မင်းအတွက် ရှင်သန်မယ် || မြန်မာဘာသာပြန် ||

အခန်း - ၀ ။

အခန်း - ၀ ။

အ​နောက်မှာ ရှိ​နေတဲ့ ​ကျောက်စရစ်ခဲ​တွေ
ကို ဖြုန်းတီးဖို့အတွက် ထိုင်ချလိုက်ပြီး ကျွန်မ
ရဲ့ အင်္ကျီလက်​တွေကို ပင့်သိမ်းလိုက်တယ် ။
​နေဝင်သွားပြီပဲ ။ ချန်းကျား ​တောင်ရဲ့
​နေဝင်ချိန်က ပြည်နယ် ( ၆ ) ခုမှာ
အလှဆုံးအချိန်ပဲ ။ ဒီ ကြက်​သွေး​ရောင်
​နေဝင်ဆည်းဆာချိန်က ကျွန်မ ဘဝ မှာ ​
နောက်ဆုံးအ​နေနဲ့ မြင်​တွေ့ ရတဲ့ မြင်ကွင်း
ပါလားလို့ ​တွေးလိုက်မိတယ် ။ ခဏကြာ
ရင် နန်ကျီ က ကျွန်မ ကို လာ​ခေါ်​တော့
မယ် ၊ ဒီလက ယင်ဓါတ်ပြည့်ဝတဲ့ လဖြစ်
တာ​ကြောင့် ကျွန်မ​တို့​တွေ ချန်းကျား
​တောင်ထိပ်ကို သွားကြမှာဖြစ်တယ် ။

နန်ကျီ က ကျွန်မ နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းချစ်
ရတဲ့ လူတစ်​ယောက်ပါ ။ တစ်ချိန်တုန်း
က နတ်ဘုရား တစ်ပါးဖြစ်ခဲ့ပြီး အခုချိန်မှာ
​တော့ နတ်ဆိုး တစ်ပါး​ပေါ့ ။ နှစ် ၁၀၀၀၀
​လောက် အိပ်​မောကျသွားခဲ့ပြီး ကျွန်မ က
သူ့ ကို နှိုး​ပေးတဲ့ လူဖြစ်လာခဲ့တယ် ။ ကျွန်မ
က ချန်းကျား ဂိုဏ်းရဲ့ မျိုးဆက် ၃၉၇ ဆက်
​မြောက် တပည့်တစ်​ယောက်ပါ ၊ ကျွန်မ
တာဝန်က နတ်ဆိုး​တွေကို သုတ်သင်ဖယ်ရှား
ဖို့ဖြစ်​ပေမဲ့ .... သူ့ကို နှိုး​ပေးခဲ့ပြီး​နောက်မှာ
​တော့ သူ့ ကို ကျွန်မ ချစ်မိ သွားခဲ့တယ် ။

သူက အနက်​ရောင် ဝတ်ရတာ သ​ဘောကျတယ် ၊
သူ့ ရဲ့ ​အေးစက်တဲ့ လက်​ချောင်း​တွေက
ကျွန်မ ရဲ့ မျက်လုံး​တွေကို ထိ​တွေ့ရတာလည်း
သ​ဘောကျတယ် ။ သူ ကျွန်မ လက်ကို
ဆွဲပြီး သူ့ အ​နောက်မှာ မတ်တပ်ရပ်ပြီး
ကာကွယ်​ပေးတဲ့အချိန် ကျွန်မ ကို ညင်ညင်
သာသာ​လေး ပြုံးပြရတာကိုလည်း သ​​ဘောကျ
တယ်​ ။

ဒါ​တွေအားလုံးက ဘာ​ကြောင့်လဲဆို​တော့
ကျွန်မ က သူ ချစ်တဲ့ အမျိုးသမီး နဲ့ ရုပ်ချင်း
တူညီ​နေတာ​ကြောင့်​လေ ။

ဒီ​နေ့ညက လပြည့်ညပဲ ။ ယင်ဓါတ်
က လကို လွှမ်းခြုံ​နေလိမ့်မယ် ၊ ဒါက
ဝိဉာဥ်ကို ပြန်​ခေါ်ယူဖို့အတွက်​တော့ အ​​ကောင်းဆုံး
​အချိန်ပေါ့ ။

တစ်ချိန်တုန်းက​တော့ ချန်းကျား ​တောင်​ပေါ်
မှာ ကျွန်မ ဆရာ ၊ စီနီယာ အစ်ကို​/ အစ်မ
တွေ နဲ့ ဂျူနီယာ​လေး​တွေရှိခဲ့တယ် ။ အခုချိန်
မှာ​တော့ ကျွန်မ က သူတို့​တွေရဲ့ ခန္ဓါကိုယ်
ကို ဖြတ်​နင်းလျှောက်သွားရပြီး ကျွန်မ လက်မှာ
လည်း ​သွေး​တွေ နဲ့ ​ပေကျံနေပြီ ။ တစ်လှမ်းပြီး
တစ်လှမ်း ကျွန်မ ​တောင်ထိပ်စီကို တက်လာ
ခဲ့တယ် ။ မကြာခင်မှာပဲ ကျွန်မလည်း သူတို့
အ​နောက်ကို ​လိုက်သွားရ​တော့မယ်​လေ ၊
ကျွန်မ ချစ်ရတဲ့လူ က မကြာခင်အချိန်​လေး
မှာပဲ ကျွန်မ ​သွေး​တွေကို ထုတ်ပစ် ၊ ဝိဉာဥ်
ကို ဖြတ်​တောက်ပြီး ဒီခန္ဓါကိုယ်က​နေ ကျွန်မ
ကို နှင်ထုတ်​တော့မှာပဲ​ ။

ဘာ​ကြောင့်လဲဆို​တော့ ကျွန်မ က သူ ချစ်
တဲ့ အမျိုးသမီး နဲ့ ရုပ်ချင်းတူ​နေလို့တဲ့​လေ ။

အဲ့ဒီ့အမျိုးသမီး နာမည်က ချန်းရှီး ။ ကျွန်မ
က သူမ လို တုံးအ , ပြီး ရမ်းကားတတ်တဲ့
အကျင့်ရှိတယ်လို့ ​ပြောတယ် ၊ သူမ လိုမျိုး
ပြသနာရှာတတ်တာ​တွေ ၊ ငိုတတ်တာ​တွေ
လည်း တူတယ်တဲ့ ။ ကျွန်မပြုံးလိုက်ရင်
သူမ နဲ့ ပိုတူတယ်လို့​လည်းပြောတယ် ၊ ကျွန်မ
ပြုံးလိုက်တဲ့ အချိန်တိုင်း ကျွန်မ ပါးပြင်မှာ
ပါးချိုင့်​လေး နှစ်ခု ချိုင့်ဝင်​နေတတ်တယ် ။

ဒါ​ပေမဲ့ သူမ နာမည်က ချန်းရှီး ဖြစ်ပြီး
​တော့ ကျွန်မ နာမည်က​တော့ လင်းရှီး​ ။

နာမည်​တွေက တူညီ​နေ​ပေမဲ့ မျိုးရိုးနာမည်
က​တော့ ကွဲပြားတယ် ။

ကျွန်မ က သူမ ရဲ့ နာမည် နဲ့ ခန္ဓါကိုယ်ကို
ခိုးယူထားတယ်လို့ သူ​ပြောတယ် ၊ ကျွန်မ
ဝိဉာဥ်က ထွက်သွားမှသာ သူမ ပြန်လာလို့
ရမှာတဲ့​ ။

လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ် ၁၀၀၀ , သူမ သူ့ ကို ကယ်တင်
လိုက်ချိန်တုန်းက သူမ ရဲ့ ဝိဉာဥ်က ​ကွဲထွက်
သွားခဲ့ပြီး ​ပျောက်ကွယ်လုနီးပါးဖြစ်သွားရတယ် ။
သူမ ရဲ့ မ​သေမျိုး အစိတ်အပိုင်း သုံးခုအတွက်
အ​ရှေ့ပင်လယ်ရဲ့ ဖိအား​တွေ​အောက်မှာ နှစ်
၁၀၀၀၀ ကြာ​အောင် အိပ်စက်ခဲ့တယ် ။
နှစ် ၁၀၀၀၀ အကြာမှာ​တော့ ကျွန်မ က သူ
ကို နှိုးလိုက်မိတယ် ၊ ဒါက ကျွန်မ ဆရာ က
ကျွန်မ ရဲ့ ​သေမျိုးအင်္ဂါ ခုနှစ်ပါးထဲက ​လေးပါး
ကို ကွဲထွက်​စေခဲ့လို့​တော့ မ​ပြောခဲ့ဘူး ။ ဒီညမှာ
​တော့ သူက ကျွန်မ ရဲ့ ကျန်ရှိ​နေ​သေးတဲ့
အင်္ဂါ သုံးပါး ကို ​ပျောက်ကွယ်​စေချင်
​​နေတာဖြစ်တယ် ။

အဲ့ဒီ့​နောက်မှာ​တော့ ​မိုး​ကောင်းကင် နဲ့ ​မြေကြီး ၊
အပြာ​ရောင် ​ကောင်းကင် နဲ့ ငရဲပြည်မှာပါ
လင်းရှီး ဆိုသူက ရှိ​တော့မှာ မဟုတ်ဘူး ။

ချန်းကျား ​တောင်ထိပ်​ပေါ်မှာ ကျွန်မ ရပ်လိုက်
တယ် ။ ​လေ​တွေက​တော့ ကြမ်းတမ်းစွာ
ပဲ တိုက်ခတ်​နေတယ် ။

​နေ့ နဲ့ ည အချိန်ရဲ့ အ​ပြောင်းအလဲကို ခန့်မှန်း
ရင်း ကျွန်မ အ​​ရှေ့က သူ့ ရဲ့ အ​ငွေ့ အသက်
​လေး ကို ခံစားလိုက်ရတယ် ။

သူ့ ရဲ့ အနက်​​ရောင် အင်္ကျီလက်ရှည်​တွေ နဲ့
​လေထဲမှာ လွင့်​နေတဲ့ အနက်​ရောင် ဆံပင်​တွေ
ကို လှမ်းမြင်​နေရတယ် ။ သူက တဖြည်းဖြည်း
နဲ့ ကျွန်မ အနားကို ​ရောက်လာခဲ့တယ် ၊ ဒါ​ပေမဲ့
သူ့ မျက်ဝန်း​တွေထဲက ​အေးစက်မှု​တွေကို​တော့
ကျွန်မ မမြင်နိုင်ခဲ့ဘူး ။

​သေမျိုးအင်္ဂါ ​လေးပါး ပြန့်ကျဲသွားပြီး​နောက်
မှာ​တော့ ကျွန်မ ခန္ဓါကိုယ်က အားနည်း
လာခဲ့တယ် ။ ကျွန်မ မျက်လုံး​တွေက အလင်း
​ရောင် အနည်းငယ်ကိုပဲ ​တွေ့ မြင်နိုင်​တော့တယ် ၊
ဥပမာ ​နေဝင်ချိန်ရဲ့ ကြက်​သွေး​ရောင် နဲ့ သူ့
မျက်လုံး​တွေထဲက ​​အေးစက်​နေတဲ့ ​ငွေ​ရောင်
အလင်း​တွေ​ပေါ့ ။

ကျွန်မ ရဲ့ ခန္ဓါကိုယ်တင် မဟုတ်ဘူး စိတ်​တွေ
ပါ ​ဝေဝါးလာခဲ့တယ် ။ ဆရာက ကျွန်မ
သူ့ ( နန်ကျီ ) ကို ချစ်မိသွားမှာကို ​ကြောက်မှန်း
ကျွန်မ သိပါတယ် ၊ ဒါ​ကြောင့်ပဲ ကျွန်မ ရဲ့
သေမျိုးအင်္ဂါ ​လေးပါးကို ပြန့်ကျဲ​စေခဲ့တာ ။
ဒါ​ပေမဲ့ ကျွန်မ သူ့ ကို ချစ်​နေဆဲပါပဲ ။ ကျွန်မ
ရဲ့ ​ဝေဝါးတိမ်မြှုပ်​နေတဲ့ အမှတ်တရ​တွေ ၊
​နေရာတိုင်း မှာ သူ့ ပုံရိပ်​တွေချည်းပဲ ။

တကယ်​တော့ သူ့ အပြင် အခြားလူတစ်
​ယောက်ရဲ့ ပုံရိပ်လည်း ရှိပါ​သေးတယ် ၊
အဲ့ဒီ့လူက​တော့ ချန်းရှီး ။

ကျွန်မ သူမ ကို အ​ရှေ့ပင်လယ် ​အောက်​ခြေ
မှာ ​တွေ့ မြင်ဖူးတယ် ။

" နန်ကျီ ..... "
ကျွန်မ သူ့ နာမည်ကို တိုးတိုး​​လေး ​ခေါ်လိုက်
​ပေမဲ့ ကျွန်မ အသံရဲ့ တုန်ယင် ​နေမှုကို
​တော့ မထိန်းချုပ်နိုင်ခဲ့ဘူး ။

သူ့ အ​ငွေ့ အသက်​တွေက ပြန့်လွင့်လာတယ် ။
​လေထုထဲမှာ အမျိုးအမည်မသိရတဲ့ ခံစားချက်​
တွေက ဖုံးကွယ်​နေတယ် ၊ ကျွန်မ နှလုံးခုန်သံ
​တွေ မြန်​နေမိတယ် ။ သူ နဲ့ စ​တွေ့တည်းက
သူ့ ရဲ့ ခံစားချက်တွေ သိသိသာသာ​ပြောင်းလဲ
လာတာမျိုး ကျွန်မ မ​တွေ့ မမြင်ခဲ့ဘူး ။
သူ ... ကျွန်မ ကို​ရော လွမ်းဆွတ် သတိရ​နေ
ပါ့မလား ? ။

" ငဲ့ညှာ​ပေးဖို့အတွက် အသနားခံ
ချင်လို့လား ? "

နန်ကျီ ရဲ့ ​ပေါ့​ပေါ့ပါးပါး အသံက သူ နဲ့
ကျွန်မ စ​တွေ့တုန်းက အချိန်လို ' မင်း
ဘယ်သူလဲ ' ဆိုတဲ့ လျစ်လျူရှုပြီး ​​အေးစက်
တဲ့ စကားသံလိုပဲ ကျွန်မ နားထဲ ဝင်​ရောက်
လာတယ် ။

" ဒီ​နေ့က မင်း ​သေရမဲ့ ​နေ့ပဲ "

အဲ့ဒီ့အချက်ကို ကျွန်မ လက်ခံထားတာကြာ
ပြီဆို​ပေမဲ့ သူက​တော့ သိပ်ပြီး စိတ်ဝင်စား
မှုမရှိပါဘူး ။

ကျွန်မ အပြုံး​တွေ ​​ပျောက်ကွယ်သွားတယ် ။
အ​​ရှေ့ပင်လယ် ​အောက်​ခြေ မှာ ချန်းရှီး
ကို ​တွေ့ ခဲ့​ကြောင်း​ပြောပြချင်ခဲ့တာ ၊ ချန်းရှီး
က သူ့ ကို မမှတ်မိ​တော့ပါဘူးဆိုတာကို
​ပြောပြချင်ခဲ့တာ ။

အခု​နေစဥ်းစားလိုက်​တော့လည်း ကျွန်မ သူ့ကို
အဲ့ဒီ့​အ​​ကြောင်း ​ပြောပြလိုက်​တော့​ရော ဘာများ ကွဲပြားသွားမှာလဲ ?

သူမ က သူ့ ကို ​မေ့သွားခဲ့ရင်​တောင် သူက​တော့
ချစ်​နေတုန်းပဲ ။ သူ့ ကို ကျွန်မ နှလုံးသား
ရဲ့ ​အောက်​ခြေမှာ တံဆိပ်ကပ်ထားရင်​တောင်
သူက​တော့ ကျွန်မ ကို ဘယ်​တော့မှ ချစ်လာ
မှာ မဟုတ်ဘူး ။

ယားယံမှုတစ်ခုကို ကျွန်မ ရဲ့ နဖူး​ပေါ်က​နေ
ခံစားရလိုက်တယ် ။ ​သွေးနံ့က ကျွန်မ ရဲ့
နှာ​ခေါင်းထဲကို တိုးဝင်လာခဲ့တယ် ၊ ​သွေး
​တွေ ပြည့်​နေတဲ့ ​မြေပြင်ကို ကျွန်မ မြင်လိုက်
ရတယ် ။ ကျွန်မ ကြည့်လိုက်​တော့ ချန်းကျား
​တောင်​ပေါ်က ​ခြောက်​​သွေ့ ​နေတဲ့ သစ်ပင်​တွေ
က ပြန်လည် အသက်ဝင်လာတာကို မှုန်ဝါးဝါး
မြင်​တွေ့ လိုက်ရတယ် ၊ သူတို့​တွေ ကြီးထွားလာ
ပြီပဲ ။ ပန်းပွင့်​တွေက အပြည့်အဝကို ဖူးပွင့်
​နေပုံက လ​ရောင်​အောက်မှာ ရယ်​မော​နေကြ
သလိုပဲ ။

နဖူး​ပေါ်က ​သွေး​တွေကျလာတာကို တားစီး
လို့ မရဘူးဆိုတာ ကျွန်မ နားလည်တယ် ။
နတ်ဆိုး​တွေအားလုံးက ချန်းကျား ​တောင်မှာ
စု​ဝေး​နေခဲ့တယ် ။ ​သွေး​​တွေကို သုတ်​နေ
စဥ်မှာပဲ ကျွန်မ ရဲ့ ​သေမျိုးအင်္ဂါ နဲ့ မ​သေမျိုးအင်္ဂါ
​တွေက စုတ်ပြဲသွားပြီဖြစ်တယ် ။ ကျွန်မ ​သွေး​တွေ
မခန်းမ​ခြောက်ချင်း ၊ ဝိဉာဥ်စွမ်းအား​တွေ
ကုန်ဆုံးသွားတဲ့ အထိ ၊ ပြာဖြစ်သွားတဲ့ အချိန်ထိ
​ပေါ့ ။

အနက်​ရောင် အ​ငွေ့အသက်စွမ်းအင်က
အ​ပေါ်က​​နေ ​အောက်​ခြေအထိ ဖိအား​ပေးပြီး
​နောက်မှာ​တော့ အားလုံးကို ပျံ့ နှံ့သွားခဲ့တယ် ။

နတ်ဘုရား ပုံသဏ္ဍာန်က ပျက်သွားပြီဖြစ်တယ် ။

ကျွန်မရဲ့ ဝိဉာဥ်​က အစိတ်စိတ်အမွှာမွှာဖြစ်သွားပြီး
​နေရာအနှံ့ ပြန့်ကျဲသွားတာ ​​တွေ့ လိုက်ရတယ် ။

အဲ့ဒီထဲမှာ ကျွန်မ က စာအုပ်တစ်အုပ်ကို
ယူသွားပြီး ​မှော်ပညာကို ကို့ရို့ကားယား
သင်​ပေး​နေတယ် ။ ​နောက်တစ်ခုမှာ
​တော့ စီနီယာအစ်မကြီး ရဲ့ ဓါးသွား​အောက်
က​နေ သူ က ကျွန်မ ကို ကယ်​ပေးခဲ့တယ် ၊
​နောက်ထပ်တစ်ခုမှာ​တော့ ကျွန်မ က သူ့
ကို ချန်းကျား​တောင် မှာ ကစားဖို့ ​ခေါ်သွားခဲ့တယ် ၊
​နောက်ထပ်တစ်ပိုင်းမှာ​တော့ သူ က ကျွန်မ
ကို ​​ကျော​ပေါ်တင်ပြီး အ​ရှေ့ပင်လယ်ကို
ဖြတ်သွားခဲ့တယ် ။ အပိုင်းအစ​တွေ
အားလုံးထဲမှာ ကျွန်မ နဲ့ သူ့ ရဲ့ ပုံရိပ်​တွေ
ချည်းပဲ ။

ကျွန်မ ရဲ့ မျက်လုံးထဲမှာ​တော့ သူက နန်ကျီ
ဖြစ်​နေ​ပေမဲ့ သူ့ မျက်လုံးထဲမှာ​တော့
ကျွန်မ က လင်းရှီး ဟုတ်မ​နေခဲ့ဘူး ။

ဘာ​ကြောင့်လဲဆို​တော့ ကျွန်မ က သူ ချစ်
တဲ့ အမျိုးသမီး နဲ့ ရုပ်ချင်းတူ​​နေတဲ့သူ
တစ်​ယောက်ထက် မပိုဘူး ။

သူ ချစ်တဲ့ မိန်းမက လင်းရှီး လို့​ခေါ်တဲ့သူ
မဟုတ်ဘဲ ချန်းရှီး လို့ ​ခေါ်တဲ့သူပါ ။

အစိတ်အပိုင်း​တွေက ရုတ်တရက် ကြယ်အမှုန့်​
တွေအဖြစ်​ပြောင်းလဲသွားပြီး ​ပျောက်ကွယ်သွား
ခဲ့တယ် ။

ကျွန်မ မျက်လုံး​တွေက နာကျင်ပြီး စိုစွတ်​နေ
ခဲ့တယ် ။ လက်ကျန်​သွေးတစ်စက်က
ဆားရည်ငန်တဲ့ မျက်ရည်အဖြစ်​ပြောင်းလဲ
သွားပြီး စီးကျလာတယ် ။ အဲ့ဒီ့​နောက်မှာ
​တော့ ကျွန်မ အသိစိတ်​တွေက တဖြည်းဖြည်း
အ​မှောင်ထုကြီးထဲ ကျဆင်းသွား​တော့တယ် ။
အဲ့ဒါက နာကျင်ရလွန်းလို့ ကျွန်မ ကျယ်​လောင်
စွာ ​အော်ဟစ်မိချင်တယ် ၊ ဒါ​ပေမဲ့လည်း
ကျွန်မ လည်​ချောင်းက မျိုသိပ်ထားသလို
ဘာ အသံမှ ထွက်​ပေါ်မလာခဲ့ဘူး ။
အဲ့ဒီ့အချိန်ခဏ​လေးမှာ ရင်းနှီးတဲ့ အသံ​လေး
တစ်ခုထဲက​နေ ' ရှီး ' ဆိုတဲ့ စကားလုံး
တစ်လုံး ထွက်​ပေါ်လာခဲ့တယ် ။

ချန်းရှီး လား ? လင်းရှီး လား ?

လင်းရှီး က လင်းရှီး ပဲ ။ လင်းရှီး က
ချန်းရှီး မဟုတ်ဘူး ။

အစက​နေ အဆုံးထိ ကျွန်မက သုံးဘဝ ,လုံးလုံး
သူ့ အရိုးထဲထိ နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း အမြစ်တွယ်​နေခဲ့တဲ့
အဲ့ဒီ့ အမျိုးသမီး မဟုတ်ခဲ့ဘူး ။ သူ လိုချင်
ခဲ့တဲ့သူက ဘယ်တုန်းကမှ ကျွန်မ မဟုတ်ခဲ့ဘူး ။

ဝိဉာဥ်ရဲ့ ​နောက်ဆုံး အပိုင်းက လွင့်ပြယ်သွား
ပြီဖြစ်တယ် ။ ကျွန်မ အသိစိတ်က တဖြည်းဖြည်း
နဲ့ ​ဝေးကွာသွားချိန်မှာ​တော့ အသံ တစ်သံက
​မေးလာခဲ့တယ် ။

နင် ..... သူ့ကို ​တွေ့ ချင်​သေးလား ?

ဟင့်အင်း ။ ဘဝဆက်တိုင်း ....ဆက်တိုင်း
ဘယ်​သောအခါမှ ထပ်ပြီး​တော့ မ​တွေ့ ဆုံချင်​
တော့ဘူး ။

- To be continued

••••••• ဘာသာပြန်သူ၏ အမှာစကား ••••••••

အမ​လေး​​နော် , ပထမဆုံး အခန်းမှာတင်
​လောင်ရပြီး ငိုရတယ် ။ လင်းရှီး​လေး သနား
ပါတယ် 😢😢 ။

•••••••••••••••••• ••••••••••••••••• •••••••
27.5.2023
11:30 pm
words - 5389

☆☆☆

အခန္း - ၀ ။

အ​ေနာက္မွာ ရွိ​ေနတဲ့ ​ေက်ာက္စရစ္ခဲ​ေတြ
ကို ျဖဳန္းတီးဖို႔အတြက္ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ကြၽန္မ
ရဲ႕ အက်ႌလက္​ေတြကို ပင့္သိမ္းလိုက္တယ္ ။
​ေနဝင္သြားၿပီပဲ ။ ခ်န္းက်ား ​ေတာင္ရဲ႕
​ေနဝင္ခ်ိန္က ျပည္နယ္ ( ၆ ) ခုမွာ
အလွဆုံးအခ်ိန္ပဲ ။ ဒီ ၾကက္​ေသြး​ေရာင္
​ေနဝင္ဆည္းဆာခ်ိန္က ကြၽန္မ ဘဝ မွာ ​
ေနာက္ဆုံးအ​ေနနဲ႔ ျမင္​ေတြ႕ ရတဲ့ ျမင္ကြင္း
ပါလားလို႔ ​ေတြးလိုက္မိတယ္ ။ ခဏၾကာ
ရင္ နန္က်ီ က ကြၽန္မ ကို လာ​ေခၚ​ေတာ့
မယ္ ၊ ဒီလက ယင္ဓါတ္ျပည့္ဝတဲ့ လျဖစ္
တာ​ေၾကာင့္ ကြၽန္မ​တို႔​ေတြ ခ်န္းက်ား
​ေတာင္ထိပ္ကို သြားၾကမွာျဖစ္တယ္ ။

နန္က်ီ က ကြၽန္မ နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္းခ်စ္
ရတဲ့ လူတစ္​ေယာက္ပါ ။ တစ္ခ်ိန္တုန္း
က နတ္ဘုရား တစ္ပါးျဖစ္ခဲ့ၿပီး အခုခ်ိန္မွာ
​ေတာ့ နတ္ဆိုး တစ္ပါး​ေပါ့ ။ ႏွစ္ ၁၀၀၀၀
​ေလာက္ အိပ္​ေမာက်သြားခဲ့ၿပီး ကြၽန္မ က
သူ႔ ကို ႏႈိး​ေပးတဲ့ လူျဖစ္လာခဲ့တယ္ ။ ကြၽန္မ
က ခ်န္းက်ား ဂိုဏ္းရဲ႕ မ်ိဳးဆက္ ၃၉၇ ဆက္
​ေျမာက္ တပည့္တစ္​ေယာက္ပါ ၊ ကြၽန္မ
တာဝန္က နတ္ဆိုး​ေတြကို သုတ္သင္ဖယ္ရွား
ဖို႔ျဖစ္​ေပမဲ့ .... သူ႔ကို ႏႈိး​ေပးခဲ့ၿပီး​ေနာက္မွာ
​ေတာ့ သူ႔ ကို ကြၽန္မ ခ်စ္မိ သြားခဲ့တယ္ ။

သူက အနက္​ေရာင္ ဝတ္ရတာ သ​ေဘာက်တယ္ ၊
သူ႔ ရဲ႕ ​ေအးစက္တဲ့ လက္​ေခ်ာင္း​ေတြက
ကြၽန္မ ရဲ႕ မ်က္လုံး​ေတြကို ထိ​ေတြ႕ရတာလည္း
သ​ေဘာက်တယ္ ။ သူ ကြၽန္မ လက္ကို
ဆြဲၿပီး သူ႔ အ​ေနာက္မွာ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး
ကာကြယ္​ေပးတဲ့အခ်ိန္ ကြၽန္မ ကို ညင္ညင္
သာသာ​ေလး ၿပဳံးျပရတာကိုလည္း သ​​ေဘာက်
တယ္​ ။

ဒါ​ေတြအားလုံးက ဘာ​ေၾကာင့္လဲဆို​ေတာ့
ကြၽန္မ က သူ ခ်စ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီး နဲ႔ ႐ုပ္ခ်င္း
တူညီ​ေနတာ​ေၾကာင့္​ေလ ။

ဒီ​ေန႔ညက လျပည့္ညပဲ ။ ယင္ဓါတ္
က လကို လႊမ္းၿခဳံ​ေနလိမ့္မယ္ ၊ ဒါက
ဝိဉာဥ္ကို ျပန္​ေခၚယူဖို႔အတြက္​ေတာ့ အ​​ေကာင္းဆုံး
​အခ်ိန္ေပါ့ ။

တစ္ခ်ိန္တုန္းက​ေတာ့ ခ်န္းက်ား ​ေတာင္​ေပၚ
မွာ ကြၽန္မ ဆရာ ၊ စီနီယာ အစ္ကို​/ အစ္မ
ေတြ နဲ႔ ဂ်ဴနီယာ​ေလး​ေတြရွိခဲ့တယ္ ။ အခုခ်ိန္
မွာ​ေတာ့ ကြၽန္မ က သူတို႔​ေတြရဲ႕ ခႏၶါကိုယ္
ကို ျဖတ္​နင္းေလွ်ာက္သြားရၿပီး ကြၽန္မ လက္မွာ
လည္း ​ေသြး​ေတြ နဲ႔ ​ေပက်ံေနၿပီ ။ တစ္လွမ္းၿပီး
တစ္လွမ္း ကြၽန္မ ​ေတာင္ထိပ္စီကို တက္လာ
ခဲ့တယ္ ။ မၾကာခင္မွာပဲ ကြၽန္မလည္း သူတို႔
အ​ေနာက္ကို ​လိုက္သြားရ​ေတာ့မယ္​ေလ ၊
ကြၽန္မ ခ်စ္ရတဲ့လူ က မၾကာခင္အခ်ိန္​ေလး
မွာပဲ ကြၽန္မ ​ေသြး​ေတြကို ထုတ္ပစ္ ၊ ဝိဉာဥ္
ကို ျဖတ္​ေတာက္ၿပီး ဒီခႏၶါကိုယ္က​ေန ကြၽန္မ
ကို ႏွင္ထုတ္​ေတာ့မွာပဲ​ ။

ဘာ​ေၾကာင့္လဲဆို​ေတာ့ ကြၽန္မ က သူ ခ်စ္
တဲ့ အမ်ိဳးသမီး နဲ႔ ႐ုပ္ခ်င္းတူ​ေနလို႔တဲ့​ေလ ။

အဲ့ဒီ့အမ်ိဳးသမီး နာမည္က ခ်န္းရွီး ။ ကြၽန္မ
က သူမ လို တုံးအ , ၿပီး ရမ္းကားတတ္တဲ့
အက်င့္ရွိတယ္လို႔ ​ေျပာတယ္ ၊ သူမ လိုမ်ိဳး
ျပသနာရွာတတ္တာ​ေတြ ၊ ငိုတတ္တာ​ေတြ
လည္း တူတယ္တဲ့ ။ ကြၽန္မၿပဳံးလိုက္ရင္
သူမ နဲ႔ ပိုတူတယ္လို႔​လည္းေျပာတယ္ ၊ ကြၽန္မ
ၿပဳံးလိုက္တဲ့ အခ်ိန္တိုင္း ကြၽန္မ ပါးျပင္မွာ
ပါးခ်ိဳင့္​ေလး ႏွစ္ခု ခ်ိဳင့္ဝင္​ေနတတ္တယ္ ။

ဒါ​ေပမဲ့ သူမ နာမည္က ခ်န္းရွီး ျဖစ္ၿပီး
​ေတာ့ ကြၽန္မ နာမည္က​ေတာ့ လင္းရွီး​ ။

နာမည္​ေတြက တူညီ​ေန​ေပမဲ့ မ်ိဳး႐ိုးနာမည္
က​ေတာ့ ကြဲျပားတယ္ ။

ကြၽန္မ က သူမ ရဲ႕ နာမည္ နဲ႔ ခႏၶါကိုယ္ကို
ခိုးယူထားတယ္လို႔ သူ​ေျပာတယ္ ၊ ကြၽန္မ
ဝိဉာဥ္က ထြက္သြားမွသာ သူမ ျပန္လာလို႔
ရမွာတဲ့​ ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၁၀၀၀ , သူမ သူ႔ ကို ကယ္တင္
လိုက္ခ်ိန္တုန္းက သူမ ရဲ႕ ဝိဉာဥ္က ​ကြဲထြက္
သြားခဲ့ၿပီး ​ေပ်ာက္ကြယ္လုနီးပါးျဖစ္သြားရတယ္ ။
သူမ ရဲ႕ မ​ေသမ်ိဳး အစိတ္အပိုင္း သုံးခုအတြက္
အ​ေရွ႕ပင္လယ္ရဲ႕ ဖိအား​ေတြ​ေအာက္မွာ ႏွစ္
၁၀၀၀၀ ၾကာ​ေအာင္ အိပ္စက္ခဲ့တယ္ ။
ႏွစ္ ၁၀၀၀၀ အၾကာမွာ​ေတာ့ ကြၽန္မ က သူ
ကို ႏႈိးလိုက္မိတယ္ ၊ ဒါက ကြၽန္မ ဆရာ က
ကြၽန္မ ရဲ႕ ​ေသမ်ိဳးအဂၤါ ခုႏွစ္ပါးထဲက ​ေလးပါး
ကို ကြဲထြက္​ေစခဲ့လို႔​ေတာ့ မ​ေျပာခဲ့ဘူး ။ ဒီညမွာ
​ေတာ့ သူက ကြၽန္မ ရဲ႕ က်န္ရွိ​ေန​ေသးတဲ့
အဂၤါ သုံးပါး ကို ​ေပ်ာက္ကြယ္​ေစခ်င္
​​ေနတာျဖစ္တယ္ ။

အဲ့ဒီ့​ေနာက္မွာ​ေတာ့ ​မိုး​ေကာင္းကင္ နဲ႔ ​ေျမႀကီး ၊
အျပာ​ေရာင္ ​ေကာင္းကင္ နဲ႔ ငရဲျပည္မွာပါ
လင္းရွီး ဆိုသူက ရွိ​ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး ။

ခ်န္းက်ား ​ေတာင္ထိပ္​ေပၚမွာ ကြၽန္မ ရပ္လိုက္
တယ္ ။ ​ေလ​ေတြက​ေတာ့ ၾကမ္းတမ္းစြာ
ပဲ တိုက္ခတ္​ေနတယ္ ။

​ေန႔ နဲ႔ ည အခ်ိန္ရဲ႕ အ​ေျပာင္းအလဲကို ခန္႔မွန္း
ရင္း ကြၽန္မ အ​​ေရွ႕က သူ႔ ရဲ႕ အ​ေငြ႕ အသက္
​ေလး ကို ခံစားလိုက္ရတယ္ ။

သူ႔ ရဲ႕ အနက္​​ေရာင္ အက်ႌလက္ရွည္​ေတြ နဲ႔
​ေလထဲမွာ လြင့္​ေနတဲ့ အနက္​ေရာင္ ဆံပင္​ေတြ
ကို လွမ္းျမင္​ေနရတယ္ ။ သူက တျဖည္းျဖည္း
နဲ႔ ကြၽန္မ အနားကို ​ေရာက္လာခဲ့တယ္ ၊ ဒါ​ေပမဲ့
သူ႔ မ်က္ဝန္း​ေတြထဲက ​ေအးစက္မႈ​ေတြကို​ေတာ့
ကြၽန္မ မျမင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး ။

​ေသမ်ိဳးအဂၤါ ​ေလးပါး ျပန္႔က်ဲသြားၿပီး​ေနာက္
မွာ​ေတာ့ ကြၽန္မ ခႏၶါကိုယ္က အားနည္း
လာခဲ့တယ္ ။ ကြၽန္မ မ်က္လုံး​ေတြက အလင္း
​ေရာင္ အနည္းငယ္ကိုပဲ ​ေတြ႕ ျမင္ႏိုင္​ေတာ့တယ္ ၊
ဥပမာ ​ေနဝင္ခ်ိန္ရဲ႕ ၾကက္​ေသြး​ေရာင္ နဲ႔ သူ႔
မ်က္လုံး​ေတြထဲက ​​ေအးစက္​ေနတဲ့ ​ေငြ​ေရာင္
အလင္း​ေတြ​ေပါ့ ။

ကြၽန္မ ရဲ႕ ခႏၶါကိုယ္တင္ မဟုတ္ဘူး စိတ္​ေတြ
ပါ ​ေဝဝါးလာခဲ့တယ္ ။ ဆရာက ကြၽန္မ
သူ႔ ( နန္က်ီ ) ကို ခ်စ္မိသြားမွာကို ​ေၾကာက္မွန္း
ကြၽန္မ သိပါတယ္ ၊ ဒါ​ေၾကာင့္ပဲ ကြၽန္မ ရဲ႕
ေသမ်ိဳးအဂၤါ ​ေလးပါးကို ျပန္႔က်ဲ​ေစခဲ့တာ ။
ဒါ​ေပမဲ့ ကြၽန္မ သူ႔ ကို ခ်စ္​ေနဆဲပါပဲ ။ ကြၽန္မ
ရဲ႕ ​ေဝဝါးတိမ္ျမႇဳပ္​ေနတဲ့ အမွတ္တရ​ေတြ ၊
​ေနရာတိုင္း မွာ သူ႔ ပုံရိပ္​ေတြခ်ည္းပဲ ။

တကယ္​ေတာ့ သူ႔ အျပင္ အျခားလူတစ္
​ေယာက္ရဲ႕ ပုံရိပ္လည္း ရွိပါ​ေသးတယ္ ၊
အဲ့ဒီ့လူက​ေတာ့ ခ်န္းရွီး ။

ကြၽန္မ သူမ ကို အ​ေရွ႕ပင္လယ္ ​ေအာက္​ေျခ
မွာ ​ေတြ႕ ျမင္ဖူးတယ္ ။

" နန္က်ီ ..... "
ကြၽန္မ သူ႔ နာမည္ကို တိုးတိုး​​ေလး ​ေခၚလိုက္
​ေပမဲ့ ကြၽန္မ အသံရဲ႕ တုန္ယင္ ​ေနမႈကို
​ေတာ့ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး ။

သူ႔ အ​ေငြ႕ အသက္​ေတြက ျပန္႔လြင့္လာတယ္ ။
​ေလထုထဲမွာ အမ်ိဳးအမည္မသိရတဲ့ ခံစားခ်က္​
ေတြက ဖုံးကြယ္​ေနတယ္ ၊ ကြၽန္မ ႏွလုံးခုန္သံ
​ေတြ ျမန္​ေနမိတယ္ ။ သူ နဲ႔ စ​ေတြ႕တည္းက
သူ႔ ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြ သိသိသာသာ​ေျပာင္းလဲ
လာတာမ်ိဳး ကြၽန္မ မ​ေတြ႕ မျမင္ခဲ့ဘူး ။
သူ ... ကြၽန္မ ကို​ေရာ လြမ္းဆြတ္ သတိရ​ေန
ပါ့မလား ? ။

" ငဲ့ညႇာ​ေပးဖို႔အတြက္ အသနားခံ
ခ်င္လို႔လား ? "

နန္က်ီ ရဲ႕ ​ေပါ့​ေပါ့ပါးပါး အသံက သူ နဲ႔
ကြၽန္မ စ​ေတြ႕တုန္းက အခ်ိန္လို ' မင္း
ဘယ္သူလဲ ' ဆိုတဲ့ လ်စ္လ်ဴရႈၿပီး ​​ေအးစက္
တဲ့ စကားသံလိုပဲ ကြၽန္မ နားထဲ ဝင္​ေရာက္
လာတယ္ ။

" ဒီ​ေန႔က မင္း ​ေသရမဲ့ ​ေန႔ပဲ "

အဲ့ဒီ့အခ်က္ကို ကြၽန္မ လက္ခံထားတာၾကာ
ၿပီဆို​ေပမဲ့ သူက​ေတာ့ သိပ္ၿပီး စိတ္ဝင္စား
မႈမရွိပါဘူး ။

ကြၽန္မ အၿပဳံး​ေတြ ​​ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္ ။
အ​​ေရွ႕ပင္လယ္ ​ေအာက္​ေျခ မွာ ခ်န္းရွီး
ကို ​ေတြ႕ ခဲ့​ေၾကာင္း​ေျပာျပခ်င္ခဲ့တာ ၊ ခ်န္းရွီး
က သူ႔ ကို မမွတ္မိ​ေတာ့ပါဘူးဆိုတာကို
​ေျပာျပခ်င္ခဲ့တာ ။

အခု​ေနစဥ္းစားလိုက္​ေတာ့လည္း ကြၽန္မ သူ႔ကို
အဲ့ဒီ့​အ​​ေၾကာင္း ​ေျပာျပလိုက္​ေတာ့​ေရာ ဘာမ်ား ကြဲျပားသြားမွာလဲ ?

သူမ က သူ႔ ကို ​ေမ့သြားခဲ့ရင္​ေတာင္ သူက​ေတာ့
ခ်စ္​ေနတုန္းပဲ ။ သူ႔ ကို ကြၽန္မ ႏွလုံးသား
ရဲ႕ ​ေအာက္​ေျခမွာ တံဆိပ္ကပ္ထားရင္​ေတာင္
သူက​ေတာ့ ကြၽန္မ ကို ဘယ္​ေတာ့မွ ခ်စ္လာ
မွာ မဟုတ္ဘူး ။

ယားယံမႈတစ္ခုကို ကြၽန္မ ရဲ႕ နဖူး​ေပၚက​ေန
ခံစားရလိုက္တယ္ ။ ​ေသြးနံ႔က ကြၽန္မ ရဲ႕
ႏွာ​ေခါင္းထဲကို တိုးဝင္လာခဲ့တယ္ ၊ ​ေသြး
​ေတြ ျပည့္​ေနတဲ့ ​ေျမျပင္ကို ကြၽန္မ ျမင္လိုက္
ရတယ္ ။ ကြၽန္မ ၾကည့္လိုက္​ေတာ့ ခ်န္းက်ား
​ေတာင္​ေပၚက ​ေျခာက္​​ေသြ႕ ​ေနတဲ့ သစ္ပင္​ေတြ
က ျပန္လည္ အသက္ဝင္လာတာကို မႈန္ဝါးဝါး
ျမင္​ေတြ႕ လိုက္ရတယ္ ၊ သူတို႔​ေတြ ႀကီးထြားလာ
ၿပီပဲ ။ ပန္းပြင့္​ေတြက အျပည့္အဝကို ဖူးပြင့္
​ေနပုံက လ​ေရာင္​ေအာက္မွာ ရယ္​ေမာ​ေနၾက
သလိုပဲ ။

နဖူး​ေပၚက ​ေသြး​ေတြက်လာတာကို တားစီး
လို႔ မရဘူးဆိုတာ ကြၽန္မ နားလည္တယ္ ။
နတ္ဆိုး​ေတြအားလုံးက ခ်န္းက်ား ​ေတာင္မွာ
စု​ေဝး​ေနခဲ့တယ္ ။ ​ေသြး​​ေတြကို သုတ္​ေန
စဥ္မွာပဲ ကြၽန္မ ရဲ႕ ​ေသမ်ိဳးအဂၤါ နဲ႔ မ​ေသမ်ိဳးအဂၤါ
​ေတြက စုတ္ၿပဲသြားၿပီျဖစ္တယ္ ။ ကြၽန္မ ​ေသြး​ေတြ
မခန္းမ​ေျခာက္ခ်င္း ၊ ဝိဉာဥ္စြမ္းအား​ေတြ
ကုန္ဆုံးသြားတဲ့ အထိ ၊ ျပာျဖစ္သြားတဲ့ အခ်ိန္ထိ
​ေပါ့ ။

အနက္​ေရာင္ အ​ေငြ႕အသက္စြမ္းအင္က
အ​ေပၚက​​ေန ​ေအာက္​ေျခအထိ ဖိအား​ေပးၿပီး
​ေနာက္မွာ​ေတာ့ အားလုံးကို ပ်ံ႕ ႏွံ႔သြားခဲ့တယ္ ။

နတ္ဘုရား ပုံသ႑ာန္က ပ်က္သြားၿပီျဖစ္တယ္ ။

ကြၽန္မရဲ႕ ဝိဉာဥ္​က အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာျဖစ္သြားၿပီး
​ေနရာအႏွံ႔ ျပန္႔က်ဲသြားတာ ​​ေတြ႕ လိုက္ရတယ္ ။

အဲ့ဒီထဲမွာ ကြၽန္မ က စာအုပ္တစ္အုပ္ကို
ယူသြားၿပီး ​ေမွာ္ပညာကို ကို႔႐ို႕ကားယား
သင္​ေပး​ေနတယ္ ။ ​ေနာက္တစ္ခုမွာ
​ေတာ့ စီနီယာအစ္မႀကီး ရဲ႕ ဓါးသြား​ေအာက္
က​ေန သူ က ကြၽန္မ ကို ကယ္​ေပးခဲ့တယ္ ၊
​ေနာက္ထပ္တစ္ခုမွာ​ေတာ့ ကြၽန္မ က သူ႔
ကို ခ်န္းက်ား​ေတာင္ မွာ ကစားဖို႔ ​ေခၚသြားခဲ့တယ္ ၊
​ေနာက္ထပ္တစ္ပိုင္းမွာ​ေတာ့ သူ က ကြၽန္မ
ကို ​​ေက်ာ​ေပၚတင္ၿပီး အ​ေရွ႕ပင္လယ္ကို
ျဖတ္သြားခဲ့တယ္ ။ အပိုင္းအစ​ေတြ
အားလုံးထဲမွာ ကြၽန္မ နဲ႔ သူ႔ ရဲ႕ ပုံရိပ္​ေတြ
ခ်ည္းပဲ ။

ကြၽန္မ ရဲ႕ မ်က္လုံးထဲမွာ​ေတာ့ သူက နန္က်ီ
ျဖစ္​ေန​ေပမဲ့ သူ႔ မ်က္လုံးထဲမွာ​ေတာ့
ကြၽန္မ က လင္းရွီး ဟုတ္မ​ေနခဲ့ဘူး ။

ဘာ​ေၾကာင့္လဲဆို​ေတာ့ ကြၽန္မ က သူ ခ်စ္
တဲ့ အမ်ိဳးသမီး နဲ႔ ႐ုပ္ခ်င္းတူ​​ေနတဲ့သူ
တစ္​ေယာက္ထက္ မပိုဘူး ။

သူ ခ်စ္တဲ့ မိန္းမက လင္းရွီး လို႔​ေခၚတဲ့သူ
မဟုတ္ဘဲ ခ်န္းရွီး လို႔ ​ေခၚတဲ့သူပါ ။

အစိတ္အပိုင္း​ေတြက ႐ုတ္တရက္ ၾကယ္အမႈန္႔​
ေတြအျဖစ္​ေျပာင္းလဲသြားၿပီး ​ေပ်ာက္ကြယ္သြား
ခဲ့တယ္ ။

ကြၽန္မ မ်က္လုံး​ေတြက နာက်င္ၿပီး စိုစြတ္​ေန
ခဲ့တယ္ ။ လက္က်န္​ေသြးတစ္စက္က
ဆားရည္ငန္တဲ့ မ်က္ရည္အျဖစ္​ေျပာင္းလဲ
သြားၿပီး စီးက်လာတယ္ ။ အဲ့ဒီ့​ေနာက္မွာ
​ေတာ့ ကြၽန္မ အသိစိတ္​ေတြက တျဖည္းျဖည္း
အ​ေမွာင္ထုႀကီးထဲ က်ဆင္းသြား​ေတာ့တယ္ ။
အဲ့ဒါက နာက်င္ရလြန္းလို႔ ကြၽန္မ က်ယ္​ေလာင္
စြာ ​ေအာ္ဟစ္မိခ်င္တယ္ ၊ ဒါ​ေပမဲ့လည္း
ကြၽန္မ လည္​ေခ်ာင္းက မ်ိဳသိပ္ထားသလို
ဘာ အသံမွ ထြက္​ေပၚမလာခဲ့ဘူး ။
အဲ့ဒီ့အခ်ိန္ခဏ​ေလးမွာ ရင္းႏွီးတဲ့ အသံ​ေလး
တစ္ခုထဲက​ေန ' ရွီး ' ဆိုတဲ့ စကားလုံး
တစ္လုံး ထြက္​ေပၚလာခဲ့တယ္ ။

ခ်န္းရွီး လား ? လင္းရွီး လား ?

လင္းရွီး က လင္းရွီး ပဲ ။ လင္းရွီး က
ခ်န္းရွီး မဟုတ္ဘူး ။

အစက​ေန အဆုံးထိ ကြၽန္မက သုံးဘဝ ,လုံးလုံး
သူ႔ အ႐ိုးထဲထိ နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း အျမစ္တြယ္​ေနခဲ့တဲ့အဲ့ဒီ့ အမ်ိဳးသမီး မဟုတ္ခဲ့ဘူး ။ သူ လိုခ်င္
ခဲ့တဲ့သူက ဘယ္တုန္းကမွ ကြၽန္မ မဟုတ္ခဲ့ဘူး ။

ဝိဉာဥ္ရဲ႕ ​ေနာက္ဆုံး အပိုင္းက လြင့္ျပယ္သြား
ၿပီျဖစ္တယ္ ။ ကြၽန္မ အသိစိတ္က တျဖည္းျဖည္း
နဲ႔ ​ေဝးကြာသြားခ်ိန္မွာ​ေတာ့ အသံ တစ္သံက
​ေမးလာခဲ့တယ္ ။

နင္ ..... သူ႔ကို ​ေတြ႕ ခ်င္​ေသးလား ?

ဟင့္အင္း ။ ဘဝဆက္တိုင္း ....ဆက္တိုင္း
ဘယ္​ေသာအခါမွ ထပ္ၿပီး​ေတာ့ မ​ေတြ႕ ဆုံခ်င္​
ေတာ့ဘူး ။

- To be continued

••••••• ဘာသာျပန္သူ၏ အမွာစကား ••••••••

အမ​ေလး​​ေနာ္ , ပထမဆုံး အခန္းမွာတင္
​ေလာင္ရၿပီး ငိုရတယ္ ။ လင္းရွီး​ေလး သနား
ပါတယ္ 😢😢 ။

•••••••••••••••••• ••••••••••••••••• •••••••
27.5.2023
11:30 pm
words - 5389

☆☆☆