Favor
"Sam, hey!"
Napabaling ako kay chel nang bigla niya akong hawakan sa braso at mahina niya iyong tinapik.
"May problema ka ba? You seems lost."
"I'm okay." Tipid kong sagot, ipinagpatuloy na lang ang pagsusulat.
"Don't fool me... you looked not. And if you're not aware, kanina ka pang wala sa sarili."
Mapait akong ngumiti kasabay ng pagtigil ko sa ginagawa. Hindi ko alam kung paano haharap nang normal sa kanya. I can't pretend. Hindi ko kaya. Kapag napapatingin ako kay Chel, parang anytime, pakiramdam ko sasabog na lang ako. Hindi ko na alam kung paano aayusin ang nararamdaman ko para kay Knight. Gustong gusto ko ng sabihin sa kanya dahil nagbabaka sakali akong kapag sinabi ko sa kanya naiintindihan niya ako, kahit papaano, luluwag ang pakiramdam ko. Pero hindi, e. Hindi ko magawa. Ayokong masakyan siya. Ayokong pati siya masakyan ko, I don't want to be a burden.
"I'm alright. I'm just stressing about the subjects." Natatawa kong sinabi, itinuon na lang ang atensyon sa notebook na sinusulatan.
Alam kong hindi siya nakumbinsi sa sagot ko dahil panay ang buntong hininga niya't tahimik lang sa tabi ko. Nagpatay malisya naman ako't tahimik na lang nagsulat.
Nga lang, I can't take away this anxious feeling inside me. Sobrang sakit, hindi ko alam ang gagawin. Parang unti-unti akong inuubos. Ang bigat bigat.
"I'm telling you this for the last time, Sam." Mahinahon pero rinig ko ang diin sa bawat salitang sinabi niya.
I looked at her. She smiled, but I saw a glint of worry inside her eyes.
"You can't fool me. Please lang... huwag mo namang dayain ang sarili mo. I mean, I respect your privacy. I respect you, okay? Naiintindihan ko kung hindi mo pa kayang sabihin sakin pero pwede mo namang aminin na hindi ka okay. Don't fool yourself, Samantha. Please lang... it will just make it worse."
Ngumiti ako't umiling bilang sagot.
"You're just overreacting, Chel. Wala naman akong problema." I scoffed shaking my head. "Hay nako. Ewan ko sayo! Masakit lang talaga ang ulo ko dahil sa mga subjects natin, okay? Inatake yata ako ng migraine at alam mo naman kapag nakakaramdam ako nang ganito." Sagot ko sabay hinilot ang sintido ko para mas maging kapani-paniwala ang dahilan ko.
"Still, I'm not stupid." Pagod niyang sinabi, umiiling-iling.
Hindi ko na siya pinansin. Hindi ko na alam kung ano pang pwedeng irason. Masyado yata akong obvious pero paninindigan ko pa rin ang pambabalewala kahit bistong bisto na ako.
"Gusto mo na bang umuwi? Pwede naman natin 'tong tapusin bukas kung gusto mo." Sa kahuli-hulihan, aniyang muli, waring hindi pa rin mapanatag.
Pumikit ako't inayos ang sarili bago humarap sa kanya. Matamis akong ngumiti pero hindi iyon umabot sa mga mata ko. But then, I still manage to look at her firmly.
"Chel..."
"No, Samantha. You are my bestfriend. Kilala kita."
"Trust me..."
She sighed heavily.
"Fine, but please... Tell me if you have a problem, okay?"
I held my pen tightly. Nakagat ko ang pang-ibabang labi ko dahil bigla ko na namang naramdaman ang unti-unting pamumuo ng luha sa loob ng mga mata ko. Hindi ko hinayaang makaalpas ang mga iyon, sa halip, agad ko na lang pinigilan ang sarili.
Chel, kung alam mo lang kung gaano ko pinigilan yung sarili ko na huwag mahulog kay Knight. I wanted to cry but I couldn't. No, not in front of them.
I thought it was just a dream. I thought my mind was just making it up. I even laughed at myself when I was awake na panaginip lang pala.
The most funny thing was when I stepped inside to the bathroom to take a bath, I saw myself in the mirror with puffy eyes, and there I realized that it was real. My heart began to ache. It's painful. I couldn't even describe how hurt I was.
Totoo pala ang lahat ng iyon. Sobrang sakit na parang hindi ko magawang kumilos.
May ganito palang pakiramdam? Bakit nilikha ang ganitong sakit?
Wala akong ideya kung may alam ba sila mommy at daddy sa pinag-usapan namin nila kuya. I don't know anything. Nagulantang na lang talaga ako't parang pinutulan ng pagkakataon na maging masaya. I feel like I am back from my old cage.
Alam ko ring walang alam ang mga Kaibigan ko sa nangyari dahil kung alam nila, nasisiguro kong nasa tabi ko na sila ngayon. Pero wala naman akong balak sabihin sa kanila kasi ayoko namang makadagdag sa ibang iniisip nila.
I will just keep this with myself. Iyon na lang. Problema ko 'to... kaya ako ang haharap.
Natapos namin ni Chel ang lahat ng kailangan naming gawin sa araw na 'to. Nag-aayos na rin ako ng gamit, maging siya. Nga lang, hindi pa rin natatanggal sa mga mata niya ang pag-aalala sa akin.
"Tara na?" Nakangiting anyaya ko sa kanya nang makitang tapos na rin siyang magligpit.
Tumango siya kaya dumiretso kami ng field para puntahan sila kuya. Sabi ko nga, ako na lang ang pupunta, hindi lang talaga nagpapigil si Chel at nagawa pa niya akong ihatid dito kaya pareho naming hinihintay matapos ang practice game nila Kuya.
"Oh, he's coming here!" Masiglang sambit ni Chel.
Tumingin ako sa direksyon kung nasaan si Knight. My heart is still pounding that way. Ang kinaibahan lang ay parang unti unting sinasakal iyon para hindi maging masaya ng tuluyan.
Mapait akong ngumiti nang maramdamang may namuong luha sa loob ng mga mata ko. Mabilis ko rin iyong kinusot bago pa siya makalapit. And God knows how I wanted to cry right now. How I wanted to tell him my feelings for him, but I just couldn't.
Naramdaman ko ang unti-unting pagdurog ng puso ko dahil hindi ko yata makakamit at mararanasan ang mahalin Ang Isang Knight Dela Vega. Nasa harapan ko na pala si Knight habang may matamis na ngiti na nakaukit sa labi.
"Done with paper works?" Nakangiting tanong niya while looking at me like I'm the only woman exists in his world.
Marahan na tatango na sana ako bilang sagot, nang bigla humarap si Chel at siya ang sumagot sa tanong ni Knight.
"Yes, superr nakakapagod nga eh. Buti na lang lumapit ka sakin, kaya may energy ulit ako." Masayang Sabi ni Chel.
Hindi pinansin ni Knight ang sinabi ni Chel, bagkus mariin ang titig niya sakin kaya nag-iwas ako ng tingin.
"I think I'll go ahead?" Mahina kong Sabi sa kanila.
"Ikaw na ang bahala kay Chel, Knight." Malungkot kong paalala.
Tumango naman si Che bilang sagot and I waved my right hand at them as I walked away with them.
"I'm sorry..." I whispered. Habang nas loob na ako ng sasakyan pero yung mata ko hindi maalis sa kanilang dalawa, mas bagay nga silang dalawa. Stope it, Samantha.
Nakita ko ang pagsulyap ni Tay Pedro sa akin. He looked worried about me pero pinili na lang hindi magsalita't hinayaan na lang akong umiyak. Wala pa ring tigil ang agos ng luha ko sa sobrang sakit na nararamdaman and I don't care if they will see me like this. I just want to release this pain. Pagod na rin kasi ako't nahihirapan sa estado ko.
Pwede bang may magsabi sa akin na hindi ito totoo? Panaginip lang ito, hindi ba?
Napatawa ako sa sarili. Who am I kidding? Masyado na yata akong umaasa. And I hated myself for making believe na pwedeng maging kami ni Knight. I don't deserve him. I really don't.
Naramdaman ko ang pagtigil ng sasakyan sa tapat ng mansion. Pinunasan ko ang luha ko at kinalma ang sarili. Pinagbuksan naman ako ni Tay Pedro ng pinto kaya ngumiti ako sa kanya bago tuluyang lumabas.
"Ma'am, oo nga ho pala. Pinadidiretso ho kayo ng inyong Kuya Third sa opisina." Pahabol niya.
Naestatwa ako't nanuyo ang lalamunan. Parang unti unting sinisiklaban ng kaba ang puso ko sa kung anong pag-uusapan na naman namin ni kuya Third. Kapatid ko siya, hindi ko man sila ganun katagal nakasama habang lumalaki kami, alam kong marami silang alam about sakin, hindi na rin ako magtataka kung alam na rin nila kung ano ba talaga ang nararamdaman ko kay Knight.
Mabilis ko namang tinahak ang mansion papasok. Nagulat na lang ako nang makitang nando'n si Mama sa living room at mukhang hinihintay yata ang pagdating ko.
"Buti naman at nakauwi ka na, iha." Salubong ni Nay Rosie sakin.
Ngumiti ako sa kanya pero nakita ko ang pagbabago ng ekspresyon niya nang matitigan ako. Umiwas naman ako ng tingin pero pilit niyang hinabol ang mga mata ko. But I just kissed her right cheeks and just ignored her reaction.
"Samantha..." Sabi ni Nay Rosie sabay hinawakan ang kamay ko. "What happened? Why?
"Okay lang ako, Nay. Don't worry about me, masakit lang po talaga ang ulo ko." Assurance ko sa kanya. "Uhm, mauna na po ako sa taas. Kailangan ko lang pong puntahan si Kuya Third." Nakangiting sabi ko.
Marahan siyang tumango pero hindi pa rin naaalis ang kunot sa noo niya. Mukhang hindi rin siya kumbinsido sa rason ko pero binalewala ko na lang iyon at dumiretso sa opisina ni Kuya Third. Kaya nang makarating, naglakas loob kaagad akong buksan ang pinto pagkatapos ng isang katok. At pagkapasok ko, disappointed ang mukha ni Kuya. Naroon din siya sa table niya mismo at iginiya niya akong maupo sa harap niya.
"Alam mo kung bakit kita nagawang ipatawag, hindi ba?" Panimula niya nang makaupo ako ng maayos.
Tumungo ako't hindi makatingin sa kanya. Ang dalawang kamay ko'y nanlalamig na rin sa sobrang kaba.
"And you disappointed me so much, Samantha." Mahinahon ang pagkakasabi pero bakas ang diin sa mga katagang binitawan.
Sinulyapan ko siya. I can see anger visible on his eyes while he's shaking his head slowly.
"Look at me little sis..." Mahinahong utos niya.
Sinunod ko iyon kahit sobrang hirap akong tumingin sa kanya. Hindi ko ра rin kasi maintindihan kung bakit pinipigilan niya akong mahulog kay Knight.
"I will tell you this once kaya makinig ka, little sis." Mariing aniya dahilan ng paglakas ng tibok ng puso ko sa sobrang kaba. " Hindi ko ito ginagawa dahil ayoko Kay Knight, his my friend kahit ganun yun, Kilala ko siya, pero isipin mo ng dahil lang kay Knight sasaktan mo ang feelings ng kaibigan mo?" Mariing Sabi ni ni kuya.
Nawalan ako ng lakas. Unti unti ring nawasak ang pader na pinilit kong buuin para hindi na niya muli akong masaktan pero napakahusay ni Kuya Third dahil nabuwag niya iyon.
Hindi ko lang maisip at matanggap na kaya niyang gawin iyon sa akin para sa ibang tao. He's blackmailing me and damn it! Ano bang laban ko? Hindi ko na alam. I'm so disappointed with my Brother. I hate him for hurting me again. Bakit ba mas iniisip niya ang feelings ni Chel kesa sakin? I'm his Sister, and Chel is my friend nothing else.
And when I looked at him, my vision were blurry because of my tears continuously flowing on my cheeks. Namataan ko rin ang simpatya at awa niya sa akin pero iwinaksi ko 'yon sa sobrang galit ko.
How can he dictate my life like this? Wala na ba talaga akong karapatan sa buhay ko?
"Sis, I'm so sorry if I had to do this." Paghingi niya ng paumanhin habang sinusubukan niyang hawakan ang kamay ko pero iniwas ko lamang.
"You're so selfish, Kuya. Bakit ba ayaw niyong mahulog ako kay Knight? Bakit ba tinatanggalan niyo ko ng karapatan sa buhay ko? Bakit? Masaya ako kay Knight even though magkaibigan lang kami. pero bakit pilit niyong tinatanggal sakin iyon? Dahil ba gusto siya ni Chel? Kuya! O may iba pang reason?!" Umiiyak na turan ko. "Don't you care about my feelings? Tingin niyo po ba, madali lang sa akin ang pinapagawa niyo? Aaminin ko na Kuya, Mahal ko si Knight, pero pilit niyong pinipigilan iyon."
I don't care if I may look rude to my Brother again, but he's too much. This is unbelievable. My life is unbelievable and I can't ease the pain I'm feeling because of my own Brother. Akala ko pamilya ang susuporta sa lahat ng bagay na gusto mo but guess what? I'm wrong.
"Hindi mo ako naiintindihan Samantha. Ginagawa ko lang ang lahat ng ito para sayo at sa pagkakaibigan niyo."
Sarkatisko akong natawa. Tuloy tuloy pa rin ang pagdaloy ng luha ko sa pisngi na marahas kong pinapahid dahil sa sobrang panlalabo ng mga mata.
"Really, Kuya?" Umiiyak na tanong ko, hindi makapaniwala sa walang kwentang reason niya.
Lumapit siya sa akin. Dinala niya ako sa couch kung saan kami unang nag-usap noon. Kitang kita ko rin ang awa sa mga mata niya pero binalewala ko lang iyon.
As if he cares with me gayong sinaktan niya ako't winasak! Hindi ko alam kung magtitiwala pa ako sa kung anong sasabihin niya.
"Wala akong balak ipaalam sayo ang lahat ng ito pero siguro kung sasabihin ko sayo little sis, maaaring maintindihan mo." Mahinahong aniya.
"Why are you doing this to me?" I asked, almost pleading.
I covered my face using my palms and I cried so hard as I can.
"I'm sorry, Sis." Sambit niya at naramdaman ko ang mahigpit na yakap niya.
I pushed him pero wala ring epekto dahil wala na akong lakas lumaban. Ang sakit sakit! Hinang hina na ako at kung kahapon ay sobrang sakit, ngayon, mas lalong trumiple!
Kumalas siya sa pagkakayakap. Siya na rin ang nagpunas sa luhang dumadaloy sa pisngi ko.
"Sam, believe me or not but your friend Chel, she's sick, she has a Tumor Cancer." Mahinang pag-amin ni Kuya Third.
Natutop ako. Natigil din ako sa pag-iyak at pilit pinoproseso ang lahat ng sinabi niya. I looked at him and I could see sincerity in his eyes. He looks so stressed, ramdam ko iyon dahil kitang kita ko na problemadong problemado siya. And I can't believe it was happening.
"And you're the only one who will help her, she loves Knight so much, and alam ko na alam mo iyon." Sambit pa Niya.
Hinawakan niya ang mukha ko. Pinalis niya ang mga luhang dumadaloy sa pisngi ko.
"Save your friend. Chel doesn't want you to know about her illness. Ayaw niyang pati Ikaw ay mamroblema sa kanya because knowing your friend, she's very emotional. Mahalaga kayo sa kanya and Knight. I know you already know that. So, I'm asking for your favor." Patuloy pa niya.
"A--Anong k-kailangan kong gawin k-kung gano'n?" Tanong ko dahil hindi ko pa rin maintindihan ang ipinapahiwatig niya.
"My baby sis, you're still young. Marami pang mangyayari na hindi mo aasahan. Pigilan mo ang nararamdaman mo Kay Knight hanggat maari, and please avoid Knight." Seryosong sambit niya sa akin.
Tulala ako't nakikinig sa lahat ng sinasabi niya. It's too painful. How can he say those words? I know I'm too young, but I'm sick too, kuya. Huminga ako ng malalim bago muling magsalita.
"Okay." Tanging naisagot ko.
Naramdaman ko ang paghigpit ng hawak ni Kuya sa braso ko.
Maybe, this is not for me, Chel need Knight, bkt hindi sinabi ni Chel na may ganung klase siyang sakit, I'm here friend, pero hindi ko alam na ganun na pala yung pinagdadaanan niya.
She is worthy to be loved by someone that will constantly remind her that she is a warrior and a blessing combined in one person. She needs to be loved by someone who will look at her the way she looks at the sunsets. Someone that will tell her the truth no matter how cold, cruel, or hard it is to hear. Someone that will make her smile on the days that she finds it hard to be happy. She deserves someone that will remind her that she doesn't deserve the world because she deserves the entire universe.
At sa sobrang lakas ng hampas ng alon, wala akong nagawa. Inanod at nalunod ako sa gitna ng karagatan, mag-isa't walang kahit na sinong gustong magsalba.
And I'm here alone trying to surf the giant life of waves with just myself.
----
A/N: Hi! Thank you and I hope magustuhan niyo. Just dm me if may mga question or gusto kayong I clarified regarding sa story.