"အဟမ္း..."
မာန္ဟုန္ခြင္း စိတ္မ႐ွည္စြာေခ်ာင္းဟန္႔လိုက္ေတာ့ အိတ္ထဲပစၥည္းေတြထည့္ေနေသာေကာင္ေလးက ေခါင္းေစာင္း၍ေမာ့ၾကည့္လာသည္။
"ဘာလဲ ဦးမာန္ဟုန္ခြင္း"
"မင္းဒီေန႔ၿပီးေတာ့မွာလား"
"ဒါေတြကုန္ရင္ေတာ့ၿပီးပါၿပီ အဲ့မွာ ဒီအတိုင္း မတ္တပ္ရပ္ေနမယ့္အစား ဝိုင္းကူသိမ္းေပးလိုက္ပါလားအလုပ္အျမန္ၿပီးတာေပါ့"
အိမ္ျပန္ေရာက္ကတည္းက ႐ွင္းလ်ွမ္မွာ လိုအပ္ေသာပစၥည္းမ်ားလိုက္သိမ္းေနပါေသာ္လည္း ထိုလူႀကီးမာန္ဟုန္ခြင္းမွာ ေဘာင္းဘီအိပ္ကပ္ထဲလက္ထည့္ၿပီးေတာင္ေလ်ွာက္ေျမာက္ေလ်ွာက္ ေလ်ွာက္ေနသည္မွာ နာရီဝက္ေက်ာ္ၾကာေနေလၿပီ။
"Noပါ ကိုယ္ ဝိုင္းမသိမ္းေပးႏိုင္ပါဘူး ရန္ကုန္မွာလည္း ပစၥည္းေတြအစံု႐ွိပါတယ္ဆိုတာကို မင္းကျပန္ယူခ်င္ပါတယ္ဆိုလို႔ မမကမင္းအလိုလိုက္ၿပီးျပန္သိမ္းခိုင္းတာကိုယ္ကဒီအတိုင္းအိမ္ကိုလိုက္ပို႔ေပးရံုဘဲ"
"ဟြန္႔ မသိမ္းေပးလည္းေနေပါ့ဗ်ာ"
"ျမန္ျမန္သိမ္းေကာင္ေလး Flightက တစ္နာရီထြက္မွာေနာ္"
မာန္ဟုန္႔စကားေၾကာင့္ ႐ွင္းလ်ွမ္က နံရံမွာကပ္ထားေသာနာရီကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"အခုမွ11ခြဲဘဲ႐ွိပါေသးတယ္ဗ်ာ ဦးမာန္ဟုန္ခြင္းကဘာေတြေလာေနတာလဲ"
"Wait!ကိုယ့္ကို ဦးတပ္မေခၚနဲ႔ ကိုယ္မႀကိဳက္ဘူး"
"ဦးမာန္ဟုန္ခြင္းက မားမားရဲ႕ေမာင္မို႔လို႔ ဦးတပ္ေခၚတာေလ"
"But မင္းနဲ႔ကိုယ္က ၁၀ေက်ာ္ဘဲကြာတာၿပီးေတာ့မင္းကိုကိုယ႔္တူလို႔မသတ္မွတ္ႏိုင္ဘူး"
မာန္ဟုန္႔စကားေၾကာင့္႐ွင္းလ်ွမ္က နာေခါင္း႐ႈံ႕လိုက္ၿပီး
"၁၀ေက်ာ္ေတာင္ကြာတာကို ၿပီးေတာ့ကြၽန္ေတာ့္ကိုတူတစ္ေယာက္လို႔မသတ္မွတ္ႏိုင္ရင္လည္းရတယ္ဒါေပမဲ့ဒီစကားကိုမားမားအေ႐ွ႕မွာေတာ့မေျပာမိေစနဲ႔မားမားစိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာကြၽန္ေတာ္မလိုခ်င္ဘူး"
"မင္းကေတာ္ေတာ္စကား႐ွည္တာဘဲ ဒီေလာက္ေတာ့ကိုယ္သိတယ္ ၿပီးေတာ့မင္းမမကိုဘာလို႔မားမားလို႔ေခၚတာလဲေမေမလို႔မေခၚဘဲနဲ႔"
"ပါးပါးက ႐ွမ္းတ႐ုတ္ေလ ဒါေၾကာင့္ ပါးပါးနဲ႔မားမားလို႔ေခၚတာ"
"ဒါေပမဲ့ငါ့မမက ျမန္မာေလ"
"ေယာ္..ခြင္း ခင္ဗ်ား တကယ္ကိုကပ္သီးကပ္ဖဲ့ႏိုင္တဲ့သူဘဲဗ်ာ"
"မင္းကိုယ့္ကိုဘယ္လိုေခၚလိုက္တာလဲ"
"ခြင္းလို႔ေလ..ဘာလဲ မႀကိဳက္ျပန္ဘူးလားဒါဆိုကြၽန္ေတာ့္ကိုဘယ္လိုေခၚေစခ်င္တာလဲ"
"ကိုယ္ႀကိဳက္တယ္ အဲ့အတိုင္းဘဲေခၚ အခုသိမ္းလို႔ၿပီးၿပီလား"
"ၿပီးၿပီဗ် ဒါနဲ႔ဒီပစၥည္းေတြရန္ကုန္ကိုဘယ္လိုသယ္မွာလဲ"
"ကားနဲ႔တင္ေပးလိုက္မွာေလ မနက္ျဖန္ေလာက္ေတာ့ေရာက္မွာေပါ့"
"ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ဟိုအိတ္ထဲက မိသားစုဓာတ္ပံုျပန္ထုတ္ယူထားခ်င္တယ္"
"ommယူေလ"
"ပါးပါး..."
အိတ္ထဲကဓာတ္ပံုျပန္ထုတ္ေနေသာ ေကာင္ေလးထံမွ ပါးပါးဟူေသာစကားသံတိုးတိုးကိုၾကား၍ မာန္ဟုန္ၾကည့္လိုက္မိေတာ့မိသားစုဓာတ္ပံုမွသူ႔အေဖပံုကိုကိုင္ရင္းေခၚလိုက္ေသာအသံျဖစ္ေနသည္။
"ဒါနဲ႔မင္းအေဖက ဘယ္လိုဆံုးသြားတာလဲ"
"ပါးပါးက လြန္ခဲ့တဲ့၂ႏွစ္က ေတာင္တက္လမ္းမွာကားaccidentနဲ႔ဆံုးသြားတာ"
"ငါစိတ္မေကာင္းပါဘူး"
'တီ..တီ..'
"ပစၥည္းတင္ဖို႔ကားေရာက္လာၿပီ အဲ့ကားေပၚတင္ရမွာမင္းပစၥည္းေတြက"
"ဟုတ္ကဲ့"
ပစၥည္းတင္ကားေပၚ ပစၥည္းေတြကိုဝိုင္းတင္ေပးေနတုန္း ႐ွင္းလ်ွမ္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေရာက္လာၾကသည္။
"႐ွင္းလ်ွမ္.."
"သူငယ္ခ်င္းတို႔..."
"ေတာ္ေသးတာေပါ့ ငါတို႔က မမွီေတာ့ဘူး မွတ္ေနတာ"
စကားသံဝဲဝဲျဖင့္ နန္းခမ္းႏြယ္ကဆိုလာသည္။
"ငါတို႔က နင့္ကိုလက္ေဆာင္ေပးလိုက္ခ်င္လို႔"
ေနာက္ထပ္စကားသံဝဲဝဲျဖင့္ နန္းခင္ေအးက ေျပာလာျပန္သည္။
"ဘာလို႔ပစၥည္းေတြအမ်ားႀကီးယူလာၾကတာလဲငါ့အတြက္မလိုပါဘူး လင္းယံ ဘာလို႔စကားမေျပာတာလဲ ငါ့ကိုစိတ္ဆိုးေနတာလား"
အေနာက္မွာေနၿပီးစကားမေျပာဘဲေခါင္းငံု႔ကာေနေနေသာစိုင္းလင္းယံခကို ႐ွင္းလ်ွမ္လွမ္းၾကည့္ကာစကားဆိုလိုေတာ့ လင္းယံက မ်က္ရည္ဝိုင္းေနေသာမ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ေမာ့ၾကည့္လာသည္။
"ဟယ္...လင္းယံ နင္ကေလ အသည္းငယ္လိုက္တာ ငါတို႔မိန္းကေလးေတြကေတာင္မ်က္ရည္မက်ဘူးနင္က မ်က္ရည္က်ေတာ့မလို႔လား"
နန္းခမ္းႏြယ္ကေျပာေတာ့ လင္းယံက ႐ွင္းလ်ွမ္းကိုေျပးဖက္ၿပီး
"အီးဟီး..ငါက ငါတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြမခြဲရဘူးထင္ေနတာငါတို႔မွာေျပးၾကည့္မွဒီသူငယ္ခ်င္း ၄ေယာက္ဘဲ႐ွိတာေလ ေယာက္်ားေလႏွစ္ေယာက္မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ အခုမင္းကငါ့ကိုဒီမိန္းမၾကမ္းႏွစ္ေယာက္နဲ႔ထားခဲ့ေတာ့မလို႔လား အီးဟီး"
လင္းယံစကားေၾကာင့္ နန္းခမ္းႏြယ္နဲ႔နန္းခင္ေအးက
"ဟယ္ အေကာင္စုတ္ နင္မေျပးနဲ႔ေသေပေတာ့"
"ခင္ေအး ခ်ခ် အဲ့ေကာင္ကို ငါတို႔ကေတာ့ ႐ွင္းလ်ွမ္နဲ႔ခြဲရမွာမို႔ ဝမ္းနည္းေနတယ္ထင္တာ ဒီေကာင္ကငါတို႔နဲ႔ေနခဲ့ရမွာစိုးလို႔ဝမ္းနည္းေနတာတဲ့"
"ေဟ့ နင္တို႔လြန္မယ္ေနာ္ ႐ွင္းလ်ွမ္ ကယ္ပါဦး"
႐ွင္းလ်ွမ္ကေတာ့သူငယ္ခ်င္းေတြကိုၾကည့္၍သာ သေဘာက်ေနေတာ့သည္။ေနာက္ေန႔ဆိုမေတြ႔ႏိုင္ေတာ့ဘူးမဟုတ္လားဟိုးငယ္ငယ္ထဲကခင္လာခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြမို႔ သံေယာဇဥ္ကမနည္းေတာ့ဘူးေလ။သူငယ္ခ်င္းဆိုတာထက္ေမာင္ႏွမလိုခင္ၾကတာကိုး။
ပစၥည္းေတြအကုန္တင္ၿပီးလို႔ အိမ္တံခါးကိုပိတ္ၿပီး ခြင္းကလည္းကားေပၚတက္သြားေလၿပီ။
"ခမ္းႏြယ္နဲ႔ခင္ေအး နင္တို႔ေနာ္ လင္းယံကိုအႏိုင္အရမ္းမက်င့္ၾကပါနဲ႔ သူ႔ခမ်ာ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္တည္းမို႔လို႔အားငယ္ေန႐ွာတာကိုး ဟားဟား"
လင္းယံက ႐ွင္းလ်ွမ္လက္ေမာင္းကိုကိုင္ကာ အေနာက္ကိုဝင္ပုန္းေနေလသည္။
"သူငယ္ခ်င္းတို႔ငါတို႔ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၾကရေအာင္..."
သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္အျပံဳးကိုယ္စီျဖင့္selffieပံုေလးကို႐ွင္းလ်ွမ္Phoneထဲ႐ိုက္ယူထားလိုက္သည္။
"ဒါဆိုနင္တကၠသိုလ္ကို ရန္ကုန္မွာဆက္တက္မွာေပါ့ေနာ္"
"ဟုတ္တယ္ ခင္ေအး"
"အီးဟီးျဗဲ..ဒါဆိုအေဆာင္သြားေနရင္ငါတစ္ေယာက္တည္းေနရေတာ့မွာေပါ့"
"အသံဆိုးႀကီးနဲ႔မငိုေနစမ္းပါနဲ႔ လင္းယံရယ္"
"အီးဟီးသိဝူးသိဝူး ဝမ္းနည္းတယ္"
"မားမားက ငါ့ကိုလည္းတစ္ေယာက္တည္းမထားခဲ့ခ်င္ဘူးေလ သူလည္းသူ႔မိသားစုနဲ႔ျပန္ေနခ်င္မွာေပါ့ ဒါေၾကာင့္မားမားစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ငါလည္းလိုက္ေနရမွာေပါ့"
"ဟိုကားအေကာင္းစားႀကီးေပၚက နင့္အမ်ိးလား"
"ဟုတ္တယ္ မားမားရဲ႕ ေမာင္ေလ ငါ့ဦးေလးေပါ့"
"ေခ်ာတယ္ေနာ္..."
နန္းခမ္းႏြယ္ရဲ႕စကားကို ႐ွင္းလ်ွမ္ကႏွာေခါင္း႐ႈ႔ံရင္း
"႐ုပ္သာေခ်ာတာ စိတ္ထားကေတာ့ဆိုးတာမွလြန္ေရာ"
"တီး...တီး..."
"အမေလး...."
"ေတြ႔လားငါမေျပာဘူးလား အဲ့လူႀကီးစိတ္ထားကဆိုးပါတယ္ဆိုတာ"
"႐ွင္းလ်ွမ္ဇြဲ သြားရေအာင္ အခ်ိန္နီးေနၿပီ မင္းစကားေျပာတာကၿပီးဦးမွာလား"
"လာပါၿပီဗ်ာ တကယ္တည္း"
႐ွင္းလ်ွမ္က မာန္ဟုန္႔ကိုေအာ္ေျပာၿပီးသူငယ္ခ်င္းေတြဘက္လွည့္ကာႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ျပသည္။
"သူငယ္ခ်င္းတို႔ငါတို႔ တစ္ခါေလာက္ဖက္ၾကရေအာင္"
႐ွင္းလ်ွမ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္လံုးတင္းၾကပ္စြာဖက္ထားလိုက္ၾကသည္။
"တီ..တီ..."
"လာၿပီဗ် လာၿပီ တကယ္ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္မ႐ွိတဲ့လူႀကီး
သူငယ္ခ်င္းတို႔ငါသြားေတာ့မယ္ေနာ္"
"ဟိုေရာက္ရင္ငါတို႔ကိုဖုန္းဆက္ေနာ္ လိုင္းေပၚမွာလည္းစာပို႔"
"ငါတို႔စီျပန္လာလည္ဦးေနာ္"
"က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ဦး ဆရာမႀကီးကိုလည္းဂ႐ုစိုက္ေနာ္ ၿပီးေတာ့ဒီလက္ပတ္ေလး ငါ့အတြက္ဒီလက္ပတ္ေလးပတ္ထားရင္အျမဲကံေကာင္းတယ္ မင္းအတြက္လက္ေဆာင္ေပးလိုက္မယ္ေနာ္ "
"မင္းကေရာ"
"ငါ့အတြက္က ေနာက္တစ္ခု႐ွိပါေသးတယ္ အစစအရာရာဂ႐ုစိုက္ေနာ္"
"ေအးပါ သူငယ္ခ်င္းတို႔"
လင္းယံက ႐ွင္းလ်ွမ္ရဲ႕လက္မွာ အျဖဴေရာင္ေက်ာက္အလံုးေလးပါေသာ ႀကိဳးအနက္ေရာင္ေလးကိုပတ္ေပးလိုက္သည္။
႐ွင္းလ်ွမ္က ကား႐ွိရာသို႔ေျပးလာၿပီး ကားထဲဝင္ထိုင္ကာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလက္ျပကာႏႈတ္ဆက္သည္။ကားကလည္းအိမ္ေ႐ွ႕စီမွတေရြ႕ေရြ႕ထြက္ခြာလာသည္။
"ခါးပတ္ပတ္"
"ဟုတ္"
႐ွင္းလ်ွမ္က ထိုင္ခံုမွာေသခ်ာထိုင္ၿပီး ခါးပတ္ကိုပတ္ကာ အျပင္ဘက္ကိုမ်က္ႏွာေငးရင္း မ်က္ရည္ဝဲေနမိသည္။ငယ္ငယ္တည္းက ေနခဲ့တဲ့ေနရာမို႔ အခုလို ႐ုတ္တရက္ခြဲခြာရမည္မို႔ ႐ွင္းလ်ွမ္ဝမး္နည္းမိတာေတာ့အမွန္ပင္။
အျပင္ဘက္ကိုေငးကာဝမ္းနည္းေနေသာ ႐ွင္းလ်ွမ္ကိုမာန္ဟုန္ၾကည့္ရင္းျပံဳးမိသည္။
"မင္းက ဝမ္းနည္းေနတာလား ဘာလို႔လဲ ဘာမွဝမ္းနည္းစရာလည္းမပါဘဲနဲ႔"
မာန္ဟုန္႔ရဲ႕စကားေၾကာင့္ ႐ွင္းလ်ွမ္က အျပင္ကိုေငးေနရာမွမာန္ဟုန္႔ဘက္ကိုလွည့္လာၿပီး မ်က္ႏွာကိုအစြမ္းကုန္ဆူပုတ္ထားေလသည္။
"ခင္ဗ်ားမွ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့အရပ္ေဒသနဲ႔မခြဲခြာဖူးတာ အဲ့ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ခံစားခ်က္ကိုဘယ္နားလည္မလဲ ကြၽန္ေတာ္ဘာလို႔ဝမ္းနည္းေနလဲဆိုတာ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုလုပ္သိမလဲ ခြင္းရဲ႕ ဒီေဒသက ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္တည္းကေနခဲ့တဲ့ေနရာ ဒီအရပ္ေဒသကိုကြၽန္ေတာ္အရမ္းခ်စ္တာ"
"ငါကေတာ့မုန္းတယ္"
"ဘာဗ်..."
မာန္ဟုန္႔စကားေၾကာင့္ ႐ွင္းလ်ွမ္၏မ်က္ႏွာက နဂိုထက္ႏွစ္ဆေလာက္ပိုဆူပုတ္သြားသည္။
"ဟုတ္တယ္ မုန္းတယ္ ငါ့ဘဝထဲက မမကိုဆြဲထုတ္သြားတဲ့ဒီအရပ္ေဒသကိုမုန္းတယ္ ငါ့စီကေနမမကိုလုယူသြားတဲ့မင္းအေဖနဲ႔မင္းကိုလည္းမုန္းတယ္"
႐ွင္းလ်ွမ္ကမ်က္ႏွာကိုအေ႐ွ႕ကိုဦးတည္လိုက္ၿပီး
"ဒါကေတာ့ခင္ဗ်ားရဲ႕ခံစားခ်က္မို႔လို႔ ကြၽန္ေတာ္ဘာမွေတာ့ေျပာပိုင္ခြင့္မ႐ွိဘူးေပါ့ ဒါေပမဲ့႐ွင္သန္ေနတဲ့အခ်ိန္ေလးကတိုေတာင္းပါတယ္ အမုန္းတရားေတြနဲ႔မေနသင့္ဘူး ၿပီးေတာ့ကြၽန္ေတာ္တို႔႐ွမ္းျပည္က ဘယ္ေလာက္လွလိုက္လဲ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္လဲဆိုတာခင္ဗ်ားမသိေသးလို႔ပါ ကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားမုန္းတဲ့အရာေတြကိုခ်စ္လာေအာင္လုပ္ျပမယ္ခြင္း"
"ယံုၾကည္ခ်က္႐ွိလွခ်ည္လား ဇြဲ"
"အျပည့္ဘဲ"
႐ွင္းလ်ွမ္က မ်က္ႏွာကိုေမာ္ခ်ည္လ်က္ေျပာသည္။
"ငါခ်စ္လာရမယ့္အထဲမွာမင္းေရာပါလား"
"ဘာဗ်..."
႐ွင္းလ်ွမ္က မ်က္ေမွာင္ကိုၾကံဳ႕ကာၾကည့္လာသည္။
"ဟုတ္တယ္ေလ ငါမုန္းတဲ့အထဲမွာ မင္းအေဖနဲ႔မင္းပါတယ္ေလ မင္းဘာေတြေတြးေနတာလဲ "
"အဟမ္း...အဲ့ေတာ့ပါတာေပါ့ ဘာေတြးရမွာလဲ ဘာမွမေတြးဘူး ခင္ဗ်ားကကြၽန္ေတာ့္ဦးေလးေလ ကြၽန္ေတာ့္ကိုဘာေတြးေစခ်င္တာလဲ မေတြးပါဘူး"
"ငါကလည္းဘာမွမေတြးခိုင္းပါဘူး မင္းဘာသာဘာေတြထင္ၿပီး ႐ွက္ေနတာလဲ"
"ကြၽန္ေတာ္ဘယ္မွာ႐ွက္လို႔လဲ မ႐ွက္ပါဘူး "
"ဒါဆိုဘာလို႔မ်က္ႏွာကနီရဲေနတာလဲ"
မာန္ဟုန္ေျပာမွ ႐ွင္းလ်ွမ္မလံုမလဲျဖင့္ ဖုန္းကင္မရာကိုဖြင့္ကာသူ႔မ်က္ႏွာကိုသူျပန္ၾကည့္ေနမိသည္။တကယ္လည္းနီရဲေနသည္ပင္။
"ကြၽန္ ကြၽန္ေတာ္က အသားျဖဴေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလဆို ဒီ..ဒီလိုဘဲနီတတ္တယ္"
မာန္ဟုန္ကဘာမွထပ္မေျပာေတာ့ဘဲကားကိုသာဆက္ေမာင္းေနသည္။႐ွင္းလ်ွမ္တကယ္လည္းစိတ္ထဲ႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္းျဖစ္မိတာအမွန္ပင္။႐ွင္းလ်ွမ္ဒီအသက္အရြယ္ထိ ဘယ္မိန္းကေလးေယာက္်ားေလးကိုမွရင္မခုန္ဖူးေသာ္လည္း ေဆးရံုမွာပထမဆံုး ေဒါက္တာနဲ႔တြဲျမင္ရခ်ိန္က မာန္ဟုန္ခြင္းကိုၾကည့္ၿပီးရင္ခုန္ခဲ့မိသည္ကေတာ့လိမ္လို႔မရ။သို႔ေသာ္ ပထမဆံုးရင္ခုန္မိသူက ကိုယ့္ဦးေလးဆိုတဲ့အသိမွာ ႐ွင္းလ်ွမ္ကိုယ့္ရင္ခုန္သံေတြကို ကိုယ္တိုင္ျပန္ထိန္းခ်ဳပ္ထားပစ္လိုက္သည္။မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ရင္ခုန္သံေတြမဟုတ္ပါလား။ မာန္ဟုန္ခြင္းက ႐ွင္းလ်ွမ္ကို တူတစ္ေယာက္လိုသေဘာမထားႏိုင္သလို ႐ွင္းလ်ွမ္ကလည္း မာန္ဟုန္႔ကိုဦးေလးလိုသေဘာမထားႏိုင္ေသးပါ။
---------------------------
"ႏွင္းသက္က မမကိုဘယ္လိုမွတ္မိတာလဲ"
"ႏွင္းသက္လည္းအစကေတာ့မသိပါဘူး မမရယ္ ေဒၚခြာညိဳ႐ွင္း ဆိုေတာ့ မာန္႔မမနဲ႔နာမည္တူတယ္ဘဲထင္ခဲ့တာ အေဖနာမည္က ဦးမာန္႐ွင္းဆိုမွ မမကမာန္႔ရဲ႕အစ္မအရင္းမွန္းသိတာမမရဲ႕ ငယ္ငယ္က ျမင္ဖူးေနေတာ့မ်က္မွန္းတမ္းမိေပမယ့္သိပ္မေသခ်ာဘူးေလ"
"အြန္းေပါ့ ဒါနဲ႔ႏွင္းသက္ ႐ွမ္းျပည္နယ္မွာတာဝန္က်တာၾကာၿပီလား "
"ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ့႐ွိၿပီမမရဲ႕ ႏွင္းသက္က ဒီမွာေနရတာေပ်ာ္ေတာ့ transferမတင္ေသးတာမမရဲ႕ မာန္နဲ႔ကေတာ့႐ွမ္းျပည္နယ္မွာတာဝန္က်ကတည္းက တက်က္က်က္ျဖစ္လိုက္ရတဲ့ရန္ဆိုတာ သူမုန္းတဲ့ေနရာကိုမွဘာလို႔ေရြးရတာလဲဆိုၿပီး"
"ဒါေပါ့ေလ ေမာင္ေလးခမ်ာလည္း သူ႔ခံစားခ်က္နဲ႔သူ႐ွိမေပါ့"
"မားမား..."
"ေဟာ့သားတို႔လာၿပီလား"
"ႏွင္းသက္ေရာက္ေနတာလား"
"ဟုတ္တယ္မာန္ roundလွည့္ၿပီးေတာ့မမစီခဏဝင္ၾကည့္တာ ၿပီးေတာ့ေဆးရံုကဆင္းလို႔ရၿပီ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ေတာ့ ပါရဂူႀကီးေတြနဲ႔ေသခ်ာထပ္ၿပီးကုသမႈခံယူလိုက္ဦးေပါ့ ငါမမရဲ႕အေျခေနကိုသိပ္သေဘာမက်ဘူးမာန္"
"ေအးပါ ဒါဆိုငါတို႔သြားေတာ့မယ္ ႏွင္းသက္ flightခ်ိန္နီးေနလို႔ ၿပီးေတာ့ႏွင္းသက္နင္ ရန္ကုန္ကိုtransferျပန္တင္ဖုိ႔လုပ္ဦးေနာ္ နင္ေျပာထားတယ္ေလ ႐ွမ္းျပည္ကို နင္မမကို႐ွာေပးဖို႔transferတင္တာဆို အခုမမကိုေတြ႔ၿပီဆိုေတာ့ရန္ကုန္ျပန္လာဖို႔စဥ္းစားေတာ့"
"ေအးပါမာန္ရယ္သြားပါေတာ့.."
႐ွင္းလ်ွမ္က မားမားကို Wheel chairေပၚတင္ေပးၿပီး ကားစီကိုေခၚလာလိုက္သည္။မာန္ဟုန္ကလည္းအေနာက္ကေနလိုက္လာသည္။
"ဟင္.."
"sorry.."
ကားစီေရာက္ေတာ့ ႐ွင္းလွ်မ္ကမားမားကိုကားတံခါးဖြင့္အေပး မာန္ဟုန္ကလည္းကားတံခါးဖြင့္ေပးတာနဲ႔ဆံုၿပီး မာန္ဟုန္က႐ွင္းလ်ွမ္လက္ကိုကိုင္မိသြားသည္။႐ွင္းလွ်မ္ကလက္ကိုအျမန္႐ုတ္လိုက္ၿပီးမားမားwheel chairအေနာက္မွာသာ မတ္တပ္ျပန္လာရပ္ေနလိုက္သည္။
'ခင္ဗ်ားက ကြၽန္ေတာ့္ဦးေလးမို႔လို႔ ကြၽန္ေတာ့္မွာရင္ခုန္ပိုင္ခြင့္မ႐ွိဘူး ခြင္း ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားကြၽန္ေတာ့္ကိုရင္ခုန္ေအာင္ လာလာမျပဳစားစမ္းပါနဲ႔ဗ်ာ'
႐ွင္းလ်ွမ္ စိတ္ထဲမွာသာေတြးလိုက္ၿပီး မားမားကိုကားထဲကူတြဲထည့္ေပးလိုက္ၿပီးသူကိုယ္တိုင္းလည္းကားထဲဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့သည္။
#Myu Tahmone
22.6.23(Wed)
"အဟမ်း..."
မာန်ဟုန်ခွင်း စိတ်မရှည်စွာချောင်းဟန့်လိုက်တော့ အိတ်ထဲပစ္စည်းတွေထည့်နေသောကောင်လေးက ခေါင်းစောင်း၍မော့ကြည့်လာသည်။
"ဘာလဲ ဦးမာန်ဟုန်ခွင်း"
"မင်းဒီနေ့ပြီးတော့မှာလား"
"ဒါတွေကုန်ရင်တော့ပြီးပါပြီ အဲ့မွာ ဒီအတိုင်း မတ်တပ်ရပ်နေမယ့်အစား ဝိုင်းကူသိမ်းပေးလိုက်ပါလားအလုပ်အမြန်ပြီးတာပေါ့"
အိမ်ပြန်ရောက်ကတည်းက ရှင်းလျှမ်မှာ လိုအပ်သောပစ္စည်းများလိုက်သိမ်းနေပါသော်လည်း ထိုလူကြီးမာန်ဟုန်ခွင်းမှာ ဘောင်းဘီအိပ်ကပ်ထဲလက်ထည့်ပြီးတောင်လျှောက်မြောက်လျှောက် လျှောက်နေသည်မှာ နာရီဝက်ကျော်ကြာနေလေပြီ။
"Noပါ ကိုယ် ဝိုင်းမသိမ်းပေးနိုင်ပါဘူး ရန်ကုန်မှာလည်း ပစ္စည်းတွေအစုံရှိပါတယ်ဆိုတာကို မင်းကပြန်ယူချင်ပါတယ်ဆိုလို့ မမကမင်းအလိုလိုက်ပြီးပြန်သိမ်းခိုင်းတာကိုယ်ကဒီအတိုင်းအိမ်ကိုလိုက်ပို့ပေးရုံဘဲ"
"ဟွန့် မသိမ်းပေးလည်းနေပေါ့ဗျာ"
"မြန်မြန်သိမ်းကောင်လေး Flightက တစ်နာရီထွက်မှာနော်"
မာန်ဟုန့်စကားကြောင့် ရှင်းလျှမ်က နံရံမှာကပ်ထားသောနာရီကိုမော့ကြည့်လိုက်ပြီး
"အခုမွ11ခွဲဘဲရှိပါသေးတယ်ဗျာ ဦးမာန်ဟုန်ခွင်းကဘာတွေလောနေတာလဲ"
"Wait!ကိုယ့်ကို ဦးတပ်မခေါ်နဲ့ ကိုယ်မကြိုက်ဘူး"
"ဦးမာန်ဟုန်ခွင်းက မားမားရဲ့မောင်မို့လို့ ဦးတပ်ခေါ်တာလေ"
"But မင်းနဲ့ကိုယ်က ၁၀ကျော်ဘဲကွာတာပြီးတော့မင်းကိုကိုယ့်တူလို့မသတ်မှတ်နိုင်ဘူး"
မာန်ဟုန့်စကားကြောင့်ရှင်းလျှမ်က နာခေါင်းရှုံ့လိုက်ပြီး
"၁၀ကျော်တောင်ကွာတာကို ပြီးတော့ကျွန်တော့်ကိုတူတစ်ယောက်လို့မသတ်မှတ်နိုင်ရင်လည်းရတယ်ဒါပေမဲ့ဒီစကားကိုမားမားအရှေ့မှာတော့မပြောမိစေနဲ့မားမားစိတ်မကောင်းဖြစ်မှာကျွန်တော်မလိုချင်ဘူး"
"မင်းကတော်တော်စကားရှည်တာဘဲ ဒီလောက်တော့ကိုယ်သိတယ် ပြီးတော့မင်းမမကိုဘာလို့မားမားလို့ခေါ်တာလဲမေမေလို့မခေါ်ဘဲနဲ့"
"ပါးပါးက ရှမ်းတရုတ်လေ ဒါကြောင့် ပါးပါးနဲ့မားမားလို့ခေါ်တာ"
"ဒါပေမဲ့ငါ့မမက မြန်မာလေ"
"ယော်..ခွင်း ခင်ဗျား တကယ်ကိုကပ်သီးကပ်ဖဲ့နိုင်တဲ့သူဘဲဗျာ"
"မင်းကိုယ့်ကိုဘယ်လိုခေါ်လိုက်တာလဲ"
"ခွင်းလို့လေ..ဘာလဲ မကြိုက်ပြန်ဘူးလားဒါဆိုကျွန်တော့်ကိုဘယ်လိုခေါ်စေချင်တာလဲ"
"ကိုယ်ကြိုက်တယ် အဲ့အတိုင်းဘဲခေါ် အခုသိမ်းလို့ပြီးပြီလား"
"ပြီးပြီဗျ ဒါနဲ့ဒီပစ္စည်းတွေရန်ကုန်ကိုဘယ်လိုသယ်မှာလဲ"
"ကားနဲ့တင်ပေးလိုက်မှာလေ မနက်ဖြန်လောက်တော့ရောက်မှာပေါ့"
"ဒါဆို ကျွန်တော်ဟိုအိတ်ထဲက မိသားစုဓာတ်ပုံပြန်ထုတ်ယူထားချင်တယ်"
"ommယူလေ"
"ပါးပါး..."
အိတ်ထဲကဓာတ်ပုံပြန်ထုတ်နေသော ကောင်လေးထံမှ ပါးပါးဟူသောစကားသံတိုးတိုးကိုကြား၍ မာန်ဟုန်ကြည့်လိုက်မိတော့မိသားစုဓာတ်ပုံမှသူ့အဖေပုံကိုကိုင်ရင်းခေါ်လိုက်သောအသံဖြစ်နေသည်။
"ဒါနဲ့မင်းအဖေက ဘယ်လိုဆုံးသွားတာလဲ"
"ပါးပါးက လွန်ခဲ့တဲ့၂နှစ်က တောင်တက်လမ်းမှာကားaccidentနဲ့ဆုံးသွားတာ"
"ငါစိတ်မကောင်းပါဘူး"
'တီ..တီ..'
"ပစ္စည်းတင်ဖို့ကားရောက်လာပြီ အဲ့ကားပေါ်တင်ရမှာမင်းပစ္စည်းတွေက"
"ဟုတ်ကဲ့"
ပစ္စည်းတင်ကားပေါ် ပစ္စည်းတွေကိုဝိုင်းတင်ပေးနေတုန်း ရှင်းလျှမ်ရဲ့သူငယ်ချင်းများကရောက်လာကြသည်။
"ရှင်းလျှမ်.."
"သူငယ်ချင်းတို့..."
"တော်သေးတာပေါ့ ငါတို့က မမှီတော့ဘူး မှတ်နေတာ"
စကားသံဝဲဝဲဖြင့် နန်းခမ်းနွယ်ကဆိုလာသည်။
"ငါတို့က နင့်ကိုလက်ဆောင်ပေးလိုက်ချင်လို့"
နောက်ထပ်စကားသံဝဲဝဲဖြင့် နန်းခင်အေးက ပြောလာပြန်သည်။
"ဘာလို့ပစ္စည်းတွေအများကြီးယူလာကြတာလဲငါ့အတွက်မလိုပါဘူး လင်းယံ ဘာလို့စကားမပြောတာလဲ ငါ့ကိုစိတ်ဆိုးနေတာလား"
အနောက်မှာနေပြီးစကားမပြောဘဲခေါင်းငုံ့ကာနေနေသောစိုင်းလင်းယံခကို ရှင်းလျှမ်လှမ်းကြည့်ကာစကားဆိုလိုတော့ လင်းယံက မျက်ရည်ဝိုင်းနေသောမျက်ဝန်းများဖြင့်မော့ကြည့်လာသည်။
"ဟယ်...လင်းယံ နင်ကလေ အသည်းငယ်လိုက်တာ ငါတို့မိန်းကလေးတွေကတောင်မျက်ရည်မကျဘူးနင်က မျက်ရည်ကျတော့မလို့လား"
နန်းခမ်းနွယ်ကပြောတော့ လင်းယံက ရှင်းလျှမ်းကိုပြေးဖက်ပြီး
"အီးဟီး..ငါက ငါတို့သူငယ်ချင်းတွေမခွဲရဘူးထင်နေတာငါတို့မှာပြေးကြည့်မှဒီသူငယ်ချင်း ၄ယောက်ဘဲရှိတာလေ ယောက်ျားလေနှစ်ယောက်မိန်းကလေးနှစ်ယောက် အခုမင်းကငါ့ကိုဒီမိန်းမကြမ်းနှစ်ယောက်နဲ့ထားခဲ့တော့မလို့လား အီးဟီး"
လင်းယံစကားကြောင့် နန်းခမ်းနွယ်နဲ့နန်းခင်အေးက
"ဟယ် အကောင်စုတ် နင်မပြေးနဲ့သေပေတော့"
"ခင်အေး ခ်ခ် အဲ့ကောင်ကို ငါတို့ကတော့ ရှင်းလျှမ်နဲ့ခွဲရမှာမို့ ဝမ်းနည်းနေတယ်ထင်တာ ဒီကောင်ကငါတို့နဲ့နေခဲ့ရမှာစိုးလို့ဝမ်းနည်းနေတာတဲ့"
"ဟေ့ နင်တို့လွန်မယ်နော် ရှင်းလျှမ် ကယ်ပါဦး"
ရှင်းလျှမ်ကတော့သူငယ်ချင်းတွေကိုကြည့်၍သာ သဘောကျနေတော့သည်။နောက်နေ့ဆိုမတွေ့နိုင်တော့ဘူးမဟုတ်လားဟိုးငယ်ငယ်ထဲကခင်လာခဲ့တဲ့သူငယ်ချင်းတွေမို့ သံယောဇဉ်ကမနည်းတော့ဘူးလေ။သူငယ်ချင်းဆိုတာထက်မောင်နှမလိုခင်ကြတာကိုး။
ပစ္စည်းတွေအကုန်တင်ပြီးလို့ အိမ်တံခါးကိုပိတ်ပြီး ခွင်းကလည်းကားပေါ်တက်သွားလေပြီ။
"ခမ်းနွယ်နဲ့ခင်အေး နင်တို့နော် လင်းယံကိုအနိုင်အရမ်းမကျင့်ကြပါနဲ့ သူ့ခမျာ ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်တည်းမို့လို့အားငယ်နေရှာတာကိုး ဟားဟား"
လင်းယံက ရှင်းလျှမ်လက်မောင်းကိုကိုင်ကာ အနောက်ကိုဝင်ပုန်းနေလေသည်။
"သူငယ်ချင်းတို့ငါတို့ဓာတ်ပုံရိုက်ကြရအောင်..."
သူငယ်ချင်းလေးယောက်အပြုံးကိုယ်စီဖြင့်selffieပုံလေးကိုရှင်းလျှမ်Phoneထဲရိုက်ယူထားလိုက်သည်။
"ဒါဆိုနင်တက္ကသိုလ်ကို ရန်ကုန်မှာဆက်တက်မှာပေါ့နော်"
"ဟုတ်တယ် ခင်အေး"
"အီးဟီးဗြဲ..ဒါဆိုအဆောင်သွားနေရင်ငါတစ်ယောက်တည်းနေရတော့မှာပေါ့"
"အသံဆိုးကြီးနဲ့မငိုနေစမ်းပါနဲ့ လင်းယံရယ်"
"အီးဟီးသိဝူးသိဝူး ဝမ်းနည်းတယ်"
"မားမားက ငါ့ကိုလည်းတစ်ယောက်တည်းမထားခဲ့ချင်ဘူးလေ သူလည်းသူ့မိသားစုနဲ့ပြန်နေချင်မှာပေါ့ ဒါကြောင့်မားမားစိတ်ချမ်းသာအောင် ငါလည်းလိုက်နေရမှာပေါ့"
"ဟိုကားအကောင်းစားကြီးပေါ်က နင့်အမျိးလား"
"ဟုတ်တယ် မားမားရဲ့ မောင်လေ ငါ့ဦးလေးပေါ့"
"ချောတယ်နော်..."
နန်းခမ်းနွယ်ရဲ့စကားကို ရှင်းလျှမ်ကနှာခေါင်းရှု့ံရင်း
"ရုပ်သာချောတာ စိတ်ထားကတော့ဆိုးတာမှလွန်ရော"
"တီး...တီး..."
"အမေလး...."
"တွေ့လားငါမပြောဘူးလား အဲ့လူကြီးစိတ်ထားကဆိုးပါတယ်ဆိုတာ"
"ရှင်းလျှမ်ဇွဲ သွားရအောင် အချိန်နီးနေပြီ မင်းစကားပြောတာကပြီးဦးမှာလား"
"လာပါပြီဗျာ တကယ်တည်း"
ရှင်းလျှမ်က မာန်ဟုန့်ကိုအော်ပြောပြီးသူငယ်ချင်းတွေဘက်လှည့်ကာနှာခေါင်းရှုံ့ပြသည်။
"သူငယ်ချင်းတို့ငါတို့ တစ်ခါလောက်ဖက်ကြရအောင်"
ရှင်းလျှမ်တို့သူငယ်ချင်းလေးယောက်လုံးတင်းကြပ်စွာဖက်ထားလိုက်ကြသည်။
"တီ..တီ..."
"လာပြီဗျ လာပြီ တကယ် ကိုယ်ချင်းစာစိတ်မရှိတဲ့လူကြီး
သူငယ်ချင်းတို့ငါသွားတော့မယ်နော်"
"ဟိုရောက်ရင်ငါတို့ကိုဖုန်းဆက်နော် လိုင်းပေါ်မှာလည်းစာပို့"
"ငါတို့စီပြန်လာလည်ဦးနော်"
"ကျန်းမာရေးဂရုစိုက်ဦး ဆရာမကြီးကိုလည်းဂရုစိုက်နော် ပြီးတော့ဒီလက်ပတ်လေး ငါ့အတွက်ဒီလက်ပတ်လေးပတ်ထားရင်အမြဲကံကောင်းတယ် မင်းအတွက်လက်ဆောင်ပေးလိုက်မယ်နော် "
"မင်းကရော"
"ငါ့အတြက္က နောက်တစ်ခုရှိပါသေးတယ် အစစအရာရာဂရုစိုက်နော်"
"အေးပါ သူငယ်ချင်းတို့"
လင်းယံက ရှင်းလျှမ်ရဲ့လက်မှာ အဖြူရောင်ကျောက်အလုံးလေးပါသော ကြိုးအနက်ရောင်လေးကိုပတ်ပေးလိုက်သည်။
ရှင်းလျှမ်က ကားရှိရာသို့ပြေးလာပြီး ကားထဲဝင်ထိုင်ကာ သူငယ်ချင်းများကိုလက်ပြကာနှုတ်ဆက်သည်။ကားကလည်းအိမ်ရှေ့စီမှတရွေ့ရွေ့ထွက်ခွာလာသည်။
"ခါးပတ်ပတ်"
"ဟုတ်"
ရှင်းလျှမ်က ထိုင်ခုံမှာသေချာထိုင်ပြီး ခါးပတ္ကိုပတ္ကာ အပြင်ဘက်ကိုမျက်နှာငေးရင်း မျက်ရည်ဝဲနေမိသည်။ငယ်ငယ်တည်းက နေခဲ့တဲ့နေရာမို့ အခုလို ရုတ်တရက်ခွဲခွာရမည်မို့ ရှင်းလျှမ်ဝမး်နည်းမိတာတော့အမှန်ပင်။
အပြင်ဘက်ကိုငေးကာဝမ်းနည်းနေသော ရှင်းလျှမ်ကိုမာန်ဟုန်ကြည့်ရင်းပြုံးမိသည်။
"မင်းက ဝမ်းနည်းနေတာလား ဘာလို့လဲ ဘာမှဝမ်းနည်းစရာလည်းမပါဘဲနဲ့"
မာန်ဟုန့်ရဲ့စကားကြောင့် ရှင်းလျှမ်က အပြင်ကိုငေးနေရာမှမာန်ဟုန့်ဘက်ကိုလှည့်လာပြီး မျက်နှာကိုအစွမ်းကုန်ဆူပုတ်ထားလေသည်။
"ခင်ဗျားမှ ကိုယ်ချစ်တဲ့အရပ်ဒေသနဲ့မခွဲခွာဖူးတာ အဲ့တော့ ကျွန်တော့်ခံစားချက်ကိုဘယ်နားလည်မလဲ ကျွန်တော်ဘာလို့ဝမ်းနည်းနေလဲဆိုတာ ခင်ဗျား ဘယ်လိုလုပ်သိမလဲ ခွင်းရဲ့ ဒီဒေသက ကျွန်တော်ငယ်ငယ်တည်းကနေခဲ့တဲ့နေရာ ဒီအရပ်ဒေသကိုကျွန်တော်အရမ်းချစ်တာ"
"ငါကတော့မုန်းတယ်"
"ဘာဗ်..."
မာန်ဟုန့်စကားကြောင့် ရှင်းလျှမ်၏မျက်နှာက နဂိုထက်နှစ်ဆလောက်ပိုဆူပုတ်သွားသည်။
"ဟုတ်တယ် မုန်းတယ် ငါ့ဘဝထဲက မမကိုဆွဲထုတ်သွားတဲ့ဒီအရပ်ဒေသကိုမုန်းတယ် ငါ့စီကနေမမကိုလုယူသွားတဲ့မင်းအဖေနဲ့မင်းကိုလည်းမုန်းတယ်"
ရှင်းလျှမ်ကမျက်နှာကိုအရှေ့ကိုဦးတည်လိုက်ပြီး
"ဒါကတော့ခင်ဗျားရဲ့ခံစားချက်မို့လို့ ကျွန်တော်ဘာမှတော့ပြောပိုင်ခွင့်မရှိဘူးပေါ့ ဒါပေမဲ့ရှင်သန်နေတဲ့အချိန်လေးကတိုတောင်းပါတယ် အမုန်းတရားတွေနဲ့မနေသင့်ဘူး ပြီးတော့ကျွန်တော်တို့ရှမ်းပြည်က ဘယ်လောက်လှလိုက်လဲ ဘယ်လောက်တောင်ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်လဲဆိုတာခင်ဗျားမသိသေးလို့ပါ ကျွန်တော်ခင်ဗျားမုန်းတဲ့အရာတွေကိုချစ်လာအောင်လုပ်ပြမယ်ခွင်း"
"ယုံကြည်ချက်ရှိလှချည်လား ဇြဲ"
"အပြည့်ဘဲ"
ရှင်းလျှမ်က မျက်နှာကိုမော်ချည်လျက်ပြောသည်။
"ငါချစ်လာရမယ့်အထဲမှာမင်းရောပါလား"
"ဘာဗ်..."
ရှင်းလျှမ်က မျက်မှောင်ကိုကြုံ့ကာကြည့်လာသည်။
"ဟုတ်တယ်လေ ငါမုန်းတဲ့အထဲမှာ မင်းအဖေနဲ့မင်းပါတယ်လေ မင်းဘာတွေတွေးနေတာလဲ "
"အဟမ်း...အဲ့တော့ပါတာပေါ့ ဘာတွေးရမှာလဲ ဘာမွမေတြးဘူး ခင်ဗျားကကျွန်တော့်ဦးလေးလေ ကျွန်တော့်ကိုဘာတွေးစေချင်တာလဲ မေတြးပါဘူး"
"ငါကလည်းဘာမှမတွေးခိုင်းပါဘူး မင်းဘာသာဘာတွေထင်ပြီး ရှက်နေတာလဲ"
"ကျွန်တော်ဘယ်မှာရှက်လို့လဲ မရှက်ပါဘူး "
"ဒါဆိုဘာလို့မျက်နှာကနီရဲနေတာလဲ"
မာန်ဟုန်ပြောမှ ရှင်းလျှမ်မလုံမလဲဖြင့် ဖုန်းကင်မရာကိုဖွင့်ကာသူ့မျက်နှာကိုသူပြန်ကြည့်နေမိသည်။တကယ်လည်းနီရဲနေသည်ပင်။
"ကျွန် ကျွန်တော်က အသားဖြူတော့ တစ်ခါတစ်လေဆို ဒီ..ဒီလိုဘဲနီတတ်တယ်"
မာန်ဟုန်ကဘာမှထပ်မပြောတော့ဘဲကားကိုသာဆက်မောင်းနေသည်။ရှင်းလျှမ်တကယ်လည်းစိတ်ထဲရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြစ်မိတာအမှန်ပင်။ရှင်းလျှမ်ဒီအသက်အရွယ်ထိ ဘယ်မိန်းကလေးယောက်ျားလေးကိုမှရင်မခုန်ဖူးသော်လည်း ဆေးရုံမှာပထမဆုံး ဒေါက်တာနဲ့တွဲမြင်ရချိန်က မာန်ဟုန်ခွင်းကိုကြည့်ပြီးရင်ခုန်ခဲ့မိသည်ကတော့လိမ်လို့မရ။သို့သော် ပထမဆုံးရင်ခုန်မိသူက ကိုယ့်ဦးလေးဆိုတဲ့အသိမှာ ရှင်းလျှမ်ကိုယ့်ရင်ခုန်သံတွေကို ကိုယ်တိုင်ပြန်ထိန်းချုပ်ထားပစ်လိုက်သည်။မဖြစ်နိုင်တဲ့ရင်ခုန်သံတွေမဟုတ်ပါလား။ မာန်ဟုန်ခွင်းက ရှင်းလျှမ်ကို တူတစ်ယောက်လိုသဘောမထားနိုင်သလို ရှင်းလျှမ်ကလည်း မာန်ဟုန့်ကိုဦးလေးလိုသဘောမထားနိုင်သေးပါ။
---------------------------
"နှင်းသက်က မမကိုဘယ်လိုမှတ်မိတာလဲ"
"နှင်းသက်လည်းအစကတော့မသိပါဘူး မမရယ် ဒေါ်ခွာညိုရှင်း ဆိုတော့ မာန့်မမနဲ့နာမည်တူတယ်ဘဲထင်ခဲ့တာ အဖေနာမည်က ဦးမာန်ရှင်းဆိုမှ မမကမာန့်ရဲ့အစ်မအရင်းမှန်းသိတာမမရဲ့ ငယ္ငယ္က မြင်ဖူးနေတော့မျက်မှန်းတမ်းမိပေမယ့်သိပ်မသေချာဘူးလေ"
"အွန်းပေါ့ ဒါနဲ့နှင်းသက် ရှမ်းပြည်နယ်မှာတာဝန်ကျတာကြာပြီလား "
"နှစ်နှစ်လောက်တော့ရှိပြီမမရဲ့ နှင်းသက်က ဒီမှာနေရတာပျော်တော့ transferမတင်သေးတာမမရဲ့ မာန်နဲ့ကတော့ရှမ်းပြည်နယ်မှာတာဝန်ကျကတည်းက တကျက်ကျက်ဖြစ်လိုက်ရတဲ့ရန်ဆိုတာ သူမုန်းတဲ့နေရာကိုမှဘာလို့ရွေးရတာလဲဆိုပြီး"
"ဒါပေါ့လေ မောင်လေးခမျာလည်း သူ့ခံစားချက်နဲ့သူရှိမပေါ့"
"မားမား..."
"ဟော့သားတို့လာပြီလား"
"နှင်းသက်ရောက်နေတာလား"
"ဟုတ်တယ်မာန် roundလှည့်ပြီးတော့မမစီခဏဝင်ကြည့်တာ ပြီးတော့ဆေးရုံကဆင်းလို့ရပြီ ရန်ကုန်ရောက်ရင်တော့ ပါရဂူကြီးတွေနဲ့သေချာထပ်ပြီးကုသမှုခံယူလိုက်ဦးပေါ့ ငါမမရဲ့အခြေနေကိုသိပ်သဘောမကျဘူးမာန်"
"အေးပါ ဒါဆိုငါတို့သွားတော့မယ် နှင်းသက် flightချိန်နီးနေလို့ ပြီးတော့နှင်းသက်နင် ရန္ကုန္ကိုtransferပြန်တင်ဖို့လုပ်ဦးနော် နင်ပြောထားတယ်လေ ရှမ်းပြည်ကို နင်မမကိုရှာပေးဖို့transferတင်တာဆို အခုမမကိုတွေ့ပြီဆိုတော့ရန်ကုန်ပြန်လာဖို့စဉ်းစားတော့"
"အေးပါမာန်ရယ်သွားပါတော့.."
ရှင်းလျှမ်က မားမားကို Wheel chairပေါ်တင်ပေးပြီး ကားစီကိုခေါ်လာလိုက်သည်။မာန်ဟုန်ကလည်းအနောက်ကနေလိုက်လာသည်။
"ဟင်.."
"sorry.."
ကားစီရောက်တော့ ရှင်းလျှမ်ကမားမားကိုကားတံခါးဖွင့်အပေး မာန်ဟုန်ကလည်းကားတံခါးဖွင့်ပေးတာနဲ့ဆုံပြီး မာန်ဟုန်ကရှင်းလျှမ်လက်ကိုကိုင်မိသွားသည်။ရှင်းလျှမ်ကလက်ကိုအမြန်ရုတ်လိုက်ပြီးမားမားwheel chairအနောက်မှာသာ မတ်တပ်ပြန်လာရပ်နေလိုက်သည်။
'ခင်ဗျားက ကျွန်တော့်ဦးလေးမို့လို့ ကျွန်တော့်မှာရင်ခုန်ပိုင်ခွင့်မရှိဘူး ခွင်း ဒါကြောင့် ခင်ဗျားကျွန်တော့်ကိုရင်ခုန်အောင် လာလာမပြုစားစမ်းပါနဲ့ဗျာ'
ရှင်းလျှမ် စိတ်ထဲမှာသာတွေးလိုက်ပြီး မားမားကိုကားထဲကူတွဲထည့်ပေးလိုက်ပြီးသူကိုယ်တိုင်းလည်းကားထဲဝင်ထိုင်လိုက်တော့သည်။
#Myu Tahmone
22.6.23(Wed)