Breaking into pieces!
It's Friday today, but I don't feel like going to school, because after, what I found out about Chel and her illness, I couldn't sleep right away last night, I'm still thinking until now, why she didn't tell me and to our friends, about her illness? Why did she tell to my brothers first, before me? In fact, we only met and became friends with Chel last year, since she entered in our school, we have never seen or met her family, all we know is that she is from South Korea. If she is sick, then where are her families? Are they not worried about her?
Sa sobrang pag iisip ko hindi ko na namalayang nasa harapan ko na pala sila Kuya Ford and Xamnder, nakakunot ang kanilang mga noo, habang nakatingin sakin, kaya agad agad akong umupo sa kama ko at tinignan sila. Magsasalita na sana ako nang biglang nagsalita si Kuya Ford.
"We've been knocking on your door for a while but no one is opening, we thought you were asleep, but you're awake. who is your mind?" Paghihinalang tanong ni Kuya Ford.
"Kaya nga naman, baka gusto mong sabihin samin. Sa sobrang iniisip mo yung taong yun, hindi mo man lang kami napansin dito" Kuya Xander said, na may halong nakakalokong ngiti.
"Nothing kuya, yung mga subjects ko lang yung iniisip ko, malapit na kasi ang exam, and hindi pa pala ako nakakareview." Sana maniwala sila sa alibay ko.
"If you say so, btw, get ready and we'll eat, kuya Third has been waiting for us, paniguradong magkasalubong na namn ang mga kilay niya." Natatawang saad ni kuya Xander.
"Araso, mauna na kayo at susunod na rin ako." i said to them.
nauna ng umalis si kuya Xander pero si kuya Ford ay nandito pa rin at mariin akong tinitignan, na parang may ginawa akong hindi niya gusto. The way he stare at me, mas kinabahan ako, hindi ko alam kung bakit?
"Kuya, there's something you want to tell me?" Kinakabahan kong tanong sa kanya.
Umiling siya at tumalikod na sakin, akala ko aalis na siya kaya papunta na sana ako ng cr ng bigla siyang magsalita.
"Alam ko kung ano yung napag usapan niyo ni Kuya Third, at alam ko rin na may feelings kana for Knight, but remember little sis, your friend love him so much." Mariin niyang paalala bago ako iwan mag isa.
Yeah, I know that already Kuya, you don't have to remind me. Hahaha. Ang sakit lang, ako yung kapatid pero yung ibang tao pa rin yung iniisip, kapag ba sinabi ko din sa kanila na may sakit ako sa puso, hindi na ba nila ako pipigilan na lumapit kay Knight?
Huminga ako ng malalim bago pumasok sa loob ng cr, after 10mins nakapag ayos na rin ako, so I decided na bumaba na dahil masyado na akong nagpapa Vip sa kanila, at paniguradong naiinis na Sila sa tagal ko.
Habang papalapit ako sa may dining room, naririnig ko sila kuya na nag uusap usap. Sila kuya Third, Ford at Xander na lang ang nandito dahil sila kuya Marky ay nasa School na, 10am na kaya. Papasok na sana ako ng biglang narinig ko yung name ko kaya hindi muna ako pumasok at nais Kong pakinggan kung ano man ang pag uusapan nila.
"Kuya, hindi ba unfair Kay Sam?" Kuya Xander asked.
"No, Si Chel may sakit si Sam wala, and si Knight lang tanging dahilan kung bakit lumalaban pa si Chel sa sakit niya." Kuya Third said.
"Remember, Tita Michelle ask a favor to us, alam niyo naman na, nag iisang anak ni Tita Michelle si Chel." Kuya Ford said.
So, they really know Chel, mas kilala pa nila ito kesa sakin, I know it, there is something fishy.
"Okay, pero kapatid natin si Samantha, alam ko, na alam niyo kuya na nasasaktan din siya, mahirap ito sa kanya lalo na, may feelings na siya kay Knight, at alam niyo na gusto din siya ni Knight." Malungkot na Sabi ni kuya Xander.
Omg!! Knight like me too? Pero para saan pa? Hindi din naman papayag sila kuya na maging kami ni Knight.
"We know that, remember Xander, Chel is our Sister too, compared to Samantha, Chel is weak and she's sick, while Samantha is not." Mariing sabi ni kuya Third.
Wait! What? K--kapatid namin siya? H-how did that happen? Huh? That's why, ganun na lang sila magprotekta kay Chel, kasi kapatid din namin siya, agad agad akong pumasok sa loob ng dining room, at gulat silang napatingin sakin.
"So, kapatid din natin siya? How? Siya ba yung batang babae na kasama niyo dati sa picture? Kaya ba, parang balewala na lang ako sa inyo nun, kasi may iba na kayong baby sister, hahaha. Shems!!!! Ang sakit lang ahh,.... Oh! Bkt hindi kayo makasagot? Hahaha" Naiiyak kong Sabi sa kanila.
"Oo, kapatid natin siya kay Daddy, at oo, siya yung batang babae nasa picture pe-" hindi ko na pinatapos si kuya Xander sa pagsasalita Niya.
"Nagloko si Daddy kay mommy? How??? "
Lumapit sakin si kuya Third at hahawakan na sana ako ng bigla akong umatras palayo sa kanya.
"Sam, listen, daddy did not cheat on mommy, nalasing si daddy nung nag away Sila ni mommy, then Akala ni daddy na si mommy yung babaeng lumapit sa kanya, Yun pala si Tita Michelle, after a year nalaman nila mommy na may anak si daddy at si Chel yun." Mahinang sambit ni kuya Third.
The pain on my chest felt like it was squeezing my heart into pieces. Tila pinipiga, dinudurog pero wala akong magawa dahil sa mga nalaman ko. Ang lahat ay bumabalik.
"K-kaya n-niyo a-ako pinipigilang lumapit kay Knight, h-hindi dahil sa may gusto ang Kaibigan ko sa kanya, kundi dahil k--kapatid niyo siya..."
"Sam, she's your sister too, kapatid natin siya, and besides Kaibigan mo din siya. Wala naman magbabago dun eh, just accept her." Kuya Ford said.
Lumuluha akong tumingin Kay kuya Ford. "Hahaha, oo nga namn, she's my friend and she's my sister too, ang daling sabihin pero ang hirap, paano ko siya tatanggapin kuya? Teach me then, because to be honest, I don't know how?" Gusto ko pa sanang magsalita pero naninikip na masyado ang aking dibdib, kaya dahan dahan akong humawak sa may dibdib ko, hindi na normal yung paghinga ko, not now, Samantha. Not now. Tumalikod na ako sa kanila at aalis na sana ng biglang nagsalita si kuya Ford.
"She's sick, she needs us." Mahinang sambit ni kuya.
Tumakbo ako palabas ng Bahay Hindi ko alam kung saan ako pupunta, basta Ang alam ko superrr sakit ng nararamdaman ko. Maraming pumapasok sa isip ko, gustong gusto ko din sabihin sa kanila na.
I'm sick too kuya, na kuya, what about me? I need you too, I've been fighting alone for almost Seventeen years, napapagod at nauubos din ako, hahahahaha. Ang sakit lang na yung Kaibigan ko o kapatid ko ay kasama yung mga kuya ko na lumaban para sa sakit niya, na kaya nilang protektahan yung kapatid nilang babae sa labas kesa sakin na buo nilang kapatid. Akala ko, ako yung princess hindi pala, Kasi si Chel yun eh, she have a seven prince brothers, and me, I have myself alone.
Hindi ko namalayang kung San na ako nagawi basta ang alam ko gusto kong makalayo sa kanilang lahat, huminto na ako dto sa may malaking Puno, ito na yata yung pinakadulo ng village namin. Umupo ako sa likod ng Puno na ito.
Tuluyan namang tumulo ang mga luha ko. Yumuko ako at nanginginig na niyakap ang mga tuhod ko.
Do I deserve this? Eto ba ang napapala ko? O siguro ako lang. Siguro ako ang minalas na makuha ng ganitong tadhana. To be treated like I'm not worth anything. That I don't deserve even a bit of respect. Kung ganito Sila kasakit magmahal.. Animo nauupos na kandila na napahiga ako sa mabatong lupa. Patuloy parin ang pagtulo ng mga luha ko.
Nanatili ako sa kinahihigaan ko. Hindi ko magawang kumilos. Hindi ko magawang utusan ang sarili ko na umalis dito. Gusto kong mamanhid. Gusto kong ikulong ang puso ko hanggang sa wala na akong maramdaman. Dahil hindi ko alam kung kaya ko. Kung kaya ko pa. Kung bakit pakiramdam ko ayaw ng sumunod ng katawan ko sa akin. I'm not numb because I can still feel the gnawing pain in my heart. But it's like my body gave up with me. I tried again. But I can't move.
Pumikit ako ng mariin. I'm pathetic.
Mas mabuti ng ako na lang. Na ako na lang ang masaktan kaysa kay Chel. I don't know how long this thread can keep me from hurting myself more that I hurt now.
Kinagat ko ang ibabang labi ko upang pigilan ang hikbing nais kumawala sa bibig ko. Patuloy na namalibay sa mga mata ko ang luha habang nakatingin ako sa itaas ng Puno.
Hindi ko namalayang nakatulog na pala ako at ng magising ako, ay Gabi na pala, I decided na tumayo na at umuwi na lalo na baka nag aalala na Sila sakin.
Habang naglalakad ako pa uwi sa bahay, bigla kong nakasalubong si Knight, nagkatingin kami at mukhang sa Bahay namin si pupunta. What if, umamin na ako sa kanya ngayon? Tama, aaminin na ako sa kanya, total sabi ni kuya Xander, Knight likes me. Papasok na sana si Knight ng bigla ko siyang tinawag.
"Knight!" Tawag ko sa kanya.
Agad naman siyang huminto at humarap sakin, kaya lumapit na ako sa kanya.
"Hmmmm.... Hmm...." Hindi ko alam kung paano.
"There's something that you want to tell me?" Mariin at masungit niyang tanong.
"Hmmm... Knight, I like you, Hindi bilang Isang Kaibigan or what. I'm in love with, I want to be with you." Mabilis at kinakabahan kong sambit sa kanya.
Hindi siya sumagot. Umakto siya na aalis na ngunit nahawakan ko ang kanyang kamay. "S-Stay with me..." bulong ko.
Bumaba ang tingin niya sa akin. "I can't."
"Knight..."
"Don't fall in love with me, Samantha. Because we both know I won't." He said then he walk away.
Kung ganito kasakit ang magmahal...bakit pa hinahanap ito ng mga taong hindi pa ito nakikita? Bakit kung kailan hinayaan ko ang sarili ko na magmahal, mauuwi lang pala sa ganito? Why can't I have the same thing my parents have?
Patuloy parin ang pagtulo ng mga luha ko. "I-I already did, Knight. No matter how stupid I am...I can't turn my back now. I already fell for you." This is what I get...for falling in love with Knight. Your wrong kuya Xander, your wrong!!
My mother said that one day, someone will come to our lives and turn our world upside down. But even that person will cause chaos to our lives, that will be the person we will love with all our heart. And that person will love us back too with all that person got.
My world did turn upside down. I did love someone with all my heart. But my mother was wrong with one thing. That person didn't love me back. He can't love me back.
Bago pa ako tuluyang matumba may biglang sumalo sakin, at ng pagtingin ko kung sino, walang iba kundi si Kuya Clyde. Agad Niya akong niyakap ng mahigpit, at binaon Ang mukha ko sa kanyang dibdib.
"Why?" he whispered in a pained voice.
Hinintay kong sundan niya ang sinabi niya pero hindi na siya nagsalita ulit. Pagkaraan ay niyakap pa niya ako ng mahigpit. Does he know? Nakita niya ba? After 5mins nagsalita ulit si Kuya Clyde.
"W-Why, Sam? Why did you let him do that? I saw it. Bakit mo siya hinayaang saktan ka ng ganito? Bakit mo hinayaang gawin niya sa iyo ito?"
"K-kuya..."
"We love you, Samantha. Pero...pero kahit kaming pamilya mo hindi mo magawang kausapin sa kahit na anong problema mo. Tinanggap namin iyon kasi mahal ka namin. Because that is your personality. But we're here, Sam. You're not alone. We will always be here. I will always be here like you are always here for me."
"I love him, Kuya. I...I love him."
Lumuluhang nakatingin sa akin si Kuya Clyde habang yakap yakap Niya ako. "I know, sis. I know. But why would you let this happen? Why would you let him hurt you?"
"I thought he felt something for me. I love him...and I'm willing to do anything for him to love me back. But he can't. He won't let himself."
"Mas mahal ka namin. Hindi mo siya kailangan. Hindi mo kailangan na manglimos ng pagmamahal kasi mas mahal ka namin."
"I can kill without having second thoughts if it's for you. But I can't make him love you. I can only be your hyung. Tell me what I can do, sis. Anything..." Kuya Clyde said.
"I love you, Kuya. Pero hindi kita masasagot. Dahil iyan din ang tinatanong ko sa sarili ko." Umiling ako at hinaplos ang pisngi niya. "I don't want this version of kuya Clyde. I want the cheerful one." I said.
"Saman-"
"I can't do this over and over again. It will hurt me more knowing I'm hurting you...or even the others because of this mess I brought to myself." Mas mabuti ng ako na lang. Na ako na lang ang masaktan kaysa ang makita ko silang nasasaktan para sa akin. Hindi na siya umimik at tinulungan akong makaalis sa lugar na 'yon. Dinala niya ako sa daan kung saan hindi namin kinakailangan dumaan sa loob ng Bahay papuntang kwarto ko.
Napaangat ang tingin ko ng mapahinto si kuya Clyde. And I wish I just closed my eyes. Nahiling ko na sana nanatili na lang ako sa lugar kung saan ako iniwan ni Knight. Na sana hindi na lang ako pinuntahan ni kuya Clyde.
Because I saw him. I saw Knight...with Chel.
Kinagat ko ang ibabang labi ko upang pigilan ang hikbing nais kumawala sa bibig ko. Patuloy na namalibay sa mga mata ko ang luha habang nakatingin kay Knight na masayang nakikipag tawanan kay Chel.
Nagtama ang mga mata namin. He gave me a chin up and went inside. I kept on wishing that my heart would do the same. But it won't budge.
Hindi na ako nagawang kayaning itayo ni kuya Clyde nanghihina na napaluhod ako sa lupa. "It hurts...it damn hurts! I can't do this. Stop this please. Kuya, h-help me. Help me stop the pain. Help me." Naramdaman kong yumakap siya sa akin. But not even that can comfort me. I clawed the dirt of the earth, trying my hardest to hold on to it. But I can't. "Bakit ako nasasaktan? I live years of my life without him. But why does it feel that nothing would be the same again? I hate being like this...but it hurts. It hurts, Kuya. Stop the pain...please...please....please do something."
"I'm sorry. I'm sorry, Samantha."
"Ang sakit sakit. Patayin niyo na lang ako. Sumusuko na ako. I'm not cut out for this. I'm not strong enough. I will never be strong enough."
Sinabunot ko ang mga kamay ko sa buhok ko. Kinagat ko ang ibabang labi ko ngunit hindi ko na nagawang pigilin ang sigaw na kumawala mula sa bibig ko. I'm breaking into pieces. And I can feel every bit of it.
"Get up."
"Kuya..."
"Do you want me to kill him?"
"K-Kuya..."
"Just say the word, sis. I would do it."
Lumuluhang umiling ako. "No. You can't do that because it will be the same if you just kill me. Ang tanga ko no? Ganito ba talaga lahat ng nagmamahal? Nagpapakatanga?"
"Samantha."
"Kuya ang sakit. Ang sakit sakit na."
Lalong lumakas ang pag-iyak ko ng hinila niya ako at niyakap. "You don't deserve this, Sam. You deserve the best. You deserve to be love. Siguro karma ko to. Dahil sa mga babaeng sinaktan ko. Kaya siguro nasasaktan ka ng ganito. But God, help me. I can take all the karma. Maraming nagmamahal sa iyo, Samantha. Marami kami na kayang ipaglaban ka. Hindi mo kailangan magtiis sa isang taong katulad niya."
"Alam ko kuya...alam ko. Pero hindi ko kayang pigilan. Sinubukan ko naman eh. Kahit nagmumukha na akong tanga, kahit na sinaktan niya ako at patuloy na sinaktan. Mahal ko siya kahit pinapatay niya unti-unti ang puso ko."
"Tell me, Sam. Anything that I can do...anything."
Sinalubong ko ang tingin ni kuya. I smiled sadly at him. "I want you to pretend. Magpanggap na hindi niyo alam ang lahat."
"Damn it, no! How can you possibly think that I can do that? That I can do that? Do you think I can smile at that bastard knowing he's the reason for your tears?"
"Do it for me. P-Please...I want you to do it for me."
Galit na lumayo sa akin si kuya. Inihilamos niya sa mukha niya ang kamay niya. "Tanga ka ba?! O nagpapakatanga ka lang?! You are better than this Samantha! What the hell is wrong with you?!"
"What's wrong with me? I learn to love. I opened up. I tried to show my emotions. And look where it brought me? Alam mo kung anong hinihiling ko ngayon? Na sana kaya kong ibalik ang oras sa panahon na wala akong pakielam sa kahit na sino. Na hindi ko nararamdaman ang mga emosyon na nararamdaman ko ngayon. Oo tanga ako. Napakatanga ko. Am I really better than this? Please tell that to my heart. Please tell my heart to stop! Because it's not listening to me anymore."
After ko sabihin yun, pumasok na ako sa loob ng bahay at pumunta sa kwarto ko, pag pasok ko palang, agad na namang lumuha ang mga mata ko. I'm so weak for this kind of pain. Hindi na ako gaano makahinga, I need may inhaler, nung nakita ko yun agad agad Kong kinuha at nilagay sa labi ko.
I know, hindi ko na ito mararamdaman pang muli, and maybe when that time comes...my heart will learn to forget about you. Completely.
---
I hope nagustuhan niyo! Goodnight!