"Yapamam mı sanıyorsun?" dedi silahı kahverengi saçlının kafasına doğrulturken. "İnan çok kolay olacak. Hayatım boyunca nefret ettiğim senden kurtulacağım!"
Oysa Chuuya o anda titreyen ellerini gizlemeye çalışıyordu. "Eve döndüğümde birkaç şişe petrus bile açabilirim" gözleri doluyordu.
"Biliyorum" dedi Dazai. Kanlar içindeki yüzünü ve hırpalanmış bedenini umursamadan Chuuya'ya yaklaştı. Parçalanmış bandajlarının altındaki elini Chuuya'nın yanağına koydu ve onu öptü.
Artık Chuuya'nın göz yaşları yanaklarından akıyordu.
Bedenleri yaklaştı. Dudakları ayrılmadı. Az önce Dazai'yın kafasına dayalı olan silah bu kez ikisinin arasında kalmıştı.
Hala Chuuya'nın avucunda duran silah patladı. Ve bir daha... Ve bir daha...
Bunu yapmayı istememişti.
Dazai bedenine saplanan kurşunların etkisiyle yere yığıldı. Chuuya dizlerinin üstüne çöktü. Dazai'ya sarılan bedeni titriyor, vücudunda beliren kırmızı kurdeşenlere direnmeye çalışıyordu.
"DAZAİ!!!! HAYIR NOLUR!! NOLUR GERİ GEL!!"
Chuuya'nın çığlığı boş koridorda yankılanırken Dazai gülümsüyordu.
"Hayatım boyunca bu anı bekledim."
Oysa beklediği anın ölüm mü yoksa Chuuya'nın dudakları mı olduğunu kimse bilmiyordu.
~♠️~
Ufak bir şey olsa da paylaşayım dedim. Okuduğunuz için teşekkür ederim💖