ភាគ17
អារម្មណ៍មួយដែលពិបាក នឹងបរិយាយឲ្យគេបានដឹង ទោះមិខមាំកម្រោះកម្រើយតែគេកក់ក្ដៅនឹងខ្វល់ពីគេជាងម្ចាស់ខ្លួនទៀតផងអាចថាគេនោះជាមនុស្សដែលមិនយល់ពីពាក្យថាស្រឡាញ់តែបេះដូងនឹង ដូងវិញ្ញាណមួយនេះចងគ្រងថែរក្សាការពារគេរហូតតទៅ។
ផាំង~
សម្លេងកំភ្លើងបានបន្លឺឡើងធ្វើឲ្យអ្នកទាំង2ហាក់ដូចពិភព2ផ្សេងគ្នាម្នាក់នៅពិភពអស់សង្ខឹមម្នាក់ទៀតនៅពិភពដែលមើលមិនឃើញផ្លូវដើរ។
"...ហិុម.."វឹប "ស៊ាវចាន់ស្រាប់តែភាំងភ្លាមៗពេលឃើញ ទិដ្ឋភាពមួយនេះអុីបូស្ទុះវឹងចូលមកក្រសោបកាយនាយជាប់ព្រមទាំងបង្វិលនាយឲ្យបែមករកខ្លួនដើម្បីការពារគ្រាប់កាំភ្លើងមុននេះបានបាញ់ទៅឈិតដៃស៊ាវចាន់បន្តិច។
"ហឺស.ស្អប់ អូនណាស់ក្មេងល្ងង់ អ្នកណា៎ទៅដាច់ចិត្តសម្លាប់អូនទៅអូនជា បេះដូងជាថ្លើមប្រមាត់បងណា៎ "អុីបូសើចហួសចិត្តនាយខឹងនាយគុំគួនតែគ្មានថ្ងៃនាយគិតចង់សម្លាប់ស៊ាវចាន់ឡើយនាយស្រឡាញ់គេយ៉ាងនេះរឿងអីនាយដាច់ចិត្តទៅនាយធ្វើរឿងនេះដើម្បីការពារគេទេតើ។
"ហិក ហិក អុីបូបង.."ស៊ាវចាន់ពេបមាត់នាយស្មានតែគេធ្វើមែនតើនាយហាក់ភាន់ភាំងនៅនឹងកន្លែងវាចាមិនរួចដឹងត្រឹមគាំងអស់វាចាប៉ុណ្ណោះ។
"បងស្រឡាញ់អូន ស៊ាវចាន់ សឺត "អុីបូញញឹុមស្រាលដៃរបស់នាយចាប់ផ្ដើមរបូរពីចង្គេះនាយតូចរួចក៏ស្រត់ទៅដីស៊ាវចាន់បើកភ្នែកធំៗទាំងភ្ញាក់ផ្អើលម្ដងទៀតព្រោះតែអុីបូស្រាប់តែបិទភ្នែកដូទៅលើដី។
"អុីបូ..នេះ នេះ..ឈាម ហិកមានឈាមអុីបូ បងកើតអីនឹង អុីបូ ឮអូនហៅឬអត់នឹងបងកុំបិទភ្នែកបែបនេះបានទេ ហិកកុំគេងបែបនេះអីបងមានរឿងអី "ស៊ាវចាន់ស្លន់យកតែមែនទែនតាមពិតអុីបូចូលមករងគ្រាប់ជំនួសនាយសោះគឺមុននេះអុីបូបាននិយាយទៅកាន់ស៊ាវចាន់តែកែវភ្នែក នាយសម្លឹងមើលទៅអ្នកដែលតម្រង់មកកាន់នាយទាំងពីដោយឃើញថាបុរសឃាត់ករនោះកេះកៃទើបអុីបូបាញ់ទៅរកគេតែ ឃាត់ករនោះនៅរស់ទើបបាញ់មករកពួកគេ។
"កុំខ្លាច របួសបន្តិចប៉ុណ្ណោះ ហិក លោកតាប្រាកដជាបញ្ជូនមនុស្សមកទៀតមិនខានអូនរត់ទៅ នៅក្នុងព្រៃមានខ្ទមមួយបងធ្លាប់ស្នាក់នៅទីនោះអូនចូលទៅទីនោះ សិនទៅទុកបងនៅទីនេះហើយបន្តិចទៀតអាចននឹងចូលមក ជួយបងហើយចំណែកអូនបើលោកតាចាប់បានគាត់នឹងសម្លាប់អូនឆាប់រត់ទៅ "អុីបូប្រមូលកម្លាំងទាំងអស់ស្រែកដេញនាយតូចឲ្យចាក់ចេញនាយនៅទីនេះបាននាយនៅចាំរារាំង កូនចៅលោកតារបស់នាយ។
"មិនបានទេ ហិក អូនមិនទៅ អូននៅទីនេះបងស្លាប់អូនក៏មិនរស់ ហិក បងហូរឈាមខ្លាំងណាស់អូនមិនទៅទេ "ស៊ាវចាន់នៅតែបដិសេដនាយនៅតែក្រសោបកាយដែលហូឈានចង់អស់ពីខ្លួនអុីបូចាប់ផ្ដើមស្រវាំងភ្នែកមាត់ក៏ស្លេកបែកញើសជោគថ្ងាស់ដង្ហើមដកកាន់តែខ្សោយ។
" បងមិនអីទេ អូនកុំបារម្ភ អូនទៅរស់នៅក្នុងខ្ទមសិនទៅ លោកតាមិនឲ្យបងស្លាប់ទេ ជឿបងណា៎ "អុីបូនៅតែប្រាប់គេឲ្យរត់តានាយនឹងមកដល់បន្តិចទៀតយកនាយទៅជាមួយនាំតែទើសដៃទើសជើងឲ្យនាយនៅត្រង់នេះហើយអុីបូព្យាយាមច្រាននាយតូចឲ្យចាក់ចេញ តែស៊ាវចាន់ជាប់ជាងកាវ502ទៅទៀត។
"អត់ទេ ចឹងចេះចុះអូននាំបងទៅជាមួយ តោះយើងទៅ បងមិនអាចហាមអូនទេ បងហូឈាមយ៉ាងនេះទម្រាំតែលោកតាបងមកបងប្រាកដជាស្លាប់មិនខានទេ "ស៊ាវចាន់ប្រមូលកម្លាំងនាយតាំងសតិធ្វើជាមនុស្សរឹងមាំនាយទុកគេចោលមិនបានទេអុីបូខ្សោះអស់ឈាមហើយស៊ាវចាន់ហែកអាវសស្ដើងរួចរុំរបួសឲ្យអុីបូពេលមានកម្លាំងបន្តិចទើប នាយរហ័សនាំគេរត់ចូលព្រៃសិន។
"ចៅហ្វាយ អ្នកប្រុស "នាយចនគឺចាំការពារនៅខាងក្រៅនាយបានឮសម្លេងកាំភ្លើងទើបចូលមក ចៅហ្វាយនាយមិនសម្លាប់មនុស្សទេនាយដឹងច្បាស់ទើបរត់មកទាំងការសង្ស័យ។
"ចន ហិក ជួយផង "ស៊ាវចាន់ដែលគ្រាអុីបូក៏ស្រែកឡើងមាឌនាយក្រាស់គឺធំជាងខ្លួនតូចបានគ្រាបែបនេះចង់ដាច់ខ្យល់ធ្ងន់ហើយក៏ពិបាកទៀតផតតែស៊ាវចាន់នៅខំប្រឹងអត់ធ្មន់ទ្រាំ ណា៎មួយរបួសនៅលើដៃនាយឈាមហូក៏មិនតិចដែល។
"ចៅហ្វាយ នេះពួកអាអស់នោះវាលួចខាំ នេះចៅហ្វាយត្រូវគ្រាប់ "នាយចនលាន់មាត់ នាយមិននៅលួចខាំចៅហ្វាយនាយផងពួកអាបំបង់បាយអស់នោះមិនចង់រស់ទេហីបាញ់មិនមើលម្ចាស់សោះ។
"ចនបានហើយ អុីបូចង់ទៅខ្ទម ក្នុងព្រៃជួយគ្រាគេផងបន្តិចទៀត លោកតាមកដល់ហើយឆាប់ឡើង "ស៊ាវចាន់មិនចង់សាំុញាំុទេអុីបូមានរបួសខ្លាំងត្រូវការទៅព្យាបាល។
"ហឺសជាស្នាដៃ លោកតា ចៅហ្វាយ ចរិកថោកមិនសាហាវ "ទៀតហីមើលនិយាយចុះសមតែកាត់ប្រាក់ខែ តើនាយចនមិនចាំយួរក៏ជួយលើកអុីបូទៅក្នុងព្រៃជ្រៅដែលបាំងព្រៃក្រាស់វាជាខ្ទមដែលអុីបូរស់កាលដែលអុីឡាងស្លាប់ដំបូងនាយនៅយាមថ្នូរប្អូនស្រី។
ទម្រាំតែមកដល់ក៏កន្លះម៉ោងក្រោមកម្នាក់ៗដង្ហក់ខ្យល់ព្រោះហត់ស៊ាវចាន់មិនមាត់នាយបានគ្រាអុីបូចូលមកខាងក្នុងរួចក៏ដាក់គេទៅលើគ្រែថ្នមៗ។
"ចន ទីនេះមានប្រអប់ថ្នាំទេ "គ្រាន់តែដាក់អុីបូចុះភ្លាមស៊ាវចាន់ក៏រហ័សសួរកប្រអប់ថ្នាំរបួសនាយក្រាស់ទុកយួរមិនបានទេហូឈាមមិនឈប់សង្ស័យតែជ្រៅហើយ។
"មានចាំបន្តិច អ្នកប្រុសតូច "នាយចនស្ទុះងើបទៅយកប្រអប់ថ្នាំឲ្យស៊ាវចាន់ រួចខ្លួនក៏ដាក់ខ្លួនអង្គុយលើសាឡុងដែលនៅម្ខាងព្រោះតែនាយហត់ខ្លាំង។
"បងកុំកើតអីឲ្យសោះ ណា៎អូននៅទីនេះអូនមិនឲ្យបងកើតអីទេ "ស៊ាវចាន់និយាយតិចៗនាយកាន់ដៃអុីបូដើម្បីឲ្យគេប្រឹងប្រែងជំនះនឹងក្ដីស្លាប់ស៊ាវចាន់ចាប់កាត់អាវអុីបូរួចក៏ទាញកាំបិតមុតស្រួចមក។
"អ្នកប្រុសនេះ អ្នកប្រុសតូចចង់ធ្វើអី "ចនគ្រាន់តែឃើញថាស៊ាវចាន់កាន់កាំបិតក៏សួខ្លាចគេចាក់សម្លាប់អុីបូទើបខ្លួនរហ័សសួឡើងស៊ាវចាន់ផ្អាកបន្តិចនាយបែសម្លឹងមើលទៅកាន់នាយចន។
"បើមិនវះយកគ្រាប់ចេញ វានៅតែហូឈាមបែបនេះ "ស៊ាវចាន់ចងចិញ្ចើមឆ្ងល់គ្រាប់វាចូលទៅដល់ខាងក្នុងនាយត្រូវយកវាចេញមក។
"រឿងកាំបិតទុកឲ្យខ្ញុំវិញ អ្នកប្រុសចាំដេរឲ្យចៅហ្វាយទៅ "នាយចនស្នើរខ្លួនធ្វើជាអ្នកវះយកគ្រាប់វិញ ដោយលែកស៊ាវចាន់មិនមាត់នាយងក់ក្បាល នាយចនបានលាងដៃឲ្យស្អាតរួចយកស្រាមួយដបមកនាយបានចាក់លាងកាំបិតរួចក៏ យកភ្លើងរូលកាំបិតឲ្យក្ដៅមុននឹង យកទៅវះលើសាច់។
"ហើយ..គ្រាប់វានៅជិតបេះដូង "នាយចនលាន់មាត់គ្រាប់នៅជិតបេះដូងឯណោះស៊ាវចាន់ក៏ងាក់មុខចេញព្រោះខ្លាចឈាមតែក្នុងចិត្តនៅតែបារម្ភ។
"ធ្វើយ៉ាងមិចទៅ ចឹង "ស៊ាវចាន់បារម្ភណាស់តែនាយធ្វើអីមិនកើតទេភាពក្លាហានមុននេះបានរសាយទៅអស់ហើយនាយខ្លាចឈាមយកតែមែនទែនឈាមអុីបូហូមកច្រើនណាស់គេធ្លាប់តែកាចសាហាវប្រែជារងាញ័រញ៉ាក់ដូចកូនក្មេងគ្រុនក្ដៅ ស៊ាវចាន់យំស្ទើរអស់ពីខ្លួនឡានក៏នៅខាងក្រៅបើចេញទៅក៏នាយមិនដល់ជីវិតដែលបើនាយស្លាប់បាត់អ៊ីបូលះបង់ឥតប្រយោជន៍ហើយ។
"មិនអីទេ នេះជារបួសលើកទី5ហើយ "នាយចនសើចទាំងហួសចិត្តនឹងខ្លួនឯងនាយក៏ខ្លាចមិនចាញ់ស៊ាវចាន់ដែលតែនាយគ្មានជម្រើសទេមានតែនិយាយអួតប្រាប់ទៅស៊ាវចាន់ នាយចនបានវះរួចក៏យកគ្រាប់មកបានយ៉ាងជោគជ័យ នាយធ្វើការដេរផ្ជាប់យ៉ាងស្អាររួចក៏ដាក់ថ្នាំ។
"រួចហើយ ហិក "ទីបំផុតក៏រួចនាយចនបាន ដើរចេញទៅសម្អាតខ្លួនទុកឲ្យស៊ាវចាន់នឹងអុីបូនៅតែពីនេះស៊ាវចាន់រលីងរលងចូលក្បែអុីបូនាយប៉ះមុខនាយក្រាស់ថ្នមៗបេះដូងស្ទើធ្លាយចេញមកក្រៅ។
"បើអាចយកជីវិតអូន ប្ដូរនឹងជីវិតបង អូនមិនប្រកែកឡើុយ ហិក សាច់ឈាមគឺប៉ាជាអ្នកបង្គើត ចំណែកបេះដូងគឺបងជាអ្នកបង្កើត អុីបូ បងកុំគេងបែបនេះអីឆាប់ដឹងខ្លួនឡើងមកណា៎ អូនទ្រាំឃើញបងគេងទាំងបែបនេះមិនបានទេ ហិក "ស៊ាវចាន់សម្រក់ទឹកភ្នែកសម្លឹងមើលរាងកាយដេកស្ដូកស្ដឹងនាយចុកឆ្អល់ជាខ្លាំងនាយមិនអាចទ្រាំឃើញគេគេងលើគ្រែបែបនេះទេគេគេងមួយថ្ងៃបេះដូងនាយឈឺមួយថ្ងៃ នាយចង់ធ្វើជាគេងលើគ្រែនេះ បើអាចយកជីវិតនាយបាននាយមិនខ្លាចនឹងសងតម្លែតមស្នងឡើយ។
"ហិក ហិក បងល្ងង់ពេកហើយ អុីបូហេតុអីបងជួយសង្រ្គោះអូនបែបនេះអូនជាកូនសត្រូវជាកូនឃាត់ករ ហិកអុីបូ បើបងយ៉ាងមិចយ៉ាងម៉ាទៅអូននឹងស្លាប់ទៅជាមួយបងហើយ ហិក "ហិកស៊ាវចាន់យំស្រស្រាក់ ស្រស្រាន នាយបារម្ភពីគេណាស់នាយគិតមិនយល់ទេនាយសមតែស្លាបើមិនមែនគេ ហេតុអីគេជួយនាយមលរហូតចុះពាក្យគេនិយាយថាស្អប់នោះហេតុអីគេជួយនាយ។
"អា៎.. គឺថា អ្នកប្រុស បន្តិច ខ្ញុំនឹងទៅវិញដើម្បីធ្វើកាដែលចៅហ្វាយបានប្រាប់ ខ្ញុំសុំផ្ញើចៅហ្វាយផង ប្រហែលជា2.3អាទិត្យអីខ្ញុំមកវិញហើយ ព្រោះនៅទីនេះយួរមិនបានទេនាំតែលោកតាសង្ស័យ "នាយចនបានចូលមកវិញចំពេលស៊ាវចាន់កំពុងគេងលើទ្រូងអុីបូនាយ សម្រួលអារម្មណ៍រួចនិយាយទៅកាន់ស៊ាវចាន់នាយមានការសំខាន់មិនអាចនាំចៅហ្វាយទៅទេ។
"មិនអីទេ លោកទៅចុះ "ស៊ាវចាន់ងើបពីទ្រូងអុីបូរួចនាយងក់ក្បាលនាយចន ក៏ឱនគោរពដោយចិត្តស្មោះ ពីពេលនេះទៅគេគឺជាម្ចាស់តូចរបស់នាយ ហើយនាយចនបានដើរចាក់ចេញខ្ទមនេះបាំងព្រៃជិតគ្មានមនុស្សដឹងថានាយនៅទីនេះឡើយ ។
កាត់មកមើលភូមិគ្រឹះវ៉ាងវិញម្ដងនាយចនបានឲ្យមនុស្សយកកាដូទៅឲ្យលោលវ៉ាងនៅឯភូមិគ្រឹះហើយលើកហេតុផលថាអុីបូចេញទៅក្រៅប្រទេសកូនចៅលោកតាក៏ស្លាប់ម្នាក់ដូចគ្នាកាលថ្ងៃមិញតែនាយចនបានផ្ដូរសាកសព្វ។
"ហឺស គឺដៃរបស់អាចាន់ "លោកតាញញឹមយ៉ាងកំណាចពេលឃើញដៃនឹង ខ្សែដៃដែលអុីបូបានទិញជូនស៊ាវចាន់លើកមុន។
"លោកម្ចាស់សម្លាប់ វារួចកាត់វាកង់ៗ ផ្ញើទៅលោកស៊ាវហើយ ពេលនេះនៅតែលោកស៊ាវម្នាក់ទេដែលជាសត្រូវចុងក្រោយនេះជាអាត់សម្លេងដែល លោកម្ចាស់បានថត"នាយចនបានហុចទូរស័ព្ទទៅឲ្យលោកតាព្រនទាំងរូបភាពការដូមានក្បាលទៀតផង។
"(នេះ..នេះលោកយកខ្ញុំមកសម្លាប់ចោលហេ៎ស)"
"(ហិុម.. វាល្មមហើយ ដែលឯងត្រូវសងជីវិតប្អូនយើងមកវិញ អ្វីៗក៏ចប់យើងក៏លើកទោសឲ្យប៉ារបស់ឯង ដូចគ្នា )"
" (ហិក វាលឿនពេកហើយ ហិក តែបើនេះជាអ្វីដែលបងចង់បានអូនមិនអាចឃាត់បងទេ ហិក វាជាការសងសឹកដែលបងចង់បានហើយ អុីបូតើកន្លងមកបងធ្លាប់ស្រឡាញ់អូនទេ បងធ្លាប់មានចិត្តអាណិតអូនទេ បងជឿអូនទេ អូនមិនបានខុស ហិក) "
"(អូន ស្រឡាញ់បង បងជាសាតាន់កំណាចក៏ជាម្ចាស់ជីវិតអូនហើយ ដើមឡើងក្រៅពីប៉ារបស់អូនទៅមានតែបងទេ ដែលឲ្យកាដូថ្ងៃកំណើតមកអូន បងការពារបង ជួយអូនពីការស្លាប់ ហិក) "
"(អូនយល់ហើយ បងសម្លាប់អូនមក)"
"(បើមានជាតិក្រោយ យើងនឹងស្រឡាញ់ឯងវិញ ស៊ាវចាន់)"
ផាំង~
"ល្អធ្វើបានល្អណាស់ ចៅប្រុស "លោកតាញញឹមសមចិត្តរួចក៏ចុចបិទទាំងការមានជំនឿចិត្ត ទីបំផុតស៊ាវចាន់ស្លាប់ហើយគាត់ពិតជាមានក្ដីសុខខ្លាំងណាស់លើលោកនេះនឹងលែងមានកញ្ជ្រោងបីសាចចាំពង្វក់ចៅប្រុសគាត់ទៀតហើយ។
កាត់មកលើកោះឯណេះវិញក្លារីសន្លប់មិនទាន់ដឹងខ្លួនទៀតវាក៏ច្រើនម៉ោងដូចគ្នា លីជាបានចូលមកខាងក្នុងដើម្បីមើលក្លារីដែលសន្លប់ពេលបញ្ចប់សង្គ្រាមស្នេហ៍។
"ជះទឹកទៅលើវា ទៅ "លីជាបានបញ្ជាកូនចៅឲ្យជះទឹកត្រជាក់ទៅលើក្លារីកូនចៅទាំងមោះមិនមាត់ពួកគេឱនគោររួចក៏លើកធុងចូលមក។
ឈូ~
"អា៎យ...."អ្នកណា៎មិនភ្ញាក់ផ្អើលទៅទឹកទាំងត្រជាក់ធ្វើឲ្យកាយនាងស្ទើតែរហែកវាពិតជាឈឺ ព្រោះតែស្លាកស្នាមដែលបន្សល់ទុកនោះធ្វើឲ្យនាយងឈឺចាប់នាងក្រហាយខ្លាំងណាស់។
"ល្មមក្រោកមកបានហើយ ឆាប់ងើបទៅធ្វើការងារទៅ កុំមកសុីបាយអស់អង្ករ "លីជាបានស្រែកសម្លត់ក្លរីទាំងមុខមាំក្លារីពេបមាត់នាងឱបកាយដែលរងាញ័រញាក់នោះមិនដឹងថានាងសាងកម្មពារអីទេត្រូវគេរំលោភហើយធ្វើបាបមើលតែសត្វធាតុបែបនេះ។
"ពួកឯងចេញទៅយកសម្លៀកបំពាក់ មកឲ្យនាងទៅ "លីជាបញ្ចាកូនចៅនាងក៏ចេញទៅវិញបាត់មួយសន្ទុះក្រោយមកក្លារីក៏ស្លៀកពាក់រួចនាងដើរតាមកូនចៅលីជាមកដល់ភូមិគ្រឹះមួយដែលធំ។
"ចូលទៅ "កូនចៅលីជាបានបង្គាប់ឲ្យនាងចូលទៅខាងក្នុងក្លារីមិនមាត់នាងដើរចូលទៅខាងក្នុងអ្នកបម្រើគ្រប់គ្នាសម្លឹងមើលមកនាងទាំងភ្ញាក់ផ្អើលនឹងអាណិតអាស៊ូ។
"មកហើយហេ៎ស ចឹងឆាប់មកដួសបាយឲ្យយើងទៅ "លីជាគ្រាន់តែឃើញក្លារីចូលមកនាងបញ្ចាឲ្យនាងតូចដួសបាយអ្នកបម្រើគ្រប់គ្នាស្ងាត់សម្លឹងមើលពួកគេទាំង2។
"បើឃ្លានក៏ដួសច្រាស់ ខ្លូនឯងទៅចាំបាច់ប្រើខ្ញុំដែល "ក្លារីដោយហេតុជាកូនអ្នកមានក៏ស្រែកជំទាល់ នាងមិនធ្លាប់ដួសបាយឲ្យនរណា៎ទេ នាងមិចនឹងដឹងគេដួសបាយមិចក្លារីបានដើរទៅតុបាយទាំងទឹកមុខស្អុយប៉ែ។