It's me, hi! I'm the Problem!
After, ate Cathy called me, ay agad agad akong pumunta dito sa kanyang clinic, habang ako ay papalapit ng papalapit sa kanyang door ay natatakot ako na kinakabahan, hindi ko alam kung ano yung sasabihin ni ate Cathy tungkol sa sakit ko. Nandito na ako sa harap ng pintuan ni ate, hindi ko alam kung bubuksan ko ba or Hindi? Bubuksan ko na sana ng biglang bumukas yung pinto, si nurse Ana pala.
"Hi Samantha, pasok kana kanina kapa hinihintay ni Doc." Nakangiti niyang Sabi.
Tumango na lang ako sa kanya at tuluyan na nga akong pumasok, pagkapasok ko ay agad akong pumunta kung nasaan si ate Cathy.
"D-doc a-ate?" Kinakabahan kong tawag pansin sa kanya.
Agad naman akong tinignan ni ate Cathy at ngumiti siya sakin, but there's something in her eyes, parang kagagaling Niya lang sa iyak, nag away ba Sila ni kuya Third?
"Sam, umupo ka muna." Nakangiting Sabi Niya.
"Ate? Ano palang sasabihin mo about sa sakit ko?" Kinakabahan kong tanong.
Agad siyang umiwas sa mga mata ko, "kumain kana ba? Magpapakuha ako ng pagkain mo kay-" Hindi na Niya natuloy yung sasabihin Niya ng bigla akong nagsalita.
"Ate, just tell me, kumain na ako at hindi pa po ako nagugutom, nilalayo mo yung usapan." I said to her.
"Sam, I just want you to relax, hmmm... Sam, there's something in your heart and.... And-" Hindi Niya matulog tuloy na Sabi.
"I'm dying? Ate, just tell me please!"
Imbis na sumagot ay bigla na lang akong nilapitan at niyakap ni ate Cathy naramdaman kong mas lalo lang humigpit ang yakap niya sa akin. Hindi para bigyan lang ako ng lakas kundi para humugot din sa akin niyon.
Patuloy sa pagpatak ang mga luha ko hanggang sa makita ko ang pagtulo no'n sa kamay kong nakapatong sa tapat ng dibdib niya. Nag-angat ako ng mukha para direkta siyang tignan sa mga mata at halos madurog ang sarili kong puso nang makita kong luha niya na ang pumapatak sa akin.
"A-Ate Cathy please..."
To be honest, I don't want to know. I don't want to hear it. Pero kailangan. Kailangan kong maintindihan para malaman ko kung may kaya pa akong gawin. Ano ba ang pwede kong gawin? Ano pa ba ang pwede kong magawa para sa kaniya?
"You only have months left, Samantha." Umiiyak na Sabi ni ate Cathy sakin.
I know that there's a limit on my time. I know that my heart can reach its end any moment. I know that I'm bound to die. Alam ko lahat iyon pero hindi ko akalain na ganitong kaaga. Hindi ganitong kabilis. Kasi akala ko . may oras pa ako para makasama yung mga taong mahal ko.
Tinanggap ko naman eh. Tinanggap ko na kukunin din Niya ako. Pero bakit sobrang unfair? Bakit hindi man lang ako mapagbigyan kahit konti pa? Bakit naman saglit lang?
I only have months left.
Mariin kong pinikit ang mga mata ko nang parang malakas iyon na musika na pumipintig sa tapat ng mga tenga ko. Those words haunted me. Paulit-ulit kong naririnig.
Nang muli akong magmulat ng mga mata ay pilit na pinokus ko ang atensyon ko sa mga nasa harapan ko. Humakbang ako papasok sa kwarto kung saan ako laging chini check up ni ate Cathy at inilibot ko ang paningin sa mga nakakalat na kagamitan. Halatang may ginagawa pa siya bago Niya ako harapin. Makasunod lang sakin si ate. Hindi ko alam Kasi Ang nararamdaman ko ngayon ay halo halong emosyon.
Test tubes after test tubes, microscope slides thrown everywhere, syringes, papers stacked on every table, at kung ano-ano pang mga kagamitan ang sumalubong sa akin. The place looks busy.
Lumapit ako sa isang desk at kinuha ko ang isang papel na nakapatong doon. I scanned it and afterwards I put it back. Tinignan ko pa ang laman ng ibang mga papel pero walang pinagkaiba iyon sa mga nauna.
They're all research about different heart diseases. Not of which my condition can be explained.
Niyakap ko ang sarili ko nang makaramdam ako ng panlalamig at umikot ako sa paligid. Tinitignan ang bawat madapuan ng atensyon ko. But everything is the same. If it's not about the disease then it's about the cure; others Heart.
Hindi ko alam kung paano, I only have months left, ang sakit lang na wala akong magawa para madugtungan pa yung Buhay ko, I want to be with my brothers Kila Mommy and Daddy, I just want to spend my time with them, but how? Wala akong ginawa kundi umiyak ng umiyak dahil sa nalaman ko, hanggang sa nahihirapan na akong huminga, agad agad lumapit sakin si Doc Cathy, and the lasting I know ay everything went to be black.
Nagising na lang ako at nakita kong may mga naka kabit saking katawan, malamang Samantha, umatake na naman ang sakit mo, duh, I only have months left in this world, pero hindi ko pa rin nasasabi kila kuya ang about sa sakit ko, okay lang din naman, kasi may another new sister naman sila eh, nakakainggit lang na may kasamang lumalaban si Chel sa Tumor Cancer Niya,..... and me? Wala, I'm just alone, paano dko naman sinabi s kanila.
Nahinto ang pag iisip ko ng biglang pumasok si Doc Ate Cathy.
"Mabuti naman at gising kana, Akala ko wala kanang balak gumising eh." Pabiro niyang Sabi sakin.
"A-Ate kailangan ko ng umuwi baka hinahanap na ako." Matamlay Kong Saad.
"Sam, you need to stay here, I need to check on you every minute, hindi na ganun kalakas yung puso mo."
"But, Ate nanay Rosie will be worried about me."
"Tinawagan ko na si Nanay Rosie and-"
"Ate, don't tell me na sinabi mo na Kay nay Rosie yung condition ko ngayon?" Kinakabahan kong tanong, ayoko lang na makadagdag pa sa iisipin ni Nay Rosie, matanda na siya at alam kong meron din siyang problema na kailangang isipin.
"Don't worry Sam, I didn't tell her.about your condition, I just said to her na I want to have time with you, but Samantha, you need to tell them the truth especially to your brothers." Malungkot niyang Saad.
Hindi na lang ako sumagot dahil alam kong ipipilit lang ni ate Cathy sakin na sabihin Kila kuya yung kalagayan ko, para saan pa? Para maawa Sila sakin? They are busy on their sister Chel.
"Tell them the truth Sam, you can't do this alone, we can't do this you need them, and they have right to know, because you are their sister after all." Ate Cathy said.
She's right. It's unfair for them I should tell them. I need my family here by my side. Pero sa mga oras na ito ay hindi ko pa magawang sabihin at kumbinsihin ng buo sa sarili ko na sabihin sa kanila ang totoo. Hindi ko alam kung saan magsisimula na harapin ang bawat bukas.
Laging sinasabi sakin ni Doc Ate Cathy na may sakit ako sa puso but to be honest, Rapid progression. Isa ang salitang iyon sa mga nabasa ko. Iyon ang pantukoy nila sa sitwasyon na meron ako kung saan mabilis ang deterioration ko kesa sa iba. My disease was discovered late but it's advancing fast.
"A-ate can you tell me, what is my truly illness?" Tanong ko.
"You are a heart disease without an accurate diagnosis dahil hindi pa rin matukoy kung anong klaseng sakit ang meron ka. What we do know is that it has an abnormal rapid progression. It's in an advanced stage. And it is also not a surgical candidate because of your a high risk patient. Mahina ang katawan mo at dahil na rin sa sakit mo na hindi pa rin magawang pangalan ay hindi magagawang basta kana lang operahan dahil hindi din malalaman ang tama at siguradong treatment approach para sayo."
Naramdaman ko ang panginginig ng mga kamay ko pero ikinuyom ko lang iyon hanggang sa halos maramdaman ko ang pagkagat no'n sa palad ko. Napatigil lang ako sa ginagawa nang maramdaman ko ang kamay ni Ate Cathy na hinawakan iyon at kinulong sa sarili niyang palad.
"W-What my symptoms like? Wala bang katulad sa ibang heart disease?" mahinang tanong ko.
Your condition matched with a lot of heart diseases. We can't possibly use all the treatments for those to you. Bukod sa hindi mo kakayanin ay hindi rin posibleng gawin lahat iyon ng sabay-sabay. We can't also possibly use all the treatments without the right diagnosis. Your showing symptoms of Cardiomyopathy which makes it hard for your heart to pump blood. Isa sa dahilan niyon ay ang mahina mong heart muscles at ang problema mo sa arteries. This causes the insufficient distribution of oxygen in your heart muscle. We think there's a problem with your valves too. The rhythm of your heart also has problems which might be AFib or Atrial Fibrillation which causes your weakness, sudden palpitations, and shortness of breath. Your Atria, the two upper chambers on your heart have this sinus node that sends signals for your heartbeat. This signal travels through a pathway called atrioventricular to make the heart squeeze and send blood. With AFib those signals are a mess. Yout showing symptoms of Long QT too."
"And there's no exact diagnosis?" My voice barely came out as it breaks with the question.
"No." She said and for the first time gentleness entered her eyes as she looked back at me.
"My medications?"
"Your on blood thinners, beta-blockers, and a lot of medicines to keep you...to-"
Tumango ako at pilit na ngumiti kahit na malayo iyon sa nararamdaman ko. "To keep me alive."
"Yes. Your condition is like a domino, Samantha. Kahit na anong gawin namin may sumusulpot pa rin na bago. We think there's a mutation that you inherited that created this. Ang reason kung bakit hindi ka maaaring gamitan ng ibang Heart ay dahil sa mababang posibilidad na umepekto ang gamot. We think whatever mutation is that has a structure stronger than others had. Kahit anong gamot ang ibigay sayo ay parang sinusunog lang iyon ng sakit mo."
"Because whatever disease, I have only let its own win over my heart." Pagak na tumawa ako, "It won't let anything in if it's not as destructive as it is, is that right?"
Natigilan si ate sa sinabi ko pero sa pagkakataon na ito ay may kung anong bumalatay sa mga mata niya na para bang nakarinig siya ng isang bagay na hindi niya mapaniwalaan. Sa pagkabigla ko ay tumayo siya at nagpalakad-lakad habang bumubulong-bulong.
"Ate?" I asked when she continued pacing.
"I don't know if it's possible but can we create something with the same strength and structure of the mutation but with a beneficiary component from the others Heart?"
Naguguluhan na nanatili lang akong nakatingin sa kaniya. Hindi ko alam kung tama ang iniisip ko na tinutukoy niya. Hindi ko alam kung posible pero gusto kong umasa. Base na rin sa nakikita kong pagkabigla sa mga mukha niya.
"Do you want to create a replica of my disease?" I asked to confirm.
"And to put something inside it." She said as a smile curved her lips. "Something that can deceive the mutation and let the replica in while carrying the substance from the other's Heart. It will be a direct treatment." Ate Cathy said.
"Posible ba?" Tanong ko.
"It's extremely rare-"
Muli ko lang pinutol ang sasabihin pa ni ate. "It is rare but in two generations that disease proved itself to be repetitive. Dalawang tao na ang meron ng sakit na iyon. Hindi ba posibleng meron pang ibang tao na meron din no'n na maaaring kuhanan ng sample? There must be someone."
"Someone that we need to die."
Bumuka ang bibig ko para sumagot sa sinabi niya pero walang salitang lumabas doon. Dahil tama siya. Para makuha namin ang kailangan namin ay may taong kailangan na mawala. There's no way that she could get enough samples without killing that person.
But I can't let go. I can't let myself die. Even if it means I need to rip someone's heart out. Even if it means blood will trickle down my hands and soil my soul.
I will take that.
"If ever we can find someone, we can use the other's Heart on them to give them a chance." Ate Cathy said.
"Kapag gumaling sila, paano si ako?"
It is selfish. It is unkind. I know that...but if I have to make a choice it will be anything that will keep my heart beating.
"This is still a moot point. Hindi pa rin naman natin alam kung makakahanap tayo ng taong may kaparehas na sakit mo. It will be difficult to find one that has the disease and even if we do, we just can't take your heart especially if the person still has a fighting chance. Unless that person is on the end of the disease then we can't do anything."
This is too much. Everything is too much. I can't. Hinila ko ang kamay ko na hawak muli ni ate Cathy at mabilis akong tumayo at tanggalin lahat ng nakadikit sakin at tumalikod para umalis. Hindi ko alam kung saan ako dinadala ng mga paa ko. Basta ang gusto ko lang makalayo. Gusto ko lang huminga.
Ang mabibilis kong mga lakad ay naging takbo hanggang sa naramdaman ko ang malamig na hangin na yumakap sa akin na lalong dumagdag sa nararamdaman kong panginginig. Sa nanlalabong mga mata ay nagpatuloy ako sa pagtakbo dahilan para hindi ko makita ang dinadaanan ko.
Sumasakit ang kirot sa mga tuhod ko nang bumagsak ako sa lupa. Ilang piraso ng mga bato ang bumaon sa akin pero maging iyon ay hindi magagawang ialis ang isip ko sa sakit na nararamdaman ko sa loob ko. Dahil kahit na ano ay hindi makakapagpapayapa sa kaguluhan na nararamdaman ko sa loob ng puso ko.
Kasabay ng pagbuhos ng luha mula sa mga mata ko ay ang sigaw na kumawala mula sa bibig ko. Hindi ko magawang makilala ang sarili kong boses. It was torn as if blades are taking their wonderful time to pierce me over and over again until there's nothing left of me. Nandito ako kaya paulit-ulit kong nararamdaman lahat. Walang katapusan na sakit.
"Wag ako. Wag. Parang awa mo na. Wag ako!"
Hindi ko alam kung may nakakarinig ba. Hindi ko alam kung lalakasan ko ba ang sigaw ko ay magagawa na akong marinig ng Diyos. Kasi pakiramdam ko nabibingi Siya. Kasi kahit paulit-ulit akong humiling, kahit ang dami naming na hinihingi sa Kaniya na konti pa, parang hindi Siya nakikinig.
"H-Hindi ko pa kaya. Hindi pa. Please, wag muna ako kunin."
Naramdaman ko ang mga kamay na humawak sa akin at inaalalayan akong tumayo pero pumiksi lang ako at nanatili sa kinaroroonan. Sa kabila ng kirot mula sa balat ko at sa mga kamay kong bumabaon sa lupa ay hindi ako natinag sa kinaroroonan.
"Bakit ba ako pa? Bakit ba hindi mo ako magawang pagbigyan?!"
Ang mga kamay na humawak sa akin ay nawala at kasunod no'n ay naramdaman ko ang pagluhod niya sa tabi ko. Pumalibot sa katawan ko ang mga braso niya at mahigpit niya akong niyakap. "Samantha, I'm sorry."
"Bakit ako pa ate Cathy, all I want to be with my brothers and Kila Mommy and Daddy, then this, what am I gonna do now?" Umiiyak kong tanong sa kanya.
Muli niyang pinahid ang mga luha ko kahit na panay naman ang pagbagsak ng sa kaniya. "Hindi ko alam. Hindi ko kayang sagutin ang mga tanong mo. Pero kung may masisiguro ako, iyon ay hindi kita iiwan. Dito lang ako kahit na anong mangyari. Even if it means waiting for a long time, we will. Sasamahan kita na lumaban sa sakit mo."
"I- I might leave them." Halos hindi ko na magawang makapagsalita sa sobrang panginginig ng katawan ko pati na dahil sa patuloy na pag-iyak na hindi ko alam kung matatapos pa ba. Because it's not just my eyes that are crying but also my heart. "I can't, Ate. I know I can't. Alam ko nakakatawa para sa iba ang sabihin ko iyon. Pero iyon ang totoo. Hindi ko kayang Iwan kayo, kasi ayoko."
"I will still be here. Kahit na ano pang mangyari. Kasi naniniwala ako na hindi lang puro luha dahil sa kalungkutan ang mararanasan mo. Alam ko na magiging masaya ka rin. Alam ko 'yon kasi kung may tao na deserve iyon, ikaw 'yon. You never gave up on me not because I'm your kuya Third Girlfriend but because that's who you are. You're not a quitter, Samantha. At kahit pa na gustuhin mo, hindi kita bibitawan. Sisiguraduhin ko na lalaban ka." Bumaba ang kamay ni ate at hinanap ang kamay ko. Ramdam ko ang higpit no'n na para bang pinararamdaman niya kung anong ibig niyang sabihin. "I don't know what you're feeling but you're probably ripping apart right now. The days that will come won't be easy for you and the end of this road might not be the result you want, but I won't let you quit. Even if you're left as an empty shell, I will take that. You will not leave. Hahanapin natin ulit kung paano ka mabubuhay. Hahanapin natin 'yon. Right now you are still here and I know you will come back to us. But please take care of your heart. This is not just about your brothers. Tungkol ito sa lahat ng taong nagmamahal sayo. Alam kong hindi madali pero bigyan mo ang sarili mo ng panahon na dahan-dahang bumitaw habang kasama mo pa kami. Because, you are a great woman. We can solve this, lalaban Tayo sa sakit mong Yan."
Pakiramdam ko ay nawala lahat ng lakas na natitira sa katawan ko pero hindi niya ako hinayaang bumagsak. Hinayaan niyang saluhin ang bigat ko at ikinulong lang niya ako sa mga bisig niya. Hindi niya ininda ang pagkabasa ng damit niya dahil sa patuloy kong pagluha.
I know what Ate Cathy meant. She's not saying that they will wait for me to wake up and be okay. She's telling me that she will wait until I'm ready to accept that I might not ever come back. Dahil walang nakaalam. Walang makakapagsabi kung kailan.
No one knows how long I can keep it beating.
----
A/N: Sorry na mga bi, kahit ako, habang ginagawa ko itong part na ito ay, umiiyak ako. I hope you like it.