46.
Let's play numb and dumb
Sisa
Staring at the four white walls of this fucked room, I can't help but to think back to everything that built up to this.... Regrets, they'll always be there and I just can't help but to worry of what's going to happen next.
Ever since I got here, hindi pa ako kinokompronta ni Tatang tungkol sa pinaggagawa ko bilang si Serenity. Habang tumatagal, lalo tuloy akong kinakabahan. It's scaring the shit out of me, what if kaya natatagalan kasi wine-welding pa niya ang torturing device niya na specially made for me since ayon nga sa kanya special daw ako? Oh shit, Tatang please don't go Jigsaw on me, I can't even watch those Saw Films. Ewwy, torture porn isn't my thingy.
Muli akong gumapang papunta sa ilalim ng kama ko. Wala lang, sobrang sakit lang kasi sa mata nitong kwartong kinaroroonan ko, maliit na nga ang kwarto, color puti pa ang dingding, sahig at pati narin ang ilaw. Might as well get used to the life underneath since doon naman ako patungo in a matter of days... Well underground that is.
"I know your type tall dark and dead, you want to bite all the petals above my head and then eat the brains of the one who planted me here—
"SHUT UP!" Sigaw ko nang may marinig akong kumakanta. Fuckydy fuck, ba't may naririnig akong boses ng lalake na kumakanta ng Plants vs. Zombies theme song?
"Mali ang lyrics mo! Dapat NO!!!" Biglang sigaw nito pabalik. Wait, I know that voice!
"Jomomo?!" Sigaw ko.
"Serenityti?!" Sigaw naman nito pabalik dahilan para agad akong mapangiwi. Like seriously, can I just smash my head in this floor? Ultimate facepalm ba.
"'Wag niyo akong patawanin, masakit pa ang mukha ko!" Tumatawang sambit naman ng isa pang boses.
Whoa! I know that voice too! His voice used to be the soundtrack of my osum life—well used to, kasi may Agapituod na ako and loyal ako kay Agapituod ko. Dang it, I miss Zosimo so bad. Ba't ba kasi pumasok na naman siya sa isip ko?! Ugh, this is why I hate feeling feelings. Stahp feelings, u make me cheesy.
"Wait ba't nagkakarinigan tayo?" Bahagya kong inilabas ang ulo ko para tingnan ang buong kwarto. Ngayon ko lang napansin ang maliit na air-vent sa dingding, siguro magkakatabi lang ang rooms namin kaya nagkakarinigan kami. Hindi kaya ang order ng rooms ay ang order ng pagkuha samin?
"May iba pa bang nakakarinig satin?" Narinig kong tanong ni Dustin.
"Kung naririnig mo kami, magsalita ka! Ang hindi magsalita, tutubuan ng pangatlong butt cheek!" Sigaw ni Jojo dahilan para kapwa kami magtawanan ni Dustin.
"How do you grow another butt cheek? Is that even possible?" Sa sobrang sama ng sitwasyon ngayon, natatawa na ako sa maliliit na bagay. This is a good way to distract ourselves from the fear of this ordeal...
"Dustin!" Sigaw ko.
"O?" Tanong naman niya pabalik.
"Alam mo ba anong real name ni Jojo?" Tanong ko.
"Ayan na naman! Ako na naman target! Serenity mahalin mo nalang ako pwede? Gagawin kitang Serenity Tirador!" Pagda-drama niya kaya natawa ako lalo.. yeah may halo ring pandidiri and mura ang tawa na 'yon.
"Come on dude, we need some laughs. We can't let our spirits die. Happy thoughts!" Giit ko.
"Hoy hoy ano nga real name ni Jojo?" Tumatawang sambit ni Dustin.
"Jorino Jomomo! Hands down, that name is osummm!" Pagmamalaki ko at narinig ko namang tumawa ang dalawa. Oyy, dapat natats si Jojo, I complimented him... which is kinda rare... just like his kind.
"Yung totoo Jojo? Ano nahithit ng nanay at tatay mo?" Tawa ng tawa si Dustin, "Aray sandali sumasakit na sikmura ko kakatawa." Dagdag pa niya.
"Nahithit?" Sarkastikong tumawa si Jojo, "Para sa kaalaman niyo, ang pangalan ko ay pinaghalong Japanese at Indian. Fan ng anime ang nanay ko samantalang fan ng Indian Cricket team ang tatay ko. Ano? Mindblown kayo no?" Pagmamalaki nito dahilan para lalo kaming magtawanan. What the heck, infareness unique.
"Ano pangalan ng kuya mo?" Tanong ni Dustin.
"Toshino Tororo!" Pagmamalaki ni Jojo kaya halos maiyak na ako kakatawa. Toshino Tororo, okay may nase-sense akong Japanese vibe sa name kaso biglang naging Toro. Oh dear lord, bless this family.
"Kahit anong gawin niyong tawa, hindi parin maalis ang katotohanang cool kaming mga tirador!" Pagmamalaki ni Jojo, "Maganda rin pangalan ng ate Gigi ko, Gashni Gomimi! O diba ang cool?!" Dagdag pa niya.
"Teka bakit naging Gigi?" Tanong ni Dustin.
"Oo nga, Jorino Jomomo equals Jojo. Toshino Tororo equals Toto. Paanong naging Gigi ang Gashni Gomimi?" Tanong ko habang nakadapa parin sa ilalim ng kama.
"Eh mga bobo pala kayo eh!" Bulyaw ni Jojo, "Hindi adik ang nanay at tatay ko para tawaging GAGO ang ate ko!" Dagdag pa nito.
Oo nga naman, may point nga naman si Jomomo. But that nickname would sound cool though.. cooler than Gigi.
"Iba talaga ang kamandag ng mga Tirador!" Tawa parin ng tawa si Dustin, "Ano pangalan ng tatay mo? Pang pokemon din ba?" Dagdag pa nito.
"Ikaw ang mukhang pokemon!" Sigaw ni Jojo, "Ben ang pangalan ng tatay ko!" Pagmamalaki pa nito.
"Ben Tirador? Diba yan yung electric fan?" Tumatawang sambit ni Dustin at sa isang iglap ay kapwa kami natahimik ni Jojo.
Ilang sandaling nanaig ang katahimikan, nabasag lamang ito nang muling sumigaw ang ngayo'y inis na inis nang si Dustin.
"Ano ba?! Nakakatawa 'yon! Tumawa kayo!" Giit niya.
"Jojo tatawa ka? Tatawa ako kung tatawa ka!" Biro ko.
"Tara maghanap nalang tayo ng Dragon Ball!" Sabi pa ni Jojo.
"Sige pagkaisahan niyo ako, matatalino lang ang natatawa sa joke ko!" Pagmamalaki ni Dustin.
Magsasalita pa sana ako nang bigla kong maramdaman ang isang malamig na kamay na humawak sa paa ko. Oh fuckydy fuck.
"Sisa ba't bigla kang natahimik diyan?" Narinig kong sambit ni Dustin pero hindi na ako kumibo pa.
"Nahimatay na sa husky voice ko! Eargasmic ata to!" Pagmamalaki ni Jojo.
Huminga na lamang ako ng malalim at idinikit ang mga palad ko sa sahig. "'Wag mo na po akong kaladkarin. Kusa po akong lalabas." Walang emosyon kong giit dahilan para unti-unting bumitaw ang mga kamay ni Tatang mula sa paa ko.
Gumapang ako paalis sa ilalim ng kama saka dahan-dahang tumayo. Hindi ako nagpakita ng kahit na anong emosyon sa mukha ko, sa halip ay nanatili akong nakatitig sa mga mata ni Tatang habang pinapagpagan ang mga tuhod ko.
"Magandang araw po. Kanina ko pa po kayo hinihintay." Giit ko.
"Maupo ka." Aniya at ngayon ko lang napansin na may dala pala siyang isang wheel chair.
"Layuan mo siya! Ako ang kunin mo! Putangina mo!" Narinig kong nagsisisigaw si Dustin, naririnig na niya siguro ang sinasabi ko.
"Teka? Andiyan na naman siya?! Sisa happy thoughts! Isipin mong nalaglag si Ponzi sa kanal!" Sigaw naman ni Jojo na ako na ngayon ang pinapayuhan.
Bago pa man may masabing mali ang dalawa ay naupo na lamang ako sa wheel chair at hinayaan si Tatang na itali ako rito hanggang sa hindi na ako makagalaw.
Naririnig ko paring sumisisigaw sina Dustin at Jojo pero nagbingi-bingihan na lamang ako habang itinutulak ako ni Tatang palabas sa kwarto at patungo sa kung saan niya man ako dadalhin.
***
Napasinghap ako nang tuluyang iniangat ni Tatang ang ulo ko mula sa bathtub na punong-puno ng tubig. Napakasarap sa pakiramdam na nakakahinga na ulit ako kaya naman paulit-ulit akong sumisinghap-singhap, ninanamnam ang bawat hanging nalalanghap ko. Halos magkulay pula na ang tubig matapos humalo rito ang dugo na mula sa mga sugat ko. Napakahapdi ng buo kong katawan dahil sa mga sugat ko at napakasakit na ng dibdib pati narin ng lalamunan ko.
Humawak ako ng mahigpit sa bawat gilid bathtub at pinagmasdan ang nakakapanlumo kong repleksyon sa tubig.
"Alam mo bang hindi dapat magsama ang mga babae't lalake sa pasilidad pero dahil sayo napilitan kong ipaghalo-halo ang mga pasyente ko!" Nagngingitngit niyang sambit habang napakarahas parin ng hawak sa ulo ko. "Dahil sayo napilitan akong sunugin ang pasilidad na itinayo ko para lang sa inyong mga babae! Hinayaan kitang mabuhay dahil sa pag-asang nakita ko sayo pero sa huli nagsinungaling ka ulit!" Muli niyang inilublob ang ulo ko sa bathtub kaya naman napahawak ako ng mahigpit sa mga kamay niyang nakahawak sa ulo ko. Ilang sandali pa'y muli niyang iniangat ang ulo ko at sa pagkakataong to'y marahas niya akong tinulak hanggang sa mapahiga ako sa sahig. Ubo parin ako ng ubo at pilit na hinahabol ang hininga ko.
Lumapit si Tatang sa isang mesa at kinuha ang notebook ko. Binuklat niya ang mga pahinang may mga mura at sinupalapal ito sa mukha ko kaya hindi ko na napigilan pang maiyak... sa inis.
"Sorry po nagsinungaling ako!" Giit ko sa pagitan ng bawat pagsinghap at hikbi ko, "Aaminin ko, hindi ko po talaga kayo nakalimutan. Nagsinungaling lang ako sa mga kakilala ko na wala akong naalala kasi ayokong malaman nila ang tungkol sa programa. I realized that all this time, you were only doing this for my good and for the good of others! I want to protect the program! I want to protect you!" Tinitigan ko siya sa mga mata habang umiiyak, "Kung hindi mo ako kayang patawarin... sana naman maniwala kang ginusto ko lang protektahan ang programa kaya ako nagsinungaling."
Nakita ko ang unti-unting pagbuka ng mga nakakuyom na kamao ni Tatang.... Oh fuck he's buying it. The bitch is buying it!
"Pero nagmumura ka parin." Walang emosyong sambit ni Tatang pero at least ngayon, hindi na niya ako pinagtataasan ng boses.
"Masama po ang magmura, yan ang turo mo sakin at kailanman hindi ko 'yon kakalimutan." Giit ko.
"Kung ganun anong ibig sabihin ng mga nakasulat diyan sa notebook mo?" Tanong niya kaya naman gumapang ako patungo sa notebook at tiningnan ang laman nito.
Nanlaki ang mga mata ko at napasinghap ako. Lumingon ako kay Tatang at muli siyang tinitigan gamit ang mga mata kong luhaan, "Hindi po ako ang gumawa nito!" Giit ko saka umiling-iling.
"Pero yan ang notebook na nakuha ni Dexter mula sayo!" Giit niya.
Umiling-iling ako at napahawak sa bibig ko, pilit kong pinipigilan ang bawat hikbi ko, "Si Dexter... Tatang nagsisinungaling siya!" Iniangat ko ang t-shirt ko at ipinakita sa kanya ang tahi sa sikmura ko na dulot ng pagkakasaksak sakin ni Dexter, "Siya... Siya po ang may gawa nito sakin! Ilang araw bago nangyari ang sunog, dinala nila ako ni Rodney at Dexter sa imburnal. Hinawakan nila ako sa.. sa..." Humagulgol ako ng humagulgol at ilang sandali pa'y naupo si Tatang sa sahig... Sa mismong harapan ko. Para siyang naawa sa akin.
"Anong ginawa nila sayo?" Walang emosyon niyang sambit.
"Sinubukan nila akong gahasain pero nanlaban ako. Pinagbantaan nila ako, kung magsusumbong ako, papatayin nila ako! Tatang... tatang hindi lang ako ang biktima nila.. Tatang napakarami na nilang ginahasa.. Tatang si Rodney at Dexter... isa sa kanila ang nakabuntis kay Julia. Maaring pinagbantaan nila si Julia kaya hindi siya nakapagsumbong." Napayakap ako sa kanya. Okay, yes this is absolutely the most disgusting thing that I've done and not even going to hell would disinfect the germs in my body.
"Tatang, alam ni Dexter na naghahanap lang ako ng pagkakataon na magsumbong sayo kaya pinagtangkaan niya akong patayin. Tatang yung nangyari sa sunog? hindi 'yon isang aksidente, Tatang sinadya niya kong saksakin... sinubukan niya akong patayin." Lalo akong naiyak nang naramdaman kong niyakap ako ni Tatang pabalik. What the shit, I really am Tatang's favorite.
"Anak..." Narinig kong sambit ni Tatang. Ang boses niya, napakamalumanay nito... Para bang awang-awa siya sakin. "Naniniwala ako sayo. Tahan na..." Aniya.
Makaraan ang ilang sandali ay tumayo si Tatang. Nagtaka ako nang bigla niyang inilabas ang cellphone niya at ilang sandali pa ay bumukas ang pinto. Okay, so that phone is the key in this whole facility. Noted.
Walang ano-ano'y biglang lumabas si Tatang kaya naiwan ako sa kinauupuan ko.
Masyado pang mabilis para tumakas ako kaya nanatili akong nakaupo sa sahig. The fact that nagawa ako ni Tatang na iwan dito habang nakabukas ang pinto just goes to show na nakukuha ko na ang tiwala niya. Everything's going according to plan. It's okay... It's going to be okay. I can still find Julia's baby. I can still—"
Nakita ko si Tatang na pumasok ulit pero this time, may tinutulak na siyang isang mesang de-gulong. Nakapatong rito ang isang sisidlan.
Pakiramdam ko'y huminto ang mundo ko nang makita ko ang malaking sisidlan na gawa sa salamin. Puno ito ng likido at kitang-kita ko sa loob ang isang walang buhay na sanggol...
"Naniwala ako noon nang sinabi niyang inakit lamang siya ni Julia. Hindi ako naniwala sa sinabi ni Julia na pinagsamantalahan siya... Pero sa kabila ng katotohanang nalaman ko ngayon, hindi ko parin pinagsisihan ang naging desisyon ko. Bunga parin ng kasamaan ang sanggol kaya naman tama ang desisyon kong 'wag na syang hayaang mabuhay pa." Walang emosyong sambit ni Tatang habang nakatitig sa sanggol—Sa anak ni Julia.
Hindi ako makapagsalita. Napakasikip ng dibdib ko. Nasusuka ako. Gusto kong umiyak ng umiyak pero parang tinakasan na ako ng lakas para kumilos.
Sa simula pa lang bigo na ako... He already killed my bestfriend's baby. He even preserved it just like those fetus stored in our Science Lab.
Alam kong napakasamang tao ni Tatang. Alam kong nababaliw na siya. Pero ang pagpatay sa isang inosenteng sanggol dahil sa lintik niyang paniniwala... hindi ko 'to inaasahan.
"Serenity naiintindihan mo naman siguro kung bakit ko 'to ginawa diba?" Tanong niya saka napatingin mismo sa mga mata kong nag-uunahan na sa pagluha.
Ngumiti ako at tumango-tango, "Ginagawa mo lang kung ano ang tama, naiintindihan kita."
Hindi ko naiintindihan at kailanman hindi kita maiintindihan. Hinding-hindi kita mapapatawad. Hindi lang kita papatayin, sasaktan kita sa kahit na anong paraang alam ko. Papahirapan kita hanggang sa dumating ang oras na ikaw mismo ang magmakaawa sa aking patayin nalang kita.
Lumapit sakin si Tatang at niyakap ako. "Tama nga talaga ang desisyon kong buhayin ka."
Mali ka. Pagsisisihan mong binuhay mo ako.
Naalala ko na kung sino kang demonyo ka.
Kumalas ako mula sa yakap at tinitigan siya sa mga mata.
"Tatang sana mapatawad mo ako sa lahat ng nagawa ko." Bahagya akong ngumiti, "Sorry din po talaga kung nasaktan kita sa una nating pagkikita... Masyado po bang malakas ang pagkakasampal ko sayo noon?"
Dahil sa sinabi ko ay biglang nanlaki ang mga mata niya at ilang sandali pa ay narinig ko siyang humalakhak.
"Napakabait at Napakatalino kahit minsan walang modo at walang pinaniniwalaang batas... Kaya ikaw ang paborito ko sa kanilang lahat." Aniya saka tinanggal ang maskarang nagtatakip sa ibabang bahagi ng mukha niya.
Tatang, the head of the program... Unlike The Crimson Ripper, Tatang's not just cleaning Crimson Lake. He's judging and Punishing us. After all, that's his job.
"Let me help you with the program." Giit ko.
And I will do whatever it takes to hurt you even if I become a monster like you.
END OF CHAPTER 36!
Note: Okay so to confirm, Yezzz, The judge iz Tatang.
THANKS FOR READING!
VOTE AND COMMENT <3