Nakarating ako sa bahay na malapit na mag 10pm, inaantok na din ako mabuti nalang at gising pa ang ulirat ko habang nagbabyahe ako kanina. Sinalubong naman ako ng parents sa loob ng gate pagkatapos ay tinimplahan ng gatas. They understood what happened at masaya pa silang natulungan ko si Ma'am Vivien.
Malapit na mag alas onse pero hindi pa rin ako makatulog. Iniisip ko pa rin ang nangyari kanina samin ni Ma'am Rhea.
It's the first time that I've feel her soft lips on mine. Hindi umaalis sa isip ko ang nangyari. But, a question is lingering in my mind.
What if Sir Montejo already kissed her?
Am I her first kiss?
First kiss niya ba ʼyong Montejo na yon?
Nagkumot ako at bumalikwas para maayos ang higa ko, at onti-onti kong sinasarado ang mata ko. I'm sleepy and I can't stop it anymore.
Sa pagsarado ng mga mata koʼy napadpad ako sa madilim na sulok, sobrang dilim, wala akong makita. I tried to find a light pero wala rin akong makita, natakot ko, kinakabahan ako. Parang nasa silid ako na walang kahit ano. I sat on a dark corner nang may biglang tumakbo sa harapan ko.
"W-who are y-you?" takot kong tanong.
Pero walang sumasagot sakin. Tumakbo ulit ito at tumayo ako para patigilin ang tumatakbo.
"Stop it already! stopp!!" sigaw ko dito but it seems like it can't hear me.
Dumaan ulit ito sa harap ko kaya sinundan ko na ito, balak ko siyang patigilin sa pag takbo, gusto ko siyang abutin, pahintuin.
Frantically, I continued to chase after the shadow that's swiftly moving through the dark void, but in an instant, the darkness transforms into an endless ocean, and I'm once again stranded and fearful.
Andito na naman ako sa puso ng dagat, ito na naman but this time, it's new.
I cry out for help, but my pleas echo unanswered.
Desperate to survive, I struggle to swim, attempting to stay afloat. Lumangoy ako para hindi ako malunod. Then, unexpectedly, a cold hand grasps me and pulls me deeper into the abyss.
I can't make out its face, and I question its identity, "Who are you!?" I asked.
"Me." Sagot nito. Hindi ko pa rin maaniag ang mukha nitong napakadilim.
Before I can fully comprehend those words, my breath is stolen, and I find myself sinking into the depths, unable to escape the drowning waters.
"AAAAAAHHH!!" sigaw ko nang magising ako from that nightmare again.
Naghahabol ako ng hininga habang nakaupo sa kama ko, trying to understand what does it mean.
Me?
Tagaktak ang pawis ko nang tumayo ako at kumuha ng tubig sa table ko. Tiningnan ko ang oras and it's 4 in the morning. Napasampal ako sa sarili ko, ano ba bakit palaging iyon nalang ang napapanaginipan ko simula nang makilala ko si Ma'am Rhea. May connect ba ang dreams ko sa kanya?
Hindi ko alam, baka coincidence lang din.
Pero halos mag-iisang buwan na din na ganun ang panaginip ko.
Umupo nalang ako sa upuan ng desk ko tsaka tiningnan ang pininta kong mukha niya, hinawakan ko ito and I caress it with my hand as I closed my eyes.
"Siguro ganun," I spoke to it, "Kasi lunod na lunod ako sayo." I added, smiling.
Tiningnan ko lang ang painting niya at hindi ko na namalayan nakatulog ako sa mesa ko.
Buti nalang, baka bukas magiging kamukha ako ng panda.
...
I woke up at my desk, realizing I must have dozed off during the night. Glancing at the clock, I saw it was already 7 in the morning, and I hurriedly left my room to head to the bathroom for a shower.
After a few minutes ay natapos na ako at pumili na ng damit while blowing my hair to make it dry.
I opted for a simple yet stylish outfit, pairing a white t-shirt with sleek black pants, tucking the shirt neatly into my pants and adding a black belt for a polished look. To prepare for the training in the afternoon, I also grabbed a turtle neck khaki coat, adding an extra touch of sophistication to my ensemble.
Bumaba na ako dala ang bag kong puno ng materials para sa paintings, nakahanda na ang breakfast pagkadating ko sa table.
That's why I like it here pag kasama ko sila mom because I don't have to cook for myself at hindi na ako namomoblema ng kakainin.
"Drink your coffee, sweetheart." Sabi ni mom while handing me the coffee she made.
"Thanks mom! I love you," sukli ko dito at nginitian niya ako. Napansin kong wala si dad kaya nagtanong ako.
"Asan pala si dad?" tanong ko.
"Your dad has an appointment with someone from US," Mom replied.
Naisip kong baka ayon nga ang ate ni Charlotte kasi galing raw sa US tapos si dad ang makakatrabaho.
Sana hindi tumawag ang gagang ʼyon mamaya baka ma-late na naman ako and btw hindi ko na nakikita si Raya, nasan na kaya ang gagang ʼyon?
Natapos akong kumain at nagmamadali ng lumabas na mansion. Nagmamadali akong sumakay ng kotse may isang oras at kalahating minuto pa akong babyahiin para makarating sa University.
Bakit ba ang layo ng Silvestre.
Ginusto mo ʼyan Elie, wag ka na magreklamo!
Nasa kalagitnaan ako ng biglang tumunog ang cellphone ko, napapikit ako, sigurado akong ang bruha na naman ʼyan.
Tiningnan ko ang pangalan ng tumatawag at hindi ako nagkakamali, si Charlotte na naman.
"Anooooooo?" tanong ko sa kabilang linya, magpapasundo na naman ʼtong bruha na ʼto.
Tumawa muna ito bago sumagot sakin, "Wala ingat ka! malapit na pala dumating si Ma'am Rhea, malalagot ka na naman Ms. Mercedez HAHAHAHAHAHAHAHA" sabi ni sabay tawa at baba ng call.
Napapikit ako sa inis, sarap talaga tanggalan ng balat ang babaeng ʼyon!
Tumingin ako sa orasan at alas nuwebe na pala pero malapit naman na akong makarating sa unibersidad. Konti nalang at sanaʼy hindi ako ma-late.
Papasok na ako sa gate nang may nahagip ako imahe ng babae, naglalakad ito papasok ng gate, I stopped the car and squint my eyes to clarify the person.
"Raya?" tanong ko dito.
Napatingin naman agad ito sakin saka dali-daling pumasok ng kotse ko kasi hindi pa naman ako pumapasok sa gate.
"Thank God!" she exclaimed, halatang pagod.
"Anong nangyari sayo? saka bakit ngayon lang kita nakita ulit?" tanong ko sa kanya.
Mas inuna niya pa ang manalamin at mag lagay ng lipstick keysa sagutin ang tanong ko.
"Nag vacation kami sa Hawaii at na-stranded ako mag-isa kasi nawala ang passport ko," sagot nito sakin sabay lagay ng make ups niya sa bag nito.
"Tanga kasi. Asan ang sasakyan mo at bakit naglalakad ka?" tanong ko, pumasok na kami sa gate at papunta na sa parking lot.
"I ran out of gas," iritabling sagot niya.
"And your car?" tanong ko ulit.
"I left it at the highway near Pobrio Street at sumakay nalang ako ng taxi." She explained.
"Akala ko patay ka na kasi hindi ka na nagpaparamdam dito," I stated. Pinark ko na ang kotse ay inayos ang buhok ko.
"Patay your ass!" pabirong sigaw nito saka tinapik ako sa likod. "Let's go!" she said filled with excitement.
Parang ngayon lang dito nag-aral kasi tumalon-talon pa pagkababa niya.
"Your classroom is in the next building so see yah later!!" sigaw nito nang nakalayo na sakin saka pumunta sa engineering's building.
Kumaway lang ako as a response tsaka lumakad nang mabilis papunta sa building namin. Inantay ko ang elevator na bumaba habang nakasandal.
Nakatalikod ako nang biglang may humintong boots sa likuran ko, naging malamig ang mainit na temperatura kani-kanina lang. Dahan-dahan akong tumingin sa likod at nagtama na naman ang mga mata namin.
Ma'am Rhea's eyes is burning while staring at me. Hindi ko alam kung ano na naman ang nagawa ko at ganito ang titig niya sakin.
Her intense gaze felt like it was peering right into my soul, her eyebrows almost meets as she stares at me.
Iniwas ko ang tingin ko sa kanya, when the elevator doors opened, I gestured for her to enter first, because I'm her gentle woman wife.
Pumasok naman siya nang padabog saka pumasok na rin ako, pumwesto ako sa likod gaya ng dati para mas makita ko ang suot niya.
I notice how stunning she looked today. She wore a tight-fitting red sleeve that accentuated her beauty, paired with a black silky skirt that showcased her long, fair legs. I couldn't take my eyes off her as I admired her appearance, I bite my lips intentionally.
The elevator ride with her felt like an eternity. Ang bagal na naman ng takbo ng elevator.
The spacious silence between us was almost suffocating, and I could sense the tension in the air. I tried to steal glances at her, but her cold and composed demeanor made it hard to read her emotions.
Ano na naman kaya ang iniisip nito.
Finally, after what seemed like an eternity, she broke the silence.
"Did you enjoy your evening with Vivien?" she asked, in her usual sophisticated voice.
Ma'am Vivien? anong kinalaman ni ma'am dito?
Her question caught me off guard, trying to understand what she said.
"Yes, I drove her home." I replied.
She nodded, not giving away anything, and the silence returned.
I stepped forward para mapantayan siya kung nasaan siya. She then surprisingly looks at me. I could feel her eyes on me, and it made my heart race.
It was clear that something was bothering her, but she kept her emotions hidden behind that sophisticated facade.
I wondered what was going on in her mind and if she felt the same pull towards me that I felt towards her. But for now, I had to be content with the moments we shared, even if they were filled with silent tension.
Nakarating kami sa third floor, finally. Nauna siyang lumabas sakin parang hangin na naglakad sa hallway not even sparing a glance at me. Nakarating agad siya sa room namin and guess what?
Sinarado niya nang malakas ang pintuan at napatigil ako.
What's with her today?
Pagkarating ko sa labas ng room ay binuksan ko nang dahan-dahan ang pintuan tapos sumilip, nakita ko kung paano naging mga yelo ang mga colleagues ko, as in lahat sila hindi gumagalaw including Charlotte.
Dahan-dahan akong pumasok at humakbang but still I can feel her gazes on me as if I did something wrong with her, something is off.
Umupo na ako sa designated seat ko at nagsimula na siyang mag discuss, napapansin ko rin kung paano niya dinidiin ang pagsulat niya sa whiteboard tapos ang talim ng mga titig sakin.
"Everyone, stand up!" Her authoritative command echoed through the room, instantly making all of us rise to our feet.
We knew better than to hesitate, her presence demanded obedience.
"Grab your brushes, hold them up, and drop them, then repeat that motion for five minutes. I'll be observing closely," she declared, settling herself on the table, legs crossed, and arms folded.
Her gaze was piercing as she looked at each of us, exuding a sense of superiority.
She is so gorgeous, it's killing me.
"Ano ʼto PE?"
"Nugagawen?"
"Mag e-exercise ba tayo?"
Reklamo ng mga colleagues ko. Totoo naman kasing hindi namin alam kung bakit kami inutusan ng ganito e wala namang connect ʼto sa course namin for sure.
"Silence!" she exclaimed, madly. "I don't want to hear any of your complain, if you can't do it then go out and I will fail you immediately." She added, using her cold but intense voice.
Agad naming sinimulan ang pinapagawa niya. Hulog ang brush tapos kunin ulit tapos hulog ulit, cycle lang. Ulit-ulit naming ginawa. Nagrereklamo na ʼyong iba pero sa mahinang boses lang, sinisigurado nilang hindi maririnig ng masungit na propesora kung hindi lagot sila sa dragon na ʼyan.
Natapos ang five minutes, "Stop!" she commanded.
Tumigil kami sa ginagawa namin na may kasamang hingal, nakakahingal naman talaga.
"This activity will bring clarity to your understanding," she explained as she walked around the room, observing the brushes held by my colleagues. "In art, and especially in the competition, how you handle your brush is symbolic of your confidence. If your brush falls, it represents a moment of uncertainty, but you must learn to pick it up and paint again with confidence."
Her words carried a profound meaning, and I couldn't help but admire her brilliance. She was able to convey the importance of resilience through the simple act of holding a brush.
"Remember, a painting is incomplete without the brush," she emphasized, folding her arms as she returned to her table. Her words resonated with us, leaving us in awe and amazement.
Siya na siguro ang favorite ni God. Nasa kanya na ang lahat e.
"Sit down," she said with her authoritative tone.
Lahat kami ay naupo at manghang-mangha sa sinabi niya, I can't help myself to admire her even more.
That's my wife!
Nag discuss pa siya ng variety ng mga concept sa art at pagkatapos ay dinismissed niya na kami. She didn't glance at me nung umalis siya, diretso lang tapos malakas na naman ang pagkasarado ng pintuan.
Mamaya may practice na naman kami pero I'm not sure kung pupunta ba siya or hindi basta ako pupunta ako, mag-aantay ako sa kanya doon.
Our subjects ended quickly and it's lunch time na. Lumapit sakin si Charlotte at alam kong isasama na naman ako nito sa cafeteria, well I miss eating with them.
"Guess who's back!!!??" pasigaw niyang sabi sakin. Para talaga siyang baliw na nakatakas sa mental.
"Alam ko na kung sino ʼyan!" sagot ko dito, I gestured na babatuhin ko siya ng notebook tas umilag naman ito that cause me to laugh at her.
"Gaga ʼto!! saksakin kita ng ballpen e!" irita nitong sigaw.
"Bat ka gagalit?" pang-aasar ko sa kanya.
"Hindi ako galit but anyway Raya and Sav is back! the squad is back!! yess babyyy!!" nae-excite na sigaw nito habang sumasayaw na parang tanga sa harap ko.
Tinampal ko siya ng notebook para huminto, "Tama na! malayo ang mental hospital dito tsaka mahihirapan kaming ihatid ka doon." Natatawa kong sabi.
"Let's go sa building nila Raya para makita na ang mga pogis!!" sabi nito sabay kuyog sakin palabas ng room.
"Raya? Bakit doon pwede naman dito." Angal ko.
"Andami mong reklamo, tara na!" sabay kuyog sakin ni Charlotte palabas ng room.
Sumakay kami ng elevator ni Charlotte kasi sa engineering cafeteria kami kakain kina Raya. Nagkatuwaan pa kami habang inaantay bumukas ang elevator pero natigil agad kami nang lumuwa ang dalawang pigura sa harap namin, magkahawak ang kamay.
"Good day Ma'am Rhea and Sir Montejo," sabi ni Charlotte nang mahinhin.
"Good day," tipid na sagot ng lalaki.
Nanikip ang dibdib ko bigla. Iniwas ko ang tingin sa kanila at pinilit kong kuyugin si Charlotte para sa hagdan nalang kami dumaan kasi ayukong sumabay sa dalawang ʼto.
What if sila na talaga?
I'm looking at their hand, holding each other. Ansakit sa mata.
"What are you doing babe? sabay na tayo dito!" sabi sakin ni Charlotte sabay hawak sa kamay ko. Siguro alam niya ang nararamdaman ko ngayon kaya naisip niya ʼto.
"Ahhh..." I hesitated.
Nag boombastic side-eye sakin si Charlotte with the looks of "sige na sumabay ka nalang" at na gets ko ang gesture niya na ʼyon.
"Yes, why not babe?" I replied smiling tapos hinawakan ko ang kamay ni Charlotte.
Nararamdaman ko na naman ang mainit na tingin sakin ng propesora nung makita niya ang kamay ni Charlotte na nakahawak sakin.
Pumasok kaming pilit ang ngiti, sa totoo lang mas pipiliin ko pang bumaba gamit ang hagdan keysa dito na mabilis nga pero dinudurog naman ang puso ko sa nakikita ko.
The tension the elevator holds is very intense. I can feel the dark aura na pinakawalan ni Ma'am Rhea.
Pinilit kong kunin ang kamay ni Charlotte sakin pero hindi niya ito binibitawan, "Tangina, mamaya na kolokoy ka." Bulong nito sakin.
"Ang init ng kamay mo kasi hindi ko bet," sagot ko na pabulong rin.
"Para ngang gripo ang kamay mo basang-basa na ang kamay ko," bulong ulit nito sakin. Sabay kaming naghagikhikan ni Charlotte.
Kami lang ang nakakarinig ng mga boses namin kaya tumingin samin ang lalaki nung naghagikhikan na kami ni Charlotte.
Hindi ko talaga mapigilang hindi tumawa despite sa situation namin.
Ngumisi samin si Sir Montejo nang marinig kaming naghagikhikan.
Nakikisali oh bakit kasali ka ba?
Hawak pa rin ni Charlotte ang kamay ko nang nakarating kami sa ground floor ay inantay muna naming lumabas ang dalawa bago kami sumunod. Pagkawala ng dalawang professor ay todo tawa si Charlotte sabay pahid ng mga palad niya sa suot nito.
"HAHAHAHAHAHAHAHAHAAHA nakita mo ʼyon?" natatawang sabi niya.
"Mukha ba akong bulag?" pabalang kong sagot.
Naglalakad na kami papunta sa engineering building tapos kami lang ang pinagtitinginan ng mga student dahil ang ingay ng baliw na ʼto.
"No cause did you saw how her eyes shifted on mine na para akong pinapatay sa isipan niya nung hawakan ko ang kamay mo?" na-eexcite nitong tanong sakin.
"I know I know!" pasigaw kong sagot dala na din na sinusuway ko siya kasi baka makabunggo ng ibang student sa daanan.
Nakarating kami sa building kung nasaan sila Raya and Sav. Walang pinagkaiba ang cafeteria namin sa kanila pero maganda lang ang design ng mga walls at colors nito.
"Charryyyy! Freyy!!" sigaw ni Raya sa malayo. Kasama niya si Sav na nakangiti samin habang nakasandal sa mala sofang upuan.
Patakbong lumapit si Charlotte sa table nila na parang batang nae-excite mag kwento. Normal lang akong naglalakad habang pinagtitinginan ng ibang mga students. Some of them are men and some of them are women na engineering, I guess.
"Uyy Sav! kamusta kayo ni Cat?" tanong ko nang umupo na ako.
"We're perfectly fine," she said, smiling. "We spent our time in Germany together."
"Eeyyyy... yiieeee!" sigaw ni Charlotte habang kinikilig.
"Did she enjoy it?" Raya asked.
"Of course, more than you expect." Hambog na sagot nito.
"Sussss parang kailan lang nambababae pa HAHAHAHAHAHAHA," asar ni Charlotte.
"Tumahimik ka nga!" naiiritang sigaw ni Sav pero imbes na manahimik kami ay mas natawa kami sa accent niya.
Nahihirapan siya mag-tagalog.
"Sav say potanginamo!" asar ni Charlotte habang natatawa.
"Hoy HAHAHAHAHAHAHAHAHAAHAHA you don't is never to be!" Dagdag ni Raya na sanhi ng ingayan naming apat.
"Don't Sav is whatever whenever to be together!" dagdag ni Charlotte at halos mamatay na kami kakatawa pati si Sav natatawa rin sa mga kalokohan ni Charlotte.
Tawa kami nang tawa na halos humiga nalang si Charlotte sa sahig sa kakatawa nito, pati rin sila Raya and Sav na hawak ang tiyan habang tumatawa.
Natigil lang ang tawanan namin nang may lumapit na lalaki kay Raya, may dala itong bulaklak na mamahalin at mga chocolates.
"Soraiya Zenecc Smith, please let me court you!" sabi ng lalaki pagkabigay ng bulaklak kay Raya.
Tinakpan namin ang mga bunganga namin except kay Raya because alam namin na matatawa na naman kami.
"How many times I told you I don't like boys!" naiiritang sagot ni Raya sa lalaki.
Marami ang nanood na mga engineering student sa eksena ni Raya at ng lalaki, pati na rin kami.
"I will make you change your mind, just give me a chance." Sagot ng lalaki, parang ang hambog nito kung magsalita.
"Umalis ka na kasi boy," wika ni Charlotte, "Hindi interesado sa tite ʼyang si Soraiya kaya umalis ka na! chu!, chu!" pagtataboy nito.
Humarap ang lalaki kay Charlotte sabay nagsabing, "So y'all are fucking lesbians?" nakangisi nitong tanong.
Tatayo na sana ako pero pinigilan ako ni Sav, "Let me handle this." She commanded as she stood up facing the man.
Bahagyang nagulat ang lalaki nang makita ang mukha ni Sav, maybe hindi niya namukhaan kanina kaya ang taas ng tingin niya sa sarili niya pero ngayon takot na takot na siya.
Well, si Sav lang naman ang only daughter ng owner ng university na ʼto.
"I'll give you a choice," Sav said while tapping the man's shoulder, "Leave or i'll kick you out of this school.
"S-sorry..." Nauutal nitong sambit, "Miss Savannah Silvestre! I'm sorry!" yumuko ito at umalis agad.
Pagkaalis ng lalaki ay tumingin samin si Sav with "You see it's easy peasy" look.
"Kainis mga lalaki ngayon, ano?" wika ni Charlotte.
"Sinabi mo pa!" sagot ni Raya.
"What if naging straight ka bigla Raya tapos sagutin mo ʼyon?" natatawang tanong ko kay Raya.
"Madali lang ʼyan, tawagan ko kayo tapos baliin niyo katawan ko para maging baliko ulit ako." Sagot nito. Sabay na naman kaming tumawa lahat kaya ang ingay ng table namin.
Lumipas ang isang oras at tapos na kami kumain at magtawanan. Nagpaalam kami sa isa't isa at pumunta na sa buildings namin para sa afternoon class tapos si Raya naiwan lang kasi taga roon naman talaga siya.
Sumakay kami ng elevator ni Charlotte at pagkarating naman namin sa third floor ay biglang tinawag ng kalikasan ang kasama ko kaya naiwan ako sa hallway.
Malapit na ako sa room nang masalubong ko sila Ma'am Rhea at Ma'am Vivien. Nakangiting sinalubong ako ni Ma'am Vivien. Tumingin ako kay Ma'am Rhea but she averted her gaze and I saw she clinched her jaw when Ma'am Vivien hugged me.
"Rhea told me na may practice ka later, bisitahin kita doon after ng class ko." Ma'am Vivien stated.
"Eeh.. hindi na po kailangan ma'am," sagot ko habang ngumiti ng pilit.
"Come on, it's just a visit okay? tsaka I'll bring you food." She offered.
Nagnakaw ako ng tingin kay Ma'am Rhea at halos magkasalubong na ang kilay nito habang nakatingin kay Ma'am Vivien.
Ano bang mali sa babaeng ʼto?
"O-okay ma'am." Sagot ko kasi wala naman na akong magawa, alangan e reject ko.
Pagkarinig ni Ma'am Rhea sa sinabi ko ay agad itong umalis without saying a word.
"I gotta go and expect me to be there," sambit ni Ma'am Vivien at umalis na.
Pumasok ako sa room with an absent mind. Palagi nalang ganun ang attitude niya kahit saan niya ako makita. But still, may practice kami mamaya kasi may tatlong araw nalang akong natitira bago ang national art competition.
I wonder what will happen later.