ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်ဂျောင်ကုရဲ့sexyကျမှုကြီးကိုမြင်ပြီးတစ်ကာလ အဆင်မပြေမှုပေါင်းများစွာနဲ့
ကုမ္ပဏီသွားလိုက်ရာ မန်နေဂျာမရဲ့အဝတ်ထုပ်လဲမယူသွားဖြစ်~
"ceo ဒီမှာမှားလာတဲ့အထုပ်
ကျွန်မရဲ့အထုပ်လေးရော~~"
"အာ~~ရှာဖို့မအားလိုက်ဘူး
နောက်မှရှာပေးမယ် မဟုတ်လဲပြန်ဝယ်ရင်ပြန်ဝယ်လိုက်လေ
ပိုက်ဆံပေးလိုက်မယ်~"
"အဲ့တာက ပြန်ဝယ်ဖို့မလွယ်ဘူးceoရဲ့
နည်းနည်းရှားတယ်~"
"ရှားလဲ ရအောင်ရှာဝယ်လိုက်တော့~"
*မင်းရဲ့အရမ်းရှားတဲ့ဘောင်းဘီကဟိုကောင်ဝတ်ပြီးသွားပြီ~*
ထယ်ယောင်းရဲ့ရှာဝယ်ဆိုတဲ့စကားကြောင့်
မန်နေဂျာမလေးမှာ ရှားရှားပါးပါးရခဲ့တဲ့သူ့ဘောင်းဘီလေးကို
နှမြောလွန်းနေဘေမဲ့ထယ်ယောင်းကိုလဲထပ်ပြီးအတွန့်မတက်ရဲတော့တာကြောင့်ဒီတိုင်းသာနေလိုက်ရတယ်။
"ဟေ့ဂျောင်ကုမင်းကယောကျာ်းယူထားတာဆိုဟုတ်လား~"
"အဲ့ဒီတော့~"
အားကစားချိန်မှာကျောင်းရဲ့လူဆိုးတွေကသူ့ကိုရန်လာစကြတာကိုဂျောင်ကုသိဘေမဲ့မွေးကတည်းကအစွာတစ်လိုင်းဖြစ်နေတဲ့အတွက် လုံးဝမကြောက်ပါဘူး~
"အဲ့တာဆိုမင်းဖင်ခံဖူးမှာပေါ့
ငါလဲမင်းယောကျာ်းလိုမင်းရဲ့ဖင်ကိုလုပ်ဖူးချင်တယ်~"
"ငါ့ကိုလုပ်ချင်ရင်D**kကြီးမှရမယ်
အရမ်းမကြီးလဲအဆင်ပြေတယ်ဆိုဘေမဲ့
အပ်ချည်မျှင်လောက်ဘဲရှိတဲ့မင်းရဲ့d**kကတော့အဆင်မပြေဘူး~"
"ဟားဟား အပ်ချည်မျှင်တဲ့ ဟျောင့်ပြောနေပြီနော်
တကယ်ဘဲလား~"
"မင်းကများ~"
*ခွပ်!*
"အား!...ခွေးကောင်ကြီး~"
ဂျောင်ကုတစ်ယောက်လက်သီးနဲ့ထိုးခံလိုက်ရလို့
လဲကျသွားဘေမဲ့ ချက်ချင်းပြန်ထလာကာ
တစ်ဘက်လူကိုတွန်းလဲလိုက်ပြီးမျက်နှာကိုလက်သည်းနဲ့
ကုတ်ခြစ်ပစ်တာကြောင့်အားလုံးဆူညံသွားပြီးဆရာတွေဝင်တားရတော့တယ်။
~~Ring~~Ring~~
"ဒီအချိန်ကြီးဘာလဲ~"
စာသင်နေရမယ့်အချိန်မှာဖုန်းခေါ်လာတဲ့ဂျောင်ကုကြောင့်
ထယ်ယောင်းအံ့သြစွာနဲ့ဖုန်းကိုင်လိုက်တော့
ကျောင်းမှာရန်ဖြစ်လို့ကျောင်းကိုလာခဲ့ပါတဲ့လေ~
"ဟာ ဒီကလေး မန်နေဂျာအခုချက်ချင်းကားပြင်
ဂျောင်ကုရဲ့ကျောင်းကိုသွားမယ်~"
" Nae~~"
ဂျောင်ကုဆိုတာဘယ်သူမှန်းမန်နေဂျာမလေးကမသိဘေမဲ့
ဟိုကလေးကိုပြောမှန်းရိပ်မိတာကြောင့်
ဘာမှထပ်မေးစရာမလိုဘဲကားပြင်ပေးလေရဲ့~
"ရုံးခန်းတွေ့ပြီ~"
"hyung~~"
"ဂျောင်ကု~အများကြီးထိခိုက်သွားတာလားပြဦး~"
ဂျောင်ကုရဲ့ကျောင်းကိုထယ်ယောင်းရောက်သွားချိန်မှာ
သူ့ကိုပြေးဖက်လာတဲ့ဂျောင်ကုက
ပါးမှာအညိုကွက်ကြီးနဲ့မို့ထယ်ယောင်းစိတ်ပူစွာ
သေချာစစ်ဆေးပေးတော့ပါးကရောင်နေပြီ~
"နာတယ်..ဟင့်~"
"ဟုတ်လား ဆေးရုံသွားရအောင်လာ~"
"မရသေးဘူး ကျောင်းအုပ်ကြီးနဲ့တွေ့ရဦးမှာ~"
ဂျောင်ကုပြောမှ ထယ်ယောင်းကကျောင်းအုပ်ကြီးဘက်ကြည့်လိုက်ရာမျက်နှာတစ်ခုလုံးကုပ်ရာတွေနဲ့ပြည့်နေတဲ့ကျောင်းသားကိုပါတွဲမြင်လိုက်ရတာကြောင့်အခြေနေအရပ်ရပ်ကိုနားလည်လိုက်ပြီ~
"အာ..ကျွန်တော်က ဂျောင်ကုရဲ့အုပ်ထိန်းသူပါ~"
"အသစ်လွဲပြောင်းထားတဲ့အုပ်ထိန်းသူနော်?"
"ဟုတ်ပါတယ်~"
"ကလေးနှစ်ယောက်ကိုတော့ဆုံးမပြီးပြီ
အုပ်ထိန်းသူတွေကတော့ ကိုယ့်သားသမီးကိုယ်
နောက်ထပ်ရန်မဖြစ်အောင်ဆုံးမပေးပါနော်
အခုတော့ဝန်ခံကတိလက်မှတ်ထိုးပေးပါ~"
"Nae~"
သူ့တစ်သက်သာလုံးကျောင်းတက်ခဲ့တဲ့တစ်လျှောက်
ရန်တစ်ခါမှမဖြစ်ဖူးတဲ့ထယ်ယောင်းဟာ
အခုတော့သူ့ရဲ့ပူပူနွေးနွးယောကျာ်းအစွာလေးကြောင့်
ဝန်ခံကတိလက်မှတ်ထိုးပေးနေရပြီ~
"အခုရပြီဆို ဂျောင်ကုကိုခေါ်သွားတော့မယ်နော်
ဆေးရုံပြရမှာမို့~"
"ကောင်းပါပြီ ဒီဘက်ကျောင်းသားလဲဆေးရုံသွားပါ~"
"ဘာမှမသွားနဲ့သေပါစေ~"
"တော်ပြီဂျောင်ကု လာတော့~"
စွာလို့မပြီးနိုင်တော့တဲ့ဂျောင်ကုကို
ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်အတင်းဆွဲခေါ်ကာ
သူ့အပိုင်ဆေးရုံဆီခေါ်သွားရတယ်။
"အဲ့ကောင်ကအလကားသက်သက်ရန်လာစတာ
သူ့ကိုလဲဘာမှမလုပ်ဘဲနဲ့~"
"အဲ့တာနဲ့ဘဲဘယ်လိုအထိုးခံလိုက်ရတာလဲ~"
"သူ့D**kကိုအပ်ချည်မျှင်လောက်လို့ပြောလိုက်လို့လေ~"
"ယောကျာ်းမာနကိုသွားထိတာကိုး~"
"သူကkookieဖင်ကိုလုပ်ချင်တယ်လို့အရင်ပြောတာလေ~"
"ဘာ!!"
"အမလေး လန့်လိုက်တာhyungရယ်~"
"ဒီသေသင့်တဲ့ကောင်ကတော့
တစ်ခြားဘယ်မှာထိခိုက်သွားသေးလဲ~"
"ဟင့်အင်း ပါးမှာဘဲ~"
"ကျစ်!..လာ သွားစစ်ဆေးရအောင်~"
ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုရဲ့ဒဏ်ရာကို
အရေပြားအထူးကု အထွေထွေဆရာဝန်
သွားဆရာဝန်အကုန်လုံးနဲ့ပြပြီးလိမ်းဆေးလိမ်းခိုင်း
သောက်ဆေးသောက်ခိုင်းနဲ့အလုပ်ကိုရှုပ်လို့~
"hyung~~ဗိုက်မှာနာတယ်~"
"ဗိုက်မှာ?"
ဂျောင်ကုရဲ့ကျောင်းအင်္ကျီကိုလှန်ကာ
ဗိုက်ကိုကြည့်ဖို့လုပ်တော့ညာဘက်နံရိုးဘက်မှာ
အညိုကွက်ကြီးမို့ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်ပူထူသွားရော~
"ဒီမှာလဲထိခိုက်ထားတယ် အရိုးတွေမထိကုန်ဘူးလားကွာ~"
"မသိဘူး~နာတော့နာတယ်~"
"မင်းမိဘတွေတော့ငါ့ကိုသတ်တော့မှာဘဲ
ဘယ်လောက်တောင်ထိခိုက်ထားတာလဲကြည့်ရအောင်~"
ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုရဲ့အင်္ကျီအားလုံးကိုချွတ်ပစ်ပြီးစစ်ဆေးတော့ဘယ်ဘက်ပုခုံးနဲ့ဘယ်ဘက်လက်မောင်းမှာပါ
အညိုကွက်ကြီးထင်းနေပုံအရဂျောင်ကုဟိုကောင်ရဲ့မျက်နှာကိုကုတ်ခြစ်နေတဲ့အချိန်တစ်ဖက်လူကထိုးမိထိုးရာထိုးလို့ခံထားရပုံ~
"ဒီလောက်အများကြီးကိုကြည့်ဦး
ဘာမှမဖြစ်သလိုနေနေတယ်~"
"နာပါ့မနာတာကို~"
"အဲ့တာသွေးပူတုန်းမို့လေ ကျစ်!..မဖြစ်ပါဘူး~"
ပြောရင်းဆိုရင်းX-rayခန်းထဲခေါ်သွားတဲ့ထယ်ယောင်းက
ဂျောင်ကုတစ်ကိုယ်လုံးကိုX-rayရိုက်ကာ
အရိုးတွေမထိခိုက်သွားဘူးဆိုမှလိမ်းဆေးတွေလိမ်းစေလေရဲ့~
"ဝါး..ပြီးသေးဘူးလား အိပ်ချင်လာပြီ~"
"ပြီးတော့မှာ ခနလေး လက်သည်းတွေလှန်သွားသေးလားစစ်ဆေးရဦးမှာ~"
"မစစ်ချင်တော့ဘူး အိပ်ချင်နေပြီ~"
"ဆေးသောက်ထားလို့ထင်တယ် လာခဲ့~"
ထယ်ယောင်းကအိပ်ငိုက်စပြုနေပြီဖြစ်တဲ့ဂျောင်ကုကို
မက်မွန်သီးကနေထိန်းပွေ့လိုက်တော့ဂျောင်ကုက
သူ့ရင်အုံကိုမနာတဲ့ဘက်ကပါးလေးနဲ့ဖိမှီပြီးအိပ်ပါပြီ~
"လက်သည်းတွေကိုစစ်ပေးဦး
လှန်သွားတာပဲ့သွားတာတွေရှိလား~"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ ဒီဘက်လေးတိုးလာပေးနော်~"
"အင်း~"
*ဒီအကြောင်းကိုသူ့မိဘတွေသိရင်
ငါတော့အပြစ်တင်ခံရမှာသေချာပေါက်ဘဲ~*
"မြန်မြန်လေးစစ်ပေးပါနော်~"
ဂျောင်ကုလက်တွေသူ့အင်္ကျီကိုမဆုပ်ကိုင်လာခင်
မြန်မြန်လေးစစ်ဆေးခိုင်းတာမို့
doctorတွေလဲတုန်တုန်ယင်ယင်ရယ်~
"လက်သည်းတွေကမလှန်သွားဘေမဲ့
အထဲမှာအသားစတွေဝင်နေတယ်
အဲ့တာကိုဖယ်လိုက်ရင်တော့
လက်သည်းကအသားနဲ့အနည်းငယ်ကွာဟနေလိမ့်မယ်~"
"အသားစတွေကိုထုတ်ပြီးပုံမှန်အတိုင်းဖြစ်အောင်လုပ်ပေးပါ~"
"အဲ့တာကအချိန်ယူရမယ်လေ ချက်ချင်းမရဘူး
အသားစတွေအရင်ထုတ်ရအောင်ပါ~"
doctorမနှစ်ယောက်ကဂျောင်ကုရဲ့လက်တစ်ဘက်စီကို
ရေဆေးပေးပြီးလက်သည်းကြားကအသားစတွေကို
ဆွဲထုတ်ကာပိုးသတ်ဆေးနဲ့ဆေးကြတော့
ဂျောင်ကုကမျက်နှာကျုံ့ပြီးထယ်ယောင်းအင်္ကျီကိုဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီ~
"အင်အင်း..ဟင့်~"
"ဆေးရည်စိမ်ရဦးမှာ~"
"တော်ပြီထားလိုက်တော့ ရတော့မှာမဟုတ်ဘူး
ကျွန်တော့်ရဲ့family doctorကိုလိုအပ်တဲ့ဆေးတွေလာယူခိုင်းလိုက်မယ်~"
"ကောင်းပါပြီ~ဆေးစိမ်ဖို့ကမြန်မြန်လုပ်သင့်တယ်နော်
မဟုတ်ရင်လက်သည်းကြားထဲပိုးပြန်ဝင်ပြီးလက်သည်းပုပ်သွားလိမ့်မယ်~"
"ရပါတယ်family doctorကိုလုပ်ခိုင်းလိုက်မယ်~"
ဆုပ်ကိုင်ထားပြီဆိုအိပ်ယာမနိုးမချင်းမလွတ်တော့တဲ့ဂျောင်ကုအကြောင်းသိနေတဲ့ထယ်ယောင်းက
ဆက်မလုပ်ခိုင်းတော့ဘဲအိမ်ပြန်လာလိုက်တော့တာပေါ့~
"သခင်လေးတို့ အစောကြီးအိမ်ပြန်လာတယ်?"
"ဟုတ်တယ် ခနနေfamily doctorရောက်လာရင်
အပေါ်ထပ်အခန်းထဲလာခိုင်းလိုက်~"
"ဟုတ်ကဲ့ပါသခင်လေး~"
ပြောစရာရှိတာပြောပြီးတာနဲ့ထယ်ယောင်းက
အိမ်ပေါ်တက်ကာဂျောင်ကုကိုကုတင်ပေါ်ချ
အင်္ကျီချွတ်ဖို့စဥ်းစားလိုက်ဘေမဲ့ဂျောင်ကုက
သူ့ရဲ့အင်္ကျီလည်ဂုတ်နဲ့လက်မောင်းရင်းနားကအင်္ကျီစကိုဆုပ်ကိုင်ထားတာမို့ချွတ်မရ~
"နည်းနည်းလောက်ဆွဲခွာကြည့်ရအောင်~"
"အင်း...ဟင့်~"
ကြိုးစားမှုကအရာမဝင်ချိန်မှာတော့
ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်ဂျောင်ကုကိုဒီတိုင်းပွေ့ထားပြီး
family doctorရောက်လာမှအင်္ကျီကိုကပ်ကြေးနဲ့ညှပ်ဖြဲရတော့တာ~
"မချနဲ့ ဒီတိုင်းလေးနေထားပေး
လက်ကဆေးစိမ်ရမှာမို့~"
"Ok~"
ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုကိုပွေ့ထားလျှက်
ထိုင်ခုံမှာထိုင်ထားပေးပြီးdoctorကတော့
ထယ်ယောင်းလက်ထဲကအင်္ကျီစကိုအသေးဆုံးဖြစ်အောင်
ကပ်ကြေးနဲ့ညှပ်ကာ လက်သီးဆုပ်အလိုက်ကို
ဇလုံထဲထည့်ထားတဲ့ဆေးရည်နဲ့စိမ်ပေးရတဲ့အဖြစ်~
"ဆေးရည်တွေကလက်သည်းထဲဝင်ပါ့မလား~"
"ဝင်တော့ဝင်မှာပါ ထိရောက်မှုအများကြီးတော့ရှိမှာမဟုတ်ဘူး~"
"လသားကလေးလဲမဟုတ်တော့ဘဲနဲ့
အိပ်ရင်အင်္ကျီစတွေဆုပ်ကိုင်ထားသေးတယ်~"
"အဲ့တာကလသားအရွယ်တုန်းကနေသုံးလေးနှစ်အထိ
အဲ့အကျင့်ရှိရင် မိဘတွေကပြင်ပေးရတယ်
ဆုပ်ထားတဲ့လက်ကိုဖြန့်ဖြန့်ပေးရင် ကြီးလာတာနဲ့အမျှအကျင့်ပျောက်သွားမှာ ဒါဘေမဲ့အခုကမပြင်ပေးခဲ့ဘူးထင်တယ်~"
"ကလေးတိုင်းအဲ့လိုဘဲပြင်ပေးရလား~"
"မပြင်ပေးရပါဘူးတစ်ချို့တစ်လေပါ
တစ်ချို့ကလေးတွေဆိုသူတို့မျက်နှာပေါ်မှာခေါင်းအုံးတင်ထားမှအိပ်ပျော်တာ တစ်ချို့ကလက်စုပ်မှ
အဲ့အကျင့်တွေကမပြင်ပေးရင်ကြီးတဲ့အထိအကျင့်ပါသွားမှာ~"
"အဲ့လိုတွေလဲရှိတယ်ပေါ့ အံ့သြစရာဘဲ~"
"အင်း~"
"ဟော အဲ့တာမှဒုက္ခ~"
coatအင်္ကျီကိုတောင်ကပ်ကြေးနဲ့ညှပ်လိုက်ရပါတယ်ဆို
တစ်ထည်တည်းကျန်ထားတဲ့ရှပ်အင်္ကျီကို
ပြန်ဆုပ်ကိုင်လာပြန်တဲ့ဂျောင်ကုကြောင့်
ထယ်ယောင်းစိတ်လေရပြီ~
"လောလောဆည်ဆေးနည်းနည်းဝင်သွားရင်ရပါပြီ
နိုးလာမှဘဲ ထပ်လုပ်ကြတာပေါ့~"
"အဲ့တာလဲကောင်းသားဘဲ~"
ဆေးအရှိန်နဲ့အကြီးအကျယ်ကိုအိပ်ပျော်နေတဲ့ဂျောင်ကုနိုးလာတဲ့အထိစောင့်ရတဲ့ထယ်ယောင်းမှာ
ဂျောင်ကုကိုပွေ့လျှက်မို့ ထိုင်ခုံမှာထိုင်ရတာညောင်းလာပြီး
အိပ်ယာပေါ်ပက်လက်လဲချလိုက်ဂျောင်ကုကိုဖက်လျှက်ဘေးတစောင်းအိပ်လိုက်လုပ်ဘေမဲ့ဂျောင်ကုရဲ့ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့လက်ကလုံးဝမပြေလျော့လာ~
"အင်းး~"
"နိုးပြီလား နိုးရင်ထတော့~"
"ဟင်?...ဒီမှာဘာလုပ်နေတာလဲ~"
အိပ်ယာနိုးလာတာနဲ့တစ်ပြိုင်နက်
ကြားရတဲ့အသံနဲ့မြင်ရတဲ့သူ့ဘေးကထယ်ယောင်းကို
ဘာလို့သူ့အနားမှာရှိနေတာလဲဆိုတဲ့လေသံနဲ့မေးလိုက်သေး~
"မင်းအတင်းဆွဲထားလို့လေ~"
"ဘယ်သူကဆွဲထားနေလို့လဲ မဟုတ်တာမပြောနဲ့~"
"ဟာ~~ဒီမှာသက်သေရှိသေးတယ် ကြည့်~"
ထယ်ယောင်းကသူ့အင်္ကျီကိုကိုင်ထားဆဲဂျောင်ကုရဲ့လက်ကို
လက်ညိုးညွှန်ပြလိုက်မှအမှန်ကိုသိကာ
ချက်ချင်းလွတ်ပေးပြီးထထိုင်လေရဲ့~
"Omo!...ဘယ်သူကြီးလဲ~"
"family doctorလေ~"
ထထိုင်ထိုင်ခြင်းထယ်ယောင်းရဲ့
family doctorကိုမြင်လိုက်တဲ့ဂျောင်ကုက
လန့်ပါလန့်လိုက်သေး~
"လက်ကဆေးပြန်စိမ်ကအောင်လာ~"
"ဗိုက်ဆာနေပြီ~"
"ခနလေးပါဘဲ အရမ်းမကြာပါဘူး~"
"doctorပြောတာကိုနားထောင်လိုက်
မဟုတ်ရင်မင်းရဲ့လက်ကိုဖြတ်ရမှာ~"
"မဟုတ်ဘဲနဲ့~"
သိပ်တော့မယုံဘေမဲ့လဲကြောက်စိတ်ရှိတဲ့ဂျောင်ကုက
family doctorညွန်ကြားတဲ့အတိုင်း
အဆင့်ဆင့်လိုက်လုပ်နေချိန်ထယ်ယောင်းကတော့
ရေသွားချိုးပြီ~
"ဘာလို့အဲ့တာလုပ်ရတာလဲ~"
"လက်သည်းတွေအရင်တိုင်းပြန်ဖြစ်သွားအောင်လို့လေ~"
လက်ချောင်းထိပ်တိုင်းကိုပတ်တီးအသေးလေးတွေနဲ့
ခပ်တင်းတင်းလေးစည်းပေးထားတာကို
ဂျောင်ကုကသေချာကြည့်ပြီးစပ်စုနေသေး~
"ပြီးသွားကြပြီလား~"
"ပြီးပါပြီ ရေချိုးတဲ့အခု တစ်ခါသုံးလက်အိတ်ဝတ်ချိုးရင်ကောင်းမယ်နော် လက်ကရေစိုခံလို့မရသေးဘူး~"
"Nae~~"
ထယ်ယောင်းကအဝတ်စားဝတ်ဖို့အတွက်
အဝတ်ဗီရိုကိုဖွင့်လိုက်တဲ့အချိန် မှားပါလာတဲ့မန်နေဂျာမရဲ့
အဝတ်စားတွေကိုပါသေချာစီရီထည့်ထားတာမြင်တော့
မနက်ကအကြောင်းပြန်တွေးမိလေရဲ့~
"Sh*t~"
"မသိလို့မေးတဲ့ဟာကိုဆဲစရာလိုလို့လား!"
"ဘာလဲ~"
"ဟုတ်တယ်လေ ပတ်တီးကတစ်နေ့တစ်ခါလဲမှာလားလို့မေးနေတာကိုhyungကဆဲခဲ့တာ~"
"ဟာ~~မင်းကိုဆဲတာမဟုတ်ဘူး~"
"ဒါဆိုရင်ကျွန်တော့ကိုလား~"
"အာ မဟုတ်ပါဘူး ဒီတိုင်းကိုယ့်ဟာကိုယ်ဆဲနေတာ~"
နှကိုကတည်းကစိတ်ရှုပ်နေပါတယ်ဆို
ဂျောင်ကုနဲ့family doctorလုပ်လို့ပိုစိတ်ရှုပ်သွားတဲ့ထယ်ယောင်းကအဝတ်စားအမြန်ဝတ်ကာအောက်ထပ်ဆင်းသွားလေရဲ့~
ဂျောင်ကုကထိခိုက်ဒဏ်ရာရထားဘေမဲ့လဲစာကျက်ခိုင်းတဲ့ထယ်ယောင်းကိုမကျေမနပ်နဲ့ညအိပ်တဲ့အချိန်မှာ
ထယ်ယောင်းအပေါ်တက်အိပ်တဲ့ဂျောင်ကုကြောင့်
မနက်ကအရှိန်မသေသေးတဲ့ထယ်ယောင်းဟာအိပ်လို့မပျော်နိုင်~
"ဂျောင်ကု ဂျောင်ကု~"
*တကယ်အိပ်နေပါပြီ သေချာပါတယ်~*
တကယ်ကိုနစ်နစ်ရှိုက်ရှိုက်အိပ်ပျော်နေတဲ့ဂျောင်ကုကို
ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်စိတ်ခြောက်ခြားစွာနဲ့
မက်မွန်သီးကိုအသာကိုင်ကြည့်တော့အလစ်ချောင်းနေတဲ့သူ့d**kဟာထောင်ကနဲ~
*အားးရှီးး ကလေးတစ်ယောက်ကိုလိင်ပိုင်းဆိုင်ရာ
မနှောက်ယှက်သင့်ဘူး~*
"ဟူးး~~"
*ဒါဘေမဲ့လဲငါနဲ့ယူထားပြီးပြီလေ
နည်းနည်းလောက်နှောက်ယှက်တာအပြစ်မရှိလောက်ပါဘူး~*
အတွေးတွေနဲ့အတူချွေးပြန်လာတဲ့ထယ်ယောင်းဟာ
ဂျောင်ကုရဲ့ဘောင်းဘီကိုမက်မွန်သီးပေါ်ရုံ
အသာလေးဆွဲချပြီးသူ့D**kကိုအပြင်ထုတ်
ဂျောင်ကုရဲ့မက်မွန်သီးနဲ့ပွတ်တိုက်ပေးတော့
သူ့D**kကပေါက်ကွဲထွက်မတတ်မာတောင်လာပြီ~
"အား~"
သည်းမခံနိုင်တော့တဲ့အဆုံးမှာဘယ်လက်က
ဂျောင်ကုရဲ့မက်မွန်သီးကိုပွတ်ကိုင်
ညာလက်ကသူ့d**kကိုဖြေလျှော့နဲ့
တစ်ညတာကိုလက်သမားဘဝနဲ့အဆုံးသတ်လိုက်ရတယ်။
👉🌟👈💬💬
.......................................................
Thank you for reading🙏
#Zawgyi#
ထယ္ေယာင္းတစ္ေယာက္ေဂ်ာင္ကုရဲ့sexyက်မႈႀကီးကိုျမင္ၿပီးတစ္ကာလ အဆင္မေျပမႈေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔
ကုမၸဏီသြားလိုက္ရာ မန္ေနဂ်ာမရဲ့အဝတ္ထုပ္လဲမယူသြားျဖစ္~
"ceo ဒီမွာမွားလာတဲ့အထုပ္
ကြၽန္မရဲ့အထုပ္ေလးေရာ~~"
"အာ~~ရွာဖို႔မအားလိုက္ဘူး
ေနာက္မွရွာေပးမယ္ မဟုတ္လဲျပန္ဝယ္ရင္ျပန္ဝယ္လိုက္ေလ
ပိုက္ဆံေပးလိုက္မယ္~"
"အဲ့တာက ျပန္ဝယ္ဖို႔မလြယ္ဘူးceoရဲ့
နည္းနည္းရွားတယ္~"
"ရွားလဲ ရေအာင္ရွာဝယ္လိုက္ေတာ့~"
*မင္းရဲ့အရမ္းရွားတဲ့ေဘာင္းဘီကဟိုေကာင္ဝတ္ၿပီးသြားၿပီ~*
ထယ္ေယာင္းရဲ့ရွာဝယ္ဆိုတဲ့စကားေၾကာင့္
မန္ေနဂ်ာမေလးမွာ ရွားရွားပါးပါးရခဲ့တဲ့သူ႔ေဘာင္းဘီေလးကို
ႏွေျမာလြန္းေနေဘမဲ့ထယ္ေယာင္းကိုလဲထပ္ၿပီးအတြန္႔မတက္ရဲေတာ့တာေၾကာင့္ဒီတိုင္းသာေနလိုက္ရတယ္။
"ေဟ့ေဂ်ာင္ကုမင္းကေယာက်ာ္းယူထားတာဆိုဟုတ္လား~"
"အဲ့ဒီေတာ့~"
အားကစားခ်ိန္မွာေက်ာင္းရဲ့လူဆိုးေတြကသူ႔ကိုရန္လာစၾကတာကိုေဂ်ာင္ကုသိေဘမဲ့ေမြးကတည္းကအစြာတစ္လိုင္းျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ လံုးဝမေၾကာက္ပါဘူး~
"အဲ့တာဆိုမင္းဖင္ခံဖူးမွာေပါ့
ငါလဲမင္းေယာက်ာ္းလိုမင္းရဲ့ဖင္ကိုလုပ္ဖူးခ်င္တယ္~"
"ငါ့ကိုလုပ္ခ်င္ရင္D**kႀကီးမွရမယ္
အရမ္းမႀကီးလဲအဆင္ေျပတယ္ဆိုေဘမဲ့
အပ္ခ်ည္မ်ွင္ေလာက္ဘဲရိွတဲ့မင္းရဲ့d**kကေတာ့အဆင္မေျပဘူး~"
"ဟားဟား အပ္ခ်ည္မ်ွင္တဲ့ ေဟ်ာင့္ေျပာေနၿပီေနာ္
တကယ္ဘဲလား~"
"မင္းကမ်ား~"
*ခြပ္!*
"အား!...ေခြးေကာင္ႀကီး~"
ေဂ်ာင္ကုတစ္ေယာက္လက္သီးနဲ႔ထိုးခံလိုက္ရလို႔
လဲက်သြားေဘမဲ့ ခ်က္ခ်င္းျပန္ထလာကာ
တစ္ဘက္လူကိုတြန္းလဲလိုက္ၿပီးမ်က္ႏွာကိုလက္သည္းနဲ႔
ကုတ္ျခစ္ပစ္တာေၾကာင့္အားလံုးဆူညံသြားၿပီးဆရာေတြဝင္တားရေတာ့တယ္။
~~Ring~~Ring~~
"ဒီအခ်ိန္ႀကီးဘာလဲ~"
စာသင္ေနရမယ့္အခ်ိန္မွာဖုန္းေခၚလာတဲ့ေဂ်ာင္ကုေၾကာင့္
ထယ္ေယာင္းအံ့ၾသစြာနဲ႔ဖုန္းကိုင္လိုက္ေတာ့
ေက်ာင္းမွာရန္ျဖစ္လို႔ေက်ာင္းကိုလာခဲ့ပါတဲ့ေလ~
"ဟာ ဒီကေလး မန္ေနဂ်ာအခုခ်က္ခ်င္းကားျပင္
ေဂ်ာင္ကုရဲ့ေက်ာင္းကိုသြားမယ္~"
" Nae~~"
ေဂ်ာင္ကုဆိုတာဘယ္သူမွန္းမန္ေနဂ်ာမေလးကမသိေဘမဲ့
ဟိုကေလးကိုေျပာမွန္းရိပ္မိတာေၾကာင့္
ဘာမွထပ္ေမးစရာမလိုဘဲကားျပင္ေပးေလရဲ့~
"ရံုးခန္းေတြ့ၿပီ~"
"hyung~~"
"ေဂ်ာင္ကု~အမ်ားႀကီးထိခိုက္သြားတာလားျပၪီး~"
ေဂ်ာင္ကုရဲ့ေက်ာင္းကိုထယ္ေယာင္းေရာက္သြားခ်ိန္မွာ
သူ႔ကိုေျပးဖက္လာတဲ့ေဂ်ာင္ကုက
ပါးမွာအညိုကြက္ႀကီးနဲ႔မို႔ထယ္ေယာင္းစိတ္ပူစြာ
ေသခ်ာစစ္ေဆးေပးေတာ့ပါးကေရာင္ေနၿပီ~
"နာတယ္..ဟင့္~"
"ဟုတ္လား ေဆးရံုသြားရေအာင္လာ~"
"မရေသးဘူး ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးနဲ႔ေတြ့ရၪီးမွာ~"
ေဂ်ာင္ကုေျပာမွ ထယ္ေယာင္းကေက်ာင္းအုပ္ႀကီးဘက္ၾကည့္လိုက္ရာမ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးကုပ္ရာေတြနဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ေက်ာင္းသားကိုပါတြဲျမင္လိုက္ရတာေၾကာင့္အေျခေနအရပ္ရပ္ကိုနားလည္လိုက္ၿပီ~
"အာ..ကြၽန္ေတာ္က ေဂ်ာင္ကုရဲ့အုပ္ထိန္းသူပါ~"
"အသစ္လြဲေျပာင္းထားတဲ့အုပ္ထိန္းသူေနာ္?"
"ဟုတ္ပါတယ္~"
"ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ဆံုးမၿပီးၿပီ
အုပ္ထိန္းသူေတြကေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးကိုယ္
ေနာက္ထပ္ရန္မျဖစ္ေအာင္ဆံုးမေပးပါေနာ္
အခုေတာ့ဝန္ခံကတိလက္မွတ္ထိုးေပးပါ~"
"Nae~"
သူ႔တစ္သက္သာလံုးေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့တစ္ေလ်ွာက္
ရန္တစ္ခါမွမျဖစ္ဖူးတဲ့ထယ္ေယာင္းဟာ
အခုေတာ့သူ႔ရဲ့ပူပူေနြးႏြးေယာက်ာ္းအစြာေလးေၾကာင့္
ဝန္ခံကတိလက္မွတ္ထိုးေပးေနရၿပီ~
"အခုရၿပီဆို ေဂ်ာင္ကုကိုေခၚသြားေတာ့မယ္ေနာ္
ေဆးရံုျပရမွာမို႔~"
"ေကာင္းပါၿပီ ဒီဘက္ေက်ာင္းသားလဲေဆးရံုသြားပါ~"
"ဘာမွမသြားနဲ႔ေသပါေစ~"
"ေတာ္ၿပီေဂ်ာင္ကု လာေတာ့~"
စြာလို႔မၿပီးႏိုင္ေတာ့တဲ့ေဂ်ာင္ကုကို
ထယ္ေယာင္းတစ္ေယာက္အတင္းဆြဲေခၚကာ
သူ႔အပိုင္ေဆးရံုဆီေခၚသြားရတယ္။
"အဲ့ေကာင္ကအလကားသက္သက္ရန္လာစတာ
သူ႔ကိုလဲဘာမွမလုပ္ဘဲနဲ႔~"
"အဲ့တာနဲ႔ဘဲဘယ္လိုအထိုးခံလိုက္ရတာလဲ~"
"သူ႔D**kကိုအပ္ခ်ည္မ်ွင္ေလာက္လို႔ေျပာလိုက္လို႔ေလ~"
"ေယာက်ာ္းမာနကိုသြားထိတာကိုး~"
"သူကkookieဖင္ကိုလုပ္ခ်င္တယ္လို႔အရင္ေျပာတာေလ~"
"ဘာ!!"
"အမေလး လန္႔လိုက္တာhyungရယ္~"
"ဒီေသသင့္တဲ့ေကာင္ကေတာ့
တစ္ျခားဘယ္မွာထိခိုက္သြားေသးလဲ~"
"ဟင့္အင္း ပါးမွာဘဲ~"
"က်စ္!..လာ သြားစစ္ေဆးရေအာင္~"
ထယ္ေယာင္းကေဂ်ာင္ကုရဲ့ဒဏ္ရာကို
အေရျပားအထူးကု အေထြေထြဆရာဝန္
သြားဆရာဝန္အကုန္လံုးနဲ႔ျပၿပီးလိမ္းေဆးလိမ္းခိုင္း
ေသာက္ေဆးေသာက္ခိုင္းနဲ႔အလုပ္ကိုရႈပ္လို႔~
"hyung~~ဗိုက္မွာနာတယ္~"
"ဗိုက္မွာ?"
ေဂ်ာင္ကုရဲ့ေက်ာင္းအက်ႌကိုလွန္ကာ
ဗိုက္ကိုၾကည့္ဖို႔လုပ္ေတာ့ညာဘက္နံရိုးဘက္မွာ
အညိုကြက္ႀကီးမို႔ထယ္ေယာင္းတစ္ေယာက္ပူထူသြားေရာ~
"ဒီမွာလဲထိခိုက္ထားတယ္ အရိုးေတြမထိကုန္ဘူးလားကြာ~"
"မသိဘူး~နာေတာ့နာတယ္~"
"မင္းမိဘေတြေတာ့ငါ့ကိုသတ္ေတာ့မွာဘဲ
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ထိခိုက္ထားတာလဲၾကည့္ရေအာင္~"
ထယ္ေယာင္းကေဂ်ာင္ကုရဲ့အက်ႌအားလံုးကိုခြၽတ္ပစ္ၿပီးစစ္ေဆးေတာ့ဘယ္ဘက္ပုခံုးနဲ႔ဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းမွာပါ
အညိုကြက္ႀကီးထင္းေနပံုအရေဂ်ာင္ကုဟိုေကာင္ရဲ့မ်က္ႏွာကိုကုတ္ျခစ္ေနတဲ့အခ်ိန္တစ္ဖက္လူကထိုးမိထိုးရာထိုးလို႔ခံထားရပံု~
"ဒီေလာက္အမ်ားႀကီးကိုၾကည့္ၪီး
ဘာမွမျဖစ္သလိုေနေနတယ္~"
"နာပါ့မနာတာကို~"
"အဲ့တာေသြးပူတုန္းမို႔ေလ က်စ္!..မျဖစ္ပါဘူး~"
ေျပာရင္းဆိုရင္းX-rayခန္းထဲေခၚသြားတဲ့ထယ္ေယာင္းက
ေဂ်ာင္ကုတစ္ကိုယ္လံုးကိုX-rayရိုက္ကာ
အရိုးေတြမထိခိုက္သြားဘူးဆိုမွလိမ္းေဆးေတြလိမ္းေစေလရဲ့~
"ဝါး..ၿပီးေသးဘူးလား အိပ္ခ်င္လာၿပီ~"
"ၿပီးေတာ့မွာ ခနေလး လက္သည္းေတြလွန္သြားေသးလားစစ္ေဆးရၪီးမွာ~"
"မစစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး အိပ္ခ်င္ေနၿပီ~"
"ေဆးေသာက္ထားလို႔ထင္တယ္ လာခဲ့~"
ထယ္ေယာင္းကအိပ္ငိုက္စျပဳေနၿပီျဖစ္တဲ့ေဂ်ာင္ကုကို
မက္မြန္သီးကေနထိန္းေပြ့လိုက္ေတာ့ေဂ်ာင္ကုက
သူ႔ရင္အံုကိုမနာတဲ့ဘက္ကပါးေလးနဲ႔ဖိမွီၿပီးအိပ္ပါၿပီ~
"လက္သည္းေတြကိုစစ္ေပးၪီး
လွန္သြားတာပဲ့သြားတာေတြရိွလား~"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ ဒီဘက္ေလးတိုးလာေပးေနာ္~"
"အင္း~"
*ဒီအေၾကာင္းကိုသူ႔မိဘေတြသိရင္
ငါေတာ့အျပစ္တင္ခံရမွာေသခ်ာေပါက္ဘဲ~*
"ျမန္ျမန္ေလးစစ္ေပးပါေနာ္~"
ေဂ်ာင္ကုလက္ေတြသူ႔အက်ႌကိုမဆုပ္ကိုင္လာခင္
ျမန္ျမန္ေလးစစ္ေဆးခိုင္းတာမို႔
doctorေတြလဲတုန္တုန္ယင္ယင္ရယ္~
"လက္သည္းေတြကမလွန္သြားေဘမဲ့
အထဲမွာအသားစေတြဝင္ေနတယ္
အဲ့တာကိုဖယ္လိုက္ရင္ေတာ့
လက္သည္းကအသားနဲ႔အနည္းငယ္ကြာဟေနလိမ့္မယ္~"
"အသားစေတြကိုထုတ္ၿပီးပံုမွန္အတိုင္းျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးပါ~"
"အဲ့တာကအခ်ိန္ယူရမယ္ေလ ခ်က္ခ်င္းမရဘူး
အသားစေတြအရင္ထုတ္ရေအာင္ပါ~"
doctorမႏွစ္ေယာက္ကေဂ်ာင္ကုရဲ့လက္တစ္ဘက္စီကို
ေရေဆးေပးၿပီးလက္သည္းၾကားကအသားစေတြကို
ဆြဲထုတ္ကာပိုးသတ္ေဆးနဲ႔ေဆးၾကေတာ့
ေဂ်ာင္ကုကမ်က္ႏွာက်ံဳ႔ၿပီးထယ္ေယာင္းအက်ႌကိုဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီ~
"အင္အင္း..ဟင့္~"
"ေဆးရည္စိမ္ရၪီးမွာ~"
"ေတာ္ၿပီထားလိုက္ေတာ့ ရေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ့family doctorကိုလိုအပ္တဲ့ေဆးေတြလာယူခိုင္းလိုက္မယ္~"
"ေကာင္းပါၿပီ~ေဆးစိမ္ဖို႔ကျမန္ျမန္လုပ္သင့္တယ္ေနာ္
မဟုတ္ရင္လက္သည္းၾကားထဲပိုးျပန္ဝင္ၿပီးလက္သည္းပုပ္သြားလိမ့္မယ္~"
"ရပါတယ္family doctorကိုလုပ္ခိုင္းလိုက္မယ္~"
ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီဆိုအိပ္ယာမႏိုးမခ်င္းမလြတ္ေတာ့တဲ့ေဂ်ာင္ကုအေၾကာင္းသိေနတဲ့ထယ္ေယာင္းက
ဆက္မလုပ္ခိုင္းေတာ့ဘဲအိမ္ျပန္လာလိုက္ေတာ့တာေပါ့~
"သခင္ေလးတို႔ အေစာႀကီးအိမ္ျပန္လာတယ္?"
"ဟုတ္တယ္ ခနေနfamily doctorေရာက္လာရင္
အေပၚထပ္အခန္းထဲလာခိုင္းလိုက္~"
"ဟုတ္ကဲ့ပါသခင္ေလး~"
ေျပာစရာရိွတာေျပာၿပီးတာနဲ႔ထယ္ေယာင္းက
အိမ္ေပၚတက္ကာေဂ်ာင္ကုကိုကုတင္ေပၚခ်
အက်ႌခြၽတ္ဖို႔စဥ္းစားလိုက္ေဘမဲ့ေဂ်ာင္ကုက
သူ႔ရဲ့အက်ႌလည္ဂုတ္နဲ႔လက္ေမာင္းရင္းနားကအက်ႌစကိုဆုပ္ကိုင္ထားတာမို႔ခြၽတ္မရ~
"နည္းနည္းေလာက္ဆြဲခြာၾကည့္ရေအာင္~"
"အင္း...ဟင့္~"
ႀကိဳးစားမႈကအရာမဝင္ခ်ိန္မွာေတာ့
ထယ္ေယာင္းတစ္ေယာက္ေဂ်ာင္ကုကိုဒီတိုင္းေပြ့ထားၿပီး
family doctorေရာက္လာမွအက်ႌကိုကပ္ေၾကးနဲ႔ၫွပ္ၿဖဲရေတာ့တာ~
"မခ်နဲ႔ ဒီတိုင္းေလးေနထားေပး
လက္ကေဆးစိမ္ရမွာမို႔~"
"Ok~"
ထယ္ေယာင္းကေဂ်ာင္ကုကိုေပြ့ထားလ်ွက္
ထိုင္ခံုမွာထိုင္ထားေပးၿပီးdoctorကေတာ့
ထယ္ေယာင္းလက္ထဲကအက်ႌစကိုအေသးဆံုးျဖစ္ေအာင္
ကပ္ေၾကးနဲ႔ၫွပ္ကာ လက္သီးဆုပ္အလိုက္ကို
ဇလံုထဲထည့္ထားတဲ့ေဆးရည္နဲ႔စိမ္ေပးရတဲ့အျဖစ္~
"ေဆးရည္ေတြကလက္သည္းထဲဝင္ပါ့မလား~"
"ဝင္ေတာ့ဝင္မွာပါ ထိေရာက္မႈအမ်ားႀကီးေတာ့ရိွမွာမဟုတ္ဘူး~"
"လသားကေလးလဲမဟုတ္ေတာ့ဘဲနဲ႔
အိပ္ရင္အက်ႌစေတြဆုပ္ကိုင္ထားေသးတယ္~"
"အဲ့တာကလသားအရြယ္တုန္းကေနသံုးေလးႏွစ္အထိ
အဲ့အက်င့္ရိွရင္ မိဘေတြကျပင္ေပးရတယ္
ဆုပ္ထားတဲ့လက္ကိုျဖန္႔ျဖန္႔ေပးရင္ ႀကီးလာတာနဲ႔အမ်ွအက်င့္ေပ်ာက္သြားမွာ ဒါေဘမဲ့အခုကမျပင္ေပးခဲ့ဘူးထင္တယ္~"
"ကေလးတိုင္းအဲ့လိုဘဲျပင္ေပးရလား~"
"မျပင္ေပးရပါဘူးတစ္ခ်ိဳ႕တစ္ေလပါ
တစ္ခ်ိဳ႕ကေလးေတြဆိုသူတို႔မ်က္ႏွာေပၚမွာေခါင္းအံုးတင္ထားမွအိပ္ေပ်ာ္တာ တစ္ခ်ိဳ႕ကလက္စုပ္မွ
အဲ့အက်င့္ေတြကမျပင္ေပးရင္ႀကီးတဲ့အထိအက်င့္ပါသြားမွာ~"
"အဲ့လိုေတြလဲရိွတယ္ေပါ့ အံ့ၾသစရာဘဲ~"
"အင္း~"
"ေဟာ အဲ့တာမွဒုကၡ~"
coatအက်ႌကိုေတာင္ကပ္ေၾကးနဲ႔ၫွပ္လိုက္ရပါတယ္ဆို
တစ္ထည္တည္းက်န္ထားတဲ့ရွပ္အက်ႌကို
ျပန္ဆုပ္ကိုင္လာျပန္တဲ့ေဂ်ာင္ကုေၾကာင့္
ထယ္ေယာင္းစိတ္ေလရၿပီ~
"ေလာေလာဆည္ေဆးနည္းနည္းဝင္သြားရင္ရပါၿပီ
ႏိုးလာမွဘဲ ထပ္လုပ္ၾကတာေပါ့~"
"အဲ့တာလဲေကာင္းသားဘဲ~"
ေဆးအရိွန္နဲ႔အႀကီးအက်ယ္ကိုအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ေဂ်ာင္ကုႏိုးလာတဲ့အထိေစာင့္ရတဲ့ထယ္ေယာင္းမွာ
ေဂ်ာင္ကုကိုေပြ့လ်ွက္မို႔ ထိုင္ခံုမွာထိုင္ရတာေညာင္းလာၿပီး
အိပ္ယာေပၚပက္လက္လဲခ်လိုက္ေဂ်ာင္ကုကိုဖက္လ်ွက္ေဘးတေစာင္းအိပ္လိုက္လုပ္ေဘမဲ့ေဂ်ာင္ကုရဲ့ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့လက္ကလံုးဝမေျပေလ်ာ့လာ~
"အင္းး~"
"ႏိုးၿပီလား ႏိုးရင္ထေတာ့~"
"ဟင္?...ဒီမွာဘာလုပ္ေနတာလဲ~"
အိပ္ယာႏိုးလာတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္
ၾကားရတဲ့အသံနဲ႔ျမင္ရတဲ့သူ႔ေဘးကထယ္ေယာင္းကို
ဘာလို႔သူ႔အနားမွာရိွေနတာလဲဆိုတဲ့ေလသံနဲ႔ေမးလိုက္ေသး~
"မင္းအတင္းဆြဲထားလို႔ေလ~"
"ဘယ္သူကဆြဲထားေနလို႔လဲ မဟုတ္တာမေျပာနဲ႔~"
"ဟာ~~ဒီမွာသက္ေသရိွေသးတယ္ ၾကည့္~"
ထယ္ေယာင္းကသူ႔အက်ႌကိုကိုင္ထားဆဲေဂ်ာင္ကုရဲ့လက္ကို
လက္ညိုးၫႊန္ျပလိုက္မွအမွန္ကိုသိကာ
ခ်က္ခ်င္းလြတ္ေပးၿပီးထထိုင္ေလရဲ့~
"Omo!...ဘယ္သူႀကီးလဲ~"
"family doctorေလ~"
ထထိုင္ထိုင္ျခင္းထယ္ေယာင္းရဲ့
family doctorကိုျမင္လိုက္တဲ့ေဂ်ာင္ကုက
လန္႔ပါလန္႔လိုက္ေသး~
"လက္ကေဆးျပန္စိမ္ကေအာင္လာ~"
"ဗိုက္ဆာေနၿပီ~"
"ခနေလးပါဘဲ အရမ္းမၾကာပါဘူး~"
"doctorေျပာတာကိုနားေထာင္လိုက္
မဟုတ္ရင္မင္းရဲ့လက္ကိုျဖတ္ရမွာ~"
"မဟုတ္ဘဲနဲ႔~"
သိပ္ေတာ့မယံုေဘမဲ့လဲေၾကာက္စိတ္ရိွတဲ့ေဂ်ာင္ကုက
family doctorၫြန္ၾကားတဲ့အတိုင္း
အဆင့္ဆင့္လိုက္လုပ္ေနခ်ိန္ထယ္ေယာင္းကေတာ့
ေရသြားခ်ိဳးၿပီ~
"ဘာလို႔အဲ့တာလုပ္ရတာလဲ~"
"လက္သည္းေတြအရင္တိုင္းျပန္ျဖစ္သြားေအာင္လို႔ေလ~"
လက္ေခ်ာင္းထိပ္တိုင္းကိုပတ္တီးအေသးေလးေတြနဲ႔
ခပ္တင္းတင္းေလးစည္းေပးထားတာကို
ေဂ်ာင္ကုကေသခ်ာၾကည့္ၿပီးစပ္စုေနေသး~
"ၿပီးသြားၾကၿပီလား~"
"ၿပီးပါၿပီ ေရခ်ိဳးတဲ့အခု တစ္ခါသံုးလက္အိတ္ဝတ္ခ်ိဳးရင္ေကာင္းမယ္ေနာ္ လက္ကေရစိုခံလို႔မရေသးဘူး~"
"Nae~~"
ထယ္ေယာင္းကအဝတ္စားဝတ္ဖို႔အတြက္
အဝတ္ဗီရိုကိုဖြင့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ မွားပါလာတဲ့မန္ေနဂ်ာမရဲ့
အဝတ္စားေတြကိုပါေသခ်ာစီရီထည့္ထားတာျမင္ေတာ့
မနက္ကအေၾကာင္းျပန္ေတြးမိေလရဲ့~
"Sh*t~"
"မသိလို႔ေမးတဲ့ဟာကိုဆဲစရာလိုလို႔လား!"
"ဘာလဲ~"
"ဟုတ္တယ္ေလ ပတ္တီးကတစ္ေန့တစ္ခါလဲမွာလားလို႔ေမးေနတာကိုhyungကဆဲခဲ့တာ~"
"ဟာ~~မင္းကိုဆဲတာမဟုတ္ဘူး~"
"ဒါဆိုရင္ကြၽန္ေတာ့ကိုလား~"
"အာ မဟုတ္ပါဘူး ဒီတိုင္းကိုယ့္ဟာကိုယ္ဆဲေနတာ~"
ႏွကိုကတည္းကစိတ္ရႈပ္ေနပါတယ္ဆို
ေဂ်ာင္ကုနဲ႔family doctorလုပ္လို႔ပိုစိတ္ရႈပ္သြားတဲ့ထယ္ေယာင္းကအဝတ္စားအျမန္ဝတ္ကာေအာက္ထပ္ဆင္းသြားေလရဲ့~
ေဂ်ာင္ကုကထိခိုက္ဒဏ္ရာရထားေဘမဲ့လဲစာက်က္ခိုင္းတဲ့ထယ္ေယာင္းကိုမေက်မနပ္နဲ႔ညအိပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ
ထယ္ေယာင္းအေပၚတက္အိပ္တဲ့ေဂ်ာင္ကုေၾကာင့္
မနက္ကအရိွန္မေသေသးတဲ့ထယ္ေယာင္းဟာအိပ္လို႔မေပ်ာ္ႏိုင္~
"ေဂ်ာင္ကု ေဂ်ာင္ကု~"
*တကယ္အိပ္ေနပါၿပီ ေသခ်ာပါတယ္~*
တကယ္ကိုနစ္နစ္ရိႈက္ရိႈက္အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ေဂ်ာင္ကုကို
ထယ္ေယာင္းတစ္ေယာက္စိတ္ေျခာက္ျခားစြာနဲ႔
မက္မြန္သီးကိုအသာကိုင္ၾကည့္ေတာ့အလစ္ေခ်ာင္းေနတဲ့သူ႔d**kဟာေထာင္ကနဲ~
*အားးရွီးး ကေလးတစ္ေယာက္ကိုလိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ
မေနွာက္ယွက္သင့္ဘူး~*
"ဟူးး~~"
*ဒါေဘမဲ့လဲငါနဲ႔ယူထားၿပီးၿပီေလ
နည္းနည္းေလာက္ေနွာက္ယွက္တာအျပစ္မရိွေလာက္ပါဘူး~*
အေတြးေတြနဲ႔အတူေခြၽးျပန္လာတဲ့ထယ္ေယာင္းဟာ
ေဂ်ာင္ကုရဲ့ေဘာင္းဘီကိုမက္မြန္သီးေပၚရံု
အသာေလးဆြဲခ်ၿပီးသူ႔D**kကိုအျပင္ထုတ္
ေဂ်ာင္ကုရဲ့မက္မြန္သီးနဲ႔ပြတ္တိုက္ေပးေတာ့
သူ႔D**kကေပါက္ကြဲထြက္မတတ္မာေတာင္လာၿပီ~
"အား~"
သည္းမခံႏိုင္ေတာ့တဲ့အဆံုးမွာဘယ္လက္က
ေဂ်ာင္ကုရဲ့မက္မြန္သီးကိုပြတ္ကိုင္
ညာလက္ကသူ႔d**kကိုေျဖေလ်ွာ့နဲ႔
တစ္ညတာကိုလက္သမားဘဝနဲ႔အဆံုးသတ္လိုက္ရတယ္။
👉🌟👈💬💬
.......................................................
Thank you for reading🙏