လီဘင်းအလုပ်လုပ်နေတုန်းဖုန်းလာလို့ကြည့်တော့အစ်ကိုဆီက
"Hello "
"လီဘင်း မင်းတူလေးဆူဘင်းမင်းဆီမှာလား"
"မဟုတ်ဘူးအစ်ကိုဘာဖြစ်လို့လဲ"
"ငါဖုန်းဆက်တာစက်ပိတ်ထားလို့အ့ဲဒါ"
"ဟုတ်က့ဲ ကျွန်တော် စုံစမ်းလိုက်ပါ့မယ် သိပ်ပြီး စိတ်မပူပါနဲ့ "
"အင်းပါ"
လီဘင်းဖုန်းချပြီးတော့ ဆူဘင်းကိုရှာရန်သူ့လူတွေလွှတ်ပြီးခဏနေတော့
"CEO ရှာတွေ့ပါပြီ"
"ဘယ်မှာလဲ "
"မြို့အဝင်နားက သူဝယ်ထားတ့ဲအိမ်မှာပါ"
"OK သွားမယ် "
ဂျောင်ဂုထယ်ယောင်းဖမ်းထားတ့ဲအိမ်ရှေ့တံခါးပ်ိတ်ထားလို့
ကားန့ဲတစ်ရှိန်တည်းတိုက်ဖွင့်ပြီးဝင်ခ့ဲတော့
အိမ်ထဲက အော်သံတစ်ချို့
ဂျောင်ဂုအလောတကြီးဝင်ခ့ဲတော့မြင်လိုက်ရတာက
ထယ်ယောင်းကအတင်းရူန်းနေပြီးဆူဘင်းကလက်တွေခြုပ်ပြီးအတင်းနမ်းနေတာ
"ကလေး"
ထယ်ယောင်းဂျောင်ဂုကိုတွေ့လို့ပျော်ပေမယ့် ဆူဘင်းပြောတ့ဲစကားကြောင့်စိတ်ပူမိတယ်
"ဦး ထယ်ကိုကယ်ပါ"
ဆူဘင်းက
"ဟက် လာပြီလား စောင့်နေတာ"
"ကလေးကိုဘာမှမလုပ်န့ဲ မင်းဖြစ်ချင်တာငါ့ကိုပြော"
"အာ တကယ်လုပ်ပေးမှာလား ဖြစ်ချင်တာကိုလေ"
"ကလေးမထိခိုက်ရင်အကုန်လုပ်ပေးမယ်"
"ရော့ သေနတ် ခင်ဗျား ရင်ဘက်ထဲက်ိုပစ်လိုက်"
ထယ်ယောင်းလည်းစိတ်ပူပြီး
"ဟင့်အင်း မလုပ်နဲ့နော် ဦးမရှိရင်ထယ်မဖြစ်ဘူးဆိုတာသိတယ်မဟုတ်လား
ထယ်ကိုမထားခ့ဲပါန့ဲနော်ဦး"
ဂျောင်ဂုကလေးမထိခိုက်ဖို့ပဲတွေးမိတယ်
"လုပ်လေအမြန် ဘာတွေကြာနေတာလဲ"
ထယ်ယောင်းဂျောင်ဂုကိုကြည့်ကာ
"ဦး ထယ်ဦးကိုချစ်တယ် အ့ဲကြောင့်ထယ်ကဦးရှိနေမှာဖြစ်မှာ"
ဆူဘင်းစိတ်မရှည်တော့ပါအ့ဲကြောင့်သေနတ်ကိုပြန်ယူပြီးပစ်ရန်ချိန်လိုက်တော့
"ဆူဘင်း တော်လောက်ပြီ"
ထယ်ယောင်း
တံခါးပေါက်ကိုကြည့်လိုက်တော့
"အစ်ကိုလီဘင်း"
လီဘင်းအခန်းထဲဝင်လာတော့ဂျောင်ဂုကိုသေနတ်န့ဲချိန်ထားတာတွေ့တော့တားရတော့မယ်
"ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ ဆူဘင်း မင်းအရမ်းမှားနေပြီ ထယ်ယောင်းကိုလွှတ်ပေးလိုက်ပါ"
"ဘာလို့လဲ ထယ်ကိုကြိုက်ခ့ဲတာ အခုမှမဟုတ်ဘူး အထက်တန်းကတည်းက အ့ဲကြောင့်
မလွှတ်ပေးဘူး ထယ့်ကိုဘယ်သူ့မှမပေးနိုင်ဘူးကျွန်တော်ပဲချစ်ရမယ်ထယ်က"
ဂျောင်ဂုလီဘင်းကိုအချက်ပြလိုက်တာန့ဲ
ဆူဘင်းလက်ထဲကသေနတ်ကိုလုပြီးထိုးလိုက်တော့လဲသွားချိန်
ဂျောင်ဂုထယ်ယောင်းကိုခေါ်ပြီးအပြင်ကိုထွက်ရန်အလုပ်
ဆူဘင်းသေနတ်ကိုမရမကပြန်လုကာပစ်လိုက်တော့
"ဂျောင်ဂု "
"ဦး"
ဂျောင်ဂု မျက်လုံး မှိတ်လိုက်ပေမယ့်ကျည်က
သူ့ကိုမထိပါ
"ဘုန်း"
လှည့်ကြည့်တော့
"လီဘင်း" "အစ်ကိုလီဘင်း"
ဂျောင်ဂုလီဘင်းကိုအမြန်ပွေ့လိုက်တော့
"ဂျောင်ဂု မင်းဘာမှမဖြစ်ဘူးမဟုတ်လား"
"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး"
"သိပ်စိတ်မပူပါန့ဲငါပေါင်ပဲထိတာပါ"
"အင်း"
ဆူဘင်းဘက်လှည့်ကြည့်တော့သူ့ကိုချုပ်ထားတာတွေ့လိုက်ရတယ်
လီဘင်းလည်းကြည့်ကာ
"သူ့ကိုချုပ်ထားလိုက်
ငါကိုယ်တိုင်လုပ်မယ်"
လီဘင်းစိတ်ထဲ
"ငါချစ်တ့ဲသူန့ဲ သူငယ်ချင်းကိုထိခိုက်အောင်လုပ်ရင်ဘယ်သူ့မဆိုခွင့်မလွှတ်ဘူး
ငါ့သွေးသားဖြစ်နေရင်တောင်မှပေါ့"
လီဘင်းကိုဆေးရုံပို့ပြီးသေနတ်ဒဏ်ရာကိုကုကာ ကုတင်ပေါ်တွင်ဆေးအရှိန်ကြောင့်
အိပ်နေတုန်းဂျောင်ဂုတို့လည်းအိမ်ပြန်လာကြတယ်
At Home
ထယ်ယောင်းလည်းရေချိုးကာအခန်းထဲပြန်လာတော့ကုတင်ပေါ်မှာထိုင်နေတ့ဲဦး
ဂျောင်ဂုတံခါးဖွင့်သံကြားလို့ကြည့်လိုက်တော့ခါးတွင်တံပတ်ပတ်ပြီး
ရေချိုးခန်းထဲကထွက်လာတ့ဲကလေး
"ဦး ထယ်ကိုပြောစရာရှိလို့လား"
"အင်း ကိုယ်နောက်တစ်ခေါက်ကြားချင်လို့"
ထယ်ယောင်းလည်းဂျောင်ဂုအနားသွားကာ
"ဘာကိုလဲဦး"
"ကိုယ့်ကိုချစ်တယ်လို့နောက်တစ်ခါကြားချင်လို့"
ဂျောင်ဂုလည်းထယ်ယောင်းလက်ကိုဆွဲလိုက်တော့ ပေါင်ပေါ်ကို ထိုင်ချလိုက်မိတော့တယ်
"ပြောကလေး ကိုယ်ကြားချင်လို့"
ထယ်ယောင်းလက်တွေကိုဂျောင်ဂုလည်ပင်းကိုတွယ်ဖက်ကာ
"ထယ် ဦးကိုချစ်တယ်"
"ကိုယ်လည်းအရမ်းချစ်တယ်
ကိုယ့်ကိုလက်ထပ်ခွင့်ပေးပါကလေး"
ထယ်ယောင်းစဥ်းစားကာ
"ဟုတ်"
ဂျောင်ဂုလည်းတကယ်ပျော်ရပြီး
"ဒါဆိုရင် ကိုယ်တို့လက်ထပ်ပွဲကိုစီစဥ်တော့မယ်နော်"
"ဟုတ်"
ဂျောင်ဂုကလေးကိုနမ်းလိုက်တော့အလိုက်သင့်လေးပြန်တုံ့ပြန်လာတဲ့ကလေး
"ပြွတ် ကလေးကိုတို့ရှေ့ဆက်ကြမလား"
ထယ်ယောင်းပါးလေးတွေရဲကာခေါင်းငြိမ့်မိလားမသိတော့ပါ
သတိရတော့ ခါးကတံပတ်လေးကကုတင်အောက်
"ကလေး နာရင်ကိုယ့်လက်ကိုကိုက်နော်"
"ဟုတ်"
ဂျောင်ဂုကလေးကိုနာကျင်မူ့ကိုသက်သာအောင်လုပ်ပေးတော့အသံထွက်မှာဆိုးလို့
သည်းခံနေတ့ဲကလေး
မျက်ရည်စလေးန့ဲကလေးကတကယ်ကိုကြမ်းပစ်ချင်စရာကောင်းပေမယ့်
ထိန်းထားရတယ် ကလေးရ့ဲပထမဆုံးမှာမနာကျင်စေချင်ပါ
ခဏအကြာအခန်းလေးထဲက လူနှစ်ယောက်ကအချစ်တွေန့ဲညကိုဖြတ်သန်းနေသလောက်
အခန်းတစ်ခုထဲကကောင်လေးကတော့အသက်မ့ဲလေပြီ
လူတစ်ယောက်ကတော့
"မှတ်ထား အ့ဲဒါငါချစ်တ့ဲသူကိုမျက်ရည်ကျအောင်လုပ်တ့ဲရလဒ်ပဲ"
💜Jeon💜
ကဲပြီးသွားပြီနော်ချစ်လေးတို့ လိုအပ်ချက်တွေရှိရင်သည်းခံပေးပါအုံး။