Beden dersinden sonra bir daha onunla karşılaşmamıştık, resmen kız yer yarılmışta dibine girmişti.
Ya da sınıftan çıkmamıştı.
Yinede sıkışta da görememek içime tuhaf bir sıkıntı bırakırken ne yapacağımı bilemeyerek öylece evime doğru ilerliyordum.
Bu kız fena halde devrelerimi bozmuştu.
İsmini bile bilmediğim bir kıza böyle duygular beslemek ne kadar doğruydu orası muamma.
Her zaman olduğu gibi bir elim cebimde bir elim çantamın kolundayken önüme gelen taşları tekmeleyerek yanaklarımı şişiriyordum.
Kulağımdaki pembe kulaklıklar bir zaman sonra kulağımdan çıkarak boynuma asılı halde durmuş, bende tekrar takmak için uğramamıştım.
Üşengeçlik zamanım gelmişti belliki.
Her zaman olan bir durum değildi, olduğunda ise beni vinçle bile kaldırıp bir şeyler yaptıramazdınız.
Yan tarafımdan geçen insanlar arkadaşları ile gülüşerek ilerlerken aklıma yine o kız gelmişti.
O kız, bu kız demekten bıkmıştım. En azından ismini öğrenene kadar bir isim takabilirdim öyle değil mi?
Hem kızların erkekler için bu taktiği kullandığını duymuştum.
Ne diyebilirim ki?
Tavşan?
Pamuk şeker?
Elma yanak?
Yer elması?
Yer fıstığı?
Oflayıp ayakkabıma değen taşı tekmeledikten sonra kafa karışıklığı ile dudaklarımı büzdüm.
Hepsini demek istemem ne kadar yanlıştı?
Kendi kendime sorduğum soru karşısında omzumu silkerken, muhtemelen dışarıdan gören biri beni deli zannedebilirdi.
Son ses olduğu için boynumda asılı olduğu halde sesini duyduğum şarkı ile bende hafifçe mırıldanmaya başladım.
Şarkı söylerken moda girdiğim an çıkamadığım için hafif yüksek sesle devam ettiğim şarkı yan taraftan birinin de katılması ile güzel bir tona bürünmüştü.
Hemen başımı o tarafa çevirirken bir ara katılım yaptığım müzik klübündeki kız olduğunu gördüm.
Siyah saçları omuzlarına dökülürken simsiyah gözlerini kocaman açmış bana bakıyordu.
"Wow! Sesin harika. Neden müzik klübüne katılmıyorsun ki?"
Sorusu ile duraksamış ve yürümeye devam ederken bir yandan da ona cevap verdim.
"Bir zamanlar oradaydım."
Yanımda yer alırken mırıldandı.
"Hmm. Peki neden şimdi yoksun?"
Omuz silktim.
Sanırım YKS denilen bu iğrenç sistem ile beraber tüm sınav sistemi kalkmadığı sürece tüm gençler yaşam sebeplerinden uzak kalmak mecburiyetindeydi.
"Sınav senem."
Kısa cevaplarımdan hoşlanmamış gibi bu sefer kaşlarını çatarak konuşmaya başladı.
"Benim daha bir senem var, hem 12.sınıf olup oldukça yüksek net yapan bir kız geldi bu ay. O da bizim klüpte ve aynı zamanda derste çalışabiliyor."
Dediği şey ile hızla ona dönerken irkilmiş ve elini sırtındaki çantanın koluna atıp sıkmıştı.
Bu hareketi gözümden kaçmazken yinede bunu arka plana atıp aklımdaki o soruyu sordum.
"Kapalı?"
Başını onaylarcasına sallarken bu sefer daha büyük bir heyecan ile sordum.
"Kısa?"
Yine bir onaylama.
"Beyaz tenli?"
Bu sefer alaylı bir onaylama.
"Bir dakika. Sen niye bu kadar heyecanlandın ya?"
Yutkunup boğazımı temizledim.
"Adını biliyor musun?"
"Hüzün anlamına gelen bir ismi var, bence bu ipucu sana yeter."
Diyip yanımdan öylece geçip giderken ben olduğum yerde kalakalmış isminin ne olabileceğini düşünüyordum.
Benim adım Mutlu.
Onun ise anlamı hüzüne tekabül ediyormuş.
Ne kadar zıttık böyle.
O kısa, ben uzun. O bembeyaz bense esmerdim.
Tamam çokta esmer değildim ama esmerdim işte.
Kara kaşlı, kara gözlü, kara saçlı biri esmer değil miydi? Sadece ten rengim buğdaya benziyordu o kadar.
Vay be!
Benim kızım demekki müzik ile ilgileniyormuş.
İsmimin anlamının hakkını vererek mutlulukla ile yoluma devam ederken yarın ilk işim tekrar müzik kulübüne katılmak olacaktı.
Kulüp hocası ne de olsa beni seven biriydi.
Sonunda mahalleme geldiğimde ortalıkta koşturan çocuklara katılıp, bir iki top sektirerek, dışarıda çocuklarını izleyen ablalara selam vermiş, tanıdığım abilere hal hatır sorduktan sonra en sonunda evime gelebilmiştim.
Canım evim diyerek evimi öpmediğim kalmıştı bir.
Ulan be pamuk şeker! Ne hale getirdin bizi iki günde be kızım.
Çantamı koltuğa atıp bedenimi de aynı şekilde koltuğa atarken tavanı izleyen gözlerim aslında oradaki yapıyı değilde güzel kızımı görüyordu.
Bir an önce yanımda olsun istiyordum.
Hep beyaz yüzünü incelemek...
Güzel kızım diyip kollarıma almak istiyordum.
Ancak bunun öyle kolay olmayacağını da biliyordum.
Zira o diğer kızlar gibi değildi. Hissediyordum. Bu da işimi daha da zorlaştıracak gibiydi.
Tesettürlüydü.
O kumaşı kafasına örterken öylesine örtmediğini biliyordum. Gerekliliğini bilerek yapmıştı, benimle konuşsada topuzu bile bana temas ettiğinde hızla geriye çekilmişti.
Yanında pek erkek görmemiştim. Görsemde aralarında hep belli bir mesafe oluyordu.
Yanındaki arkadaşı dışında pek kızlarla da yakın değildi sanırım.
Ahh! Benim olmalıydı. Onun olmalıydım.
Böylesine mükemmel biri karşıma çıkmışken onu kaçıramazdım.
Yoksa kafayı yerdim!
Bir an önce onunla tanışıp bir şekilde bu konuyu ona açmalıydım.
Hem sevgili olmak istemiyordum ki! Yeterki benim olduğunu bileyim yeterdi.
Hem belki lise biter bitmez evlenirdik.
Üniversite bitimini bekleyemezdim ulan!
Ona sarılmam, merak ettiğim kokusunu solumam, öpmem lazımdı.
Bu resmen bir ihtiyaç gibiydi.
Oysa daha bir hafta bile olmamıştı. Ne ara içime böyle işlemişti hüzünlü kızım.
Daha fazla öyle durup emeklerimi hiç etmemek için ayaklamış, bir şeyler atıştırıp dersin başına geçmiştim.
Maraton başlasın...
****************************
BÖLÜM SONU...
🐰🐰🐰