Chapter 4
I stood up, glaring at him. He sighed feeling exhausted all of a sudden. "Andy you have to believe me,"
Hindi ako sumagot. Hindi ako makasagot.
"Remember when I told you meeting Alessandra was planned? I was there, Andy! I was working with Franco and you knew that. Kung talagang kakampi sila Andy why would they even make you kill me by giving you a false reason?" he asked me, "A petty one at that."
He stared at me before deciding to continue, "I was in front of them when made that plan. David was--"
"Stop!" umiling ako. My fist and jaw clenching.
"Amelia? Is she a part of it?" Tanong ko kamakailan. Nagkibit balikat siya, "I wouldn't know, Andy she wasn't there."
I closed my eyes. Meron ba talaga akong tunay na mapagkakatiwalaan? Bakit parang lahat ng nangyayari sa akin ay planado? Ang pagkakita ko kay Jake, ang pagkarating ko sa bulletproof inc., ang pagkamatay ni Ronald. Every damn thing was planned!
Na para bang sila na ang kumokontrol sa buhay ko.
Suddenly I fell on my bed when a distant memory entered my mind. I knew it was a distant memory of mine...but I cannot remember it happening. What the hell?
"Andromeda? Andromeda Sandoval?" agad kong hinanap ang boses ng tumatawag sa akin at nakita ko ang isang babae na nasa mga 40's siguro? More or less ganun nga. Di ako nagsalita pero naglakad ako papalapit sa table niya. Kumunot ang noo niya pagkakita sa akin, "I'm Marie. Ako yung tumawag sa'yo. You look...pale. Are you alright?" tanong niya sa akin. Tumango lang ako. "What do you know?" paos ang boses ko. Kumunot naman lalo ang noo niya. Pinigilan ko ang sarili kong magdabog, "Don't mind me, just answer that fucking question." Walang bahid nang kalokohan ang boses ko. Seryoso na ako.
"Andy? What's happening?" narinig ko ang boses ni Anton sa background.
I can't answer dahil kahit ako hindi ko alam kung ano ang nangyayari sa akin. I'm sure this is my memory pero kailan ito nangyari?
Napalunok naman siya at umayos ng upo, "Si Franco. Siya ang nag-utos sa amin ng mga kasamahan ko. Sabi niya palabasin ko raw na namatay ang mama mo sa food poisoning." Dirediretsong saad niya. Kumunot naman ang noo ko, "Bakit ngayon mo lang ito sinabi. You have all the fucking time. Bakit ngayon lang?" hindi ko na mapigilan ang bibig kong magmura. Ginagago ba nila ako? Masyadong madali ang paghahanap ko sa kanila ngayon. Walang challenge. Pano niya nalaman ang numero ko? Marami akong tanong sa kanya.
Anong hinahanap ko? Ano nga ba ang gusto kong malaman?
"It doesn't make any sense. How did you find me? Where did you get my number? How did you know my name?" sunod sunod na tanong ko sa kanya. Uminom muna siya ng tubig bago ngumisi ng mapakla, "You don't really know anything, do you?" tanong niya sa akin. Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. "About what?"
"About yourself." Natigilan ako sa sinabi niya. "You see, I'm not just a nurse, Andromeda. Hell, I'm not even a nurse! I'm a paid killer and I'm tired of it so I quitted." Huminga siya nang malalim bago itinuloy ang sasabihin niya, "It's just three years ago when I quitted from Franco's stupid agency. And now, all of a sudden he's hunting everyone related and involve in your mother's case. Anim na tao lang kami, Andromeda at ngayon? Patay na ang apat sa amin." Pinipigilan niya ang sariling sumigaw dahil nasa public place kami.
"It's not just a coincidence that you enter the bulletproof incorporated, Andromeda. You were bound to enter that hellhole you call home." Saad niya. Hinawakan ko ang kuwelyo niya, "Wag mo kong paiikot ikutin. What do you mean I'm bound to enter the bulletproof inc? Ano pang alam mo?" tanong ko sa kanya. Pinagtitinginan na kami ng mga tao ngayon pero wala akong pakialam.
"Calm down." Saad niya sa akin at tinulak ako ng marahan. Dahil na rin siguro sa hilo kaya't napaupo ako. "Hindi ko sasabihin kung sino ang traydor dahil hindi ko kilala, pero alam ko na merong traydor diyan Andy. May iisa diyan na kilala ka kung sino ka talaga. Bilang Andromeda Sandoval." Makahulugang saad niya. Hindi niya na kailangan pang iexplain sa akin dahil alam ko ang tinutukoy niya. Hindi na basta basta ang buhay ko noon na naging mas kumiplikado pa ngayon.
"Alam kong hindi ko na to kailangan sabihin pero wag kang basta bastang magtitiwala." Paalala niya sa akin. "I know."
"About your mom, she's..." di niya natapos ang sasabihin niya dahil may kung anong sumakit sa dibdib niya. Nanginginig ang buong katawan niya. "Hey! What's happening?" tanong ko sa kaniya.
"D-damn, F-franco. H-he found me." Saad niya habang pumupungay ang mata niya. Nagsisimula na ding bumula ang bibig niya. "Help us! Damn it!" sigaw ko sa mga taong nakalapit sa amin para tingnan kung anong nangyayari. May mga lumapit naman.
Inikot ko ang paningin ko para tingnan ang paligid. Damn you, Franco. Tuso ka talaga. Hindi ka patas kumalaban. Alam mong nandito kami! Nakita ko ang isang lalaking nakangisi habang nakatingin sa akin bago siya naglakad ay may pinakita siyang isang pakete sa akin. Bigla kong naalala na siya yung waiter na nagabot ng juice sa kausap ko kaninang si Marie nung kararating ko lang. Damn it, Andromeda! Naging pabaya ka! Agad kong nilapitan si Marie, "Hey! Wake up!" saad ko habang kinarga siya nung isang lalaki na tumulong sa amin. Natigil ako ng makita kong may umiilaw sa likod niya. "Wait!" pigil ko sa lalaki.
"Kailangan niya nang madala sa ospital." Kontra nito sa akin pero di ko siya pinansin at kinuha ang umiilaw na bagay. "Tracker." Bulong ko. Matagal na nilang alam kung nasaan si Marie at inantay lang nila na makita niya ako. Kinapkapan ko pa siya at nakita ang isang ballpen sa bulsa ng suot niyang long sleeve. Nang makuha ko na ito ay pinadiretso ko na agad sila sa ospital.
I was gasping. Naririnig ko si Anton sa background but I can't answer him. Not when I'm having this weird flashbacks. Damn it! Kelan ba ito nangyari? Bakit hindi ko matandaan? Alam ko putol putol yun. Something doesn't make sense. Pasakay na ako ng kotse nun. Did I had an accident? I do remember waking up in a hospital.
I gripped the bed. My teeth gritting. Masakit ang ulo ko pero panay parin ang balik ng unfamiliar memories. Suddenly, the scenery changed.
May biglang pumasok sa kwarto. Si Dr. Santiago, ang nagsisilbing doctor ng B-inc. na siya ring taga gawa ng mga antidote at liquified kill chip namin dito, "How are you feeling?" tanong niya sa akin. Nagkibit balikat lang ako at ngayon ko lang napansin ang kamay ko na nakaposas sa gilid ng kama, "What the actual fuck?"
"They need to do that. Masyado kang madulas Andromeda." I laughed humourlessly. "You're one of the people who knows everyone in bulletproof inc. right?" tinitigan niya naman ako ng matagal bago tumango. May kinuha siyang bote sa isang parang refrigerator na transparent ang pinto na siyang pinaglalagyan namin ng mga gamot at kinuha ang isang syringe. "You know who I really am. Right?" tanong ko sa kanya. Natigilan naman siya bago tumawa, "Saan ka ba galing ha?" tanong niya sa akin.
"Damn it! Answer me!" sigaw ko. Padabog niyang binaba ang syringe at hinarap ako pero hindi siya nagsalita. "The day when we brought Lucy to you. You told me, you can see who I really am. Hindi yun ang tinutukoy mo am I right? Iba ang ibig mong sabihin na totoong ako."
Umiling naman siya at ngumisi, "I have to tell..." Kumunot ang noo ko. "Tell her what? What!?" sigaw ko pero hindi niya ako pinansin at kinuha niya lang ang cellphone niya mula sa bulsa ng puting coat niya. Ilang Segundo bago siya lumayo sa akin at nagsimulang kausapin ang nasa kabilang linya.
"Should I use the mind-machine?" rinig kong tanong niya. Nanlaki ang mga mata ko at pilit kumakawala sa pagkakaposas ko. Ano bang tinatago nila? Bakit gusto nilang makalimutan ko ang kung ano mang gusto nilang kalimutan ko?
Bumalik si Dr. Santiago sa akin at pinosasan ang isa ko pang kamay. "What are you hiding huh? Bakit gusto niyo akong gamitan ng mind-machine?" pero hindi niya ako sinagot. Instead tinurukan niya ako ng kung ano sa paa ko. Di rin nagtagal ay naramdaman ko na ang pamamanhid ng paa ko. Wala na akong maramdaman sa paa ko ng paluin niya ito at tusok tusukin.
Hindi ko na rin magalaw ang kamay ko kaya't hindi ako maka-angal, "Sorry Andromeda. Kung hindi ka lang sana naging madaldal hindi ko gagawin to." Kinabit niya yung chord ng mind-machine sa ulo ko at may tinusok siya sa leeg ko. Di rin nagtagal ay may kung anong masakit sa ulo kaya't humiyaw ako ng humiyaw sa sobrang sakit. Nagsasalita siya pero hindi ako makapagfocus. Ang gusto ko lang ay tigilan nila ang kung anong ginagawa nila sa ulo ko pero hindi ko naman maigalaw ang braso ko at mga paa.
"You'll temporary forget this. Although, ang temporary ay mahabang panahon rin." Yun lang ang pumasok sa tenga ko sa lahat ng pinagsasabi niya at nilamon na ako ng dilim.
I opened my eyes and I saw Carlos, Ales and Anton looking at me worriedly. My breathing was uneven. I'm not mad, no far from it. I was fucking furious.
"They erased a part of my memory. They fucking used a mind-machine on me." I said and their jaw drop.
Tumayo ako bago pinagtatapon ang kung anong makita ko. "Sinadya nilang patayin ang mama ko! I remember it all now! They poisoned my mother and erased my memory when I was starting to learn about it!" I was panting after I was done.
Tinitigan ko silang lahat and judging their expressions they knew what I'm about to do.
"They kidnapped my daughter, murdered my mother and sister then prevented me from getting justice." I said while shaking my head. "I"ll kill them. I'll kill them all."
And that I will. Even if it means I'll be killing Jake too. No one can stop me, no one.