Part 20
Unicode...
"မင်းဟာမ နန်းသျှစ်ဝေလွန်း မဟုတ်ဘူး.."
ဖြောင်း !
လေပေါ်မြောက်တက်သွားသော ဟံသာဦး လက်ဖဝါးတွေက ကြမ်းတမ်းစွာပင် နွေဦးရဲ့ ပါးပြင်ပေါ် ဖြတ်ပြေးသွားလေသည်...။
"ပါးစပ်ပိတ်..."
"ငါက ဘာလို့ ပိတ်ရမှာလဲ..."
"ပိတ်လို့ ပြောနေတယ်လေ..."
"ဟံသာဦး ငါပြောပြီးသားဆိုပေမဲ့ ထပ်ပြောမယ်... ငါမင်းကို သိပ်သနားတာဘဲ..."
ဟံသာဦး မျက်ခုံးတွေကို စုကြုတ်လိုက်စဉ်မှာဘဲ လူက နောက်ထပ် ထပ်၍ မလှုပ်နိုင်အောင်ကိုဘဲ တအားမူးလာပြီမို့ အိပ်ယာပေါ်ကျောပြန်ချလိုက်မိသည်။
"မင်း မကောင်းတဲ့အကောင်... မင်းကို မုန်းတယ်... "
ဟံသာဦးကိုယ်ပေါ်၌ နေရာယူလျှက်ပင် ရင်ဘက်ပေါ် ကိုယ်ကို မှောက်ချရင်း တအင့်အင့် ရှိုက်ငို မိသည်..။လက်ဖဝါး သေးသေးလေးတို့ကလည်း ရင်ဘက်အား အဆက်မပျက် ခပ်နာနာကလေး ထုနှက်လို့....
"ပင်ပန်းနေပြီ တော်တော့..."
ခါးမှ သိုင်းဖတ်လာသည့် ဟံသာဦး၏ လက်တွေက အနည်းငယ် နွေးထွေးနေပြန်သည်ကြောင့် နွေဦး ငိုနေရင်းမှ နှုတ်ခမ်းကလေးတွေ စုချွန်ခါ ...
" ငါ အဲ့မိန်းမ မဟုတ်ဘူး ငါ့ကို ထပ်မမှားနဲ့... "
လက်တွေကို ဖယ်ခွာပစ်ရင်း ဟံသာဦးကိုယ်ပေါ် ခွထိုင်ထားသော ဝတ်လစ်စလစ်နှင့် နွေဦးမှာ တစ်ခဏအတွင်း မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်..။ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှ တစ်စဆီ ပွကျဲနေသော အဝတ်တို့ကို လိုက်လံကောက်ခါ သူ့အနားမှနေခါ တရွေ့ရွေ့ပြန်ထွက်သွားချေပြီ..။
နွေဦး ပြန်ထွက်သွားမှ ဟံသာဦး သက်ပြင်းအား ခပ်ကျယ်ကျယ် ချပစ်လိုက်တော့သည်။ပြီးမှ သူ့လက်နှစ်ဖတ်ပေါ်နေရာယူနေသော ပတ်တီးတို့ကိုကြည့်ခါ စကားအချို့ကို ဆိုမိသည်..။
"မင်း ဘာရည်ရွယ်ချက်တွေနဲ့ ဒီလိုလုပ်ထားရတာလဲ...ဒါက မင်းရဲ့ စိတ်ရင်းအမှန်လား... ဒါမှမဟုတ် ဟန်ဆောင်နေတာလား.... "
ဟံသာဦး ပြန်တွေးကြည့်မိတော့ နွေဦး အိမ်ပြန်မလာသည့် ရက်တွေမှာ သူ့ခံစားချက်ပြင်းပြစွာ လိုက်ရှာခဲ့ရသေးသည်..။ အဆုံးသတ်မှာ နွေဦး ဆိုသော ကောင်လေးက သူမလိုမျိုး နှုတ်ဆက်ခြင်းမရှိဘဲ သူ့အနားမှ အဝေးဆုံးသို့ ထွက်ပြေးသွားသည် ဟူသော အတွေးနဲ့တင် စိတ်တွေ အလိုလို ခြောက်ခြားခဲ့ရသည် မဟုတ်ပါလား... ဘေးနားမှာ နွေဦး မရှိတော့ဘူးဆိုသော အသိနဲ့တင် တစ်ယောက်ထဲ လုံးပတ်ချာလည် တွေးပူရင်း အရက်တွေထဲ ခေါင်းနစ်ခဲ့ပြန်သည်..။
"မဟုတ်မှ လွဲရော.. ငါက အဲ့ကောင်လေးကို ဟား..မဖြစ်နိုင်လိုက်တာ... "
အခန်းတစ်ဖတ်မှာတော့ တအင့်အင့်နှင့် ကြိတ်ငိုခါ ခံစားချက်တွေ ဖွင့်ထုတ်နေသော နွေဦးသည် နန်းသျှစ်ဝေလွန်း နှင့်ပတ်သတ်လို့ ရင်ထဲမကောင်းတော့ပေ..။
ထိုနေ့ညက နွေဦးရဲ့ အိပ်မက်ထဲတွင် သူနှင့် အခြားကောင်လေးတစ်ယောက်ဟာ ညပွဲဈေးကြီးအတွင်း ပျော်ရွှင်စွာ လည်ပတ်လျှက်ရှိခဲ့သည်။
..........
မနက်မိုးလင်းကတည်းက အိမ်အောက်ထပ်မှာ ဆူညံနေသော အသံကြောင့် ဟန်သာဦး အိပ်ယာမှ နိုးထခဲ့ရသည်..။
အလုပ်ပိတ်ရက်ဖြစ်သည်ကြောင့်ရော ညက အရက်နာ ကျထားသည်ကြောင့်ရော လူက မနက်၉နာရီကျော်မှ ထခဲ့ရသည့်အဖြစ်...
အိပ်ချင်မူးတူးနှင့်ပင် မျက်နှာပင် မသစ်နိုင်ပါဘဲ အောက်ထပ်က ဆူညံခြင်းဆီ စိတ်က အလိုလို ရောက်နေသည်မို့ အပေါ်ထပ် ဝရံတာစတီးတန်းပေါ် လက်ထောက်တင်ခါ အိမ်အောက်ထပ်သို့ ငုံ့ကြည့်မိတော့...
တကုတ်ကုတ်နှင့် ညက သူဖွထားခဲ့သည့် ပစ္စည်းတွေအား သန့်ရှင်းရေးလုပ်နေသော နွေဦးမှာ ဆံပင်တွေကို အပေါ်တစ်လွှာကို ကြိုးနှင့်စီးနှောင်လို့ အရိုးရှင်းဆုံး အနေချောင်သည့် တီရှပ်အပွနှင့် ဘောင်းဘီတိုကိုပင် အပေါ်ထပ်မှနောက်တစ်ထပ် အပရွန်ပန်းနုရောင်လေးနှင့် ပိုလာဝက်ဝံဖြူလေးလို ဘာကောင်လေးမှန်းမသိပေ။
အခန်းစီးတွေအားလုံး ဖြုတ်ချထားလို့ နေရောင်က အခန်းပတ်လည်တွင် တည်ရှိနေပြီး အိမ်အလယ်ဗဟိုက နွေဦးအား ခစားနေသယောင်ရှိသည်..။
ဟံသာဦး ကြည့်နေသည့် မြင်ကွင်းလေးမှာ ထိုအလှလေးက ဟိုပြေးလိုက် ဒီပြေးလိုက်နဲ့ လှုပ်ရှားသက်ဝင်နေချိန် ဟံသာဦးတယောက်သာ ကျောက်ရုပ်ကြီးပမာ ငြိမ်သက်လို့...
"အဟွတ်.."
တံတွေးမြိုချချိန် တံတွေးသီးသွားသည်ကြောင့် ချောင်းသီးမိရာ နွေဦးက အသံလာရာသို့ မော့ကြည့်မိသည်..။
နွေဦး မျက်နှာက ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလိုမျိုး ဟံသာဦးအား လှမ်းကြည့်ခါပင် "နိုးရင်လည်း ဆင်းခဲ့တော့ မနက်စာပြင်ထားတယ် " ဆိုသည့် စကားစုလေးအား ပြန်ပြောရင်း သူ့အလုပ် သူပြန်လုပ်နေသည်..။
အလိုလို မျက်မှောင်ကြုတ်သွားရသော ဟံသာဦးမှာ သူ့အား အရေးတစ်ယူ မရှိလှသည်ကြောင့် အခန်းထဲ ပြန်ဝင်ခါ အိပ်ယာပေါ် ပြန်လှဲမိသည်..။
"ကျစ်...ဘာလို့ သူ့အကြည့်တွေက ပုံမှန်ထက် အေးစက်နေရတာလဲ..."
အိပ်ယာထက် တစ်ပတ်လူးလိမ့်ရင်း တစ်ကိုယ်တော် မကြေနပ်ပွဲ အစီစဉ်အား စီစဉ်ကျင်းပလို့..
ဘုတ် ! ခနဲမည်အောင် ကုတင်ပေါ်မှ ပြုတ်ကျသွားသော ဟံသာဦးသည် အကျမသေးလှပေ... ခါးစောင်းနာသွားသည်မို့ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှ ခပ်ဖြေးဖြေးပြန်ထရင်း ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ရတော့သည်..။ သူ့အဖြစ်ကို သူလည်း ပြန်တွေးခါ ရှက်လှပြီမို့ မျက်နှာတွေပင် ရဲလှပြီ။
ရေချိုးပြီးတာနှင့် မနက်စာစားရန် အောက်ထပ်သို့ဆင်းလာတော့ နွေဦး ခင်မျာ တောင်ပြေး မြောက်ပြေး အလုပ်တွေ ယခုထိမပြီးမြောက်သေးပေ..
ဟံသာဦး မျက်ခုံးတွေ ကြုတ်ရင်း နွေဦးအား လှမ်းခေါ်လိုက်သည်..။
"နွေဦး.."
"အင်း ပြောလေ.." ဆိုပြီး လှည့်ကြည့်လာတဲ့ နွေဦးက သူ့အနား ခပ်ဝေးဝေးမှ ရပ်ခါ ဆိုလာသည်..။
ထိုအခါ ဟံသာဦးက သူ့လက်တွေထုတ်ပြခါ ဆေးလိမ်းပေးရန် ဆိုလာသည်ကြောင့် နွေဦး ခေါင်းကိုညှိမ့်ပြရင်း ခဏစောင့်နေပေးရန် ပြောကြားလာသည်..။ ပြီးတော့ အကောင်ပေါက်က ဘေစင်မှာ လက်သွားဆေးပြီး သူ့ဆီ ဆေးထုတ်နှက့်အတူ ပြန်လာသည်..။
ဒါကို တစ်ဆုံးလိုက်ကြည့်နေသော ဟံသာဦးက ယခုထိ နွေဦးအား အလိုမကျသေးပေ.. သက်ပြင်းကိုလည်း ခဏ ခဏချလို့...
"လက်တွေ ထုပ်ပေး.." ဟုဆိုလာသည့် အေးတိအေးစက်အသံပိုင်ရှင် နွေဦးက ဗီတာဒိုင်းအား ဂွမ်းစ၌ ဆွတ်ခါ ပြောနေေသာကြောင့် ဟံသာဦး လက်တွေကို အလိုတူစွာ ကမ်းပေးလိုက်မိသည်။
"အင့်..."
"စပ်မယ်နော်.. "
"ရတယ် ကိစ္စမရှိဘူး.." ဟုဆိုလိုက်သော်ညားလည်း ဆေးရဲ့အစွမ်းက တကယ်စပ်လှသည်မို့ အသံထွက်ခါ ယောင်မိသည်..။ ယောင်သွားသော သူ့ရဲ့ပါးစပ်ကိုလည်း သွားဖြင့်ဖိကိုက်ရင်း ထိန်းထားရသည်..။ ဒါကို သိသော နွေဦးက နှုတ်ခမ်းတွေ စုချွန်ခါ လေအေးအေးဖြင့် မှုတ်ပေးတော့ စောနကလောက်အထိ မစပ်တော့ပေ..။
တကယ်ပင် တော်သေးသည်..။
နေရာယူထားသော နှဖူးစပ်က ချွေးစလေးတို့က နေရောင်အောက် တလဲ့လဲ့နှင့် စိတ်အမှန်သာဆိုရင် ကိုယ်တိုင် ကိုယ်ချ ဖိသုတ်လိုက်ပေးချင်ပေမဲ့ သူနှင့်ကိုယ့်ကြားက စည်းတွေက ကောင်းသောရလဒ်တွေမှမဟုတ်ခဲ့ဘဲလေ...
သူတို့မိသားစုကို ပျိုကွဲသွားအောင် လုပ်ခဲ့တဲ့သူဟာ ကိုယ်ပါလို့ ပြောလိုက်ရင် သေချာပေါက် မျက်စိရှေ့က ဒီကလေး ဘယ်လိုပုံစံဖြစ်သွားလိမ့်မလဲ...
ဟုတ်တာပေါ့ သူ ဒီမိသားစုထံချည်းကပ်ခဲ့တာ သူတို့မိသားစု ပြိုကွဲသွားဖို့ဘဲ သေပြီးနာကျင်ရသည်ထက် အသက်ရှင်လျှက် နာကျင်ရသည်က ပို၍ ဆိုးကြောင်း သက်သေပြချင်လို့ နွေဦး မိဘတွေကြားထဲ တတိယလူ အပိုထည့်ပေးလိုက်ခါ အိမ်ထောင်စုကို ဖရိုဖရဲဖြစ်အောင် လုပ်ပစ်ခဲ့လေသည်..။
ထို့နောက် ဆေးပတ်တီး ပတ်ပေးခါ ဆေးတွေအား နေရာတစ်ကျ ပြန်သိမ်းနေသော နွေဦးက ထိုင်ရာမှထ လာသည်မို့ ဟံသာဦး အတွေးစတို့ ပြောက်သွားရသည်..။ ကလေးငယ်ကတော့ သူ့အလုပ်လုပ်နေသော နေရာသို့ ပြန်သွားလေပြီ.။
ဒါကို အစအဆုံးလိုက်ကြည့်နေသော ဟံသာဦးက တကယ်ကို အလိုမကျတော့ပေ...မနက်စာဝိုင်းသို့ ပြောင်းထိုင်ခါ အလုပ်တွေ တစ်ခုပြီးတစ်ခု လုပ်နေသော နွေဦးကိုသာ လိုက်ကြည့်နေမိပါသည်.။
ငါတို့အတိတ်တွေက မလှပခဲ့တော့ မင်းနဲ့ငါ့ရဲ့ဆက်ဆံရေးက အဆိပ် အကြွင်းလိုဘဲ... ငါဘယ်လိုမျိုး မင်းကို ရှင်သန်ခွင့်ပေးရမလဲ...
.........
Zawgyi....
Part 20
"မင္းဟာမ နန္းသွ်စ္ေဝလြန္း မဟုတ္ဘူး.."
ေျဖာင္း !
ေလေပၚေျမာက္တက္သြားေသာ ဟံသာဦး လက္ဖဝါးေတြက ၾကမ္းတမ္းစြာပင္ ႏြေဦးရဲ႕ ပါးျပင္ေပၚ ျဖတ္ေျပးသြားေလသည္...။
"ပါးစပ္ပိတ္..."
"ငါက ဘာလို႔ ပိတ္ရမွာလဲ..."
"ပိတ္လို႔ ေျပာေနတယ္ေလ..."
"ဟံသာဦး ငါေျပာၿပီးသားဆိုေပမဲ့ ထပ္ေျပာမယ္... ငါမင္းကို သိပ္သနားတာဘဲ..."
ဟံသာဦး မ်က္ခုံးေတြကို စုၾကဳတ္လိုက္စဥ္မွာဘဲ လူက ေနာက္ထပ္ ထပ္၍ မလႈပ္နိုင္ေအာင္ကိုဘဲ တအားမူးလာၿပီမို႔ အိပ္ယာေပၚေက်ာျပန္ခ်လိဳက္မိသည္။
"မင္း မေကာင္းတဲ့အေကာင္... မင္းကို မုန္းတယ္... "
ဟံသာဦးကိုယ္ေပၚ၌ ေနရာယူလွ်က္ပင္ ရင္ဘက္ေပၚ ကိုယ္ကို ေမွာက္ခ်ရင္း တအင့္အင့္ ရွိုက္ငို မိသည္..။လက္ဖဝါး ေသးေသးေလးတို႔ကလည္း ရင္ဘက္အား အဆက္မပ်က္ ခပ္နာနာကေလး ထုႏွက္လို႔....
"ပင္ပန္းေနၿပီ ေတာ္ေတာ့..."
ခါးမွ သိုင္းဖတ္လာသည့္ ဟံသာဦး၏ လက္ေတြက အနည္းငယ္ ႏြေးေထြးေနျပန္သည္ေၾကာင့္ ႏြေဦး ငိုေနရင္းမွ ႏႈတ္ခမ္းကေလးေတြ စုခြၽန္ခါ ...
" ငါ အဲ့မိန္းမ မဟုတ္ဘူး ငါ့ကို ထပ္မမွားနဲ႕... "
လက္ေတြကို ဖယ္ခြာပစ္ရင္း ဟံသာဦးကိုယ္ေပၚ ခြထိုင္ထားေသာ ဝတ္လစ္စလစ္ႏွင့္ ႏြေဦးမွာ တစ္ခဏအတြင္း မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္..။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွ တစ္စဆီ ပြက်ဲေနေသာ အဝတ္တို႔ကို လိုက္လံေကာက္ခါ သူ႕အနားမွေနခါ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ျပန္ထြက္သြားေခ်ၿပီ..။
ႏြေဦး ျပန္ထြက္သြားမွ ဟံသာဦး သက္ျပင္းအား ခပ္က်ယ္က်ယ္ ခ်ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ၿပီးမွ သူ႕လက္ႏွစ္ဖတ္ေပၚေနရာယူေနေသာ ပတ္တီးတို႔ကိုၾကည့္ခါ စကားအခ်ိဳ႕ကို ဆိုမိသည္..။
"မင္း ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြနဲ႕ ဒီလိုလုပ္ထားရတာလဲ...ဒါက မင္းရဲ႕ စိတ္ရင္းအမွန္လား... ဒါမွမဟုတ္ ဟန္ေဆာင္ေနတာလား.... "
ဟံသာဦး ျပန္ေတြးၾကည့္မိေတာ့ ႏြေဦး အိမ္ျပန္မလာသည့္ ရက္ေတြမွာ သူ႕ခံစားခ်က္ျပင္းျပစြာ လိုက္ရွာခဲ့ရေသးသည္..။ အဆုံးသတ္မွာ ႏြေဦး ဆိုေသာ ေကာင္ေလးက သူမလိုမ်ိဳး ႏႈတ္ဆက္ျခင္းမရွိဘဲ သူ႕အနားမွ အေဝးဆုံးသို႔ ထြက္ေျပးသြားသည္ ဟူေသာ အေတြးနဲ႕တင္ စိတ္ေတြ အလိုလို ေျခာက္ျခားခဲ့ရသည္ မဟုတ္ပါလား... ေဘးနားမွာ ႏြေဦး မရွိေတာ့ဘူးဆိုေသာ အသိနဲ႕တင္ တစ္ေယာက္ထဲ လုံးပတ္ခ်ာလည္ ေတြးပူရင္း အရက္ေတြထဲ ေခါင္းနစ္ခဲ့ျပန္သည္..။
"မဟုတ္မွ လြဲေရာ.. ငါက အဲ့ေကာင္ေလးကို ဟား..မျဖစ္နိုင္လိုက္တာ... "
အခန္းတစ္ဖတ္မွာေတာ့ တအင့္အင့္ႏွင့္ ႀကိတ္ငိုခါ ခံစားခ်က္ေတြ ဖြင့္ထုတ္ေနေသာ ႏြေဦးသည္ နန္းသွ်စ္ေဝလြန္း ႏွင့္ပတ္သတ္လို႔ ရင္ထဲမေကာင္းေတာ့ေပ..။
ထိုေန႕ညက ႏြေဦးရဲ႕ အိပ္မက္ထဲတြင္ သူႏွင့္ အျခားေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ ညပြဲေဈးႀကီးအတြင္း ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ လည္ပတ္လွ်က္ရွိခဲ့သည္။
..........
မနက္မိုးလင္းကတည္းက အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ ဆူညံေနေသာ အသံေၾကာင့္ ဟန္သာဦး အိပ္ယာမွ နိုးထခဲ့ရသည္..။
အလုပ္ပိတ္ရက္ျဖစ္သည္ေၾကာင့္ေရာ ညက အရက္နာ က်ထားသည္ေၾကာင့္ေရာ လူက မနက္၉နာရီေက်ာ္မွ ထခဲ့ရသည့္အျဖစ္...
အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ပင္ မ်က္ႏွာပင္ မသစ္နိုင္ပါဘဲ ေအာက္ထပ္က ဆူညံျခင္းဆီ စိတ္က အလိုလို ေရာက္ေနသည္မို႔ အေပၚထပ္ ဝရံတာစတီးတန္းေပၚ လက္ေထာက္တင္ခါ အိမ္ေအာက္ထပ္သို႔ ငုံ႕ၾကည့္မိေတာ့...
တကုတ္ကုတ္ႏွင့္ ညက သူဖြထားခဲ့သည့္ ပစၥည္းေတြအား သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ေနေသာ ႏြေဦးမွာ ဆံပင္ေတြကို အေပၚတစ္လႊာကို ႀကိဳးႏွင့္စီးႏွောင္လို႔ အရိုးရွင္းဆုံး အေနေခ်ာင္သည့္ တီရွပ္အပြႏွင့္ ေဘာင္းဘီတိုကိုပင္ အေပၚထပ္မွေနာက္တစ္ထပ္ အပ႐ြန္ပန္းႏုေရာင္ေလးႏွင့္ ပိုလာဝက္ဝံျဖဴေလးလို ဘာေကာင္ေလးမွန္းမသိေပ။
အခန္းစီးေတြအားလုံး ျဖဳတ္ခ်ထားလို႔ ေနေရာင္က အခန္းပတ္လည္တြင္ တည္ရွိေနၿပီး အိမ္အလယ္ဗဟိုက ႏြေဦးအား ခစားေနသေယာင္ရွိသည္..။
ဟံသာဦး ၾကည့္ေနသည့္ ျမင္ကြင္းေလးမွာ ထိုအလွေလးက ဟိုေျပးလိုက္ ဒီေျပးလိုက္နဲ႕ လႈပ္ရွားသက္ဝင္ေနခ်ိန္ ဟံသာဦးတေယာက္သာ ေက်ာက္႐ုပ္ႀကီးပမာ ၿငိမ္သက္လို႔...
"အဟြတ္.."
တံေတြးၿမိဳခ်ခ်ိန္ တံေတြးသီးသြားသည္ေၾကာင့္ ေခ်ာင္းသီးမိရာ ႏြေဦးက အသံလာရာသို႔ ေမာ့ၾကည့္မိသည္..။
ႏြေဦး မ်က္ႏွာက ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလိုမ်ိဳး ဟံသာဦးအား လွမ္းၾကည့္ခါပင္ "နိုးရင္လည္း ဆင္းခဲ့ေတာ့ မနက္စာျပင္ထားတယ္ " ဆိုသည့္ စကားစုေလးအား ျပန္ေျပာရင္း သူ႕အလုပ္ သူျပန္လုပ္ေနသည္..။
အလိုလို မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားရေသာ ဟံသာဦးမွာ သူ႕အား အေရးတစ္ယူ မရွိလွသည္ေၾကာင့္ အခန္းထဲ ျပန္ဝင္ခါ အိပ္ယာေပၚ ျပန္လွဲမိသည္..။
"က်စ္...ဘာလို႔ သူ႕အၾကည့္ေတြက ပုံမွန္ထက္ ေအးစက္ေနရတာလဲ..."
အိပ္ယာထက္ တစ္ပတ္လူးလိမ့္ရင္း တစ္ကိုယ္ေတာ္ မေၾကနပ္ပြဲ အစီစဥ္အား စီစဥ္က်င္းပလို႔..
ဘုတ္ ! ခနဲမည္ေအာင္ ကုတင္ေပၚမွ ျပဳတ္က်သြားေသာ ဟံသာဦးသည္ အက်မေသးလွေပ... ခါးေစာင္းနာသြားသည္မို႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွ ခပ္ေျဖးေျဖးျပန္ထရင္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္ရေတာ့သည္..။ သူ႕အျဖစ္ကို သူလည္း ျပန္ေတြးခါ ရွက္လွၿပီမို႔ မ်က္ႏွာေတြပင္ ရဲလွၿပီ။
ေရခ်ိဳးၿပီးတာႏွင့္ မနက္စာစားရန္ ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းလာေတာ့ ႏြေဦး ခင္မ်ာ ေတာင္ေျပး ေျမာက္ေျပး အလုပ္ေတြ ယခုထိမၿပီးေျမာက္ေသးေပ..
ဟံသာဦး မ်က္ခုံးေတြ ၾကဳတ္ရင္း ႏြေဦးအား လွမ္းေခၚလိုက္သည္..။
"ႏြေဦး.."
"အင္း ေျပာေလ.." ဆိုၿပီး လွည့္ၾကည့္လာတဲ့ ႏြေဦးက သူ႕အနား ခပ္ေဝးေဝးမွ ရပ္ခါ ဆိုလာသည္..။
ထိုအခါ ဟံသာဦးက သူ႕လက္ေတြထုတ္ျပခါ ေဆးလိမ္းေပးရန္ ဆိုလာသည္ေၾကာင့္ ႏြေဦး ေခါင္းကိုညွိမ့္ျပရင္း ခဏေစာင့္ေနေပးရန္ ေျပာၾကားလာသည္..။ ၿပီးေတာ့ အေကာင္ေပါက္က ေဘစင္မွာ လက္သြားေဆးၿပီး သူ႕ဆီ ေဆးထုတ္ႏွက့္အတူ ျပန္လာသည္..။
ဒါကို တစ္ဆုံးလိုက္ၾကည့္ေနေသာ ဟံသာဦးက ယခုထိ ႏြေဦးအား အလိုမက်ေသးေပ.. သက္ျပင္းကိုလည္း ခဏ ခဏခ်လိဳ႕...
"လက္ေတြ ထုပ္ေပး.." ဟုဆိုလာသည့္ ေအးတိေအးစက္အသံပိုင္ရွင္ ႏြေဦးက ဗီတာဒိုင္းအား ဂြမ္းစ၌ ဆြတ္ခါ ေျပာေနေသာေၾကာင့္ ဟံသာဦး လက္ေတြကို အလိုတူစြာ ကမ္းေပးလိုက္မိသည္။
"အင့္..."
"စပ္မယ္ေနာ္.. "
"ရတယ္ ကိစၥမရွိဘူး.." ဟုဆိုလိုက္ေသာ္ညားလည္း ေဆးရဲ႕အစြမ္းက တကယ္စပ္လွသည္မို႔ အသံထြက္ခါ ေယာင္မိသည္..။ ေယာင္သြားေသာ သူ႕ရဲ႕ပါးစပ္ကိုလည္း သြားျဖင့္ဖိကိုက္ရင္း ထိန္းထားရသည္..။ ဒါကို သိေသာ ႏြေဦးက ႏႈတ္ခမ္းေတြ စုခြၽန္ခါ ေလေအးေအးျဖင့္ မႈတ္ေပးေတာ့ ေစာနကေလာက္အထိ မစပ္ေတာ့ေပ..။
တကယ္ပင္ ေတာ္ေသးသည္..။
ေနရာယူထားေသာ ႏွဖူးစပ္က ေခြၽးစေလးတို႔က ေနေရာင္ေအာက္ တလဲ့လဲ့ႏွင့္ စိတ္အမွန္သာဆိုရင္ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္ခ် ဖိသုတ္လိုက္ေပးခ်င္ေပမဲ့ သူႏွင့္ကိုယ့္ၾကားက စည္းေတြက ေကာင္းေသာရလဒ္ေတြမွမဟုတ္ခဲ့ဘဲေလ...
သူတို႔မိသားစုကို ပ်ိဳကြဲသြားေအာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့သူဟာ ကိုယ္ပါလို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ေသခ်ာေပါက္ မ်က္စိေရွ႕က ဒီကေလး ဘယ္လိုပုံစံျဖစ္သြားလိမ့္မလဲ...
ဟုတ္တာေပါ့ သူ ဒီမိသားစုထံခ်ည္းကပ္ခဲ့တာ သူတို႔မိသားစု ၿပိဳကြဲသြားဖို႔ဘဲ ေသၿပီးနာက်င္ရသည္ထက္ အသက္ရွင္လွ်က္ နာက်င္ရသည္က ပို၍ ဆိုးေၾကာင္း သက္ေသျပခ်င္လို႔ ႏြေဦး မိဘေတြၾကားထဲ တတိယလူ အပိုထည့္ေပးလိုက္ခါ အိမ္ေထာင္စုကို ဖရိုဖရဲျဖစ္ေအာင္ လုပ္ပစ္ခဲ့ေလသည္..။
ထို႔ေနာက္ ေဆးပတ္တီး ပတ္ေပးခါ ေဆးေတြအား ေနရာတစ္က် ျပန္သိမ္းေနေသာ ႏြေဦးက ထိုင္ရာမွထ လာသည္မို႔ ဟံသာဦး အေတြးစတို႔ ေျပာက္သြားရသည္..။ ကေလးငယ္ကေတာ့ သူ႕အလုပ္လုပ္ေနေသာ ေနရာသို႔ ျပန္သြားေလၿပီ.။
ဒါကို အစအဆုံးလိုက္ၾကည့္ေနေသာ ဟံသာဦးက တကယ္ကို အလိုမက်ေတာ့ေပ...မနက္စာဝိုင္းသို႔ ေျပာင္းထိုင္ခါ အလုပ္ေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု လုပ္ေနေသာ ႏြေဦးကိုသာ လိုက္ၾကည့္ေနမိပါသည္.။
ငါတို႔အတိတ္ေတြက မလွပခဲ့ေတာ့ မင္းနဲ႕ငါ့ရဲ႕ဆက္ဆံေရးက အဆိပ္ အႂကြင္းလိုဘဲ... ငါဘယ္လိုမ်ိဳး မင္းကို ရွင္သန္ခြင့္ေပးရမလဲ...
.........