Begüm.
Devrim?
Nasılsın?
İyiyim, sen nasılsın?
İyi değilim.
Neden?
Sen yoksun be kızım.
Daha ne olsun.
Seni özledim.
Gel be Çukurovanın Hatunu,
Ne düşünürsen düşün, yeter ki gel.
Konum at.
*konum*
***
"Devrim Semih."
Devrim arkasını döndüğünde ona doğru koştum. Aramızda bir adımlık mesafe kaldığında durdum. Yere bakarken onun gülüşünü duydum.
"Çok özledim Begüm."
"Ben de özledim Devrim."
"Bir daha bırakmam seni."
"Devrim, onlar gibi düşünmüyorum. Lütfen beni dinlemeden yargılama."
"Yargılamam," deyip saçını dağıttı. "Yürüyelim mi?"
"Olur." dedim gülerek. Seviyordum be, ben onu çok seviyordum.
Beraber yürürken bana bir sürü sorular sordu. Küçüklüğüm, ortaokul lise yıllarım, üniversiteye geçiş zamanım. Abilerim, annem, babam...
Her şeyi anlattım.
O da bana anlattı. Gece oldu, uykum gelmeye başlamıştı ama onunla konuşmak istiyordum.
Yürümeye devam ederken durdu. "Begüm." deyip diz çöktü. Şaşkınlıkla bakarken cebinden bir yüzük çıkardı. Bunu hiç beklemiyordum. Erken değil miydi?
"Benimle evlenir misin?"
"Devrim," dedim halen yüzüğe bakarken. Erkendi ama kime ne? "Evet!"
Yüzüğü parmağıma geçirdi. Gülerek yüzüğe baktım. Biraz daha yürüme kararı aldık. Devrim Semih, düşündüklerinin aksine oldukça yumuşaktı. Pek romantik değildi tabi ama ne fark eder? Bizim aşkımız da böyle olurdu.
Güneş doğarken bir banka oturmuş parka bakıyorduk.
"Bunu tekrar yapalım Çukurovanın Hatunu."
"Yapalım Siirtli Bey'im."
O artık Siirtli Bey değildi. Siirtli Beyim'di.
***
Duygulandım. Ama diyecek bir şeyim yok.
Elveda Siirtli Bey...
♥️