" တကယ်ပဲ အရှင်က လူသားမိန်းကလေးကို ပေါင်းသင်းမလို့လား "
" အခုက အခြေအနေတွေက ဘာမှန်းကို မသိတော့ပါဘူး ။ ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုနဲ့ "
မိန်းမပျိုနှစ်ယောက် ပြောနေကြသည့်စကားများကို ဧကရီ နားစွင့်လိုက်မိသည် ။ သူတို့သည် ဧကရီ့ကို အနားတွင် မရှိဘူးအထင်နှင့် ပြောနေကြဟန်တူပါ၏ ။
" တို့ကတော့ သာမန် လူသားမိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို အရှင်မအဖြစ် မသတ်မှတ်နိုင်ပါဘူး ။ တို့ကို ကာကွယ်ပေးနိုင်တဲ့ စွမ်းအားလဲ မရှိဘဲနဲ့ "
" အဲ့တာတော့ မှန်ပါတယ်လေ ။ အရှင်နဲ့အရှင်မဆိုတာ ကိုယ့်လက်အောက်ကလူတွေကို ကာကွယ်ပေးနိုင်စွမ်းရှိမှ တင်မြှောက်သင့်တာ "
မိန်းမပျိုနှစ်ယောက် ပြောနေသည့် စကားများကို ဧကရီ တစ်ယောက်တည်း ခေါင်းငြိမ့်ကာ ထောက်ခံမိသည် ။ ဧကရီဆိုလျှင်လည်း ဘာအစွမ်းအစမှ မရှိသည့် မိန်းကလေးတစ်ဦးကို ဘုရင်မ မြှောက်လေလျှင် လက်ခံမိမည်မဟုတ်ပါ ။
အမှန်တကယ်ဆိုလျှင် ဧကရီသည် ဤနေရာမှ ထွက်ခွာသင့်နေပြီဖြစ်သည် ။ အရှင်၏မေတ္တာကိုလည်း စဥ်းစားပေးမည်ဟု အချိန်ဆွဲထားသည်က အတော်ကြာနေလေပြီ ။ ပြီးလျှင် ဂျက်ခ်က အိမ်ကိုပဲ ပြန်ဖို့ ပြောထားသဖြင့် ဧကရီ အိမ်ကို ရောက်အောင်ပြန်ရမည် ။ ဤအတောအတွင်း ဧကရီ ဟိုလိုလို သည်လိုလိုနှင့် လုပ်နေသည်မှာ ဂျက်ခ်နှင့် တစ်နေရာတည်းတွင် အတူရှိနေချင်သော စိတ်ကြောင့်ဖြစ်သည် ။ ထိုစိတ်ကြောင့်နှင့်ပဲ ယခုတော့ အရှင့်ကို ပြောနေကြလေပြီ ။ ထို့ကြောင့် ဧကရီ တစ်ခုခုကို အမြန်ဆုံးဖြတ်ချက် ချမှသာ သင့်တော်လိမ့်မည် ။ အရှင်၏မေတ္တာကို လက်ခံ၍ ဂျက်ခ်နှင့် တစ်နေရာတည်းတွင် နေသင့်သည်လား သို့မဟုတ် အရှင်၏မေတ္တာကို ငြင်းပယ်၍ အုပ်ချုပ်ခံသူများကို ငှဲ့ကြည့်ပြီး ဂျက်ခ်နှင့် အဝေးဆုံးကို တစ်သက်လုံး ထွက်သွားသင့်သည်လား ။ မည်သည့် ရွေးချယ်မှုမဆို ဆိုးကျိုးက ရှိနေလေသည် ။ အများ ဆိုးကျိုးနှင့် အနည်းဆိုးကျိုးသာ ကွာပေလိမ့်မည် ။ ဧကရီ မည်သည်ကို ရွေးချယ်ရမည်နည်း ။
" လူကြီးမင်း ကျွန်မ ပြောစရာလေး ရှိလို့ပါ "
" အင်း ပြောပါ ဧကရီ "
ခပ်နောက်နောက် ကန်ရေပြင်ကြီးကို မျက်နှာမူလျက် ဧကရီ့ကို ကျောပေးထားသော အရှင်က ခွင့်ပြုလျှင် ဧကရီ တစ်စုံတစ်ခုကို ဖွင့်ပြောဖို့အတွက် အားမွေးမိသည် ။ ဤအရာကို ပြောဖို့လည်း ဧကရီ အခေါက်ခေါက်အခါအခါ တွေးခဲ့ရ၏ ။ နောက်ဆုံးတော့ ဧကရီ ဆုံးဖြတ်ချက် ချနိုင်ခဲ့ပါသည် ။
" ကျွန်မ အိမ်ပြန်တော့မလို့ပါ လူကြီးမင်း "
ဧကရီ၏အသံသည် အဆုံးသတ်တွင် တိမ်ပါးသွားသည် ။ ဤစကားကို ပြောဖို့အတွက် ဧကရီမည်မျှ ကြိုးစားခဲ့ရသည်ကို အရှင် သိနိုင်လျှင် ကောင်းမည် ။ နောက်ဆုံးတော့ ဂျက်ခ်နှင့် အဝေးဆုံးကို ထွက်သွားဖို့ ဧကရီ ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည် ။ ထိုအခါ အရှင်က ထိတ်လန့်စွာဖြင့် ဧကရီ့ကို လှည့်ကြည့်လျှင် ဧကရီ မျက်နှာချင်းမဆိုင်ရဲသဖြင့် ခေါင်းကိုသာ အနည်းငယ် ငုံ့ထားလိုက်မိသည် ။
" ဘယ်လိုအကြောင်းကြောင့်လဲ ။ ဒီမှာ နေရတာ မပျော်မွေ့ဘူးလား "
" ဟုတ်ပါတယ် ။ ကျွန်မက ပန်းခင်းတွေနဲ့ စိမ်းစိုနေတဲ့ သဘာဝရဲ့အလှတရားကို နှစ်သက်တဲ့လူမို့ ဒီနေရာက ကျွန်မနဲ့ မကိုက်ညီဘူးလို့ ထင်ပါတယ် ။ ပြီးတော့ ကိုယ်နဲ့ နေထိုင်ပုံခြင်းမတူတဲ့ လူသားတစ်ယောက်ကို ခေါ်ထားရတယ်ဆိုတာ အတော်ကိုပဲ အလုပ်များလှပါတယ် ။ အစားအသောက်ကအစ တစ်ကိုယ်ရေသန့်ရှင်းရေးအဆုံးဆိုတော့ ကျွန်မလည်း အားနာလို့ပါ ။ ဒါကြောင့် ကျွန်မ အိမ်ပြန်တာပဲ ကောင်းမယ်ထင်ပါတယ် "
ဧကရီ၏ဖြေရှင်းချက်များကို အရှင်က အလေးအနက် နားထောင်၍ ခေါင်းတညိတ်ညိတ် လုပ်ကာ တုံ့ပြန်သည် ။ အမှန်တကယ်တွင်တော့ သူကိုယ်တိုင်လည်း စိတ်မကောင်းဖြစ်နေမည်ကို ဧကရီ သိပါသည် ။
" ဒါဆို ကိုယ် ပြောထားတာကိုရော စဥ်းစားမပေးတော့ဘူးလား "
" လူကြီးမင်းရဲ့မေတ္တာကို နားလည်ပေမဲ့ ယဥ်ကျေးစွာနဲ့ပဲ ငြင်းပါရစေ ။ အမှန်အတိုင်း ပြောရရင် လူကြီမင်းသာ အဲ့ဒီစကားကို ဆုတောင်းပွဲတော်ရဲ့နောက်နေ့တွေမှာ ပြောခဲ့မယ်ဆိုရင် ကျွန်မ လက်ခံခဲ့မိမှာပါ ။ ဒါပေမဲ့ အခုတော့ ကျွန်မ တကယ်ပဲ လူတစ်ယောက်ဆီမှာ ကျရှုံးသွားခဲ့တယ်နဲ့ တူပါတယ် "
ဧကရီသည် ထိုစကားကို ဆိုရာတွင် ရင်နာမိသည် ။ အသံများကိုပင် မတုန်သွားအောင် ထိန်းပြောနေရ၏ ။ ဤအကြောင်းအရာသည် ကာယကံရှင်ဖြစ်သည့် ဂျက်ခ်ထံမှာပင် ဝန်မခံခဲ့ရသော အကြောင်းအရာဖြစ်သည် ။ ယခုတော့ ဝန်ခံစရာလည်း လိုမည်ဟု ဧကရီ မထင်တော့ပါ ။
" ဒါကြောင့် ဘယ်လိုစိတ်နဲ့မှ လူကြီးမင်းကို လက်ခံပေးလို့ မရပါဘူး ။ ပြီးတော့ အခြားလူတွေကလည်း ကျွန်မကို အရှင်မအဖြစ် လက်ခံပေးကြမှာ မဟုတ်ဘူး ။ သူတို့အတွက် အရည်အချင်း ပြည့်စုံတဲ့ အမျိုးသမီးကိုပဲ ရှာတွေ့ပါစေလို့ ကျွန်မ ဆုတောင်းပေးပါ့မယ် "
" ဂျက်ခ်ကိုလည်း ဘယ်တော့မှ မတွေ့တော့ဘူးလား "
အရှင်၏စကားကြောင့် ဧကရီ ချက်ချင်း ပြန်ဖြေဖို့ရာ တွန့်ဆုတ်သွားသည် ။ အမှန်အတိုင်း ဆိုရလျှင် ဧကရီ တွေ့ချင်သည် ။ မနက် အိပ်ယာနိုးတိုင်း ချစ်ရသူ၏မျက်နှာကို မြင်ချင်သည် ၊ ချစ်ရသူ ပြုံးပျော်နေသည်ကိုလည်း မြင်ချင်သည် ၊ တစ်ချိန်လုံး ချစ်ရသူ၏မျက်နှာကို ငေးကြည့်နေရင်း ဘဝကို အချိန်ကုန်ချင်သည် ။ သို့သော်လည်း သူမှ မလွတ်နိုင်တော့ဘဲ ။
" သူ့ကို ကျွန်မရဲ့နှလုံးသားထဲမှာပဲ သိမ်းထားလိုက်ပါ့မယ် ။ အကယ်၍ တွေ့ချင်ခဲ့ရင်လည်း ဘယ်တတ်နိုင်ပါ့မလဲ ။ ကျွန်မရဲ့ရွေးချယ်မှုအတွက် သူနဲ့ တွေ့ခွင့်မှ မရှိတော့ဘဲ ။ ကျွန်မ အဆင်ပြေမှာပါ "
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အားပေးစကားပြောရင်း မငိုမိအောင် ထိန်းနေသော ဧကရီသည် မိမိကိုယ်ကိုယ် အဆင်မပြေနိုင်မှန်းလည်း သိပါသည် ။ ဂျက်ခ် မရှိသော နေ့စဥ်ဘဝကြီးကို ဧကရီ မည်သို့လည်ပတ်ရမည်မှန်း ယခုကတည်းက စဥ်းစားမရပါ ။ ငယ်ငယ်ကတည်းက နေခဲ့သည့် မြို့ကိုပဲ ပြန်သွားရမည်လား ၊ သို့မဟုတ် သူနှင့်နှစ်ယောက်တည်း နေခဲ့သည့် အိမ်ကိုပဲ ပြန်ရမည်လား ယခုကတည်းက မဝေခွဲနိုင်သေးပါ ။ သေချာသည်ကတော့ ဘယ်အိမ်ကိုပင်ရောက်ရောက် ဧကရီ အဆင်မပြေနိုင်ပါ ။
" ကိစ္စတွေလဲ ဒီလိုပြီးသွားပြီဆိုတော့ ကျွန်မ အိမ်ပြန်သင့်ပြီလေ ။ ဒါကြောင့် ကျွန်မကို အိမ်ပြန်ခွင့်ပြုပါ ။ သြော်...ဒါနဲ့ ဒီလက်စွပ်က လူကြီးမင်းရဲ့ပစ္စည်းလို့ ကြားတယ် ။ ဒါလေးကိုရော ကျွန်မ တစ်ခါတည်း ပြန်ပေးခဲ့ပါ့မယ် "
ဧကရီ့ကို ဂျက်ခ်ပေးခဲ့သည့် လက်ထပ်လက်စွပ်သည် မူရှင်းပိုင်ရှင် အရှင့်ဆီမှ ဂျက်ခ်က ခိုးယူလာပြီး ဧကရီ့ကို ပေးခဲ့သည်ဟု ဧကရီ သိခဲ့ရသည် ။ ထို့ကြောင့် မူရင်းပိုင်ရှင်ကိုလည်း သိနေရပြီမို့ ဆက်ယူထားချင်စိတ်လည်း မရှိတော့သောကြောင့် လက်မှ ချွတ်ကာ ပြန်ပေးမည်လုပ်ပါသော်လည်း ယခုအချိန်ထိ ဧကရီ ချွတ်လို့ မရနိုင်သေးသော လက်စွပ်ကလေးသည် လက်တွင် အမြစ်တွယ်နေဆဲ ။ ထို့ကြောင့် အားနာနာဖြင့်သာ တစ်ဖက်လူကို ချွတ်ပေးဖို့ တောင်းဆိုရသည် ။
" ဟိုလေ...အားတော့နာပါတယ် ဟီး ။ လက်စွပ်ကလေး ချွတ်ပေးလို့ ရမလားဟင် ။ လူကြီးမင်းက ပိုင်ရှင်ဆိုတော့ လူကြီးမင်း ချွတ်ရင် ကျွတ်မယ်ထင်တယ် "
ပြုံးဖြီးဖြီး လုပ်ကာ အကူအညီတောင်းလာသော ဧကရီ့ကို အရှင်က သက်ပြင်းတစ်ချက်ချ၍သာ ကြည့်သည် ။ အရှင် ဘာတွေတွေးနေသလဲတော့ ဧကရီ မသိရပါ ။ သို့သော် သူ တော်တော်ဝမ်းနည်းနေပုံပေါက်သည်ကိုတော့ ဧကရီ ရိပ်မိ၏ ။
" ဂျက်ခ်ကိုပဲ ချွတ်ခိုင်းလိုက်ပါ ။ သူ ဝတ်ပေးခဲ့တာဆိုတော့ သူပဲ ချွတ်ပေးတာက သင့်တော်ပါလိမ့်မယ် "
ဧကရီ ငြင်းမိ၍များ ဧကရီ့ကို စိတ်ဆိုးသွားသည်လား မသိရပါ ။ ထိုသို့ဆိုရင်း ခပ်တည်တည်ဖြင့် အနားမှ ထွက်သွားသော အရှင့်ကြောင့် ဧကရီ ကြောင်စီစီဖြင့်သာ ကြည့်နေလိုက်မိသည် ။ ဧကရီကိုယ်တိုင်က ဂျက်ခ်ကို မတွေ့တော့ဘဲ အိမ်ပြန်မည် စိတ်ကူးထားသော်လည်း အရှင်က မတွေ့တွေ့လေအောင် ဖန်တီးပေးနေသည်လား မသိရပါ ။ ဤအခြေအနေတွင် ဂျက်ခ်ကို ဧကရီ မည်သို့မျက်နှာချင်းဆိုင်ရဲမည်နည်း ။
" ဝင်သွားလိုက်သင့်လား ။ ဒါမှမဟုတ် ပြန်ပဲလှည့်ရမလား "
ဧကရီသည် ဂျက်ခ်ရှိနေသည့် ဂူထဲသို့ မဆင်းခင် ကျောက်လှေကားထိပ်၍ ဟိုလျှောက်လိုက် သည်လျှောက်လိုက်ဖြင့် အကြံပျောက်နေ၏ ။ မီးအိမ်ကြီးကို ကိုင်ကာ တရမ်းရမ်းဖြင့် လျှောက်နေသော ဧကရီ့ကို လှမ်းကြည့်နေသော အစောင့်များပင် မူးဝေနေလောက်ပြီ...ယခုအချိန်အထိ ဧကရီမှာ သွားရနိုးနိုး မသွားရနိုးနိုး လုပ်နေ၏ ။ သွားချင်သည်က လက်စွပ်ချွတ်ခိုင်းစေချင်၍ ဖြစ်ပြီး မသွားချင်သည်က သူ့ကို မြင်လျှင် မနည်း အိမ်ပြန်ချင်အောင် ပြုလုပ်ထားရသော စိတ်ကလေး ပျောက်သွားမည်စိုး၍ ဖြစ်သည် ။
" အာ...တော်ပြီ ။ လက်စွပ်လည်း ပြန်မပေးတော့ဘူး "
ဧကရီသည် မိမိကိုယ်ကိုယ် စိတ်မရှည်တော့သည့်အဆုံး ထိုသို့ဆို၍ ဂျက်ခ်ရှိရာ ဂူအပေါက်ရှေ့မှ ဆူဆူအောင့်အောင့်နှင့် ထွက်သွားလေတော့သည် ။
" အဟင်း...အဟင်း "
ဧကရီသည် လှေကားအတိုင်း ဆင်းလာပြီး အဆုံးသို့ ရောက်လျှင် မိမိရောက်လာသည်ဖြစ်ကြောင်း တစ်ဖက်လူကို အသံပြုလိုက်၏ ။ ထိုအခါ ပြာပြာသလဲဖြင့် ထိုင်နေရာမှ ထ၍ သံတိုင်များအနီးသို့ ကပ်လာကာ ဧကရီ့ကို လှမ်းကြည့်လာသော ဂျက်ခ်ကြောင့် ဧကရီသည် သက်ပြင်းမောတစ်ခုကို ချလိုက်ကာ မျက်နှာကို တည်ထားလိုက်၏ ။ ထို့နောက် မီးအိမ်ကို ကိုင်လျက် ဂျက်ခ်ရှေ့သို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောက်သွားမိ၏ ။
" ဒီမှာ အစား မှန်မှန်စားရရဲ့လား ဟန်နီ ။ မျက်နှာလေးက ချောင်ကျသွားသလိုပဲ "
ဧကရီ့ကို စိတ်ပူနေသော လူသည် သူကိုယ်တိုင်ပင် ဖြူဖပ်ဖပ်နှင့် အားမရှိသည့်ပုံပေါက်နေသည်ကို မသိပေဘူးလား ။ မီးအိမ်က မီးရောင်ကြောင့် သူ၏အားနည်းနေသည့်ပုံက ပို၍သိသာနေလျှင် ဧကရီသည် ပျော့ချင်နေသည့် မိမိ၏စိတ်ကို မနည်းတင်းနေရ၏ ။ ဧကရီ စိတ်ပျော့၍ မဖြစ်ပါ ။ မဟုတ်လျှင် သူ့ကို ပို၍သနားတွယ်တာပြီး ဤနေရာတွင် အမြစ်တွယ်သွားမိလိမ့်မည် ။
" ကျွန်မ အိမ်ပြန်တော့မယ် ။ ဂျိမ်းစ်တို့ ရှိတဲ့ အိမ်ကိုပဲ ပြန်တော့မယ်လို့ စဥ်းစားထားတာ "
ဧကရီသည် မိမိစိတ်ကို တင်းထားရင်းနှင့် စကားသံများက အလိုလိုမာသွားလျှင် ဂျက်ခ်သည် သူ၏စိတ်ပူနေသော မျက်နှာကို ချက်ချင်း ပြင်လိုက်၏ ။ ထို့နောက် ခံစားချက် မရှိတော့သော မျက်နှာဖြင့် ဧကရီ၏စကားကို ခေါင်းတညိတ်ညိတ် လုပ်ကာ...
" အင်း...ကောင်းပါတယ် ။ ကောင်းတာပေါ့ "
သူနှင့်မသက်ဆိုင်တော့သလို စိမ်းသက်နေသည့်အခြေအနေကြီးက ဧကရီ့ကို ဝမ်းနည်းစေသည် ။ ရုတ်တရက် အေးခဲသွားသည့် ဆက်ဆံရေးကို ပုံမှန်ဆိုလျှင် ဧကရီ့ဘက်က ပြန်ပြီး ပူနွေးလာအောင် လုပ်မည်ဆိုသော်လည်း ယခုတွင်တော့ အေးခဲသွားအောင် လုပ်သည့်လူမှာ ဧကရီ ကိုယ်တိုင်ပင် ဖြစ်နေသည် ။
" အိမ်ပြန်ရောက်ရင် ကျွန်မ ဘယ်လိုနေရမလဲဆိုတာ စိုးရိမ်မိတယ် ။ အရင်ကတည်းက တစ်ယောက်ထဲ နေလာခဲ့ပေမဲ့ အခုတော့ ဘာကြောင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ယုံကြည်ချက် မရှိဖြစ်နေလဲ ကျွန်မ မသိဘူး "
ဧကရီသည် မငိုဘူးဟု ဆုံးဖြတ်ထားသော်လည်း ဆိုနင့်လာသည့် ခံစားချက်ကြီးကြောင့် မျက်ရည်များက ဝဲတက်လာကြလေသည် ။ ဤတစ်ခေါက် တွေ့ပြီးလျှင် နောက် ဘယ်သောအခါမှ သူ့ကို ပြန်မမြင်နိုင်တော့ဘူးဟူသော အသိက ဧကရီ့ကို ပိုပြီး ချုံးပွဲချငိုစေချင်နေသည် ။ ဧကရီ့တစ်သက်တာလုံး ဤလူ့ကို ပြန်မမြင်ရတော့မည် မဟုတ်ပေ ။ သူသည် ဘဝထဲကို ဝင်ရောက်လာတော့လည်း ရုတ်တရက်ဆန်ပြီး ပြန်ထွက်သွားပုံကလည်း ရုတ်တရက်ဆန်သည် ။
" တကယ်လို့သာ မှတ်ဥာဏ်တွေကို ထာဝရ ဖျက်ပစ်နိုင်စွမ်း ရှိရင် ရှင်နဲ့ပတ်သက်သမျှ အကုန် ဖျက်ပြီးမှ အိမ်ပြန်ချင်တယ် ။ မဟုတ်ရင် ကျွန်မ...ကျွန်မ သဘောကျတဲ့ ပန်းတွေကို ဘယ်သူက...ယူလာပေးဦးမလဲဆိုပြီး ကျွန်မ မျှော်နေမိဦးမယ်ထင်တယ် ။ ပြီးတော့ ကျွန်မ ဒုက္ခရောက်နေရင် ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဖြေရှင်းရမဲ့အစား တစ်ယောက်ယောက် လာကာကွယ်ပေးဖို့ ဆုတောင်းနေမိမယ်ထင်တယ် "
ဧကရီသည် မိမိဆန္ဒနှင့်မိမိ ပြောနေမိသည့်စကားများကိုပင် တုန်တုန်ယင်ယင်နှင့် ထစ်နေမိသည် ။ စကားပြောနေရင်းနှင့် ပေါက်ခနဲ ကျသွားသည့် မျက်ရည်ကြောင့် အောက်နှုတ်ခမ်းကို နာနာကိုက်ကာ ခဲထားမိသေးသည် ။ ဧကရီသည် မည်မျှပင် ပျော့ညံ့လိုက်သနည်း ။
ဂျက်ခ်သည်တော့ ဧကရီ ပြောသမျှ ငြိမ်၍ နားထောင်နေဟန်တူပါသည် ။ ဧကရီ သူ့ကိုလည်း တည့်တည့် မကြည့်ဖြစ်ပါ ၊ ကြည့်လည်း မကြည့်ရဲပါ ။ ယခုကိုပင် လူ၏စိတ်က ယိုင်နဲ့နေပြီဖြစ်သည် ။
" ဒါပေမဲ့လဲ...မှတ်ဥာဏ်တွေကို ဖျက်လို့မရပေမဲ့လဲ ရှင်နဲ့ပတ်သက်တဲ့ အမှတ်တရတွေကို အကုန် ချန်ပစ်ထားခဲ့မှာမို့ ဒီလက်စွပ်ကို ချွတ်ပေးဖို့ လာပြောတာ "
ဧကရီသည် လက်စွပ် ဝတ်ထားသည့်လက်တစ်ဖက်ကို သူ၏ရှေ့သို့ ဆန့်ထုတ်ပေးရင်း လက်စွပ်ကို သူကိုယ်တိုင် ချွတ်ပေးရန် ပြောလိုက်သည် ။ ထိုအခါ တစ်ဖက်လူက မည်သည့်စကားမျှ မဆိုဘဲ ဧကရီ၏လက်ကို တွေးဆဆ ကြည့်၍ သူ၏လက်နှစ်ဖက်နှင့် ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆုပ်ကိုင်လိုက်လျှင် ဧကရီ တစ်ဖက်သို့ မျက်နှာလွှဲ၍ အသံတိတ်ကာ ငိုနေမိ၏ ။ သူ၏နွေးထွေးသော အထိအတွေ့တွေ...ဤတစ်ကြိမ်ပြီးလျှင် ခံစားရတော့မည် မဟုတ်ပေ ။
ဧကရီ၏လက်ကို နူးညံ့စွာ ဆုပ်ကိုင်၍ လက်စွပ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆွဲချွတ်ပေးနေသော သူ၏လှုပ်ရှားမှုတိုင်းကို ဖြစ်နိုင်လျှင် တတ်နိုင်သမျှ နှေးနေစေချင်သည် ။ လက်စွပ်ကိုလည်း တော်တော်နှင့် မကျွတ်စေချင်ပါ ။ ဧကရီ သူ့လက်ကို ထပ်ပြီး ကြာကြာဆုပ်ကိုင်ထားချင်သေးသည် ။ သို့သော် ဂျက်ခ်၏ကြိုးပမ်းမှုတွင် လက်စွပ်သည် အလွယ်တကူပင် ကျွတ်၍ ပါသွားလျှင် တစ်စုံတစ်ခု လစ်ဟာသွားသော ခံစားချက်နှင့် သူနှင့် လုံးလုံး မသက်ဆိုင်တော့ပါလားဟူသော အတွေးကြောင့် ဧကရီ၏ရင်ဘတ်သည် အောင့်သွားရသည် ။ သူသည် ဧကရီ၏လက်ဖဝါးထဲသို့ လက်စွပ်ကို သေသေချာချာ ထည့်ပေးပြီးလျှင် ဧကရီ၏လက်ချောင်းများကို ကွေးပေးလျက် သေသေချာချာဆုပ်ကိုင်စေ၏ ။ ထို့နောက် ဧကရီ၏လက်ကို ချက်ချင်း လွှတ်မပေးဘဲ ခေတ္တ ဆုပ်ကိုင်ထားလျှင် ဧကရီသည် မိမိကိုယ်တိုင်သာ သူ၏လက်ထဲမှ ရုန်းလိုက်၏ ။ မဟုတ်လျှင် ဧကရီ ဤနေရာတွင် ထိုင်ငိုမိတော့မည် ။ တာဆူနေသော မျက်ရည်များကို ဆက်၍ ထိန်းထားနိုင်ရန် ယုံကြည်ချက် မရှိတော့ပါ ။ ထို့ကြောင့် သူ့ကို ကျောပေး၍ လှည့်ထွက်ပြီးကာမှ တစ်ချက် ပြန်ရပ်၍...
" ဒီ...ဒီမှာ ဟင့် အဆင်ပြေပါစေလို့ ကျွန်မ နေ့တိုင်း ဆုတောင်းပေးနေပါ့မယ် "
ထို့နောက် ဧကရီသည် လှေကားထစ်များကို အပြေးအလွှားတက်ရင်း နောက်ကို တစ်ချက်မှ လှည့်မကြည့်ဘဲ ထွက်ပြေးသွားခဲ့သည် ။ တစ်စုံတစ်ယောက်ကို ဆုံးရှုံးလိုက်ရသကဲ့သို့ ခံစားချက်က ဧကရီ့ကို ကောင်းကောင်း နာကျင်စေသည် ။ အရင်အချိန်များက သူနှင့်အတူ ရှိနေရ၍ ပျော်ရွှင်မှုများသည် ယခုတော့ တိမ်လိုလေလို လွင့်ပြယ်သွားခဲ့လေပြီ ။ အနာဂတ်တွင် ဧကရီသည် နေ့စဥ်ဘဝကို ပုံမှန်ကဲ့သို့ ဖြတ်သန်းနေမည်ဖြစ်သော်လည်း သူကတော့ ထိုနေရာတွင်ပဲ တစ်ချိန်လုံး ထိုင်ရင်းငေးရင်း ဖြတ်သန်းနေရမည်ဖြစ်သည် ။ သူတို့နှစ်ဦး ထာဝရ အတူနေသွားကြမည်ဆိုသော ကတိစကားက ယခုတော့ အဓိပ္ပာယ် မရှိတော့ဘူးထင်သည် ။ အမှန်တကယ်ဆိုရင် ဧကရီ ဤနေရာကို လိုက်မလာခဲ့သင့်ပါ ။ ဂျက်ခ် တားနေသည့်ကြားမှ ရောက်အောင်လာခဲ့သော မိမိကိုယ်ကိုယ်လည်း စက်ဆုပ်မိသည် ။ သို့သော်လည်း ဧကရီ လိုက်မလာလျှင် ဧကရီ့ကို လာခေါ်သည့်လူများကို ဂျက်ခ်က သတ်ပစ်နေဦးမည်ကို ဧကရီ မလိုလားပြန်ပါ ။ ဤသို့နှင့် ဂျက်ခ်က သတိလစ်သွားပေဦးမည် ။
ဧကရီသည် လှည့်မကြည့်စတမ်း ထွက်ပြေးလာရင်းမှ ဂူထဲသို့ ဝင်ရာလမ်းဖြစ်သော ကျောက်လှေကားကြီး၏ထိပ်သို့ ရောက်လျှင် ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ထိုင်ချလိုက်မိသည် ။ ဧကရီ လမ်းကို ဆက်လျှောက်ဖို့ပင် အားမရှိတော့ပါ ။ ခန္ဓာကိုယ်သည် ဤနေရာအထိ ရောက်လာပါသော်လည်း စိတ်ကတော့ အထဲတွင် ကျန်နေခဲ့လေသည် ။ ဧကရီ၏ ဤကဲ့သို့ပြိုလဲနေပုံကို ဂျက်ခ် မသိနိုင်၍ တော်ပါသေးသည် ။ မဟုတ်လျှင် သူ စိတ်ပူနေဦးမည် ။ သူတို့နှစ်ဦး၏အချစ်သည် ဟာသတစ်ခုအဖြစ် ပြီးဆုံးတော့မည် ။ အလိမ်အညာလား ၊ အစစ်အမှန်လား မသဲကွဲသော ဂျက်ခ်၏ချစ်စကားများကို ဧကရီ ယခုအချိန်ထိ မတုံ့ပြန်ရသေးပါ ။ ဤသည်က နောက်ဆုံးခွဲခွာရမည့်အချိန် မဖြစ်ခဲ့လျှင် ယခုဆို ဧကရီ ဖွင့်ပြောပြီးလောက်ပြီဖြစ်သည် ။ ယခုတော့ ဧကရီ၏ရင်ထဲက ခံစားချက်တွေကို ထာဝရ ပိတ်လှောင်ထားရတော့မည်တဲ့လား ။ သူနှင့် မသက်ဆိုင်တော့သည့် လူတစ်ယောက်အဖြစ် အဝေးမှာ သူ့ကို ဆက်ပြီး လွမ်းဆွတ်နေရမည်တဲ့လား ။ ဧကရီ နေနိုင်ပါ့မလား စိတ်ပူမိသည် ။
ဧကရီသည် ချုံးပွဲချ ရှိုက်ငိုနေရင်းမှ လက်ထဲက လက်စွပ်ကလေးကို သေချာကိုင်၍ ကြည့်လိုက်မိသည် ။ မျက်ရည်များကြောင့် မြင်ကွင်းသည် မှုန်ဝါးနေပါသော်လည်း စိန်ပွင့်ကလေးသည် အတောက်ပဆုံး လင်းလက်နေသည်ကို ဧကရီ မြင်နေရသည် ။ အရာအားလုံးဟာ ပြီးသွားခဲ့လေပြီ ။ သူ၏သက်ဆိုင်သူအဖြစ် ရိုက်နှိပ်ထားခဲ့သော တံဆိပ်လက်စွပ်ကလေးသည်လည်း ဧကရီနှင့် မသက်ဆိုင်တော့ပေ ။ အရာအားလုံးသည် ပြီးဆုံးသွားခဲ့လေပြီ ။
သို့သော် ဧကရီသည် ခံစားချက်များကို သိုလှောင်ထားရင်းနှင့် နောင်တ မရဘဲ နေနိုင်မည်လား ။ ယခုဖြစ်ဖြစ် ဖွင့်ပြောလိုက်သည်က အကျိုးမရှိနိုင်သော်လည်း ဖွင့်ပြောခဲ့လိုက်သင့်လား ။ မပြောခဲ့မိလျှင် နောင်တစ်ချိန်ကျ ဧကရီ နောင်တရမိမည်ထင်သည် ။ အမှန်တရားကို ဆိုပါဆိုလျှင် သူသည် ဧကရီ့အပေါ် မည်မျှပင် နာကျင်အောင်လုပ်၍ သစ္စာဖောက်နေပါစေ ဧကရီ သူ့ကို ချစ်သည် ။ သူ့မှာ အခြားချစ်ရသည့်လူ ရှိနေပါသော်လည်း ဧကရီ သူ့ကို ချစ်သည် ။ ပိုင်ဆိုင်လိုစိတ် မရှိဘဲ အဝေးကနေ ငေးကြည့်နေရရင်ပဲ တင်းတိမ်နေနိုင်သည့် အချစ်မျိုးနှင့် ချစ်သည် ၊ တန်ဖိုးလည်း ထားသည် ။ တစ်ခါမျှ ဤကဲ့သို့ စွဲစွဲမြဲမြဲ မချစ်ဖူးသော ဧကရီသည် သူနှင့်မှ ဆုံးရှုံးရမှာ ကြောက်သည့်စိတ်များ ဝင်လာခဲ့သည် ။ ဤကဲ့သို့ ဘဝအတွက် အရေးပါလှသည့် လူတစ်ဦးကို ဧကရီ သည်အတိုင်း ထားခဲ့သည်က သင့်တော်ပါရဲ့လား ။ ဧကရီသည် နာနာကျင်ကျင် အောင့်တက်သွားသည့် ရင်ဘတ်ကြောင့် ခပ်သာသာ အော်၍ညည်းလိုက်သည် ။ ဧကရီ ဆက်ပြီး မနာကျင်နိုင်တော့ဘူးထင်တယ် ။
" ဒါလင်...ဒါလင် "
ဧကရီသည် မိမိ၏နှလုံးသားစေရာအတိုင်း ဂျက်ခ်ရှိရာသို့ အပြေးအလွှားဖြင့် ပြန်ရောက်လာခဲ့သည် ။ ဧကရီ ပြန်ရောက်လာသည်ကို သိသွားသော ဂျက်ခ်က သူ၏မျက်နှာပေါ်ရှိ မျက်ရည်များကို လက်ဖြင့် ချက်ချင်း ပွတ်သပ်လိုက်ရင်းမှ ဧကရီ့ကို စိုးရိမ်စွာဖြင့် ကြည့်လာလေသည် ။ ဧကရီသည် သူ၏ရှေ့သို့ ရောက်ရောက်ချင်းပင် အားမရှိစွာ သံတိုင်များ၏အနီး၌ ဖင်ထိုင်ချလိုက်မိ၏ ။ ထိုတွင် ဂျက်ခ်ကလည်း အလန့်တကြားနှင့် ဧကရီနှင့်အတူ လိုက်ထိုင်လိုက်လေသည် ။ ထို့နောက် ဧကရီသည် စီးလက်စ မျက်ရည်များကို ဆက်လက်စီးဆင်းစေရင်း သံတိုင်ပေါ်ရှိ ဂျက်ခ်၏လက်ကို အုပ်ကိုင်လျက်...
" ကျွန်မ ရှင့်ကို ချစ်တယ် ။ ရှင့်နှလုံးသားထဲမှာ အခြားတစ်ယောက် ရှိနေရင်တောင် ရှင့်ကို ချစ်တယ် ။ ကျွန်မကို ဘယ်လိုပဲ အသုံးချချ ကျွန်မ ရှင့်ကို ချစ်တယ် ။ ရှင် ကျွန်မကို တကယ် မချစ်ခဲ့လဲ ကျွန်မကတော့ ရှင့်ကို ချစ်တယ် ဒါလင် "
ချစ်စကားများကို စိတ်၏အလျင်ကဲ့သို့ တရစပ်ပြောလိုက်ကာမှ ရင်ထဲ၌ သိသိသာသာ ပေါ့ပါးသွားသည်ကို ဧကရီ ခံစားလိုက်ရသည် ။ ငိုနေလျက်က ကယောင်ကယင် ပြောနေသော ဧကရီ့ကို ကြည့်ရင်း ဂျက်ခ်ကလည်း စိတ်မကောင်းစွာ ငိုနေလေသည် ။ သူ ငိုသည်ကို ယခုမှ ပထမဆုံး မြင်ဖူးသော ဧကရီ့အတွက် ထူးဆန်းနေသကဲ့သို့ ပို၍ဝမ်းနည်းနေရသည် ။ ဧကရီသည် မိမိကိုယ်တိုင်လည်း ငိုနေမိပါသော်လည်း သူ့ကိုတော့ ဖက်ထားပေး၍ မငိုစေရန် နှစ်သိမ့်ပေးချင်နေမိသည် ။ သို့သော် သူတို့နှစ်ဦးကြားတွင် သံတိုင်များ ခြားနေ၏ ။
" ကိုယ်...ကိုယ်လဲ မင်းကို ချစ်ပါတယ် ဟန်နီ ။ အခြား စကားတွေ မယုံရင်တောင်မှ ဒါကိုတော့ ယုံပေးပါ "
ပြီးပြီ...အရာအားလုံး ပြီးသွားလေပြီ ။ သူ၏စကားတစ်ခွန်းနှင့်တင် ဧကရီ၏နှလုံးသားသည် အေးချမ်းသွားရလေပြီ ။ သူ ပြန်ချစ်ပေးသည်ကိုပင် ဧကရီ ကျေးဇူးတင်သည် ။ ဝမ်းသာမှုအရှိန်များသည် အတိုင်းမသိ မြင့်တက်သွားသည့်တစ်ပြိုင်နက် ဧကရီ ခပ်လျော့လျော့ကလေး ပြုံးလိုက်မိသည် ။
" ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်ကို မေ့လိုက်ပါတော့ ။ အိမ်ကို ပြန်ပြီး အဲ့ဒီမှာ ကိုယ့်ထက် ကောင်းပြီး ဟန်နီ့ကို ကာကွယ်ပေးနိုင်မယ့် လူတစ်ယောက်နဲ့ လက်ထပ်လိုက်ပါ ။ ကိုယ်က ချစ်နေလဲ မင်း အနားမှာ ရှိနေပြီး ကာကွယ်မှ မပေးနိုင်ဘဲ "
သူ၏စကားများသည် ဧကရီ၏ရင်ကို ကြေမွစေသည် ။ ဧကရီ့၏အချစ်ကို သူက ခဏတာ စိတ်ကစားခြင်းဟူ၍များ မှတ်ယူလေသလား ။ ဧကရီသည် သူ၏စကားကို သဘောမတူသည့်သဘောဖြင့် ခေါင်းတဆက်ဆက် ရမ်းမိသည် ။
" ဟင့်အင်း ကျွန်မ ရှင် တစ်ယောက်တည်းကိုပဲ ချစ်မှာ ဒါလင် ။ ကျွန်မ တစ်ဘဝလုံး ရှင့်ကိုပဲ ချစ်သွားမှာ ။ ကျွန်မကို တစ်ခုပဲ ဖြေပေးပါ...ရှင် ကျွန်မကို တစ်ဘဝစာ သက်ဆိုင်သူအဖြစ် သတ်မှတ်နိုင်မှာလား "
ဧကရီ၏မေးခွန်းအပေါ် ဂျက်ခ်က တွေဝေသွားလေသည် ။ ချစ်သည်ဟု ပြောထားရက်နှင့် ဤကဲ့သို့ တွေဝေသွားပုံက ဧကရီ့ကို ဝမ်းနည်းစေသည် ။ သူသည် ယခုအချိန်အထိ ဆိုဖီယာ့ကို မမေ့နိုင်သေးဘူးကိုး ။
" အို...တောင်းပန်ပါတယ် ။ ကျွန်မ ရှင့်ဘက်ကို ငှဲ့မကြည့်သလိုဖြစ်သွားတယ် ။ ရပါတယ် ကျွန်မကို ချစ်ပေးတာနဲ့တင် ကျွန်မ ကျေနပ်နေသင့်ပါပြီ "
" မဟုတ်ဘူး ဟန်နီ ။ အဲ့ဒီလို သဘောမျိုးမဟုတ်ဘူး ။ တကယ်က ဆိုဖီယာနဲ့ ကိုယ်က...သူငယ်ချင်းတွေပါပဲ "
အသက်ကို ခပ်ရှည်ရှည် ဆွဲယူ၍ ရင်လေးစွာ ပြောလိုက်သည့် ဂျက်ခ်ကြောင့် ဧကရီ မျက်ရည်တွေကြားမှ အဝိုင်းသား မျက်ဝန်းကလေးများနှင့် ကြည့်လိုက်မိ၏ ။
" ကိုယ်ကပဲ သူ့ကို သဘောကျခဲ့တာ ။ သူက ကိုယ့်ကို ပြန်မချစ်ခဲ့ဘူး ။ သူ ချစ်တာက အရှင့်ကိုလေ ။ ဒါပေမဲ့ လူတိုင်းကလည်း ကိုယ်တို့ကို မေတ္တာမျှနေသူတွေ ထင်ခဲ့ကြတာ ။ အဲ့တာတွေကြောင့်လည်း ကိုယ် ရူးမိသွားခဲ့တာ ထင်ပါတယ် ။ ကိုယ့်အတ္တကြောင့်ပဲ အခြေအနေတွေက ဒီလောက်အထိ ဖြစ်သွားခဲ့တယ် ။ မင်းကိုလဲ ထိခိုက်စေမိပြီ အချစ်ရယ် "
သူသည် လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဧကရီ၏မျက်နှာတစ်ဖက်ကို အုပ်ကိုင်၍ ဆိုလေလျှင် ဧကရီသည် ခေါင်းကို ရမ်းမိသည် ။ ထိုအရာများက သူ၏အပြစ်ဟု ဆိုလေလျှင် သူ ယခုလိုမျိုး ချုပ်နှောင်ခံထားရသည်က ဧကရီ့အပြစ်ပင် ဖြစ်သည် ။
" ကိုယ် အခုမှ သေချာ တွေးဖြစ်ပြီး သိခဲ့ရတယ် ။ ကိုယ် ဆိုဖီယာ့ကို ချစ်ခဲ့တာ မဟုတ်ဘူး...စွဲလမ်းခဲ့တာ ၊ ရူးသွပ်ခဲ့တာ ။ အဲ့တာတွေက မင်းကို ချစ်မိတဲ့ အချစ်ကို မမှီခဲ့ဘူး ။ အခုတော့ ဘယ်ဟာက စစ်မှန်ခြင်းလဲ ကိုယ် သိခဲ့ရပါပြီ ။ ဒါကြောင့်လည်း ဆိုဖီယာ့ကို ကိုယ် စွန့်လွှတ်နိုင်ခဲ့တယ် "
" ဒီလိုကြားရတော့ ကျွန်မ တကယ် စိတ်မကောင်းဘူး ဒါလင် "
ဂျက်ခ်သည် သက်ပြင်းမောတစ်ခုကို ချလိုက်၏ ။ ထို့နောက် ဧကရီ၏လက်ကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်လာလေလျက် ဧကရီ့ကို လေးနက်စွာ ကြည့်ရင်း...
" ကိုယ် မင်းကို တစ်ဘဝလုံးစာ မကဘူး နောက်ဘဝတွေအထိ ကိုယ့်ရဲ့သက်ဆိုင်သူအဖြစ် သတ်မှတ်ထားချင်တယ် ဟန်နီ ။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ် မချုပ်နှောင်ထားချင်ဘူး "
" ဘာဖြစ်လဲလေ...ရှင် အနားမှာ ရှိမပေးလဲ ကျွန်မနဲ့ သက်ဆိုင်နေတယ်ဆိုတဲ့ ခံစားချက်နဲ့ပဲ ကျွန်မ နေပျော်ပါတယ် ။ ဒါကြောင့် ကျွန်မကို ရှင်ရဲ့ သက်ဆိုင်သူအဖြစ် ပြန်သတ်မှတ်ပေးပါလားဟင် "
ဧကရီသည် လက်ထဲက လက်စွပ်ကလေးကို ဂျက်ခ်ဘက်သို့ ကမ်းလိုက်မိ၏ ။ ဤလက်စွပ်ကလေးကို ပိုင်ရှင်ဆီ ပြန်ပေးမည်ဟု တွေးထားသော်လည်း ယခုတော့ အခြေအနေ တစ်မျိုးပြောင်းသွားရသည် ။ ဂျက်ခ်သည် ဧကရီ ကမ်းပေးသည့်လက်စွပ်ကို တွေးဆဆဖြင့် ယူ၏ ။ သူကိုယ်တိုင်လည်း ဧကရီ့ကို ပိုင်ဆိုင်ထားချင်ပါသော်လည်း ဧကရီ မလွတ်မလပ်ဖြစ်နေမည်ကို သူ စိုးရိမ်သည် ။ သူသည် ဧကရီ့အတွက် မည်သို့မျှ မစွမ်းဆောင်ပေးနိုင်တော့သည့်လူတစ်ယောက်ပင် မဟုတ်ပါလား ။
" ဒါလင် "
အတွေးများနေသည့် ဂျက်ခ်ကို ဧကရီ အသံပြုလိုက်လျှင် သူသည် သတိဝင်လာလျက် ဧကရီ၏လက်တစ်ဖက်ကို ယူ၍ လက်စွပ်ကလေးကို လက်သူကြွယ်ဆီသို့ ဖြည်းညင်းစွာ စွပ်ပေးလေသည် ။ ဧကရီသည် ပထမဆုံးအကြိမ်က မခံစားခဲ့ရသော ရင်ခုန်ခြင်းကို ယခုအကြိမ်တွင်တော့ ကောင်းကောင်း ခံစားမိ၏ ။ အမှန်တကယ်ပင် ဂျက်ခ်သည် မိမိ၏သက်ဆိုင်သူ ဖြစ်သွားသည်ကို တွေးရင်း ဧကရီ ဝမ်းသာမိသည် ။ သည်လောက်ဆို ဧကရီ စိတ်အေးအေးနှင့် အိမ်ပြန်နိုင်ပြီထင်ပါသည် ။
" ကိုယ် မင်းကို ချစ်တယ် ဟန်နီ "
ဂျက်ခ်သည် သူ၏ဆွဲဆောင်မှုရှိလှသော အသံနက်နက်ဖြင့် လေးနက်စွာ စကားဆိုပြီး ဧကရီ၏လက်ဖမိုးပေါ်ကို အနမ်းတစ်ပွင့် ခြွေ၍ မျက်လုံးများကို မှိတ်ထားလျက် လက်ဖမိုးကို သူ၏နဖူးဖြင့် ထိလိုက်လေသည် ။ ဧကရီလည်း စိတ်အေးသွားသော သက်ပြင်းတစ်ချက်ကို ချ၍ ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် သူ၏ဆံနွယ်များကို ပွတ်သပ်ပေးကာ နှလုံးသားအတွင်းမှ မေတ္တာဓာတ်များကို ကူးစက်စေသည် ။ ဤမေတ္တာဓာတ်များကြောင့် ချစ်ရသူသည် တစ်သက်တာ အေးချမ်းပါစေသား ။
ထိုတွင် အမှောင်ထု လွှမ်းမိုးနေသည့် ဂူကြီးထဲတွင် ရုတ်တရက် ဧကရီ့လက်စွပ်ပါ စိန်တစ်ပွင့်က မျက်စိစူးလောက်သည်အထိ အလင်းများ ဖြာထွက်သွားလေသည် ။ တောက်ပသော အလင်းတန်းသည် နံရံလေးဘက်ကို ရိုက်ခတ်လျက် အဝေးသို့ ဆက်၍ ပြန့်သွားသည် ။ တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ မဟာပထဝီမြေပြင်ကြီးသည် ငလျင်တစ်ခု ဖြတ်သန်းသွားသကဲ့သို့ တုန်လှုပ်သွားလေ၏ ။
" ဒါ...ဒါ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ အရှင် "
လူတစ်ယောက်သည် သူတို့၏လောကကြီးတစ်ခုလုံးကို လှုပ်ယမ်းသွားစေသည့် အလင်းတန်းကြီးကြောင့် ပြာပြာသလဲဖြင့် စိုးထိတ်စွာ မေးခွန်းထုတ်လာလေသည် ။ တစ်လောကလုံးရှိ လူများမှာ တစ်ခါမျှ မကြုံဖူးသည့် အခြေအနေကြောင့် ပြာယာခတ်နေကြပါသော်လည်း တစ်ဦးတည်းသော အရှင်ကတော့ စိုးထိတ်မှု မရှိဘဲ တည်ငြိမ်နေလွန်းလှသည် ။ အရှင်သည် မေးခွန်းထုတ်လာသူကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီးနောက် အရာအားလုံးကို သိမြင်နေသည့်ပုံဖြင့် ဆက်၍ ခရီးနှင်သွားသော အလင်းတန်းကြီးကို လှမ်းကြည့်၍ တစ်ချက် ပြုံးကာ...
" ဒါက ချစ်ခြင်းမေတ္တာရဲ့စွမ်းအားပဲ ။ စွမ်းအားတွေထဲမှာ အကြီးမြတ်ဆုံးနဲ့ အစစ်မှန်ဆုံးသော စွမ်းအားပေါ့"