"Eğer bu ölümse, ölümden korkmamalı
onun güzel yüzünde,ölüm bile güzeldi."
- Francesco pertrorca -
...
Komutanın anlatımıyla...
Koruyamadım,
Sözümde duramadım.
Asker oldum ama bir haltı beceremedim.
Yanmış mıdır canı?
Çok acımış mıdır?
Elleri, yüzü.
Verdiğimiz sözü tutmak kolaydır, o söz verdi ben ise sözler verdim.
O tuttu, ben tutamadım.
Kapıdan girdim kalbim çıktı sanki,aklım durdu.
Elleri, yüzü, kolları yaraydı
Yara izleriyle doluydu.
Ama o adamın yaptıkları değildi, farklıydı.
Yine güzeldi, hep güzeldi.
Ama,
Keşke ölseydim dedim onları görünce,
Onları gördüğümde anladım zaten, ben hiç bir zaman sözümde duramadığımı.
Kokusunu alamadım ama, gözleri hala çok güzeldi...
Tuana Naz Tiryaki anlatımıyla...
Bir kolumda damla, diğer kolumda komutan vardı.
Komutana kafamı çevirdiğimde elini yüzüme doğru uzatarak yaraya dokundu.
"Acıyor mu?" Hayır anlamında kafamı sallayarak
"Acımıyor ama ambulanssız olmuyor." Sırıtarak kafasını Murat'a doğru çevirdi.
Bora yanıma gelerek "Doktor hanım söyleyin öldüreyim." Bu adam böyle değildi ne oldu bir anda.
"Agresiflik için bir şey kullanıyor musunuz?" Damla koluma vurarak gülmeye başladı.
Murat yanımıza elindeki adamla gelerek "Komutanım biz bunu ne yapalım polisemi verelim yoksa azıcık daha kalsın mı bizde?"
Damla gözlerini fal taşı gibi açarak "Bence kalsın ama bende sizinle geleyim ne olur lütfen." Murat gülerek kafasını komutana çevirdi onay ister gibi.
Komutan kafasını damlaya çevirerek "Tamam git ama adama çok bir şey yapmayın, polise sağlam verelim en azından."
O an komutanın omzuna vurarak "Deli misiniz beyefendi?" Vurduğum koluna doğru kafasını çevirerek
"Hep böyle asabi misiniz ne bu hareketler." Gözlerimi devirerek
"Hoşunuza gider sizin böyle hareketler." Gülerek kafasını yere eğdi.
İlk defa boyle gülümsediğini görmüştüm, gamzeleri var.
Ama beni tanımıyordu bile neden öyle şeyler söyledi hala aklımdan çıkmıyordu.
Aklıma yeni tak etmişti "Bir dakika damla yalnız mı bırakıyorsun beni?" Damla düşünmeye başlayarak tam konuşacakken komutan lafa atladı.
"Doktor, görme bozukluğu falan mı var sende, görmüyor musunuz ben geliyorum." Kaşlarımı çatarak yüzüne bakmaya başladım.
"Ne yani ben tanımadığım bir adamı eve mi alacağım." Tek kaşını kaldırarak
"Ev olduğunu kim söyledi hastaneye gidecektik, he siz ev diyorsanız sorun yok doktor." Erkek değil mi hepsi aynı.
"Ve de adam değil komutan düzgün konuşalım lütfen." Kolumu kolundan çekerek
"Niye adam olduğunuzu düşünmüyor musunuz?" Bora eliyle azını kapatarak gülmeye başladı.
"Geveze yapma doktor yürü hadi." Ay şu adam düzgün konuşamıyor muydu?
Kolumdan geri tutarak arabaya doğru yürüyorduk.
"Doktor, yemek yapmayı biliyor musun?" Kaşlarımı çatarak şaşkın bir yüz ifadesiyle yüzüne çevirdim kafamı
"Ne alaka şu anda." Yüzünü yüzüme çevirerek
"Acıktım doktor, birini kurtarmak kolay mı sanıyorsun?" Gözlerimi devirerek
"Hastaneye gidiyoruz bir şeyler sipariş edersiniz yersiniz ve ayrıca çok merak ediyorsanız çok güzel yaparım ama size yapmayacağım." Gülerek arabaya oturtmaya çalıştı.
Beni oturtup kapıyı kapattı, kendide bindiğinde yüzüne doğru baktım.
"Siz günlük olarak bu kıyafetle mi dolaşıyorsunuz."
Asker ünüforması vardı üstünde.
"Normalde size ne derdim doktor ama söyleyeyim, görevdeyken geldim sizin yanınıza."
Allah Allah çok ta önemli biri değilim aslında.
Kafamı sallayarak önüme döndüm, arabayı çalıştırdığında arada kafasını bana çevirerek canım yanıyor mu diye bakıyordu.
Merak ediyordu tamam biraz önemli bir insan olabilirim ama çok fazlaydı, tanımıyordu bile beni.
Arabayı hastanenin önünde durdurur durmaz ilk arabadan o inip kapımı açıp kolumdan tuttu.
Görevliler bizi görür görmez yardıma koştular ama kafamı hayır anlamında sallayarak geri göndermiştim onları.
Kapıdan içeriye girer girmez herkes meraklı gözlerle bana bakıyorlardı.
Karşıdaki hemşireyi çağırıp "Boş bir oda var mı?" Kafasını sallayarak numarayı söyledi.
Asansöre doğru gidip o kata doğru çıkmaya başlamıştık.
Düşünseniz filmlerdeki gibi asansör arıza yapıyor asansörde kalıyoruz, aman Allah korusun ne kadar hayırlı konuşuyorum ben ya.
Asansörden indiğimiz gibi oda karşımızda kalıyordu zaten.
Odaya girdiğimizde beni yavaşça koltuğa oturtup duvardaki ilk yardım çantasını alıp yanıma gelmişti.
Pek önemli bir şey yoktu temizlenmesi gerekiyordu sadece.
Yanıma oturarak gözlerini koluma doğru çevirerek "Uzat kolunu doktor."
Gözlerimi yüzüne dikerek "Ya ben bir doktorum siz ise bir asker nereden geliyor bu samimiyet Doktor falan diye hitap etmeler."
"Geveze yapma doktor ne diyeyim Mehmet mi diyeyim?" Gözlerimi devirerek yaramı gösterdim
"Ver ben yapayım sen anlamazsın." Anlamsız bakışlarını yüzüme yansıtarak
"Yaparım ve ayrıca anlarım askerim kızım ben, salak mı sanıyorsun beni?" Kafamı sallayarak Evet dedim yürek yemiş gibi.
Sırıtarak yaramı temizlemeye başladı kolumdaki.
Yüzümde de vardı dudağım patlamıştı, suratım ise çizilmişti büyük ihtimalle.
Kolum mosmor olmuştu, sargı bezinin alarak sarmaya başladı.
İlk yardım çantasından tentürdiyot çıkararak dudağımın kenarına sürmeye başladı.
Bakışları yarayı temizlerken çok masumdu canımı yakmamaya çalışır gibiydi.
Gözlerimi yüzünden ayırmıyordum çok pürüzsüz bir yüzü vardı.
Gözlerini dudağımdan ayırmadan "Öyle bakacak mısın yüzüme doktor." Gözlerimi kaçırarak hafif öksürmeye başladım.
"Sen dudağıma bakıyorsun ben laf yapıyor muyum?" Gülerek dudağıma yuvarlak yara bantlarından yapıştırarak gözünü yüzümdeki çiziğe çevirdi.
Eliyle çiziğe dokunarak "Benim daha çok dövmem gerekiyordu demi doktor o adamı?" Kafamı hayır anlamında sallayarak.
"Komutan bey yaramı temizler misiniz sizi bekliyor kaç saattir hadi." Gözlerini sırıtarak geri çiziğe çevirdi.
Orayada aynı şeyi yaparak yara bandını yapıştırdı.
Bitirdikten sonra ellerini dizlerine vurarak "Doktor, siz uzanın bir süre ben artık gideyim iyisiniz zaten haydi selametle." Elimle dur işareti yaparak
"Dur" yüzümü yüzüne doğru çevirerek "Teşekkür ederim her şey için." Dizlerinin üstüne geri çöküp
"Gerek yok binevi işim sayılır zaten." Geri ayağıya kalkarak kapıdan çıktı.
Koltuktan kalkıp yatağa uzandım.
Bugün kötüydü çok kötüydü ama yanımda birilerinin olduğunu hissetmek bana iyi geliyordu.
Yatağa uzandığımda belimin ağrıdığını daha yeni fark ediyordum.
Bir anda kapı hızla açıldığında gelen kişi damlaydı.
"Ay sonunda iyisin demi." Kafamı sallayarak
"İyiyim iyiyim ama yemin ederim çok korktum." Buruk bir gülümsemeyle yanıma geldi.
Saçlarımı okşayarak "Tuana aklım çıktı yemin ederim elim ayağım kesildi beni aradığında." Gülerek yüzümdeki elini tuttum
"Neyse hatırlamak istemiyorum daha fazla o anı, hatırladıkça kalbim ağrıyor sanki." Gülümseyerek konuyu değiştirerek göz kırptı
"Eee ne yaptınız." Gözlerimi devirerek omzuna vurdum.
"Damla gerçekten döverim, yaramı temizleyip gitti." İnanmamış gibi surat ifadesi yapmaya başladı.
Elini yüzüme götürerek "Sen bugün burada kal Tuana serum falan yaparım sana yarın direk eve gidersin." Kafamı hayır anlamında sallayarak
"Bugün burada kalırım ama yarın eve gitmeyeceğim, yarına turp gibi olurum zaten." Kollarını bağlayarak koltuğa yaslandı
"Zaten gitsen ölürsün demi neyse Allah korusun." Gülerek yatağa iyice uzandım.
Biraz dinlenmeye ihtiyacım vardı.
Gözlerimi kapatıp kendimi uykuya bıraktım.
O kadar garip bir gündü ki, bir daha yaşamam sandıklarımı yaşamıştım.
Ve bir daha görmem sandıklarım kişileri görmüştüm...