# Unicode #
အားလုံးချက်ပြုတ်ပြင်ဆင်ပြီးသွားတော့...ရေချိုးပြီး..မောင့်ကို ထမင်းသွားပို့ဖို့ပြင်လိုက်သည်။မောင့်မာမီက စိတ်မချတာမို့ အိမ်က ဒရိုင်ဘာနဲ့ မောင့်ကုမ္မဏီကို လိုက်ပို့ခိုင်း၏။
ကုမ္မဏီရောက်တော့...ဒရိုင်ဘာက မောင့် မာမီဝယ်ခိုင်းတာတွေ ဝယ်ဖို့ ထွက်သွားသဖြင့်...သူတစ်ယောက်တည်းသာ မောင့်ကုမ္မဏီတည်း ဝင်လိုက်သည်။ လက်တစ်ဖက်စီတွင် လေးဆင့်ချိုင့် တစ်လုံးစီ ဆွဲထားပြီး... မောင့်ကို ဖုန်းခေါ်တော့လည်း..မကိုင်သဖြင့် စာပို့ထားတာလည်း..seen မပြတာကြောင့်... reception..ကိုသာ သွားလိုက်၏။
သွားသာသွားရတာ သူဘယ်လိုပြောရမှန်းမသိပေ...ပထမဦးဆုံးအကြိမ် အဖော်မပါဘဲ တခြားသူတွေနဲ့ ဆက်သွယ်ရမှာမလား ..
" ဘာများ ကူညီပေးရမလဲ ဧည့်သည်.."
ဝန်ထမ်းမလေးက အပြုံးချိုချိုလေးနဲ့ မေးလာတော့ သူခေါင်းခါပြလိုက်သည်။
"ဘယ်သူ့ကိုတွေ့ချင်လို့လဲ...နာမည်တစ်ချက်ပြောပေးပါနော်..."
ဝန်ထမ်းမလေး ပြောတဲ့စကားကို နားလည်အောင် ပါးစပ်ကိုသာ စိုက်ကြည့်နေလိုက်သည်။ လွယ်တော့မလွယ်..မကြားရနာကြောင့် စူးစိုက်ပြီး ပါးစပ်လှုပ်တာကို ကြည့်နေမိသည်။
" ဘယ်သူနဲ့ တွေ့ချင်လို့ပါလဲရှင်.."
"ဘယ်သူနဲ့တွေ့ချင်လို့ပါလဲ ရှင်.."
*~.........~*
နားလည်သွားတော့....ချိုင့်တွေကို ကောင်တာပေါ်တင်ပြီး အဲ့မှာရှိတဲ့ စာရွက်နဲ့ဘောပင်ယူကာ ရေးပြလိုက်သည်။
*~.မောင့်ကို နေ့လည်စာ လာပို့တာပါ.~*
" မောင်...ဘယ်က မောင်လဲ.."
*~.................~*
ဝန်ထမ်းမလေးက သူ့စာကိုဖတ်ပြီး မျက်မှောင်ကျုံပြီးမေးတော့ သူမှ မကြားရတာ..ဘယ်လိုဖြေရမလဲ.....မျက်နှာကြည့်ရုံနဲ့ သူ့ရေးတဲ့စာအပေါ် နားမလည်မှုတွေနဲ့သူ့ကို စိတ်မရှည်မှုတွေ အတိုင်းသားမြင်နေရသည်။
" ဟဲ့..ကြည့်ရတာ စကားလည်းမပြောတတ်ဘူးထင်တယ်ပြီးတော့ နားလည်းမကြားဖူးလားမသိဘူး.."
"အေးဟဲ့...ပုံစံလေးက ချစ်စရာလေးပေမဲ့ သနားစရာလေးနော်..."
"အဲ့မှာ ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ..."
ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်သံ တချွင်ချွင်နဲ့ အထက်စီးလေသံမျိုးနဲ့ reception..ကို လျှောက်လာပြီး မေးလာတဲ့သူကြောင့်...ဝန်ထမ်းတွေ ခေါင်းငုံ့လိုက်ကြ၏။ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့..သူက ကုမ္မဏီရဲ့ ရှယ်ယာဝင်တစ်ယောက်ဖြစ်နေလို့ပါဘဲ...ပြီးတော့ သူတို့ CEO..ကိုလည်း ကြိုက်နေတဲ့အပြင်...သူနဲ့ အဆင်မပြေရင် အလုပ်ထွက်ရအောင်လုပ်တတ်တဲ့သူမျိုးပင်...
" မမလေး..ဟို...ဒီ ကောင်လေးက..မောင်နဲ့ တွေ့ချင်လို့ဆိုပြီးစာရေးပြနေလို့..မောင်က ဘယ်သူလဲလို့မေးနေတာပါ..."
ခေါင်းငုံပြီး မေးတာကိုဖြေလာတဲ့ ဝန်ထမ်းမလေး...
"ရုပ်လေးကြည့်တော့ သနားကမားနဲ့...ရှုပ်ရှုပ်ယှက်ယှက်တွေလာလုပ်နေတယ် ...ပြောစမ်း ဘယ်က မောင်လဲ..."
ရုတ်တရပ် သူ့ဘေးနားရောက်လာတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်က သူ့ကိုကြည့်ပြီး ပြောနေတဲ့စကားတွေက မိန်းကလေးမျက်နှာကြည့်ရုံနဲ့ သူ့ကို အော်ငေါက်နေမှန်းသိသာလှသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကို မသိမသာကြည့်ပြန်တော့လည်း အားလုံးက သူတို့ကို ဝိုင်းကြည့်နေကြ၏။ကြောက်ရွံ့လာစိန်ကြောင့် မျက်ရည်တွေဝဲလာသည်။
"ဟဲ့ အကောင်!..ဖြေလေ အနေလို့လား..ဟမ်! ..နားကန်းနေလား...မဖြေရင် လုံခြုံရေးခေါ်ပြီး..ဆွဲထုတ်ခိုင်းလိုက်မယ်.."
*~........~*
သူ့ကို လက်ညိုးထိုးကာ ပြောနေတဲ့ မိန်းကလေးကြောင့် စိတ်ထဲဝမ်းနည်းလာပြီး ကြောက်ရွံ့လာသည်။ မျက်ရည်လည်း အလိုလိုဝိုင်းလာ၏။
" မမလေး..ဟန်နာ...သူက ဆွံ့အနားမကြားထင်တယ်..ကျွန်မတို့ပြောတာကို တောင်စာဘဲရေးပြတာပါ.."
" သူက အ နေတာလား.."
"မင်းတို့လုံခြုံရေးတွေက ဘာလုပ်နေလို့ ကုမ္မဏီကို အ အ တစ်ယောက်ဝင်တာတောင်မသိရတာလဲ..ကင်မ်သိရင်..အကုန်လုံးကို အလုပ်ထုတ်လိမ့်မယ်.."
"ဟို...ဟို..CEO ကိုတော့ ပြန်မပြောပါနဲ့ ကျွန်မတို့သူကို ဘယ်သူ့လာတွေ့တာလဲ မေးလိုက်ပါ့မယ်.."
ဝန်ထမ်းမလေးက ပြာပြာသလဲ...စာရွက်မှာရေးပြီး...ဂျောင်ဂုကိုပေးလိုက်သည်။
*~.မောင်ဆိုတာ...နာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ..ဘယ်ဌာနကလဲ .~*
*~.ကင်မ်ထယ်ယောင်းပါ...ကျွန်တော်နဲ့ လက်ထပ်ထားတဲ့ သူပါ.~*
သူ့စာကြောင့် ဝန်ထမ်းမလေးနှစ်ယောက်က ကြောင်အသွားသည်။ အံ့ဩသွားတာဆိုပိုမှန်မည်။
"ရုပ်တွေက ကြောင်တောင်ဝောာင်နဲ့...ပေးစမ်းငါ့ကို...ဘာတွေရေးပြထားလို့~.."
စာဖတ်ပြီး ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်နေကြတဲ့...ဝန်ထမ်းနှစ်ယောက်လက်ထဲက စာရွက်ကို ဆွဲယူပြီး...ကြည့်လိုက်တော့ ပြောလက်စ စကားတောင် ရပ်သွားသည်။
တကယ်ထင်မထားဘူး...ကင်မ်လက်ထပ်ထားတဲ့သူက ဆွံ့အနားမကြား တစ်ယောက်မှန်း...လက်ထပ်ထားမှန်းတော့သိပေမဲ့။ အကျယ်တဝင့်မရှိတာကြောင့် ကင်မ်က မနှစ်သက်ဘူးထင်ပြီး သူက ကင်မ့်ကို လက်မလျှော့သေးတာ..လက်စသတ်တော့ ကင်မ်က သူယူထားနာ အအ ကြီးမှန်းလူသိမှာဆိုးလို့ လက်ထပ်ပွဲကို အကျဉ်းချုံးလုပ်ခဲ့တာဘဲ...
တောက်စ်! သူ့မှာဘာတွေ အပြစ်အနာဆာရှိနေလို့ .ကင်မ်က အအတစ်ယောက်ကို လက်ထပ်ရတာလဲ...ဟင်း ..ရုပ်လေးကချောပေမဲ့ အနေတော့ခက်သား...တွေ့မယ် ကင်မ့်အနားက ခွာသွားအောင် ဆောက်ရှက်ခွဲပြမယ်...
" ဟက်!..ကင်မ်က အအတစ်ယောက်ကိုလက်ထပ်ထားတာလား..ဟား...ဟား..."
"မင်းတို့....CEO က ဆွံအနားမကြားတဲ့သူနဲ့ လက်ထပ်ထားတာလား..."
တဟားဟားအော်ရယ်ပြီးပြောနေတဲ့စကားတွေက သူ့ကိုရော မောင့်ကိုပါ ထိခိုက်ပြီးပြောနေမှန်းသိသည်။သူ့ကို ငအ တစ်ယောက်လိုပြောတာကို လက်ခံတယ်..ဒါပေမဲ့ မောင့်ကိုတော့ မပြောကြပါနဲ့ သူ့ကြောင့် မောင်သိက္ခာကျမှာမလိုလားဘူး...ဝန်ထမ်းတွေက သူ့ကိုရော ထိုမိန်းကလေးကိုပါ ဝိုင်းကြည့်နေကြသည်။
"ကြည့်ပါအုံး ..နားလည်တယ် ထင်တယ်..မျက်ရည်လေးတွေဝဲလို့...အရူးချီးပန်းလာလျှောက်ပြောနေတယ်..သူ့လို ငအက..ကင်မ့်ရဲ့ အသုံးဝောာ်ခံလောက်ဘဲ ဖြစ်လာမှာပေါ့...ကင်မ်က လက်ထပ်ပါ့မလား...နင်တို့က ယုံတယ်ပေါ့...ဟား.... ဟား..... ဟား..... "
ဟန်နာ့စကားကြောင့် ဝန်ထမ်းတွေက သူ့ကို ရွံ့ရှာသလိုကြည့်လာ၏။သူက ညာပြီး လာသလိုကြည့်နေကြသည်။
"ဆွံ့အနားမကြားတစ်ယောက်ကို မင်းတို့ CEO ကလက်ထပ်ထားတာတဲ့ ကင်မ်ရဲ့ သိက္ခာတော့မရှိတော့ပါဘူး..လူတောမတိုးတဲ့ ခင်ပွန်းတစ်ယောက်နဲ့ လက်ထပ်ထားရလို့လေ..ဟုတ်တယ်မလား...မင်းက အဲ့လို ဖြစ်စေချင်လို့ လာလိမ်နေတာလား...ကင်မ့်ရဲ့ အရှက်ကိုခွဲဖို့လေ .."
*~.ကျွန်တော့်ကိုပြောချင်ပြောပါ မောင့်ကို ဆွဲမထည့်ပါနဲ့.~*
" ဟက်!...ယုတ္တိမရှိတာကို လာလိမ်နေတယ်..."
*~.ဟင့်အင် ငါ မလိမ်ဘူး...ပြီးတော့ ငါဒီကိုလာတာ မောင့်ကို အရှက်ရစေဖို့ မရည်ရွယ်ပါဘူး.~*
ဂျောင်ဂု ငိုပြီး.. စိတ်ထဲကပြန်ပြောနေသော်လည်း အပြင်မှာစကားတစ်လုံးမှတောင်ထွက်မလာ...ပထမအဆုံးအကြိမ် ကိုယ့်ဘဝကိုယ် အားမလိုအားမရ ဖြစ်မိတာပင်...သူပြောချင်တာကို သူ့မျက်လုံးလေးတွေကနေ နားလည်အောင် ကြည့်ပေးကြပါ..မျက်လုံးပေါင်းသောင်းခြောက်ထောင်ရဲ့ ရွံ့ရှာတဲ့အကြည့် အထင်သေးတဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ ရှေ့ကမိန်းကလေးရဲ့ စော်ကားတဲ့ စကားလုံးတွေကိုသူ မကြားပေမဲ့ နားလည်သည်။
*~.မောင်!...ငါ့ကို လာခေါ်ပါ...မောင်...ငါကြောက်တယ်.~*
ငုတ်တုတ်ထိုင်ချပြီး မျက်နှာပေါ်လက်အုပ်ကာ ငိုနေမိတဲ့သူ...သူစကားမပြောတတ်တာ သူနားမကြားတာ အဲ့လောက်တောင် လူအထင်သေးခံရတာလား....သူလည်း လူတစ်ယောက်ဘဲ စကားမပြောတတ်ရုံ နားမကြားရုံနဲ့ အပြစ်ပယ်ခံရပြီး အနှိမ်ခံနေရမှာလား...အဲ့လိုလူတွေကြောင့် ပါးပါးတို့က သူ့ကို အိမ်ပြင်မထွက်ခိုင်းခဲ့တာလား...
" ဒီမှာ...မဟုတ်တာတွေလာပြောမနေနဲ့ ထွက်သွား အခု..."
သူ့မျက်နှာကို ပါးကနေ ဆွဲညစ်ပြီး မော့ခိုင်းကာ..ပြောလာတဲ့ ထိုမိန်းကလေး...သူ့ကို ထွက်သွားခိုင်းနေတာ...ဟင့်အင် လုံးဝမသွားဖူး...မောင့်ကို ထမင်းပို့ရအုံးမှာ...
သူငိုနေရင်း ခေါင်းခါပြတော့....ထိုမိန်းကလေးက သူ့ပါးကို အားထည့်ပြီး ညစ်လာတာကြောင့် ပါးပြင်က နာကျင်လာပြီး လက်ချောင်းရာတွေ ထင်တော့မှာ အသေချာပင်...
" လုံခြုံရေးတွေခေါ်လိုက်...ပြီးရင် ဆွဲထုတ်သွားလိုက်!.."
သူ့မျက်နှာကိုစေ့စေ့ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်တဲ့စကားကိုသူနားလည်တာကြောင့် ခေါင်းကို ခါရမ်းပြီး မလုပ်ဖို့ပြောနေမိသည်။
*~.ဟင့်...မလုပ်ပါနဲ့ မောင့်ဆီကိုလာတာပါ...မောင်ရေ.....ကိုကို့ကို ကယ်ပါအုံး...~*
သူပြောနေတဲ့ အသံက လုံးဝထွက်မလာပေ...အသံကုန်အော်ဟစ်နေသော်လည်းတကယ်တမ်းကျတော့ တိုးတိုးလေးတောင် ထွက်မလာ...
ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းနဲ့ လုံခြုံရေးဝတ်စုံဝတ်လာတဲ့ လူနှစ်ယောက် ယောက်လာပြီး..သူ့ကို ဆွဲ ထုတ်ဖို့လုပ်နေတာကြောင့်ငုတ်တုတ်ထိုင်နေရင်းကနေ ဖင်ထိုင်ချလိုက်ပြီး နောက်ဆုတ်သွားနေမိသည်။
"ရပ်လိုက်ကြစမ်း!! "
ထယ်ယောင်း နိုင်ငံခြားက ကုမ္မဏီ တစ်ခုနဲ့ ချိတ်ဆက်ပြီး အလုပ်စကားပြောနေတာကြောင့် ဖုန်းကို silent လုပ်ထားသဖြင့် ကိုကိုဖုန်းခေါ်ထားတဲ့ အသံကိုလည်းမကြားမိသလို မက်ဆေ့ခ်ျလည်း မကြည့်မိ...အလုပ်ကိစ္စပြီးမှ ဖုန်းကို ဖွင့်ကြည့်တော့..ကိုကို့ရဲ့ miss call နဲ့...ကိုကိုရောက်နေပြီ...မောင်...ဆိုတဲ့စာလေးတွေ့လို့ ရုံခန်းကနေ ပြေးလာခဲ့တာ.. reception..နားရောက်တော့ လူလည်းအုံနေသလို...လုံခြုံရေးတွေကိုပါတွေ့လိုက်တာကြောင့် ပြဿနာဖြစ်နေတာထင်ပြီး သွားကြည့်လိုက်တာ...ကိုကို့ကို ဆွဲထုတ်ဖို့ပြင်နေကြပြီး..ကိုကိုက ဖင်ထိုင်လျက်ကနေ နောက်ဆုတ်ကာ သူ့ကိုမလုပ်ဖို့ ခေါင်းလေးတစ်ခါခါနဲ့ ငြင်းနေပြီး ငိုလည်းငိုနေသည်။
ဘာမှ မမြင်နိုင်အောင် ကိုကို့ရဲ့ မျက်ရည်တွေကြောင့် ပြာယာသွားကာ အသံကျယ်ကြီးနဲ့ တားလိုက်မိ၏။သူ့အသံကြားတော့ ဝန်ထမ်းတွေက ရပ်သွားကြပြီး ခေါင်းငုံ့သွားကြသည်။ ဟန်နာကလည်း..ရုတ်တရပ်ကြီး ရောက်ချလာတဲ့ ထယ်ယောင်းကြောင့် မျက်နှာပျက်သွား၏။ကင်မ်နဲ့လပ်ထပ်ထားတဲ့သူ့ကို ပညာကောင်းကောင်းပေးချင်လို့တမင် နှိမ်ပြီး ဆွဲထုတ်ခိုင်းကာမှ ကင်မ်က ရောက်လာရတယ်လို့...
"အဲ့ဒါ ဘာလုပ်နေကြတာလဲ!..ဟမ်!!.."
ကိုကို ကို ပြေးပွေ့ပြီး ရင်ခွင်ထဲ ထည့်ထားကာ...ဝန်ထမ်းတွေကို မေးလိုက်သည်။ထယ်ယောင်းရဲ့..မျက်နှာကျောကြီးက တင်းမာကာ..မေးရိုးကြီးတွေက ထောင်နေသဖြင့် ဒေါသ အတော်ထွက်နေမှန်းသိသာလှသည်။
သူ့ရင်ခွင်ထဲက ကိုကိုက အားကိုးရာ ရသွားသည့်နှယ်...ရင်ခွင်ထဲ မျက်နှာဝှက်ကာ တသိမ့်သိမ့်ငိုနေ၏။ကိုကို့ မျက်နှာက လက်ရာတွေရော....သူ့အင်္ကျီစကို စိုစွတ်လာတဲ့ မျက်ရည်တွေကြောင့် ထယ်ယောင်းရဲ့ ဒေါသက အထွဋ်ထိပ်ရောက်သွားသည်။
" မင်းတို့ကို ဘယ်သူက ဆွဲထုတ်ခိုင်းလို့ လုပ်တာလဲ!."
" .................. "
"ဖြေလေ..ဘာကြောင့် စောက်ပါးစပ်တွေက ပိတ်နေတာလဲ..."
ထယ်ယောင်းရဲ့ အသံက ကုမ္မဏီ တစ်ခုလုံး လွှမ်းသွား၏။
" မမလေး..ဟန်..ဟန်နာက ဆွဲထုတ်ခိုင်းတာပါ.."
လုံခြုံရေးတစ်ယောက်ရဲ့ စကားကြောင့် ထယ်ယောင်းရဲ့ အစိမ်းလိုက်စားတော့မလိုအကြည့်တွေက ဟန်နာ့အပေါ်ရောက်သွား၏။
"လီဟန်နာ...မင်းက ဘာသဘောနဲ့ ခိုင်းရတာလဲ... "
"............. "
"ဖြေလေ!.."
မဖြေဘဲ နေတဲ့ ဟန်နာ့ကြောင့် ထယ်ယောင်း အော်လိုက်သည်။
" မင်းမဖြေဘူးပေါ့ ရတယ်...ဟိုတစ်ယောက် ဖြစ်ပျက်သမျှ ငါ့ကို အကုန်ပြော..! "
ဝန်ထမ်းတစ်ယောက်ကို လက်ညိုးထိုးပြီးမေးလိုက်တဲ့ ထယ်ယောင်း...
"ဟို..ဟို...ဒီ..ဒီက သူက..စာရေးပြီး..မောင်နဲ့ တွေ့ချင်တယ်လို့..ပြော..ပြောတော့...ကျွန်မတို့လည်း ပြန်ပြီးမေးတော့ သူက C..CEO..ရဲ့ နာမည်ကို ပြောပါတယ်...အဲ့ဒါ..မမလေး ဟန်နာက..သူညာနေတာဆိုပြီး ဆွဲထုတ်ခိုင်းတာပါ..."
"မင်းတို့က သူပြောတိုင်းလုပ်ရအောင်..သူက လစာပေးထားတာလား..ပြီးတော့ ကိုကို ကိုယ်တိုင်က ငါ့ခင်ပွန်းပါလို့ပြောတာကို မင်းတို့က..မယုံဘဲ..ဆွဲထုတ်တာကို ဝိုင်းတောင် ကြည့်နေလိုက်သေးတယ်..."
"အဲ့...အဲ့ဒါက...သူက ဆွံ့အနားမ..မကြားဆိုတော့လေ...မမလေး ပြောသလို အမှန်ထင်...~..."
"တော်!...တောက်စ်!...မင်းတို့နဲ့ ပြီးမှ ရှင်းမယ်...လီဟန်နာ..ဒီနေ့ကစပြီး ငါ့ကုမ္မဏီက မင်းရဲ့ ရှယ်ယာတွေကို ပြန်ထုတ်သွား..ပြီးတော့ မင်းမြဲမြဲ မှတ်ထား..ကိုကို့ ဆွံ့အနားမကြားဖြစ်လည်း ငါချစ်လွန်းလို့ လက်ထပ်ထားတဲ့ တရားဝင် ခင်ပွန်းဘဲ...နောက်ဆုံးအကြိမ်သတိပေးလိုက်မယ်...ကိုကို့ကို စော်ကားတဲ့စကားမျိုးထပ်ထွက်ရဲထွက်ကြည့် အားလုံးကို အသေသတ်ပစ်မယ်..."
" ပြီးတော့...မင်းတို့လည်း နောက်ဆို..ကိုကိုလာတာတွေ့ရင် ရိုရိုသေသေဆက်ဆံ...အထင်သေးပြီး စောင်မြောင်းတာတွေ့ရင် အလုပ်ထွက်ဖို့ပြင်..."
ထယ်ယောင်း အပြတ်ပြောပြီးတာနဲ့ ကိုကို့ကို ချီကာ..သူ့ရဲ့ ရုံခန်းထဲ ခေါ်သွားလိုက်သည်။ ကျန်ခဲ့တဲ့ ဝန်ထမ်းတွေမှာတော့..ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့...မျက်နှာလည်းပူနေကြသည်။ တကယ့် သူတို့ရဲ့ CEO ကတော်ကိုမှ သွားပြီး ထိပါးမိတာကို..ချက်ချင်းအလုပ်မထုတ်လိုက်တာဘဲ ကံကောင်း....
ကျန်ခဲ့တဲ့ ဟန်နာတစ်ယောက်လည်း လူပုံအလယ်မှာ အပြောခံလိုက်ရတာကြောင့်...ဒေါသထွက်ပြီး အံကျိတ်မိသည်။ ချက်ချင်းဘဲ ထိုနေရာနေ ထွက်လာမိ၏။
ဝန်ထမ်းတွေလည်း....လူစုခွဲပြီး လုပ်စရာရှိတာကို လုပ်လိုက်ကြသည်။ ထမင်းအိုးမကွဲချင်ရင် အလုပ်တော့ သေချာလုပ်ရမယ်...မဟုတ်ရင် ..လူတွေကိုယ်က အလိုလိုပြုတ်စော်နံနေပြီ....
~
~
~
~
" မငိုပါနဲ့ တော့ ကိုကို...မောင့်အမှားပါကွာ...မငိုနဲ့တော့နော်.."
ရုံးခန်းထဲရောက်တော့...ကိုကို့ကို ဆိုဖာပေါ်ချပေးပြီး..သူက ကိုကိုဘေးဝင်ထိုင်ကာ မျက်ရည်လေးတွေကို သုတ်ပြီးပြောလိုက်သည်။
သူကိုက မှားတာ...ကိုကိုလာမယ်ဆိုတာကို ဝန်ထမ်းတွေကို မှာသင့်တာ..အခုတော့ ကိုကိုကြောက်သွားပြီ...မောင်မရည်ရွယ်ပါဘူး ကိုကိုရယ်..မောင်က ကိုကို့ကို လူတွေနဲ့ ဆက်သွယ်ရေးအဆင်ပြေစေချင်လို့ပါ...အခုတော့ ကိုကိုလူကြောက်တဲ့စိတ်ကိုပိုဆိုးအောင်လုပ်မိပြီ ...ငိုထားလို့ မျက်ခွံလေးတွေက ဖောင်းလာပြီး..ဟိုမိန်းမ အားနဲ့ ညစ်ထားတဲ့ ပါးပြင်ဟာ..နီရဲနေပြီး လက်ချောင်းရာတွေ ထင်နေ၏။တောက်စ်!...မင်းကို ငါထိုက်သင့်တဲ့ အပြစ်ပေးပြမယ်....
ချက်ချင်း ဖုန်းထုတ်ပြီး..သူ့ရဲ့ ကိုယ်ရံတော်တွေ ကိုဖုန်းဆက်ကာ..
"လီဟန်နာရဲ့ ပါးကို သွေးထွက်အောင်ရိုက်ခဲ့... "
တစ်ခွန်းဘဲ ပြောပြီး ဖုန်းချလိုက်သည်။
*~.မောင်...ငါ့ကြောင့် မင်းကို လူတွေ ကဲ့ရဲ့နေကြပြီ...ငါ..ငါတောင်းပန်ပါတယ်...~*
ကိုကိုက တစ်လုံးချင်းစီကို ထိန်းပြီးရေးကာ..သူ့ကိုပြတော့ သူ စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားသည်။
" ကိုကို...မောင့်ကိုကြည့်...မောင်က ဘယ်သူတွေ ဘာပြောပြော ကိုကို့ကိုဘဲ ရွေးချယ်မှာမလို့..အဲ့ဒါနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး လုံးဝခေါင်းထဲ မထည့်နဲ့နော်.. "
ကိုကို့ရဲ့ မျက်နှာလေူကို ခပ်ဖွဖွကိုင်လိုက်ပြီး..မျက်လုံးချင်းစိုက်ကြည့်ကာ သေသေချာချာ ပြောပြလိုက်၏။
*~.သူတို့က ငါ့မျက်လုံးကပြောတဲ့စကားတွေကိုနားမလည်ကြဘူးမောင်.~*
" သူတို့နားမလည်လဲ ကိုကိုက ဂရုမစိုက်နဲ့နော်"
*~ငါ မောင့်ကို စကားတွေ အများကြီး ပြောချင်ပေမဲ့..ငါဘဝက ကံအကျိုးပေး မလှသူမို့ ငါ့မျက်ဝန်းတွေက ပြောတဲ့ စကားကို မောင်နားလည်အောင် ကြည့်ပေးပါနော်.. ငါ့မျက်လုံးလေးတွေရဲ့ စကားကို နားလည်အောင်ကြိုးစားမှာလားဟင်..မောင်~*
"မောင်က ကိုကိုရဲ့ မျက်ဝန်းတွေက ပြောတဲ့ စကားတွေကို နားလည်တာပေါ့...ကိုကိုရဲ့ မျက်ဝန်းဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေက မောင့်ရဲ့..အသက်ဘဲ..သိလား...ကိုကို "
*~..မောင်...ငါ့ရဲ့ ဖြစ်တည်မှုကို..အမြဲလက်ခံပေးရမယ်နော်..~*
"ကိုကိုရဲ့ ဖြစ်တည်မှုတိုင်းကို...မောင်က မြတ်နိုးတယ်..ကိုကို.."
ကိုကိုနဲ့သူ စာရေးပြီး အပြန်အလှန်ပြောနေမိကြသည်။ သူ့စကားတွေကြောင့် ကိုကို့ရဲ့ မျက်နှာမှာ ဝမ်းနည်းရိပ်တွေမရှိတော့ပေ....
" မောင်ဗိုက်ဆာတယ် ကိုကို... "
*~.ချိုင့်တွေက reception..မှာ ကျန်ခဲ့တယ်မောင်.~*
" ဒါဆို မောင်လာပို့ပေးဖို့မှာလိုက်မယ်နော် ကိုကို.."
သူပြောတော့ကိုကိုက ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။ ကိုကိုကသာ စာရေးပြနေတာ သူက ပါးစပ်က ပြောနေမိသည်။ဒါပေမဲ့ ကိုကိုက နားလည်လွယ်၏။သူက ကိုကို့မျက်ဝန်းရဲ့စကားတစ်ချို့ကို အဓိပ္ပာယ်မဖော်နိုင်ပေမဲ့ ကိုကိုက သူ့နှုတ်ကထွက်သမျှကို နားလည်သည်။ သူလည်း ကိုကို့ရဲ့ မျက်ဝန်းကစကားတွေကို အကုန်နားလည်နိုင်အောင် ကြိုးစားရမည်။
ထမင်းချိုင့်လာပို့ပေးတော့ ကိုကိုက အစစအရာရာပြင်ပေး၏။
" ကိုကို ကိုယ်တိုင်ချက်ထားတာလား..."
သူ့စကားကို ကိုကိုက ခေါင်းငြိမ့်ပြ၏။....
"အဲ့ကြောင့်ထင်တယ်....ဟင်းတွေက စားတောင်မစားရသေးဘူး..အနံ့နဲ့တင်မွှေးနေပြီး သရေယိုနေပြီ.."
သူ့စကားအဆုံး ပိုကိုပိုတယ်ဟူသော မျက်စောင်းလေးထိုးလာတဲ့ ကိုကို..
" မောင် အပိုပြောတာ မဟုတ်ဘူး ကိုကို..မွ! "
ကိုကို့ရဲ့ ပါးဖောင်းဖောင်းလေးတစ်ဖက်ကို မွေးကြူပြီး ပြောလိုက်တော့ ကိုကို့ မျက်နှာလေးရဲပြီး ပတ်ဝန်းကျင်မှာ လူရှိလား ခေါင်းလေးလှည့်ပြီး ကြည့်နေ၏။
*~.မောင် ...စားတော့လေ.~* ဆိုတဲ့သဘောဖြင့် တူကို လက်ထဲထည့်ပေးကာ မေးငေါ့ပြသည်
*~.ကိုကိုပါ တစ်ခါတည်း ဝင်စား..ဟင်းတွေက အများကြီး မောင်တစ်ယောက်တည်းမကုန်ဘူး..ပြီးတော့..ခင်ပွန်းမောင်နှံ လက်ဆုံစားရတာပိုအရသာရှိတယ်တဲ့.~*
သူစာရေးပြပြီးပြောတော့ ကိုကို့..ပြုံးပြီး ခေါင်းငြိမ့်လာ၏။
ထယ်ယောင်းရဲ့ နေ့လည်စာလေးက ကိုကိုနဲ့ အတူစားခဲ့လိုထင်တယ်..တခြားနေ့တွေနဲ့မတူဘဲ အရသာရှိလှသည်။
တစ်ဖက်က လီဟန်နာကလည်း...ထယ်ယောင်းရဲ့လူတွေလက်ချက်ကြောင့်..သွား သုံးချောင်း ကျွတ်ကာ..အရေးပေါ်ခန်းထဲရောက်သွား၏။
•
•
•
•
•
Good night ပါသဲငယ်လေးတို့ 😘💜💜💜💜💜💜💜
Thank for votes , feedback and comment.
I love my readers forever ❤️
I PURPLE YOUR 💜
______________________________________
# Zawgyi #
အားလုံးခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ၿပီးသြားေတာ့...ေရခ်ိဳးၿပီး..ေမာင့္ကို ထမင္းသြားပို႔ဖို႔ျပင္လိုက္သည္။ေမာင့္မာမီက စိတ္မခ်တာမို႔ အိမ္က ဒရိုင္ဘာနဲ႕ ေမာင့္ကုမၼဏီကို လိုက္ပို႔ခိုင္း၏။
ကုမၼဏီေရာက္ေတာ့...ဒရိုင္ဘာက ေမာင့္ မာမီဝယ္ခိုင္းတာေတြ ဝယ္ဖို႔ ထြက္သြားသျဖင့္...သူတစ္ေယာက္တည္းသာ ေမာင့္ကုမၼဏီတည္း ဝင္လိုက္သည္။ လက္တစ္ဖက္စီတြင္ ေလးဆင့္ခ်ိဳင့္ တစ္လုံးစီ ဆြဲထားၿပီး... ေမာင့္ကို ဖုန္းေခၚေတာ့လည္း..မကိုင္သျဖင့္ စာပို႔ထားတာလည္း..seen မျပတာေၾကာင့္... reception..ကိုသာ သြားလိုက္၏။
သြားသာသြားရတာ သူဘယ္လိုေျပာရမွန္းမသိေပ...ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ အေဖာ္မပါဘဲ တျခားသူေတြနဲ႕ ဆက္သြယ္ရမွာမလား ..
" ဘာမ်ား ကူညီေပးရမလဲ ဧည့္သည္.."
ဝန္ထမ္းမေလးက အၿပဳံးခ်ိဳခ်ိဳေလးနဲ႕ ေမးလာေတာ့ သူေခါင္းခါျပလိုက္သည္။
"ဘယ္သူ႕ကိုေတြ႕ခ်င္လို႔လဲ...နာမည္တစ္ခ်က္ေျပာေပးပါေနာ္..."
ဝန္ထမ္းမေလး ေျပာတဲ့စကားကို နားလည္ေအာင္ ပါးစပ္ကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ လြယ္ေတာ့မလြယ္..မၾကားရနာေၾကာင့္ စူးစိုက္ၿပီး ပါးစပ္လႈပ္တာကို ၾကည့္ေနမိသည္။
" ဘယ္သူနဲ႕ ေတြ႕ခ်င္လို႔ပါလဲရွင္.."
"ဘယ္သူနဲ႕ေတြ႕ခ်င္လို႔ပါလဲ ရွင္.."
*~.........~*
နားလည္သြားေတာ့....ခ်ိဳင့္ေတြကို ေကာင္တာေပၚတင္ၿပီး အဲ့မွာရွိတဲ့ စာ႐ြက္နဲ႕ေဘာပင္ယူကာ ေရးျပလိုက္သည္။
*~.ေမာင့္ကို ေန႕လည္စာ လာပို႔တာပါ.~*
" ေမာင္...ဘယ္က ေမာင္လဲ.."
*~.................~*
ဝန္ထမ္းမေလးက သူ႕စာကိုဖတ္ၿပီး မ်က္ေမွာင္က်ဳံၿပီးေမးေတာ့ သူမွ မၾကားရတာ..ဘယ္လိုေျဖရမလဲ.....မ်က္ႏွာၾကည့္႐ုံနဲ႕ သူ႕ေရးတဲ့စာအေပၚ နားမလည္မႈေတြနဲ႕သူ႕ကို စိတ္မရွည္မႈေတြ အတိုင္းသားျမင္ေနရသည္။
" ဟဲ့..ၾကည့္ရတာ စကားလည္းမေျပာတတ္ဘူးထင္တယ္ၿပီးေတာ့ နားလည္းမၾကားဖူးလားမသိဘူး.."
"ေအးဟဲ့...ပုံစံေလးက ခ်စ္စရာေလးေပမဲ့ သနားစရာေလးေနာ္..."
"အဲ့မွာ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ..."
ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္သံ တခြၽင္ခြၽင္နဲ႕ အထက္စီးေလသံမ်ိဳးနဲ႕ reception..ကို ေလွ်ာက္လာၿပီး ေမးလာတဲ့သူေၾကာင့္...ဝန္ထမ္းေတြ ေခါင္းငုံ႕လိုက္ၾက၏။ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့..သူက ကုမၼဏီရဲ႕ ရွယ္ယာဝင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနလို႔ပါဘဲ...ၿပီးေတာ့ သူတို႔ CEO..ကိုလည္း ႀကိဳက္ေနတဲ့အျပင္...သူနဲ႕ အဆင္မေျပရင္ အလုပ္ထြက္ရေအာင္လုပ္တတ္တဲ့သူမ်ိဳးပင္...
" မမေလး..ဟို...ဒီ ေကာင္ေလးက..ေမာင္နဲ႕ ေတြ႕ခ်င္လို႔ဆိုၿပီးစာေရးျပေနလို႔..ေမာင္က ဘယ္သူလဲလို႔ေမးေနတာပါ..."
ေခါင္းငုံၿပီး ေမးတာကိုေျဖလာတဲ့ ဝန္ထမ္းမေလး...
"႐ုပ္ေလးၾကည့္ေတာ့ သနားကမားနဲ႕...ရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္ေတြလာလုပ္ေနတယ္ ...ေျပာစမ္း ဘယ္က ေမာင္လဲ..."
႐ုတ္တရပ္ သူ႕ေဘးနားေရာက္လာတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က သူ႕ကိုၾကည့္ၿပီး ေျပာေနတဲ့စကားေတြက မိန္းကေလးမ်က္ႏွာၾကည့္႐ုံနဲ႕ သူ႕ကို ေအာ္ေငါက္ေနမွန္းသိသာလွသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို မသိမသာၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း အားလုံးက သူတို႔ကို ဝိုင္းၾကည့္ေနၾက၏။ေၾကာက္႐ြံ႕လာစိန္ေၾကာင့္ မ်က္ရည္ေတြဝဲလာသည္။
"ဟဲ့ အေကာင္!..ေျဖေလ အေနလို႔လား..ဟမ္! ..နားကန္းေနလား...မေျဖရင္ လုံၿခဳံေရးေခၚၿပီး..ဆြဲထုတ္ခိုင္းလိုက္မယ္.."
*~........~*
သူ႕ကို လက္ညိုးထိုးကာ ေျပာေနတဲ့ မိန္းကေလးေၾကာင့္ စိတ္ထဲဝမ္းနည္းလာၿပီး ေၾကာက္႐ြံ႕လာသည္။ မ်က္ရည္လည္း အလိုလိုဝိုင္းလာ၏။
" မမေလး..ဟန္နာ...သူက ဆြံ႕အနားမၾကားထင္တယ္..ကြၽန္မတို႔ေျပာတာကို ေတာင္စာဘဲေရးျပတာပါ.."
" သူက အ ေနတာလား.."
"မင္းတို႔လုံၿခဳံေရးေတြက ဘာလုပ္ေနလို႔ ကုမၼဏီကို အ အ တစ္ေယာက္ဝင္တာေတာင္မသိရတာလဲ..ကင္မ္သိရင္..အကုန္လုံးကို အလုပ္ထုတ္လိမ့္မယ္.."
"ဟို...ဟို..CEO ကိုေတာ့ ျပန္မေျပာပါနဲ႕ ကြၽန္မတို႔သူကို ဘယ္သူ႕လာေတြ႕တာလဲ ေမးလိုက္ပါ့မယ္.."
ဝန္ထမ္းမေလးက ျပာျပာသလဲ...စာ႐ြက္မွာေရးၿပီး...ေဂ်ာင္ဂုကိုေပးလိုက္သည္။
*~.ေမာင္ဆိုတာ...နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ..ဘယ္ဌာနကလဲ .~*
*~.ကင္မ္ထယ္ေယာင္းပါ...ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ လက္ထပ္ထားတဲ့ သူပါ.~*
သူ႕စာေၾကာင့္ ဝန္ထမ္းမေလးႏွစ္ေယာက္က ေၾကာင္အသြားသည္။ အံ့ဩသြားတာဆိုပိုမွန္မည္။
"႐ုပ္ေတြက ေၾကာင္ေတာင္ေဝာာင္နဲ႕...ေပးစမ္းငါ့ကို...ဘာေတြေရးျပထားလို႔~.."
စာဖတ္ၿပီး ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္ေနၾကတဲ့...ဝန္ထမ္းႏွစ္ေယာက္လက္ထဲက စာ႐ြက္ကို ဆြဲယူၿပီး...ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျပာလက္စ စကားေတာင္ ရပ္သြားသည္။
တကယ္ထင္မထားဘူး...ကင္မ္လက္ထပ္ထားတဲ့သူက ဆြံ႕အနားမၾကား တစ္ေယာက္မွန္း...လက္ထပ္ထားမွန္းေတာ့သိေပမဲ့။ အက်ယ္တဝင့္မရွိတာေၾကာင့္ ကင္မ္က မႏွစ္သက္ဘူးထင္ၿပီး သူက ကင္မ့္ကို လက္မေလွ်ာ့ေသးတာ..လက္စသတ္ေတာ့ ကင္မ္က သူယူထားနာ အအ ႀကီးမွန္းလူသိမွာဆိုးလို႔ လက္ထပ္ပြဲကို အက်ဥ္းခ်ဳံးလုပ္ခဲ့တာဘဲ...
ေတာက္စ္! သူ႕မွာဘာေတြ အျပစ္အနာဆာရွိေနလို႔ .ကင္မ္က အအတစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္ရတာလဲ...ဟင္း ..႐ုပ္ေလးကေခ်ာေပမဲ့ အေနေတာ့ခက္သား...ေတြ႕မယ္ ကင္မ့္အနားက ခြာသြားေအာင္ ေဆာက္ရွက္ခြဲျပမယ္...
" ဟက္!..ကင္မ္က အအတစ္ေယာက္ကိုလက္ထပ္ထားတာလား..ဟား...ဟား..."
"မင္းတို႔....CEO က ဆြံအနားမၾကားတဲ့သူနဲ႕ လက္ထပ္ထားတာလား..."
တဟားဟားေအာ္ရယ္ၿပီးေျပာေနတဲ့စကားေတြက သူ႕ကိုေရာ ေမာင့္ကိုပါ ထိခိုက္ၿပီးေျပာေနမွန္းသိသည္။သူ႕ကို ငအ တစ္ေယာက္လိုေျပာတာကို လက္ခံတယ္..ဒါေပမဲ့ ေမာင့္ကိုေတာ့ မေျပာၾကပါနဲ႕ သူ႕ေၾကာင့္ ေမာင္သိကၡာက်မွာမလိုလားဘူး...ဝန္ထမ္းေတြက သူ႕ကိုေရာ ထိုမိန္းကေလးကိုပါ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္။
"ၾကည့္ပါအုံး ..နားလည္တယ္ ထင္တယ္..မ်က္ရည္ေလးေတြဝဲလို႔...အ႐ူးခ်ီးပန္းလာေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္..သူ႕လို ငအက..ကင္မ့္ရဲ႕ အသုံးေဝာာ္ခံေလာက္ဘဲ ျဖစ္လာမွာေပါ့...ကင္မ္က လက္ထပ္ပါ့မလား...နင္တို႔က ယုံတယ္ေပါ့...ဟား.... ဟား..... ဟား..... "
ဟန္နာ့စကားေၾကာင့္ ဝန္ထမ္းေတြက သူ႕ကို ႐ြံ႕ရွာသလိုၾကည့္လာ၏။သူက ညာၿပီး လာသလိုၾကည့္ေနၾကသည္။
"ဆြံ႕အနားမၾကားတစ္ေယာက္ကို မင္းတို႔ CEO ကလက္ထပ္ထားတာတဲ့ ကင္မ္ရဲ႕ သိကၡာေတာ့မရွိေတာ့ပါဘူး..လူေတာမတိုးတဲ့ ခင္ပြန္းတစ္ေယာက္နဲ႕ လက္ထပ္ထားရလို႔ေလ..ဟုတ္တယ္မလား...မင္းက အဲ့လို ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ လာလိမ္ေနတာလား...ကင္မ့္ရဲ႕ အရွက္ကိုခြဲဖို႔ေလ .."
*~.ကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာခ်င္ေျပာပါ ေမာင့္ကို ဆြဲမထည့္ပါနဲ႕.~*
" ဟက္!...ယုတၱိမရွိတာကို လာလိမ္ေနတယ္..."
*~.ဟင့္အင္ ငါ မလိမ္ဘူး...ၿပီးေတာ့ ငါဒီကိုလာတာ ေမာင့္ကို အရွက္ရေစဖို႔ မရည္႐ြယ္ပါဘူး.~*
ေဂ်ာင္ဂု ငိုၿပီး.. စိတ္ထဲကျပန္ေျပာေနေသာ္လည္း အျပင္မွာစကားတစ္လုံးမွေတာင္ထြက္မလာ...ပထမအဆုံးအႀကိမ္ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ အားမလိုအားမရ ျဖစ္မိတာပင္...သူေျပာခ်င္တာကို သူ႕မ်က္လုံးေလးေတြကေန နားလည္ေအာင္ ၾကည့္ေပးၾကပါ..မ်က္လုံးေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ရဲ႕ ႐ြံ႕ရွာတဲ့အၾကည့္ အထင္ေသးတဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႕ ေရွ႕ကမိန္းကေလးရဲ႕ ေစာ္ကားတဲ့ စကားလုံးေတြကိုသူ မၾကားေပမဲ့ နားလည္သည္။
*~.ေမာင္!...ငါ့ကို လာေခၚပါ...ေမာင္...ငါေၾကာက္တယ္.~*
ငုတ္တုတ္ထိုင္ခ်ၿပီး မ်က္ႏွာေပၚလက္အုပ္ကာ ငိုေနမိတဲ့သူ...သူစကားမေျပာတတ္တာ သူနားမၾကားတာ အဲ့ေလာက္ေတာင္ လူအထင္ေသးခံရတာလား....သူလည္း လူတစ္ေယာက္ဘဲ စကားမေျပာတတ္႐ုံ နားမၾကား႐ုံနဲ႕ အျပစ္ပယ္ခံရၿပီး အႏွိမ္ခံေနရမွာလား...အဲ့လိုလူေတြေၾကာင့္ ပါးပါးတို႔က သူ႕ကို အိမ္ျပင္မထြက္ခိုင္းခဲ့တာလား...
" ဒီမွာ...မဟုတ္တာေတြလာေျပာမေနနဲ႕ ထြက္သြား အခု..."
သူ႕မ်က္ႏွာကို ပါးကေန ဆြဲညစ္ၿပီး ေမာ့ခိုင္းကာ..ေျပာလာတဲ့ ထိုမိန္းကေလး...သူ႕ကို ထြက္သြားခိုင္းေနတာ...ဟင့္အင္ လုံးဝမသြားဖူး...ေမာင့္ကို ထမင္းပို႔ရအုံးမွာ...
သူငိုေနရင္း ေခါင္းခါျပေတာ့....ထိုမိန္းကေလးက သူ႕ပါးကို အားထည့္ၿပီး ညစ္လာတာေၾကာင့္ ပါးျပင္က နာက်င္လာၿပီး လက္ေခ်ာင္းရာေတြ ထင္ေတာ့မွာ အေသခ်ာပင္...
" လုံၿခဳံေရးေတြေခၚလိုက္...ၿပီးရင္ ဆြဲထုတ္သြားလိုက္!.."
သူ႕မ်က္ႏွာကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္တဲ့စကားကိုသူနားလည္တာေၾကာင့္ ေခါင္းကို ခါရမ္းၿပီး မလုပ္ဖို႔ေျပာေနမိသည္။
*~.ဟင့္...မလုပ္ပါနဲ႕ ေမာင့္ဆီကိုလာတာပါ...ေမာင္ေရ.....ကိုကို႔ကို ကယ္ပါအုံး...~*
သူေျပာေနတဲ့ အသံက လုံးဝထြက္မလာေပ...အသံကုန္ေအာ္ဟစ္ေနေသာ္လည္းတကယ္တမ္းက်ေတာ့ တိုးတိုးေလးေတာင္ ထြက္မလာ...
ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းနဲ႕ လုံၿခဳံေရးဝတ္စုံဝတ္လာတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ ေယာက္လာၿပီး..သူ႕ကို ဆြဲ ထုတ္ဖို႔လုပ္ေနတာေၾကာင့္ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနရင္းကေန ဖင္ထိုင္ခ်လိဳက္ၿပီး ေနာက္ဆုတ္သြားေနမိသည္။
"ရပ္လိုက္ၾကစမ္း!! "
ထယ္ေယာင္း နိုင္ငံျခားက ကုမၼဏီ တစ္ခုနဲ႕ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး အလုပ္စကားေျပာေနတာေၾကာင့္ ဖုန္းကို silent လုပ္ထားသျဖင့္ ကိုကိုဖုန္းေခၚထားတဲ့ အသံကိုလည္းမၾကားမိသလို မက္ေဆ့ခ္်လည္း မၾကည့္မိ...အလုပ္ကိစၥၿပီးမွ ဖုန္းကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့..ကိုကို႔ရဲ႕ miss call နဲ႕...ကိုကိုေရာက္ေနၿပီ...ေမာင္...ဆိုတဲ့စာေလးေတြ႕လို႔ ႐ုံခန္းကေန ေျပးလာခဲ့တာ.. reception..နားေရာက္ေတာ့ လူလည္းအုံေနသလို...လုံၿခဳံေရးေတြကိုပါေတြ႕လိုက္တာေၾကာင့္ ျပႆနာျဖစ္ေနတာထင္ၿပီး သြားၾကည့္လိုက္တာ...ကိုကို႔ကို ဆြဲထုတ္ဖို႔ျပင္ေနၾကၿပီး..ကိုကိုက ဖင္ထိုင္လ်က္ကေန ေနာက္ဆုတ္ကာ သူ႕ကိုမလုပ္ဖို႔ ေခါင္းေလးတစ္ခါခါနဲ႕ ျငင္းေနၿပီး ငိုလည္းငိုေနသည္။
ဘာမွ မျမင္နိုင္ေအာင္ ကိုကို႔ရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြေၾကာင့္ ျပာယာသြားကာ အသံက်ယ္ႀကီးနဲ႕ တားလိုက္မိ၏။သူ႕အသံၾကားေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြက ရပ္သြားၾကၿပီး ေခါင္းငုံ႕သြားၾကသည္။ ဟန္နာကလည္း..႐ုတ္တရပ္ႀကီး ေရာက္ခ်လာတဲ့ ထယ္ေယာင္းေၾကာင့္ မ်က္ႏွာပ်က္သြား၏။ကင္မ္နဲ႕လပ္ထပ္ထားတဲ့သူ႕ကို ပညာေကာင္းေကာင္းေပးခ်င္လို႔တမင္ ႏွိမ္ၿပီး ဆြဲထုတ္ခိုင္းကာမွ ကင္မ္က ေရာက္လာရတယ္လို႔...
"အဲ့ဒါ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ!..ဟမ္!!.."
ကိုကို ကို ေျပးေပြ႕ၿပီး ရင္ခြင္ထဲ ထည့္ထားကာ...ဝန္ထမ္းေတြကို ေမးလိုက္သည္။ထယ္ေယာင္းရဲ႕..မ်က္ႏွာေက်ာႀကီးက တင္းမာကာ..ေမးရိုးႀကီးေတြက ေထာင္ေနသျဖင့္ ေဒါသ အေတာ္ထြက္ေနမွန္းသိသာလွသည္။
သူ႕ရင္ခြင္ထဲက ကိုကိုက အားကိုးရာ ရသြားသည့္ႏွယ္...ရင္ခြင္ထဲ မ်က္ႏွာဝွက္ကာ တသိမ့္သိမ့္ငိုေန၏။ကိုကို႔ မ်က္ႏွာက လက္ရာေတြေရာ....သူ႕အကၤ်ီစကို စိုစြတ္လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းရဲ႕ ေဒါသက အထြဋ္ထိပ္ေရာက္သြားသည္။
" မင္းတို႔ကို ဘယ္သူက ဆြဲထုတ္ခိုင္းလို႔ လုပ္တာလဲ!."
" .................. "
"ေျဖေလ..ဘာေၾကာင့္ ေစာက္ပါးစပ္ေတြက ပိတ္ေနတာလဲ..."
ထယ္ေယာင္းရဲ႕ အသံက ကုမၼဏီ တစ္ခုလုံး လႊမ္းသြား၏။
" မမေလး..ဟန္..ဟန္နာက ဆြဲထုတ္ခိုင္းတာပါ.."
လုံၿခဳံေရးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းရဲ႕ အစိမ္းလိုက္စားေတာ့မလိုအၾကည့္ေတြက ဟန္နာ့အေပၚေရာက္သြား၏။
"လီဟန္နာ...မင္းက ဘာသေဘာနဲ႕ ခိုင္းရတာလဲ... "
"............. "
"ေျဖေလ!.."
မေျဖဘဲ ေနတဲ့ ဟန္နာ့ေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္း ေအာ္လိုက္သည္။
" မင္းမေျဖဘူးေပါ့ ရတယ္...ဟိုတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပ်က္သမွ် ငါ့ကို အကုန္ေျပာ..! "
ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ကို လက္ညိုးထိုးၿပီးေမးလိုက္တဲ့ ထယ္ေယာင္း...
"ဟို..ဟို...ဒီ..ဒီက သူက..စာေရးၿပီး..ေမာင္နဲ႕ ေတြ႕ခ်င္တယ္လို႔..ေျပာ..ေျပာေတာ့...ကြၽန္မတို႔လည္း ျပန္ၿပီးေမးေတာ့ သူက C..CEO..ရဲ႕ နာမည္ကို ေျပာပါတယ္...အဲ့ဒါ..မမေလး ဟန္နာက..သူညာေနတာဆိုၿပီး ဆြဲထုတ္ခိုင္းတာပါ..."
"မင္းတို႔က သူေျပာတိုင္းလုပ္ရေအာင္..သူက လစာေပးထားတာလား..ၿပီးေတာ့ ကိုကို ကိုယ္တိုင္က ငါ့ခင္ပြန္းပါလို႔ေျပာတာကို မင္းတို႔က..မယုံဘဲ..ဆြဲထုတ္တာကို ဝိုင္းေတာင္ ၾကည့္ေနလိုက္ေသးတယ္..."
"အဲ့...အဲ့ဒါက...သူက ဆြံ႕အနားမ..မၾကားဆိုေတာ့ေလ...မမေလး ေျပာသလို အမွန္ထင္...~..."
"ေတာ္!...ေတာက္စ္!...မင္းတို႔နဲ႕ ၿပီးမွ ရွင္းမယ္...လီဟန္နာ..ဒီေန႕ကစၿပီး ငါ့ကုမၼဏီက မင္းရဲ႕ ရွယ္ယာေတြကို ျပန္ထုတ္သြား..ၿပီးေတာ့ မင္းၿမဲၿမဲ မွတ္ထား..ကိုကို႔ ဆြံ႕အနားမၾကားျဖစ္လည္း ငါခ်စ္လြန္းလို႔ လက္ထပ္ထားတဲ့ တရားဝင္ ခင္ပြန္းဘဲ...ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္သတိေပးလိုက္မယ္...ကိုကို႔ကို ေစာ္ကားတဲ့စကားမ်ိဳးထပ္ထြက္ရဲထြက္ၾကည့္ အားလုံးကို အေသသတ္ပစ္မယ္..."
" ၿပီးေတာ့...မင္းတို႔လည္း ေနာက္ဆို..ကိုကိုလာတာေတြ႕ရင္ ရိုရိုေသေသဆက္ဆံ...အထင္ေသးၿပီး ေစာင္ေျမာင္းတာေတြ႕ရင္ အလုပ္ထြက္ဖို႔ျပင္..."
ထယ္ေယာင္း အျပတ္ေျပာၿပီးတာနဲ႕ ကိုကို႔ကို ခ်ီကာ..သူ႕ရဲ႕ ႐ုံခန္းထဲ ေခၚသြားလိုက္သည္။ က်န္ခဲ့တဲ့ ဝန္ထမ္းေတြမွာေတာ့..ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႕...မ်က္ႏွာလည္းပူေနၾကသည္။ တကယ့္ သူတို႔ရဲ႕ CEO ကေတာ္ကိုမွ သြားၿပီး ထိပါးမိတာကို..ခ်က္ခ်င္းအလုပ္မထုတ္လိုက္တာဘဲ ကံေကာင္း....
က်န္ခဲ့တဲ့ ဟန္နာတစ္ေယာက္လည္း လူပုံအလယ္မွာ အေျပာခံလိုက္ရတာေၾကာင့္...ေဒါသထြက္ၿပီး အံက်ိတ္မိသည္။ ခ်က္ခ်င္းဘဲ ထိုေနရာေန ထြက္လာမိ၏။
ဝန္ထမ္းေတြလည္း....လူစုခြဲၿပီး လုပ္စရာရွိတာကို လုပ္လိုက္ၾကသည္။ ထမင္းအိုးမကြဲခ်င္ရင္ အလုပ္ေတာ့ ေသခ်ာလုပ္ရမယ္...မဟုတ္ရင္ ..လူေတြကိုယ္က အလိုလိုျပဳတ္ေစာ္နံေနၿပီ....
~
~
~
~
" မငိုပါနဲ႕ ေတာ့ ကိုကို...ေမာင့္အမွားပါကြာ...မငိုနဲ႕ေတာ့ေနာ္.."
႐ုံးခန္းထဲေရာက္ေတာ့...ကိုကို႔ကို ဆိုဖာေပၚခ်ေပးၿပီး..သူက ကိုကိုေဘးဝင္ထိုင္ကာ မ်က္ရည္ေလးေတြကို သုတ္ၿပီးေျပာလိုက္သည္။
သူကိုက မွားတာ...ကိုကိုလာမယ္ဆိုတာကို ဝန္ထမ္းေတြကို မွာသင့္တာ..အခုေတာ့ ကိုကိုေၾကာက္သြားၿပီ...ေမာင္မရည္႐ြယ္ပါဘူး ကိုကိုရယ္..ေမာင္က ကိုကို႔ကို လူေတြနဲ႕ ဆက္သြယ္ေရးအဆင္ေျပေစခ်င္လို႔ပါ...အခုေတာ့ ကိုကိုလူေၾကာက္တဲ့စိတ္ကိုပိုဆိုးေအာင္လုပ္မိၿပီ ...ငိုထားလို႔ မ်က္ခြံေလးေတြက ေဖာင္းလာၿပီး..ဟိုမိန္းမ အားနဲ႕ ညစ္ထားတဲ့ ပါးျပင္ဟာ..နီရဲေနၿပီး လက္ေခ်ာင္းရာေတြ ထင္ေန၏။ေတာက္စ္!...မင္းကို ငါထိုက္သင့္တဲ့ အျပစ္ေပးျပမယ္....
ခ်က္ခ်င္း ဖုန္းထုတ္ၿပီး..သူ႕ရဲ႕ ကိုယ္ရံေတာ္ေတြ ကိုဖုန္းဆက္ကာ..
"လီဟန္နာရဲ႕ ပါးကို ေသြးထြက္ေအာင္ရိုက္ခဲ့... "
တစ္ခြန္းဘဲ ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်လိဳက္သည္။
*~.ေမာင္...ငါ့ေၾကာင့္ မင္းကို လူေတြ ကဲ့ရဲ႕ေနၾကၿပီ...ငါ..ငါေတာင္းပန္ပါတယ္...~*
ကိုကိုက တစ္လုံးခ်င္းစီကို ထိန္းၿပီးေရးကာ..သူ႕ကိုျပေတာ့ သူ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။
" ကိုကို...ေမာင့္ကိုၾကည့္...ေမာင္က ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ ကိုကို႔ကိုဘဲ ေ႐ြးခ်ယ္မွာမလို႔..အဲ့ဒါနဲ႕ ပတ္သတ္ၿပီး လုံးဝေခါင္းထဲ မထည့္နဲ႕ေနာ္.. "
ကိုကို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာေလူကို ခပ္ဖြဖြကိုင္လိုက္ၿပီး..မ်က္လုံးခ်င္းစိုက္ၾကည့္ကာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာျပလိုက္၏။
*~.သူတို႔က ငါ့မ်က္လုံးကေျပာတဲ့စကားေတြကိုနားမလည္ၾကဘူးေမာင္.~*
" သူတို႔နားမလည္လဲ ကိုကိုက ဂ႐ုမစိုက္နဲ႕ေနာ္"
*~ငါ ေမာင့္ကို စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာခ်င္ေပမဲ့..ငါဘဝက ကံအက်ိဳးေပး မလွသူမို႔ ငါ့မ်က္ဝန္းေတြက ေျပာတဲ့ စကားကို ေမာင္နားလည္ေအာင္ ၾကည့္ေပးပါေနာ္.. ငါ့မ်က္လုံးေလးေတြရဲ႕ စကားကို နားလည္ေအာင္ႀကိဳးစားမွာလားဟင္..ေမာင္~*
"ေမာင္က ကိုကိုရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြက ေျပာတဲ့ စကားေတြကို နားလည္တာေပါ့...ကိုကိုရဲ႕ မ်က္ဝန္းဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြက ေမာင့္ရဲ႕..အသက္ဘဲ..သိလား...ကိုကို "
*~..ေမာင္...ငါ့ရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈကို..အၿမဲလက္ခံေပးရမယ္ေနာ္..~*
"ကိုကိုရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈတိုင္းကို...ေမာင္က ျမတ္နိုးတယ္..ကိုကို.."
ကိုကိုနဲ႕သူ စာေရးၿပီး အျပန္အလွန္ေျပာေနမိၾကသည္။ သူ႕စကားေတြေၾကာင့္ ကိုကို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ ဝမ္းနည္းရိပ္ေတြမရွိေတာ့ေပ....
" ေမာင္ဗိုက္ဆာတယ္ ကိုကို... "
*~.ခ်ိဳင့္ေတြက reception..မွာ က်န္ခဲ့တယ္ေမာင္.~*
" ဒါဆို ေမာင္လာပို႔ေပးဖို႔မွာလိုက္မယ္ေနာ္ ကိုကို.."
သူေျပာေတာ့ကိုကိုက ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။ ကိုကိုကသာ စာေရးျပေနတာ သူက ပါးစပ္က ေျပာေနမိသည္။ဒါေပမဲ့ ကိုကိုက နားလည္လြယ္၏။သူက ကိုကို႔မ်က္ဝန္းရဲ႕စကားတစ္ခ်ိဳ႕ကို အဓိပၸာယ္မေဖာ္နိုင္ေပမဲ့ ကိုကိုက သူ႕ႏႈတ္ကထြက္သမွ်ကို နားလည္သည္။ သူလည္း ကိုကို႔ရဲ႕ မ်က္ဝန္းကစကားေတြကို အကုန္နားလည္နိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္။
ထမင္းခ်ိဳင့္လာပို႔ေပးေတာ့ ကိုကိုက အစစအရာရာျပင္ေပး၏။
" ကိုကို ကိုယ္တိုင္ခ်က္ထားတာလား..."
သူ႕စကားကို ကိုကိုက ေခါင္းၿငိမ့္ျပ၏။....
"အဲ့ေၾကာင့္ထင္တယ္....ဟင္းေတြက စားေတာင္မစားရေသးဘူး..အနံ႕နဲ႕တင္ေမႊးေနၿပီး သေရယိုေနၿပီ.."
သူ႕စကားအဆုံး ပိုကိုပိုတယ္ဟူေသာ မ်က္ေစာင္းေလးထိုးလာတဲ့ ကိုကို..
" ေမာင္ အပိုေျပာတာ မဟုတ္ဘူး ကိုကို..မြ! "
ကိုကို႔ရဲ႕ ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးတစ္ဖက္ကို ေမြးၾကဴၿပီး ေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုကို႔ မ်က္ႏွာေလးရဲၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္မွာ လူရွိလား ေခါင္းေလးလွည့္ၿပီး ၾကည့္ေန၏။
*~.ေမာင္ ...စားေတာ့ေလ.~* ဆိုတဲ့သေဘာျဖင့္ တူကို လက္ထဲထည့္ေပးကာ ေမးေငါ့ျပသည္
*~.ကိုကိုပါ တစ္ခါတည္း ဝင္စား..ဟင္းေတြက အမ်ားႀကီး ေမာင္တစ္ေယာက္တည္းမကုန္ဘူး..ၿပီးေတာ့..ခင္ပြန္းေမာင္ႏွံ လက္ဆုံစားရတာပိုအရသာရွိတယ္တဲ့.~*
သူစာေရးျပၿပီးေျပာေတာ့ ကိုကို႔..ၿပဳံးၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္လာ၏။
ထယ္ေယာင္းရဲ႕ ေန႕လည္စာေလးက ကိုကိုနဲ႕ အတူစားခဲ့လိုထင္တယ္..တျခားေန႕ေတြနဲ႕မတူဘဲ အရသာရွိလွသည္။
တစ္ဖက္က လီဟန္နာကလည္း...ထယ္ေယာင္းရဲ႕လူေတြလက္ခ်က္ေၾကာင့္..သြား သုံးေခ်ာင္း ကြၽတ္ကာ..အေရးေပၚခန္းထဲေရာက္သြား၏။
•
•
•
•
•
Good night ပါသဲငယ္ေလးတို႔ 😘💜💜💜💜💜💜💜
Thank for votes , feedback and comment.
I love my readers forever ❤️
I PURPLE YOUR 💜