္ သက္ျပင္းခ်လိဳက္ၿပီး ကင္မရာဘက္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္သည္၊ရွအန္းထ်န္းလိုခ်င္တာ သူသိေပမယ့္ ေခါင္းမာခ်င္ေနေသးသည္၊ဒါေပမယ့္ သူက ေခါင္းဆက္မာေနရင္ ရွအန္းထ်န္းက ဒီထက္ဆိုးတာေတြလုပ္လာမွာ သူသိသည္၊
"ေကာင္း...ေကာင္းၿပီ ငါေစ့စပ္ပြဲကို ဖ်က္သိမ္းေပးမယ္" ထန္းေဟာ္ရွစကားေၾကာင့္ ရွအန္းထ်န္းဟာ ေအာင္နိုင္သူလိုၿပဳံးသြားေတာ့သည္၊သူကိုယ္တိုင္လည္း ထန္းေဟာ္ရွကို အတင္းအၾကပ္မယူခ်င္ေပ၊ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္ေလေၾကာက္သြားေအာင္ အနည္းငယ္ေတာ့ ၿဖဲေျခာက္ေပးရဦးမည္မလား၊
"ခင္ဗ်ား...ဘာလုပ္...အ! လႊတ္!" ထန္းေဟာ္ရွ သူ႕ရဲ႕ညီငယ္ေလးကိုဆုပ္ကိုင္လာတဲ့ရွအန္းထ်န္းလက္တစ္ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လုံးရဲဘေလာင္းေခတ္သြားၿပီး သူ႕ရဲ႕လက္ေတြနဲ႕ ရွအန္းထ်န္းကို တြန္းထုတ္ရန္ ႀကိဳးစားေပမယ့္ သူ႕ညီငယ္ေလးကေန တစ္ဆင့္ေကာင္းမြန္တဲ့ခံစားခ်က္ေတြေၾကာင့္ အသံတိုးတိုးေလးနဲ႕ညီးလိုက္မိသည္၊
"ေကာင္းလား... " ရွအန္းထ်န္းအသံေၾကာင့္ ထန္းေဟာ္ရွေခါင္းခါလိုက္သည္၊ေကာင္းရင္ေတာင္ ဘာလို႔ဝန္ခံရမွာလဲ၊
"ဝန္မခံခ်င္တာလား..."
ရွအန္းထ်န္းဟာ သူ႕ရဲ႕လက္ကို ထန္းေဟာ္ရွရဲ႕ညီငယ္ေလးေပၚ ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္လုပ္ရင္း ကြၽမ္းက်င္စြာဖန္တီးေနရင္း ညီငယ္ေလးတဆတ္ဆတ္တုန္ခါနီးမွာ ထိပ္ကို လက္မနဲ႕ပိတ္လိုက္ေတာ့သည္၊
ထန္းေဟာ္ရွကလည္း ၿပီးခါနီးခ်ိန္မွာ ပိတ္ခံလိုက္ရေတာ့ ေအာင့္သက္သက္ျဖစ္သြားကာ ရွအန္းထ်န္းကို မေက်နပ္စြာေမာ့ၾကည့္ေတာ့သည္၊ရွအန္းထ်န္းဟာ ၿပဳံးေနရင္း ေမးလာေတာ့သည္၊
"ေကာင္းလား"
ထန္းေဟာ္ရွ ေအာက္ႏူတ္ခမ္းကိုကိုက္လိုက္ၿပီး ၿပီးခ်င္ေနတဲ့သူ႕ရဲ႕ညီငယ္ေလးေၾကာင့္ မ်က္ရည္မ်ားဝဲေနေတာ့သည္၊ထိုခံစားခ်က္ႀကီးက အေတာ္ဆိုးလွသည္...၊
"အင္း...ေကာင္းတယ္...ကြၽန္ေတာ္ ၿပီးခ်င္တယ္..."
"လိမၼာတယ္" ရွအန္းထ်န္းဟာေျပာလိုက္ၿပီး ထန္းေဟာ္ရွရဲ႕နဖူးကိုနမ္းလိုက္ၿပီး ထန္းေဟာ္ရွရဲ႕ညီငယ္ေလးၿပီးေအာင္ အနည္းငယ္လႈပ္ရွားေပးလိုက္ခ်ိန္မွာ သူ႕ရဲ႕လက္ဟာ ပူႏြေးသြားေတာ့သည္၊
ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ထန္းေဟာ္ရွလည္း ေမာပန္းသြားၿပီး မ်က္လုံးေမွးစင္းကာအိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္၊ရွအန္းထ်န္းလည္း ထန္းေဟာ္ရွရဲ႕ေအာက္ပိုင္းကို ေသခ်ာေဆးေၾကာေပးၿပီးေနာက္မွာ အဝတ္အစားဝတ္ေပးလိုက္ၿပီး ေဘးမွာလဲအိပ္ကာ ထန္းေဟာ္ရွကို ရင္ခြင္ထဲထည့္သိပ္လိုက္သည္၊
"ဒီကိစၥနဲ႕ပတ္သတ္ၿပီး ကိုယ္မွားေနရင္ေတာင္...ကိုယ္ေနာင္တမရဘူး ေဟာ္ရွ" ရွအန္းထ်န္းဟာတိုးတိုးေလးေျပာလိုက္ၿပီး ထန္းေဟာ္ရွကိုတင္းၾကပ္စြာဖက္ထားလိုက္သည္၊
မနက္မိုးလင္းလာတဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ ထန္းေဟာ္ရွဟာ နိုးလာၿပီး သူ႕ေဘးနားရွိလြတ္ေနတဲ့ေနရာကိုၾကည့္ကာမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားေတာ့သည္၊ထို႔ေနာက္မွာ သူလည္း ဂ႐ုစိုက္မေနေတာ့ပဲ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ကာ မ်က္ႏွာသစ္ရန္အလုပ္မွာေတာ့ လည္ပင္းေတာက္ေလွ်ာက္မွာရွိတဲ့ကိုက္ရာေတြနဲ႕အနီမွတ္ေတြေၾကာင့္ ေျပာစရာစကားမ်ားေပ်ာက္ရွသြားေတာ့သည္၊
ထိုခ်ိန္မွာ တံခါးဖြင့္သံထြက္လာၿပီး
"နိုးေနၿပီလား...မင္းစားဖို႔ မန္ထိုနဲ႕ႏြားနို႔ဝယ္လာတယ္ စားလိုက္ဦး" လို႔ေျပာလာတဲ့ရွအန္းထ်န္းကို ေဒါသတႀကီး ထန္းေဟာ္ရွၾကည့္လိုက္သည္၊
"ဒီကို ၾကည့္စမ္း! ဒီဟာေတြနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုလုပ္ အတန္းတက္ရမွာလဲ"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ... " ရွအန္းထ်န္းဟာ ထန္းေဟာ္ရွလည္ပင္းကိုၾကည့္လိုက္ၿပီး နားမလည္တဲ့ပုံစံနဲ႕ၾကည့္ရင္း ေမးလိုက္သည္၊
"အဲ့တာက အဆင္ေျပပါတယ္"
"ခင္ဗ်ား ထြက္သြား!!!!" ထန္းေဟာ္ရွ လက္ထဲမွာ ဓားရွိလို႔ကေတာ့ ရွအန္းထ်န္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ထိုးသတ္ၿပီးၿပီ၊ဒီအမွတ္အသားေတြက ဘယ္သူမဆို အထင္လြဲေစေလာက္တဲ့အထိ အေတြးဝင္နိုင္တာေတာင္ ဘာမွမျဖစ္သလိုေျပာလာနိုင္ေသးတယ္၊
"ဒါက ကိုယ့္အခန္းေလ..." ထန္းေဟာ္ရွေဒါသထြက္လြန္းတာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာအျမန္သစ္လိုက္ၿပီး သြားတိုက္တံအသစ္တစ္ေခ်ာင္းကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး သြားတိုက္ၿပီးေနာက္မွာ ရွအန္းထ်န္းရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကို ဝင္တိုက္ကာထြက္သြားေတာ့သည္၊
ေနာက္ဆက္တြဲကေတာ့ ေလာ့ရွန္ဟြာကို ျပႆနာရွာေနတဲ့ မုခ်င္း႐ုံကို ေဒါသေတြစုပုံမိၿပီး ခုံမွာဝင္အိပ္လိုက္ပစ္လိုက္သည္၊တကယ္ေတာ့ အိပ္ခ်င္စိတ္မရွိေပမယ့္ ဘာမွမလုပ္ခ်င္တာေၾကာင့္ တမင္အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ျခင္းသာျဖစ္သည္၊
ေလာ့ရွန္ဟြာက ထန္းေဟာ္ရွကိုၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲအနည္းငယ္ထစ္သြားကာ ကုဖုန္းေမာ့ဆီ စာပို႔လိုက္ၿပီး ရွအန္းထ်န္းအေျခအေနကိုေမးလိုက္သည္၊ရွအန္းထ်န္းနဲ႕ထန္းေဟာ္ရွတြဲေနတာကို သူတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြသာ သိသည္မလား၊
ကုဖုန္းေမာ့က ရွအန္းထ်န္းရဲ႕အေျခအေနေကာင္းေၾကာင္းေျပာလာေတာ့သည္၊ထန္းေဟာ္ရွကို ေမးခ်င္ေပမယ့္ သေကာင့္သားက တစ္ခ်ိန္လုံးေမွာက္အိပ္ေနတာေၾကာင့္ ေမးလို႔ကိုမရေပ၊ဒါေၾကာင့္ ေလာ့ရွန္ဟြာလည္း သိပ္အာ႐ုံမထားေတာ့ပဲ စာကိုသာဖတ္ေနလိုက္သည္၊
ထိုခ်ိန္မွာ ဆရာကဝင္လာၿပီးေတာ့ ေရွ႕အပတ္မွာ စာေမးပြဲရွိေၾကာင္းနဲ႕ ျပင္ဆင္စရာရွိတာ ျပင္ဆင္ရန္ေျပာၿပီးေနာက္မွာ စာကိုဆက္သင္ေတာ့သည္၊ဒီခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားတိုင္းက အာ႐ုံစိုက္ထားေတာ့သည္၊အေရးပါဆုံးအခ်ိန္မလား ဆရာက စာေမးပြဲမွာ ပါနိုင္ေျခရွိတာေတြကို ေ႐ြးသင္ေပးမည္ဟု အရိပ္အၿမိတ္ျပခဲ့သည္မလား၊
ဒါေၾကာင့္ ေလာ့ရွန္ဟြာဟာ ထန္းေဟာ္ရွကို နိုးလိုက္ေပမယ့္ ထန္းေဟာ္ရွက တကယ္ႀကီးအိပ္ေပ်ာ္သြားတာေၾကာင့္ ဆရာသင္တာေတြကို ေသခ်ာမွတ္ထားရသည္၊ေနာက္မွာ ထန္းေဟာ္ရွကို စာအုပ္ငွားလို႔ရသည္ကိုး၊
အတန္းခ်ိန္ေတြ တစ္ခ်ိန္ၿပီးတစ္ခ်ိန္ၿပီးၿပီးေနာက္မွာ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္လာၿပီး ထန္းေဟာ္ရွလည္းနိုးလာေတာ့သည္၊ေလာ့ရွန္ဟြာက ထန္းေဟာ္ရွကို ၾကည့္ရင္း စာအုပ္ေတြကို ေပးလိုက္သည္၊
"ေနာက္တစ္ပတ္မွာ စာေမးပြဲရွိတယ္ မင္းအတြက္ ငါကူမွတ္ေပးထားတာ"
ေလာ့ရွန္ဟြာရဲ႕အျပဳအမူေၾကာင့္ ထန္းေဟာ္ရွမွာ ထိရွသြားၿပီး မ်က္ရည္မ်ားဝဲကာ ဖက္လာေတာ့သည္၊ေလာ့ရွန္ဟြာမွာ အတင္တြန္းထုတ္ေနရသည္၊
"ရွန္ဟြာ မင္းပဲ အေကာင္းဆုံး...တကယ္လို႔ ေယာက်ာ္းယူရရင္ေတာင္ မင္းကိုပဲ ယူမယ္" ေအာ္ငိုကာေျပာလာတဲ့ထန္းေဟာ္ရွေၾကာင့္ ေလာ့ရွန္ဟြာမ်က္ႏွာစူပုတ္သြားေတာ့သည္၊
"မင္းကို ငါယူမယ္ေျပာမိလို႔လား ဖယ္ ပူတယ္"
"ရွန္ဟြာ...မင္းက ငါ့ကို လက္မထပ္ခ်င္ဘူးေပါ့"
ေလာ့ရွန္ဟြာ ၾကက္သီးထစြာတုန္လႈပ္သြားၿပီး ထန္းေဟာ္ရွကိုယ္ကို တြန္းထုတ္လိုက္ေတာ့သည္၊ဒီေကာင္ ငါ့ကို ေသေအာင္လုပ္ခ်င္ေနတာလားပဲ၊
မင္းစကားေၾကာင့္ ငါတို့္ လူႏွစ္ေယာက္ဆီက အသတ္ခံရနိုင္တယ္ကြ!!
ထိုေနာက္မွာ အၾကည့္စူးစူးတစ္စုံက သူ႕ဆီေရာက္လာတာေၾကာင့္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေပါက္ဝမွာ သူတို႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ရွအန္းထ်န္းကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့သည္၊
အဲ့မွာေပါ့ ငါေျပာတဲ့ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ပဲ!!
ထန္းေဟာ္ရွမွာေတာ့ ေလာ့ရွန္ဟြာရဲ႕လက္ကို ဖက္တြယ္ထားခ်ိန္မွာ ေလာ့ရွန္ဟြာကေတာ့ ထန္းေဟာ္ရွကို တြန္းထုတ္ကာ အေပါက္ဝကိုၾကည့္လိုက္ၿပီး ထန္းေဟာ္ရွကို ေျပာလိုက္သည္၊
"မင္း ကံေကာင္းပါေစ"
ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ေလာ့ရွန္ဟြာက ေက်ာင္းအခန္းအေပါက္ဝကေန ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၿပီး ရွအန္းထ်န္းကို ႏူတ္ဆက္ကာေဘးကေနထြက္သြားေတာ့သည္၊ထန္းေဟာ္ရွကလည္း ရွအန္းထ်န္းကိုျမင္သြားၿပီး မ်က္ႏွာဟာ ဆူပုတ္သြားေတာ့သည္၊
'က်ားျမႇီး တက္နင္းမိတယ္ဆိုတာ ဒါကိုေျပာတာေနမယ္'
-*-*-*-*-*-*-
Chapter -56ေမွ်ာ္
-*-*-*-*-*-*
Unicode
"အ..ရှအန်းထျန်း...ခင်ဗျား..."
ထန်းဟော်ရှ သူ့ရဲ့လည်ပင်းကို ကိုက်ခဲကာလျက်လာတဲ့ရှအန်းထျန်းကြောင့် ပခုံးကိုလက်နဲ့တွန်းကာ တွန်းပစ်လိုက်ချင်ပေမယ့် တကိုယ်လုံးကအားအင်တွေက ဘယ်ဆီဘယ်ဝယ်ရောက်နေမှန်းမသိပေ၊ ဒါကြောင့် နားထိပ်ကို နမ်းကာလျက်လာပြီးနားသီးကိုစုပ်လာတဲ့ရှအန်းထျန်းပါးစပ်ကြောင့် ထန်းဟော်ရှ မျက်နှာများရဲတွတ်နေပြီး ညည်းသံမထွက်မိစေရန် အောက်နူတ်ခမ်းကိုအပေါ်သွားနဲ့ကိုက်ထားရသည်၊
သူ့ရဲ့မေးကို ဖျစ်ညှစ်လာတဲ့ရှအန်းထျန်းလက်တစ်ဖက်ကြောင့် မေးရိုးနာကျင်လာတာကြောင့် နူတ်ခမ်းများဖွင့်ဟသွားချိန်မှာ လက်နှစ်ချောင်းဟာ ထန်းဟော်ရှရဲ့ပါးစပ်ထဲရောက်လာတော့သည်၊
"နာရင် ကိုယ့်ကို ကိုက်လေ...မင်းနူတ်ခမ်းတွေ ပေါက်သွားလိမ့်မယ်"
ထန်းဟော်ရှရဲ့ဂျက်ကျောက်ရောင်မျက်ဝန်းနက်များဟာ ရှအန်းထျန်းဆီ စူးရှစွာရောက်ရှိသွားတော့သည်၊ရှအန်းထန်းရဲ့ပယင်းရောင်မျက်ဝန်းများကတော့ ပျော်နေဟန်ပေါက်ပြီး ဘာမှမဖြစ်သလိုပင်၊
"အွန်း...ဖြည်းဖြည်းကိုက်လေ အချစ်ကလေးရဲ့" ရှအန်းထျန်းဟာ ထန်းဟော်ရှပါးစပ်ထဲကနေ လက်ချောင်းတွေကိုထုတ်လိုက်ပြီး လက်ဆစ်ပေါ်ရှိကိုက်ရာတွေကို လျှာနဲ့လျက်လိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်၊
"..."
ထန်းဟော်ရှတစ်ယောက် သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး ကင်မရာဘက်ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်သည်၊ရှအန်းထျန်းလိုချင်တာ သူသိပေမယ့် ခေါင်းမာချင်နေသေးသည်၊ဒါပေမယ့် သူက ခေါင်းဆက်မာနေရင် ရှအန်းထျန်းက ဒီထက်ဆိုးတာတွေလုပ်လာမှာ သူသိသည်၊
"ကောင်း...ကောင်းပြီ ငါစေ့စပ်ပွဲကို ဖျက်သိမ်းပေးမယ်" ထန်းဟော်ရှစကားကြောင့် ရှအန်းထျန်းဟာ အောင်နိုင်သူလိုပြုံးသွားတော့သည်၊သူကိုယ်တိုင်လည်း ထန်းဟော်ရှကို အတင်းအကြပ်မယူချင်ပေ၊ဒါပေမယ့် ဒီကောင်လေကြောက်သွားအောင် အနည်းငယ်တော့ ဖြဲခြောက်ပေးရဦးမည်မလား၊
"ခင်ဗျား...ဘာလုပ်...အ! လွှတ်!" ထန်းဟော်ရှ သူ့ရဲ့ညီငယ်လေးကိုဆုပ်ကိုင်လာတဲ့ရှအန်းထျန်းလက်တစ်ကြောင့် မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးရဲဘလောင်းခေတ်သွားပြီး သူ့ရဲ့လက်တွေနဲ့ ရှအန်းထျန်းကို တွန်းထုတ်ရန် ကြိုးစားပေမယ့် သူ့ညီငယ်လေးကနေ တစ်ဆင့်ကောင်းမွန်တဲ့ခံစားချက်တွေကြောင့် အသံတိုးတိုးလေးနဲ့ညီးလိုက်မိသည်၊
"ကောင်းလား... " ရှအန်းထျန်းအသံကြောင့် ထန်းဟော်ရှခေါင်းခါလိုက်သည်၊ကောင်းရင်တောင် ဘာလို့ဝန်ခံရမှာလဲ၊
"ဝန်မခံချင်တာလား..."
ရှအန်းထျန်းဟာ သူ့ရဲ့လက်ကို ထန်းဟော်ရှရဲ့ညီငယ်လေးပေါ် ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်ရင်း ကျွမ်းကျင်စွာဖန်တီးနေရင်း ညီငယ်လေးတဆတ်ဆတ်တုန်ခါနီးမှာ ထိပ်ကို လက်မနဲ့ပိတ်လိုက်တော့သည်၊
ထန်းဟော်ရှကလည်း ပြီးခါနီးချိန်မှာ ပိတ်ခံလိုက်ရတော့ အောင့်သက်သက်ဖြစ်သွားကာ ရှအန်းထျန်းကို မကျေနပ်စွာမော့ကြည့်တော့သည်၊ရှအန်းထျန်းဟာ ပြုံးနေရင်း မေးလာတော့သည်၊
"ကောင်းလား"
ထန်းဟော်ရှ အောက်နူတ်ခမ်းကိုကိုက်လိုက်ပြီး ပြီးချင်နေတဲ့သူ့ရဲ့ညီငယ်လေးကြောင့် မျက်ရည်များဝဲနေတော့သည်၊ထိုခံစားချက်ကြီးက အတော်ဆိုးလှသည်...၊
"အင်း...ကောင်းတယ်...ကျွန်တော် ပြီးချင်တယ်..."
"လိမ္မာတယ်" ရှအန်းထျန်းဟာပြောလိုက်ပြီး ထန်းဟော်ရှရဲ့နဖူးကိုနမ်းလိုက်ပြီး ထန်းဟော်ရှရဲ့ညီငယ်လေးပြီးအောင် အနည်းငယ်လှုပ်ရှားပေးလိုက်ချိန်မှာ သူ့ရဲ့လက်ဟာ ပူနွေးသွားတော့သည်၊
ထို့နောက်မှာတော့ ထန်းဟော်ရှလည်း မောပန်းသွားပြီး မျက်လုံးမှေးစင်းကာအိပ်ပျော်သွားတော့သည်၊ရှအန်းထျန်းလည်း ထန်းဟော်ရှရဲ့အောက်ပိုင်းကို ေသချာဆေးကြောပေးပြီးနောက်မှာ အဝတ်အစားဝတ်ပေးလိုက်ပြီး ဘေးမှာလဲအိပ်ကာ ထန်းဟော်ရှကို ရင်ခွင်ထဲထည့်သိပ်လိုက်သည်၊
"ဒီကိစ္စနဲ့ပတ်သတ်ပြီး ကိုယ်မှားနေရင်တောင်...ကိုယ်နောင်တမရဘူး ဟော်ရှ" ရှအန်းထျန်းဟာတိုးတိုးလေးပြောလိုက်ပြီး ထန်းဟော်ရှကိုတင်းကြပ်စွာဖက်ထားလိုက်သည်၊
မနက်မိုးလင်းလာတဲ့ချိန်မှာတော့ ထန်းဟော်ရှဟာ နိုးလာပြီး သူ့ဘေးနားရှိလွတ်နေတဲ့နေရာကိုကြည့်ကာမျက်မှောင်ကြုတ်သွားတော့သည်၊ထို့နောက်မှာ သူလည်း ဂရုစိုက်မနေတော့ပဲ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ကာ မျက်နှာသစ်ရန်အလုပ်မှာတော့ လည်ပင်းတောက်လျှောက်မှာရှိတဲ့ကိုက်ရာတွေနဲ့အနီမှတ်တွေကြောင့် ပြောစရာစကားများပျောက်ရှသွားတော့သည်၊
ထိုချိန်မှာ တံခါးဖွင့်သံထွက်လာပြီး
"နိုးနေပြီလား...မင်းစားဖို့ မန်ထိုနဲ့နွားနို့ဝယ်လာတယ် စားလိုက်ဦး" လို့ပြောလာတဲ့ရှအန်းထျန်းကို ဒေါသတကြီး ထန်းဟော်ရှကြည့်လိုက်သည်၊
"ဒီကို ကြည့်စမ်း! ဒီဟာတွေနဲ့ ကျွန်တော် ဘယ်လိုလုပ် အတန်းတက်ရမှာလဲ"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ... " ရှအန်းထျန်းဟာ ထန်းဟော်ရှလည်ပင်းကိုကြည့်လိုက်ပြီး နားမလည်တဲ့ပုံစံနဲ့ကြည့်ရင်း မေးလိုက်သည်၊
"အဲ့တာက အဆင်ပြေပါတယ်"
"ခင်ဗျား ထွက်သွား!!!!" ထန်းဟော်ရှ လက်ထဲမှာ ဓားရှိလို့ကတော့ ရှအန်းထျန်းကို အကြိမ်ကြိမ်ထိုးသတ်ပြီးပြီ၊ဒီအမှတ်အသားတွေက ဘယ်သူမဆို အထင်လွဲစေလောက်တဲ့အထိ အတွေးဝင်နိုင်တာတောင် ဘာမှမဖြစ်သလိုပြောလာနိုင်သေးတယ်၊
"ဒါက ကိုယ့်အခန်းလေ..." ထန်းဟော်ရှဒေါသထွက်လွန်းတာကြောင့် မျက်နှာအမြန်သစ်လိုက်ပြီး သွားတိုက်တံအသစ်တစ်ချောင်းကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး သွားတိုက်ပြီးနောက်မှာ ရှအန်းထျန်းရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ဝင်တိုက်ကာထွက်သွားတော့သည်၊
နောက်ဆက်တွဲကတော့ လော့ရှန်ဟွာကို ပြဿနာရှာနေတဲ့ မုချင်းရုံကို ဒေါသတွေစုပုံမိပြီး ခုံမှာဝင်အိပ်လိုက်ပစ်လိုက်သည်၊တကယ်တော့ အိပ်ချင်စိတ်မရှိပေမယ့် ဘာမှမလုပ်ချင်တာကြောင့် တမင်အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်လိုက်ခြင်းသာဖြစ်သည်၊
လော့ရှန်ဟွာက ထန်းဟော်ရှကိုကြည့်ရင်း စိတ်ထဲအနည်းငယ်ထစ်သွားကာ ကုဖုန်းမော့ဆီ စာပို့လိုက်ပြီး ရှအန်းထျန်းအခြေအနေကိုမေးလိုက်သည်၊ရှအန်းထျန်းနဲ့ထန်းဟော်ရှတွဲနေတာကို သူတို့သူငယ်ချင်းတွေသာ သိသည်မလား၊
ကုဖုန်းမော့က ရှအန်းထျန်းရဲ့အခြေအနေကောင်းကြောင်းပြောလာတော့သည်၊ထန်းဟော်ရှကို မေးချင်ပေမယ့် သကောင့်သားက တစ်ချိန်လုံးမှောက်အိပ်နေတာကြောင့် မေးလို့ကိုမရပေ၊ဒါကြောင့် လော့ရှန်ဟွာလည်း သိပ်အာရုံမထားတော့ပဲ စာကိုသာဖတ်နေလိုက်သည်၊
ထိုချိန်မှာ ဆရာကဝင်လာပြီးတော့ ေရှ့အပတ်မှာ စာမေးပွဲရှိကြောင်းနဲ့ ပြင်ဆင်စရာရှိတာ ပြင်ဆင်ရန်ပြောပြီးနောက်မှာ စာကိုဆက်သင်တော့သည်၊ဒီချိန်မှာ ကျောင်းသားတိုင်းက အာရုံစိုက်ထားတော့သည်၊အရေးပါဆုံးအချိန်မလား ဆရာက စာမေးပွဲမှာ ပါနိုင်ခြေရှိတာတွေကို ရွေးသင်ပေးမည်ဟု အရိပ်အမြိတ်ပြခဲ့သည်မလား၊
ဒါကြောင့် လော့ရှန်ဟွာဟာ ထန်းဟော်ရှကို နိုးလိုက်ပေမယ့် ထန်းဟော်ရှက တကယ်ကြီးအိပ်ပျော်သွားတာကြောင့် ဆရာသင်တာတွေကို သေချာမှတ်ထားရသည်၊နောက်မှာ ထန်းဟော်ရှကို စာအုပ်ငှားလို့ရသည်ကိုး၊
အတန်းချိန်တွေ တစ်ချိန်ပြီးတစ်ချိန်ပြီးပြီးနောက်မှာ ထမင်းစားချိန်ရောက်လာပြီး ထန်းဟော်ရှလည်းနိုးလာတော့သည်၊လော့ရှန်ဟွာက ထန်းဟော်ရှကို ကြည့်ရင်း စာအုပ်တွေကို ပေးလိုက်သည်၊
"နောက်တစ်ပတ်မှာ စာမေးပွဲရှိတယ် မင်းအတွက် ငါကူမှတ်ပေးထားတာ"
လော့ရှန်ဟွာရဲ့အပြုအမူကြောင့် ထန်းဟော်ရှမှာ ထိရှသွားပြီး မျက်ရည်များဝဲကာ ဖက်လာတော့သည်၊လော့ရှန်ဟွာမှာ အတင်တွန်းထုတ်နေရသည်၊
"ရှန်ဟွာ မင်းပဲ အကောင်းဆုံး...တကယ်လို့ ယောကျာ်းယူရရင်တောင် မင်းကိုပဲ ယူမယ်" အော်ငိုကာပြောလာတဲ့ထန်းဟော်ရှကြောင့် လော့ရှန်ဟွာမျက်နှာစူပုတ်သွားတော့သည်၊
"မင်းကို ငါယူမယ်ပြောမိလို့လား ဖယ် ပူတယ်"
"ရှန်ဟွာ...မင်းက ငါ့ကို လက်မထပ်ချင်ဘူးပေါ့"
လော့ရှန်ဟွာ ကြက်သီးထစွာတုန်လှုပ်သွားပြီး ထန်းဟော်ရှကိုယ်ကို တွန်းထုတ်လိုက်တော့သည်၊ဒီကောင် ငါ့ကို သေအောင်လုပ်ချင်နေတာလားပဲ၊
မင်းစကားကြောင့် ငါတို့် လူနှစ်ယောက်ဆီက အသတ်ခံရနိုင်တယ်ကွ!!
ထိုနောက်မှာ အကြည့်စူးစူးတစ်စုံက သူ့ဆီရောက်လာတာကြောင့် မော့ကြည့်လိုက်တော့ အပေါက်ဝမှာ သူတို့ကို စိုက်ကြည့်နေတဲ့ရှအန်းထျန်းကို တွေ့လိုက်ရတော့သည်၊
အဲ့မှာပေါ့ ငါပြောတဲ့နှစ်ယောက်ထဲက တစ်ယောက်ပဲ!!
ထန်းဟော်ရှမှာတော့ လော့ရှန်ဟွာရဲ့လက်ကို ဖက်တွယ်ထားချိန်မှာ လော့ရှန်ဟွာကတော့ ထန်းဟော်ရှကို တွန်းထုတ်ကာ အပေါက်ဝကိုကြည့်လိုက်ပြီး ထန်းဟော်ရှကို ပြောလိုက်သည်၊
"မင်း ကံကောင်းပါစေ"
ထို့နောက်မှာတော့ လော့ရှန်ဟွာက ကျောင်းအခန်းအပေါက်ဝကနေ ဖြတ်လျှောက်သွားပြီး ရှအန်းထျန်းကို နူတ်ဆက်ကာဘေးကနေထွက်သွားတော့သည်၊ထန်းဟော်ရှကလည်း ရှအန်းထျန်းကိုမြင်သွားပြီး မျက်နှာဟာ ဆူပုတ်သွားတော့သည်၊
'ကျားမြှီး တက်နင်းမိတယ်ဆိုတာ ဒါကိုပြောတာနေမယ်'
-*-*-*-*-*-*-
Chapter -56မျှော်