«Γεια χαρά...» είπα μόλις έφτασα στο τραπέζι όπου κάθονταν όλοι οι άλλοι
«Τι κάνετε ρε 'σεις ;» είπε ο Lucas
«Ας τα λέμε καλά...» απάντησα εγώ
«Ελαα ρεε, καλέ όταν μεγαλώσεις θα έχεις να λες ιστορίες στα εγγόνια σου ! “Δειτε ποιος ήτανε ο παππούς σας ρε, ο Jean Fawks με το όνομα”» είπε στην συνέχεια ο Matt και κράτησε το γέλιο του
Γελάσαμε όλοι με την ψυχή μας όμως, γιατί δεν μπορούσαμε να κρατηθούμε
«Να σας πω, έχετε σκεφτεί που θα περάσετε ; Δεν μας μένει και πολύς χρόνος μέχρι το τελος...Και για σας τους δύο, πέστε με τα μούτρα στο διάβασμα !» απευθύνθηκε ο Matt στον Lucas και τον Benny
«Ναι καλά ! Θα κάτσω να χαραμίσω τη ζωή μου για να διαβάζω, σε γελάσανε» είπε o ένας ειρωνικά
«Πως θα βρεις δουλειά όμως ; Από τους γονείς σου θα εξαρτάσαι ; Πρέπει να μπορέσεις να συντηρήσεις τον εαυτό σου και πάνω από όλα να μπορέσεις να συντηρήσεις και άλλους» ρώτησα εγώ
«Ποιους άλλους ;» έκανε ο Ben με απορία
«Αμα σου τα γυρίσει η ζωή ανάποδα και βρεις το έτερον σου ήμισυ ;» είπα γελώντας κάνοντας και τους υπόλοιπους να γελάσουν λίγο
«Για ποια ακριβώς ταινία μιλάμε ;»
«Για τη ζωή σου, η οποία δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια κωμωδία. Πρεπει απλά να σοβαρευτούμε, έχει δίκιο ο Jean» πρόσθεσε ο Ralph μετά
«Σκέφτομαι να περάσω νομική εγώ παντως, από πάντα μου άρεσαν οι δικαστικές υποθέσεις μετά από όλες τις επιστημονικές αναλύσεις που μας έκανες κιόλας !» έδειξε εμένα ο Raplh καθώς συνέχισε
«Και γω για να λέω την αλήθεια, θα πάω για φιλολογία τώρα που το σκέφτομαι, θα έχω σταθερό μισθό αν βρω δουλειά σε ένα καλό σχολείο να διδάσκω, δεν θέλω να κάνω κάτι άλλο ρε σεις ! Είναι εύκολο τουλάχιστον...» μίλησε ο Matt
«Κοιτα η φιλολογία δεν είναι κακή, ίσως βρεθεί κάτι στο οποίο να είμαι καλός, αν ακολουθήσω κάτι τέτοιο μπορεί και εμένα να αλλάξει η τύχη μου!» είπε ο Benny μετά απ' τον Matt
«Εσυ Jean ; Τι σκέφτεσαι ; Θα πας και εσύ νομική όπως ο Raplh ; Σου άρεσαν και εσένα πάντα κάτι τέτοια» με ρώτησε ο Lucas
«Εγκληματολογία...η δουλειά του ντεντέκτιβ είναι η πιο ωραία για μένα» απάντησα
Ήταν πάντα το όνειρο μου, τόσες ταινίες μυστηρίου που βλέπαμε.
«Ωωωωωω, ένας καυτός μπάτσος ! Να βγεις παιδί μου στις ειδήσεις να σε βλέπουν οι θαυμάστριες από το σχολείο να πάθουν τη πλάκα τους» συμπλήρωσε
«Δεν είπα ότι θέλω να είμαι μπάτσος ρε ! Αν και είναι του κλάδου, θέλω να μελετάω υποθέσεις φόνων, εξάλλου πάντα μου άρεσε το μυστήριο...το ξέρετε»
«Ρε εσύ, μας διάβαζε ο πατέρας σου Σέρλοκ Χολμς χρόνια πριν και εσύ διαλεύκανες ολόκληρη την υπόθεση του βιβλίου από τη δεύτερη σελίδα !»
«Το θυμάμαι...αν και όχι από τη δεύτερη σελίδα Ralph μου, οπότε το σκέφτομαι τώρα τελευταία. Αλλά αν θυμάμαι καλά και εσύ Lucas είχες κάποτε μια έλξη προς αυτόν τον τομέα»
«Οχι, πάντα μου άρεσε αυτό που λες αλλά δεν είναι για μένα, θα ήθελα να κάνω κάτι που να μου αρέσει...ξέρω ότι η ιατρική θα ήταν υπερβολή για να το λέω αλλά αν στρωθώ στο διάβασμα όπως είπες και εσύ λες να τα καταφέρω ;»
«Για αυτό στις ταινίες που βλέπαμε πάντα οι ιατροδικαστές ήταν αυτοί που σου κεντρίζαν το ενδιαφέρον;» είπε ο Matt
«Ε ναι λοιπόν ! Ίσως μου αρέσει, και δεν είμαι και ο πιο χάλια άνθρωπος στα μαθηματικά...θα προσπαθήσω»
«Καλα, προετοιμάσου κατάλληλα για να νικήσουμε στον αγώνα σε λίγες μέρες και μετά έχεις χρόνο να το σκεφτείς» τον χτύπησε ελαφρά στο μπράτσο ο Ben
«Εγω νομίζω ότι όλοι θα τα πάτε πολύ καλά, η προσπαθεια μετρά !» τους είπα χωρίς αμφιβολία
«Δεν θέλω να χωριστούμε ρε σεις...» είπε ο Ralph
«Ούτε εγώ» ακολούθησε ο Matt, εγώ και μετά οι δύο Benny και Lucas
«Θα βγαίνουμε, και θα προσπαθούμε να έχουμε καλή επικοινωνία» πρότεινα
«Συμφωνώ ! Τόσα χρόνια δεν θα πάνε χαμένα» είπε ο Benny
(Little did we know....)
«Και τώρα που τα αποφασίσαμε λέω να βγούμε σήμερα το βράδυ όλοι ! Δεν θέλω αντιρρήσεις, θα το κάψουμε !» είπε ο Μatt και όλοι τσουγκρισαμε με τους καφέδες μας
Το κουδούνι φυσικά ήταν αυτό που μας διέκοψε και επανήλθαμε στην πραγματικότητα
«Εμπρος άντρες !» έκανα και γελάσαμε
Την ώρα αυτή είχαμε ιστορία, κάτι για το οποίο ξέραμε ότι θα έπρεπε να κάνουμε ένα πρότζεκτ για το οποίο χρειαζότανε να μπούμε σε ομάδες
Τα βλέμματα ήτανε όλα καρφωμένα στον Mr Right
«Δεν θέλω να δημιουργήσω πανικό, ούτε επίσης ομάδες που γνωρίζω ότι δεν αλληλεπιδρούν σωστά. Θέλω ένα καλό αποτέλεσμα, για αυτό θα σας δώσω την ευκαιρία να διαλέξετε μόνοι σας τον συνεργάτη σας...σκοπός αυτού, η μείωση των παραπόνων. Σας δίνω τρία λεπτά. Αποφασίστε και γράψτε μου στο χαρτί που σας δώθηκε μόλις τα ονόματα σας»
Όντως ο Bernard, ο Eddie Bernard ο προαναφερθήσας καθηγητής της ιστορίας μας, χρησιμοποίησε μια πολύ σωστή τακτική
Ο άνθρωπος αποφεύγει τα προβλήματα με τον πιο σωστό τρόπο για αυτό και το όνομα που του δώθηκε του ταίριαξε γάντι
«Κύριε μπορώ να σας ρωτήσω κάτι ;» μια κοπέλα από το πρώτο θρανίο της δεύτερης σειράς ονόματι Nadine σήκωσε το χέρι της
Η Nadine παίζει να είναι και η χειρότερη συμμαθήτρια. Είναι η μεγαλύτερη “θαυμάστρια” μου και με γουστάρει από την πρώτη λυκείου.
«Σας ακούω δεσποινίς μου» αποκρίθηκε ευγενικά ο καθηγητής μας καθισμένος στο κέντρο του πίνακα
«Μπορω να έχω για συνεργάτη μου τον Jean ;» είπε με ένα ύφος επαινετικό και με κοίταξε καθώς μαζί της γύρισε όλη η τάξη προς το μέρος μου
Πήγα να φωνάξω “Οχι !” , να βγει από μέσα μου το πάθος της απέχθειας μου.
Με πρόφτασε ο κύριος όμως και δεν έβγαλα άχνα
«Θα ήθελα να σου υπενθυμίσω πως δεν αποφασίζεις μόνη σου δεσποινίς μου, σε όλο αυτό, ούτε καν το ρώτησες το παιδί»
«Για αυτό ακριβώς κύριε, συγγνώμη για την διακοπή αλλά θέλω να κάνω την εργασία με τον διπλανό μου και δεν θέλω να εμπλακεί κανένα κορίτσι, ευχαριστώ !!» είπα και κοίταξα την Nadine κάπως υποτιμητικά μετά έριξα μια ματιά σε ολόκληρη την τάξη και χαμογέλασα ειρωνικά σε όλους
Είχα πάντα μια αίσθηση υπερηφάνειας, περιφρόνησης και ειρωνείας σε κάποια από τα βλέμματα που έριχνα
Όμως μετά από λίγο, χωρίς να έχουν καμία τσίπα, άρχισαν οι ψίθυροι μεταξύ των κοριτσιών
“Αχχ με κοίταξε Stephaniee~..” κατάλαβα πως ήταν η Nadine πάλι, αυτή η τσούχτρα
“Εμενα όμως ειναι το crush μου εδώ και τρία χρόνια , ηθελα να με διαλέξει, ο Alex είναι τόσο τυχερός !” μίλησε ένα άλλο κορίτσι από τα πολλά
Και φυσικά, άλλοι...αλλά ξερω πως δεν ήμουν σε θέση να τους ξεκαθαρίσω έναν-έναν στο μυαλό μου
«Ακουσατε κυρίες μου ; Οπότε θα σας παρακαλούσα να αφοσιωθείτε στη δουλειά σας...περνάνε τα λεπτα» ανακοίνωσε μετά ο κύριος καθηγητής και επέστρεψε στη έδρα του
«Μα καλά ! Θες να κάνουμε την εργασία μαζί ;» γύρισα απότομα προς το πλάι μου
Είδα τον Alex ελαφρώς σηκωμένο, στήριζε το ένα χέρι του στο θρανίο και κρατούσε το άλλο σε απόσταση
Ξεφύσηξα και πήγα να του απαντήσω
«Ε με ποιον άλλον να τη κάνω ; Με όλα αυτά τα κοράκια;» την τελευταία λέξη την ψιθύρισα, να μην με ακούσουν «Και εξάλλου εσύ ; Δεν θες να τη κάνουμε μαζί την εργασία ; Ευκαιρία είναι, να μιλήσουμε και λίγο...»
«Εγω δεν θα είχα πρόβλημα να την κάνω με κανέναν και το ξέρεις καλά ! Αν είναι, να την κάνουμε στην βιβλιοθήκη, μην πηγαινοερχόμαστε στα σπίτια του ενός και του άλλου» μου πρότεινε και κοίταξε λίγο κάτω πριν ξαναγυρίσει το βλέμμα του σε εμένα
«Οχι θα έρθεις σπίτι μου, να γνωρίσεις και τους δικούς μου, κάτι θα έχετε να πείτε...» είπα
«Κάτσε-»
«Alex...» κοιταχτήκαμε για λίγο και μετά αποφάσισα να σπάσω την σιωπή
Πετάρισε τα βλέφαρα του καθώς το βλέμμα του συνάντησε το δικό μου απότομα για ακόμα μια φορά
«Μηπως δεν θες να έρθεις ;» ρώτησα
«Δ-δεν είπα κάτι τέτοιο! Μου ήρθε ξαφνικό όμως...ου-ούτε καν με ρώτησες» μου απάντησε σέρνοντας τη ματιά του αλλού για λίγα δευτερόλεπτα πάλι
«Ενταξει τότε» εισέπνευσα από τη μύτη μου κοιτάζοντας ευθεία τον καθηγητή μας «Το εκλαμβάνω ως “ναι” πάντως, σωστά ;» χαμογέλασα και τον κοίταξα όπως και εκείνος
«Ελα ! Τέλος χρόνου, πολύ σας έδωσα...γράψτε τώρα τι έχετε αποφασίσει να κάνουμε και λίγο μάθημα !» η ξαφνική επιστροφή στην πραγματικότητα λίγο-πολύ με έκανε να τσαντιστώ
Και ο Alex απλά χαμογέλασε σηκώνοντας για μια στιγμή τα φρύδια του σε μια έκφραση που απλά μου έδινε το ελεύθερο να αποφασίσω
Ήτανε όντως, και το άριστα για ακόμα μια φορά το έχουμε στο τσεπάκι
«Κοιτα Jean, είχαμε πει να βγούμε αλλά αφού θα έρθω σπίτι σου δεν νομίζω να είναι απαραίτητο έτσι ;» με ρώτησε μετά
«Φυσικα και όχι, έτσι και αλλιώς θα βρεθούμε» χαμογέλασα και έγραψα τα ονόματα μας στο χαρτί
Έβγαλε ένα στυλό και εκείνος και σε ένα μπλε βαρετο τετράδιο άρχισε να γράφει
Ημερομηνία - Ιστορία
Και από κάτω την επικεφαλίδα του κεφαλαίου. Μόλις τελείωσε ο καθηγητής περιέργως άρχισε το μάθημα και ξεφύσηξα ανοίγοντας και εγώ το βιβλίο μου στην σελίδα που μας είπε
Η ώρα για ακόμα μια φορά πέρασε και μετα από ένα ολοκληρωμένο εξάωρο μαζέψαμε όλοι τα πράγματα μας για να πάμε σπίτι
Δεν μπορούσα να είμαι πιο ευτυχισμένος
Χαιρετήσαμε όλοι την τοξίνη, και πήραμε τους δρόμους, φύγαμε...
Σωστά, τελευταία ώρα είχαμε φυσική με τον Brook
Άλλη όρεξη δεν είχαμε βέβαια, τελευταία ώρα φυσική και αηδίες
Ο Alex έφυγε πρώτος από εμένα και εγώ πάλι τελευταίος από την τάξη
Ήθελα να του πω να πάμε σπίτι μαζί, μιας και θα ερχόταν έτσι και αλλιώς, δεν μπόρεσα, έμεινα να κοιτάω τον άδειο, ατελείωτο διάδρομο χωρίς να κουνιέται ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι. Για μια στιγμή γύρισα και κοίταξα λίγο το κινητό μου να δω την ώρα και απέστρεψα το βλέμμα μου από την είσοδο για λίγο
«Αγόρι μου ; Τι κάνεις εδώ ; Θα κλείσουν οι πόρτες» είπε η καθαρίστρια του σχολείου μας κρατώντας μια σκούπα στο χέρι της
«Ναι, εγώ...έφευγα απλά- βασικά, θέλετε βοήθεια ;» ρώτησα όσο πιο ευγενικά μπορούσα
Δεν ήξερα γιατί, ήθελα πολύ να φύγω. Μου βγήκε αυθόρμητα...
«Δεν θα μπορούσα ποτέ να σε βάλω σε τέτοιο κόπο, άλλωστε πρέπει να καθαρίζω τακτικά αυτές τις μέρες. Θα έχετε τον αγώνα και εσείς με το άλλο σχολείο και πρεπει να είναι καθαρό, στην εντέλεια-»
Μπάσκετ, με το αλλο λύκειο που παίζουμε κάθε χρόνο
Το μόνο που ήξερα ήταν ότι ο Jacob Fehrman ήταν ο διευθυντής τους εξού και το όνομα του σχολείου τους
Είναι καλή ομάδα και κάθε τρεις μήνες κανονίζουμε αγώνες
«Εντάξει, κατάλαβα...και πάλι ευχαριστώ» της είπα και πήγα να φύγω
«Δώσε χαιρετίσματα στους γονείς- Ωχ ωχ ωχ !» καμπούριασε και έβγαλε ένα επιφώνημα πόνου
«Η μέση μου--πω συμφορά !...
Βρε συ αγόρι μου κάνε μου μια καλή πράξη, γρήγορα για να φύγεις κιόλας, πήγαινε στον πρώτο όροφο για να μου φέρεις το καθαριστικό από το καροτσάκι που έχω με τα άλλα γυαλιστικά, δεν- αχ αχ αχ !» είπε και στηρίχτηκε με δυσκολία στον τοίχο
Η κυρία Helen, είναι η καθαρίστρια του σχολείου όπως είπα
Είναι αρκετά μεγάλη σε ηλικία, κάπου 50-55 χρόνων και σήμερα βρήκε να πάθει πρόβλημα με τη μέση της
Η συζήτηση δεν βοηθούσε, θα κλεινόμουν στο σχολείο αν δεν βιαζομουν πάντως
Οι πόρτες κλείνανε με το που φεύγουν όλοι οι μαθητές αφού έλεγχε ο διευθυντής μας ολόκληρο το σχολείο.
Δεν ήθελα να φανω αγενής, εγνεψα και έτρεξα μέχρι τον πρώτο όροφο για να μπορέσω να φέρω το καθαριστικό και να πάω επιτέλους σπίτι μου.
Έβλεπα τους διαδρόμους του πάνω ορόφου επίσης άδειους.
Άρχισα να φοβάμαι με τη σκέψη, του αν θα μείνω μόνος μου εδώ δεν θα μπορέσω να κάνω κάτι και θα έχω μπλεξίματα!
Άρπαξα το μπουκάλι με το μπλε υγρό, όταν βρήκα το παρατημένο καροτσάκι στον διαδρομο, και κατεβηκα με μανία τα σκαλιά για να προλάβω
Η κυρία Helen όμως άφαντη, έτριψα λίγο τα μάτια μου και τσίμπησα τον εαυτό μου, να καταλάβω αν όντως μίλησα μαζί της αλλά δυστυχώς έγινε αυτό που περίμενα
«Έλεος...που πήγε ;» μονολόγησα και άρχισα να κοιτάω δεξιά αριστερά
Άκουσα βήματα από τις σκάλες και μια αγχωμενη φωνή
«Ειναι κάνεις εδώ-»
«Δόξα τω θεώ...ήρθε» ψέλλισα και μετακινήθηκα προς τις σκάλες
«Βοήθεια, κάποιος !;» η φωνή δεν ήταν γυναικεία, και άρχισε να γίνεται τρεμάμενη, σταμάτησα και προσπαθούσα να καταλάβω από ποια σκάλα ήταν
Ήταν εκείνη τη στιγμή που καταλαβα πως σίγουρα δεν ήταν η κύρια Helen
Στην είσοδο υπάρχουν δύο μεγάλες σκάλες και στη μέση ο διάδρομος που οδηγεί στην τάξη μας. Και οι δύο όμως οδηγούν στον πρώτο όροφο
Στην πρώτη σκάλα, δεν υπήρχε κανείς έτσι φυσικά έπρεπε να τρέξω άλλον έναν γύρο για να βρω τον άνθρωπο
«Μη μου πεις...» σκέφτηκα αλλά δεν μου πήρε και πολλή ώρα να συνειδητοποιήσω ποιον άκουγα
«Γαμώτο ! Alex ! Εσύ είσαι ;!» φώναξα και άρχισα να τρέχω προς την δεύτερη σκάλα για να τον προλάβω
Δεν απάντησε κανείς αλλά άκουσα πάλι βήματα να κατεβαίνουν τις σκάλες
«Εγω είμαι- Jean, τι κάνεις εσύ εδώ ;» έτρεξε κοντά μου και με κοίταξε. Στραβοκατάπιε και συνέχισε να με κοιτάζει μέχρι που μίλησε
«Ευτυχώς είσαι εσυ, δεν έβρισκα κανέναν, ξέχασα το κινητό μου στην τάξη, ο Harrison...» ο διευθυντής μας «...με φώναξε πάνω, ήθελα να πάω να πάρω το κινητό μου, ήρθα εδώ και δεν ήταν κανείς, πήγα ξανά πάνω αλλά δεν τον βρήκα ούτε εκει, έμεινα να ψάχνω τους ορόφους μέχρι και τον τρίτο αλλά δεν υπήρχε κανείς-»
«Ηρέμησε, πάρε ανάσα, μην ανησυχείς κάτι θα βρούμε ! Τσέκαρες αν η κύρια πόρτα ήταν ανοιχτή ;» ρώτησα χωρίς να πανικοβάλλομαι
«Την έκλεισαν, έχει πάει μία και μισή. Επίσης, πήγαινε πάρε το κινητό σου από την τάξη μη το ξεχάσεις και ελα.» τον “διέταξα” ήρεμα
Ξεφύσηξα και έβγαλα το δικό μου για να πάρω ένα νούμερο χωρίς να ξέρω ποιο
«Ποιον να πάρω;» ρώτησα και ο Alex κάθισε στο παγκάκι έξω από τη τάξη μόλις βγήκε, δίπλα μας, κρύβοντας με τα χέρια του το πρόσωπο του απελπισμένος
Κοίταξα έξω, είχαν βάλει όντως την κλειδαριά ασφαλείας
«Ο διευθυντής έχει φύγει, δεν με περίμενε τελικά» είπε ξεψυχισμένα
«ΚΑΓΚΕΛΑ !» φώναξα και μόλις το άκουσε φωτίστηκε
«Θα πηδήξουμε από τα κάγκελα...και ότι χρειαστεί ο διευθυντής από εδώ, θα βρεθείτε αύριο» τον καθησύχασα
Έτσι και έγινε φύγαμε τελικά από εκεί και χωριστήκαμε για να πάει ο καθένας σπίτι του
Μετά από λίγη ώρα θα βρισκόμασταν έτσι και αλλιώς