ညနေစာစားပြီးည7နာရီထိုးချိန်မှာတော့
ဂျောင်ကုတစ်ယောက်သူ့ရဲ့ကျောင်းလွယ်အိတ်ကိုယူကာ
ထယ်ယောင်းရဲ့စာကြည့်ခန်းထဲသွားရပြီ~
"မင်းရဲ့လွယ်အိတ်ပေးခဲ့~"
"ဘာလုပ်မလို့လဲ~"
"ငါ့ကိုမေးခွန်းပြန်မထုတ်နဲ့ ပေးခဲ့ဆိုပေးခဲ့~"
အသံမာမာနဲ့ပြောလာတဲ့ထယ်ယောင်းကြောင့်
ဂျောင်ကုလဲသူ့လွယ်အိတ်ကိုပေးလိုက်ရာ
စစ်ဆေးရေးစတင်ပြီဖြစ်တဲ့ထယ်ယောင်းက
စာရွက်ကိုဖြဲပြီးသေနတ်လုပ်ထားတာတွေ
ရေးစာအုပ်မှာပုံတွေလျှောက်ဆွဲထားတာတွေတွေ့ပြီလေ~
"မင်းအသက်ဘယ်လောက်လဲဂျောင်ကု~"
"16နှစ်ပါ~"
"16နှစ်ဆိုတဲ့မင်းကမူလတန်းကျောင်းသားလား~"
"အထက်တန်းကျောင်းသားပါ~"
"အဲ့တာဆိုဘာလို့စာရွက်တွေဖြဲပြီးအရုပ်လုပ်တာလဲ
ပြီးတော့ကျောင်းစာတွေရှိနေရမယ့်စာအုပ်ပေါ်မှာ
စာမရှိဘဲဘာလို့ပုံတွေလျှောက်ဆွဲထားတာလဲ ဟမ်
မင်းကိုယ်မင်းဘာထင်နေတာလဲ~"
"ဘာမှမထင်ပါဘူး~"
"ငါ့ကိုလာရွဲ့နေတာလား!"
"မ..မဟုတ်ပါဘူး..ဟင့်~"
"ဟူးး..စာအုပ်တွေအကုန်အသစ်လဲပေးလိုက်မယ်
မနက်ဖြန်ကစပြီးစာရွက်ဖြဲတာပုံဆွဲတာတွေမလိုချင်ဘူး
စာရွက်နဲ့အရုပ်လုပ်ဖို့ရောင်စုံစာရွက်ထည့်ပေးမယ်
ပုံဆွဲဖို့ပန်းချီစာအုပ်ထည့်ပေးမယ် ရေးစာအုပ်မှာတော့
သင်လိုက်တဲ့စာပါလာတာဘဲမြင်ချင်တယ်နော်~"
"ဟုတ်ကဲ့~"
"မင်းရဲ့ကျောင်းကိုငါဖုန်းဆက်မေးကြည့်မှာနော်
တစ်နေ့တာသင်လိုက်တဲ့စာတွေအကြောင်း
အကုန်မပါလာရင်မင်းအသေဘဲ~"
"hyungကလဲ~"
"hyungကလဲလုပ်မနေနဲ့
စာလုပ်တဲ့အချိန်စာလုပ်ဆော့တဲ့အချိန်ဆော့ စားတဲ့အချိန်စား
သူ့အချိန်နဲ့သူလုပ်~"
ထယ်ယောင်းမှာလက်ထပ်ထားရတယ်ဆိုဘေမဲ့
လက်ထပ်ထားရတဲ့သူက ကလေးဖြစ်နေတာမို့
သူ့ကိုယ်သူအိမ်ထောင်ဦးစီးတစ်ယောက်ဆိုတာထက်
ကလေးထိန်းလို့တောင်ထင်မိသည်အထိ~
"စာလုပ်မယ်လာ လာထိုင်~"
"Nae~"
သူ့အနားမှာဂျောင်ကုလာထိုင်တာနဲ့တစ်ပြိုင်နက်
ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုရဲ့ဖက်စာအုပ်တွေကိုထုတ်ကာ
စာစသင်ပေးရပြီ~
"establishes the companiesဆိုတာက
ကုမ္ပဏီတွေအများကြီးကိုတည်ထောင်တာကိုပြောတာ
establishesကတည်ထောင်တာ ဆိုကြည့်ပါဦး~"
"အီစတာဘီးလီးယက်.....
"အဲ့လိုမဟုတ်ဘူး အက်စတာဗလစ်(ရှ်)ပြန်ဆိုကြည့်~"
"အက်စတာဘီးလရှက်.....
"မဟုတ်ဘူး အက်စတာဗလစ်(ရှ်)ပါဆို
blishesမှာhပါနေလို့hရဲ့အသံပါရမယ်~"
"အက်စတာပလစ်h~"
"အားးရှီး ဘယ်ကhလဲ~"
"hyungဘဲhသံပါရမယ်ဆို~"
"အသံထွက်ဘဲလေကွာ ဟာ ဘယ်လိုရှင်းပြရမလဲမသိတော့ဘူး ငါကျောင်းဆရာ မလုပ်ခဲ့တာတော်တော်ကံကောင်းတယ်~"
ဂျောင်ကုကိုစာရှင်းပြရတာကျောင်းဆရာမဟုတ်တဲ့
ထယ်ယောင်းအတွက်တကယ်မလွယ်~အရေးထဲ
ဘာစာမှမရဘာအခြေခံမှပါမလာတဲ့ဂျောင်ကုကိုသင်ရတော့ပိုဆိုး~
"ခနခနချပေးလေ အဲ့တာဆိုရသွားမှာ~"
"ချပေးမယ်လိုက်ဆိုestablishes the companies~"
"အက်စတာမလိရှစ် the....
"ဘာတွေဆိုနေတာလဲestablishesပါဆို~"
"ဟင့်..အက်စတာဗလီးရှက်~"
"ငါရိုက်မိတော့မယ်နော်ဂျောင်ကု~"
"အီးးဟီးးး...ဟင့်...အီးးဟီးး~"
နှကိုကတည်းကငိုချင်နေတာကို
ထယ်ယောင်းအော်လိုက်မှအကြီးအကျယ်ထငိုတဲ့ဂျောင်ကုဟာစာကိုလုံးဝစိတ်မဝင်စားသူမို့အခုတော့ဒုက္ခရောက်ပြီလေ~
"ငိုမနေနဲ့ သွား သွားအိပ်တော့~"
"ဟင့်...ဟင့်~"
သွားဆိုတာနဲ့ချက်ချင်းထသွားတဲ့ဂျောင်ကုကြောင့်
ထယ်ယောင်းစိတ်လေစွာinternetပေါ်
ကလေးစာသင်နည်းတွေလေ့လာနေလေရဲ့~
"ကလေးတွေကိုစာသင်တဲ့အခါမှာ
ဘယ်တော့မှကိုယ့်ဉာဏ်ရည်နဲ့မယှဥ်ပါနဲ့
ကိုယ့်ဉာဏ်ရည်က သစ်အယ်သီးလောက်ရှိတယ်ဆိုရင်
ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ဉာဏ်ရည်ကစပါးစေ့တစ်စေ့လောက်သာရှိတာမို့ဉာဏ်ရည်ချင်းယှဥ်မိရင်ကလေးကလိုက်မမှီနိုင်ပါဘူး~"
(ဒါလေးတောင်မရဘူးလားဆိုတဲ့စကားမပြောသင့်ပါ~)
"ဟိုကောင်ရဲ့ဉာဏ်ရည်ကနှမ်းစေ့လောက်ဘဲရှိတာ..ဟူးး~"
"ကလေးကကိုယ်ရှင်းပြတာကိုနားမလည်ရင်
ကလေးနားလည်နိုင်မဲ့ပုံစံနဲ့ရှင်းပြပါ
ဥပမာလေးတွေပေးပြီးရှင်းပြပါ~~"
"နားမလည်တာမဟုတ်ဘူး အသံထွက်မှန်မှန်လိုက်မဆိုနိုင်တာ
ထပ်ရှာကြည့်ဦးမှ တွေ့ပြီ~"
"အသံထွက်မှန်မှန်လိုက်မဆိုနိုင်တာက
အလေ့အကျင့်မရှိသေးလို့ပါ ဒါကြောင့်မို့
မကြာခနလေ့ကျင့်ပေးဖို့မမေ့ပါနဲ့ ကလေးတွေကိုစာသင်တာဟာအရမ်းကိုစိတ်ရှည်ရပါတယ်~"
"နောက်တစ်ခု~"
"ကိုယ်သင်တဲ့စာကိုခနလေးနဲ့မှတ်မိနိုင်ဖို့အတွက်
ကလေးကိုစိတ်ပျော်အောင်ထားရပါတယ်
လူကြီးတွေတောင်စိတ်ပျော်မှအလုပ်လုပ်ရတာအဆင်ပြေတာ
ကလေးတွေကလဲစိတ်ပျော်မှစာသင်ချင်မှာပါ~"
"စိတ်ပျော်အောင်ထားရမယ်? သူကအမြဲတမ်းပျော်နေတာမဟုတ်လား~နောက်ထပ်~"
"ကလေးတွေကိုအလွယ်လေးစာသင်နိုင်ဖို့အတွက်
ကိုယ့်ကိုမကြောက်နေဖို့အရေးကြီးပါတယ်
ဆရာ/ဆရာမတွေအတွက်ဒါကအရေးအကြီးဆုံးပါဘဲ~"
ထယ်ယောင်းတစ်ယောက် လိုအပ်တာတွေကိုအများကြီးလေ့လာပြီးနောက်အခန်းဆီလာခဲ့တော့
ဂျောင်ကုကမျက်စိမှိတ်ထားဘေမဲ့ တရှုံ့ရှုံ့နဲ့မို့
အိပ်ပျော်ပုံမပေါ်သေး~
"တစ်ခုခုမစားချင်ဘူးလား ညအိပ်ခါနီးအစာစားတာမကောင်းဘေမဲ့နည်းနည်းလောက်စားရင်ရပါတယ်~"
"အိပ်နေပြီ~"
"စားချင်တာဘာဖြစ်ဖြစ်ဝယ်ကျွေးမလို့ပါဆို
အိပ်နေပြီဆိုတော့လဲ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ~"
"ကြက်ကြော်စပ်စပ်လေးစားချင်တယ်~"
ချက်ချင်းထထိုင်ကာပြောလာတဲ့ဂျောင်ကုကြောင့်
ထယ်ယောင်းရယ်ချင်နေဘေမဲ့
ဂျောင်ကုကနှုတ်ခမ်းစူနေတာမို့မရယ်လိုက်~
"ပြောတော့အိပ်နေပြီဆို~"
"ဟုတ်တယ်လေ ဒါဘေမဲ့ဗိုက်ဆာလို့~"
"အဲ့တာဆိုခနစောင့် မှာလိုက်မယ်~"
ထယ်ယောင်းကကြက်ကြော်နဲ့အစားအသောက်တစ်ချို့ကိုမှာလိုက်ပြီး အောက်ထပ်ဆင်းတော့
ဂျောင်ကုကလဲသူ့အနောက်ကနေကပ်ပါလာပြီ~
"အား!"
"ဟာ့...ဟူးး~"
ရှည်လွန်းနေတဲ့ဘောင်းဘီကြောင့်
လှေခါးပေါ်ကချော်ကျမလိုဖြစ်သွားတဲ့ဂျောင်ကုကို
ထယ်ယောင်းကအမြန်ထိန်းဖက်လိုက်နိုင်တာမို့ဂျောင်ကုဘာမှမဖြစ်သွား~
*ဒိတ်ဒိတ်..ဒိတ်ဒိတ်~*
*ဘာဖြစ်တာလဲ အရမ်းလန့်သွားလို့နေမှာပါ~*
ဘယ်သူ့ဆီကမှန်းမသိတဲ့ရင်ခုန်သံကအရမ်းကျယ်လွန်းတာကြောင့်နှစ်ယောက်လုံးကလန့်သွားလို့ပါလို့တွေးရင်း
တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ခွာလိုက်ကြတယ်။
"ဘောင်းဘီကအရမ်းရှည်နေတာကို
ဘာမှဘိုးဘွားစကားတွေဘာတွေနားထောင်မနေနဲ့တော့
မနက်ဖြန်အဝတ်စားတွေဝယ်လိုက်တော့~"
"အွန်း ဝယ်လိုက်မယ်~"
ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုရဲ့ဘောင်းဘီကိုခြေထောက်ပေါ်အောင်ခေါက်တင်ပေးကာ အောက်ထပ်ကိုအတူတူဆင်းသွားတော့ မကြာပါဘူးမှာထားတာတွေကရောက်လာပြီမို့
အတူစားသောက်ကြလေပြီ~
"colaလဲပါတယ်ပေါ့ မိုက်လိုက်တာ~"
"အစပ်ပြေအောင်လို့လေ~"
"ဟီးဟီးး..ကျေးဇူး~"
"ဖြည်းဖြည်းစား~"
"စားပါပြီ..အွန်း ကောင်းလိုက်တာ~"
စားချင်တာစားနေရတော့ဂျောင်ကုတစ်ယောက်
မျက်နှာကိုပြုံးဖြီးနေပြီး ထယ်ယောင်းပိုမှာလိုက်တဲ့
အသားပေါင်းတွေပါယူစားလိုက်သေး~
"အား...ဗိုက်တင်းသွားပြီ~"
"ညနေကကိုယ်ပေးလိုက်တဲ့ဆေးတွေရော~"
"အပေါ်မှာလေ အခန်းထဲမှာ~"
"အဲ့တာသွားယူခဲ့ ဆေးလိမ်းရအောင်~"
"မသွားနိုင်တော့ဘူး နောက်မှလိမ်းလိုက်တော့မယ်~"
"ဆေးကိုသူ့အချိန်နဲ့သူမလိမ်းရင် ပါးမှာအမာရွတ်ကြီးပေါ်လာမှာနော် မကြောက်ဘူးလား~"
"ဟင်?အခုသွားယူလိုက်မယ်~"
"ဖြည်းဖြည်းသွားဦး~"
ဆေးလိမ်းတာကိုညအိပ်ခါနီးမှလိမ်းလဲရဘေမဲ့
ဂျောင်ကုကိုလမ်းလျှောက်စေချင်သေးတာကြောင့်
အခုလိုလုပ်ခိုင်းရခြင်း~
"အွန့် ဒီမှာဆေးတွေ~"
"အိမ်ရှေ့ခန်းစားပွဲအောက်မှာဆေးသေတ္တာရှိတယ်
သွားယူခဲ့~"
"သူများကိုခိုင်းဘဲခိုင်းနေတာ ဘာမှန်းလဲမသိဘူး~"
"သွားပါ သွားယူခဲ့ပါ~"
ဂျောင်ကုတစ်ယောက်ပျင်းရိပျင်းဆွဲနဲ့
အိမ်ရှေ့ခန်းကိုသွားဆေးဘူးယူကာ
ထယ်ယောင်းဆီပြန်လာတော့ထယ်ယောင်းကသူ့ကို
အစာကြေဆေးသောက်ခိုင်းပြီ~
"အား..ခါးလိုက်တာ လက်ကျန်ကြက်ကြော်လေးစားဦးမှ~"
"မစားနဲ့တော့တော်ပြီ လာ ဆေးလိမ်းရအောင်~"
ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုရဲ့ပါးဖောင်းဖောင်းလေးပေါ်က
အနီကြောင်းအပေါ်မှာဆေးလိမ်းပေးတော့
အိစက်နူးညံ့နေတဲ့အထိတွေ့ကထယ်ယောင်းကိုနေရခက်စေတာအမှန်~
"ရသေးဘူးလား အိပ်ချင်နေပြီ~"
"ရပြီ ရပြီ သွားမယ်လာ~"
ဗိုက်ပြည့်ပြီဆိုတော့ အိပ်ချင်ပြီဖြစ်တဲ့ဂျောင်ကုက
ထယ်ယောင်းရဲ့အင်္ကျီလက်မှာကိုင်ပြီး
မျက်စိမှိတ်လျှက်အိမ်ပေါ်တက်သွားကာ
အိပ်ယာရောက်တာနဲ့ချက်ချင်မှောက်အိပ်လေရဲ့~
"အဲ့လိုမအိပ်နဲ့ဗိုက်နာမယ်~"
"နားငြီးလိုက်တာ အိပ်တော့
မနက်ကျရင်နိုးပေးဦး ကျောင်းနောက်ကျမှာစိုးလို့~"
"အရင်ဆုံး အိပ်တဲ့ပုံစံပြောင်းဦး~"
ပြောလဲမရတဲ့ဂျောင်ကုကိုထယ်ယောင်းက
ပက်လက်လှန်စေလိုက်ပြီးစောင်ခြုံပေးကာ
သူလဲဘေးမှာဝင်အိပ်လိုက်တယ်။
"Omma~~ကျောမှာပွတ်ပေးဦး~"
"စလာပြီ အယောင်ဇာတ်လမ်းတွေ~"
အကြာကြီးအနှိပ်စက်မခံချင်တဲ့ထယ်ယောင်းက
ဂျောင်ကုကျောကိုပွတ်ပေးနေတော့
တဖြည်းဖြည်းနဲ့နှစ်ယောက်လုံးအိပ်ပျော်သွားတော့တာပေါ့~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
မနက်ခင်းနေရောင်ခြည်စူးစူးက
မျက်နှာပေါ်ကျရောက်လာတာကြောင့်
ထယ်ယောင်းအိပ်ယာနိုးလာတော့ဂျောင်ကုက
သူ့အပေါ်မှာမှောက်လျှက်~
"ဘာလဲဟ သူကဖားလား~"
သူ့အပေါ်မှာမှောက်လျှက်အိပ်ပျော်နေတဲ့ဂျောင်ကုကို
ဘေးဘက်ချကာရေချိုးခန်းထဲဝင်ရေချိုးပြီး
ပြန်ထွက်လာသည်အထိဂျောင်ကုကမထသေး~
"ဂျောင်ကု..ဂျောင်ကု ထတော့~"
"ကျစ်!...ဘယ်သူ့ကိုလာနိုးနေတာလဲလို့~"
"ဂျွန်ဂျောင်ကုကိုနိုးနေတာ ထချင်ထမထချင်နေ
ကျောင်းနောက်ကျမှငါ့ကိုအပြစ်လာမပြောနဲ့~"
"ဟင်?..အား..ဟုတ်သားဘဲ ကျောင်းနောက်ကျလို့မဖြစ်ဘူး~"
အဲ့တော့မှအိပ်ယာပေါ်ကကုန်းရုန်းထလာတဲ့ဂျောင်ကုက
ထထချင်းအဝတ်စားတွေချွတ်နေတာမို့
ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ဖြစ်သွားတဲ့အတွက်ထယ်ယောင်းမှာမျက်လုံးပြူးလို့~
"မင်း..မင်းမရှက်ဘူးလားဂျောင်ကု~"
"ဘာလို့ရှက်ရမှာလဲ ယောကျာ်းလေးအချင်းချင်းကို
ဘာလဲhyungဟာကကျွန်တော့်လောက်မကြီးလို့လား~"
"သွားကြားထိုးတံလောက်ဘဲရှိတဲ့မင်းဟာက
ဘယ်နားကြီးသွားတာလဲ~"
"အဲ့လောက်မသေးပါဘူးနော် hyungဟာကရော
ဘယ်လောက်ကြီးလို့လဲပြကြည့်~"
"ဖယ်စမ်းပါ~"
"ပြလေ ကြီးတယ်ဆိုပြရဲရမှာပေါ့~"
ထယ်ယောင်းရဲ့ခါးကတဘက်ကို
အတင်းသွားဆွဲနေတဲ့ဂျောင်ကုက ကလေးစိတ်ဘဲရှိတာမို့
ဘာမှမတွေးနိုင်ဘဲ အသေးအကြီးတိုင်းချင်တာဘဲရှိတာလေ~
"ဖယ်စမ်းပါ ရေချိုးမယ့်ဟာသွားချိုးတော့~"
"ပြပါဆို ယောကျာ်းလေးအချင်းချင်းကိုလာရှက်နေသေးတယ်~"
"ရော့ဟေ့ ကြည့်ဟာ~"
ထယ်ယောင်းစိတ်မရှည်စွာနဲ့တဘက်ကိုလှန်ပြလိုက်တော့
ဂျောင်ကုတစ်ယောက်အံ့သြလွန်းလို့
မျက်လုံးပြူးပြီးသူ့ပါးစပ်ကိုသူလက်နဲ့ပိတ်မိသည်အထိ~
"ဝါးး..ကျွန်တော့်လက်မောင်းလောက်တောင်ရှိတယ်
ဒီလောက်ကြီးတာကြီးကိုနေရာတိုင်းသယ်သွားရတာမလေးဘူးလား~"
"ဖြုတ်ထားလို့ရတဲ့အမျိုးမှမဟုတ်တာ
သွားတော့ရေသွားချိုးတော့ နောက်ကျနေပြီ~"
"အားး..ဟုတ်သားဘဲ ကျောင်းနောက်ကျတော့မှာ~"
ကျောင်းသွားရမှာကိုသတိရပြီး အလန့်တကြား
ရေချိုးခန်းထဲပြေးဝင်သွားတဲ့ဂျောင်ကုရဲ့
လုံးတစ်ပြည့်တင်းနေတဲ့မက်မွန်သီးကြောင့်ထယ်ယောင်းရဲ့
ဖြုတ်မရတဲ့အကောင်ကြီးကအမောက်ထောင်လာပြီ~
"အား..ရူးသွားပြီဘဲ ကလေးတစ်ယောက်ကိုကြည့်ပြီး
ထောင်လာရတယ်လို့~"
ထောင်နေတဲ့အကောင်ကိုလဲမဖြေရှင်းအားဘဲ
အဝတ်အစားတွေဝတ်ကာယူစရာရှိတာတွေယူ
ဂျောင်ကုရဲ့ရေးစာအုပ်တွေကိုအသစ်လဲပေးပြီး
မနက်စာစားဖို့အောက်ထပ်ဆင်းသွားလိုက်တယ်။
"မနက်စာဘာပြင်ပေးရမလဲသခင်လေး~"
"ခေါက်ဆွဲကြော်နဲ့coffeeလုပ်ပေးပါ
ဟိုကလေးကိုကခေါက်ဆွဲကြော်ရယ်အသားညှပ်ပေါင်မုန့်ရယ်နဲ့နွားနို့တစ်ခွက်~"
"Nae~~အမြန်ဆုံးလုပ်ပေးပါ့မယ်~"
"အကျင့်ပုပ်လိုက်တာ သူများကိုစောင့်တောင်မစောင့်ဘူး~"
ထယ်ယောင်းမနက်စာပြင်ခိုင်းနေတုန်းဂျောင်ကုက
အပေါ်ထပ်ကနေကျောင်းဝတ်စုံနဲ့ဆင်းလာပြီး
သူ့ဘေးမှာလာထိုင်ပြီ~
"စောင့်နေစရာမှမလိုတာ~"
"အကြင်နာတရားမရှိဘူး အဲ့တာကြောင့်D**kကြီးနေတာ~"
"ရား...ဘာလို့အဲ့အကြောင်းထည့်ပြောနေတာလဲ~"
"အမှန်တရားကိုပြောတာလေ~"
"ဟာ တကယ်ပါဘဲ စာအုပ်တွေလဲထားတယ်
စာသေချာလိုက်မှတ်ခဲ့နော်~"
"စာအကြောင်းကြားရင်ခေါင်းကိုက်တယ်~"
"ကိုက်ပါစေကိုက်ရုံမကကွဲထွက်သွားလဲစာတွေမှတ်ရမှာဘဲ~"
"ခဗျားကလေ တကယ်အကြင်နာတရားမရှိဘူး
အော်..ဒါနဲ့ ကျွန်တော်တို့ကွာရှင်းလို့ရလား~"
"ရမှာပါ မသိဘူးလေ ဘာလို့မေးတာလဲ~"
"hyungကလဲဗျာ တစ်သက်လုံးဒီလိုနေသွားမလို့လား
မိန်းမမယူဘူးလား ကျွန်တော်ကတော့ယူမှာ~"
"အဲ့ကိစ္စကတော့မိဘတွေရှိနေသ၍ဖြစ်လာမှာမဟုတ်ဘူး~"
"အဲ့တာတော့ဟုတ်တယ်မိဘကိုဆန့်ကျင်ရင်လဲအမွေဖြတ်ခံရမှာ~"
"မနက်စာရပါပြီ~"
"ကဲ စားတော့ အခုလောလောဆယ်စာသာကြိုးစား
ကျန်တာမတွေးနဲ့~"
"Nae~ဝိုး ခေါက်ဆွဲကြော်ကမွှေးနေတာဘဲ
အသားညှပ်ပေါင်မုန့်လေးရောဘဲ~"
"များများစားပြီးအားဖြည့်ထား
ပြီးရင်စာကြိုးစားဖို့မမေ့နဲ့~"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ ကောင်းကောင်းစားပါ့မယ်~"
မနက်စာရပြီဆိုတာနဲ့ အစားတလိုင်းဂျောင်ကုက
ဘာမှမတွေးနိုင်တော့ဘဲ မနက်စာကိုသာ
ပလုတ်ပလောင်းစားပြီးကျောင်းသွားလေပြီ~
👉🌟👈💬💬
........................................................
Thank you for reading🙏
အမေးအများဆုံးတွေကိုပြန်ဖြေပေးတာ👇
Q:'မှီ'ကိုမupဘူးလား?
A :အပေါ်ပိုင်းတွေမရှိဘဲကျမကဘယ်လိုဆက်upမှာလဲလို့
အခုမှလာဖတ်တဲ့သူကဘာမှန်းတောင်သိလိုက်မှာမဟုတ်ဘူး~
Q:မှီficကိုcopyမယူထားဘူးလား?
A:accပျက်မယ်မှန်းသိရင်ယူထားတာပေါ့ရှင်!!!
Q :ficအဟောင်းတွေupဦးမှာလား?
A: accပျက်သွားတာမို့ပြန်upဖို့မဖြစ်နိုင်ပါဘူး
ကျမလဲအစကနေပြန်မရေးနိုင်ပါဘူး ကျမဖန်တီးခဲ့တာ22ပုဒ်ပါ အချိန်ကနှစ်နှစ်ကျော်ကြာပါတယ်လို့~
Q:accကlog inဝင်မရတာလား?
A:accကပျက်သွားတာရှင့် လုံးဝကိုမရှိတော့တာ
accကအိမ်ဆိုရင် အိမ်တံခါးကနေဝင်မရတာမဟုတ်ဘဲ
အိမ်တစ်ခုလုံးမရှိတော့တာ(နားလည်ရဲ့လား~)
Q : Mi8773accကိုမနှမြောဘူးလား?
A :ဟုတ်ကဲ့ ကျမသပကြီးသူများဖြုတ်ယူသွားရင်တောင်
အဲ့လောက်နှမြောမှာမဟုတ်ဘူးရှင့်~
#Zawgyi#
ညေနစာစားၿပီးည7နာရီထိုးခ်ိန္မွာေတာ့
ေဂ်ာင္ကုတစ္ေယာက္သူ႔ရဲ့ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ကိုယူကာ
ထယ္ေယာင္းရဲ့စာၾကည့္ခန္းထဲသြားရၿပီ~
"မင္းရဲ့လြယ္အိတ္ေပးခဲ့~"
"ဘာလုပ္မလို႔လဲ~"
"ငါ့ကိုေမးခြန္းျပန္မထုတ္နဲ႔ ေပးခဲ့ဆိုေပးခဲ့~"
အသံမာမာနဲ႔ေျပာလာတဲ့ထယ္ေယာင္းေၾကာင့္
ေဂ်ာင္ကုလဲသူ႔လြယ္အိတ္ကိုေပးလိုက္ရာ
စစ္ေဆးေရးစတင္ၿပီျဖစ္တဲ့ထယ္ေယာင္းက
စာရြက္ကိုၿဖဲျပီးေသနတ္လုပ္ထားတာေတြ
ေရးစာအုပ္မွာပံုေတြေလ်ွာက္ဆြဲထားတာေတြေတြ့ၿပီေလ~
"မင္းအသက္ဘယ္ေလာက္လဲေဂ်ာင္ကု~"
"16ႏွစ္ပါ~"
"16ႏွစ္ဆိုတဲ့မင္းကမူလတန္းေက်ာင္းသားလား~"
"အထက္တန္းေက်ာင္းသားပါ~"
"အဲ့တာဆိုဘာလို႔စာရြက္ေတြၿဖဲျပီးအရုပ္လုပ္တာလဲ
ၿပီးေတာ့ေက်ာင္းစာေတြရိွေနရမယ့္စာအုပ္ေပၚမွာ
စာမရိွဘဲဘာလို႔ပံုေတြေလ်ွာက္ဆြဲထားတာလဲ ဟမ္
မင္းကိုယ္မင္းဘာထင္ေနတာလဲ~"
"ဘာမွမထင္ပါဘူး~"
"ငါ့ကိုလာရြဲ႔ေနတာလား!"
"မ..မဟုတ္ပါဘူး..ဟင့္~"
"ဟူးး..စာအုပ္ေတြအကုန္အသစ္လဲေပးလိုက္မယ္
မနက္ျဖန္ကစၿပီးစာရြက္ၿဖဲတာပံုဆြဲတာေတြမလိုခ်င္ဘူး
စာရြက္နဲ႔အရုပ္လုပ္ဖို႔ေရာင္စံုစာရြက္ထည့္ေပးမယ္
ပံုဆြဲဖို႔ပန္းခ်ီစာအုပ္ထည့္ေပးမယ္ ေရးစာအုပ္မွာေတာ့
သင္လိုက္တဲ့စာပါလာတာဘဲျမင္ခ်င္တယ္ေနာ္~"
"ဟုတ္ကဲ့~"
"မင္းရဲ့ေက်ာင္းကိုငါဖုန္းဆက္ေမးၾကည့္မွာေနာ္
တစ္ေန့တာသင္လိုက္တဲ့စာေတြအေၾကာင္း
အကုန္မပါလာရင္မင္းအေသဘဲ~"
"hyungကလဲ~"
"hyungကလဲလုပ္မေနနဲ႔
စာလုပ္တဲ့အခ်ိန္စာလုပ္ေဆာ့တဲ့အခ်ိန္ေဆာ့ စားတဲ့အခ်ိန္စား
သူ႔အခ်ိန္နဲ႔သူလုပ္~"
ထယ္ေယာင္းမွာလက္ထပ္ထားရတယ္ဆိုေဘမဲ့
လက္ထပ္ထားရတဲ့သူက ကေလးျဖစ္ေနတာမို႔
သူ႔ကိုယ္သူအိမ္ေထာင္ၪီးစီးတစ္ေယာက္ဆိုတာထက္
ကေလးထိန္းလို႔ေတာင္ထင္မိသည္အထိ~
"စာလုပ္မယ္လာ လာထိုင္~"
"Nae~"
သူ႔အနားမွာေဂ်ာင္ကုလာထိုင္တာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္
ထယ္ေယာင္းကေဂ်ာင္ကုရဲ့ဖက္စာအုပ္ေတြကိုထုတ္ကာ
စာစသင္ေပးရၿပီ~
"establishes the companiesဆိုတာက
ကုမၸဏီေတြအမ်ားႀကီးကိုတည္ေထာင္တာကိုေျပာတာ
establishesကတည္ေထာင္တာ ဆိုၾကည့္ပါၪီး~"
"အီစတာဘီးလီးယက္.....
"အဲ့လိုမဟုတ္ဘူး အက္စတာဗလစ္(ရွ္)ျပန္ဆိုၾကည့္~"
"အက္စတာဘီးလရွက္.....
"မဟုတ္ဘူး အက္စတာဗလစ္(ရွ္)ပါဆို
blishesမွာhပါေနလို႔hရဲ့အသံပါရမယ္~"
"အက္စတာပလစ္h~"
"အားးရွီး ဘယ္ကhလဲ~"
"hyungဘဲhသံပါရမယ္ဆို~"
"အသံထြက္ဘဲေလကြာ ဟာ ဘယ္လိုရွင္းျပရမလဲမသိေတာ့ဘူး ငါေက်ာင္းဆရာ မလုပ္ခဲ့တာေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းတယ္~"
ေဂ်ာင္ကုကိုစာရွင္းျပရတာေက်ာင္းဆရာမဟုတ္တဲ့
ထယ္ေယာင္းအတြက္တကယ္မလြယ္~အေရးထဲ
ဘာစာမွမရဘာအေျခခံမွပါမလာတဲ့ေဂ်ာင္ကုကိုသင္ရေတာ့ပိုဆိုး~
"ခနခနခ်ေပးေလ အဲ့တာဆိုရသြားမွာ~"
"ခ်ေပးမယ္လိုက္ဆိုestablishes the companies~"
"အက္စတာမလိရွစ္ the....
"ဘာေတြဆိုေနတာလဲestablishesပါဆို~"
"ဟင့္..အက္စတာဗလီးရွက္~"
"ငါရိုက္မိေတာ့မယ္ေနာ္ေဂ်ာင္ကု~"
"အီးးဟီးးး...ဟင့္...အီးးဟီးး~"
ႏွကိုကတည္းကငိုခ်င္ေနတာကို
ထယ္ေယာင္းေအာ္လိုက္မွအႀကီးအက်ယ္ထငိုတဲ့ေဂ်ာင္ကုဟာစာကိုလံုးဝစိတ္မဝင္စားသူမို႔အခုေတာ့ဒုကၡေရာက္ၿပီေလ~
"ငိုမေနနဲ႔ သြား သြားအိပ္ေတာ့~"
"ဟင့္...ဟင့္~"
သြားဆိုတာနဲ႔ခ်က္ခ်င္းထသြားတဲ့ေဂ်ာင္ကုေၾကာင့္
ထယ္ေယာင္းစိတ္ေလစြာinternetေပၚ
ကေလးစာသင္နည္းေတြေလ့လာေနေလရဲ့~
"ကေလးေတြကိုစာသင္တဲ့အခါမွာ
ဘယ္ေတာ့မွကိုယ့္ဉာဏ္ရည္နဲ႔မယွဥ္ပါနဲ႔
ကိုယ့္ဉာဏ္ရည္က သစ္အယ္သီးေလာက္ရိွတယ္ဆိုရင္
ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ဉာဏ္ရည္ကစပါးေစ့တစ္ေစ့ေလာက္သာရိွတာမို႔ဉာဏ္ရည္ခ်င္းယွဥ္မိရင္ကေလးကလိုက္မမွီႏိုင္ပါဘူး~"
(ဒါေလးေတာင္မရဘူးလားဆိုတဲ့စကားမေျပာသင့္ပါ~)
"ဟိုေကာင္ရဲ့ဉာဏ္ရည္ကႏွမ္းေစ့ေလာက္ဘဲရိွတာ..ဟူးး~"
"ကေလးကကိုယ္ရွင္းျပတာကိုနားမလည္ရင္
ကေလးနားလည္ႏိုင္မဲ့ပံုစံနဲ႔ရွင္းျပပါ
ဥပမာေလးေတြေပးၿပီးရွင္းျပပါ~~"
"နားမလည္တာမဟုတ္ဘူး အသံထြက္မွန္မွန္လိုက္မဆိုႏိုင္တာ
ထပ္ရွာၾကည့္ၪီးမွ ေတြ့ၿပီ~"
"အသံထြက္မွန္မွန္လိုက္မဆိုႏိုင္တာက
အေလ့အက်င့္မရိွေသးလို႔ပါ ဒါေၾကာင့္မို႔
မၾကာခနေလ့က်င့္ေပးဖို႔မေမ့ပါနဲ႔ ကေလးေတြကိုစာသင္တာဟာအရမ္းကိုစိတ္ရွည္ရပါတယ္~"
"ေနာက္တစ္ခု~"
"ကိုယ္သင္တဲ့စာကိုခနေလးနဲ႔မွတ္မိႏိုင္ဖို႔အတြက္
ကေလးကိုစိတ္ေပ်ာ္ေအာင္ထားရပါတယ္
လူႀကီးေတြေတာင္စိတ္ေပ်ာ္မွအလုပ္လုပ္ရတာအဆင္ေျပတာ
ကေလးေတြကလဲစိတ္ေပ်ာ္မွစာသင္ခ်င္မွာပါ~"
"စိတ္ေပ်ာ္ေအာင္ထားရမယ္? သူကအၿမဲတမ္းေပ်ာ္ေနတာမဟုတ္လား~ေနာက္ထပ္~"
"ကေလးေတြကိုအလြယ္ေလးစာသင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္
ကိုယ့္ကိုမေၾကာက္ေနဖို႔အေရးႀကီးပါတယ္
ဆရာ/ဆရာမေတြအတြက္ဒါကအေရးအႀကီးဆံုးပါဘဲ~"
ထယ္ေယာင္းတစ္ေယာက္ လိုအပ္တာေတြကိုအမ်ားႀကီးေလ့လာၿပီးေနာက္အခန္းဆီလာခဲ့ေတာ့
ေဂ်ာင္ကုကမ်က္စိမိွတ္ထားေဘမဲ့ တရႈံ႔ရႈံ႔နဲ႔မို႔
အိပ္ေပ်ာ္ပံုမေပၚေသး~
"တစ္ခုခုမစားခ်င္ဘူးလား ညအိပ္ခါနီးအစာစားတာမေကာင္းေဘမဲ့နည္းနည္းေလာက္စားရင္ရပါတယ္~"
"အိပ္ေနၿပီ~"
"စားခ်င္တာဘာျဖစ္ျဖစ္ဝယ္ေကြၽးမလို႔ပါဆို
အိပ္ေနၿပီဆိုေတာ့လဲ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ~"
"ၾကက္ေၾကာ္စပ္စပ္ေလးစားခ်င္တယ္~"
ခ်က္ခ်င္းထထိုင္ကာေျပာလာတဲ့ေဂ်ာင္ကုေၾကာင့္
ထယ္ေယာင္းရယ္ခ်င္ေနေဘမဲ့
ေဂ်ာင္ကုကႏႈတ္ခမ္းစူေနတာမို႔မရယ္လိုက္~
"ေျပာေတာ့အိပ္ေနၿပီဆို~"
"ဟုတ္တယ္ေလ ဒါေဘမဲ့ဗိုက္ဆာလို႔~"
"အဲ့တာဆိုခနေစာင့္ မွာလိုက္မယ္~"
ထယ္ေယာင္းကၾကက္ေၾကာ္နဲ႔အစားအေသာက္တစ္ခ်ိဳ႕ကိုမွာလိုက္ၿပီး ေအာက္ထပ္ဆင္းေတာ့
ေဂ်ာင္ကုကလဲသူ႔အေနာက္ကေနကပ္ပါလာၿပီ~
"အား!"
"ဟာ့...ဟူးး~"
ရွည္လြန္းေနတဲ့ေဘာင္းဘီေၾကာင့္
ေလွခါးေပၚကေခ်ာ္က်မလိုျဖစ္သြားတဲ့ေဂ်ာင္ကုကို
ထယ္ေယာင္းကအျမန္ထိန္းဖက္လိုက္ႏိုင္တာမို႔ေဂ်ာင္ကုဘာမွမျဖစ္သြား~
*ဒိတ္ဒိတ္..ဒိတ္ဒိတ္~*
*ဘာျဖစ္တာလဲ အရမ္းလန္႔သြားလို႔ေနမွာပါ~*
ဘယ္သူ႔ဆီကမွန္းမသိတဲ့ရင္ခုန္သံကအရမ္းက်ယ္လြန္းတာေၾကာင့္ႏွစ္ေယာက္လံုးကလန္႔သြားလို႔ပါလို႔ေတြးရင္း
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ခြာလိုက္ၾကတယ္။
"ေဘာင္းဘီကအရမ္းရွည္ေနတာကို
ဘာမွဘိုးဘြားစကားေတြဘာေတြနားေထာင္မေနနဲ႔ေတာ့
မနက္ျဖန္အဝတ္စားေတြဝယ္လိုက္ေတာ့~"
"အြန္း ဝယ္လိုက္မယ္~"
ထယ္ေယာင္းကေဂ်ာင္ကုရဲ့ေဘာင္းဘီကိုေျခေထာက္ေပၚေအာင္ေခါက္တင္ေပးကာ ေအာက္ထပ္ကိုအတူတူဆင္းသြားေတာ့ မၾကာပါဘူးမွာထားတာေတြကေရာက္လာၿပီမို႔
အတူစားေသာက္ၾကေလၿပီ~
"colaလဲပါတယ္ေပါ့ မိုက္လိုက္တာ~"
"အစပ္ေျပေအာင္လို႔ေလ~"
"ဟီးဟီးး..ေက်းဇူး~"
"ျဖည္းျဖည္းစား~"
"စားပါၿပီ..အြန္း ေကာင္းလိုက္တာ~"
စားခ်င္တာစားေနရေတာ့ေဂ်ာင္ကုတစ္ေယာက္
မ်က္ႏွာကိုၿပံဳးၿဖီးေနၿပီး ထယ္ေယာင္းပိုမွာလိုက္တဲ့
အသားေပါင္းေတြပါယူစားလိုက္ေသး~
"အား...ဗိုက္တင္းသြားၿပီ~"
"ညေနကကိုယ္ေပးလိုက္တဲ့ေဆးေတြေရာ~"
"အေပၚမွာေလ အခန္းထဲမွာ~"
"အဲ့တာသြားယူခဲ့ ေဆးလိမ္းရေအာင္~"
"မသြားႏိုင္ေတာ့ဘူး ေနာက္မွလိမ္းလိုက္ေတာ့မယ္~"
"ေဆးကိုသူ႔အခ်ိန္နဲ႔သူမလိမ္းရင္ ပါးမွာအမာရြတ္ႀကီးေပၚလာမွာေနာ္ မေၾကာက္ဘူးလား~"
"ဟင္?အခုသြားယူလိုက္မယ္~"
"ျဖည္းျဖည္းသြားၪီး~"
ေဆးလိမ္းတာကိုညအိပ္ခါနီးမွလိမ္းလဲရေဘမဲ့
ေဂ်ာင္ကုကိုလမ္းေလ်ွာက္ေစခ်င္ေသးတာေၾကာင့္
အခုလိုလုပ္ခိုင္းရျခင္း~
"အြန္႔ ဒီမွာေဆးေတြ~"
"အိမ္ေရ႔ွခန္းစားပြဲေအာက္မွာေဆးေသတၲာရိွတယ္
သြားယူခဲ့~"
"သူမ်ားကိုခိုင္းဘဲခိုင္းေနတာ ဘာမွန္းလဲမသိဘူး~"
"သြားပါ သြားယူခဲ့ပါ~"
ေဂ်ာင္ကုတစ္ေယာက္ပ်င္းရိပ်င္းဆြဲနဲ႔
အိမ္ေရ႔ွခန္းကိုသြားေဆးဘူးယူကာ
ထယ္ေယာင္းဆီျပန္လာေတာ့ထယ္ေယာင္းကသူ႔ကို
အစာေၾကေဆးေသာက္ခိုင္းၿပီ~
"အား..ခါးလိုက္တာ လက္က်န္ၾကက္ေၾကာ္ေလးစားၪီးမွ~"
"မစားနဲ႔ေတာ့ေတာ္ၿပီ လာ ေဆးလိမ္းရေအာင္~"
ထယ္ေယာင္းကေဂ်ာင္ကုရဲ့ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးေပၚက
အနီေၾကာင္းအေပၚမွာေဆးလိမ္းေပးေတာ့
အိစက္ႏူးညံ့ေနတဲ့အထိေတြ့ကထယ္ေယာင္းကိုေနရခက္ေစတာအမွန္~
"ရေသးဘူးလား အိပ္ခ်င္ေနၿပီ~"
"ရၿပီ ရၿပီ သြားမယ္လာ~"
ဗိုက္ျပည့္ၿပီဆိုေတာ့ အိပ္ခ်င္ၿပီျဖစ္တဲ့ေဂ်ာင္ကုက
ထယ္ေယာင္းရဲ့အက်ႌလက္မွာကိုင္ၿပီး
မ်က္စိမိွတ္လ်ွက္အိမ္ေပၚတက္သြားကာ
အိပ္ယာေရာက္တာနဲ႔ခ်က္ခ်င္ေမွာက္အိပ္ေလရဲ့~
"အဲ့လိုမအိပ္နဲ႔ဗိုက္နာမယ္~"
"နားၿငီးလိုက္တာ အိပ္ေတာ့
မနက္က်ရင္ႏိုးေပးၪီး ေက်ာင္းေနာက္က်မွာစိုးလို႔~"
"အရင္ဆံုး အိပ္တဲ့ပံုစံေျပာင္းၪီး~"
ေျပာလဲမရတဲ့ေဂ်ာင္ကုကိုထယ္ေယာင္းက
ပက္လက္လွန္ေစလိုက္ၿပီးေစာင္ၿခံဳေပးကာ
သူလဲေဘးမွာဝင္အိပ္လိုက္တယ္။
"Omma~~ေက်ာမွာပြတ္ေပးၪီး~"
"စလာၿပီ အေယာင္ဇာတ္လမ္းေတြ~"
အၾကာႀကီးအႏိွပ္စက္မခံခ်င္တဲ့ထယ္ေယာင္းက
ေဂ်ာင္ကုေက်ာကိုပြတ္ေပးေနေတာ့
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ႏွစ္ေယာက္လံုးအိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တာေပါ့~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
မနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္စူးစူးက
မ်က္ႏွာေပၚက်ေရာက္လာတာေၾကာင့္
ထယ္ေယာင္းအိပ္ယာႏိုးလာေတာ့ေဂ်ာင္ကုက
သူ႔အေပၚမွာေမွာက္လ်ွက္~
"ဘာလဲဟ သူကဖားလား~"
သူ႔အေပၚမွာေမွာက္လ်ွက္အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ေဂ်ာင္ကုကို
ေဘးဘက္ခ်ကာေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ေရခ်ိဳးၿပီး
ျပန္ထြက္လာသည္အထိေဂ်ာင္ကုကမထေသး~
"ေဂ်ာင္ကု..ေဂ်ာင္ကု ထေတာ့~"
"က်စ္!...ဘယ္သူ႔ကိုလာႏိုးေနတာလဲလို႔~"
"ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကုကိုႏိုးေနတာ ထခ်င္ထမထခ်င္ေန
ေက်ာင္းေနာက္က်မွငါ့ကိုအျပစ္လာမေျပာနဲ႔~"
"ဟင္?..အား..ဟုတ္သားဘဲ ေက်ာင္းေနာက္က်လို႔မျဖစ္ဘူး~"
အဲ့ေတာ့မွအိပ္ယာေပၚကကုန္းရုန္းထလာတဲ့ေဂ်ာင္ကုက
ထထခ်င္းအဝတ္စားေတြခြၽတ္ေနတာမို႔
ကိုယ္လံုးတီးနဲ႔ျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ထယ္ေယာင္းမွာမ်က္လံုးျပဴးလို႔~
"မင္း..မင္းမရွက္ဘူးလားေဂ်ာင္ကု~"
"ဘာလို႔ရွက္ရမွာလဲ ေယာက်ာ္းေလးအခ်င္းခ်င္းကို
ဘာလဲhyungဟာကကြၽန္ေတာ့္ေလာက္မႀကီးလို႔လား~"
"သြားၾကားထိုးတံေလာက္ဘဲရိွတဲ့မင္းဟာက
ဘယ္နားႀကီးသြားတာလဲ~"
"အဲ့ေလာက္မေသးပါဘူးေနာ္ hyungဟာကေရာ
ဘယ္ေလာက္ႀကီးလို႔လဲျပၾကည့္~"
"ဖယ္စမ္းပါ~"
"ျပေလ ႀကီးတယ္ဆိုျပရဲရမွာေပါ့~"
ထယ္ေယာင္းရဲ့ခါးကတဘက္ကို
အတင္းသြားဆြဲေနတဲ့ေဂ်ာင္ကုက ကေလးစိတ္ဘဲရိွတာမို႔
ဘာမွမေတြးႏိုင္ဘဲ အေသးအႀကီးတိုင္းခ်င္တာဘဲရိွတာေလ~
"ဖယ္စမ္းပါ ေရခ်ိဳးမယ့္ဟာသြားခ်ိဳးေတာ့~"
"ျပပါဆို ေယာက်ာ္းေလးအခ်င္းခ်င္းကိုလာရွက္ေနေသးတယ္~"
"ေရာ့ေဟ့ ၾကည့္ဟာ~"
ထယ္ေယာင္းစိတ္မရွည္စြာနဲ႔တဘက္ကိုလွန္ျပလိုက္ေတာ့
ေဂ်ာင္ကုတစ္ေယာက္အံ့ၾသလြန္းလို႔
မ်က္လံုးျပဴးၿပီးသူ႔ပါးစပ္ကိုသူလက္နဲ႔ပိတ္မိသည္အထိ~
"ဝါးး..ကြၽန္ေတာ့္လက္ေမာင္းေလာက္ေတာင္ရိွတယ္
ဒီေလာက္ႀကီးတာႀကီးကိုေနရာတိုင္းသယ္သြားရတာမေလးဘူးလား~"
"ျဖဳတ္ထားလို႔ရတဲ့အမ်ိဳးမွမဟုတ္တာ
သြားေတာ့ေရသြားခ်ိဳးေတာ့ ေနာက္က်ေနၿပီ~"
"အားး..ဟုတ္သားဘဲ ေက်ာင္းေနာက္က်ေတာ့မွာ~"
ေက်ာင္းသြားရမွာကိုသတိရၿပီး အလန္႔တၾကား
ေရခ်ိဳးခန္းထဲေျပးဝင္သြားတဲ့ေဂ်ာင္ကုရဲ့
လံုးတစ္ျပည့္တင္းေနတဲ့မက္မြန္သီးေၾကာင့္ထယ္ေယာင္းရဲ့
ျဖဳတ္မရတဲ့အေကာင္ႀကီးကအေမာက္ေထာင္လာၿပီ~
"အား..ရူးသြားၿပီဘဲ ကေလးတစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီး
ေထာင္လာရတယ္လို႔~"
ေထာင္ေနတဲ့အေကာင္ကိုလဲမေျဖရွင္းအားဘဲ
အဝတ္အစားေတြဝတ္ကာယူစရာရိွတာေတြယူ
ေဂ်ာင္ကုရဲ့ေရးစာအုပ္ေတြကိုအသစ္လဲေပးၿပီး
မနက္စာစားဖို႔ေအာက္ထပ္ဆင္းသြားလိုက္တယ္။
"မနက္စာဘာျပင္ေပးရမလဲသခင္ေလး~"
"ေခါက္ဆြဲေၾကာ္နဲ႔coffeeလုပ္ေပးပါ
ဟိုကေလးကိုကေခါက္ဆြဲေၾကာ္ရယ္အသားၫွပ္ေပါင္မုန္႔ရယ္နဲ႔ႏြားႏို႔တစ္ခြက္~"
"Nae~~အျမန္ဆံုးလုပ္ေပးပါ့မယ္~"
"အက်င့္ပုပ္လိုက္တာ သူမ်ားကိုေစာင့္ေတာင္မေစာင့္ဘူး~"
ထယ္ေယာင္းမနက္စာျပင္ခိုင္းေနတုန္းေဂ်ာင္ကုက
အေပၚထပ္ကေနေက်ာင္းဝတ္စံုနဲ႔ဆင္းလာၿပီး
သူ႔ေဘးမွာလာထိုင္ၿပီ~
"ေစာင့္ေနစရာမွမလိုတာ~"
"အၾကင္နာတရားမရိွဘူး အဲ့တာေၾကာင့္D**kႀကီးေနတာ~"
"ရား...ဘာလို႔အဲ့အေၾကာင္းထည့္ေျပာေနတာလဲ~"
"အမွန္တရားကိုေျပာတာေလ~"
"ဟာ တကယ္ပါဘဲ စာအုပ္ေတြလဲထားတယ္
စာေသခ်ာလိုက္မွတ္ခဲ့ေနာ္~"
"စာအေၾကာင္းၾကားရင္ေခါင္းကိုက္တယ္~"
"ကိုက္ပါေစကိုက္ရံုမကကြဲထြက္သြားလဲစာေတြမွတ္ရမွာဘဲ~"
"ခဗ်ားကေလ တကယ္အၾကင္နာတရားမရိွဘူး
ေအာ္..ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကြာရွင္းလို႔ရလား~"
"ရမွာပါ မသိဘူးေလ ဘာလို႔ေမးတာလဲ~"
"hyungကလဲဗ်ာ တစ္သက္လံုးဒီလိုေနသြားမလို႔လား
မိန္းမမယူဘူးလား ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ယူမွာ~"
"အဲ့ကိစၥကေတာ့မိဘေတြရိွေနသ၍ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး~"
"အဲ့တာေတာ့ဟုတ္တယ္မိဘကိုဆန္႔က်င္ရင္လဲအေမျြဖတ္ခံရမွာ~"
"မနက္စာရပါၿပီ~"
"ကဲ စားေတာ့ အခုေလာေလာဆယ္စာသာႀကိဳးစား
က်န္တာမေတြးနဲ႔~"
"Nae~ဝိုး ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ကေမႊးေနတာဘဲ
အသားၫွပ္ေပါင္မုန္႔ေလးေရာဘဲ~"
"မ်ားမ်ားစားၿပီးအားျဖည့္ထား
ၿပီးရင္စာႀကိဳးစားဖို႔မေမ့နဲ႔~"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ ေကာင္းေကာင္းစားပါ့မယ္~"
မနက္စာရၿပီဆိုတာနဲ႔ အစားတလိုင္းေဂ်ာင္ကုက
ဘာမွမေတြးႏိုင္ေတာ့ဘဲ မနက္စာကိုသာ
ပလုတ္ပေလာင္းစားၿပီးေက်ာင္းသြားေလၿပီ~
👉🌟👈💬💬
........................................................
Thank you for reading🙏
အေမးအမ်ားဆံုးေတြကိုျပန္ေျဖေပးတာ👇
Q:'မွီ'ကိုမupဘူးလား?
A :အေပၚပိုင္းေတြမရိွဘဲက်မကဘယ္လိုဆက္upမွာလဲလို႔
အခုမွလာဖတ္တဲ့သူကဘာမွန္းေတာင္သိလိုက္မွာမဟုတ္ဘူး~
Q:မွီficကိုcopyမယူထားဘူးလား?
A:accပ်က္မယ္မွန္းသိရင္ယူထားတာေပါ့ရွင္!!!
Q :ficအေဟာင္းေတြupၪီးမွာလား?
A: accပ်က္သြားတာမို႔ျပန္upဖို႔မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး
က်မလဲအစကေနျပန္မေရးႏိုင္ပါဘူး က်မဖန္တီးခဲ့တာ22ပုဒ္ပါ အခ်ိန္ကႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာပါတယ္လို႔~
Q:accကlog inဝင္မရတာလား?
A:accကပ်က္သြားတာရွင့္ လံုးဝကိုမရိွေတာ့တာ
accကအိမ္ဆိုရင္ အိမ္တံခါးကေနဝင္မရတာမဟုတ္ဘဲ
အိမ္တစ္ခုလံုးမရိွေတာ့တာ(နားလည္ရဲ့လား~)
Q : Mi8773accကိုမႏွေျမာဘူးလား?
A :ဟုတ္ကဲ့ က်မသပႀကီးသူမ်ားျဖဳတ္ယူသြားရင္ေတာင္
အဲ့ေလာက္ႏွေျမာမွာမဟုတ္ဘူးရွင့္~