"အယုတ်တမာ.."
"အဟက်..အရိုက်မခံရတာ ကြာလို့လား.."
ကော်ဖီပူပူအား တစ်ငုံသောက်ရင်း လေသံအေးအေးနဲ့ပင် ပြန်ပြောလာသော ဟံသာဦးသည် အရင်လို ငြိမ်သက်ဆဲ..
"ဘာရည်ရွယ်ချက်နဲ့လဲ...ဘာကြောင့် ငါ့အမေကိုမှ မိန်းမရှားနေသလား ဟင် ..."
"အို စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားတာလား...မင်းအမေကို လက်ထပ်လိုက်လို့လေ..."
"ဟံသာဦး....ငါတောင်းဆိုပါတယ်..."
"မရိုမသေမလုပ်နဲ့လေ..အခုလက်ရှိ အခြေအနေမှာ ငါက မင်းဖအေ ဘဲ..."
"ရိုင်းစိုင်းလိုက်တာ ဘယ်ဥကပေါက်လာလဲ..."
"သိပ်သိချင်နေတယ်ပေါ့လေ...ညက ဖင်ခံ ထားတဲ့အရှိန်နဲ့ ဒီနေ့ မင်းပါးစပ်ပေါက် ပိတ်နေမယ်ထင်နေတာ.."
"ဟံ သာ ဦး.."
နာမည်အား တစ်လုံးချင်းစီ ပီပီပြင်ပြင် အော်ခေါ်မိလေသည်။
"ကလေးလေး စိတ်လျော့မှပေါ့ကွ ဟင်... "
နွေဦး စိတ်ပျက်စွာ သက်ပြင်းချမိသော်လည်း ရလဒ်က ထူးခြားမလာပေ..။
"ငါထင်တာ မင်း အခုထိ နွံထဲမှာနစ်နေတုန်းဘဲ.. မင်းကို အဲ့လိုဖြစ်စေတာ ဘယ်အရာလဲမသိပေမဲ့ မင်းတော်တော်ဆိုးရွားတာဘဲ... "
"ဘာ..ပြန်ပြောစမ်း..."
"တော်တော်လေးကို ဆိုးရွားတယ်လို့..."
-ဖြောင်း-
အားဖြင့် ရိုက်ထည့်လိုက်သော အရှိန်သည် ထိုင်ခုံပေါ်မှာထိုင်နေသော နွေဦးအား ထိုင်ခုံပေါ်မှ ပြုတ်ကျစေသည်အထိ ပြင်းထန်၏။
ပူထူသွားသော ဘယ်ဘက်ပါးပြင်ကလေးသည် လက်ဝါးရာဖြင့် နီဆွေးလျှက်ရှိသည်..။
သူသည် လဲကျနေသော နွေဦးအနား တိုးသွားခါ...
"ငါ့ကို အဲ့လိုဖြစ်စေတဲ့အရာက မင်းတို့မိသားစုဘဲ.. ကျက်သရေမရှိတဲ့ဟာတွေ..တနေ့ကျ ငါကိုယ်တိုင် မင်းတို့ကို အဆုံးသတ်ပေးမယ်...ငါကျိန်ဆိုတယ်.."
ကြက်သီးဖြန်းဖြန်းထသွားသည်မို့ နွေဦး ကြောက်လန့်နေမိ၏။တိတ်ဆိတ်နေသော အိမ်ကြီးထဲ တစ်ကိုယ်တော် အော်ဟစ်ရင်းဆူညံနေသော ရယ်သံတွေက အိမ်နံရံမှ ပဲ့တင် ထပ်လျှက်ရှိသည်..။
..........
နွေဦးသည် တတိယနှစ်ကျောင်းသားတစ်ယောက်.. ယခုတိုင် အပေါင်းအဖော်ဆိုလို့..
"ရတု ရေ..."
ရတု ဟု အမည်ရသော ကောင်လေးတစ်ယောက်သာ ရှိခဲ့ပါသည်.. civil မေဂျာမှာ အတူတက်သည့်၃နှစ်တာ တစ်လျှောက် အပေါင်းအသင်းဆိုလို့ ရတုမောင် တစ်ယောက်တည်းသာ အရင်းနှီးဆုံးဖြစ်ခဲ့သည်။
" နွေဦး... ခဏလေး လာပြီ လာပြီ..."
၅ပေ ၈လက်မရှိသည့် အရပ်သည် ကိုယ်နှင့်ယှဉ်လျှင် ခေါင်းတစ်လုံးစာ သိသိသာသာ ကွာနေသည်မို့ သူဟာ လောရှည်တစ်ယောက်ပင်...
"ဘာလဲပြော..."
ကိုယ့်လိုပင် မျက်မှန်ကြီးရှိသည်မို့ သူလည်း မှန်ကြောင်တစ်ယောက်ပင် ဖြစ်သည်..။
အနားသို့ အရပ်ရှည်ကြီးဂလန့်ဂလားနှင့် ရောက်လာသော သူသည် အချောကြီး မဟုတ်ပေမဲ့ ချစ်ဖို့ကောင်းပါသည်..။ကိုယ့်လောက်မှ မဖြူသော အသားက ညိုသည်ဟုထင်ရပေမဲ့ တကယ်က ကိုယ့်ထက် အသားပိုလှသူဖြစ်သည်..။
"ငါ့ကို ဒီ အပုဒ် လေး ရှင်းပြပါအုံး..."
"အာ..အဲ့တာလား..ဟုတ်ပြီ..ငါပြမယ်...."
စာလည်း ကိုယ့်ထက်တော်သည်မို့ စာသင်ချိန်တွင် သူ့အား ဆရာတင်ထားရသည်...။
"ရပြီ...ငါနားလည်ပြီ...ကျေးဇူးဘဲ..."
"ကျေးဇူးတင်ရင် အပြန်ကျ ကန်တင်းမှာ အအေးလိုက်တိုက်"
"အေးပါ..."
မြောက်ကြွမြောက်ကြွနဲ့ ကိုယ်တော်ချောက အပြန် အအေးသောက်ရမည်ဆိုသောကြောင့် ပျော်လို့ ရွှင်လို့...
တနေ့တာသည် ကျောင်း၌ပင် အချိန်မြန်မြန် ကုန်ဆုံးသွားရသည်...။
"ဒါနဲ့လေ..မောင့်ကို ဘာအအေးတိုက်မှာလဲဟင်.."
"လခွမ်း ! ချီးဖျော်ရည်ဘဲရမယ် သွားစမ်းပါကွာ..အူယားလွန်းလို့ အဲ့လိုကြီးမသုံးစမ်းပါနဲ့.."
နှစ်ယောက်သား လမ်းကောင်းကောင်းမလျှောက်ဘဲ တွတ်ထိုးနေသည်မို့ နွေဦး မြင်သင့်သော သူကိုပင် မမြင်နိုင်တော့ပေ... ရတုသည်လည်း အစသန်သူတစ်ယောက်ဖြစ်လေရာ ပို၍ ဆိုးသွားသည် ထင်၏..။
သွားစွယ်ဖွေးဖွေးတွေပေါ်အောင် ပြုံးနေသောလူသည် နေကာမျက်မှန်အား ချွတ်ရင်း နှဖူးပေါ် ဝဲနေသော ဆံပင်တွေအား.အနောက်သို့ လှန်တင်လိုက်သည်။
ထို့နောက် ကားအနက်ကိုမှီထားသော သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ပြန်ခွာခါ နွေဦးနောက် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှလိုက်သည်။
"နွေဦး...နော် နော် မောင့်ကို မောင်လို့ ခေါ်ပါအုံး.."
"ရတု ဘယ်လိုဖြစ်နေလဲ..အခြားသူတွေ တစ်မျိုးထင်ကုန်တော့မှာဘဲ.."
ရယ်လိုက်မောလိုက်နှင့်မို့ မည်သူမှ အဖတ်မလုပ်မိသော နွေဦးသည် ကိုယ့်သေတွင်းအား မသိမသာ တူးဖော်နေပုံ
ထီးအမိုးလေးတွေကိုယ်စီနဲ့ ခင်းကျင်းထားသော စားပွဲဝိုင်းတွေသည် နေရာအနှံ့အပြား၌....
"ကဲမှာ... သောက်ချင်တာသာသောက်..."
နွေဦးနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် လှမ်းလှမ်းက ခုံတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သော ဟံသာဦးအား အခုထိ သတိမထားမိပါ..။
"........."
ရယ်မောနေကြသော နွေဦးတို့ကို ကြည့်နေသော ဟံသာဦး ကိုယ်တိုင်ပင် လိုက်၍ပြုံးလိုက်မိသည်။
"ညီလေး..ရှင်းမယ်..."
နွေဦး ဘေရှင်းဖို့ ဝိတ်တာလေးအား လှမ်း၍ ခေါ်လိုက်မိသည်..။သို့သော်လည်း ဝိတ်တာ ကလေးရဲ့ နားနားကပ်ပြီးပြောသော အဖြေသည် နွေဦးအား ထိပ်လန့်စေသည်အထိ...
"အကိုဗျ...ဟိုဝိုင်းက အကိုက ဘေရှင်းပြီးသားပါ.."
နွေဦးအား ထိပ်လန့်စေသည့်မြင်ကွင်းကား...
"ဟံသာဦး..."
"ဟမ်..."
ရတုက မျက်မှန်ပင့်ခါ နွေဦးအား လှမ်း၍ ကြည့်သည်။
"ရတု မင်း ပြန်နှင့်တော့ ငါ ဝင်စရာရှိသေးလို့.."
"ဖြစ်ပါ့မလား..."
"အင်း...ဖြစ်တယ်.."
"ဒါဆို ငါသွားနှင့်ပြီနော်..."
"အေး..ဂရုစိုက်သွားနော်..."
နွေဦးသည် ရတုအား အပြန်လမ်းခရီးကို ဂရုစိုက်ဖို့ ညွှန်ကြားလိုက်ပေမဲ့.. နွေဦး အိမ်အပြန်လမ်းခရီးကျ အန္တရာယ်အပြည့်တို့နှင့် ဆီးကြိုနေသည်မို့...
"ဟံသာဦး..."
"အတော်လေးပျော်နေပုံရတယ်နော်...."
"ဘာလာလုပ်တာလဲ..."
"ကိုယ့်ရဲ့ သားကို လာကြိုတာလေ..."
"ဟာသဘဲ ဘယ်သူက ခင်ဗျားသားလဲ.."
"ကဲ...နွေးထွေးတဲ့အိမ်ကလေးဆီပြန်ကြမယ်..."
"ဟင့်အင်း.."
"မလိုက်ရင် အသေရိုက်မှာနော် ဒီနေရာမှာတင်.."
ကြောက်စရာကောင်းသည့် ဝါကျအား နွေဦးကြားလိုက်ရသည်။ အပြုံးတို့ကတော့ အဆက်မပျက် ပြုံးထားလျှက်ပင်...
"မပြန်တော့ဘူးလား.."
"........"
ကားအတွင်းက အဲကွန်းလေသည် အေးစက်မှုအပြည့်နှင့် လူကို စီး၍ကြိုလိုက်သည်။ နှစ်ယောက်ကြားကလေထုတွေက တိတ်ဆိတ်မှုကြီးစိုးလှသည် တံတိုင်းကြီးတွေလို...
"ဘာလဲ...ကြောက်နေပြန်ပြီလား ချီးထုတ်လေး.."
အသံဩဩက တိတ်ဆိတ်မှုကိုဖြိုခွင်းလိုက်သည်က ပို၍ပင် ကြောက်စရာကောင်းစွာ....
"ဘာကို ကြောက်ရမှာလဲ..."
"ဟင်းဟင်း..."
ရယ်သံသဲ့သဲ့တစ်ခုကိုသာ ကြားရပြီးနောက် တိတ်တိတ်မှုတို့က ပြန်၍ နယ်ချဲ့လာလေသည်...။
ကားအနက်ကလေးကတော့ တရွေ့ရွေ့သွားလာနေသော အခြားကားတွေနှင့်အပြိုင် အရှိန်ပိုပြင်းသည်...။ သူဘာတွေကို လောနေပြန်ပြီလဲမသိ...
.........
"အင့်....."
အခန်းထဲ အတင်းဆွဲခေါ်လာသော ဟံသာဦးသည် နွေဦးအား အရိုင်းဆန်စွာ အင်္ကျီတွေအား ဆွဲဆုတ်ပစ်လိုက်သည်..။
"ဟံသာဦး....ဘာလုပ်..အာ့...အင့်.."
လည်တိုင်ကျော့ကျော့ဆီ စုပ်နမ်းလာသော အနမ်းတို့သည် လည်ပင်းကအရေပြားတွေကိုပါ ကိုက်နေသည်မို့ နွေဦး တစ်အင့်အင့်နှင့်သာအော်ညည်းနေမိသည်...။
"မလုပ်နဲ့ ဟံသာဦး..ငါပြောနေတယ်နော်.."
ထို့နောက် ဟံသာဦး၏ လက်တွေသည် နွေဦး၏ ဝမ်းဗိုက်မှတစ်ဆင့် သေးကွေးနူးညံ့သော နယ်မြေအထိ ကျူးကျော်ဝင်ရောက်လာတော့သည်။
ငိုသံ ရှိုက်သံနှင့် ညည်းညူသံတို့က နာရီစည်းချက်သွားသံနှင့်အတူ ထပ်တူကျလျှက် နှလုံးတစ်စုံလုံးအား တုန်ခါနေစေသည်။
"Fuck... အား...မိုက်တယ်.."
နွေဦး ရဲ့ ပျော့ခွေကျနေသော ကိုယ်ကလေးက မျက်ရည်စီးကြောင်းတို့နှင့်သာ ပြည့်နှက်၍ သူ့အား အစအဆုံး ဆောင်ကျင်းနေသောသူအား ဒေါသ နည်းနည်းမှမထွက်မိ။ ဘာလို့ဆို သူ ချစ်နေမိပြီဖြစ်၏။တစ်စုံတစ်ယောက်အား ချစ်မိခြင်းသည် အပြစ်မဖြစ်နိုင်ပါချေ။
ခပ်ဆက်ဆက် ဆွဲထုတ်လိုက်ခြင်းခံရသော နေရာသည် ဆုတ်ပျက်သက်နေအောင်သုံးဆောင်ပြီးပြီမို့ ....
ဆံပင်တို့မှ ဆွဲဆောင့်ခြင်းခံလိုက်ရသော နွေဦးသည် သူပင်မသိလိုက်ခင်မှာ ဟံသာဦး၏အရာက သူ့ပါးစပ်ထဲ နေရာဝင်ယူနေပြီ...အနွေးဓာတ်တနေရာကိုလိုက်ရှာနေသော ဟံသာဦးအရာသည်လည်း အတော်လေး သဘောတွေ့နေပြီမို့...
"ကောင်းတယ်..ကိုက်ဖို့မကြိုးစားနဲ့ တစ်ခုခုဖြစ်လို့ကတော့ မင်းအသက်ကို အာမမခံဘူး..."
နွေဦး ခင်မျာ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်ရယ် မျက်ရည်တွေနဲ့မို့ သူ့မျက်လုံးထဲ အမှန်ကို အတော်ကလေး ကို လှပနေသည်...။
"လှတယ် ...မင်းက အရမ်းလှတယ် "
ထိုအခါ နွေဦး မျက်ရည်မခိုက်စွာ ငိုချမိတော့သည်။
"................"
............................
Zawgyi...
"အယုတ္တမာ.."
"အဟက္..အရိုက္မခံရတာ ၾကာလို႔လား.."
ေကာ္ဖီပူပူအား တစ္ငုံေသာက္ရင္း ေလသံေအးေအးနဲ႕ပင္ ျပန္ေျပာလာေသာ ဟံသာဦးသည္ အရင္လို ၿငိမ္သက္ဆဲ..
"ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႕လဲ...ဘာေၾကာင့္ ငါ့အေမကိုမွ မိန္းမရွားေနသလား ဟင္ ..."
"အို စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတာလား...မင္းအေမကို လက္ထပ္လိုက္လို႔ေလ..."
"ဟံသာဦး....ငါေတာင္းဆိုပါတယ္..."
"မရိုမေသမလုပ္နဲ႕ေလ..အခုလက္ရွိ အေျခအေနမွာ ငါက မင္းဖေအ ဘဲ..."
"ရိုင္းစိုင္းလိုက္တာ ဘယ္ဥကေပါက္လာလဲ..."
"သိပ္သိခ်င္ေနတယ္ေပါ့ေလ...ညက ဖင္ခံ ထားတဲ့အရွိန္နဲ႕ ဒီေန႕ မင္းပါးစပ္ေပါက္ ပိတ္ေနမယ္ထင္ေနတာ.."
"ဟံ သာ ဦး.."
နာမည္အား တစ္လုံးခ်င္းစီ ပီပီျပင္ျပင္ ေအာ္ေခၚမိေလသည္။
"ကေလးေလး စိတ္ေလ်ာ့မွေပါ့ကြ ဟင္... "
ႏြေဦး စိတ္ပ်က္စြာ သက္ျပင္းခ်မိေသာ္လည္း ရလဒ္က ထူးျခားမလာေပ..။
"ငါထင္တာ မင္း အခုထိ ႏြံထဲမွာနစ္ေနတုန္းဘဲ.. မင္းကို အဲ့လိုျဖစ္ေစတာ ဘယ္အရာလဲမသိေပမဲ့ မင္းေတာ္ေတာ္ဆိုး႐ြားတာဘဲ... "
"ဘာ..ျပန္ေျပာစမ္း..."
"ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဆိုး႐ြားတယ္လို႔..."
-ေျဖာင္း-
အားျဖင့္ ရိုက္ထည့္လိုက္ေသာ အရွိန္သည္ ထိုင္ခုံေပၚမွာထိုင္ေနေသာ ႏြေဦးအား ထိုင္ခုံေပၚမွ ျပဳတ္က်ေစသည္အထိ ျပင္းထန္၏။
ပူထူသြားေသာ ဘယ္ဘက္ပါးျပင္ကေလးသည္ လက္ဝါးရာျဖင့္ နီေဆြးလွ်က္ရွိသည္..။
သူသည္ လဲက်ေနေသာ ႏြေဦးအနား တိုးသြားခါ...
"ငါ့ကို အဲ့လိုျဖစ္ေစတဲ့အရာက မင္းတို႔မိသားစုဘဲ.. က်က္သေရမရွိတဲ့ဟာေတြ..တေန႕က် ငါကိုယ္တိုင္ မင္းတို႔ကို အဆုံးသတ္ေပးမယ္...ငါက်ိန္ဆိုတယ္.."
ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္းထသြားသည္မို႔ ႏြေဦး ေၾကာက္လန႔္ေနမိ၏။တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အိမ္ႀကီးထဲ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ေအာ္ဟစ္ရင္းဆူညံေနေသာ ရယ္သံေတြက အိမ္နံရံမွ ပဲ့တင္ ထပ္လွ်က္ရွိသည္..။
..........
ႏြေဦးသည္ တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္.. ယခုတိုင္ အေပါင္းအေဖာ္ဆိုလို႔..
"ရတု ေရ..."
ရတု ဟု အမည္ရေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္သာ ရွိခဲ့ပါသည္.. civil ေမဂ်ာမွာ အတူတက္သည့္၃ႏွစ္တာ တစ္ေလွ်ာက္ အေပါင္းအသင္းဆိုလို႔ ရတုေမာင္ တစ္ေယာက္တည္းသာ အရင္းႏွီးဆုံးျဖစ္ခဲ့သည္။
" ႏြေဦး... ခဏေလး လာၿပီ လာၿပီ..."
၅ေပ ၈လက္မရွိသည့္ အရပ္သည္ ကိုယ္ႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ ေခါင္းတစ္လုံးစာ သိသိသာသာ ကြာေနသည္မို႔ သူဟာ ေလာရွည္တစ္ေယာက္ပင္...
"ဘာလဲေျပာ..."
ကိုယ့္လိုပင္ မ်က္မွန္ႀကီးရွိသည္မို႔ သူလည္း မွန္ေၾကာင္တစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္သည္..။
အနားသို႔ အရပ္ရွည္ႀကီးဂလန႔္ဂလားႏွင့္ ေရာက္လာေသာ သူသည္ အေခ်ာႀကီး မဟုတ္ေပမဲ့ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါသည္..။ကိုယ့္ေလာက္မွ မျဖဴေသာ အသားက ညိုသည္ဟုထင္ရေပမဲ့ တကယ္က ကိုယ့္ထက္ အသားပိုလွသူျဖစ္သည္..။
"ငါ့ကို ဒီ အပုဒ္ ေလး ရွင္းျပပါအုံး..."
"အာ..အဲ့တာလား..ဟုတ္ၿပီ..ငါျပမယ္...."
စာလည္း ကိုယ့္ထက္ေတာ္သည္မို႔ စာသင္ခ်ိန္တြင္ သူ႕အား ဆရာတင္ထားရသည္...။
"ရၿပီ...ငါနားလည္ၿပီ...ေက်းဇူးဘဲ..."
"ေက်းဇူးတင္ရင္ အျပန္က် ကန္တင္းမွာ အေအးလိုက္တိုက္"
"ေအးပါ..."
ေျမာက္ႂကြေျမာက္ႂကြနဲ႕ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက အျပန္ အေအးေသာက္ရမည္ဆိုေသာေၾကာင့္ ေပ်ာ္လို႔ ႐ႊင္လို႔...
တေန႕တာသည္ ေက်ာင္း၌ပင္ အခ်ိန္ျမန္ျမန္ ကုန္ဆုံးသြားရသည္...။
"ဒါနဲ႕ေလ..ေမာင့္ကို ဘာအေအးတိုက္မွာလဲဟင္.."
"လခြမ္း ! ခ်ီးေဖ်ာ္ရည္ဘဲရမယ္ သြားစမ္းပါကြာ..အူယားလြန္းလို႔ အဲ့လိုႀကီးမသုံးစမ္းပါနဲ႕.."
ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ဘဲ တြတ္ထိုးေနသည္မို႔ ႏြေဦး ျမင္သင့္ေသာ သူကိုပင္ မျမင္နိုင္ေတာ့ေပ... ရတုသည္လည္း အစသန္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေလရာ ပို၍ ဆိုးသြားသည္ ထင္၏..။
သြားစြယ္ေဖြးေဖြးေတြေပၚေအာင္ ၿပဳံးေနေသာလူသည္ ေနကာမ်က္မွန္အား ခြၽတ္ရင္း ႏွဖူးေပၚ ဝဲေနေသာ ဆံပင္ေတြအား.အေနာက္သို႔ လွန္တင္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ကားအနက္ကိုမွီထားေသာ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ကို ျပန္ခြာခါ ႏြေဦးေနာက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွလိုက္သည္။
"ႏြေဦး...ေနာ္ ေနာ္ ေမာင့္ကို ေမာင္လို႔ ေခၚပါအုံး.."
"ရတု ဘယ္လိုျဖစ္ေနလဲ..အျခားသူေတြ တစ္မ်ိဳးထင္ကုန္ေတာ့မွာဘဲ.."
ရယ္လိုက္ေမာလိုက္ႏွင့္မို႔ မည္သူမွ အဖတ္မလုပ္မိေသာ ႏြေဦးသည္ ကိုယ့္ေသတြင္းအား မသိမသာ တူးေဖာ္ေနပုံ
ထီးအမိုးေလးေတြကိုယ္စီနဲ႕ ခင္းက်င္းထားေသာ စားပြဲဝိုင္းေတြသည္ ေနရာအႏွံ႕အျပား၌....
"ကဲမွာ... ေသာက္ခ်င္တာသာေသာက္..."
ႏြေဦးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လွမ္းလွမ္းက ခုံတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ေသာ ဟံသာဦးအား အခုထိ သတိမထားမိပါ..။
"........."
ရယ္ေမာေနၾကေသာ ႏြေဦးတို႔ကို ၾကည့္ေနေသာ ဟံသာဦး ကိုယ္တိုင္ပင္ လိုက္၍ၿပဳံးလိုက္မိသည္။
"ညီေလး..ရွင္းမယ္..."
ႏြေဦး ေဘရွင္းဖို႔ ဝိတ္တာေလးအား လွမ္း၍ ေခၚလိုက္မိသည္..။သို႔ေသာ္လည္း ဝိတ္တာ ကေလးရဲ႕ နားနားကပ္ၿပီးေျပာေသာ အေျဖသည္ ႏြေဦးအား ထိပ္လန႔္ေစသည္အထိ...
"အကိုဗ်...ဟိုဝိုင္းက အကိုက ေဘရွင္းၿပီးသားပါ.."
ႏြေဦးအား ထိပ္လန႔္ေစသည့္ျမင္ကြင္းကား...
"ဟံသာဦး..."
"ဟမ္..."
ရတုက မ်က္မွန္ပင့္ခါ ႏြေဦးအား လွမ္း၍ ၾကည့္သည္။
"ရတု မင္း ျပန္ႏွင့္ေတာ့ ငါ ဝင္စရာရွိေသးလို႔.."
"ျဖစ္ပါ့မလား..."
"အင္း...ျဖစ္တယ္.."
"ဒါဆို ငါသြားႏွင့္ၿပီေနာ္..."
"ေအး..ဂ႐ုစိုက္သြားေနာ္..."
ႏြေဦးသည္ ရတုအား အျပန္လမ္းခရီးကို ဂ႐ုစိုက္ဖို႔ ၫႊန္ၾကားလိုက္ေပမဲ့.. ႏြေဦး အိမ္အျပန္လမ္းခရီးက် အႏၱရာယ္အျပည့္တို႔ႏွင့္ ဆီးႀကိဳေနသည္မို႔...
"ဟံသာဦး..."
"အေတာ္ေလးေပ်ာ္ေနပုံရတယ္ေနာ္...."
"ဘာလာလုပ္တာလဲ..."
"ကိုယ့္ရဲ႕ သားကို လာႀကိဳတာေလ..."
"ဟာသဘဲ ဘယ္သူက ခင္ဗ်ားသားလဲ.."
"ကဲ...ႏြေးေထြးတဲ့အိမ္ကေလးဆီျပန္ၾကမယ္..."
"ဟင့္အင္း.."
"မလိုက္ရင္ အေသရိုက္မွာေနာ္ ဒီေနရာမွာတင္.."
ေၾကာက္စရာေကာင္းသည့္ ဝါက်အား ႏြေဦးၾကားလိုက္ရသည္။ အၿပဳံးတို႔ကေတာ့ အဆက္မပ်က္ ၿပဳံးထားလွ်က္ပင္...
"မျပန္ေတာ့ဘူးလား.."
"........"
ကားအတြင္းက အဲကြန္းေလသည္ ေအးစက္မႈအျပည့္ႏွင့္ လူကို စီး၍ႀကိဳလိုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္ၾကားကေလထုေတြက တိတ္ဆိတ္မႈႀကီးစိုးလွသည္ တံတိုင္းႀကီးေတြလို...
"ဘာလဲ...ေၾကာက္ေနျပန္ၿပီလား ခ်ီးထုတ္ေလး.."
အသံဩဩက တိတ္ဆိတ္မႈကိုၿဖိဳခြင္းလိုက္သည္က ပို၍ပင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းစြာ....
"ဘာကို ေၾကာက္ရမွာလဲ..."
"ဟင္းဟင္း..."
ရယ္သံသဲ့သဲ့တစ္ခုကိုသာ ၾကားရၿပီးေနာက္ တိတ္တိတ္မႈတို႔က ျပန္၍ နယ္ခ်ဲ့လာေလသည္...။
ကားအနက္ကေလးကေတာ့ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕သြားလာေနေသာ အျခားကားေတြႏွင့္အၿပိဳင္ အရွိန္ပိုျပင္းသည္...။ သူဘာေတြကို ေလာေနျပန္ၿပီလဲမသိ...
.........
"အင့္....."
အခန္းထဲ အတင္းဆြဲေခၚလာေသာ ဟံသာဦးသည္ ႏြေဦးအား အရိုင္းဆန္စြာ အကၤ်ီေတြအား ဆြဲဆုတ္ပစ္လိုက္သည္..။
"ဟံသာဦး....ဘာလုပ္..အာ့...အင့္.."
လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ဆီ စုပ္နမ္းလာေသာ အနမ္းတို႔သည္ လည္ပင္းကအေရျပားေတြကိုပါ ကိုက္ေနသည္မို႔ ႏြေဦး တစ္အင့္အင့္ႏွင့္သာေအာ္ညည္းေနမိသည္...။
"မလုပ္နဲ႕ ဟံသာဦး..ငါေျပာေနတယ္ေနာ္.."
ထို႔ေနာက္ ဟံသာဦး၏ လက္ေတြသည္ ႏြေဦး၏ ဝမ္းဗိုက္မွတစ္ဆင့္ ေသးေကြးႏူးညံ့ေသာ နယ္ေျမအထိ က်ဴးေက်ာ္ဝင္ေရာက္လာေတာ့သည္။
ငိုသံ ရွိုက္သံႏွင့္ ညည္းၫူသံတို႔က နာရီစည္းခ်က္သြားသံႏွင့္အတူ ထပ္တူက်လွ်က္ ႏွလုံးတစ္စုံလုံးအား တုန္ခါေနေစသည္။
"Fuck... အား...မိုက္တယ္.."
ႏြေဦး ရဲ႕ ေပ်ာ့ေခြက်ေနေသာ ကိုယ္ကေလးက မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းတို႔ႏွင့္သာ ျပည့္ႏွက္၍ သူ႕အား အစအဆုံး ေဆာင္က်င္းေနေသာသူအား ေဒါသ နည္းနည္းမွမထြက္မိ။ ဘာလို႔ဆို သူ ခ်စ္ေနမိၿပီျဖစ္၏။တစ္စုံတစ္ေယာက္အား ခ်စ္မိျခင္းသည္ အျပစ္မျဖစ္နိုင္ပါေခ်။
ခပ္ဆက္ဆက္ ဆြဲထုတ္လိုက္ျခင္းခံရေသာ ေနရာသည္ ဆုတ္ပ်က္သက္ေနေအာင္သုံးေဆာင္ၿပီးၿပီမို႔ ....
ဆံပင္တို႔မွ ဆြဲေဆာင့္ျခင္းခံလိုက္ရေသာ ႏြေဦးသည္ သူပင္မသိလိုက္ခင္မွာ ဟံသာဦး၏အရာက သူ႕ပါးစပ္ထဲ ေနရာဝင္ယူေနၿပီ...အႏြေးဓာတ္တေနရာကိုလိုက္ရွာေနေသာ ဟံသာဦးအရာသည္လည္း အေတာ္ေလး သေဘာေတြ႕ေနၿပီမို႔...
"ေကာင္းတယ္..ကိုက္ဖို႔မႀကိဳးစားနဲ႕ တစ္ခုခုျဖစ္လို႔ကေတာ့ မင္းအသက္ကို အာမမခံဘူး..."
ႏြေဦး ခင္မ်ာ ဝတ္လစ္စလစ္ ကိုယ္ရယ္ မ်က္ရည္ေတြနဲ႕မို႔ သူ႕မ်က္လုံးထဲ အမွန္ကို အေတာ္ကေလး ကို လွပေနသည္...။
"လွတယ္ ...မင္းက အရမ္းလွတယ္ "
ထိုအခါ ႏြေဦး မ်က္ရည္မခိုက္စြာ ငိုခ်မိေတာ့သည္။
"................"
............................