Part 19
Unicide...
"ကိုကို..."
ခပ်ချွဲချွဲအသံလေးနဲ့ လက်မောင်းတစ်ဖတ်အား သူ့မပါးလေးအပ်ခါ ကြောင်လေးလိုချွဲနေသော ကျွန်တော်သိပ်ချစ်ရတဲ့ ရည်းစားဦးလေး...
"ဗျာ..." ဟုဆိုခါ ဟံသာဦး သံရှည်ဆွဲမိသည်..။
"ဒီနှစ်ကျောင်းပြန်တက်ရမယ်မှလား.. "
"အင်းလေ.."
"ကိုကို ဂတိပေး..နောက်တစ်ခါရန်မဖြစ်ရဘူးနော်..."
သူမကစိုးရိမ်တကြီးနဲ့ သတိပေးလာပုံထောက် ဟံသာဦးသူ့အမှားသူသိသလိုမျိုး အပြုံးလေးနဲ့ သူ့လက်မောင်းအားမှီတင်းနေသော ချစ်ရသူအား စောင်းငဲ့ကြည့်လိုက်တော့ ဆူပုတ်ပုတ်မျက်နှာထားလေးနဲ့ သူမ...
"အင်းပါ..ကိုယ်နောက်တစ်ခါရန်မဖြစ်တော့ပါဘူး" ဆိုသော ဂတိအား သူမလေးကြားအောင် ပြန်ဖြေမိသည်...။
တကယ်က ၁၀တန်းတုန်းကလွန်းလွန်းကို လာကြောင်တဲ့ကောင်ကြောင့် ဟံသာဦး နဲ့ရန်ဖြစ်ခဲ့ရာမှ တစ်ဖတ်လူ ဆေးရုံတင်လိုက်ရသည်အထိ လူရိုက်မှုအထိကျူးလွန်ခဲ့ပြီး ကျောင်းလေးနှစ်နားခဲ့ရသည်...။အခု လေးနှစ်ကလည်း ပြည့်ခါနီးပြီ.. ကျောင်းလည်း ပြန်တက်ရတော့မည် အဲ့တာကြောင့်ဘဲ လွန်းလွန်း သူ့ကို စိတ်မချ ဖြစ်နေတာပါ..
"လွန်းလွန်း..."
"ပြော..."
"လွန်းလွန်း တက္ကသိုလ်ဆက်တက်ပါ ကိုယ့်ကိုစောင့်မနေနဲ့ လွန်းလွန်း ပညာရေး ကိုယ့်ကြောင့်နဲ့ နှောင့်နှေးတယ်.."
"ကျစ်...ကိုကို.. လွန်းလွန်း ဘယ်နှခါပြောရမလဲ ကိုကိုနဲ့ဘဲကျောင်းဆက်တက်ချင်တာပါလို့ဆို အခု တစ်နှစ်ဘဲ စောင့်ရတော့မှာလေ.. "
ဟံသာဦးသည် နန်းသျှစ်ဝေလွန်းရဲ့ လက်ဖဝါးတွေကိုဆုတ်ကိုင်ရင်း..."ကျောင်းပြီးရင် ကိုယ်တို့လက်ထပ်ကြမယ်လေ နော်..."
"ကိုကို လွန်းက ကိုကို့ကို ချစ်ပါတယ် ဒါပေမဲ့ လွန်းကဆင်းရဲတယ်.. ကိုကို့မိဘတွေဆီမှာ လွန်း မျက်နှာမငယ်ချင်ဘူး ပြီးတော့ လွန်းရဲ့ အလုပ်တွေလည်း အောင်မြင်လုနီးပါဘဲ လွန်းကို အချိန်ပေးပါအုံး ကိုကိုရယ်.."
"လွန်းလွန်း..."
ဟံသာဦးက သဘောမကျစွာ သူမ နာမည်အား ခပ်ဖြေးဖြေး အော်ခေါ်လိုက်လျှင် လွန်းကလည်း ကိုကို ဟု ဟန့်တားသံနှင့် စကားပြန်ထောက်သည်..။
ထိုအခါမှ ဟံသာဦးက ခေါင်းညှိမ့်ခါ လွန်း ပုခုံးကို ဆုတ်ကိုင်လိုက်သည်။ လွန်းကလည်း ဟံသာဦး ရင်ခွင်ထဲ မှီဝင်လျှက် ညနေဆည်းဆာသည် လှပသော ရောင်စဉ်တို့နှင့် သူတို့နှစ်ယောက်အား ထောက်ပံ့ပေးလျှက်ရှိသည်...။
တစ်နေ့တော့ သူတို့နှစ်ယောက်ကြား ကံကြမ္မာဆိုးက ဝင်ရောက်လာခဲ့တော့သည်...။
လွန်းရဲ့ အလုပ်ချိန်အပြန်ကို ဟံသာဦး နေ့တိုင်း အချိန်မှီစွာ စောင့်ကြိုလျှက်ရှိသည်..။ ဒါပေမဲ့ ဒီနေ့တော့ ဟံသာဦး အိမ်မှာ နေမကောင်းလို့ အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည်ကြောင့် လွန်း အလုပ်ချိန်အပြန်ကို နောက်ကျမှ ရောက်ခဲ့ရသည်..။
"ကိုကို..."
ကားလမ်းတစ်ဖတ်မှ လက်ပြခေါ်နေသော လွန်းသည် ဟံသာဦးအလာကို စောင့်နေခဲ့ပုံရသည်..။ သူ့ကိုမြင်တော့ ပျော်သွားသည့်လွန်းက ထိုင်နေရာမှ ထခါ ကားလမ်းမတစ်ဖတ်က ဆိုင်ကယ်နှင့် ဟံသာဦးကို လက်ပြန်ပြပေးသည်... ဟံသာဦးကတော့ Helmet ကာထားသော ဦးထုပ်မှန်နောက်မှ ပြန်ပြုံးပြလို့...
ဘာလို့မှန်းမသိ လွန်းကို ဒီနေ့ကျမှ သူ သိပ်လွမ်းနေသလိုလိုရှိသည်..။ အိပ်မက်တွေလည်းမကောင်းတာမို့ စိတ်ထဲ တခုခုက ထင့်နေ၏။ ပြီးမှဘဲ လွန်းကို ဖတ်ခါ သူနေမကောင်းသည်ကို ပြောရင်း ဂရုစိုက်မှုတွေယူခါ အဝချွဲပစ်မည်ဟု စိတ်ထဲ၌သာ ကြွေးကြော်ထားမိသည်..။
ဟံသာဦး သူမဆီက ခဏတာ အကြည့်လွှဲခါ ကားအရှင်းကို စောင့်ရသည်မို့ ဆိုင်ကယ်ကို တစ်ဖတ်လမ်းက သူမဆီသို့ ဖြတ်ကူးမလာသေးဘဲ စောင့်နေတုန်းပင်ရှိသေး..
ထိုအချိန် ဒုန်း ဟူသော အသံက ပြင်းတာကြောင့် စိတ်ထဲ လူက မြောက်ကြွခါ အသံလာရာသို့ လျှင်မြန်စွာကြည့်မိတော့ ခွေခွေကလေး လဲနေသော ကားလမ်းမထက်က လွန်းဟာ လွန်းမှ ဟုတ်ပါရဲ့လား သွေးတွေနဲ့ ချင်းချင်းတောက်လို့လေ...။
ဟံသာဦး သူ့ခေါင်းပေါ်က Helmet ကို အဝေးသို့ချွတ်ပစ်ရင်း ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှအပြေးဆင်းလာခါ ကားတွေ တဝှီးဝှီးသွားနေတဲ့ လမ်းတွေကြားမှ သူမဆီအပြေးရောက်ချလာမိသည်..။
"လွန်း... လွန်း....ကိုကို့ကိုကြည့်ပါအုံး..."
ဘယ်လောက်ဘဲ အော်ခေါ်နေပါစေ မျက်လုံးပင်ပြန်၍ ပွင့်မလာသော လွန်းက မြေပြင်ပေါ်၌ အေးစက်စွာ လဲလျောင်းလို့...
"အား...လူတိုက်သွားပြီ..."
"ဟယ် တိုက်သွားပြီ..ကြည့်စမ်း.."
"ကောင်မလေးက ပွဲချင်းပြီးနဲ့တူပါရဲ့..."
"ကားမောင်းသမားကရော ဟိုမှာ ဟိုမှာ ဟား သူတို့လည်း အထိနာသွားပုံရတယ်... အကုန်လုံး ကားထဲမှာ သတိလစ်နေကျတယ်..."
စသည့် စကားသံတွေကြောင့် ဟံသာဦး မျက်ရည်စတွေနဲ့ ထိုကားအဖြူလေးထဲကြည့်မိတော့ လွန်းအား တိုက်မိပြီးမှ ကားကို တစ်ဖတ်သို့ ရှောင်လိုက်တာ ဓာတ်တိုင်ကို ပြန်၍ တိုက်မိသွားပုံရသည်... ကားကလည်း ဓာတ်တိုင်းထဲ ခေါင်းထိုးဝင်လို့ ရှေ့ခေါင်းတစ်ခုလုံး ဆုတ်ပြတ်သတ်သွား၏။
ကားပြူတင်းပေါက်မှ မှန်ကွဲများကြား သွေးအလူးလူးနဲ့ လဲနေသော ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ကောင်လေးဟာလည်း သတိမေ့နေပုံ သူ့မိဘတွေဟုထင်ရသည့် လူနှစ်ယောက်ကလည်း ရှေ့ခေါင်းခန်းထဲ သတိလက်လွတ်နဲ့ လဲနေကြသည်...။
ငါ မှတ်ထားမယ်... မင်းတို့တွေ အခုမသေသေးရင် နောင်တစ်ချိန် ငါ့လက်နဲ့သတ်ပစ်မယ်...။
တိုးတိုးတိတ်တိတ်ဆိုနေသော စကားသည် မည်သူမှ ကြားလိုက်မည့်ပုံမဟုတ်တာကြောင့် ဟံသာဦး သူမကိုဆွဲပွေ့ခါ ဆေးရုံပေါ်သို့ အငှါးကားနဲ့ မောင်းထွက်လာခဲ့လိုက်သည်..
သို့ပေမဲ့လည်း နန်းသျှစ်ဝေလွန်းကမူ လွန်ခဲ့တဲ့ နာရီတွေထဲက ထိုနေရာမှာတင် ပွဲချင်းပြီးဆုံးသွားခဲ့ရသည်ကို သိလိုက်ရသည်..။အမှန်ဆိုပေမဲ့လည်း ဟံသာဦး လက်မခံနိုင်ခဲ့ပေ...
ဆုံးရှုံးရမှာစိုးလို့တောင် တနေ့တနေ့ မျက်စိအောက်က အပျောက်မခံခဲ့သည့် ကလေးမက ဒီနေ့တော့ သူ့ဘဝထဲမှ မဆိုင်သည့်လူလိုမျိုး ထွက်ခွာသွားခဲ့ပြီလေ...။
ချစ်လွန်းလို့ အာခေါင်ထဲ ငုံထားမတပ် ချစ်ခဲ့ရတဲ့ ဟံသာဦးခင်မျာ ရက်ပေါင်းချီသည်အထိ စိတ်ကို အနားပေးခဲ့ရသည်...။ ဟံသာဦး မိဘတွေသည်လည်း ဒီကိစ္စနဲ့ပတ်သတ်လို့ ဘာသံမှမထွက်ခဲ့ပေမဲ့ သူတို့ကိုယ်တိုင် ဟံသာဦးကို မလိုချင်လို့ စွန့်ပစ်ခဲ့တာ မွေးကတည်းကပင်... မကောင်းတက်လို့သာ တိုက်အိမ်ကြီးထဲ ငွေတွေ ပုံထည့်ပေးရင်း ဝတ်ကျေတမ်းကျေပုံစံသာ ဆက်ဆံခဲ့သည်..။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ဒီကောင်လေးဟာ သူတို့ရဲ့သားအရင်းမှမဟုတ်ဘဲလေ....။
အစကတည်းက သူဠေးကြီးလင်မယားက ကလေးမရလို့ မိဘမဲ့ဂေဟာမှာ ဟံသာဦးကိုခေါ်ခါ တုန်တုန်နေအောင်ချစ်ပြီး မွေးစားခဲ့ပေမဲ့ တစ်နှစ်ကျော်အကြာမှာ သူတို့သူဠေးကြီး လင်မယားထံ ခက်ခက်ခဲခဲနဲ့ကလေးရလာသည်ကြောင့် အခုလို ဟံသာဦးကို အရေးမစိုက်တော့ဘဲ ကလေးထိန်းနှင့်အတူ အခြားတစ်နေရာသို့ စွန့်ပစ်ထားခဲ့သည်မှာ ဟံသာဦး အသက် ၇နှစ်အရွယ်ခန့်ကပင်ဖြစ်လေသည်။
အခက်အခဲပေါင်းများစွာကြားထဲမှနေခါ ဟံသာဦးတစ်ယောက်တည်း နာကျင်စွာနဲ့ ကြီးပြင်းလာခဲ့ရသည်မှာ ဧကန်ပင်..။ လှည့်ပင် မကြည့်ဘဲ တစ်နှစ်တစ်ခါ သုံးငွေသာ ဟံသာဦးလက်ထဲရောက်လာခဲ့ပေမဲ့ မွေးစားမိဘတွေကတော့ အရိပ်အယောင်တောင် လုံးလုံး ထွက်မပြခဲ့ကြချေ...။
ဒါကြောင့်လည်း လွန်းလွန်းအား လက်ထပ်ယူမည်ဟု ပြောခဲ့စဉ်က လွန်းလွန်း အတင်းငြင်းသောကြောင့် မည်သည့်စကားမှတောင် မထွက်လာဘဲ သူ့ဘက်ကသာ သူမဘဝ အောင်မြင်သည်အထိ ပေးစောင့်နေခဲ့သူဖြစ်၏။...
ဒီနှစ်တွေထဲ သူ့ရဲ့ အဖော်ဆိုလို့ လွန်းလွန်းသာ ရှိခဲ့သည်..။ လွန်းလွန်းတစ်မျက်နှာကြောင့်သာ သူအရာရာ သည်းခံထားခဲ့သမျှ ငြိမ်သက်နေတာ...ယခုတွင်တော့ ဟံသာဦး အညှိုးအတေးတွေက အထိန်းအကွတ်မဲ့စွာ ပြိုမည့်မိုးလို ဝုန်းဒိုင်းကျဲထွက်ကြလာတော့မည်...။
"တစ်မိသားစုလုံး ငါ့လက်က မလွတ်စေရဘူး. ဟားဟားဟား... "
"သခင်လေး...စိတ်ထိန်းပါအုံး..."
ညီသု့ရဲ့အသံကြောင့် ဟံသာဦး မျက်နှာကို ခပ်ပြုံးပြုံးသာ ဆက်၍ပြုံးထားရင်း ခေါင်းကိုတွင်တွင်ခါပစ်လိုက်သည်။
ညီသု့ ဆိုတာက ငယ်ငယ်ကတည်းက သူ့အား ဖေးဖေးမမနဲ့ စောင့်ရှောက်ခဲ့သည့် အိမ်ထိန်း လင်မယားရဲ့သား... သူ့ဘဝထဲတွင် သူငယ်ချင်းကောင်းဆိုလို့ ညီသု့သာရှိခဲ့သည်.. ။ ညီသု့ဟာလည်း သူ့အပေါ် အလွန်အမင်းကို ခင်တွယ်ခါ အားကိုးခဲ့ရသည့်အနေအထားတွင် ရှိခဲ့သည်မို့လား..
"ညီသု့ မင်း နုပါသေးတယ်ကွာ... မင်းမသိတာတွေ အများကြီးဘဲ... မင်းက ငါခိုင်းတာကိုသာလုပ်.. ဟုတ်ပြီလား..."
ထိုအခါ ညီသု့က လျော့ရဲရဲကျနေသော မျက်မှန်ကလေးကို ပြန်ပင့်တင်ရင်း ခေါင်းညှိမ့်အဖြေပြန်ပေးမိသည်။
"သခင်လေး ခိုင်းသမျှ ဘာမဆို ကျွန်တော် နာခံပါ့မယ်.. "
"ကောင်းတယ်.. ငါလိုချင်တာ ဒါဘဲ..."
ဟံသာဦး ကြိတ်ပြုံးခါ ထိုမိသားစုအား လက်စားချေရတော့မည့် အရသာကို သူသိပ်သုံးဆောင်ချင်နေပြီ....
နာကျင်မှုတစ်ခုမှာ လက်စားချေတာ မပါဘဲနဲ့တော့ ဘယ်လိုမှ အရာမမြောက်ဘူး
ရေတွေလား စီးဆင်းပါစေ ...
သူ့စီးဝင်ရမဲ့ နေရာရောက်သည်အထိ ...
တစ်ခါလောက် ရေစီးတွေနဲ့အတူ ကိုယ် မျောပစ်လိုက်မယ် ...
ပြီးရင်တော့ မင်းလိုချင်တဲ့ ကိုယ့်ပုံစံကို ကိုယ်ပြန်ဖန်တီးပေးမယ် ...
ကိုယ် ဂတိပေးတယ် ...
.........•••••••..........
Zawgyi....
"ကိုကို..."
ခပ္ခြၽဲခြၽဲအသံေလးနဲ႕ လက္ေမာင္းတစ္ဖတ္အား သူ႕မပါးေလးအပ္ခါ ေၾကာင္ေလးလိုခြၽဲေနေသာ ကြၽန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ရည္းစားဦးေလး...
"ဗ်ာ..." ဟုဆိုခါ ဟံသာဦး သံရွည္ဆြဲမိသည္..။
"ဒီႏွစ္ေက်ာင္းျပန္တက္ရမယ္မွလား.. "
"အင္းေလ.."
"ကိုကို ဂတိေပး..ေနာက္တစ္ခါရန္မျဖစ္ရဘူးေနာ္..."
သူမကစိုးရိမ္တႀကီးနဲ႕ သတိေပးလာပုံေထာက္ ဟံသာဦးသူ႕အမွားသူသိသလိုမ်ိဳး အၿပဳံးေလးနဲ႕ သူ႕လက္ေမာင္းအားမွီတင္းေနေသာ ခ်စ္ရသူအား ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆူပုတ္ပုတ္မ်က္ႏွာထားေလးနဲ႕ သူမ...
"အင္းပါ..ကိုယ္ေနာက္တစ္ခါရန္မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး" ဆိုေသာ ဂတိအား သူမေလးၾကားေအာင္ ျပန္ေျဖမိသည္...။
တကယ္က ၁၀တန္းတုန္းကလြန္းလြန္းကို လာေၾကာင္တဲ့ေကာင္ေၾကာင့္ ဟံသာဦး နဲ႕ရန္ျဖစ္ခဲ့ရာမွ တစ္ဖတ္လူ ေဆး႐ုံတင္လိုက္ရသည္အထိ လူရိုက္မႈအထိက်ဴးလြန္ခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းေလးႏွစ္နားခဲ့ရသည္...။အခု ေလးႏွစ္ကလည္း ျပည့္ခါနီးၿပီ.. ေက်ာင္းလည္း ျပန္တက္ရေတာ့မည္ အဲ့တာေၾကာင့္ဘဲ လြန္းလြန္း သူ႕ကို စိတ္မခ် ျဖစ္ေနတာပါ..
"လြန္းလြန္း..."
"ေျပာ..."
"လြန္းလြန္း တကၠသိုလ္ဆက္တက္ပါ ကိုယ့္ကိုေစာင့္မေနနဲ႕ လြန္းလြန္း ပညာေရး ကိုယ့္ေၾကာင့္နဲ႕ ႏွောင့္ႏွေးတယ္.."
"က်စ္...ကိုကို.. လြန္းလြန္း ဘယ္ႏွခါေျပာရမလဲ ကိုကိုနဲ႕ဘဲေက်ာင္းဆက္တက္ခ်င္တာပါလို႔ဆို အခု တစ္ႏွစ္ဘဲ ေစာင့္ရေတာ့မွာေလ.. "
ဟံသာဦးသည္ နန္းသွ်စ္ေဝလြန္းရဲ႕ လက္ဖဝါးေတြကိုဆုတ္ကိုင္ရင္း..."ေက်ာင္းၿပီးရင္ ကိုယ္တို႔လက္ထပ္ၾကမယ္ေလ ေနာ္..."
"ကိုကို လြန္းက ကိုကို႔ကို ခ်စ္ပါတယ္ ဒါေပမဲ့ လြန္းကဆင္းရဲတယ္.. ကိုကို႔မိဘေတြဆီမွာ လြန္း မ်က္ႏွာမငယ္ခ်င္ဘူး ၿပီးေတာ့ လြန္းရဲ႕ အလုပ္ေတြလည္း ေအာင္ျမင္လုနီးပါဘဲ လြန္းကို အခ်ိန္ေပးပါအုံး ကိုကိုရယ္.."
"လြန္းလြန္း..."
ဟံသာဦးက သေဘာမက်စြာ သူမ နာမည္အား ခပ္ေျဖးေျဖး ေအာ္ေခၚလိုက္လွ်င္ လြန္းကလည္း ကိုကို ဟု ဟန႔္တားသံႏွင့္ စကားျပန္ေထာက္သည္..။
ထိုအခါမွ ဟံသာဦးက ေခါင္းညွိမ့္ခါ လြန္း ပုခုံးကို ဆုတ္ကိုင္လိုက္သည္။ လြန္းကလည္း ဟံသာဦး ရင္ခြင္ထဲ မွီဝင္လွ်က္ ညေနဆည္းဆာသည္ လွပေသာ ေရာင္စဥ္တို႔ႏွင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အား ေထာက္ပံ့ေပးလွ်က္ရွိသည္...။
တစ္ေန႕ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား ကံၾကမၼာဆိုးက ဝင္ေရာက္လာခဲ့ေတာ့သည္...။
လြန္းရဲ႕ အလုပ္ခ်ိန္အျပန္ကို ဟံသာဦး ေန႕တိုင္း အခ်ိန္မွီစြာ ေစာင့္ႀကိဳလွ်က္ရွိသည္..။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႕ေတာ့ ဟံသာဦး အိမ္မွာ ေနမေကာင္းလို႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္ေၾကာင့္ လြန္း အလုပ္ခ်ိန္အျပန္ကို ေနာက္က်မွ ေရာက္ခဲ့ရသည္..။
"ကိုကို..."
ကားလမ္းတစ္ဖတ္မွ လက္ျပေခၚေနေသာ လြန္းသည္ ဟံသာဦးအလာကို ေစာင့္ေနခဲ့ပုံရသည္..။ သူ႕ကိုျမင္ေတာ့ ေပ်ာ္သြားသည့္လြန္းက ထိုင္ေနရာမွ ထခါ ကားလမ္းမတစ္ဖတ္က ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ ဟံသာဦးကို လက္ျပန္ျပေပးသည္... ဟံသာဦးကေတာ့ Helmet ကာထားေသာ ဦးထုပ္မွန္ေနာက္မွ ျပန္ၿပဳံးျပလို႔...
ဘာလို႔မွန္းမသိ လြန္းကို ဒီေန႕က်မွ သူ သိပ္လြမ္းေနသလိုလိုရွိသည္..။ အိပ္မက္ေတြလည္းမေကာင္းတာမို႔ စိတ္ထဲ တခုခုက ထင့္ေန၏။ ၿပီးမွဘဲ လြန္းကို ဖတ္ခါ သူေနမေကာင္းသည္ကို ေျပာရင္း ဂ႐ုစိုက္မႈေတြယူခါ အဝခြၽဲပစ္မည္ဟု စိတ္ထဲ၌သာ ေႂကြးေၾကာ္ထားမိသည္..။
ဟံသာဦး သူမဆီက ခဏတာ အၾကည့္လႊဲခါ ကားအရွင္းကို ေစာင့္ရသည္မို႔ ဆိုင္ကယ္ကို တစ္ဖတ္လမ္းက သူမဆီသို႔ ျဖတ္ကူးမလာေသးဘဲ ေစာင့္ေနတုန္းပင္ရွိေသး..
ထိုအခ်ိန္ ဒုန္း ဟူေသာ အသံက ျပင္းတာေၾကာင့္ စိတ္ထဲ လူက ေျမာက္ႂကြခါ အသံလာရာသို႔ လွ်င္ျမန္စြာၾကည့္မိေတာ့ ေခြေခြကေလး လဲေနေသာ ကားလမ္းမထက္က လြန္းဟာ လြန္းမွ ဟုတ္ပါရဲ႕လား ေသြးေတြနဲ႕ ခ်င္းခ်င္းေတာက္လို႔ေလ...။
ဟံသာဦး သူ႕ေခါင္းေပၚက Helmet ကို အေဝးသို႔ခြၽတ္ပစ္ရင္း ဆိုင္ကယ္ေပၚမွအေျပးဆင္းလာခါ ကားေတြ တဝွီးဝွီးသြားေနတဲ့ လမ္းေတြၾကားမွ သူမဆီအေျပးေရာက္ခ်လာမိသည္..။
"လြန္း... လြန္း....ကိုကို႔ကိုၾကည့္ပါအုံး..."
ဘယ္ေလာက္ဘဲ ေအာ္ေခၚေနပါေစ မ်က္လုံးပင္ျပန္၍ ပြင့္မလာေသာ လြန္းက ေျမျပင္ေပၚ၌ ေအးစက္စြာ လဲေလ်ာင္းလို႔...
"အား...လူတိုက္သြားၿပီ..."
"ဟယ္ တိုက္သြားၿပီ..ၾကည့္စမ္း.."
"ေကာင္မေလးက ပြဲခ်င္းၿပီးနဲ႕တူပါရဲ႕..."
"ကားေမာင္းသမားကေရာ ဟိုမွာ ဟိုမွာ ဟား သူတို႔လည္း အထိနာသြားပုံရတယ္... အကုန္လုံး ကားထဲမွာ သတိလစ္ေနက်တယ္..."
စသည့္ စကားသံေတြေၾကာင့္ ဟံသာဦး မ်က္ရည္စေတြနဲ႕ ထိုကားအျဖဴေလးထဲၾကည့္မိေတာ့ လြန္းအား တိုက္မိၿပီးမွ ကားကို တစ္ဖတ္သို႔ ေရွာင္လိုက္တာ ဓာတ္တိုင္ကို ျပန္၍ တိုက္မိသြားပုံရသည္... ကားကလည္း ဓာတ္တိုင္းထဲ ေခါင္းထိုးဝင္လို႔ ေရွ႕ေခါင္းတစ္ခုလုံး ဆုတ္ျပတ္သတ္သြား၏။
ကားျပဴတင္းေပါက္မွ မွန္ကြဲမ်ားၾကား ေသြးအလူးလူးနဲ႕ လဲေနေသာ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေကာင္ေလးဟာလည္း သတိေမ့ေနပုံ သူ႕မိဘေတြဟုထင္ရသည့္ လူႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေရွ႕ေခါင္းခန္းထဲ သတိလက္လြတ္နဲ႕ လဲေနၾကသည္...။
ငါ မွတ္ထားမယ္... မင္းတို႔ေတြ အခုမေသေသးရင္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ငါ့လက္နဲ႕သတ္ပစ္မယ္...။
တိုးတိုးတိတ္တိတ္ဆိုေနေသာ စကားသည္ မည္သူမွ ၾကားလိုက္မည့္ပုံမဟုတ္တာေၾကာင့္ ဟံသာဦး သူမကိုဆြဲေပြ႕ခါ ေဆး႐ုံေပၚသို႔ အငွါးကားနဲ႕ ေမာင္းထြက္လာခဲ့လိုက္သည္..
သို႔ေပမဲ့လည္း နန္းသွ်စ္ေဝလြန္းကမူ လြန္ခဲ့တဲ့ နာရီေတြထဲက ထိုေနရာမွာတင္ ပြဲခ်င္းၿပီးဆုံးသြားခဲ့ရသည္ကို သိလိုက္ရသည္..။အမွန္ဆိုေပမဲ့လည္း ဟံသာဦး လက္မခံနိုင္ခဲ့ေပ...
ဆုံးရႈံးရမွာစိုးလို႔ေတာင္ တေန႕တေန႕ မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံခဲ့သည့္ ကေလးမက ဒီေန႕ေတာ့ သူ႕ဘဝထဲမွ မဆိုင္သည့္လူလိုမ်ိဳး ထြက္ခြာသြားခဲ့ၿပီေလ...။
ခ်စ္လြန္းလို႔ အာေခါင္ထဲ ငုံထားမတပ္ ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ ဟံသာဦးခင္မ်ာ ရက္ေပါင္းခ်ီသည္အထိ စိတ္ကို အနားေပးခဲ့ရသည္...။ ဟံသာဦး မိဘေတြသည္လည္း ဒီကိစၥနဲ႕ပတ္သတ္လို႔ ဘာသံမွမထြက္ခဲ့ေပမဲ့ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ဟံသာဦးကို မလိုခ်င္လို႔ စြန႔္ပစ္ခဲ့တာ ေမြးကတည္းကပင္... မေကာင္းတက္လို႔သာ တိုက္အိမ္ႀကီးထဲ ေငြေတြ ပုံထည့္ေပးရင္း ဝတ္ေက်တမ္းေက်ပဳံစံသာ ဆက္ဆံခဲ့သည္..။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီေကာင္ေလးဟာ သူတို႔ရဲ႕သားအရင္းမွမဟုတ္ဘဲေလ....။
အစကတည္းက သူေဠးႀကီးလင္မယားက ကေလးမရလို႔ မိဘမဲ့ေဂဟာမွာ ဟံသာဦးကိုေခၚခါ တုန္တုန္ေနေအာင္ခ်စ္ၿပီး ေမြးစားခဲ့ေပမဲ့ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္အၾကာမွာ သူတို႔သူေဠးႀကီး လင္မယားထံ ခက္ခက္ခဲခဲနဲ႕ကေလးရလာသည္ေၾကာင့္ အခုလို ဟံသာဦးကို အေရးမစိုက္ေတာ့ဘဲ ကေလးထိန္းႏွင့္အတူ အျခားတစ္ေနရာသို႔ စြန႔္ပစ္ထားခဲ့သည္မွာ ဟံသာဦး အသက္ ၇နှစ်အရွယ်ခန့်ကပင်ဖြစ်လေသည်။
အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာၾကားထဲမွေနခါ ဟံသာဦးတစ္ေယာက္တည္း နာက်င္စြာနဲ႕ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရသည္မွာ ဧကန္ပင္..။ လွည့္ပင္ မၾကည့္ဘဲ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ သုံးေငြသာ ဟံသာဦးလက္ထဲေရာက္လာခဲ့ေပမဲ့ ေမြးစားမိဘေတြကေတာ့ အရိပ္အေယာင္ေတာင္ လုံးလုံး ထြက္မျပခဲ့ၾကေခ်...။
ဒါေၾကာင့္လည္း လြန္းလြန္းအား လက္ထပ္ယူမည္ဟု ေျပာခဲ့စဥ္က လြန္းလြန္း အတင္းျငင္းေသာေၾကာင့္ မည္သည့္စကားမွေတာင္ မထြက္လာဘဲ သူ႕ဘက္ကသာ သူမဘဝ ေအာင္ျမင္သည္အထိ ေပးေစာင့္ေနခဲ့သူျဖစ္၏။...
ဒီႏွစ္ေတြထဲ သူ႕ရဲ႕ အေဖာ္ဆိုလို႔ လြန္းလြန္းသာ ရွိခဲ့သည္..။ လြန္းလြန္းတစ္မ်က္ႏွာေၾကာင့္သာ သူအရာရာ သည္းခံထားခဲ့သမွ် ၿငိမ္သက္ေနတာ...ယခုတြင္ေတာ့ ဟံသာဦး အညွိုးအေတးေတြက အထိန္းအကြတ္မဲ့စြာ ၿပိဳမည့္မိုးလို ဝုန္းဒိုင္းက်ဲထြက္ၾကလာေတာ့မည္...။
"တစ္မိသားစုလုံး ငါ့လက္က မလြတ္ေစရဘူး. ဟားဟားဟား... "
"သခင္ေလး...စိတ္ထိန္းပါအုံး..."
ညီသု႔ရဲ႕အသံေၾကာင့္ ဟံသာဦး မ်က္ႏွာကို ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးသာ ဆက္၍ၿပဳံးထားရင္း ေခါင္းကိုတြင္တြင္ခါပစ္လိုက္သည္။
ညီသု႔ ဆိုတာက ငယ္ငယ္ကတည္းက သူ႕အား ေဖးေဖးမမနဲ႕ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည့္ အိမ္ထိန္း လင္မယားရဲ႕သား... သူ႕ဘဝထဲတြင္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းဆိုလို႔ ညီသု႔သာရွိခဲ့သည္.. ။ ညီသု႔ဟာလည္း သူ႕အေပၚ အလြန္အမင္းကို ခင္တြယ္ခါ အားကိုးခဲ့ရသည့္အေနအထားတြင္ ရွိခဲ့သည္မို႔လား..
"ညီသု႔ မင္း ႏုပါေသးတယ္ကြာ... မင္းမသိတာေတြ အမ်ားႀကီးဘဲ... မင္းက ငါခိုင္းတာကိုသာလုပ္.. ဟုတ္ၿပီလား..."
ထိုအခါ ညီသု႔က ေလ်ာ့ရဲရဲက်ေနေသာ မ်က္မွန္ကေလးကို ျပန္ပင့္တင္ရင္း ေခါင္းညွိမ့္အေျဖျပန္ေပးမိသည္။
"သခင္ေလး ခိုင္းသမွ် ဘာမဆို ကြၽန္ေတာ္ နာခံပါ့မယ္.. "
"ေကာင္းတယ္.. ငါလိုခ်င္တာ ဒါဘဲ..."
ဟံသာဦး ႀကိတ္ၿပဳံးခါ ထိုမိသားစုအား လက္စားေခ်ရေတာ့မည့္ အရသာကို သူသိပ္သုံးေဆာင္ခ်င္ေနၿပီ....
နာက်င္မႈတစ္ခုမွာ လက္စားေခ်တာ မပါဘဲနဲ႕ေတာ့ ဘယ္လိုမွ အရာမေျမာက္ဘူး
ေရေတြလား စီးဆင္းပါေစ ...
သူ႕စီးဝင္ရမဲ့ ေနရာေရာက္သည္အထိ ...
တစ္ခါေလာက္ ေရစီးေတြနဲ႕အတူ ကိုယ္ ေမ်ာပစ္လိုက္မယ္ ...
ၿပီးရင္ေတာ့ မင္းလိုခ်င္တဲ့ ကိုယ့္ပုံစံကို ကိုယ္ျပန္ဖန္တီးေပးမယ္ ...
ကိုယ္ ဂတိေပးတယ္ ...
...................