စက်ရုံမီးလောင်တဲ့အမှုနဲ့ဆက်စပ်ပြီးတော့
ဂျောင်ကုကိုပြန်ပေးဆွဲဖို့လုပ်တဲ့လူတွေကိုပါဖမ်းလိုက်နိုင်တာမို့ဂျောင်ကုအတွက်ထယ်ယောင်းနည်းနည်းစိတ်အေးရတယ်။
"မြန်မြန်ဝတ်တော့hyung~"
"မလောပါနဲ့ကလေးရယ် သွားရမှာပါ~"
ကျောင်းပိတ်ရက်မို့အိမ်ပြန်ချင်နေတဲ့ဂျောင်ကုက
အခုမှရေချိုးတက်ခဲ့တဲ့ထယ်ယောင်းအနားမှာတဂျီဂျီ~
"နောက်ကျနေတော့မှာ hyungကအရမ်းကြာတာဘဲ~"
"မနောက်ကျပါဘူး ပြီးပြီ လာ သွားမယ်~"
"ဟုတ်~"
ဘယ်လောက်ဘဲစိတ်ချမ်းသာအောင်ပျော်အောင်ထားထား
မိဘအိမ်မှာနေတာနဲ့တော့မတူတာမို့
ဂျောင်ကုကအိမ်ပြန်လမ်းတစ်လျှောက်အရမ်းကို
ပျော်နေတော့တာ~
"အရမ်းပျော်နေတာလားအသားပေါင်းလေး~"
"ပျော်တာပေါ့ အိမ်မပြန်ရတာကြာပြီလေ~"
"အင်းပါ~"
ယုန်သွားလေးတွေပေါ်အောင်ပြုံးရယ်နေတဲ့ဂျောင်ကုကြောင့်
ထယ်ယောင်းလဲစိတ်အေးချမ်းကာ
အတူတူပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နဲ့ဂျောင်ကုအိမ်ကိုရောက်သွားပြီ~
"အချိန်အကြာကြီးနေမှလာတွေ့ရလို့တောင်းပန်ပါတယ်~"
"မလိုပါဘူးရပါတယ် မင်းလဲအလုပ်အားတာပါ့မဟုတ်တာ~"
"ဂျောင်ကု ဘယ်လိုကြီးထိုင်နေတာလဲ~"
"ဘယ်လိုထိုင်နေလို့လဲ ဒီလိုဘဲလေOmmaကလဲ~"
အားလုံးအိမ်ရှေ့ခန်းမှာအတူထိုင်ကြချိန်
ဂျောင်ကုကသူ့ခြေထောက်တစ်ဘက်ကို
ထယ်ယောင်းပေါင်ပေါ်တင်ထားတာမို့အမြင်မတော်လို့
အမေဖြစ်သူကပြောလဲကရုမစိုက်~
"ကိုယ့်ထက်အသက်အများကြီးကြီးတဲ့သူကို
ရိုရိုသေသေပြုမူဆက်ဆံလေ အဲ့လိုမလုပ်ရဘူး~"
"အသက်ကြီးလဲ ကိုယ့်ယောကျာ်းဘဲဟာကို နော့ယောကျာ်း~"
"ဟာ...ဒီကလေး~"
ထယ်ယောင်းပေါင်ပေါ်ကိုခြေထောက်တင်ရုံမက
တက်ပါထိုင်ရင်းထယ်ယောင်းလည်တိုင်ကိုလဲဖက်ထားသေးတဲ့ဂျောင်ကုက တစ်ခါကလင်ကိုစိတ်တိုပြီးသူတို့ဆီပြန်လာခဲ့တဲ့ဂျောင်ကုနဲ့ကွာပါ့~
"နေပါစေOmma အသားပေါင်းလေးက
အခုမှကလေးဘဲရှိသေးတာကို~"
"အေး မင်းအဆင်ပြေရင်ပြီးတာဘဲ~"
"အခုရက်ပိုင်းမင်းရဲ့သတင်းတွေTvမှာနေ့တိုင်းလာတယ်
အားလုံးအဆင်ပြေသွားပြီလား~"
"ဟုတ်ကဲ့ အကုန်အဆင်ပြေသွားပါပြီ
လုပ်တာကလဲပြိုင်ဘက်ကုမ္ပဏီကမို့မြန်မြန်လေးဖြေရှင်းလိုက်နိုင်ပါတယ်~"
"တော်သေးတာပေါ့ အများကြီးမဆုံးရှုံးသွားလို့~"
"စကားပြောနေကြဦးနော် ဂျောင်ကုလာ
Ommaနဲ့မုန့်သွားလုပ်ရအောင်~"
"Nae ခနလေးသွားလိုက်ဦးမယ်နော်hyung..မွ~"
မိဘတွေရှေ့မှာတင်သူ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းကိုထိရုံဖိနမ်းသွားတဲ့ဂျောင်ကုကြောင့်မိဘတွေကမျက်နှာလွဲသွားပြီး
ထယ်ယောင်းကတော့အားနာပြုံးနဲ့ပျော်ပြုံးပေါင်းပြုံးနေလေရဲ့~
"ဂျောင်ကုကိုထိန်းရတယ်ခက်ခဲတယ်မလား~"
"အဲ့လောက်လဲမဟုတ်ပါဘူး
မထင်ရင်မထင်သလိုမွှေတတ်ဘေမဲ့ပြောရခက်တဲ့ထဲမှာတော့မပါပါဘူး~"
"အေးပါ အခုလိုကြားရလို့ဝမ်းသာပါတယ်
စာကရော သူကစာလုံးဝစိတ်မဝင်စားဘူးနော်~"
"အခုသေချာလေးကျပ်မှတ်ပေးထားလို့
အမှတ်တွေကောင်းလာပါတယ်~"
"အေအေ ရှေ့လျှောက်မင်းဘဲတာဝန်ယူကရုစိုက်ရမှာမို့
အခုကတည်းကစည်းနဲ့ကမ်းနဲ့လုပ်ထား
အခုချိန်အရမ်းအလိုလိုက်ထားရင်ကြာရင်ထိန်းမရဖြစ်လာမယ်~"
"ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်တော်သေချာလေးကရုစိုက်ပါ့မယ်~"
ထယ်ယောင်းနဲ့Mr.Jeonတို့စကားပြောနေကြစဥ်
မီးဖိုထဲအလုပ်ရှုပ်နေကြတဲ့ဂျောင်ကုတို့သားအမိက
ကွဲကျသံတစ်ခုနဲ့အတူဂျောင်ကုပြေးထွက်လာကာ
ထယ်ယောင်းရင်ခွင်ထဲအတင်းဝင်ပုန်းပြီ~
"ဘာဖြစ်လာတာလဲအသားပေါင်းလေး~"
"အဖွားဆီကအမွေရထားတဲ့ရှေးခေတ်ပန်းကန်းလုံးကိုကျကွဲအောင်လုပ်မိလိုက်ပြီ Ommaရိုက်တော့မှာ~"
"မရိုက်ပါဘူးကွာ.....
"Jeon Jung Kook!!! နင် နင်ဟာလေ
ကုန်ပါပြီ ဒီပန်းကန်ကိုဘယ်သူကထုတ်ခိုင်းတာလဲ!!"
မီးဖိုထဲကMrs.kimရဲ့အော်သံကြောင့်ဂျောင်ကုတစ်ယောက်ထယ်ယောင်းရင်အုံမှာမျက်နှာအပ်ထားပြီး
ခေါင်းကိုမဖော်လာတော့~
"Ommလာရင်babyမလုပ်ဘူးလို့ပြောလိုက်ယောကျာ်း~"
"မရတော့ဘူး နောက်မှာတုတ်နဲ့ရောက်နေပြီ~"
"အီးးဟီးး~~"
"ဟားဟားး စတာပါကွာ ကလေးရဲ့Ommaက
မီးဖိုထဲကတောင်မထွက်ခဲ့သေးဘူး~"
အဲ့တော့မှဂျောင်ကုတစ်ယောက်
ထယ်ယောင်းရင်ခွင်ထဲကနေခေါင်းဖော်ကြည့်ပြီး
သူ့အမေကိုမတွေ့မှထယ်ယောင်းရင်အုံမှာပါးလေးအပ်ပြီးငြိမ်နေတော့တာ~
"အပြစ်လုပ်ထားရင်အပြစ်ကိုခံယူရဲရမှာပေါ့သားရဲ့
ဘယ်လိုဖြစ်လို့ထွက်ပြေးလာတာလဲ ကလေးလဲမဟုတ်ဘဲနဲ့~"
"အပြစ်ကအရမ်းကြီးလို့အပြစ်မခံယူရဲဘူး~"
"ဂျောင်ကု မလာသေးဘူးလားအခု!~"
"မလာချင်ဘူး~Ommaကရိုက်မှာကြီးကို~"
"ငါမင်းကိုဘယ်တုန်းကရိုက်လို့လဲလာခဲ့!~"
"သွားလိုက်ပါအသားပေါင်းလေးရဲ့
ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ရိုက်လဲရိုက်မှာမဟုတ်ဘူး~"
"အဲ့တာဆိုOmmaရိုက်ရင်
babyကhyungကိုပြန်ရိုက်မှာနော်~"
"ရိုက်ပါ သဘောပါဘဲ~"
ထယ်ယောင်းကအတည်ကြီးပြောနေတာမို့
ဂျောင်ကုလဲထယ်ယောင်းအပေါ်ကဆင်းကာ
သူ့အမေဆီသွားလိုက်တာကိုပြုံးပြုံးကြီးကြည့်နေတဲ့Mr.Jeonပါလေ~
"ငါ့သားကမင်းအပေါ်အရမ်းအားကိုးတာဘဲ
နိုင်ချင်တိုင်းနိုင်လို့ရလို့ထင်တယ်~"
"အဲ့လောက်လဲမဟုတ်ပါဘူးဗျာ ကလေးမို့ပါ~"
ဒီတစ်ခေါက်တော့အရမ်းအဆင်ပြေနေကြတဲ့
ထယ်ယောင်းတို့နှစ်ယောက်ကြောင့်Mr.Jeonတို့ဇနီးမောင်နှံနှစ်ယောက်လဲစိတ်ချမ်းသာရတာအမှန်~
"ယောကျာ်းစားကြည့်babyကိုယ်တိုင်ချက်ထားတာ~"
"တ..တကယ်ကြီးလား~"
ဇွန်းလေးနဲ့ယူလာခွံ့ကျွေးတဲ့အသားပြားကိုကြည့်ပြီး
ထယ်ယောင်းကျောချမ်းလာကာ
မစားရင်လဲစိတ်ဆိုးမှာစိုးလို့စားလိုက်တော့
ဘာအရသာမှမရှိလို့တော်သေး~
"ဘယ်လိုလဲကောင်းလားhyung~"
"အင်း..ကောင်းပါတယ်~"
"ဟိုကလေး ဟင်းကဆားအချိုမှုန့်ဘာမှမထည့်ရသေးဘူးကို
ဘယ်သူ့ကိုသွားကျွေးနေတာလဲ~"
"hyungကကောင်းတယ်တဲ့Omma
သေချာမြည်းကြည့်ဦး ဆားထည့်လွန်ပြီးငံနေမယ်~"
"မနေ့တစ်နေ့ကမှဟင်းချက်ဖူးတဲ့ကောင်ကများ
လာခဲ့ အရင်လာမြည်းကြည့်~"
"အာ့...အား omma~"
ဂျောင်ကုကိုနားရွက်ဆွဲကာခေါ်သွားတဲ့Mrs.Jeonကို
ထယ်ယောင်းတားချင်ဘေမဲ့
တားလို့သင့်တော်တဲ့အခြေနေမဟုတ်လို့ငြိမ်နေရသည်မှာမလွယ်လှ~
"လိုက်သွားချင်ရင်လိုက်သွားလေထယ်ယောင်း~"
"အာ..တော်ပါပြီ သားအမိနှစ်ယောက်လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေပါစေ~"
"မသိဘူးလေ မင်းကလှည့်ကြည့်လှည့်ကြည့်နဲ့ဆိုတော့
လိုက်သွားချင်နေတာလားလို့ သွားချင်ရင်သွားနော်
ငါ့ကိုအားမနာနဲ့~"
"အဲ့လိုမဟုတ်ပါဘူး~"
Mr.Jeonနဲ့စကားပြောနေရဘေမဲ့စိတ်က
ဂျောင်ကုဆီဘဲရောက်နေတဲ့ထယ်ယောင်းက
Mr.Jeonပြောသလိုလိုက်သွားချင်ဘေမဲ့
Mrs.Jeonမှာလဲသူ့သားကိုပြောစရာစကားတွေရှိမှာဘဲလို့တွေးပြီးမလိုက်သွား~
"ရပါပြီ အတူတူစားကြရအောင်~"
"ပင်ပန်းသွားပြီလားအသားပေါင်းလေး~"
"မပင်ပန်းပါဘူး နည်းနည်းပါးပါးဘဲလုပ်ရတာကို
အပ်မှိုအသားလိပ်စားကြည့်hyung~"
"ကလေးလေးအရင်စားပါ ဟ အာ~~"
ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုကိုအသားလိပ်ခွံ့ကျွေးပေးပြီး
ပြုံးရင်းကြည့်နေတော့ဂျောက်ကုတစ်ယောက်
ကျေနပ်ကာပြုံးဖြီးနေရောဘဲ~
"ဂျောင်ကုကစာမေးပွဲနီးပြီမဟုတ်လား~"
"Nae Omma~"
"စာတွေပိုင်နေပြီလား အထက်တန်းနော်
အရေးကြီးတယ်~"
"တက္ကသိုလ်ကောင်းကောင်းမှာတက်ရောက်နိုင်တဲ့အမှတ်ရအောင်ကြိုးစားဖြေမှာမိုဘာမှစိတ်မပူကြနဲ့~"
"အေးပါ အပြောကတော့ဟုတ်နေတာဘဲ~"
"တကယ်ပြောတာပါဆို~"
"ထားပါတော့ ကျောင်းပြီးသွားရင်ဘာလုပ်ဖို့စဥ်းစားထားလဲ~"
"ဘာလုပ်ရမှာလဲ ယောကျာ်းကသူဌေးပါဆို
ယောကျာ်းရှာတဲ့ပိုက်ဆံထိုင်သုံးရမှာပါ့~"
"အမလေး ရည်ရွယ်ချက်တွေကြီးမားလိုက်တာငါ့သားရယ်~"
မိသားစုတွေစကားပြောစားသောက်
အချိန်ဖြုန်းပြီးကြပြီးနောက်အိမ်ပြန်မယ်ဆိုတာကို
မပြန်ချင်သေးဘူးလို့ဂျီကျလာတဲ့ကလေးကြောင့်
ညပါအိပ်လိုက်ရတဲ့အဖြစ်~
"နေ့လယ်ကOmmaနဲ့ဘာအကြောင်းတွေပြောနေကြတာလဲ~"
"hyungခိုးနားထောင်ထားတာလား~"
"မဟုတ်ပါဘူး ဘယ်ကသာ~"
"ဆရာနဲ့hyungရဲ့ကိစ္စကပြီးပြတ်သွားပြီလားလို့မေးတာ
အဲ့တာနဲ့babyလဲhyungကိုဘယ်လောက်ပိုင်ကြောင်းပြန်ပြောပြလိုက်တယ်~"
"အဲ့တာပြီးတော့ရော~"
"ဟိုကိစ္စဖြစ်ပြီးပြီလားလို့ခဲမေးတယ်~"
"အဲ့တာနဲ့??"
"ဘယ်နှစ်ကြိမ်ရှိပြီလဲတောင်မသိတော့ဘူးလို့ပြောလိုက်တယ်ပြီးတော့hyungရဲ့D**kအကြောင်းလဲပြောပြလိုက်တယ်~"
"ဟာ အဲ့လိုတွေရောပြောလိုက်ရလားကလေးရဲ့~"
"ပြောပြရင်းနဲ့အရှိန်လွန်သွားတာ ဟီးဟီး~"
"ကလေးရယ် ကဲ အခုကိုယ့်ရဲ့d**kကို
အသေးစိတ်လေးလေ့လာပေးပါဦး~"
"ဘာ..ဘာလုပ်မလို့လဲ~"
ထယ်ယောင်းကသူ့ကိုအုပ်မိုးလာတာကြောင့်
ဂျောင်ကုပြူးကြောင်ကြောင်လေးဖြစ်နေချိန်
သူ့နှုတ်ခမ်းပေါ်ကျရောက်လာတဲ့ထယ်ယောင်းရဲ့နှုတ်ခမ်းကြောင့်ဂျောင်ကုကအသင့်မျက်လုံးမှိတ်ပြီးသား~
"ပြွတ်စ်...အွန်း...ပြွတ်စ်~"
"ပြွတ်စ်...ခွင့်ပြုမယ်မဟုတ်လားဟင်baby~"
"ခွင့်မပြုလဲလုပ်မှာမဟုတ်လား~"
"ဟဟ..သေချာတာပေါ့...ပြွတ်စ်~"
ဂျောင်ကုရဲ့လည်တိုင်ကိုနမ်းကာခရီးကြမ်းလေးကို
ရှေ့ဆက်လိုက်တော့ခရီးကကြမ်းလွန်းလို့
ငြီးသံပေါင်းစုံအပြင် တစ်ခြားသောအသံတွေပါ
ဆူညံစွာထွက်ပေါ်လာလိုက်တာအသံလုံးအခန်းကြီးတောင်ပေါက်ထွက်မတတ်~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"ကလေးလေး ထတော့နော် မိဘတွေကိုနှုက်ဆက်ရအောင်~"
"ဟင့်အင်းမထချင်ဘူး~"
အချိန်ကမစောတော့ဘေမဲ့လဲညကသူတောင်းကြမ်းထားတဲ့အရှိန်နဲ့အိပ်ယာမထနိုင်ဖြစ်နေတဲ့ဂျောင်ကုကို
ထယ်ယောင်းကဆက်မနိုးတော့ဘဲပွေ့ချီကာအောက်ထပ်ဆင်းလာလိုက်တယ်။
"ဟယ် ဒါကဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ~"
"အိပ်ယာမထချင်ဘူးဘဲပြောနေလို့ဒီတိုင်းခေါ်လာလိုက်တာ
ကျွန်တော်တို့အိမ်ပြန်တော့မယ်နော်~"
"မနက်စာစားသွားကြဦးလေ~"
"တော်ပြီOmma..အော်..အသားပေါင်းလေးအတွက်ထည့်ပေးခဲ့လို့ရမလား~"
"ရတာပေါ့ နှစ်ယောက်လုံးအတွက်ပြင်ထားတာထည့်ပေးလိုက်မယ် ခနလေးစောင့်~"
Mrs.kimကထယ်ယောင်းတို့အတွက်
မနက်စာထုပ်ပေးလိုက်ပြီးထယ်ယောင်းလဲ
အိမ်ပြန်ကာ ဂျောင်ကုကိုအိပ်ယာပေါ်ချပေးသည်အထိဂျောင်ကုကအိပ်နေတုန်းမို့စောင်လေးပါခြုံပေးလိုက်သေးတဲ့ထယ်ယောင်း~
"ကလေးလေးပင်ပန်းသွားပြီ...မွ~"
သူ့ကလေးရဲ့နဖူးလေးကိုနမ်းပြီးရေချိုးခန်းထဲဝင်ရေချိုးအဝတ်စားဝတ်ပြီးတဲ့ထယ်ယောင်းက
သူ့ကလေးနိုးလာရင်စားဖို့ပြင်ဆင်စရာရှိတာပြင်ဆင်ခိုင်းဖို့အောက်ထပ်သို့~
"မနက်စာက ယူလာတဲ့ဟာကိုအခုသိမ်းထားပြီး
ခနနေအသားပေါင်းလေးထမှပြန်နွေးပေး~"
"ဟုတ်ကဲ့ပါသခင်လေး~"
"တစ်ခြားစားသောက်ဖွယ်ရာတွေလဲပြင်ဆင်ထားပေး~"
"Nae~"
ဂျောင်ကုအတွက်မှာပြီးမှ သူ့အတွက်မနက်စာပြင်ခိုင်းကာ
ထယ်ယောင်းမနက်စာစားနေတုန်း
အူဝန်ကလဲထယ်ယောင်းနဲ့အတူမနက်စာလာစားပြီ~
"ဂျောင်ကုရောအစ်ကို~"
"အိပ်နေတုန်း~"
"အော်...ဟိုလေ ကျွန်တော်ဒီလကုန်ရင်
အလုပ်ထွက်တော့မယ်နော်အစ်ကို~"
"ဟင်?..ဘာဖြစ်လို့လဲ တစ်ခုခုအဆင်မပြေလို့လား~"
"မဟုတ်ပါဘူး နိုင်ငံခြားပညာတော်သင်သွားရမှာမို့ပါ~"
"အဲ့လိုလား အင်းပါ ပညာရေးဆိုတော့လဲသွားပါ
အသားပေါင်းလေးအတွက်တော့ဆရာထပ်ရှာရမှာပေါ့~"
ထယ်ယောင်းတို့စကားပြောနေကြစဥ်မိုးကရွာချလာတာမို့
မနက်စာစားပြီးတော့coffeeလေးသောက်
သတင်းစာလေးဖတ်ကာအေးအေးလူလူနေနေတဲ့ထယ်ယောင်း~
"မိုးကရုတ်တရက်ကြီးသည်းလာပါလား~"
*ကရိန်း~~ဂျိမ်း!*
"အမလေး!"
"အသားပေါင်းလေး~"
ပြင်းထန်လွန်းတဲ့မိုးခြိမ်းသံကြောင့်
သူ့အနားကပ်လာတဲ့အူဝန်ကိုဖယ်ထုတ်ကာ
အခန်းထဲတစ်ယောက်တည်းအိပ်နေတဲ့ဂျောင်ကုဆီအတင်းပြေးသွားတဲ့ထယ်ယောင်း~
"hyung...အီးးဟီးးး~"
"ကလေးလေး အရမ်းကြောက်သွားတာလား~"
ကုတင်ပေါ်မှာနားပိတ်ကာငိုနေတဲ့ဂျောင်ကုကို
ထယ်ယောင်းပြေးဖက်တော့တစ်ကိုယ်လုံးတုန်နေတာမို့
အရမ်းကြောက်လန့်သွားပုံ~
"ဟင့်...ကြောက်တယ်...အီးးးဟီးးး~"
"ကလေးကိုတစ်ယောက်တည်းထားခဲ့တဲ့ကိုယ့်အပြစ်ပါ
နောက်မဖြစ်စေရတော့ဘူးနော်~"
"ဟင့်...မိုးကြိုးပစ်တာလား..ဟင့်~"
"အွန်း တစ်နေရာရာမှာထင်တယ်
မကြောက်နဲ့တော့နော်..မွ~"
ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုရဲ့ခေါင်းလေးကိုနမ်းကာ
ပွေ့ချီလိုက်ပြီးရေချိုးခန်းထဲဝင်မျက်နှာသစ်ပေး
အဝတ်အစားလဲပေးပြီးအောက်ထပ်ပွေ့ဆင်းသွားသည်အထိ
ဂျောင်ကုကဘာစကားမှာပြောမလာ~
"အရမ်းကြောက်သွားတာလားဟင်အသားပေါင်းလေး~"
"အွန်း...အသံကအကျယ်ကြီးဘဲ
babyခေါင်းနားကိုပစ်လိုက်သလိုဘဲအရမ်းနီးတယ်~"
"Jeon Jung Kookတို့ကြောက်တာလဲရှိသေးတာဘဲ~"
"လာမစနဲ့နော် တကယ်ကြောက်သွားတာ~"
"ဟုတ်ပါပြီ မစတော့ပါဘူး မနက်စာစားရအောင် အော်
မနက်စာမဟုတ်တော့ဘူးနေ့လယ်စာဖြစ်နေပြီ~"
"ဘာလဲbabyကိုအိပ်ပုပ်ကြီးတယ်လို့ပြောချင်တာလား~"
"မဟုတ်ရပါဘူးဗျာ အသားပေါင်းလေးကကိုယ့်ကြောင့်
အများကြီးပင်ပန်းပြီးအများကြီးအိပ်ရေးပျက်သွားတာကို
အိပ်ပုပ်ကြီးတယ်လို့ကိုယ်ကပြောရက်မှာတဲ့လား~"
"ပြီးတာဘဲ~"
"ဟဟ..မွ...အသားပေါင်းလေးအတွက်
စားစရာမြန်မြန်ပြင်ကြစမ်းဟေ့~"
"Nae~"
အိမ်အကူတွေစားစရာပြင်ဆင်နေကြချိန်ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုကိုသူ့ပေါင်ပေါ်ဘေးတစ်စောင်းထိုင်ခိုင်းထားပြီး
ဆံပင်တွေသပ်ပေးလိုက်နှာခေါင်းလေးကိုအသာညစ်လိုက်နဲ့
သူ့အချစ်လေးကိုအသည်းယားနေရှာတာ~
"ဘယ်တုန်းကဒီအိမ်ကိုပြန်ရောက်တာလဲhyung~"
"မနက်ကတစ်ခါတည်းပြန်ခဲ့လိုက်တာ
အသားပေါင်းလေးကကိုယ်နိုးနေတာကိုထပါ့မထတာ~"
"အဲ့မှာခနလောက်နေခဲ့တော့ဘာဖြစ်မှာလဲhyungကလဲ
Ommaတို့လဲhyungကိုကိုက်မစားပါဘူး~"
"ကိုက်မစားဘူးဒါဘေမဲ့ အသားပေါင်းလေးက
တော်ရုံနဲ့ပြန်ခေါ်လို့မရဘူးလေ အဲ့တာကြောင့်
တစ်ခါတည်းပြန်ခဲ့တာ~"
"Ommaလုပ်ပေးတဲ့မနက်စာလေးစားချင်တာကို~"
"အဲ့လိုမှန်းသိလို့တစ်ခါတည်းယူခဲ့ပါတယ်နော်
မနက်ကနွေးခိုင်းတဲ့ဟာရရင်လာပေးတော့~"
"တကယ်ကြီးယူလာတာပေါ့ မိုက်လိုက်တာ~"
"ကလေးအတွက်ဘဲလေ~"
အရမ်းကိုသာယာပျော်ရွှင်နေကြတဲ့ထယ်ယောင်းနဲ့ဂျောင်ကုကိုကြည့်ပြီးသက်ပြင်းချနေတဲ့အူဝန်က
ထယ်ယောင်းကိုဘယ်လိုမှသူမရနိုင်ဘူးဆိုတာသိတာမို့
နိုင်ငံခြားပညာတော်သင်ကိုလက်ခံလိုက်တာ~
👉🌟👈💬💬
..........................................................
Thank you for reading🙏
#Zawgyi#
စက္ရံုမီးေလာင္တဲ့အမႈနဲ႔ဆက္စပ္ၿပီးေတာ့
ေဂ်ာင္ကုကိုျပန္ေပးဆြဲဖို႔လုပ္တဲ့လူေတြကိုပါဖမ္းလိုက္ႏိုင္တာမို႔ေဂ်ာင္ကုအတြက္ထယ္ေယာင္းနည္းနည္းစိတ္ေအးရတယ္။
"ျမန္ျမန္ဝတ္ေတာ့hyung~"
"မေလာပါနဲ႔ကေလးရယ္ သြားရမွာပါ~"
ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔အိမ္ျပန္ခ်င္ေနတဲ့ေဂ်ာင္ကုက
အခုမွေရခ်ိဳးတက္ခဲ့တဲ့ထယ္ေယာင္းအနားမွာတဂ်ီဂ်ီ~
"ေနာက္က်ေနေတာ့မွာ hyungကအရမ္းၾကာတာဘဲ~"
"မေနာက္က်ပါဘူး ၿပီးၿပီ လာ သြားမယ္~"
"ဟုတ္~"
ဘယ္ေလာက္ဘဲစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေပ်ာ္ေအာင္ထားထား
မိဘအိမ္မွာေနတာနဲ႔ေတာ့မတူတာမို႔
ေဂ်ာင္ကုကအိမ္ျပန္လမ္းတစ္ေလ်ွာက္အရမ္းကို
ေပ်ာ္ေနေတာ့တာ~
"အရမ္းေပ်ာ္ေနတာလားအသားေပါင္းေလး~"
"ေပ်ာ္တာေပါ့ အိမ္မျပန္ရတာၾကာၿပီေလ~"
"အင္းပါ~"
ယုန္သြားေလးေတြေပၚေအာင္ၿပံဳးရယ္ေနတဲ့ေဂ်ာင္ကုေၾကာင့္
ထယ္ေယာင္းလဲစိတ္ေအးခ်မ္းကာ
အတူတူေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ေဂ်ာင္ကုအိမ္ကိုေရာက္သြားၿပီ~
"အခ်ိန္အၾကာႀကီးေနမွလာေတြ့ရလို႔ေတာင္းပန္ပါတယ္~"
"မလိုပါဘူးရပါတယ္ မင္းလဲအလုပ္အားတာပါ့မဟုတ္တာ~"
"ေဂ်ာင္ကု ဘယ္လိုႀကီးထိုင္ေနတာလဲ~"
"ဘယ္လိုထိုင္ေနလို႔လဲ ဒီလိုဘဲေလOmmaကလဲ~"
အားလံုးအိမ္ေရ႔ွခန္းမွာအတူထိုင္ၾကခ်ိန္
ေဂ်ာင္ကုကသူ႔ေျခေထာက္တစ္ဘက္ကို
ထယ္ေယာင္းေပါင္ေပၚတင္ထားတာမို႔အျမင္မေတာ္လို႔
အေမျဖစ္သူကေျပာလဲကရုမစိုက္~
"ကိုယ့္ထက္အသက္အမ်ားႀကီးႀကီးတဲ့သူကို
ရိုရိုေသေသျပဳမူဆက္ဆံေလ အဲ့လိုမလုပ္ရဘူး~"
"အသက္ႀကီးလဲ ကိုယ့္ေယာက်ာ္းဘဲဟာကို ေနာ့ေယာက်ာ္း~"
"ဟာ...ဒီကေလး~"
ထယ္ေယာင္းေပါင္ေပၚကိုေျခေထာက္တင္ရံုမက
တက္ပါထိုင္ရင္းထယ္ေယာင္းလည္တိုင္ကိုလဲဖက္ထားေသးတဲ့ေဂ်ာင္ကုက တစ္ခါကလင္ကိုစိတ္တိုၿပီးသူတို႔ဆီျပန္လာခဲ့တဲ့ေဂ်ာင္ကုနဲ႔ကြာပါ့~
"ေနပါေစOmma အသားေပါင္းေလးက
အခုမွကေလးဘဲရိွေသးတာကို~"
"ေအး မင္းအဆင္ေျပရင္ၿပီးတာဘဲ~"
"အခုရက္ပိုင္းမင္းရဲ့သတင္းေတြTvမွာေန့တိုင္းလာတယ္
အားလံုးအဆင္ေျပသြားၿပီလား~"
"ဟုတ္ကဲ့ အကုန္အဆင္ေျပသြားပါၿပီ
လုပ္တာကလဲၿပိဳင္ဘက္ကုမၸဏီကမို႔ျမန္ျမန္ေလးေျဖရွင္းလိုက္ႏိုင္ပါတယ္~"
"ေတာ္ေသးတာေပါ့ အမ်ားႀကီးမဆံုးရႈံးသြားလို႔~"
"စကားေျပာေနၾကၪီးေနာ္ ေဂ်ာင္ကုလာ
Ommaနဲ႔မုန္႔သြားလုပ္ရေအာင္~"
"Nae ခနေလးသြားလိုက္ၪီးမယ္ေနာ္hyung..မြ~"
မိဘေတြေရ႔ွမွာတင္သူ႔ရဲ့ႏႈတ္ခမ္းကိုထိရံုဖိနမ္းသြားတဲ့ေဂ်ာင္ကုေၾကာင့္မိဘေတြကမ်က္ႏွာလြဲသြားၿပီး
ထယ္ေယာင္းကေတာ့အားနာၿပံဳးနဲ႔ေပ်ာ္ၿပံဳးေပါင္းၿပံဳးေနေလရဲ့~
"ေဂ်ာင္ကုကိုထိန္းရတယ္ခက္ခဲတယ္မလား~"
"အဲ့ေလာက္လဲမဟုတ္ပါဘူး
မထင္ရင္မထင္သလိုေမႊတတ္ေဘမဲ့ေျပာရခက္တဲ့ထဲမွာေတာ့မပါပါဘူး~"
"ေအးပါ အခုလိုၾကားရလို႔ဝမ္းသာပါတယ္
စာကေရာ သူကစာလံုးဝစိတ္မဝင္စားဘူးေနာ္~"
"အခုေသခ်ာေလးက်ပ္မွတ္ေပးထားလို႔
အမွတ္ေတြေကာင္းလာပါတယ္~"
"ေအေအ ေရ႔ွေလ်ွာက္မင္းဘဲတာဝန္ယူကရုစိုက္ရမွာမို႔
အခုကတည္းကစည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔လုပ္ထား
အခုခ်ိန္အရမ္းအလိုလိုက္ထားရင္ၾကာရင္ထိန္းမရျဖစ္လာမယ္~"
"ဟုတ္ကဲ့ ကြၽန္ေတာ္ေသခ်ာေလးကရုစိုက္ပါ့မယ္~"
ထယ္ေယာင္းနဲ႔Mr.Jeonတို႔စကားေျပာေနၾကစဥ္
မီးဖိုထဲအလုပ္ရႈပ္ေနၾကတဲ့ေဂ်ာင္ကုတို႔သားအမိက
ကြဲက်သံတစ္ခုနဲ႔အတူေဂ်ာင္ကုေျပးထြက္လာကာ
ထယ္ေယာင္းရင္ခြင္ထဲအတင္းဝင္ပုန္းၿပီ~
"ဘာျဖစ္လာတာလဲအသားေပါင္းေလး~"
"အဖြားဆီကအေမြရထားတဲ့ေရွးေခတ္ပန္းကန္းလံုးကိုက်ကြဲေအာင္လုပ္မိလိုက္ၿပီ Ommaရိုက္ေတာ့မွာ~"
"မရိုက္ပါဘူးကြာ.....
"Jeon Jung Kook!!! နင္ နင္ဟာေလ
ကုန္ပါၿပီ ဒီပန္းကန္ကိုဘယ္သူကထုတ္ခိုင္းတာလဲ!!"
မီးဖိုထဲကMrs.kimရဲ့ေအာ္သံေၾကာင့္ေဂ်ာင္ကုတစ္ေယာက္ထယ္ေယာင္းရင္အံုမွာမ်က္ႏွာအပ္ထားၿပီး
ေခါင္းကိုမေဖာ္လာေတာ့~
"Ommလာရင္babyမလုပ္ဘူးလို႔ေျပာလိုက္ေယာက်ာ္း~"
"မရေတာ့ဘူး ေနာက္မွာတုတ္နဲ႔ေရာက္ေနၿပီ~"
"အီးးဟီးး~~"
"ဟားဟားး စတာပါကြာ ကေလးရဲ့Ommaက
မီးဖိုထဲကေတာင္မထြက္ခဲ့ေသးဘူး~"
အဲ့ေတာ့မွေဂ်ာင္ကုတစ္ေယာက္
ထယ္ေယာင္းရင္ခြင္ထဲကေနေခါင္းေဖာ္ၾကည့္ၿပီး
သူ႔အေမကိုမေတြ့မွထယ္ေယာင္းရင္အံုမွာပါးေလးအပ္ၿပီးၿငိမ္ေနေတာ့တာ~
"အျပစ္လုပ္ထားရင္အျပစ္ကိုခံယူရဲရမွာေပါ့သားရဲ့
ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ထြက္ေျပးလာတာလဲ ကေလးလဲမဟုတ္ဘဲနဲ႔~"
"အျပစ္ကအရမ္းႀကီးလို႔အျပစ္မခံယူရဲဘူး~"
"ေဂ်ာင္ကု မလာေသးဘူးလားအခု!~"
"မလာခ်င္ဘူး~Ommaကရိုက္မွာႀကီးကို~"
"ငါမင္းကိုဘယ္တုန္းကရိုက္လို႔လဲလာခဲ့!~"
"သြားလိုက္ပါအသားေပါင္းေလးရဲ့
ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ရိုက္လဲရိုက္မွာမဟုတ္ဘူး~"
"အဲ့တာဆိုOmmaရိုက္ရင္
babyကhyungကိုျပန္ရိုက္မွာေနာ္~"
"ရိုက္ပါ သေဘာပါဘဲ~"
ထယ္ေယာင္းကအတည္ႀကီးေျပာေနတာမို႔
ေဂ်ာင္ကုလဲထယ္ေယာင္းအေပၚကဆင္းကာ
သူ႔အေမဆီသြားလိုက္တာကိုၿပံဳးၿပံဳးႀကီးၾကည့္ေနတဲ့Mr.Jeonပါေလ~
"ငါ့သားကမင္းအေပၚအရမ္းအားကိုးတာဘဲ
ႏိုင္ခ်င္တိုင္းႏိုင္လို႔ရလို႔ထင္တယ္~"
"အဲ့ေလာက္လဲမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ ကေလးမို႔ပါ~"
ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့အရမ္းအဆင္ေျပေနၾကတဲ့
ထယ္ေယာင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္Mr.Jeonတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္လဲစိတ္ခ်မ္းသာရတာအမွန္~
"ေယာက်ာ္းစားၾကည့္babyကိုယ္တိုင္ခ်က္ထားတာ~"
"တ..တကယ္ႀကီးလား~"
ဇြန္းေလးနဲ႔ယူလာခြံ႔ေကြၽးတဲ့အသားျပားကိုၾကည့္ၿပီး
ထယ္ေယာင္းေက်ာခ်မ္းလာကာ
မစားရင္လဲစိတ္ဆိုးမွာစိုးလို႔စားလိုက္ေတာ့
ဘာအရသာမွမရိွလို႔ေတာ္ေသး~
"ဘယ္လိုလဲေကာင္းလားhyung~"
"အင္း..ေကာင္းပါတယ္~"
"ဟိုကေလး ဟင္းကဆားအခ်ိဳမႈန္႔ဘာမွမထည့္ရေသးဘူးကို
ဘယ္သူ႔ကိုသြားေကြၽးေနတာလဲ~"
"hyungကေကာင္းတယ္တဲ့Omma
ေသခ်ာျမည္းၾကည့္ၪီး ဆားထည့္လြန္ၿပီးငံေနမယ္~"
"မေန့တစ္ေန့ကမွဟင္းခ်က္ဖူးတဲ့ေကာင္ကမ်ား
လာခဲ့ အရင္လာျမည္းၾကည့္~"
"အာ့...အား omma~"
ေဂ်ာင္ကုကိုနားရြက္ဆြဲကာေခၚသြားတဲ့Mrs.Jeonကို
ထယ္ေယာင္းတားခ်င္ေဘမဲ့
တားလို႔သင့္ေတာ္တဲ့အေျခေနမဟုတ္လို႔ၿငိမ္ေနရသည္မွာမလြယ္လွ~
"လိုက္သြားခ်င္ရင္လိုက္သြားေလထယ္ေယာင္း~"
"အာ..ေတာ္ပါၿပီ သားအမိႏွစ္ေယာက္လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနပါေစ~"
"မသိဘူးေလ မင္းကလွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္နဲ႔ဆိုေတာ့
လိုက္သြားခ်င္ေနတာလားလို႔ သြားခ်င္ရင္သြားေနာ္
ငါ့ကိုအားမနာနဲ႔~"
"အဲ့လိုမဟုတ္ပါဘူး~"
Mr.Jeonနဲ႔စကားေျပာေနရေဘမဲ့စိတ္က
ေဂ်ာင္ကုဆီဘဲေရာက္ေနတဲ့ထယ္ေယာင္းက
Mr.Jeonေျပာသလိုလိုက္သြားခ်င္ေဘမဲ့
Mrs.Jeonမွာလဲသူ႔သားကိုေျပာစရာစကားေတြရိွမွာဘဲလို႔ေတြးၿပီးမလိုက္သြား~
"ရပါၿပီ အတူတူစားၾကရေအာင္~"
"ပင္ပန္းသြားၿပီလားအသားေပါင္းေလး~"
"မပင္ပန္းပါဘူး နည္းနည္းပါးပါးဘဲလုပ္ရတာကို
အပ္မိႈအသားလိပ္စားၾကည့္hyung~"
"ကေလးေလးအရင္စားပါ ဟ အာ~~"
ထယ္ေယာင္းကေဂ်ာင္ကုကိုအသားလိပ္ခြံ႔ေကြၽးေပးၿပီး
ၿပံဳးရင္းၾကည့္ေနေတာ့ေဂ်ာက္ကုတစ္ေယာက္
ေက်နပ္ကာၿပံဳးၿဖီးေနေရာဘဲ~
"ေဂ်ာင္ကုကစာေမးပြဲနီးၿပီမဟုတ္လား~"
"Nae Omma~"
"စာေတြပိုင္ေနၿပီလား အထက္တန္းေနာ္
အေရးႀကီးတယ္~"
"တကၠသိုလ္ေကာင္းေကာင္းမွာတက္ေရာက္ႏိုင္တဲ့အမွတ္ရေအာင္ႀကိဳးစားေျဖမွာမိုဘာမွစိတ္မပူၾကနဲ႔~"
"ေအးပါ အေျပာကေတာ့ဟုတ္ေနတာဘဲ~"
"တကယ္ေျပာတာပါဆို~"
"ထားပါေတာ့ ေက်ာင္းၿပီးသြားရင္ဘာလုပ္ဖို႔စဥ္းစားထားလဲ~"
"ဘာလုပ္ရမွာလဲ ေယာက်ာ္းကသူေဌးပါဆို
ေယာက်ာ္းရွာတဲ့ပိုက္ဆံထိုင္သံုးရမွာပါ့~"
"အမေလး ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြႀကီးမားလိုက္တာငါ့သားရယ္~"
မိသားစုေတြစကားေျပာစားေသာက္
အခ်ိန္ျဖဳန္းၿပီးၾကၿပီးေနာက္အိမ္ျပန္မယ္ဆိုတာကို
မျပန္ခ်င္ေသးဘူးလို႔ဂ်ီက်လာတဲ့ကေလးေၾကာင့္
ညပါအိပ္လိုက္ရတဲ့အျဖစ္~
"ေန့လယ္ကOmmaနဲ႔ဘာအေၾကာင္းေတြေျပာေနၾကတာလဲ~"
"hyungခိုးနားေထာင္ထားတာလား~"
"မဟုတ္ပါဘူး ဘယ္ကသာ~"
"ဆရာနဲ႔hyungရဲ့ကိစၥကၿပီးျပတ္သြားၿပီလားလို႔ေမးတာ
အဲ့တာနဲ႔babyလဲhyungကိုဘယ္ေလာက္ပိုင္ေၾကာင္းျပန္ေျပာျပလိုက္တယ္~"
"အဲ့တာၿပီးေတာ့ေရာ~"
"ဟိုကိစၥျဖစ္ၿပီးၿပီလားလို႔ခဲေမးတယ္~"
"အဲ့တာနဲ႔??"
"ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ရိွၿပီလဲေတာင္မသိေတာ့ဘူးလို႔ေျပာလိုက္တယ္ၿပီးေတာ့hyungရဲ့D**kအေၾကာင္းလဲေျပာျပလိုက္တယ္~"
"ဟာ အဲ့လိုေတြေရာေျပာလိုက္ရလားကေလးရဲ့~"
"ေျပာျပရင္းနဲ႔အရိွန္လြန္သြားတာ ဟီးဟီး~"
"ကေလးရယ္ ကဲ အခုကိုယ့္ရဲ့d**kကို
အေသးစိတ္ေလးေလ့လာေပးပါၪီး~"
"ဘာ..ဘာလုပ္မလို႔လဲ~"
ထယ္ေယာင္းကသူ႔ကိုအုပ္မိုးလာတာေၾကာင့္
ေဂ်ာင္ကုျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ေလးျဖစ္ေနခ်ိန္
သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေပၚက်ေရာက္လာတဲ့ထယ္ေယာင္းရဲ့ႏႈတ္ခမ္းေၾကာင့္ေဂ်ာင္ကုကအသင့္မ်က္လံုးမိွတ္ၿပီးသား~
"ႁပြတ္စ္...အြန္း...ႁပြတ္စ္~"
"ႁပြတ္စ္...ခြင့္ျပဳမယ္မဟုတ္လားဟင္baby~"
"ခြင့္မျပဳလဲလုပ္မွာမဟုတ္လား~"
"ဟဟ..ေသခ်ာတာေပါ့...ႁပြတ္စ္~"
ေဂ်ာင္ကုရဲ့လည္တိုင္ကိုနမ္းကာခရီးၾကမ္းေလးကို
ေရ႔ွဆက္လိုက္ေတာ့ခရီးကၾကမ္းလြန္းလို႔
ၿငီးသံေပါင္းစံုအျပင္ တစ္ျခားေသာအသံေတြပါ
ဆူညံစြာထြက္ေပၚလာလိုက္တာအသံလံုးအခန္းႀကီးေတာင္ေပါက္ထြက္မတတ္~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"ကေလးေလး ထေတာ့ေနာ္ မိဘေတြကိုႏႈက္ဆက္ရေအာင္~"
"ဟင့္အင္းမထခ်င္ဘူး~"
အခ်ိန္ကမေစာေတာ့ေဘမဲ့လဲညကသူေတာင္းၾကမ္းထားတဲ့အရိွန္နဲ႔အိပ္ယာမထႏိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ေဂ်ာင္ကုကို
ထယ္ေယာင္းကဆက္မႏိုးေတာ့ဘဲေပြ့ခ်ီကာေအာက္ထပ္ဆင္းလာလိုက္တယ္။
"ဟယ္ ဒါကဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ~"
"အိပ္ယာမထခ်င္ဘူးဘဲေျပာေနလို႔ဒီတိုင္းေခၚလာလိုက္တာ
ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္~"
"မနက္စာစားသြားၾကၪီးေလ~"
"ေတာ္ၿပီOmma..ေအာ္..အသားေပါင္းေလးအတြက္ထည့္ေပးခဲ့လို႔ရမလား~"
"ရတာေပါ့ ႏွစ္ေယာက္လံုးအတြက္ျပင္ထားတာထည့္ေပးလိုက္မယ္ ခနေလးေစာင့္~"
Mrs.kimကထယ္ေယာင္းတို႔အတြက္
မနက္စာထုပ္ေပးလိုက္ၿပီးထယ္ေယာင္းလဲ
အိမ္ျပန္ကာ ေဂ်ာင္ကုကိုအိပ္ယာေပၚခ်ေပးသည္အထိေဂ်ာင္ကုကအိပ္ေနတုန္းမို႔ေစာင္ေလးပါၿခံဳေပးလိုက္ေသးတဲ့ထယ္ေယာင္း~
"ကေလးေလးပင္ပန္းသြားၿပီ...မြ~"
သူ႔ကေလးရဲ့နဖူးေလးကိုနမ္းၿပီးေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ေရခ်ိဳးအဝတ္စားဝတ္ၿပီးတဲ့ထယ္ေယာင္းက
သူ႔ကေလးႏိုးလာရင္စားဖို႔ျပင္ဆင္စရာရိွတာျပင္ဆင္ခိုင္းဖို႔ေအာက္ထပ္သို႔~
"မနက္စာက ယူလာတဲ့ဟာကိုအခုသိမ္းထားၿပီး
ခနေနအသားေပါင္းေလးထမျွပန္ေနြးေပး~"
"ဟုတ္ကဲ့ပါသခင္ေလး~"
"တစ္ျခားစားေသာက္ဖြယ္ရာေတြလဲျပင္ဆင္ထားေပး~"
"Nae~"
ေဂ်ာင္ကုအတြက္မွာၿပီးမွ သူ႔အတြက္မနက္စာျပင္ခိုင္းကာ
ထယ္ေယာင္းမနက္စာစားေနတုန္း
အူဝန္ကလဲထယ္ေယာင္းနဲ႔အတူမနက္စာလာစားၿပီ~
"ေဂ်ာင္ကုေရာအစ္ကို~"
"အိပ္ေနတုန္း~"
"ေအာ္...ဟိုေလ ကြၽန္ေတာ္ဒီလကုန္ရင္
အလုပ္ထြက္ေတာ့မယ္ေနာ္အစ္ကို~"
"ဟင္?..ဘာျဖစ္လို႔လဲ တစ္ခုခုအဆင္မေျပလို႔လား~"
"မဟုတ္ပါဘူး ႏိုင္ငံျခားပညာေတာ္သင္သြားရမွာမို႔ပါ~"
"အဲ့လိုလား အင္းပါ ပညာေရးဆိုေတာ့လဲသြားပါ
အသားေပါင္းေလးအတြက္ေတာ့ဆရာထပ္ရွာရမွာေပါ့~"
ထယ္ေယာင္းတို႔စကားေျပာေနၾကစဥ္မိုးကရြာခ်လာတာမို႔
မနက္စာစားၿပီးေတာ့coffeeေလးေသာက္
သတင္းစာေလးဖတ္ကာေအးေအးလူလူေနေနတဲ့ထယ္ေယာင္း~
"မိုးကရုတ္တရက္ႀကီးသည္းလာပါလား~"
*ကရိန္း~~ဂ်ိမ္း!*
"အမေလး!"
"အသားေပါင္းေလး~"
ျပင္းထန္လြန္းတဲ့မိုးၿခိမ္းသံေၾကာင့္
သူ႔အနားကပ္လာတဲ့အူဝန္ကိုဖယ္ထုတ္ကာ
အခန္းထဲတစ္ေယာက္တည္းအိပ္ေနတဲ့ေဂ်ာင္ကုဆီအတင္းေျပးသြားတဲ့ထယ္ေယာင္း~
"hyung...အီးးဟီးးး~"
"ကေလးေလး အရမ္းေၾကာက္သြားတာလား~"
ကုတင္ေပၚမွာနားပိတ္ကာငိုေနတဲ့ေဂ်ာင္ကုကို
ထယ္ေယာင္းေျပးဖက္ေတာ့တစ္ကိုယ္လံုးတုန္ေနတာမို႔
အရမ္းေၾကာက္လန္႔သြားပံု~
"ဟင့္...ေၾကာက္တယ္...အီးးးဟီးးး~"
"ကေလးကိုတစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့တဲ့ကိုယ့္အျပစ္ပါ
ေနာက္မျဖစ္ေစရေတာ့ဘူးေနာ္~"
"ဟင့္...မိုးႀကိဳးပစ္တာလား..ဟင့္~"
"အြန္း တစ္ေနရာရာမွာထင္တယ္
မေၾကာက္နဲ႔ေတာ့ေနာ္..မြ~"
ထယ္ေယာင္းကေဂ်ာင္ကုရဲ့ေခါင္းေလးကိုနမ္းကာ
ေပြ့ခ်ီလိုက္ၿပီးေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္မ်က္ႏွာသစ္ေပး
အဝတ္အစားလဲေပးၿပီးေအာက္ထပ္ေပြ့ဆင္းသြားသည္အထိ
ေဂ်ာင္ကုကဘာစကားမွာေျပာမလာ~
"အရမ္းေၾကာက္သြားတာလားဟင္အသားေပါင္းေလး~"
"အြန္း...အသံကအက်ယ္ႀကီးဘဲ
babyေခါင္းနားကိုပစ္လိုက္သလိုဘဲအရမ္းနီးတယ္~"
"Jeon Jung Kookတို႔ေၾကာက္တာလဲရိွေသးတာဘဲ~"
"လာမစနဲ႔ေနာ္ တကယ္ေၾကာက္သြားတာ~"
"ဟုတ္ပါၿပီ မစေတာ့ပါဘူး မနက္စာစားရေအာင္ ေအာ္
မနက္စာမဟုတ္ေတာ့ဘူးေန့လယ္စာျဖစ္ေနၿပီ~"
"ဘာလဲbabyကိုအိပ္ပုပ္ႀကီးတယ္လို႔ေျပာခ်င္တာလား~"
"မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ အသားေပါင္းေလးကကိုယ့္ေၾကာင့္
အမ်ားႀကီးပင္ပန္းၿပီးအမ်ားႀကီးအိပ္ေရးပ်က္သြားတာကို
အိပ္ပုပ္ႀကီးတယ္လို႔ကိုယ္ကေျပာရက္မွာတဲ့လား~"
"ၿပီးတာဘဲ~"
"ဟဟ..မြ...အသားေပါင္းေလးအတြက္
စားစရာျမန္ျမန္ျပင္ၾကစမ္းေဟ့~"
"Nae~"
အိမ္အကူေတြစားစရာျပင္ဆင္ေနၾကခ်ိန္ထယ္ေယာင္းကေဂ်ာင္ကုကိုသူ႔ေပါင္ေပၚေဘးတစ္ေစာင္းထိုင္ခိုင္းထားၿပီး
ဆံပင္ေတြသပ္ေပးလိုက္ႏွာေခါင္းေလးကိုအသာညစ္လိုက္နဲ႔
သူ႔အခ်စ္ေလးကိုအသည္းယားေနရွာတာ~
"ဘယ္တုန္းကဒီအိမ္ကိုျပန္ေရာက္တာလဲhyung~"
"မနက္ကတစ္ခါတည္းျပန္ခဲ့လိုက္တာ
အသားေပါင္းေလးကကိုယ္ႏိုးေနတာကိုထပါ့မထတာ~"
"အဲ့မွာခနေလာက္ေနခဲ့ေတာ့ဘာျဖစ္မွာလဲhyungကလဲ
Ommaတို႔လဲhyungကိုကိုက္မစားပါဘူး~"
"ကိုက္မစားဘူးဒါေဘမဲ့ အသားေပါင္းေလးက
ေတာ္ရံုနဲ႔ျပန္ေခၚလို႔မရဘူးေလ အဲ့တာေၾကာင့္
တစ္ခါတည္းျပန္ခဲ့တာ~"
"Ommaလုပ္ေပးတဲ့မနက္စာေလးစားခ်င္တာကို~"
"အဲ့လိုမွန္းသိလို႔တစ္ခါတည္းယူခဲ့ပါတယ္ေနာ္
မနက္ကေနြးခိုင္းတဲ့ဟာရရင္လာေပးေတာ့~"
"တကယ္ႀကီးယူလာတာေပါ့ မိုက္လိုက္တာ~"
"ကေလးအတြက္ဘဲေလ~"
အရမ္းကိုသာယာေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတဲ့ထယ္ေယာင္းနဲ႔ေဂ်ာင္ကုကိုၾကည့္ၿပီးသက္ျပင္းခ်ေနတဲ့အူဝန္က
ထယ္ေယာင္းကိုဘယ္လိုမွသူမရႏိုင္ဘူးဆိုတာသိတာမို႔
ႏိုင္ငံျခားပညာေတာ္သင္ကိုလက္ခံလိုက္တာ~
👉🌟👈💬💬
..........................................................
Thank you for reading🙏