ជុងហ្គុកក្រោកឡើងដើរសម្តៅទៅបន្ទប់ទឹកដោយមានបីលីសានៅក្នុងដៃរបស់គេតែនាងបានសន្លប់បាត់ស្មារតីទៅហើយ។ ជុងហ្គុកងូតទឹកសម្អាតខ្លួនគេនិងលីសារួចរាល់ក៏បីនាងទៅដាក់គេងនៅលើពូកវិញដោយធ្វើការផ្លាស់ប្តូរកម្រាលពូកថ្មី។
"ហ៊ឹស...!" ជុងហ្គុកកាន់កម្រាលពូកដែលប្រលាក់ឈាមព្រហ្មចារីយ៍របស់នារីដែលខ្លួនស្រលាញ់ទៅបត់ដាក់ក្នុងថតទូយ៉ាងមានសណ្តាប់ធ្នាប់ព្រមទាំងសើចញញឹមញញែមតែម្នាក់ឯង។
បន្ទាប់មកទៀតនោះគេក៏ឡើងទៅគេងជាមួយលីសាដោយស្រាយអាវឃ្លំចេញសល់តែខ្លួននលគោករួចហើយក៏ទាញកន្សែងដែលនៅរុំខ្លួនលីសានោះចេញដូចគ្នាដែរ។ ជុងហ្គុកទាញនាងមកគេងលើដៃរបស់ខ្លួនឱបនាងជាប់ទ្រូងយ៉ាងណែន។
"ជុប៎....សុបន្តិល្អណាអូនសម្លាញ់!" ជុងហ្គុកថើបសក់ក្បាលរបស់លីសាព្រមទាំងនិយាយទៅកាន់នាងរួចហើយក៏បិទភ្នែកគេងទាំងញញឹម។
ព្រឹកនៃថ្ងៃថ្មីព្រះអាទិត្យរះពន្លឺបញ្ចេញរស្មីជះតាមចន្លោះបង្អួចចាំងដល់ផ្ទៃខាងក្នុងបន្ទប់ទាំងមូលដែលមានប្រុសស្រីមួយគូកំពុងតែគេងឱបគ្នាយ៉ាងស្អិតរមួតបេះមិនចេញ។
"ហ្អឹម....!" លីសាគ្រហឹមក្នុងបំពង់កនិងបើកភ្នែកឡើងមក! ភ្នែករបស់នាងសម្លឹងទៅកាន់មនុស្សប្រុសដែលមាននាមជាសង្សារចាស់កំពុងតែគេងឱបក្រសោបនាងមិនទាន់ភ្ញាក់។ មិនយូរប៉ុន្មានទឹកសន្សើមថ្លាៗប៉ុន្មានដំណក់បានធ្លាក់ចេញពីរង្វង់ភែវភ្នែកមូលក្រឡង់របស់នាង! លីសាយកដៃជូតចេញភ្លាមមិនរង់ចាំយូរនោះទេ។
"ហេតុអីក៏បងនៅតែស្រលាញ់អូន...ជុង?"
"អូនអាក្រក់! អូនចាកចោលបងរយៈពេលបួនឆ្នាំតែហេតុអីបានជាបងនៅតែស្រលាញ់អូនទៀត? បងគួរតែស្អប់មនុស្សស្រីដែលចិត្តអាក្រក់ម្នាក់នេះ! ហ៊ឹកៗ...អូនសុំទោស! អូនអត្មានិយមដែលបោះបង់បងចោល! តែអូនធ្វើគ្រប់យ៉ាងគឺដើម្បីបងតែប៉ុណ្ណោះ! អូនសុខចិត្តដើរចេញពីបងជាជាងអូនត្រូវបាត់បង់បងហើយលែងឃើញមុខបង! អូនចង់សុំទោសបងណាស់អូនចង់ប្រាប់ថាអូនស្រលាញ់បងខ្លាំងណាស់តែវាពិតជាមិនអាចនោះទេ...ជុង!" លីសាបានត្រឹមបន្លឺពាក្យទាំងនោះនៅក្នុងចិត្តតែប៉ុណ្ណោះនាងមិនអាចនិយាយប្រាប់ជុងហ្គុកដោយផ្ទាល់បាននោះទេព្រោះតែនាងមានហេតុផលរបស់នាង។
"អូនពេញចិត្តដែលភាពបរិសុទ្ធរបស់អូនត្រូវប្រគល់ជូនបង...ជុង!" លីសានាងមិនបានខូចចិត្តស្រក់ទឹកភ្នែកចំពោះរឿងកាលពីយប់មិញនោះទេផ្ទុយទៅវិញនាងរីករាយខ្លាំងណាស់ដែលភាពបរិសុទ្ធរបស់នាងប្រគល់ឲមនុស្សប្រុសដែលនាងស្រលាញ់។ ចំពោះរឿងគ្រប់យ៉ាងនាងគ្រាន់តែមិនចង់សម្តែងអាការៈឲគេដឹងថានាងនៅមានចិត្តស្រលាញ់គេតែប៉ុណ្ណោះ។
លីសានាងយកដៃអង្អែលផ្ទៃមុខសង្ហារបស់ជុងហ្គុកថ្នមៗហើយក៏លើកដៃអង្អែលត្រង់ស្នាមសាក់នៅដើមទ្រូងខាងឆ្វេងរបស់គេផងដែរ។ សាក់នៅដើមទ្រូងខាងឆ្វេងមានសាក់ឈ្មោះរបស់នាងយ៉ាងច្បាស់គឺដាក់ថាLisa។ នាងពិតជាមិននឹកស្មានថាជុងហ្គុកហ៊ានសាក់ឈ្មោះរបស់នាងនោះទេបែកគ្នាបួនឆ្នាំនាងគិតថាគេភ្លេចនាងស្អប់នាងបាត់ទៅហើយតែគេបែរជាសាក់ឈ្មោះនាងនៅប្រអប់ទ្រូងហើយក៏រឹតតែស្រលាញ់នាងខ្លាំងឡើងជាងមុនទៅវិញ។
"អឹ...ជុងហ្គុក!!!" កំពុងតែស្លុងអារម្មណ៍គិតសុខៗស្រាប់តែជុងហ្គុកក្រសោបដៃនាងជាប់នឹងប្រអប់ទ្រូងរបស់គេហើយទាញនាងយកមកឱបកាន់តែខ្លាំង។
"លែង...ជុងហ្គុក!!!" លីសារើបម្រាស់ខ្លាំងៗចេញពីការឱបក្រសោបរបស់គេ។
"មុននេះអូនមានបន្លំថើបបងឬអត់?" ជុងហ្គុកសួរទៅកាន់នាងទាំងលេងសើច។
"លែងភ្លាមមនុស្សឆ្កួត! កុំមកនិយាយអីឡប់ៗ!!"
"ដឹងលទ្ធផលហើយមែនទេថាពេលជេរអូនបងដាក់ទោសអូនយ៉ាងណាខ្លះ? ឬក៏អូនចង់បែកញើសទាំងព្រឹក? បើអូនចង់បងក៏យល់ព្រមជានិច្ច! បងសុខចិត្តហត់ដើម្បីអូន....ជុប៎!!!" ជុងហ្គុកស្ទុះទៅទ្រោបពីលើលីសាហើយនិយាយទៅកាន់នាងយ៉ាងច្រឡើមព្រមទាំងបន្លំថើបថ្ពាល់ក្រពុំរបស់នាងថែមទៀតផង។
"លោកនឹងហើយដែលកេងបន្លំនោះ!" លីសាក៏ថាឲជុងហ្គុកវិញ
"បងមិនបានបន្លំនោះទេ! ព្រោះអូនក៏ឃើញស្រាប់ហើយមែនទេ?"
"បានហើយ! លែងខ្ញុំទៅខ្ញុំចង់ទៅងូតទឹក!" លីសាមិនដឹងតវ៉ាជាមួយគេយ៉ាងម៉េចទៀតទើបរកលេសបែបនេះ។
"ចាំបងបីទៅ!"
"មិនបាច់នោះទេខ្ញុំចេះដើរទៅខ្លួនឯងហើយ!" លើសារុញជុងហ្គុកចេញហើយប្រញាប់ទាញភួយមករុំជិតព្រមទាំងងើបចុះទៅបម្រុងនឹងដើរទៅកាន់បន្ទប់ទឹក។
"ព្រូស....!" ដើរមិនទាន់បានមួយជំហានផងគ្រាន់តែឈានជើងបន្តិចក៏ស្រាប់តែដួលបាត់ទៅហើយ។
"អួយ៎...!" លីសាស្រែកទាំងការឈឺចាប់
"បងប្រាប់ហើយថាចាំបងបីតែអូនពិតជារឹងក្បាលខ្លាំងណាស់....អឹប!" ជុងហ្គុកចុះពីលើគ្រែទាំងគ្មានអ្វីបិទបាំងរាងកាយព្រោះមុននេះលីសាទាញភួយយកទៅអស់ហើយតែនាងមិនបានចាប់អារម្មណ៍ជាមួយនឹងគេនោះទេ។ គេលើកបីលីសាចូលក្នុងបន្ទប់ទឹកដោយទាញភួយចេញអស់។
"អាយ៎....ហេតុអីក៏ទាញភួយចេញហាស៎?" លីសាស្រែកចាចយកដៃខ្ទប់ដើមទ្រូងរបស់ខ្លួន។
"វាដូចជាមិនសមទាល់តែសោះ! មើលចុះអូនរុំភួយទាំងអស់ឲបងស្រាតតែឯង! វាមិនស្មើភាពគ្នានោះទេ! បើបងស្រាតអូនក៏ត្រូវតែស្រាតដូចគ្នាដែរបែបនេះទើបយុត្តិធម៌!" ជុងហ្គុកតបទៅនាងវិញហើយបើកទ្វារបន្ទប់ទឹកបីនាងចូលទៅក្នុងអាងទឹកក្តៅឧណ្ឌៗ។ លីសាបានត្រឹមនៅស្ងៀមព្រោះមិនដឹងតបទៅគេថាម៉េច។
ជុងហ្គុកដាក់នាងឲអង្គុយច្រកគាវនៅលើភ្លៅរបស់គេពីមុខហើយផ្តេកខ្លួននាងមកលើទ្រូងមាំរបស់ខ្លួន។
"ឈឺខ្លាំងដែរទេ?" ជុងហ្គុកយកដៃស្ទាបត្រង់ស្រទាប់ផ្កាកុលាបរបស់លីសាហើយសួរទៅនាងដោយសម្លេងស្រាលៗ។
"គឺឈឺនឹងហើយចេះសួរទៅកើត! តែឆាប់ដកដៃចេញទៅ!" លីសា
"បងសុំទោស! យប់មិញបងប្រើកម្លាំងដាក់អូនខ្លាំងពេកហើយ!" ជុងហ្គុកនិយាយទាំងដឹងកំហុសតែដៃនៅតែអង្អែលត្រង់ចំណុចសំខាន់នាងដដែល។
"បាន...បានហើយឈប់និយាយទៀតទៅ!!!" លីសាមានអារម្មណ៍ខ្មាសអៀននៅពេលគេនិយាយរឿងកាលពីយប់មិញ។ នាងខំនិយាយប្រាប់គេឲឈប់និយាយទាំងប្រឹងទប់មិនបញ្ចេញសម្លេងគួរឲអាម៉ាសនោះមក។
"អាស៎...ជុងហ្គុកដកដៃចេញភ្លាមទៅ!" លីសាធ្លោយសម្លេងចេញមកបន្តិចព្រមទាំងស្រែកប្រាប់ជុងហ្គុក។ នាងពិតជាទ្រំមិនបានពិតមែនព្រោះជុងហ្គុកបានស៊កម្រាមដៃរបស់គេចូលក្នុងរន្ធស្នេហ៍របស់នាង។
"បងសុំទោសណា...តែបងពិតជាមិនអាចទ្រាំតទៅទៀតបានពិតមែន...អូនទាក់ទាញបងពេកហើយលីស!" ជុងហ្គុកនិយាយខ្សាវៗបែបស៊ីអារម្មណ៍ហើយប្រឹងបន្ថែមល្បឿនដៃរបស់គេញាប់ដូចម៉ាស៊ីន។
"ហ្អឹម....!" លីសាប្រឹងទប់សម្លេងទាំងខាំមាត់និងយកដៃខ្ទប់មាត់របស់ខ្លួនឯង។
"អ្ហាស៎...ជុងហ្គុក!!!" ចុងក្រោយនាងនៅតែមិនអាចទ្រាំបានដដែលព្រោះតែជុងហ្គុកគេយកដៃម្ខាងទៀតស្ទាបច្របាច់ទ្រូងរបស់នាងហើយផ្នែកខាងក្រោមក៏ចេះតែបង្កើនល្បឿនញាប់ទៅៗរហូតដក់នាងដល់គោលដៅបានសម្រេច។
"ប្រាប់បងមកថាអូនក៏ចង់ធ្វើរឿងនោះជាមួយនឹងបងដែរ....!" ជុងហ្គុកសួរទៅកាន់លីសាទាំងថើបបង្អូសលើសាច់ខ្នងរបស់នាងថ្នមៗហើយដៃក៏ច្របាច់សាច់មួយគូរបស់នាងនៅខាងមុខ។
"អត់នោះទេ...លែងភ្លាមទៅជុង!" លីសាបដិសេធទាំងខុសពីចិត្តទាំងស្រុង។
"បងមិនជឿ! បងដឹងថាអូនក៏ចង់ដូចជាបងនៅពេលនេះដែរ....អ៊ុប!" ជុងហ្គុកទាញលីសាឲនៅក្រោមខ្លួនគេវិញម្តងហើយក៏ទម្លាក់បបូរមាត់បឺតជញ្ជក់មាត់លីសាខ្លាំងៗតាមអារម្មណ៍ត្រេកត្រអាលរបស់ខ្លួនដែលកំពុងតែមាន។
"ហ្អឹម....!" លីសាមិនបានប្រឆាំងនឹងការថើបរបស់ជុងហ្គុកនោះទេតែផ្ទុយទៅវិញនាងបែរជាតបស្នងស្នាមថើបទៅគេវិញយ៉ាងរោលរាលបំផុត។
"អា៎...អ្ហាស់...ជុង...ឈឺ!!!" លីសាស្រែកឡើងទាំងការឈឺចាប់នៅត្រង់ចន្លោះភ្លៅព្រោះតែជុងហ្គុកស៊កអាវុធចូលទៅក្នុងខ្លួនរបស់នាងទាំងកម្រោល។
"សឺត...អ្ហស៎...បងសុំទោសណា! បងសន្យាថានឹងធ្វើវាថ្នមៗ...អ្ហឹស៎!!!" ជុងហ្គុកនិយាយប្រាប់ទៅកាន់នាងដោយសម្តីលួងលោមហើយប្រញាប់ធ្វើចលនាចង្កេះមួយៗ។
បន្ទាប់ពីលីសាយល់ស្របតាមខ្លួនហើយជុងហ្គុកក៏បានចិត្តទាំងស្រុង។ គេចាប់បង្ខំនាងទោះបីនាងប្រាប់គេថាហត់អស់កម្លាំងខ្លាំងក៏ដោយចុះតែគេមានះខ្លាំងណាស់ពីដំបូងក៏តិចៗតាមការសន្យាតែក្រោយមកក៏សម្រុកខ្លាំងៗជាងយប់មិញទៅទៀត។ លីសានាងសឹងតែលើកទង់ជ័យសន្លប់ម្តងទៀតទៅហើយព្រោះគេចាប់បង្ខំនាងតាំងពីបន្ទប់ទឹកឥឡូវនេះឡើងមកដល់លើពូកវិញទៅហើយគេទើបតែព្រមបញ្ឈប់។
"ជុប៎....!" ជុងហ្គុកផ្តិតស្នាមថើបលើបបូរមាត់របស់លីសាបន្តិចព្រមទាំងសម្លឹងមើលនាងកំពុងបិទភ្នែកសំងំគេងទាំងញញឹមហើយអង្អែលផ្ទៃមុខរបស់នាងថ្នមៗ។
"ទឺតៗ....!" សម្លេងទូរស័ព្ទរោទិ៍ឡើង
ជុងហ្គុកក្រឡេករកមើលទូរស័ព្ទទើបដឹងថាទូរស័ព្ទរោទិ៍នោះជារបស់លីសាដែលគេទុកក្នុងហោប៉ៅខោរបស់គេកាលពីម្សិលមិញ។ ជុងហ្គុកក្រោកឡើងដើរទៅលូកយកទូរស័ព្ទចេញពីខោប៉ៅខោនៅលើឥដ្ឋការ៉ូ។
"គីម ស៊ុនហូ!!!" ជុងហ្គុកកាន់ទូរស័ព្ទរបស់លីសាហើយអានឈ្មោះដែលដាក់នៅលើអេក្រង់ទូរស័ព្ទតំណាងឲឈ្មោះមនុស្សដែលហៅទូរស័ព្ទចូលនោះឮៗបន្ទាប់មកក៏ចុចទទួលហើយក៏ដើរឡើងទៅលើពូកវិញ។
"ហាឡូ! លីសាពេលនេះអូនយ៉ាងម៉េចហើយ? បងខលទៅអូនច្រើនដងហើយហេតុអូនមិនលើក? ដឹងទេថាបងបារម្ភពីអូនប៉ុណ្ណា?" ស៊ុនហូនិយាយទាំងព្រួយបារម្ភ
"ហ៊ឹស...នាងមិនលើកព្រោះតែរវល់!" ជុងហ្គុកក្តាប់ដៃនិយាយទៅគេទាំងកំហឹងដែលស៊ុនហូហ៊ានហៅលីសាថាអូនពេញៗមាត់
"ឯងជាអ្នកណា? ហេតុអីហ៊ានលើកទូរស័ព្ទលី?" ស៊ុនហូសួរទាំងភ្ញាក់ផ្អើល
"យើងទៅវិញទេដែលត្រូវសួរឯងនោះ! ឯងជាអ្នកណាហេតុអីថ្លើមធំហ៊ានខលមកមនុស្សស្រីរបស់យើង?" ជុងហ្គុកសួរបកទៅវិញ
"យើងគឺជាគូដណ្តឹងរបស់នាង! ខែក្រោយពួកយើងរៀបការហើយ! ហេតុអីឯងថានាងជាមនុស្សស្រីរបស់ឯងទៅវិញ? ឬមួយឯងចាប់ខ្លួនលីសាទៅមែនទេ?" ស៊ុនហូ
"ហ៊ឹសគូដណ្តឹងចឹងហេស៎? តែនាងគឺជាប្រពន្ធរបស់យើងទៅហើយឯងដឹងទេ? ហើយយប់មិញនាងមិនបានលើកក៏ព្រោះរវល់តែមានក្តីសុខជាមួយនឹងយើង!" ជុងហ្គុកនិយាយទាំងសង្រ្គឺតធ្មេញហើយភ្នែកសម្លឹងទៅកាន់លីសាយ៉ាងកំណាចដោយសារឮថានាងមានគូដណ្តឹង។
"យើងមិនជឿថាលីនាងធ្វើអញ្ចឹងនោះទេ! ឯងកុំមកបោកយើង! លីសានាងមិនមែនជាមនុស្សដូចឯងគិតនោះទេ!" ស៊ុនហូនិយាយខ្លាំងៗ
"មិនជឿ? ចឹងក៏ចាំស្តាប់ទៅថានាងមានក្តីសុខខ្លាំងប៉ុណ្ណាជាមួយនឹងយើង!" ជុងហ្គុកនិយាយប្រាប់ទៅអ្នកម្ខាងទៀតទាំងញញឹមចុងមាត់ហើយក្នុងចិត្តកំពុងតែខឹងខ្លាំងចង់ផ្ចាញ់អ្នកនិយាយនៅក្នុងទូរស័ព្ទ។
"អា៎...អ្ហាស៎ៗ...ជុងហ្គុក...ក្រែងប្រាប់ថាឈប់ហើយមិនចឹងហី?...អ្ហាស៎ៗ...តិចៗ!!!" លីសាដែលកំពុងតែគេងនោះស្រាប់តែដឹងខ្លួនឡើងស្រែកថ្ងូរយ៉ាងគ្រលួចសាជាថ្មីព្រោះតែជុងហ្គុកស៊កដំបងសាច់របស់គេចូលក្នុងល្អាងស្នេហ៍របស់នាងកប់ដល់ជ្រៅហើយបោលសម្រុកខ្លាំងៗមិនប្រណីទើបនាងត្រូវបើកភ្នែកឡើងសម្លឹងទៅកាន់គេហើយដៃតោងករបស់គេទប់លំនឹងចំហរមាត់ថ្ងូរឮៗ។
"តែបងនៅមិនទាន់អស់ចិត្តនោះទេអូនសម្លាញ់...***អ្ហស៎...អស្ចារ្យខ្លាំងបំផុតហើយ!" ជុងហ្គុក
"ឯងធ្វើអីលីហាស៎? ឯងបង្ខំនាងមែនទេ? ឯងជាអ្នកណា? យើងនឹងសម្លាប់ឯងបើឯងហ៊ានធ្វើអ្វីផ្តេសផ្តាសដាក់លីសា!!!!" ស៊ុនហូឮសម្លេងរបស់លីសាហើយគេចាប់ផ្តើមនិយាយទៅកាន់ជុងហ្គុកទាំងកំហឹងសឹងតែអាចសម្លាប់មនុស្សចោល។
"អ្ហាស៎ៗ...អ្ហាស់...ជុង...តិចៗ...!" លីសា
"ឯងស្តាប់មើលទៅថានាងមានក្តីសុខជាមួយនិងយើងខ្លាំងប៉ុណ្ណា...អ្ហស៎***! ស្រួលខ្លាំងបំផុតហើយអូនសម្លាញ់!!!" ជុងហ្គុកនិយាយឌឺដងទៅកាន់អ្នកម្ខាងទៀតឲកាន់តែឆេះដុំ។
"ឯង.....!!!!" ស៊ុនហូ
"ប៉ុន្នឹងបានហើយណាព្រោះយើងរវល់បញ្ចប់ក្តីសុខរបស់យើង....ទឺតៗ...ខ្ចាយ!!" ជុងហ្គុកនិយាយចប់ក៏ចុចបិទទូរស័ព្ទរួចហើយក៏ក្រវាត់ចោលមួយទំហឹងទូរស័ព្ទក៏បែកខ្ទេចអស់។