{Unicode}
..From now on...
You'll have to survive by sucking my...
***
ယခင်အပိုင်းမှ အဆက်...
"ခေါင်းဆောင်..."
တိုးလျစွာဖြင့်ပင် ထွက်လာမိတော့သည်။ ခေါင်းဆောင်ကတော့ တစ်နာရီနည်းပါး ရေတံခွန်၊ တော၊ စိမ့်မြောင်းတို့ကို ဖြတ်လျက်... တစ်နေရာသို့...။
ဆည်းဆာနေရောင်က တဖြည်းဖြည်းပျောက်ပြီး ညအလင်းရောင် ကြယ်ရောင် ရောက်လာချိန်မှာတော့... ချမ်းအေးမှုနှင့်အတူ ကျွန်တော် ဆက်ပြီး မရုန်းချင်တော့...။ အခုချိန်ဆို ဘွား ဘယ်လိုနေသလဲ မသိတော့...။ ထို့အတူ ခေါင်းဆောင်ရဲ့ သိမ်းပိုက်မှုတွေထဲ ကျွန်တော့်ရဲ့ အနာဂတ်က ဘယ်လိုရှိမလဲ မသိတော့...။
ကျွန်တော်တို့ တစ်နာရီကြာ ကျွန်တော့်ကို ချီပွေ့ပြီး ခေါ်လာသည့် ခေါင်းဆောင်က တစ်နေရာအရောက်မှာတော့ သူ့ပုခုံးပေါ်မှ ကျွန်တော့်ကို အောက်သို့ ချပေးလေသည်။ ကျွန်တော်လည်း သူ့လက်က လွတ်သွားပေမယ့် ချက်ချင်းပြန်ထွက်ဖို့ လမ်းကို ကြည့်မိတော့ အမှန်တကယ် မမှတ်မိ။ ပြီးတော့ ဒီအခြေအနေ ဒီရာသီဥတုဖြင့် တောကြီးမျက်မဲထဲ တစ်ယောက်တည်း လျှောက်သွားနေရင် ပိုဆိုးမည် ဖြစ်သည်။
"ထွက်မပြေးတော့နဲ့... ဒီဘက်မှာ တောကောင်တွေ ရှိတယ်..."
ထိုစကားအဆုံးမှာတော့ အမှန်တကယ်ပင် တောကောင်တစ်ချို့၏ ဟိန်းဟောက်သံများကို ကြားရသည်။ သူကတော့ တောထဲက တစ်နေရာကို ကြည့်ပြီးသည်နှင့် သူ ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားဟန် ရှိသည့် ရွက်ဖျင်တဲ တစ်ခုကို တွေ့ရသည်။
သူက ထိုအထဲသို့ ကျွန်တော့်ကို ခေါ်သွားသည်။ ရွက်ဖျင်တဲက လူအမြဲတမ်း နေသည့် အနေအထားရှိနေသည်မို့... ကျွန်တော်လည်း သူ့ကို ကြည့်လိုက်မိတော့...
"ဟုတ်တယ်... ကိုယ် တောထဲ ကင်းပတ်တဲ့ အခါတိုင်း ဒီမှာ အိပ်ဖြစ်တယ်..."
သူက ရွက်ဖျင်တဲထဲသို့ ကျွန်တော့်ကို ခေါ်ဆောင်လာပြီးသည်နှင့် ဘယ်အချိန်ကမှန်း မသိ... ယူလာသည့် ကျွန်တော့်ရဲ့ ကျောင်းလွယ်အိတ်...။ ထိုလွယ်အိတ်ကို ကျွန်တော့်နံဘေးသို့ ချပေးလာသည်။
"အပြင်မှာ မီးမွှေးပေးမယ်... စကားပြောကြမလား?"
"........"
သူပြောသမျှကို ကျွန်တော် ဥပေက္ခာထားပြီး နေလိုက်မိတော့သည်။ သူကတော့ ကျွန်တော့်ကို ကြည့်ကာ အပြင်သို့ ထွက်သွားပြီး မီးဖိုဖို့ လုပ်နေသည် ထင်သည်။ ခဏ အကြာမှာတော့ သစ်ရွက်ခြောက်ညှော်အနံ့ တစ်ချို့နှင့်အတူ မီးအလင်းရောင် မှိန်မှိန်လေးက ၀င်းတောက်လာသည်...။
ထိုအချိန်မှာတော့ သူက ကျွန်တော် ရှိနေသည့် ရွက်ဖျင်တဲထဲသို့ တစ်ဖန်ပြန်၀င်လာသည်။ သူ့ကိုယ်ပေါ်က အ၀တ်အစားကတော့ suitအပြည့်အစုံနဲ့မို့ သူ အစည်းအဝေးတစ်ခုခု သွားထားလား ကျွန်တော် မသိ...။
သူက ကျွန်တော့်အနားသို့ လာထိုင်ပြီး... သူ့လက်မှ လက်ပတ်နာရီမှ လက်တံများကို ကြည့်ကာ...
"စောသေးတယ်... မအိပ်သေးရင် စကားပြောကြမလား? ကိုယ် ညစာအတွက် တစ်ခုခု လုပ်ထားလိုက်မယ်..."
"ခေါင်းဆောင်..."
ကျွန်တော်က သူ့ကို ခေါ်လေတော့ ခေါင်းဆောင်က ချက်ချင်းဆိုသလို ကျွန်တော့်ကို ကြည့်လာသည်။
"မုဒယကို အိမ်ကို ပြန်ပို့ပေးလို့ မရဘူးလားဟင်? မုဒယ ခေါင်းဆောင်ကို မယူနိုင်သေးဘူး...။ မုဒယ စာသင်ချင်သေးတယ်..."
"ရတယ် ... ကိုယ် သင်ပေးတယ်... မင်းက ကိုယ့်မိန်းမအဖြစ် ကိုယ့်ဘေးနား တစ်သက်လုံး တစ်သက်လုံး ရှိနေရုံလေးပဲ...။"
"ဒါပေမယ့် မုဒယက ၁၅နှစ်ပဲ ရှိသေးတယ်... တရားမ၀င်ဘူး မလား? မုဒယ အသက်မပြည့်သေးဘူး..."
"ဒါဆို နောက် သုံးနှစ်နေမှ ဒီကနေ ပြန်ကြတာပေါ့..."
"ခေါင်းဆောင်... မုဒယကို ပြန်မပို့တော့ဘူးလား? တကယ်ပဲ ခေါင်းဆောင်အနား နေရတော့မှာလား? ဟင့်အင်း... မုဒယ လူကြီး မဖြစ်ချင်သေးဘူး... မရင့်ကျက်ချင်သေးဘူး။ ပြီးတော့ နှစ်ရက်ပဲ ကျန်တော့တယ်... သူငယ်ချင်းတွေ ဒီကို ခရီးထွက်လာမှာက..."
ထိုအချိန်မှာတော့ ခေါင်းဆောင်က ကျွန်တော့်ပါးပြင်ကို ဖွဖွပွတ်ကာ...
"ရတယ်... မင်းက ကလေးလေးပဲ...။ ဒါပေမယ့် ၁၅နှစ်နဲ့ ငါ့မိန်းမငယ်ငယ်လေးပေါ့..."
"ခေါင်းဆောင်..."
"မင်း မသိဘူး... ငါ မင်းကို ဘယ်လောက်လိုအပ်နေသလဲဆိုတာ...။ အကြိမ်ကြိမ် ဒီဟာလေးကို ပွေ့ချီပြီး ခိုးခဲ့ချင်ပေမယ့် အခုအကြိမ်မှပဲ အကောင်အထည် ဖော်နိုင်တော့တယ်...။"
"....."
"ငါ့အနားမှာ နေပါ... ငါ့မိန်းမလေးအဖြစ် ရှင်သန်ပါ...။ ငါ့မိန်းမ မုဒယ အချောအလှလေး အဖြစ်နဲ့ပေါ့...။"
"မုဒယ အသက်မပြည့်သေးဘူး..."
"အဲ့ဒီအတွက် ကိုယ့်ကိုကိုယ်သာ အပြစ်တင်ပါ...။ မင်းက အရမ်းလှပြီး ငါ့ကို အသက်မပြည့်သေးဘဲနဲ့ တွေ့စေခဲ့တာကို...။ ဖြစ်နိုင်ရင် ဒီထက် အသက်ကြီးမှ မင်း ဒီီကို လာသင့်တာ ... ခုတော့ အသက်ငယ်ငယ်လေးနဲ့ ဒီလူကြီး သိမ်းပိုက်တာ ခံရပြီပေါ့..."
"ခေါင်းဆောင်... မုဒယ... မုဒယကို ပြန်ပို့ပေးပါ... သူငယ်ချင်းတွေက နောက်နှစ်ရက်ဆို ဒီကို လာတော့မှာ..."
အတင်းကို မျက်ရည်ကျ တောင်းဆိုမိပေမယ့်...
"ဒါဆိုလည်း ကိုယ်နဲ့အတူ ကိုယ့်ရဲ့ မိန်းမလေးအဖြစ်နဲ့... အတူကြိုဆိုကြတာပေါ့...။မုဒယကတော့ အရင်လို လွတ်လွတ်လပ်လပ်တော့ ငါ့မိန်းမလေး ဖြစ်သွားလို့..."
ခေါင်းဆောင်ကတော့ ကျွန်တော့်ကို လွတ်ပေးဖို့ အနေအထားမရှိချိန်မှာတော့ ကျွန်တော် ချုံးပွဲချ ငိုလိုက်မိတော့သည်။ မုဒယ ဒီလိုအိမ်ထောင်ဆိုတဲ့ အရာကြီးထဲ မတိုး၀င်ချင်သေးပါ...။
ကိုယ့်ဆန္ဒအတွက် မုဒယကို မိန်းမအဖြစ် သိမ်းပိုက်တာ ခေါင်းဆောင် တစ်ကိုယ်ကောင်း မဆန်လွန်းဘူးလား?
နောက်တစ်နေ့...
နံနက်ပိုင်း...
ချင်းဘာသာ စကားဖြင့် အစည်းအဝေးအတွက် ပြောဆိုနေခြင်းများ...
ထို့နောက်မှာတော့... ရိုးရာ၀တ်စုံအပြည့်ဖြင့် လူနှစ်ယောက်ကတော့ ထိုအဘွားရှေ့မှောက်၌ ရှိနေသည်။ ထိုနှစ်ယောက်မှာ တစ်ယောက်ကတော့ နယ်ခေါင်းဆောင်ဖြစ်ပြီး တစ်ယောက်ကတော့ ကလေးမြို့မှ ၁၅နှစ်သား ကလေးလေးပင် ဖြစ်ပါသည်...။
နှစ်ယောက်သား၏ မျက်နှာက အပူအပင်တွေဖြင့်ပင် ရှိနေပြီး ထိုအထဲမှ ၁၅နှစ်သား ကလေးလေး၏ မျက်နှာမှာတော့ ငိုကြွေးသည့်နှယ်... မျက်နှာတို့ မို့အစ်နေသည်...။
အခမ်းအနား ပြီးဆုံးသွားသည့် အခါမှာတော့... အခမ်းအနားသို့ လာရောက်ကျသူများနှင့် စကားလက်ဆုံ ပြောမိကြသည်...။
"ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ မုဒယရယ်... ခေါင်းဆောင်နဲ့က ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး...။ မမလည်း ဘာမှမသိပါလား? အဘွားကရော သိရဲ့လား?"
မမကတော့ ဒီအကြောင်းအရာအတွက် မုဒယကို မေးမြန်းပေမယ့် မုဒယ ဘာမှမဖြေနိုင်သေးပါ...။ မုဒယ ခေါင်းကိုငုံ့၍သာ ရေငုံနူတ်ပိတ်နေမိသည်...။
"မုဒယ... မဖြေဘူးလား? နင် အသက်တောင် မပြည့်သေးဘူးလို့...။ နင် ခေါင်းဆောင်ကို ကြိုက်နေတာလား? ဘယ်အချိန်ကတည်းက... ခေါင်းဆောင်နဲ့ နင်နဲ့ တွဲနေတာလဲ?"
နင်...
ဒီအသုံးအနှုန်းက မမနူတ်မှ တစ်ခါမှ ကျွန်တော့်အတွက် ထွက်မလာသော စကားလုံးပင်။ သို့ပေမယ့် အခုတစ်ခါတော့ မမက စိတ်တို၍ ထင်သည်... သူ့နူတ်မှ တဖွဖွ ရေရွတ်နေသည်။
"ခေါင်းဆောင်နဲ့ ယူဖို့က လွယ်တယ်မှတ်နေလား? ခေါင်းဆောင်ရဲ့ မိန်းမဖြစ်ဖို့က လွယ်တယ်မှတ်နေလား? အသက်မပြည့်သေးဘဲ မင်း ဘာတွေ တွေးနေတာလဲ မုဒယစကား၀ါ...။ ဒီကိစ္စက အဘွားလည်း မသိသေးဘူးမို့လား? ဟင်... ဖြေစမ်း... ဖြေစမ်းလို့..."
မမက ကျွန်တော့်ပုခုံးကို လှုပ်ခါပြီး မေးပေမယ့် ကျွန်တော် ဘာမှပြန်မဖြေမိတော့...။ မျက်ရည်များသာ အသွင်သွင် စီးကျနေမိတော့သည်။ မမကတော့ ကျွန်တော့်အခြေအနေကို အားမရသလိုနှင့်... ကျွန်တော့်အား ထုရိုက်ပစ်ချင်သည့်နှယ်...။
ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်ပါသည်။
ခေါင်းဆောင်နှင့် တွဲနေသည်ဆိုတာ မမကို အသိမပေးခဲ့...။ ထိုအရာကပင် ခေါင်းဆောင် ကျွန်တော့်ကို မ သွားတဲ့အခါ ပိုပြီးဆိုးတော့တာပင် ဖြစ်သည်...။
"ပြောစမ်း... နင့် ကျောင်းအတွက် ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ? ပညာရေးတစ်စွန်းတစ်စနဲ့ နားတော့မလို့လား? ဒါဆို ငါနဲ့ အဘွား မျှော်လင့်ချက်တွေရော ဘယ်လိုလုပ်မလဲ? နင် အဲ့လိုငယ်ငယ်လေးနဲ့ ယူသွားလို့ မရဘူး...။ ကျောင်းသားဘ၀ကို စွန့်ပြီး ဒီကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ဘ၀ကို နင်ရွေးချယ်လိုက်တာလား? ငါတို့က အမြင့်တင်ပေးတာကို မြင့်တယ်ထင်ပြီး ခုန်ချလိုက်တာလား?"
"သူက အခု ငါ့မိန်းမဖြစ်သွားပြီမို့ သူ့ကိုယ်ပေါ်က မင်းလက်ကို ဖယ်ပေးလို့ ရမလား?"
မမက ကျွန်တော့် ပုခုံးကို လှုပ်ခါပြီး မေးမြန်နေချိန်မှာပင် ကျွန်တော် ပုခုံးတစ်ဖက်ကို ကိုင်ကာ ...
"ဘယ်လို... ခေါင်းဆောင်... မုဒယ အသက်မပြည့်သေးတဲ့ ကလေးလေးလေ..."
"သိတယ်... ငါ သဘောကျလို့... ငါ လိုချင်လို့ ရအောင် ယူထားတာပဲ..."
ခေါင်းဆောင်ရဲ့ စကားလုံးတစ်ချက်အောက်မှာတော့ ကျွန်တော်လည်း မမနှင့် ခေါင်းဆောင်အကြား ဗျာများနေမိသည်။ ကျွန်တော်ရော ခေါင်းဆောင်ပါ ရိုးရာချင်း၀တ်စုံဖြင့် ရှိနေသည်။ ကျွန်တော်ကတော့ ခေါင်းဆောင်ရဲ့ လူအဖြစ် ရှိနေတော့ အနည်းငယ် ပိုသာသော ၀တ်စားဆင်ယင်မှုမျိုး ရှိပါသည်။
"အဲ့လို မဟုတ်ဘူးလေ... ခေါင်းဆောင်... မုဒယ အနေအထားကို ခေါင်းဆောင်သိမှာပါ...။ သူကိုယ်တိုင် ဒီလက်ထပ်ပွဲကို လက်ခံလောက်မယ့် အနေအထားမျိုး မဟုတ်ဘူး မလား?"
မမက ကျွန်တော့်ကို ခေါင်းဆောင်နှင့် ပြောနေတော့ ကျွန်တော်လည်း... ဘာမှ၀င်မပါမိတော့...
"ဆရာမ...
မုဒယနဲ့ အေးဆေး စကားပြောချင်တယ်မလား? ကျွန်တော် ဟိုဘက်က စောင့်ပါ့မယ်...။ မမေ့ပါနဲ့... လက်ပါဖို့တော့ ကျုပ် ခွင့်မပြုပါဘူး.."
ခေါင်းဆောင်ကတော့ ကျွန်တော့်အခြေအနေကို တစ်ချက်ကြည့်ကာ ပြောလာသည်။ အတွေးဗလာနဲ့က မနေ့က ကတည်းက ဖြစ်သည်။
ခေါင်းဆောင် ထွက်သွားပြီး မကြာခင်မှာတော့ ကျွန်တော်နှင့် မမသာ ကျန်တော့သည်။ မမကတော့ ကျွန်တော့်အခြေအနေကို တစ်ချက်ကြည့်လာပြီး....
"ပြော... မောင်လေး ခေါင်းဆောင်နဲ့ ဘယ်အချိန်ကတည်းက ဖြစ်နေတာလဲ? ခေါင်းဆောင် ဘယ်လိုလူမျိုးလည်း ဆိုတာရော သိရဲ့လား? ဒီနယ်ရဲ့ ခေါင်းဆောင် လူအဖြစ် ရှိနေရရင် ဘယ်လောက်တောင် ဆိုးတယ် ဆိုတာ သိရဲ့လား? ဒီနယ်က ခေါင်းဆောင်က အမြဲ လုပ်ကြံခံနေရတာဟ... နားလည်လား?"
မမကတော့ ကျွန်တော့်ခန္ဓာကိုယ်မှ မည်သည့်အစိတ်အပိုင်းမှ မထိတော့ဘဲ သူ့စကားအတိုင်း မေးလိုက်ဖြေလိုက်ဖြင့်ပင်....။
ဒီနေ့ တစ်နေတာလုံးက ကျွန်တော့်အတွက် မြန်ဆန်စွာ ကုန်ဆုံးသွားလေပြီ...။ ကျွန်တော်တို့ အခမ်းအနား ပြီးသည့် အချိန်မှာတော့ ခေါင်းဆောင်က Dinnerပွဲ စီစဥ်ပေးပေမယ့် ကျွန်တော်လည်း မတက်တော့ သူကိုယ်တိုင်လည်း မတက်တော့....။
ညနေဆည်းဆာက ချင်းတောင်တန်းများအကြား ပဏာသင့်စွာ ရှိနေသည်...။ နေရည်ပျို့ပျို့ကတော့ တောင်တန်းများအကြား... မှေးတင်၍...။ ကျွန်တော်ကတော့ ခေါင်းဆောင်ရဲ့ အိမ်မှာပဲ ရှိနေမိသည်။
ဒီမင်္ဂလာပွဲက ကျွန်တော့်အတွက် ရည်ရွယ်ထားသလို မဟုတ်ဘဲ ကျွန်တော် ကိုယ်တိုင်တောင် မသိသည့် အနေအထားပင်...။ မမတို့သာ မယုံကြည်နိုင်သေး မဟုတ်သေး ကျွန်တော်ပါ ဘယ်လိုဖြစ်သွားလည်း မသိတော့ပါ...။ အခုလောက်ဆိုရင်တော့ မမပြောပြလို့ အဘွားလည်း သိနေလောက်ပါပြီ...။
အဘွား ကျွန်တော့်ကို စိတ်ဆိုးသွားမလား မသိတော့...။ ကျွန်တော့်ပညာရေး ကျွန်တော့်အနာဂတ် ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းတွေ... အရာအားလုံးက ခေါင်းထဲ တိုး၀င်လာပြီး ငိုချင်လာလေပြီ....။
ကျွန်တော်ကတော့ ရွာအနောက်ဘက်အစွန်ပိုင်းမှ ခေါင်းဆောင်ရဲ့ အိမ်မှာ ရှိနေမိသည်။ ခေါင်းဆောင်ရဲ့ အိမ်က တောင်ကုန်းမြင့်တစ်ခုပေါ်မှာ ဆောက်ထားသည်မို့ ဆည်းဆာနှင့်အတူ နေထွက်ချိန်ကို အပြည့်အ၀ ရှုစားနိုင်သည့် အနေအထား....။
ခေါင်းဆောင် အိမ်၀န်းက ကျယ်သည်။ ပေအတော်အကွာ၌ ၀န်းကို ပတ်ကာ ၀န်းထရံပုံစံမျိုး ခတ်ထားသည့် သစ်သားတိုင်လေးများက ကျွန်တော့် ခါးလောက်ပဲ ရှိသည်။ ခေါင်းဆောင်ခြံ၀န်းတစ်ခုလုံးက ဘာပန်းမှ ရှိမနေဘဲ စိမ်းစိုနေသည့် သဘာ၀မြက်ပင်နုများသာ ရှိသည်။
ကုန်းမြင့်ပေါ် ရှိနေသည့် ခေါင်းဆောင်ရဲ့ အိမ်က နေ၀င်ချိန်ကို ငေးပြီး အေ၀းက တောင်တန်းပေါ်မှ တောရိုင်းမြက်ပင်များ၊ ထင်းရှူးပင်များအပြင် တောင်ဇလပ်ရဲရဲကိုပါ တွေ့နေရသည်။ ပြောင်းစိုက်ခင်းများ၊ စပါးစိုက်ခင်းများကတော့ အနှံ့အပြား နီးပါး တွေ့နိုင်သည်။
တရိပ်ရိပ် ၀င်သွားသည့် နေရောင်အောက်၌ လေနှင့်အတူ ယိမ်းနွဲ့နေသည့် သန်စွမ်းမှုကြောင့် မည်းနက်နေသည့် ပြောင်းပင်များကို ငေးကာ ကြည့်နေမိသည်။ တိတ်ဆိတ်မှုကတော့ အေ၀းက လေနှင့်အတူ သယ်ဆောင်လာသည့် ပြောင်းခင်းမှ တိုးေ၀ှ့ သစ်ရွက်များ ပွတ်တိုက်သံကို ကြားနေရသည့်အထိပင်...။
တဖြည်းဖြည်း နေ၀င်သွားသည့် အခါမှာတော့ ချမ်းအေးမှုက အစားထိုးလာသည်။ ကျွန်တော်လည်း ခေါင်းဆောင်အိမ်ရဲ့ အိမ်အပြင် ၀ရန်တာလေးပေါ်မှာ ရှိနေမိသည်။
ခေါင်းဆောင်အိမ်က အုတ် ၊ ပျဥ်နှင့်အတူ ၊ ၀ါးတို့ကို အချိုးကျကျ အခန်းဖွဲ့စည်းထားသည်။ မြို့ပေါ်မှ အခြားအိမ်များလောက် ခေတ်မဆန်းသလို ရိုးလည်း ရိုးမနေပါ။ အိမ်အပြင် ၀ရန်တာကိုတော့ ဒီနယ်ဘက် ဓလေ့အတိုင်း ၀ါးကြောများဖြင့် အခင်းအကျင်း လုပ်ထားသည်။
၀ရန်တာ အပြင်အဆင်အဖွဲ့များက ဒီအတိုင်း နေပူရင်ဖြင့် လက်ရန်းများကို ကိုင်ကာ ချင်းတောင်တန်း၏ အလှအပကို အပြည့်အ၀ ခံစားနိုင်သလို မိုးရွာပြီး ဆီးနှင်းများ ကျသည့်အခါမှာတော့ အပေါ်မှာ automatic အရှင်လုပ်ထားသည့် အမိုးတစ်ခု ပါရှိသည်။
၀ရန်တာမှာ လက်ရန်းများပုံစံ ခတ်ထားသည့် ၀ါးများသာ မက... အဖြူရောင် ပိတ်စ လေးများပါ လိုက်ကာစ များလို မျောလွင့်နေသည်...။
နေအနည်းငယ် ၀င်ချိန်မှာတော့ ခေါင်းဆောင်က ပြန်လာလေပြီ...။ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ အ၀တ်အစားများကတော့ လဲကျင်းပြီးပြီ ဖြစ်သည်။ သူ့ခါး၌ သေနတ်တစ်လက်ကို သားရေအိတ်ဖြင့်ပင် ထည့်ကာ ချိတ်ထားသည်...။
ထုံးစံအတိုင်း သူ့အပေါ်ကတော့ ရှပ်လက်ရှည် အနက်ဖြစ်သည်။ ရှပ်လက်ရှည်ကို တံတောင်ဆစ်အောက်လောက်အထိ ခေါက်တင်ထားသည်။ သူက ကျွန်တော့်ကို လိုက်ရှာဟန်ဖြင့် ရှိနေပြီး ကျွန်တော့်ကို မြင်သည့်အချိန်မှာတော့ ၀ါးလှေကားလေးအတိုင်း အိမ်ပေါ်သို့ ဖြည်းညှင်းစွာ တက်လာသည်။ ထို့နောက် ကျွန်တော့်နံဘေးသို့ လာရောက်ထိုင်လေသည်။
ကျွန်တော် သောက်နေသည့် ခေါင်ရည်နှင့်အတူ တောင်ဇလပ်၀ိုင်ကို မြင်ချိန်မှာတော့ သူက နံဘေးမှ ခွက်တစ်ခွက်ကို ဆွဲကာ ငှဲ့ကာ ထည့်သောက်သည်...။
"အင်္ကျီမလဲ သေးဘူးလား?"
အရင်ဆုံး ထွက်လာသည့် စကား....
"ဟုတ်ကဲ့..."
"မုဒယ..."
"......."
"အပြင်က နည်းနည်း နှင်းကျပြီး အေးတယ်... အထဲမှာ မီးဖိုရှိတယ်... အထဲကို သွားရအောင်...."
"မုဒယ ... အထဲကို မ၀င်ချင်သေးဘူး... အပြင်မှာ ခဏနေချင်သေးတယ်..."
"ဒါဆို ခြုံထည်တစ်ခု ယူပေးမယ်..."
"ခေါင်းဆောင်..."
ခေါင်းဆောင်ကတော့ ကျွန်တော့်အတွက် ခြုံစောင်တစ်ထည် အထဲကို သွားယူဖို့ လုပ်ရင်းမှ ကျွန်တော့်ခေါ်သံကြောင်း နောက်သို့ လှည့်ကြည့်လာသည်....။
"မနက်ဖြန်ကျရင် ဒီကို သူငယ်ချင်းတွေ လာမှာ... ။ မုဒယ ခဏလောက် သူတို့နဲ့ တွေ့လို့ရမလား?"
ထိုအချိန်မှာတော့ ခေါင်းဆောင်က ကျွန်တော့်အနားပြန်ထိုင်လိုက်ပြီး...
"အင်း... ရတယ်လေ... အိမ်ကိုပါ အလည်ခေါ်လိုက်ပေါ့..."
ထိုအချိန်မှာတော့ ပျောက်ကွယ်လုလု ဆည်းဆာနေရောင်အောက်မှာ ယဲ့ယဲ့လေး လှနေတော့ ကလေးငယ်၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုစီကို ငေးမောကြည့်မိပြန်သည်။ မျက်ခုံးပြေပြေ... နှာတံစင်းစင်း... မျက်တောင်ရှည်များက ရှည်လျားသည်။ နီနီထွေးထွေး နူတ်ခမ်းပါးလေးကတော့ အသက်ဟုပင် ဆိုရမလားပင် မသိတော့....။
"ခေါင်းဆောင်... မုဒယ တစ်ခုလောက် ခွင့်တောင်းလို့ ရမလား?"
"အင်း ပြောလေ...."
"ခေါင်းဆောင် ဒီည ဂိတ်တဲဘက်ကို မသွားဖြစ်ဘူးလား?"
"အင်း... မသိသေးဘူး... ။ ဖိုးစောမြတ်တို့ကတော့ မလာခဲ့ဖို့ ပြောတယ်...။ ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
"မုဒယ... မမဆီကို သွားခွင့်ပြုမလား?"
"အခုချိန်လား?"
"ဟုတ်တယ်...မမနဲ့ အဘွားက မုဒယကို စိတ်ဆိုးနေမှာ...။ မမကို သွားပြီး တောင်းပန်ရမယ်...။ မမက မုဒယကို စိတ်ဆိုးနေတာ..."
သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို အားငယ်စိတ်နှင့် အချင်းချင်း ဖိဆုပ်ကာ ပြောနေသည့် ကလေးလေးရဲ့ မျက်ဝန်းလှလှမှာ မျက်ရည်များ တွဲခိုလို့....။
ဒီအတိုင်း ငေး
ကြည့်နေရင်းပင် ေပြာမိလိုက်သည့် စကားတစ်ခွန်းက....
"အင်း... ၉နာရီနီးပါးတော့ ရှိတော့မယ်... ကိုယ်လိုက်ပို့မယ်လေ...။"
ထိုအချိန်မှာတော့ ကလေးလေးက ခေါင်းကို အတင်းလှုပ်ခါရမ်းလိုက်ပြီး...
"ဟင့်အင်း... မမက ခေါင်းဆောင်နဲ့ တွဲတွေ့ရင် မုဒယကို ခေါ်မှာ မဟုတ်တော့ဘူး...။"
ထိုအချိန်မှာတော့ စိတ်ကို တည်ငြိမ်အောင် အရင်ထားမိလိုက်ပြီး... လက်ထဲမှာ အစောနက အိမ်ပြန်ရင်း ခူးလာသည့် သစ်ရွက်ငယ်ကို ဖိကိုင်လိုက်ကာ...
"... ဒါဆို တစ်ယောက်တည်း သွားမှာလား?"
ခပ်တည်တည်ဖြင့် မေးလာသည့် ခေါင်းဆောင်စကားကြောင့် မုဒယ အနည်းငယ် အဖြေအတွက် သေချာစဥ်းစားနေမိသည်...။
"ဟုတ်ကဲ့...။"
ခေါင်းကို ဖြည်းညှင်းစွာပင် ညိမ့်ချမိတော့ ခေါင်းဆောင်က ဘာမှမပြောဘဲ ခေါင်းကို ညိမ့်ကာ သူ့လက်ထဲက သစ်ရွက်ပေါ်ကိုသာ အာရုံစိုက်နေပြီး....
"ကောင်းပြီ... သွားလေ... မီးအိမ်ယူသွား...."
တည်ငြိမ်စွာဖြင့် ခွင့်ပြုပေးလိုက်တော့ မုဒယ အနည်းငယ် ကြောင်အ သွားမိသည်။ ခေါင်းဆောင်က အခု ရက်ရောစွာ ကျွန်တော့်ကို လိုက်လျောနေသည်တဲ့....။
ကျွန်တော်လည်း ဘာမှမတွေးတော့ဘဲ သူစိတ်မပြောင်းခင်... ဝရန်တာအစွန်းမှာ အလှဆင်ထားသည့် မီးအိမ်ငယ်လေးကို ဖြုတ်ကာ လှေကားမှ ဖြည်းညှင်းစွာ ဂရုစိုက် ဆင်းနေမိသည်။ ထိုအချိန်ထိ ဝရန်တာကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ လှဲချကာ တည်ငြိမ်စွာ ရှိနေသည့် ခေါင်းဆောင်ကို ကြည့်ကာ စိတ်အေးစွာဖြင့် ရှိနေသည်။
မကြာမီပင် လှေကားအောက်ဆုံးတစ်ထစ်ကို ဆင်းပြီး အောက်ဘက်မှ မြက်နုနုလေးများကို ခြေဖဝါးဖြင့် စတင်မိတ်ဆက်စဥ်မှာပဲ... နောက်ကနေ တစ်စုံတစ်ယောက်က ကျွန်တော့်လက်ကို ဆွဲလိုက်တာမို့ ကျွန်တော်ထိတ်လန့်သွားမိသည်။
ကျွန်တော့်နောက်မှ လူကို လှည့်ကြည့်မိတော့ ဆွဲဆောင်မှု အပြည့်ဖြင့် ရှိနေသည့် ခေါင်းဆောင်။ သူ့ခေါင်းမှ ဆံပင်များက ဖရိုဖရဲဖြင့် လေယူရာမျောလွှင့်ပြီး သူ့မျက်နှာအနားတစ်ဝိုက် အနားသတ်တို့ မညီစွာ....။
ခေါင်းဆောင်က အနောက်တိုင်းမှာ အများကြီး နေခဲ့ရသူမို့ အာရှရုပ် အနည်းငယ်မျှ မပေါက်ပါ။ နူတ်ခမ်းမွှေး၊ ပါးသိုင်းမွှေး၊ မုတ်ဆိတ်မွှေးတို့က အနည်းငယ် စိမ်းမြ၍....။
မျက်ခုံးထူထူတန်းတန်း... နှာတံက ချွန်ကာ ရှိနေသည်။ မျက်ဝန်းက Russetအရောင်ကိုမှ ပံ့ပိုးထားသည့် မျက်တောင်မွှေးတို့က တိုစိတ်ထူထဲကာ ကော့နေသည်။
သူ့အပေါ် ရှပ်အနက်အကျီ်ကို ကြယ်သီးသုံးလုံးမြောက် မတပ်ဘဲ ထားသည်မို့ သူ့ရင်အုပ်ကျယ်ကျယ်ကို မြင်နေရသည်။ ခေါင်းဆောင်းက မြင့်မားသော အရပ်နှင့်အတူ ကျစ်လစ်သော ခန္ဓာကိုယ်ကို ပိုင်ဆိုင်ထားတာ....
ခဏအကြာမှာတော့ ခေါင်းဆောင်ထံမှ သက်ပြင်းတစ်ချက်ကြားလိုက်ရပြီး နောက်မှာတော့.... ခေါင်းဆောင်က သူ့ခါးကြားထဲမှ ခါးပတ်ကို ဆွဲကာ ဖြုတ်လိုက်သည်....။ ထို့နောက်....
"ခေါင်းဆောင်...."
လက်မှာ သိုင်းကာ ချည်ထားသည့် လက်ကောက်ဝတ်မှ သားရေခါးပိတ်ကို ကြည့်ကာ သူ့ကို ခေါ်လိုက်ပေမယ့် သူကတော့ဖြင့် ကျွန်တော့်ကို ပွေ့ကာ ပုခုံးပေါ် ထမ်းတင်လိုက်ပြီး....
"ငြိမ်ငြိမ်နေ... မင်းအောက်ပိုင်းက ငါ လိုအပ်သေးလို့... ဘာမှမတုပ်ထားတာ...။"
Sunday:July:2023:9:54PM
N- ဒီအပိုင်းက အရင်တုန်းက Typeတုန်းက အကုန်ပျောက်လို့ ပြန်Typeရပါသောဗျာ...
ခေါင်းဆောင်က အနောက်နိုင်ငံမှာ မွေးတယ်ဆိုပြီး ဘယ်လိုဖြစ်လို့... တစ်မျိုးဖြစ်နေတာလဲ?
မလောနဲ့... မလောနဲ့😊
အဲ့ဒီ အမူအကျင့်တွေက နောက်ပိုင်း ပါလာပါလိမ့်မည်။ Banga/ w33dတို့ ပါလာနိုင်....
ကျုပ် ဖုန်းက နောက်နှစ်ရက်နေမှ အခြေအနေသိရမှာပါဗျ။
{Zawgyi}
...From now on...
You'll have to survive by sucking my...
***
ယခင္အပိုင္းမွ အဆက္...
"ေခါင္းေဆာင္..."
တိုးလ်စြာျဖင့္ပင္ ထြက္လာမိေတာ့သည္။ ေခါင္းေဆာင္ကေတာ့ တစ္နာရီနည္းပါး ေရတံခြန္၊ ေတာ၊ စိမ့္ေျမာင္းတို႔ကို ျဖတ္လ်က္... တစ္ေနရာသို႔...။
ဆည္းဆာေနေရာင္က တျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ၿပီး ညအလင္းေရာင္ ၾကယ္ေရာင္ ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့... ခ်မ္းေအးမႈႏွင့္အတူ ကြၽန္ေတာ္ ဆက္ၿပီး မ႐ုန္းခ်င္ေတာ့...။ အခုခ်ိန္ဆို ဘြား ဘယ္လိုေနသလဲ မသိေတာ့...။ ထို႔အတူ ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ သိမ္းပိုက္မႈေတြထဲ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အနာဂတ္က ဘယ္လိုရွိမလဲ မသိေတာ့...။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္နာရီၾကာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်ီေပြ႕ၿပီး ေခၚလာသည့္ ေခါင္းေဆာင္က တစ္ေနရာအေရာက္မွာေတာ့ သူ႕ပုခုံးေပၚမွ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေအာက္သို႔ ခ်ေပးေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူ႕လက္က လြတ္သြားေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ထြက္ဖို႔ လမ္းကို ၾကည့္မိေတာ့ အမွန္တကယ္ မမွတ္မိ။ ၿပီးေတာ့ ဒီအေျခအေန ဒီရာသီဥတုျဖင့္ ေတာႀကီးမ်က္မဲထဲ တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္သြားေနရင္ ပိုဆိုးမည္ ျဖစ္သည္။
"ထြက္မေျပးေတာ့နဲ႕... ဒီဘက္မွာ ေတာေကာင္ေတြ ရွိတယ္..."
ထိုစကားအဆုံးမွာေတာ့ အမွန္တကယ္ပင္ ေတာေကာင္တစ္ခ်ိဳ႕၏ ဟိန္းေဟာက္သံမ်ားကို ၾကားရသည္။ သူကေတာ့ ေတာထဲက တစ္ေနရာကို ၾကည့္ၿပီးသည္ႏွင့္ သူ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားဟန္ ရွိသည့္ ႐ြက္ဖ်င္တဲ တစ္ခုကို ေတြ႕ရသည္။
သူက ထိုအထဲသို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခၚသြားသည္။ ႐ြက္ဖ်င္တဲက လူအၿမဲတမ္း ေနသည့္ အေနအထားရွိေနသည္မို႔... ကြၽန္ေတာ္လည္း သူ႕ကို ၾကည့္လိုက္မိေတာ့...
"ဟုတ္တယ္... ကိုယ္ ေတာထဲ ကင္းပတ္တဲ့ အခါတိုင္း ဒီမွာ အိပ္ျဖစ္တယ္..."
သူက ႐ြက္ဖ်င္တဲထဲသို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခၚေဆာင္လာၿပီးသည္ႏွင့္ ဘယ္အခ်ိန္ကမွန္း မသိ... ယူလာသည့္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္...။ ထိုလြယ္အိတ္ကို ကြၽန္ေတာ့္နံေဘးသို႔ ခ်ေပးလာသည္။
"အျပင္မွာ မီးေမႊးေပးမယ္... စကားေျပာၾကမလား?"
"........"
သူေျပာသမွ်ကို ကြၽန္ေတာ္ ဥေပကၡာထားၿပီး ေနလိုက္မိေတာ့သည္။ သူကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ကာ အျပင္သို႔ ထြက္သြားၿပီး မီးဖိုဖို႔ လုပ္ေနသည္ ထင္သည္။ ခဏ အၾကာမွာေတာ့ သစ္႐ြက္ေျခာက္ေညွာ္အနံ႕ တစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္အတူ မီးအလင္းေရာင္ မွိန္မွိန္ေလးက ၀င်းတောက်လာသည်...။
ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ သူက ကြၽန္ေတာ္ ရွိေနသည့္ ႐ြက္ဖ်င္တဲထဲသို႔ တစ္ဖန္ျပန္၀င္လာသည္။ သူ႕ကိုယ္ေပၚက အ၀တ္အစားကေတာ့ suitအျပည့္အစုံနဲ႕မို႔ သူ အစည္းအေဝးတစ္ခုခု သြားထားလား ကြၽန္ေတာ္ မသိ...။
သူက ကြၽန္ေတာ့္အနားသို႔ လာထိုင္ၿပီး... သူ႕လက္မွ လက္ပတ္နာရီမွ လက္တံမ်ားကို ၾကည့္ကာ...
"ေစာေသးတယ္... မအိပ္ေသးရင္ စကားေျပာၾကမလား? ကိုယ္ ညစာအတြက္ တစ္ခုခု လုပ္ထားလိုက္မယ္..."
"ေခါင္းေဆာင္..."
ကြၽန္ေတာ္က သူ႕ကို ေခၚေလေတာ့ ေခါင္းေဆာင္က ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္လာသည္။
"မုဒယကို အိမ္ကို ျပန္ပို႔ေပးလို႔ မရဘူးလားဟင္? မုဒယ ေခါင္းေဆာင္ကို မယူနိုင္ေသးဘူး...။ မုဒယ စာသင္ခ်င္ေသးတယ္..."
"ရတယ္ ... ကိုယ္ သင္ေပးတယ္... မင္းက ကိုယ့္မိန္းမအျဖစ္ ကိုယ့္ေဘးနား တစ္သက္လုံး တစ္သက္လုံး ရွိေန႐ုံေလးပဲ...။"
"ဒါေပမယ့္ မုဒယက ၁၅ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္... တရားမ၀င္ဘူး မလား? မုဒယ အသက္မျပည့္ေသးဘူး..."
"ဒါဆို ေနာက္ သုံးႏွစ္ေနမွ ဒီကေန ျပန္ၾကတာေပါ့..."
"ေခါင္းေဆာင္... မုဒယကို ျပန္မပို႔ေတာ့ဘူးလား? တကယ္ပဲ ေခါင္းေဆာင္အနား ေနရေတာ့မွာလား? ဟင့္အင္း... မုဒယ လူႀကီး မျဖစ္ခ်င္ေသးဘူး... မရင့္က်က္ခ်င္ေသးဘူး။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ရက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္... သူငယ္ခ်င္းေတြ ဒီကို ခရီးထြက္လာမွာက..."
ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္ေတာ့္ပါးျပင္ကို ဖြဖြပြတ္ကာ...
"ရတယ္... မင္းက ကေလးေလးပဲ...။ ဒါေပမယ့္ ၁၅ႏွစ္နဲ႕ ငါ့မိန္းမငယ္ငယ္ေလးေပါ့..."
"ေခါင္းေဆာင္..."
"မင္း မသိဘူး... ငါ မင္းကို ဘယ္ေလာက္လိုအပ္ေနသလဲဆိုတာ...။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဒီဟာေလးကို ေပြ႕ခ်ီၿပီး ခိုးခဲ့ခ်င္ေပမယ့္ အခုအႀကိမ္မွပဲ အေကာင္အထည္ ေဖာ္နိုင္ေတာ့တယ္...။"
"....."
"ငါ့အနားမွာ ေနပါ... ငါ့မိန္းမေလးအျဖစ္ ရွင္သန္ပါ...။ ငါ့မိန္းမ မုဒယ အေခ်ာအလွေလး အျဖစ္နဲ႕ေပါ့...။"
"မုဒယ အသက္မျပည့္ေသးဘူး..."
"အဲ့ဒီအတြက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သာ အျပစ္တင္ပါ...။ မင္းက အရမ္းလွၿပီး ငါ့ကို အသက္မျပည့္ေသးဘဲနဲ႕ ေတြ႕ေစခဲ့တာကို...။ ျဖစ္နိုင္ရင္ ဒီထက္ အသက္ႀကီးမွ မင္း ဒီီကို လာသင့္တာ ... ခုေတာ့ အသက္ငယ္ငယ္ေလးနဲ႕ ဒီလူႀကီး သိမ္းပိုက္တာ ခံရၿပီေပါ့..."
"ေခါင္းေဆာင္... မုဒယ... မုဒယကို ျပန္ပို႔ေပးပါ... သူငယ္ခ်င္းေတြက ေနာက္ႏွစ္ရက္ဆို ဒီကို လာေတာ့မွာ..."
အတင္းကို မ်က္ရည္က် ေတာင္းဆိုမိေပမယ့္...
"ဒါဆိုလည္း ကိုယ္နဲ႕အတူ ကိုယ့္ရဲ႕ မိန္းမေလးအျဖစ္နဲ႕... အတူႀကိဳဆိုၾကတာေပါ့...။မုဒယကေတာ့ အရင္လို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေတာ့ ငါ့မိန္းမေလး ျဖစ္သြားလို႔..."
ေခါင္းေဆာင္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို လြတ္ေပးဖို႔ အေနအထားမရွိခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ခ်ဳံးပြဲခ် ငိုလိုက္မိေတာ့သည္။ မုဒယ ဒီလိုအိမ္ေထာင္ဆိုတဲ့ အရာႀကီးထဲ မတိုး၀င္ခ်င္ေသးပါ...။
ကိုယ့္ဆႏၵအတြက္ မုဒယကို မိန္းမအျဖစ္ သိမ္းပိုက္တာ ေခါင္းေဆာင္ တစ္ကိုယ္ေကာင္း မဆန္လြန္းဘူးလား?
ေနာက္တစ္ေန႕...
နံနက္ပိုင္း...
ခ်င္းဘာသာ စကားျဖင့္ အစည္းအေဝးအတြက္ ေျပာဆိုေနျခင္းမ်ား...
ထို႔ေနာက္မွာေတာ့... ရိုးရာ၀တ္စုံအျပည့္ျဖင့္ လူႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ထိုအဘြားေရွ႕ေမွာက္၌ ရွိေနသည္။ ထိုႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္ကေတာ့ နယ္ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ၿပီး တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကေလးၿမိဳ႕မွ ၁၅ႏွစ္သား ကေလးေလးပင္ ျဖစ္ပါသည္...။
ႏွစ္ေယာက္သား၏ မ်က္ႏွာက အပူအပင္ေတြျဖင့္ပင္ ရွိေနၿပီး ထိုအထဲမွ ၁၅ႏွစ္သား ကေလးေလး၏ မ်က္ႏွာမွာေတာ့ ငိုေႂကြးသည့္ႏွယ္... မ်က္ႏွာတို႔ မို႔အစ္ေနသည္...။
အခမ္းအနား ၿပီးဆုံးသြားသည့္ အခါမွာေတာ့... အခမ္းအနားသို႔ လာေရာက္က်သဴမ်ားႏွင့္ စကားလက္ဆုံ ေျပာမိၾကသည္...။
"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ မုဒယရယ္... ေခါင္းေဆာင္နဲ႕က ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး...။ မမလည္း ဘာမွမသိပါလား? အဘြားကေရာ သိရဲ႕လား?"
မမကေတာ့ ဒီအေၾကာင္းအရာအတြက္ မုဒယကို ေမးျမန္းေပမယ့္ မုဒယ ဘာမွမေျဖနိုင္ေသးပါ...။ မုဒယ ေခါင္းကိုငုံ႕၍သာ ေရငုံႏူတ္ပိတ္ေနမိသည္...။
"မုဒယ... မေျဖဘူးလား? နင္ အသက္ေတာင္ မျပည့္ေသးဘူးလို႔...။ နင္ ေခါင္းေဆာင္ကို ႀကိဳက္ေနတာလား? ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက... ေခါင္းေဆာင္နဲ႕ နင္နဲ႕ တြဲေနတာလဲ?"
နင္...
ဒီအသုံးအႏႈန္းက မမႏူတ္မွ တစ္ခါမွ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ထြက္မလာေသာ စကားလုံးပင္။ သို႔ေပမယ့္ အခုတစ္ခါေတာ့ မမက စိတ္တို၍ ထင္သည္... သူ႕ႏူတ္မွ တဖြဖြ ေရ႐ြတ္ေနသည္။
"ေခါင္းေဆာင္နဲ႕ ယူဖို႔က လြယ္တယ္မွတ္ေနလား? ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ မိန္းမျဖစ္ဖို႔က လြယ္တယ္မွတ္ေနလား? အသက္မျပည့္ေသးဘဲ မင္း ဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ မုဒယစကား၀ါ...။ ဒီကိစၥက အဘြားလည္း မသိေသးဘူးမို႔လား? ဟင္... ေျဖစမ္း... ေျဖစမ္းလို႔..."
မမက ကြၽန္ေတာ့္ပုခုံးကို လႈပ္ခါၿပီး ေမးေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွျပန္မေျဖမိေတာ့...။ မ်က္ရည္မ်ားသာ အသြင္သြင္ စီးက်ေနမိေတာ့သည္။ မမကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အေျခအေနကို အားမရသလိုႏွင့္... ကြၽန္ေတာ့္အား ထုရိုက္ပစ္ခ်င္သည့္ႏွယ္...။
ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါသည္။
ေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ တြဲေနသည္ဆိုတာ မမကို အသိမေပးခဲ့...။ ထိုအရာကပင္ ေခါင္းေဆာင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို မ သြားတဲ့အခါ ပိုၿပီးဆိုးေတာ့တာပင္ ျဖစ္သည္...။
"ေျပာစမ္း... နင့္ ေက်ာင္းအတြက္ ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ? ပညာေရးတစ္စြန္းတစ္စနဲ႕ နားေတာ့မလို႔လား? ဒါဆို ငါနဲ႕ အဘြား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြေရာ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ? နင္ အဲ့လိုငယ္ငယ္ေလးနဲ႕ ယူသြားလို႔ မရဘူး...။ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို စြန့္ၿပီး ဒီၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ဘ၀ကို နင္ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္တာလား? ငါတို႔က အျမင့္တင္ေပးတာကို ျမင့္တယ္ထင္ၿပီး ခုန္ခ်လိဳက္တာလား?"
"သူက အခု ငါ့မိန္းမျဖစ္သြားၿပီမို႔ သူ႕ကိုယ္ေပၚက မင္းလက္ကို ဖယ္ေပးလို႔ ရမလား?"
မမက ကြၽန္ေတာ့္ ပုခုံးကို လႈပ္ခါၿပီး ေမးျမန္ေနခ်ိန္မွာပင္ ကြၽန္ေတာ္ ပုခုံးတစ္ဖက္ကို ကိုင္ကာ ...
"ဘယ္လို... ေခါင္းေဆာင္... မုဒယ အသက္မျပည့္ေသးတဲ့ ကေလးေလးေလ..."
"သိတယ္... ငါ သေဘာက်လိဳ႕... ငါ လိုခ်င္လို႔ ရေအာင္ ယူထားတာပဲ..."
ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ စကားလုံးတစ္ခ်က္ေအာက္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း မမႏွင့္ ေခါင္းေဆာင္အၾကား ဗ်ာမ်ားေနမိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ေရာ ေခါင္းေဆာင္ပါ ရိုးရာခ်င္း၀တ္စုံျဖင့္ ရွိေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ လူအျဖစ္ ရွိေနေတာ့ အနည္းငယ္ ပိုသာေသာ ၀တ်စားဆင်ယင်မှုမျိုး ရွိပါသည္။
"အဲ့လို မဟုတ္ဘူးေလ... ေခါင္းေဆာင္... မုဒယ အေနအထားကို ေခါင္းေဆာင္သိမွာပါ...။ သူကိုယ္တိုင္ ဒီလက္ထပ္ပြဲကို လက္ခံေလာက္မယ့္ အေနအထားမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး မလား?"
မမက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ ေျပာေနေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း... ဘာမွ၀င္မပါမိေတာ့...
"ဆရာမ...
မုဒယနဲ႕ ေအးေဆး စကားေျပာခ်င္တယ္မလား? ကြၽန္ေတာ္ ဟိုဘက္က ေစာင့္ပါ့မယ္...။ မေမ့ပါနဲ႕... လက္ပါဖို႔ေတာ့ က်ဳပ္ ခြင့္မျပဳပါဘူး.."
ေခါင္းေဆာင္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အေျခအေနကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ ေျပာလာသည္။ အေတြးဗလာနဲ႕က မေန႕က ကတည္းက ျဖစ္သည္။
ေခါင္းေဆာင္ ထြက္သြားၿပီး မၾကာခင္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ မမသာ က်န္ေတာ့သည္။ မမကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အေျခအေနကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လာၿပီး....
"ေျပာ... ေမာင္ေလး ေခါင္းေဆာင္နဲ႕ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ျဖစ္ေနတာလဲ? ေခါင္းေဆာင္ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးလည္း ဆိုတာေရာ သိရဲ႕လား? ဒီနယ္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ လူအျဖစ္ ရွိေနရရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဆိုးတယ္ ဆိုတာ သိရဲ႕လား? ဒီနယ္က ေခါင္းေဆာင္က အၿမဲ လုပ္ႀကံခံေနရတာဟ... နားလည္လား?"
မမကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္မွ မည္သည့္အစိတ္အပိုင္းမွ မထိေတာ့ဘဲ သူ႕စကားအတိုင္း ေမးလိုက္ေျဖလိုက္ျဖင့္ပင္....။
ဒီေန႕ တစ္ေနတာလုံးက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ျမန္ဆန္စြာ ကုန္ဆုံးသြားေလၿပီ...။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အခမ္းအနား ၿပီးသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေခါင္းေဆာင္က Dinnerပြဲ စီစဥ္ေပးေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း မတက္ေတာ့ သူကိုယ္တိုင္လည္း မတက္ေတာ့....။
ညေနဆည္းဆာက ခ်င္းေတာင္တန္းမ်ားအၾကား ပဏာသင့္စြာ ရွိေနသည္...။ ေနရည္ပ်ိဳ႕ပ်ိဳ႕ကေတာ့ ေတာင္တန္းမ်ားအၾကား... ေမွးတင္၍...။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ အိမ္မွာပဲ ရွိေနမိသည္။
ဒီမဂၤလာပြဲက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ရည္႐ြယ္ထားသလို မဟုတ္ဘဲ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိသည့္ အေနအထားပင္...။ မမတို႔သာ မယုံၾကည္နိုင္ေသး မဟုတ္ေသး ကြၽန္ေတာ္ပါ ဘယ္လိုျဖစ္သြားလည္း မသိေတာ့ပါ...။ အခုေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ မမေျပာျပလို႔ အဘြားလည္း သိေနေလာက္ပါၿပီ...။
အဘြား ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္ဆိုးသြားမလား မသိေတာ့...။ ကြၽန္ေတာ့္ပညာေရး ကြၽန္ေတာ့္အနာဂတ္ ကြၽန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ... အရာအားလုံးက ေခါင္းထဲ တိုး၀င္လာၿပီး ငိုခ်င္လာေလၿပီ....။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ႐ြာအေနာက္ဘက္အစြန္ပိုင္းမွ ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ အိမ္မွာ ရွိေနမိသည္။ ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ အိမ္က ေတာင္ကုန္းျမင့္တစ္ခုေပၚမွာ ေဆာက္ထားသည္မို႔ ဆည္းဆာႏွင့္အတူ ေနထြက္ခ်ိန္ကို အျပည့္အ၀ ရႈစားနိုင္သည့္ အေနအထား....။
ေခါင္းေဆာင္ အိမ္၀န္းက က်ယ္သည္။ ေပအေတာ္အကြာ၌ ၀န်းကို ပတ္ကာ ၀န်းထရံပုံစံမျိုး ခတ္ထားသည့္ သစ္သားတိုင္ေလးမ်ားက ကြၽန္ေတာ့္ ခါးေလာက္ပဲ ရွိသည္။ ေခါင္းေဆာင္ၿခံ၀န္းတစ္ခုလုံးက ဘာပန္းမွ ရွိမေနဘဲ စိမ္းစိုေနသည့္ သဘာ၀ျမက္ပင္ႏုမ်ားသာ ရွိသည္။
ကုန္းျမင့္ေပၚ ရွိေနသည့္ ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ အိမ္က ေန၀င္ခ်ိန္ကို ေငးၿပီး အေ၀းက ေတာင္တန္းေပၚမွ ေတာရိုင္းျမက္ပင္မ်ား၊ ထင္းရႉးပင္မ်ားအျပင္ ေတာင္ဇလပ္ရဲရဲကိုပါ ေတြ႕ေနရသည္။ ေျပာင္းစိုက္ခင္းမ်ား၊ စပါးစိုက္ခင္းမ်ားကေတာ့ အႏွံ႕အျပား နီးပါး ေတြ႕နိုင္သည္။
တရိပ္ရိပ္ ၀င်သွားသည့် ေနေရာင္ေအာက္၌ ေလႏွင့္အတူ ယိမ္းႏြဲ႕ေနသည့္ သန္စြမ္းမႈေၾကာင့္ မည္းနက္ေနသည့္ ေျပာင္းပင္မ်ားကို ေငးကာ ၾကည့္ေနမိသည္။ တိတ္ဆိတ္မႈကေတာ့ အေ၀းက ေလႏွင့္အတူ သယ္ေဆာင္လာသည့္ ေျပာင္းခင္းမွ တိုးေ၀ှ့ သစ္႐ြက္မ်ား ပြတ္တိုက္သံကို ၾကားေနရသည့္အထိပင္...။
တျဖည္းျဖည္း ေန၀င္သြားသည့္ အခါမွာေတာ့ ခ်မ္းေအးမႈက အစားထိုးလာသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေခါင္းေဆာင္အိမ္ရဲ႕ အိမ္အျပင္ ၀ရန်တာလေးပေါ်မှာ ရွိေနမိသည္။
ေခါင္းေဆာင္အိမ္က အုတ္ ၊ ပ်ဥ္ႏွင့္အတူ ၊ ၀ါးတို့ကို အခ်ိဳးက်က် အခန္းဖြဲ႕စည္းထားသည္။ ၿမိဳ႕ေပၚမွ အျခားအိမ္မ်ားေလာက္ ေခတ္မဆန္းသလို ရိုးလည္း ရိုးမေနပါ။ အိမ္အျပင္ ၀ရန်တာကိုတော့ ဒီနယ္ဘက္ ဓေလ့အတိုင္း ၀ါးကြောများဖြင့် အခင္းအက်င္း လုပ္ထားသည္။
၀ရန်တာ အျပင္အဆင္အဖြဲ႕မ်ားက ဒီအတိုင္း ေနပူရင္ျဖင့္ လက္ရန္းမ်ားကို ကိုင္ကာ ခ်င္းေတာင္တန္း၏ အလွအပကို အျပည့္အ၀ ခံစားနိုင္သလို မိုး႐ြာၿပီး ဆီးႏွင္းမ်ား က်သည့္အခါမွာေတာ့ အေပၚမွာ automatic အရွင္လုပ္ထားသည့္ အမိုးတစ္ခု ပါရွိသည္။
၀ရန်တာမှာ လက္ရန္းမ်ားပုံစံ ခတ္ထားသည့္ ၀ါးများသာ မက... အျဖဴေရာင္ ပိတ္စ ေလးမ်ားပါ လိုက္ကာစ မ်ားလို ေမ်ာလြင့္ေနသည္...။
ေနအနည္းငယ္ ၀င်ချိန်မှာတော့ ေခါင္းေဆာင္က ျပန္လာေလၿပီ...။ သူ႕ကိုယ္ေပၚမွ အ၀တ္အစားမ်ားကေတာ့ လဲက်င္းၿပီးၿပီ ျဖစ္သည္။ သူ႕ခါး၌ ေသနတ္တစ္လက္ကို သားေရအိတ္ျဖင့္ပင္ ထည့္ကာ ခ်ိတ္ထားသည္...။
ထုံးစံအတိုင္း သူ႕အေပၚကေတာ့ ရွပ္လက္ရွည္ အနက္ျဖစ္သည္။ ရွပ္လက္ရွည္ကို တံေတာင္ဆစ္ေအာက္ေလာက္အထိ ေခါက္တင္ထားသည္။ သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို လိုက္ရွာဟန္ျဖင့္ ရွိေနၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ျမင္သည့္အခ်ိန္မွာေတာ့ ၀ါးလှေကားလေးအတိုင်း အိမ္ေပၚသို႔ ျဖည္းညွင္းစြာ တက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္နံေဘးသို႔ လာေရာက္ထိုင္ေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္ ေသာက္ေနသည့္ ေခါင္ရည္ႏွင့္အတူ တောင်ဇလပ်၀ိုင်ကို ျမင္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူက နံေဘးမွ ခြက္တစ္ခြက္ကို ဆြဲကာ ငွဲ႕ကာ ထည့္ေသာက္သည္...။
"အကၤ်ီမလဲ ေသးဘူးလား?"
အရင္ဆုံး ထြက္လာသည့္ စကား....
"ဟုတ္ကဲ့..."
"မုဒယ..."
"......."
"အျပင္က နည္းနည္း ႏွင္းက်ၿပီး ေအးတယ္... အထဲမွာ မီးဖိုရွိတယ္... အထဲကို သြားရေအာင္...."
"မုဒယ ... အထဲကို မ၀င္ခ်င္ေသးဘူး... အျပင္မွာ ခဏေနခ်င္ေသးတယ္..."
"ဒါဆို ၿခဳံထည္တစ္ခု ယူေပးမယ္..."
"ေခါင္းေဆာင္..."
ေခါင္းေဆာင္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ၿခဳံေစာင္တစ္ထည္ အထဲကို သြားယူဖို႔ လုပ္ရင္းမွ ကြၽန္ေတာ့္ေခၚသံေၾကာင္း ေနာက္သို႔ လွည့္ၾကည့္လာသည္....။
"မနက္ျဖန္က်ရင္ ဒီကို သူငယ္ခ်င္းေတြ လာမွာ... ။ မုဒယ ခဏေလာက္ သူတို႔နဲ႕ ေတြ႕လို႔ရမလား?"
ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္ေတာ့္အနားျပန္ထိုင္လိုက္ၿပီး...
"အင္း... ရတယ္ေလ... အိမ္ကိုပါ အလည္ေခၚလိုက္ေပါ့..."
ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေပ်ာက္ကြယ္လုလု ဆည္းဆာေနေရာင္ေအာက္မွာ ယဲ့ယဲ့ေလး လွေနေတာ့ ကေလးငယ္၏ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုစီကို ေငးေမာၾကည့္မိျပန္သည္။ မ်က္ခုံးေျပေျပ... ႏွာတံစင္းစင္း... မ်က္ေတာင္ရွည္မ်ားက ရွည္လ်ားသည္။ နီနီေထြးေထြး ႏူတ္ခမ္းပါးေလးကေတာ့ အသက္ဟုပင္ ဆိုရမလားပင္ မသိေတာ့....။
"ေခါင္းေဆာင္... မုဒယ တစ္ခုေလာက္ ခြင့္ေတာင္းလို႔ ရမလား?"
"အင္း ေျပာေလ...."
"ေခါင္းေဆာင္ ဒီည ဂိတ္တဲဘက္ကို မသြားျဖစ္ဘူးလား?"
"အင္း... မသိေသးဘူး... ။ ဖိုးေစာျမတ္တို႔ကေတာ့ မလာခဲ့ဖို႔ ေျပာတယ္...။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"မုဒယ... မမဆီကို သြားခြင့္ျပဳမလား?"
"အခုခ်ိန္လား?"
"ဟုတ္တယ္...မမနဲ႕ အဘြားက မုဒယကို စိတ္ဆိုးေနမွာ...။ မမကို သြားၿပီး ေတာင္းပန္ရမယ္...။ မမက မုဒယကို စိတ္ဆိုးေနတာ..."
သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္ကို အားငယ္စိတ္ႏွင့္ အခ်င္းခ်င္း ဖိဆုပ္ကာ ေျပာေနသည့္ ကေလးေလးရဲ႕ မ်က္ဝန္းလွလွမွာ မ်က္ရည္မ်ား တြဲခိုလို႔....။
ဒီအတိုင္း ေငး
ၾကည့္ေနရင္းပင္ ေပြာမိလိုက်သည့် စကားတစ္ခြန္းက....
"အင္း... ၉နာရီနီးပါးေတာ့ ရွိေတာ့မယ္... ကိုယ္လိုက္ပို႔မယ္ေလ...။"
ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ ကေလးေလးက ေခါင္းကို အတင္းလႈပ္ခါရမ္းလိုက္ၿပီး...
"ဟင့္အင္း... မမက ေခါင္းေဆာင္နဲ႕ တြဲေတြ႕ရင္ မုဒယကို ေခၚမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး...။"
ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ စိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ အရင္ထားမိလိုက္ၿပီး... လက္ထဲမွာ အေစာနက အိမ္ျပန္ရင္း ခူးလာသည့္ သစ္႐ြက္ငယ္ကို ဖိကိုင္လိုက္ကာ...
"... ဒါဆို တစ္ေယာက္တည္း သြားမွာလား?"
ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ေမးလာသည့္ ေခါင္းေဆာင္စကားေၾကာင့္ မုဒယ အနည္းငယ္ အေျဖအတြက္ ေသခ်ာစဥ္းစားေနမိသည္...။
"ဟုတ္ကဲ့...။"
ေခါင္းကို ျဖည္းညွင္းစြာပင္ ညိမ့္ခ်မိေတာ့ ေခါင္းေဆာင္က ဘာမွမေျပာဘဲ ေခါင္းကို ညိမ့္ကာ သူ႕လက္ထဲက သစ္႐ြက္ေပၚကိုသာ အာ႐ုံစိုက္ေနၿပီး....
"ေကာင္းၿပီ... သြားေလ... မီးအိမ္ယူသြား...."
တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ ခြင့္ျပဳေပးလိုက္ေတာ့ မုဒယ အနည္းငယ္ ေၾကာင္အ သြားမိသည္။ ေခါင္းေဆာင္က အခု ရက္ေရာစြာ ကြၽန္ေတာ့္ကို လိုက္ေလ်ာေနသည္တဲ့....။
ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘာမွမေတြးေတာ့ဘဲ သူစိတ္မေျပာင္းခင္... ဝရန္တာအစြန္းမွာ အလွဆင္ထားသည့္ မီးအိမ္ငယ္ေလးကို ျဖဳတ္ကာ ေလွကားမွ ျဖည္းညွင္းစြာ ဂ႐ုစိုက္ ဆင္းေနမိသည္။ ထိုအခ်ိန္ထိ ဝရန္တာၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ လွဲခ်ကာ တည္ၿငိမ္စြာ ရွိေနသည့္ ေခါင္းေဆာင္ကို ၾကည့္ကာ စိတ္ေအးစြာျဖင့္ ရွိေနသည္။
မၾကာမီပင္ ေလွကားေအာက္ဆုံးတစ္ထစ္ကို ဆင္းၿပီး ေအာက္ဘက္မွ ျမက္ႏုႏုေလးမ်ားကို ေျခဖဝါးျဖင့္ စတင္မိတ္ဆက္စဥ္မွာပဲ... ေနာက္ကေန တစ္စုံတစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို ဆြဲလိုက္တာမို႔ ကြၽန္ေတာ္ထိတ္လန့္သြားမိသည္။
ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္မွ လူကို လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ဆြဲေဆာင္မႈ အျပည့္ျဖင့္ ရွိေနသည့္ ေခါင္းေဆာင္။ သူ႕ေခါင္းမွ ဆံပင္မ်ားက ဖရိုဖရဲျဖင့္ ေလယူရာေမ်ာလႊင့္ၿပီး သူ႕မ်က္ႏွာအနားတစ္ဝိုက္ အနားသတ္တို႔ မညီစြာ....။
ေခါင္းေဆာင္က အေနာက္တိုင္းမွာ အမ်ားႀကီး ေနခဲ့ရသူမို႔ အာရွ႐ုပ္ အနည္းငယ္မွ် မေပါက္ပါ။ ႏူတ္ခမ္းေမႊး၊ ပါးသိုင္းေမႊး၊ မုတ္ဆိတ္ေမႊးတို႔က အနည္းငယ္ စိမ္းျမ၍....။
မ်က္ခုံးထူထူတန္းတန္း... ႏွာတံက ခြၽန္ကာ ရွိေနသည္။ မ်က္ဝန္းက Russetအေရာင္ကိုမွ ပံ့ပိုးထားသည့္ မ်က္ေတာင္ေမႊးတို႔က တိုစိတ္ထူထဲကာ ေကာ့ေနသည္။
သူ႕အေပၚ ရွပ္အနက္အက်ီ္ကို ၾကယ္သီးသုံးလုံးေျမာက္ မတပ္ဘဲ ထားသည္မို႔ သူ႕ရင္အုပ္က်ယ္က်ယ္ကို ျမင္ေနရသည္။ ေခါင္းေဆာင္းက ျမင့္မားေသာ အရပ္ႏွင့္အတူ က်စ္လစ္ေသာ ခႏၶာကိုယ္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားတာ....
ခဏအၾကာမွာေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ထံမွ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ၾကားလိုက္ရၿပီး ေနာက္မွာေတာ့.... ေခါင္းေဆာင္က သူ႕ခါးၾကားထဲမွ ခါးပတ္ကို ဆြဲကာ ျဖဳတ္လိုက္သည္....။ ထို႔ေနာက္....
"ေခါင္းေဆာင္...."
လက္မွာ သိုင္းကာ ခ်ည္ထားသည့္ လက္ေကာက္ဝတ္မွ သားေရခါးပိတ္ကို ၾကည့္ကာ သူ႕ကို ေခၚလိုက္ေပမယ့္ သူကေတာ့ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေပြ႕ကာ ပုခုံးေပၚ ထမ္းတင္လိုက္ၿပီး....
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေန... မင္းေအာက္ပိုင္းက ငါ လိုအပ္ေသးလို႔... ဘာမွမတုပ္ထားတာ...။"
Sunday:July:2023:9:54PM
N- ဒီအပိုင္းက အရင္တုန္းက Typeတုန္းက အကုန္ေပ်ာက္လို႔ ျပန္Typeရပါေသာဗ်ာ...
ေခါင္းေဆာင္က အေနာက္နိုင္ငံမွာ ေမြးတယ္ဆိုၿပီး ဘယ္လိုျဖစ္လို႔... တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတာလဲ?
မေလာနဲ႕... မေလာနဲ႕😊
အဲ့ဒီ အမူအက်င့္ေတြက ေနာက္ပိုင္း ပါလာပါလိမ့္မည္။ Banga/ w33dတို႔ ပါလာနိုင္....
က်ဳပ္ ဖုန္းက ေနာက္ႏွစ္ရက္ေနမွ အေျခအေနသိရမွာပါဗ်။