ဂျောင်ကုမရှိဘဲအိပ်ရတဲ့ပထဆုံးညဟာ
အိပ်ပျော်ဖို့ရန်အတွက်အရမ်းကိုခက်ခဲလွန်းတာကြောင့်
ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်မနက်ကိုသာမြန်မြန်ရောက်ချင်တော့တယ်။
"လွမ်းလိုက်တာအသားပေါင်းလေးရယ်~"
~~knock~~knock~~
"အစ်ကိုရေ ကျွန်တော့်မျက်လုံးကိုဆေးထည့်ဖို့ကူညီပေးပါလား~"
"အာ..အင်း ခနနော်~"
ထယ်ယောင်းကအပြင်ထွက်လာပြီး
အူဝန်ကိုတာဝန်ကျေဆေးထည့်ပေးကာ
နောက်ထပ်ဆေးထည့်ပေးဖို့ကိုတော့အိမ်အကူတစ်ယောက်ကိုသာတာဝန်ပေးထားလိုက်လေရဲ့~
"အစ်ကို ကျွန်တော့်ကြောင့်နဲ့ပြဿနာတွေဖြစ်သွားတဲ့အတွက်တောင်းပန်ပါတယ်~"
"မင်းနဲ့မဆိုင်ပါဘူး ငါ့ကြောင့်ပါ~"
"ဒါဘေမဲ့လဲကျွန်တော့်ပယောဂမကင်းဘူးလေ
ကျွန်တော်အလုပ်ထွက်ပေးရမလား~"
"မထွက်နဲ့ အသားပေါင်းလေးကမင်းစာသင်တာနဲ့
အဆင်ပြေပြီးအမှတ်တွေလဲတိုးလာနေပြီ~"
အမှန်တော့ဂျောင်ကုမိဘတွေရဲ့စကားအတိုင်း
လိုက်နာဆောင်ရွက်နေတာ~အူဝန်ရှိရင်တောင်
ဂျောင်ကုကိုဘဲစိတ်ထဲမှာရှိပြီး နောက်ထပ်ထပ်မမှားဘူးဆိုတာကိုသက်သေပြဖို့လေ~
"မြန်မြန်မိုးလင်းပါတော့ကွာ
အသားပေါင်းလေးကိုသွားခေါ်ချင်ပြီ~"
အိပ်ယာပေါ်ဟိုလှိမ့်ဒီလှိမ့်နဲ့ထယ်ယောင်းက
အိပ်ပျော်အောင်ကြိုးစားအိပ်ပြီး
မနက်မိုးလင်းတာနဲ့မနက်စာတောင်မစားဘဲ
ဂျောင်ကုရဲ့အိမ်ကိုသွားပြီ~
"ဟယ်~ဂျောင်ကုတောင်မထသေးဘူး
အစောကြီးရောက်လာတယ်ပေါ့~"
"မထသေးလဲရတယ် ကျွန်တော်သွားစောင့်လိုက်မယ်
ဂျောင်ကုအခန်းကဘယ်အခန်းလဲ~"
ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုအခန်းကိုသိရတာနဲ့
အမြန်ဆုံးသွားကာအခန်းထဲဝင်သွားတော့
ဂျောင်ကုကဝက်ဝံရုပ်ကိုဖက်ပြီးအိပ်နေတာ~
"ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ ကလေးလေးလိုဘဲ~"
အိပ်ပျော်နေတဲ့ဂျောင်ကုကိုထယ်ယောင်းက
ဒီတိုင်းထိုင်ကြည့်နေပြီး နိုးလဲမနိုးသလို
သွားလဲမထိ~
*ပြန်ခေါ်နိုင်ပါ့မလားတောင် ယုံကြည်ချက်မရှိဘူးကွာ~*
"အင်း~~"
အိပ်ယာနိုးလာပြီဖြစ်တဲ့ဂျောင်ကုက
အညောင်းဆန့်ပြီးအိပ်ယာပေါ်ကထကာ
ရေချိုးဖို့အဝတ်စာတွေချွတ်ခါမှသူ့အခန်းထဲရောက်နေတဲ့ထယ်ယောင်းကိုတွေ့တော့တယ်။
"ခဗျား ဒီမှာဘာလုပ်နေတာလဲ~"
"ကိုယ် အသားပေါင်းလေးကိုပြန်လာခေါ်တာ
ပြန်လိုက်ခဲ့ပါနော်~"
"လာဟန်ဆောင်မနေနဲ့ ထွက်သွား~"
"ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ် ကိုယ်မှားသွားပါတယ်
အမှားကိုပြင်ဆင်ခွင့်ပြုပါ~"
"ခဗျားကိုထွက်သွားလို့ပြောနေတယ်လေ~"
"အင်းပါ ကိုယ်ထွက်သွားပါ့မယ်
စိတ်မဆိုးပါနဲ့နော်~"
ထယ်ယောင်းသူ့အခန်းထဲကထွက်သွားကာမှ
ဂျောင်ကုလဲရေမိုးချိုးအဝတ်စားလဲကာ
မနက်စာစားဖို့အောက်ထပ်ဆင်းလာတော့ထယ်ယောင်းကရှိနေပြန်ရော~
"အခုထိမပြန်သေးဘူးလား ခဗျားကိုထွက်သွားဆိုတာ
ဒီအိမ်ထဲကနေထွက်သွားခိုင်းတာ~"
"အသားပေါင်းလေးပြန်လိုက်မှဘဲပြန်မယ်~"
"ဟူးး...စိတ်ရှုပ်စရာဘဲ အခုပြန်မယ်ထ~"
"တကယ်လား~"
"အဲ့တာဆိုလဲတစ်ယောက်တည်းပြန်တော့~"
"မဟုတ်ဘူး အတူတူပြန်မယ် သွားရအောင်နော်~"
ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုကိုခါးသိမ်သိမ်လေးကနေဖက်ခေါ်ကာ နှစ်ယောက်အတူအိမ်ထဲကနေထွက်သွားတော့
Mr.Jeonတို့မှာသူတို့သားကိုအံ့သြလျှက်~
"ရှင့်သားကကျွန်မတို့ကိုစိတ်ကောက်ရင်တောင်
အနည်းဆုံးနှစ်ရက်လောက်ကြာတာကို~"
"မတူဘူးလေ ငါတို့ကမိဘတွေကိုးမိန်းမရဲ့~"
ဂျောင်ကုတစ်ယောက်ထယ်ယောင်းနဲ့
ပြန်လိုက်သွားဘေမဲ့စကားလုံးဝမပြောတာမို့
ထယ်ယောင်းလဲသွားမပြောရဲ~
"အသားပေါင်းလေးဆင်းရအောင်နော်
အိမ်ကိုရောက်ပြီ~"
"အွန်း~"
ကားပေါ်ကနေဆင်းလိုက်တဲ့ဂျောင်ကုက
ချက်ချင်းအိမ်ထဲဝင် အခန်းထဲသွားကာ
သူ့ကျောင်းလွယ်အိတ်ကိုယူပြီးပြန်ဆင်းလာလို့ထယ်ယောင်းလန့်သွားရတယ်။
"ခန ဘယ်သွားမလို့လဲအသားပေါင်းလေး~"
"အိမ်ပြန်မလို့လေ ခဗျားကကျွန်တော်မပါရင်မပြန်ဘူးဆိုလို့လိုက်ပို့ပြီးပြီ အခုအိမ်ပြန်တော့မယ်~"
"မပြန်ရဘူး ဘယ်မှမသွားပါနဲ့ကိုယ်နဲ့ဘဲနေပါ~"
"မနေဘူး လွတ်!"
"မလွတ်ဘူး~"
သူ့ကိုအတင်းဖက်ထားတဲ့ထယ်ယောင်းဆီကနေ
ဂျောင်ကုရုန်းထွက်ဘေမဲ့လုံးဝရုန်းထွက်လို့မရတဲ့အပြင်
လူမောတာဘဲအဖတ်တင်တယ်။
"ဟယ် ဂျောင်ကုပြန်လာပြီလား~"
"ဆရာ?"
အူဝန်ရဲ့အသံကြားလို့ဂျောင်ကုလှည့်ကြည့်လိုက်ချိန်
မျက်လုံးတစ်ဘက်ကိုပတ်တီးနဲ့အုပ်ထားတာတွေ့လိုက်ရတော့
ဂျောင်ကုကြောက်ပြီးဒူးတုန်လာရော~
"တောင်း...တောင်းပန်ပါတယ်ဆရာ
ကျွန်တော့်အပြစ်ပါ~"
"မဟုတ်ဘူး အသားပေါင်းလေးရဲ့အပြစ်မဟုတ်ပါဘူး~"
"ဟင့်...အတင်းအိမ်ပြန်ခေါ်လာတာ
မျက်လုံးပြန်ယူမလို့မဟုတ်လား...အီးးဟီးးး~"
"မဟုတ်ပါဘူး လုံးဝမဟုတ်ပါဘူး မငိုနဲ့နော်~"
မျက်လုံးအယူခံရမှာကြောက်လို့ငိုနေတဲ့ဂျောင်ကုကို
ထယ်ယောင်းကသေချာကြင်ကြင်နာနာလေးဖက်ထားပေးပြီး
ခေါင်းလေးပွတ်ပေးနေတော့အူဝန်ကမျက်နှာမလှ~
"အဲ့တာဆို..ဟင့်..ဘာလို့အတင်းပြန်ခေါ်တာလဲ..ဟင့်
သေချာပေါက်မျက်လုံးယူဖို့ဘဲကို~"
"မဟုတ်ပါဘူးဆို ကိုယ်ကအသားပေါင်းလေးနဲ့မခွဲနိုင်လို့
အသားပေါင်းလေးကိုချစ်လို့ ပြန်ခေါ်လာတာ~"
"ဟင်?"
ထယ်ယောင်းရဲ့အဖြေစကားကြောင့်
ဂျောင်ကုမှာအံ့သြလွန်းလို့
ငိုနေတာတောင်ချက်ချင်းရပ်သွားရသည်အထိ~
"ချစ်တယ်အသားပေါင်းလေး..ပြွတ်စ်~"
ဂျောင်ကုရဲ့ဖူးဖူးအိအိနှုတ်ခမ်းလေးကို
ထယ်ယောင်းနမ်းလိုက်ချိန်မှာဂျောင်ကုကမျက်လုံးပြူးသွားပြီးအူဝန်ကတော့ သူ့ကိုsexသာလုပ်ပြီးမနမ်းခဲ့တာကိုတွေးရင်းစိတ်မကောင်းဖြစ်လျှက်~
"ဘယ်သူ့ကိုလာနမ်းနေတာလဲလို့~"
"babyအသားပေါင်းလေးကိုလေ~"
"ဘာလို့မျိုးပွားချင်နေတဲ့လေသံနဲ့လာပြောနေတာလဲ
ကျောချမ်းစရာကောင်းအောင်~"
"ဟဟ..ဟုတ်တယ်ကိုယ်ကအသားပေါင်းလေးနဲ့မျိုးပွားချင်တာ ဒါဘေမဲ့အသားပေါင်းလေးကမျိုးပွားနိုင်တဲ့အရွယ်မရောက်သေးဘူး~"
"ဘာလို့မရောက်ရမှာလဲ စာမှာသင်ရတယ်
15နှစ်ကနေစပြီးမျိုးပွားနိုင်ပြီတဲ့ ကျွန်တော်က16နှစ်လေ~"
"အဲ့တာဆိုလုပ်လို့ရတယ်ဆိုတဲ့သဘောပေါ့?"
"မရပါဘူး ကျွန်တော်ကတဘောတရားပြောပြတာ
စကားမစပ် ကျွန်တော်ခဗျားကိုစိတ်တိုနေတုန်းဘဲနော်
အခုလွတ်~"
"မလွတ်ဘူး လွတ်လိုက်ရင်အသားပေါင်းလေးကကိုယ့်ကိုထားသွားမှာ~"
"လွတ်ပါဆို~"
"ကိုယ်ပြောမယ်ကလေးလေး ကိုယ့်ကိုလေ
ကြိုက်သလောက်စိတ်ကောက်စိတ်တိုလို့ရတယ်
ဒါဘေမဲ့အိမ်တော့မပြန်ပါနဲ့ ဒီအိမ်မှာဘဲနေပြီးဆိုးလို့ရတယ်လေနော်~"
"သေချာလို့လား~"
"သေချာတယ်~"
"ကောင်းပြီလေ နောက်တစ်ခေါက်ဒီလိုထပ်ဖြစ်ရင်
တကယ်အိမ်ပြန်မှာ ဘယ်တော့မှဒီကိုပြန်မလာဘူး~"
"ထပ်မဖြစ်စေရပါဘူး ကတိပေးတယ်~"
"ပြီးရော အခုဗိုက်ဆာတယ်~"
"ဟုတ်သားဘဲ အခုထိမနက်စာမစားရသေးဘူးလေ
မနက်မြန်မြန်ပြင်ကြစမ်း~"
"Nae~"
သူတို့သခင်လေးနှစ်ယောက်အဆင်ပြေသွားကြတာနဲ့
အိမ်အကူတွေလဲပြုံးပျော်ကာ မနက်စာမြန်မြန်ချက်ပြုတ်ကြပြီး ထယ်ယောင်းကတော့သူ့ရဲ့အသားပေါင်းလေးကို
ပေါင်ပေါ်တင်ထားပြီး လွတ်ကိုမလွတ်ပေး~
"ဆရာရောစားပြီးပြီလား မစားသေးရင်အတူတူစားရအောင်လေ~"
"ဟုတ်သား အူဝန်လာထိုင်လေ
အရင်လိုဘဲပေါ့ပေါ့ပါးပါးနေပါ စိတ်ထဲဘာမှမထားနဲ့~"
"ကောင်းပါပြီ~"
"အသားပေါင်းလေး စားချင်တာရှိလား~"
"အခုစားတော့မှာလေ ဒါနဲ့နေပါဦး ဘာလို့ကျွန်တော့်ကို
အသားပေါင်းလို့လာခေါ်နေတာလဲ ကျွန်တော်ကမဲနေလို့လား~"
"မမဲပါဘူး babyတစ်ကိုယ်လုံးမှာအသားတွေချည်းမို့
အသားပေါင်းလေးလို့ခေါ်တာ အသားပေါင်းမကြိုက်ရင်
အသားလုံးလေးလို့ခေါ်မယ်လေ~"
"ကျွန်တော်ပြောပြီးပြီလေ ကျွန်တော်ကအသားချည်းဘဲမဟုတ်ဘူးလို့ အဆီလဲရှိတယ်~"
"ကိုယ့်အတွက်တော့အသားတွေချည်းပါဘဲ~"
"မနက်စာရပါပြီသခင်လေး~"
"စားမယ် စားမယ်~"
"မဆင်းနဲ့ ဒီအတိုင်းစား~"
မနက်စာစားဖို့အတွက် ထယ်ယောင်းအပေါ်ကနေဆင်းနေတဲ့ဂျောင်ကုကိုထယ်ယောင်းကလုံးဝအဆင်းမခံတာကြောင့်
ဂျောင်ကုမျက်စောင်းထိုးပြီလေ~
"မဆင်းဘဲနဲ့ဘယ်လိုစားမှာလဲ ဒီလောက်အမြင့်ကြီးကို
ကျွန်တော်ထွက်မပြေးဘူးမို့ဖယ်ပေး~"
"ရတယ် ကိုယ်ခွံ့ကျွေးမယ်~"
"hyungဘာလို့ဒီလိုတွေလုပ်နေတာလဲ~"
"အသားပေါင်းလေးကိုချစ်လို့လေ
ကိုယ့်ကိုစဥ်းစားပေးပါဦးနော်~"
ကိုယ့်ယောကျာ်းဆီကနေရည်းစားစကားအပြောခံရတဲ့ဂျောင်ကုက ရင်ထဲမှာတစ်မျိုးတစ်မည်ခံစားရကာ
ဘာမှဆက်မပြောဘဲထယ်ယောင်းခွံ့ကျွေးတဲ့မနက်စာကိုစားနေလေရဲ့~
"hyungကမစားဘူးလား~"
"ရတယ်babyအရင်စား~"
"ဘာလို့အမျိုးမျိုးခေါ်နေတာလဲ သူ့ကိုလဲအဖြေမပေးရသေးဘဲနဲ့~"
"ဒါကကိုယ့်ဘက်ကအချစ်တွေကိုဖော်ပြတာလေ~"
ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုမျက်နှာတစ်ကမ္ဘာဖြစ်နေပြီး
ဂျောင်ကုကလဲထယ်ယောင်းနဲ့သာ
စကားပြောနေတာမို့ အူဝန်ကတစ်ယောက်တည်း
ကိုယ်ပျောက်ကြီးလို~
"အစ်ကို ဟိုလေမျက်လုံးကဆေးထည့်ဘေမဲ့
ရောင်ပြီးယားလာလို့ဆေးရုံလိုက်ပြပေးပါလား~"
"ဟုတ်လား driverကိုပြောပေးလိုက်မယ်လေ
ကိုယ့်ဘာကိုယ်ဘဲသွားလိုက်နော်~"
"hyungကလဲလိုက်ပို့ပေးလိုက်ပါ
သူများရဲ့အီးပါတဲ့အပေါက်ကိုလုပ်တုန်းကလုပ်ပြီးတော့
အခုလိုအခက်ခဲဖြစ်နေတဲ့အခါရှောင်တာတော့မကောင်းပါဘူး~"
"အသားပေါင်းလေး ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ
အဲ့ကိစ္စကိုထပ်မပြောပါနဲ့တော့~"
"အဲ့တာဆိုလိုက်ပို့ပေးလိုက်လေ
ဆရာသနားပါတယ်hyungလုပ်တာလဲခံရတဲ့အပြင်
ကျွန်တော့်ကြောင့်လဲမျက်စိနာသွားရတယ်~"
"အဲ့တာဆိုbabyလဲလိုက်ခဲ့ babyအပြစ်လဲပါတာဘဲ~"
"ဟင့်အင်းမလိုက်ဘူး..ဟင့်..မျက်လုံးလဲမှာမဟုတ်လား~"
"မလဲပါဘူး အူဝန်ရဲ့မျက်လုံးကအသစ်လဲရလောက်တဲ့အထိ
မဆိုးဝါးသေးဘူး~"
"လိမ်တာ...အီးးဟီးးး ကျွန်တော့်ကိုအချိုသပ်ပြီး
မျက်လုံးယူမှာမဟုတ်လား..အီးးဟီးး~"
"မဟုတ်ပါဘူးဆို မငိုနဲ့တော့ ဆက်ငိုနေရင်
အူဝန်ရဲ့မျက်လုံးမလဲရဘဲ babyရဲ့မျက်လုံးလဲနေရမယ်~"
"မယုံဘူး hyungကိုမယုံဘူး~"
"တကယ်ပြောတာပါဆို ကလေးလေးရဲ့ကြယ်လိုတောက်ပနေတဲ့မျက်လုံးလေးကိုဘယ်သူကထုတ်ရက်မှာလဲလို့~"
"Ommaပြောတာကျွန်တော့်မျက်လုံးက
အရမ်းကိုနက်ရှိုင်းတဲ့ရေအိုင်ကြီးနဲ့တူတယ်တဲ့~"
"အဲ့တာလဲဟုတ်သားဘဲ မျက်ဆံလေးကနက်မှောင်နေပြီး
မျက်ဝန်းတစ်ခုလုံးကအရည်ရွှမ်းလဲ့နေတာ~"
"မဟုတ်ဘူး ကျွန်တော်ကအငိုသန်လို့
မျက်လုံးထဲမှာအရည်တွေဘဲရှိတာတဲ့Ommaက~"
"ဟဟ..အဲ့တာကစတာလေကလေးလေးရဲ့
ကလေးရဲ့မျက်လုံးလေးကတကယ်ကိုလှတယ်~"
ဂျောင်ကုရဲ့ပါးဖောင်းဖောင်းလေးပေါ်က
မျက်ရည်တွေကိုသုတ်ပေးပြီးတစ်ခါတည်းပွေ့ချီကာ
အူဝန်ကိုခေါ်ရင်းဆေးရုံသွားကြတော့ဂျောင်ကုက
သူ့မျက်နှာကိုထယ်ယောင်းရင်အုံမှာဝှက်ထားပြီး
လက်တွေကလဲထယ်ယောင်းကိုလွတ်ထွက်သွားမတတ်ကိုဖက်ထားတာ~
*အခြေနေမဟန်ရင်ငါကတော့ထွက်ပြေးမှာဘဲ
ငါ့မျက်လုံးတော့မပေးနိုင်ဘူး~*
"ဟာ မနေ့ကတစ်ယောက် ဒီနေ့ကနောက်တစ်ယောက်ထိခိုက်မိတာလား မျက်လုံးကအရေးကြီးတယ်နော်
လာ ဘာဖြစ်တာလဲကြည့်ရအောင်~"
"မဟုတ်ဘူး ဒီကလေးလေးကဘာမှမဖြစ်ဘူး
ဖြစ်တာကမနေ့ကလူဘဲ~"
"ဟုတ်လား မသိဘူးလေ ဒီကလေးက
အရမ်းကြောက်နေပုံပေါ်လို့ ထိခိုက်မိထားတယ်ထင်နေတာ~"
"မဟုတ်ပါဘူး ဘာမှမဖြစ်ဘူး~"
"Ok...ဟိုကောင်လေးလာ ဘာဖြစ်လို့လဲပြော~"
သူ့ကိုအန္တာရယ်ပြုမှာမဟုတ်မှန်သိသွားမှ
မျက်နှာလေးဖော်လာတဲ့ဂျောင်ကုကိုကြည့်ကာ
ထယ်ယောင်းပြုံးရင်းခေါင်းခါမိတယ်။
"အော် မနေ့ကပေးလိုက်တဲ့ဆေးနဲ့ဓာတ်မတည့်မှုဖြစ်တာဘဲ
ဒီနေ့ဆေးပြောင်းရအောင်~"
"Nae~"
"ဆေးမပြောင်းခင်အရင်စစ်ဆေးရအောင်
ထပ်ပြီးဓာတ်မတည့်မှုဖြစ်ရင်မလွယ်ဘူး~"
"hyung အဲ့တာကနာမှာလားဟင်~"
"အနည်းနဲ့အများတော့နာမှာပေါ့~"
"ဟင့်..ကျွန်တော့်ကြောင့်ဖြစ်ရတာ~"
"မတော်တဆဖြစ်သွားတာပါ မငိုရဘူးနော်..မွ~"
ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုကိုချော့ရင်း
ပါးဖောင်းဖောင်းလေးတွေကိုတဖွဖွနမ်းနေဘေမဲ့
သူ့ဆရာကိုစိတ်ပူနေတဲ့ဂျောင်ကုကတော့ရန်းမထောင်နိုင်ပါဘူး~
"ရပါပြီ ဒီဆေးကိုတော့ယုံယုံကြည်ကြည်နဲ့သုံးနိုင်ပါပြီနော်~"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ~"
"ပြီးတော့ဆေးထည့်ရင်ကိုယ့်ဟာကိုယ်မထည့်ပါနဲ့
ဆေးပမာဏလွန်တာနဲ့လိုတာတွေဖြစ်ရင်မကောင်းဘူး~"
"အစ်ကိုကူညီမေးမယ်မဟုတ်လားဟင်~"
"အာ အင်း ကူညီပေးမှာပေါ့ ဘာမှစိတ်မပူပါနဲ့~"
"လိင်တူအတွဲတွေလား ကလေးကကျတော့ဘယ်အရွယ်ကယူလိုက်ကြတာလဲ ကလေးကအရမ်းထွားတာလား
ခဗျားတို့ကနုနေတာလား~အရွယ်ကနည်းနည်း~~"
"မဟုတ်ပါဘူး ဒါလေးကမှကျွန်တော့်အမျိုးသားပါ
အူဝန်ကကျွန်တော့်အမျိုးသားရဲ့ဆရာ~"
အူဝန်မှာdoctorရဲ့အထင်မှားမှုကိုပျော်မလို့ရှိသေး
ထယ်ယောင်းရဲ့ချက်ချင်းဖြေရှင်းမှုကြီးကြောင့်
မျက်နှာညိုးကျကာမပျော်နိုင်တော့~
"အာ ဟုတ်လား sorryပါနော် ဒီကလေးနဲ့ခဗျားကျတော့
အသက်အရမ်းကွာပုံပေါ်လို့အတွဲလို့မထင်ထားဘူး
သားဖြစ်ဖို့ကျတော့လဲအရွယ်ကကြီးနေပြန်ရော ညီအစ်ကိုဆိုလဲ ဒီလောက်ပွေ့ထားပြီးနမ်းနေမှာမဟုတ်ဘူးလေ~"
"ဟုတ်တယ် babyကအခုမှ16နှစ်ဘဲရှိသေးတာလေ
အိမ်ထောင်ပြုဖို့ငယ်လွန်းသေးတဲ့အသက်အရွယ်ပါ~"
"ဒါဘေမဲ့တစ်နှစ်သားကတည်းကလက်ထပ်ထားရတာလေ
snow whiteတောင်မှ14နှစ်မှလင်ရတာ
ကျွန်တော်ကတစ်နှစ်သားအရွယ်ကတည်းကလင်ရတာ~"
"ဒါပေါ့~မွ~"
"ပြန်ရအောင်လေအစ်ကို~"
"ဟုတ်ပြီ ခွင့်ပြုပါဦးdoctor~"
ထို့နောက်သုံးယောက်အတူအိမ်ပြန်လာကြတဲ့အခါမှာ
ဂျောင်ကုကတစ်လမ်းလုံးသာလိကာပေါက်လေးလိုစကားများနေပြီးထယ်ယောင်းကတော့ပြုံးရင်းကြည့်နေကာ
အူဝန်ကတော့သက်ပြင်းတချချ~
👉🌟👈💬💬
........................................................
Thank you for reading🙏
#Zawgyi#
ေဂ်ာင္ကုမရိွဘဲအိပ္ရတဲ့ပထဆံုးညဟာ
အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ရန္အတြက္အရမ္းကိုခက္ခဲလြန္းတာေၾကာင့္
ထယ္ေယာင္းတစ္ေယာက္မနက္ကိုသာျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ေတာ့တယ္။
"လြမ္းလိုက္တာအသားေပါင္းေလးရယ္~"
~~knock~~knock~~
"အစ္ကိုေရ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးကိုေဆးထည့္ဖို႔ကူညီေပးပါလား~"
"အာ..အင္း ခနေနာ္~"
ထယ္ေယာင္းကအျပင္ထြက္လာၿပီး
အူဝန္ကိုတာဝန္ေက်ေဆးထည့္ေပးကာ
ေနာက္ထပ္ေဆးထည့္ေပးဖို႔ကိုေတာ့အိမ္အကူတစ္ေယာက္ကိုသာတာဝန္ေပးထားလိုက္ေလရဲ့~
"အစ္ကို ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္နဲ႔ျပႆနာေတျြဖစ္သြားတဲ့အတြက္ေတာင္းပန္ပါတယ္~"
"မင္းနဲ႔မဆိုင္ပါဘူး ငါ့ေၾကာင့္ပါ~"
"ဒါေဘမဲ့လဲကြၽန္ေတာ့္ပေယာဂမကင္းဘူးေလ
ကြၽန္ေတာ္အလုပ္ထြက္ေပးရမလား~"
"မထြက္နဲ႔ အသားေပါင္းေလးကမင္းစာသင္တာနဲ႔
အဆင္ေျပၿပီးအမွတ္ေတြလဲတိုးလာေနၿပီ~"
အမွန္ေတာ့ေဂ်ာင္ကုမိဘေတြရဲ့စကားအတိုင္း
လိုက္နာေဆာင္ရြက္ေနတာ~အူဝန္ရိွရင္ေတာင္
ေဂ်ာင္ကုကိုဘဲစိတ္ထဲမွာရိွၿပီး ေနာက္ထပ္ထပ္မမွားဘူးဆိုတာကိုသက္ေသျပဖို႔ေလ~
"ျမန္ျမန္မိုးလင္းပါေတာ့ကြာ
အသားေပါင္းေလးကိုသြားေခၚခ်င္ၿပီ~"
အိပ္ယာေပၚဟိုလိွမ့္ဒီလိွမ့္နဲ႔ထယ္ေယာင္းက
အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ႀကိဳးစားအိပ္ၿပီး
မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔မနက္စာေတာင္မစားဘဲ
ေဂ်ာင္ကုရဲ့အိမ္ကိုသြားၿပီ~
"ဟယ္~ေဂ်ာင္ကုေတာင္မထေသးဘူး
အေစာႀကီးေရာက္လာတယ္ေပါ့~"
"မထေသးလဲရတယ္ ကြၽန္ေတာ္သြားေစာင့္လိုက္မယ္
ေဂ်ာင္ကုအခန္းကဘယ္အခန္းလဲ~"
ထယ္ေယာင္းကေဂ်ာင္ကုအခန္းကိုသိရတာနဲ႔
အျမန္ဆံုးသြားကာအခန္းထဲဝင္သြားေတာ့
ေဂ်ာင္ကုကဝက္ဝံရုပ္ကိုဖက္ၿပီးအိပ္ေနတာ~
"ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ ကေလးေလးလိုဘဲ~"
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ေဂ်ာင္ကုကိုထယ္ေယာင္းက
ဒီတိုင္းထိုင္ၾကည့္ေနၿပီး ႏိုးလဲမႏိုးသလို
သြားလဲမထိ~
*ျပန္ေခၚႏိုင္ပါ့မလားေတာင္ ယံုၾကည္ခ်က္မရိွဘူးကြာ~*
"အင္း~~"
အိပ္ယာႏိုးလာၿပီျဖစ္တဲ့ေဂ်ာင္ကုက
အေညာင္းဆန္႔ၿပီးအိပ္ယာေပၚကထကာ
ေရခ်ိဳးဖို႔အဝတ္စာေတြခြၽတ္ခါမွသူ႔အခန္းထဲေရာက္ေနတဲ့ထယ္ေယာင္းကိုေတြ့ေတာ့တယ္။
"ခဗ်ား ဒီမွာဘာလုပ္ေနတာလဲ~"
"ကိုယ္ အသားေပါင္းေလးကိုျပန္လာေခၚတာ
ျပန္လိုက္ခဲ့ပါေနာ္~"
"လာဟန္ေဆာင္မေနနဲ႔ ထြက္သြား~"
"ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကိုယ္မွားသြားပါတယ္
အမွားကိုျပင္ဆင္ခြင့္ျပဳပါ~"
"ခဗ်ားကိုထြက္သြားလို႔ေျပာေနတယ္ေလ~"
"အင္းပါ ကိုယ္ထြက္သြားပါ့မယ္
စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေနာ္~"
ထယ္ေယာင္းသူ႔အခန္းထဲကထြက္သြားကာမွ
ေဂ်ာင္ကုလဲေရမိုးခ်ိဳးအဝတ္စားလဲကာ
မနက္စာစားဖို႔ေအာက္ထပ္ဆင္းလာေတာ့ထယ္ေယာင္းကရိွေနျပန္ေရာ~
"အခုထိမျပန္ေသးဘူးလား ခဗ်ားကိုထြက္သြားဆိုတာ
ဒီအိမ္ထဲကေနထြက္သြားခိုင္းတာ~"
"အသားေပါင္းေလးျပန္လိုက္မွဘဲျပန္မယ္~"
"ဟူးး...စိတ္ရႈပ္စရာဘဲ အခုျပန္မယ္ထ~"
"တကယ္လား~"
"အဲ့တာဆိုလဲတစ္ေယာက္တည္းျပန္ေတာ့~"
"မဟုတ္ဘူး အတူတူျပန္မယ္ သြားရေအာင္ေနာ္~"
ထယ္ေယာင္းကေဂ်ာင္ကုကိုခါးသိမ္သိမ္ေလးကေနဖက္ေခၚကာ ႏွစ္ေယာက္အတူအိမ္ထဲကေနထြက္သြားေတာ့
Mr.Jeonတို႔မွာသူတို႔သားကိုအံ့ၾသလ်ွက္~
"ရွင့္သားကကြၽန္မတို႔ကိုစိတ္ေကာက္ရင္ေတာင္
အနည္းဆံုးႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာတာကို~"
"မတူဘူးေလ ငါတို႔ကမိဘေတြကိုးမိန္းမရဲ့~"
ေဂ်ာင္ကုတစ္ေယာက္ထယ္ေယာင္းနဲ႔
ျပန္လိုက္သြားေဘမဲ့စကားလံုးဝမေျပာတာမို႔
ထယ္ေယာင္းလဲသြားမေျပာရဲ~
"အသားေပါင္းေလးဆင္းရေအာင္ေနာ္
အိမ္ကိုေရာက္ၿပီ~"
"အြန္း~"
ကားေပၚကေနဆင္းလိုက္တဲ့ေဂ်ာင္ကုက
ခ်က္ခ်င္းအိမ္ထဲဝင္ အခန္းထဲသြားကာ
သူ႔ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ကိုယူၿပီးျပန္ဆင္းလာလို႔ထယ္ေယာင္းလန္႔သြားရတယ္။
"ခန ဘယ္သြားမလို႔လဲအသားေပါင္းေလး~"
"အိမ္ျပန္မလို႔ေလ ခဗ်ားကကြၽန္ေတာ္မပါရင္မျပန္ဘူးဆိုလို႔လိုက္ပို႔ၿပီးၿပီ အခုအိမ္ျပန္ေတာ့မယ္~"
"မျပန္ရဘူး ဘယ္မွမသြားပါနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ဘဲေနပါ~"
"မေနဘူး လြတ္!"
"မလြတ္ဘူး~"
သူ႔ကိုအတင္းဖက္ထားတဲ့ထယ္ေယာင္းဆီကေန
ေဂ်ာင္ကုရုန္းထြက္ေဘမဲ့လံုးဝရုန္းထြက္လို႔မရတဲ့အျပင္
လူေမာတာဘဲအဖတ္တင္တယ္။
"ဟယ္ ေဂ်ာင္ကုျပန္လာၿပီလား~"
"ဆရာ?"
အူဝန္ရဲ့အသံၾကားလို႔ေဂ်ာင္ကုလွည့္ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္
မ်က္လံုးတစ္ဘက္ကိုပတ္တီးနဲ႔အုပ္ထားတာေတြ့လိုက္ရေတာ့
ေဂ်ာင္ကုေၾကာက္ၿပီးဒူးတုန္လာေရာ~
"ေတာင္း...ေတာင္းပန္ပါတယ္ဆရာ
ကြၽန္ေတာ့္အျပစ္ပါ~"
"မဟုတ္ဘူး အသားေပါင္းေလးရဲ့အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး~"
"ဟင့္...အတင္းအိမ္ျပန္ေခၚလာတာ
မ်က္လံုးျပန္ယူမလို႔မဟုတ္လား...အီးးဟီးးး~"
"မဟုတ္ပါဘူး လံုးဝမဟုတ္ပါဘူး မငိုနဲ႔ေနာ္~"
မ်က္လံုးအယူခံရမွာေၾကာက္လို႔ငိုေနတဲ့ေဂ်ာင္ကုကို
ထယ္ေယာင္းကေသခ်ာၾကင္ၾကင္နာနာေလးဖက္ထားေပးၿပီး
ေခါင္းေလးပြတ္ေပးေနေတာ့အူဝန္ကမ်က္ႏွာမလွ~
"အဲ့တာဆို..ဟင့္..ဘာလို႔အတင္းျပန္ေခၚတာလဲ..ဟင့္
ေသခ်ာေပါက္မ်က္လံုးယူဖို႔ဘဲကို~"
"မဟုတ္ပါဘူးဆို ကိုယ္ကအသားေပါင္းေလးနဲ႔မခြဲႏိုင္လို႔
အသားေပါင္းေလးကိုခ်စ္လို႔ ျပန္ေခၚလာတာ~"
"ဟင္?"
ထယ္ေယာင္းရဲ့အေျဖစကားေၾကာင့္
ေဂ်ာင္ကုမွာအံ့ၾသလြန္းလို႔
ငိုေနတာေတာင္ခ်က္ခ်င္းရပ္သြားရသည္အထိ~
"ခ်စ္တယ္အသားေပါင္းေလး..ႁပြတ္စ္~"
ေဂ်ာင္ကုရဲ့ဖူးဖူးအိအိႏႈတ္ခမ္းေလးကို
ထယ္ေယာင္းနမ္းလိုက္ခ်ိန္မွာေဂ်ာင္ကုကမ်က္လံုးျပဴးသြားၿပီးအူဝန္ကေတာ့ သူ႔ကိုsexသာလုပ္ၿပီးမနမ္းခဲ့တာကိုေတြးရင္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္လ်ွက္~
"ဘယ္သူ႔ကိုလာနမ္းေနတာလဲလို႔~"
"babyအသားေပါင္းေလးကိုေလ~"
"ဘာလို႔မ်ိဳးပြားခ်င္ေနတဲ့ေလသံနဲ႔လာေျပာေနတာလဲ
ေက်ာခ်မ္းစရာေကာင္းေအာင္~"
"ဟဟ..ဟုတ္တယ္ကိုယ္ကအသားေပါင္းေလးနဲ႔မ်ိဳးပြားခ်င္တာ ဒါေဘမဲ့အသားေပါင္းေလးကမ်ိဳးပြားႏိုင္တဲ့အရြယ္မေရာက္ေသးဘူး~"
"ဘာလို႔မေရာက္ရမွာလဲ စာမွာသင္ရတယ္
15ႏွစ္ကေနစၿပီးမ်ိဳးပြားႏိုင္ၿပီတဲ့ ကြၽန္ေတာ္က16ႏွစ္ေလ~"
"အဲ့တာဆိုလုပ္လို႔ရတယ္ဆိုတဲ့သေဘာေပါ့?"
"မရပါဘူး ကြၽန္ေတာ္ကတေဘာတရားေျပာျပတာ
စကားမစပ္ ကြၽန္ေတာ္ခဗ်ားကိုစိတ္တိုေနတုန္းဘဲေနာ္
အခုလြတ္~"
"မလြတ္ဘူး လြတ္လိုက္ရင္အသားေပါင္းေလးကကိုယ့္ကိုထားသြားမွာ~"
"လြတ္ပါဆို~"
"ကိုယ္ေျပာမယ္ကေလးေလး ကိုယ့္ကိုေလ
ႀကိဳက္သေလာက္စိတ္ေကာက္စိတ္တိုလို႔ရတယ္
ဒါေဘမဲ့အိမ္ေတာ့မျပန္ပါနဲ႔ ဒီအိမ္မွာဘဲေနၿပီးဆိုးလို႔ရတယ္ေလေနာ္~"
"ေသခ်ာလို႔လား~"
"ေသခ်ာတယ္~"
"ေကာင္းၿပီေလ ေနာက္တစ္ေခါက္ဒီလိုထပ္ျဖစ္ရင္
တကယ္အိမ္ျပန္မွာ ဘယ္ေတာ့မွဒီကိုျပန္မလာဘူး~"
"ထပ္မျဖစ္ေစရပါဘူး ကတိေပးတယ္~"
"ၿပီးေရာ အခုဗိုက္ဆာတယ္~"
"ဟုတ္သားဘဲ အခုထိမနက္စာမစားရေသးဘူးေလ
မနက္ျမန္ျမန္ျပင္ၾကစမ္း~"
"Nae~"
သူတို႔သခင္ေလးႏွစ္ေယာက္အဆင္ေျပသြားၾကတာနဲ႔
အိမ္အကူေတြလဲၿပံဳးေပ်ာ္ကာ မနက္စာျမန္ျမန္ခ်က္ျပဳတ္ၾကၿပီး ထယ္ေယာင္းကေတာ့သူ႔ရဲ့အသားေပါင္းေလးကို
ေပါင္ေပၚတင္ထားၿပီး လြတ္ကိုမလြတ္ေပး~
"ဆရာေရာစားၿပီးၿပီလား မစားေသးရင္အတူတူစားရေအာင္ေလ~"
"ဟုတ္သား အူဝန္လာထိုင္ေလ
အရင္လိုဘဲေပါ့ေပါ့ပါးပါးေနပါ စိတ္ထဲဘာမွမထားနဲ႔~"
"ေကာင္းပါၿပီ~"
"အသားေပါင္းေလး စားခ်င္တာရိွလား~"
"အခုစားေတာ့မွာေလ ဒါနဲ႔ေနပါၪီး ဘာလို႔ကြၽန္ေတာ့္ကို
အသားေပါင္းလို႔လာေခၚေနတာလဲ ကြၽန္ေတာ္ကမဲေနလို႔လား~"
"မမဲပါဘူး babyတစ္ကိုယ္လံုးမွာအသားေတြခ်ည္းမို႔
အသားေပါင္းေလးလို႔ေခၚတာ အသားေပါင္းမႀကိဳက္ရင္
အသားလံုးေလးလို႔ေခၚမယ္ေလ~"
"ကြၽန္ေတာ္ေျပာၿပီးၿပီေလ ကြၽန္ေတာ္ကအသားခ်ည္းဘဲမဟုတ္ဘူးလို႔ အဆီလဲရိွတယ္~"
"ကိုယ့္အတြက္ေတာ့အသားေတြခ်ည္းပါဘဲ~"
"မနက္စာရပါၿပီသခင္ေလး~"
"စားမယ္ စားမယ္~"
"မဆင္းနဲ႔ ဒီအတိုင္းစား~"
မနက္စာစားဖို႔အတြက္ ထယ္ေယာင္းအေပၚကေနဆင္းေနတဲ့ေဂ်ာင္ကုကိုထယ္ေယာင္းကလံုးဝအဆင္းမခံတာေၾကာင့္
ေဂ်ာင္ကုမ်က္ေစာင္းထိုးၿပီေလ~
"မဆင္းဘဲနဲ႔ဘယ္လိုစားမွာလဲ ဒီေလာက္အျမင့္ႀကီးကို
ကြၽန္ေတာ္ထြက္မေျပးဘူးမို႔ဖယ္ေပး~"
"ရတယ္ ကိုယ္ခြံ႔ေကြၽးမယ္~"
"hyungဘာလို႔ဒီလိုေတြလုပ္ေနတာလဲ~"
"အသားေပါင္းေလးကိုခ်စ္လို႔ေလ
ကိုယ့္ကိုစဥ္းစားေပးပါၪီးေနာ္~"
ကိုယ့္ေယာက်ာ္းဆီကေနရည္းစားစကားအေျပာခံရတဲ့ေဂ်ာင္ကုက ရင္ထဲမွာတစ္မ်ိဳးတစ္မည္ခံစားရကာ
ဘာမွဆက္မေျပာဘဲထယ္ေယာင္းခြံ႔ေကြၽးတဲ့မနက္စာကိုစားေနေလရဲ့~
"hyungကမစားဘူးလား~"
"ရတယ္babyအရင္စား~"
"ဘာလို႔အမ်ိဳးမ်ိဳးေခၚေနတာလဲ သူ႔ကိုလဲအေျဖမေပးရေသးဘဲနဲ႔~"
"ဒါကကိုယ့္ဘက္ကအခ်စ္ေတြကိုေဖာ္ျပတာေလ~"
ထယ္ေယာင္းကေဂ်ာင္ကုမ်က္ႏွာတစ္ကမ႓ာျဖစ္ေနၿပီး
ေဂ်ာင္ကုကလဲထယ္ေယာင္းနဲ႔သာ
စကားေျပာေနတာမို႔ အူဝန္ကတစ္ေယာက္တည္း
ကိုယ္ေပ်ာက္ႀကီးလို~
"အစ္ကို ဟိုေလမ်က္လံုးကေဆးထည့္ေဘမဲ့
ေရာင္ၿပီးယားလာလို႔ေဆးရံုလိုက္ျပေပးပါလား~"
"ဟုတ္လား driverကိုေျပာေပးလိုက္မယ္ေလ
ကိုယ့္ဘာကိုယ္ဘဲသြားလိုက္ေနာ္~"
"hyungကလဲလိုက္ပို႔ေပးလိုက္ပါ
သူမ်ားရဲ့အီးပါတဲ့အေပါက္ကိုလုပ္တုန္းကလုပ္ၿပီးေတာ့
အခုလိုအခက္ခဲျဖစ္ေနတဲ့အခါေရွာင္တာေတာ့မေကာင္းပါဘူး~"
"အသားေပါင္းေလး ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ
အဲ့ကိစၥကိုထပ္မေျပာပါနဲ႔ေတာ့~"
"အဲ့တာဆိုလိုက္ပို႔ေပးလိုက္ေလ
ဆရာသနားပါတယ္hyungလုပ္တာလဲခံရတဲ့အျပင္
ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္လဲမ်က္စိနာသြားရတယ္~"
"အဲ့တာဆိုbabyလဲလိုက္ခဲ့ babyအျပစ္လဲပါတာဘဲ~"
"ဟင့္အင္းမလိုက္ဘူး..ဟင့္..မ်က္လံုးလဲမွာမဟုတ္လား~"
"မလဲပါဘူး အူဝန္ရဲ့မ်က္လံုးကအသစ္လဲရေလာက္တဲ့အထိ
မဆိုးဝါးေသးဘူး~"
"လိမ္တာ...အီးးဟီးးး ကြၽန္ေတာ့္ကိုအခ်ိဳသပ္ၿပီး
မ်က္လံုးယူမွာမဟုတ္လား..အီးးဟီးး~"
"မဟုတ္ပါဘူးဆို မငိုနဲ႔ေတာ့ ဆက္ငိုေနရင္
အူဝန္ရဲ့မ်က္လံုးမလဲရဘဲ babyရဲ့မ်က္လံုးလဲေနရမယ္~"
"မယံုဘူး hyungကိုမယံုဘူး~"
"တကယ္ေျပာတာပါဆို ကေလးေလးရဲ့ၾကယ္လိုေတာက္ပေနတဲ့မ်က္လံုးေလးကိုဘယ္သူကထုတ္ရက္မွာလဲလို႔~"
"Ommaေျပာတာကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးက
အရမ္းကိုနက္ရိႈင္းတဲ့ေရအိုင္ႀကီးနဲ႔တူတယ္တဲ့~"
"အဲ့တာလဲဟုတ္သားဘဲ မ်က္ဆံေလးကနက္ေမွာင္ေနၿပီး
မ်က္ဝန္းတစ္ခုလံုးကအရည္ရႊမ္းလဲ့ေနတာ~"
"မဟုတ္ဘူး ကြၽန္ေတာ္ကအငိုသန္လို႔
မ်က္လံုးထဲမွာအရည္ေတြဘဲရိွတာတဲ့Ommaက~"
"ဟဟ..အဲ့တာကစတာေလကေလးေလးရဲ့
ကေလးရဲ့မ်က္လံုးေလးကတကယ္ကိုလွတယ္~"
ေဂ်ာင္ကုရဲ့ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးေပၚက
မ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္ေပးၿပီးတစ္ခါတည္းေပြ့ခ်ီကာ
အူဝန္ကိုေခၚရင္းေဆးရံုသြားၾကေတာ့ေဂ်ာင္ကုက
သူ႔မ်က္ႏွာကိုထယ္ေယာင္းရင္အံုမွာဝွက္ထားၿပီး
လက္ေတြကလဲထယ္ေယာင္းကိုလြတ္ထြက္သြားမတတ္ကိုဖက္ထားတာ~
*အေျခေနမဟန္ရင္ငါကေတာ့ထြက္ေျပးမွာဘဲ
ငါ့မ်က္လံုးေတာ့မေပးႏိုင္ဘူး~*
"ဟာ မေန့ကတစ္ေယာက္ ဒီေန့ကေနာက္တစ္ေယာက္ထိခိုက္မိတာလား မ်က္လံုးကအေရးႀကီးတယ္ေနာ္
လာ ဘာျဖစ္တာလဲၾကည့္ရေအာင္~"
"မဟုတ္ဘူး ဒီကေလးေလးကဘာမွမျဖစ္ဘူး
ျဖစ္တာကမေန့ကလူဘဲ~"
"ဟုတ္လား မသိဘူးေလ ဒီကေလးက
အရမ္းေၾကာက္ေနပံုေပၚလို႔ ထိခိုက္မိထားတယ္ထင္ေနတာ~"
"မဟုတ္ပါဘူး ဘာမွမျဖစ္ဘူး~"
"Ok...ဟိုေကာင္ေလးလာ ဘာျဖစ္လို႔လဲေျပာ~"
သူ႔ကိုအႏၲာရယ္ျပဳမွာမဟုတ္မွန္သိသြားမွ
မ်က္ႏွာေလးေဖာ္လာတဲ့ေဂ်ာင္ကုကိုၾကည့္ကာ
ထယ္ေယာင္းၿပံဳးရင္းေခါင္းခါမိတယ္။
"ေအာ္ မေန့ကေပးလိုက္တဲ့ေဆးနဲ႔ဓာတ္မတည့္မႈျဖစ္တာဘဲ
ဒီေန့ေဆးေျပာင္းရေအာင္~"
"Nae~"
"ေဆးမေျပာင္းခင္အရင္စစ္ေဆးရေအာင္
ထပ္ၿပီးဓာတ္မတည့္မႈျဖစ္ရင္မလြယ္ဘူး~"
"hyung အဲ့တာကနာမွာလားဟင္~"
"အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့နာမွာေပါ့~"
"ဟင့္..ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ျဖစ္ရတာ~"
"မေတာ္တဆျဖစ္သြားတာပါ မငိုရဘူးေနာ္..မြ~"
ထယ္ေယာင္းကေဂ်ာင္ကုကိုေခ်ာ့ရင္း
ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြကိုတဖြဖြနမ္းေနေဘမဲ့
သူ႔ဆရာကိုစိတ္ပူေနတဲ့ေဂ်ာင္ကုကေတာ့ရန္းမေထာင္ႏိုင္ပါဘူး~
"ရပါၿပီ ဒီေဆးကိုေတာ့ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔သံုးႏိုင္ပါၿပီေနာ္~"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ~"
"ၿပီးေတာ့ေဆးထည့္ရင္ကိုယ့္ဟာကိုယ္မထည့္ပါနဲ႔
ေဆးပမာဏလြန္တာနဲ႔လိုတာေတျြဖစ္ရင္မေကာင္းဘူး~"
"အစ္ကိုကူညီေမးမယ္မဟုတ္လားဟင္~"
"အာ အင္း ကူညီေပးမွာေပါ့ ဘာမွစိတ္မပူပါနဲ႔~"
"လိင္တူအတြဲေတြလား ကေလးကက်ေတာ့ဘယ္အရြယ္ကယူလိုက္ၾကတာလဲ ကေလးကအရမ္းထြားတာလား
ခဗ်ားတို႔ကႏုေနတာလား~အရြယ္ကနည္းနည္း~~"
"မဟုတ္ပါဘူး ဒါေလးကမွကြၽန္ေတာ့္အမ်ိဳးသားပါ
အူဝန္ကကြၽန္ေတာ့္အမ်ိဳးသားရဲ့ဆရာ~"
အူဝန္မွာdoctorရဲ့အထင္မွားမႈကိုေပ်ာ္မလို႔ရိွေသး
ထယ္ေယာင္းရဲ့ခ်က္ခ်င္းေျဖရွင္းမႈႀကီးေၾကာင့္
မ်က္ႏွာညိုးက်ကာမေပ်ာ္ႏိုင္ေတာ့~
"အာ ဟုတ္လား sorryပါေနာ္ ဒီကေလးနဲ႔ခဗ်ားက်ေတာ့
အသက္အရမ္းကြာပံုေပၚလို႔အတြဲလို႔မထင္ထားဘူး
သားျဖစ္ဖို႔က်ေတာ့လဲအရြယ္ကႀကီးေနျပန္ေရာ ညီအစ္ကိုဆိုလဲ ဒီေလာက္ေပြ့ထားၿပီးနမ္းေနမွာမဟုတ္ဘူးေလ~"
"ဟုတ္တယ္ babyကအခုမွ16ႏွစ္ဘဲရိွေသးတာေလ
အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ငယ္လြန္းေသးတဲ့အသက္အရြယ္ပါ~"
"ဒါေဘမဲ့တစ္ႏွစ္သားကတည္းကလက္ထပ္ထားရတာေလ
snow whiteေတာင္မွ14ႏွစ္မွလင္ရတာ
ကြၽန္ေတာ္ကတစ္ႏွစ္သားအရြယ္ကတည္းကလင္ရတာ~"
"ဒါေပါ့~မြ~"
"ျပန္ရေအာင္ေလအစ္ကို~"
"ဟုတ္ၿပီ ခြင့္ျပဳပါၪီးdoctor~"
ထို႔ေနာက္သံုးေယာက္အတူအိမ္ျပန္လာၾကတဲ့အခါမွာ
ေဂ်ာင္ကုကတစ္လမ္းလံုးသာလိကာေပါက္ေလးလိုစကားမ်ားေနၿပီးထယ္ေယာင္းကေတာ့ၿပံဳးရင္းၾကည့္ေနကာ
အူဝန္ကေတာ့သက္ျပင္းတခ်ခ်~
👉🌟👈💬💬
........................................................
Thank you for reading🙏