"Siete cazzate stronzate" όλο μαλακίες κάνεις. Της είπε η γιαγιά της στο τηλέφωνο.
Της είχε σηκώσει το τηλέφωνο για να μην αγχώνεται, δεν ήθελε να την ανησυχήσει. Στην πραγματικότητα, απλά της είχε νευριάσει.
"Γιατί ρε νόννα; Δεν είχα άδικο στο κάτω κάτω"
"Μιρέλα, ξύπνα amore mio, σε κάτι μέρες παντρεύεσαι και εσύ σηκώνεσαι και φεύγεις αντί να λύσεις το θέμα;" η φωνή της ακουγόταν σε όλο το μικρό, vintage διαμέρισμα.
Την είχε βάλει σε ανοιχτή ακρόαση για να μπορεί να ράβει παράλληλα. Ναι καλά άκουσες. Βρήκε μια ραπτομηχανή-του παππού της-και ένα παλιό χρυσό σατέν ύφασμα. Αποφάσισε να το κάνει φόρεμα.
Την βοηθούσε πολύ να χαλαρώσει, μάλιστα αυτές τις δύο μέρες, κόντευε να το τελειώσει.
"Δεν με νοιάζει αν παντρεύομαι, άμα θέλω τα τινάζω όλα στον αέρα. Με νοιάζει το ότι μου το έκρυψε ρε γιαγιά. Δεν έχει σημασία το ποσό καιρό με ξέρει, εσύ ερωτεύτηκες τον παππού με την πρώτη ματιά" είπε νιώθοντας αδικημένη.
Την άκουσε να παίρνει μια βαθιά ανάσα. "Εντάξει, έχεις δίκιο, αλλά μόνο σε αυτό. Δεν έπρεπε να τον αφήσεις Μιρέλα. Έπρεπε να κάνετε μια κουβέντα. Άσε που δεν το σηκώνεις σε κανέναν, το ξέρεις πως κόντευε να τρελαθεί; Όλοι κοντεύαμε!"
"Συγγνώμη"
"Non importa" Δεν πειράζει. "Χαίρομαι που είσαι καλά" της συνέχισε γλυκά. Δεν μπορούσε να της κρατήσει κακία ακόμα και αν ώρες ώρες ήθελε να της τραβήξει το αφτί.
"Γιαγιά, λες να μην με βρει;" ρώτησε έναν από τους φόβους της το τελευταίο σαρανταοχτάωρο. Ή μήπως δεν διάβασε τα ημερολόγια;
"Μην λες βλακείες. Είμαι σίγουρη πως θα σε βρει. Δεν έχετε μυστικά μεταξύ σας, θα καταλάβει" την διαβεβαίωσε με τα σπαστά ελληνικά της και εκείνη ένευσε θετικά προσπαθώντας να την πιστέψει.
Κοίταζε το φόρεμα μπροστά της. Ήταν σχετικά απλό για αυτήν, αλλά της άρεσε το χρώμα. Γιατί το χρώμα της ήταν το χρυσό, της πήγαινε πιο πολύ από όλα στα μάτια της.
Οπότε δεν μπορούσε να χάσει αυτή την ευκαιρία.
"Έχει καταλάβει κανείς πως έφυγα;"
"Τα κανάλια όχι αλλά η εταιρία είναι αγχωμένη. Πρέπει να έρθεις γρήγορα mia ragazza" κορίτσι μου.
"Θα έρθω, απλά, περίμενε κάτι μέρες" υποσχέθηκε με ένα μικρό χαμόγελο. Το φως του ηλιοβασιλέματος σιγά σιγά ερχόταν. Το δωμάτιο είχε βαφτεί σε πορτοκαλί, κίτρινες και ροζ αποχρώσεις που το έκαναν πιο ονειρικό και από την περιγραφή του.
Αγαπούσε αυτό το μέρος, θα ήθελε να μείνει εκεί.
"Σε χρειάζονται εδώ Μιρέλα μου, και δεν μιλάω για την εταιρία. Έχεις να τελειώσεις κάποια πράγματα. Θα τα καταφέρεις" μπορούσε να ακούσει το μικρό χαμόγελο που είχε από την φωνή της. Χαιρόταν που, αφού δεν θα τα κατάφερε η κόρη της, θα τα κατάφερνε η εγγονή της. Ήταν η ώρα του τέλους.
"Ελπίζω γιαγιά μου. Ti amo, ciao" την αποχαιρέτησε πίσω και κλείσανε το τηλέφωνο.
Η Μιρέλα ανασηκώθηκε από την καρέκλα της για να ανοίξει το ραδιόφωνο σε έναν τυχαίο σταθμό, το μόνο που έπιανε. Ταίριαζε απόλυτα στην στιγμή αυτήν.
Το δωμάτιο άρχισε να παίρνει όλο και πιο έντονα χρώματα. Έπεφταν πάνω στο φόρεμα που λαμπίριζε πιο πολύ από ποτέ. Είχε ακόμα μια τελευταία λεπτομέρεια.
"La nostra ultima canzone non poteva essere altro che guarda che luna" το τελευταίο μας τραγούδι δεν θα μπορούσε να είναι άλλο πέρα από το guarda che luna. Είπε ο ραδιοφωνητής και ξεκίνησε να παίζει το τραγούδι.
Guarda che luna, (κοίτα, το φεγγάρι,
guarda, che mare... κοίτα, τη θάλασσα)
Ξεκίνησε το κομμάτι και η κοπέλα νόμιζε πως κάποιος της κάνει πλάκα. Προσπάθησε να το αγνοήσει γιατί δεν έπιανε άλλον σταθμό το ράδιο, οπότε δεν μπορούσε να το αλλάξει.
Da questa notte senza te dovrό restare.
(Μετά το σημερινό, θα πρέπει να μην είμαι μαζί σου.)
Έβαλε μια τούφα πίσω από το μαλλί της και χαμογέλασε μέχρι τα αφτιά. Μόλις τελείωσε το χρυσό φόρεμα. Πρώτη φορά έφτιαχνε φόρεμα μέσα σε δύο μέρες και χωρίς όλα τα κατάλληλα υλικά.
Folle d'amore vorrel morite,
Mentre la luna di lassu mi sta a guardare.
(Τρελή για την αγάπη, Θα ήθελα να πεθάνω,
Ενώ το φεγγάρι με παρακολουθεί απο εκεί πάνω.)
Σηκώθηκε όρθια και έφυγε από την κουζίνα. Κουβάλησε τον ολόσωμο καθρέφτη του δωματίου της γιαγιάς της και τον πήγε πίσω.
Είχε ωραίο φωτισμό, οπότε θα το δοκίμαζε στην κουζίνα. Να είναι τελείως ονειρικό και μαγικό για αυτήν.
Resta soltanto tutto il rimpianto
Perche ho peccato nel desiderarti tanto.
(Μονό η λύπη μένει
γιατί αμάρτησα επιθυμώντας εσένα παρα πολύ.)
Δοκίμασε το φόρεμα και της ήταν ακριβώς. Τόνιζε ο,τι έπρεπε να τονίζει πάνω στο σώμα της. Ήταν σφιχτό στην μέση και μετά άνοιγε απαλά κάτω. Είχε ένα άνοιγμα στο πλάι του ποδιού, αρκετά διακριτικό. Δεν το παρατηρούσε κάποιος γιατί έβλεπε το ποσό εκθαμβωτική είναι η ίδια.
Οι ακτίνες που έπεφταν την έκαναν σαν την νεράιδα του φωτός. Έκανε μια στροφή.
Ora son solo a ricordare e vorrei poterti dire:
Guarde che luna, guarde che mare...
(Τώρα που είμαι μόνη, θα ήθελα να μπορούσα να σου πω:
Κοίτα το φεγγάρι, κοίτα την θάλασσα...)
Προσπάθησε να αγνοήσει πόση ταύτιση νιώθει με το τραγούδι. Δεν το κατάφερε όμως και ξεκίνησε να τραγουδάει τους στίχους σιγανά.
Ma guarda che luna, guarda che mare
In questa notte senza te vorrie morire
(Αλλά κοίτα το φεγγάρι, κοίτα την θάλασσα,
Σε αυτή την νύχτα χώρος εσένα θα ήθελα να πεθάνω.)
Κοίταζε το σώμα της και έστριβε στα σημεία που ήθελε να δει. Στην πραγματικότητα, δεν έκανε αυτό ακριβώς. Γιατί το μυαλό της ήταν σε εκείνον.
Perchè son solo a ricordare
e vorrei poterti dire:
(Γιατί απλά θυμάμαι
Και εύχομαι να μπορούσα να σου πω:)
Εν τέλει, χαμογέλασε. Ήταν έτοιμη να τον ξαναδεί.
Guarda che luna, guarda che mare!
Guarda che luna, guarda che mare!
Che luna!
Η μουσική σταμάτησε μετά από λίγο. Έκλεισε το ράδιο με ένα απαλό χαμόγελο. Της αρέσει αυτό το τραγούδι, της τους θυμίζει.
Πήγε γρήγορα να αλλάξει και να κάτσει να δει τηλεόραση με το κινητό της ακόμα στο αθόρυβο.
Λίγο πριν κάτσει στον καναπέ άκουσε κουδούνι.
Σκέφτηκε πως μπορεί να ειδοποίησε η κυρία Μιρέλα την φίλης της, την γειτόνισσα, να της φέρει τίποτα. Οπότε σηκώθηκε ενώ ήταν πλέον με τις σατέν μαύρες πιτζάμες να ανοίξει.
Και το έκανε.
Και ο κόσμος σταμάτησε για άλλη μια φορά.
Τελικά δεν ήταν τόσο σίγουρη αν ήταν έτοιμη για την συνάντηση τους.
Κοιταζόντουσαν για πολλά δευτερόλεπτα. Τους φάνηκαν αιώνες ολόκληροι. Τόσο πολύ μπορούσαν να χαθούν.
Το δάσος πλέον είχε ηρεμήσει και ο ουρανός ήταν έτοιμος να ρίξει βροχή για να το βοηθήσει στην αποκατάσταση του μετά την παραλίγο φωτιά.
Πήγε να μιλήσει, να βγάλει έστω ένα επιφώνημα αλλά, ξαφνικά, τον έχασε από το οπτικό της πεδίο.
Έπεσε στα γόνατα και αγκάλιασε τα πόδια της. Η Μιρέλα έπαθε ένα μικρό σοκ. Γούρλωσε τα μάτια της μιας και δεν περίμενε κάτι τέτοιο.
Ένα μικρό ντεζαβού, απλά χωρίς κάμερες δίπλα.
"Άγγελε!" φώναξε κοιτάζοντας τριγύρω. Αλλά τον ξανακοιτάξε. "Ήρθες" συνέχισε με μια ανακούφιση στην φωνή της.
"Συγγνώμη, που άργησα" της είπε αλλά εκείνη γέλασε.
"Για την ακρίβεια σε περίμενα πολύ πιο μετά" Αν κάποιος τους έβλεπε σίγουρα θα τους παρεξηγούσε.
"Συγγνώμη για όλα" ήξερε πως δεν εννοούσε μόνο αυτό που έγινε στην Αθήνα. Ζητούσε εκ μέρος της οικογένειας του.
Έσκυψε και ακούμπησε τα γόνατα της στο κρύο πλακάκι, ανατρίχιασε από την αλλαγή θερμοκρασίας. Πήρε το πρόσωπο του στα χέρια του.
"Άγγελε, δεν φταις εσύ για ο,τι έγινε. Μην ζητάς συγγνώμη" του είπε απόλυτα σοβαρά, γιατί το πίστευε ακράδαντα αυτό.
"Τα διάβασα όλα Μιρέλα. Μου ανοίχτηκες και ήρθε η ώρα να το κάνω και εγώ" της έδωσε το μπλε τετραδιάκι του, που έκανε όλο αυτό το ταξίδι.
Εκείνη το επεξεργάστηκε στα χέρια της. Ήταν παρόμοιο με τα δικά της, μπορεί και ίδιο απλά σε άλλο χρώμα. Στο χρώμα του.
"Είσαι σίγουρος;" τον ρώτησε αβέβαιη.
"Απόλυτα" από την φωνή του καταλάβαινες πως το εννοούσε. Το κοίταξε για λίγο ακόμα.
"Πως με βρήκες;" άλλαξε θέμα.
"Ας πούμε πως... πήρα μια βοήθεια" της παραδέχτηκε αλλά δεν το σχολίασε.
"Ελπίζω να μην σε άγχωσα πολύ" είπε με ένα μικρό και ένοχο μειδίαμα. Ο Άγγελος είναι η αλήθεια, πως είχε αγχωθεί τρελά, αλλά με το που την είδε, κυριαρχούσε μόνο η ανακούφιση.
"Απλά μην το ξανακάνεις" σχεδόν την παρακάλεσε και της άφησε ένα απαλό φιλί στα χείλη. Χαμογέλασαν μέσα στα φιλί τους.
Εκείνος, την έσπρωξε απαλά και ακούμπησε το σώμα της στο πάτωμα με αυτόν από πάνω της. Ο Άγγελος έβαλε το χέρι του πίσω από το κεφάλι της για να μην χτύπησει στο πλακάκι.
Τον έφερε λίγο πιο κοντά της αφήνοντας του πολλά μικρά φιλιά στο στόμα και στα μάγουλα. Εκείνος απέδιδε πίσω καθώς έκανε κυκλικές κινήσεις με τον αντίχειρα του στο μπούτι της.
Έσκυψε στο βαθούλωμα του λαιμού της. "Μην μου το ξανακάνεις αυτό, αλήθεια" είπε σαν μικρό παιδάκι που έκανε την καρδιά της Μιρέλας να λιώσει.
"Δεν πρόκειται Αγγελούκο μου. Διάβασες τα ημερολόγια, μου έδωσες ένα δικό σου, έκανες αυτό που ζήτησα. Σε έχω συγχωρήσει" τον αγκάλιασε. Ήθελε να της την πει που τον είπε έτσι αλλά δεν ήταν η ώρα. Γιατί με το σε έχω συγχωρήσει ηρέμησαν στο κεφάλι του.
"Αν μου το ζήταγες, θα σε παντρευόμουν οποία στιγμή ήθελες. Δεν αντέχω μακρυά σου" είπε δυνατά την σκέψη του. Η κοπέλα κοκκίνησε λίγο. Θεέ μου, είναι τόσο γλυκός.
Συνέχισαν τα μικρά φιλιά αγάπης ο ένας προς τον άλλον, ώσπου επανήλθαν στην πραγματικότητα. Ωραία ήταν εδώ, αλλά η ζωή στην Ελλάδα είχε αλλά σχέδια.
"Μιρέλα, τι θα κάνουμε; Αν γυρίσουμε πίσω πρέπει να τελειώνει αυτή η ιστορία και το ξέρεις" απομακρύνθηκε πρώτος, χωρίς να πάρει το χέρι του από το κεφάλι της.
Τον κοίταξε στα μάτια για άλλη μια φορά. Δεν θύμιζαν καθόλου τον Ηλία. Γιατί τα δικά του ήταν πιο ξεχωριστά από τον καθένα, καμία σχέση με του πρώην της.
"Νομίζω έχω ένα σχέδιο"
"Τι σχέδιο;"
"Δεν έχουμε αποδείξεις για το γεγονός πως σκότωσαν τους γονείς μου, ούτε τον Συμεών, αλλά ούτε την Μαρίνα. Σωστά;"
"Σωστά..." Δεν μπορούσε να καταλάβει που το πήγαινε.
"Δηλαδή, αν εγώ παραδεχτώ πως είμαι η Σάρα αλλά αποδείξω πως δεν σκότωσα κανέναν, δεν θα δικαστώ;" ρώτησε τον Φάμπιο προσπαθώντας να καταλάβει.
"Αν έχεις έναν καλό δικηγόρο, ναι. Δεν θα πάρεις ποινή, γιατί σε απειλούσε και ήσουν υπό άμυνα. Και μετράει και η μετάνοια που έχεις δείξει" της εξήγησε και την έβαλε σε σκέψεις.
"Και αν τους κάναμε να το παραδεχτούν εν όποιων όλων;"
Έσμιξε τα φρύδια του. "Πως ακριβώς θα το κάνουμε αυτό;"
Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της.
Η ώρα της λύτρωσης μόλις ξεκίνησε.
□□□
Γύρισαν την επόμενη μέρα Αθήνα. Η Μιρέλα πήρε μαζί της το χρυσό φόρεμα, το ονόμασε "το φόρεμα της λύτρωσης" γιατί η λύτρωση έχει χρώμα χρυσό.
"Δέχομαι την πρόταση σου" του είπε στο τηλέφωνο η Μιρέλα, τον άκουσε να γελάει. Ο Βλάσης με τον Φάμπιο ρόλαραν τα μάτια τους. Ο Άγγελος με την Χριστιάννα απλά κοιτούσαν αποσβολωμένοι.
"Τόσα χρόνια αγάπη μου σου μάθαινα να μην μου βάζεις παγίδες. Το εξαπάτησες για δεύτερη φορά;" δάγκωσε το εσωτερικό του μάγουλού της για να μην τον βρίσει.
"Σου λέω την αλήθεια Ηλία. Θέλω την ηρεμία μου, και αν αυτό σημαίνει να κάνω ανακωχή μαζί σου, θα το κάνω" είπε όσο πιο πειστικά μπορούσε. Δεν μιλούσε για κάποια δευτερόλεπτα και στο δωμάτιο δεν ακουγόταν ούτε ανάσα.
"Αν λες αλήθεια θα έρθεις το βράδυ εδώ, θέλω να σε δω να υπογράφεις"
"Μπορώ να φέρω και τον Άγγελο; Είναι γραμματέας, χρειάζομαι την βοήθεια του"
"Αρχίδια βοήθεια θες" Δεν θα τον άφηνε να περάσει το δικό του.
"Χωρίς αυτόν δεν έρχομαι, θα σου στείλω τα χαρτιά ταχυδρομικός" πήγε να το κλείσει αλλά άλλαξε γνώμη πολύ γρήγορα.
Πάντα πιάνει.
"Ωραία, φέρε και αυτόν μαζί σου. Έλα κατά της πέντε το πρωί, μην σε δει κανείς. Και αν μου την φέρεις, ξέρεις τα αποτελέσματα, θυμάσαι την τελευταία φορά" της το κλείσε χωρίς να πει κάτι παραπάνω.
"Αντε γαμήσου" είπε ψιθυριστά. Δεν τον άντεχε αυτόν τον άνθρωπο. Αναρωτιόταν πως κατάφερε να τον ερωτευθεί τόσο παράφορα.
Όλα τα βλέμματα γυρίσαν στην Χριστιάννα που δεν έλεγε να πάρει το βλέμμα της από το πάτωμα.
"Χριστιάννα θυμάσαι τι πρέπει να κάνεις;" την ρώτησε ο Φάμπιο και εκείνη ένευσε θετικά.
Ο Άγγελος δίπλα της την κοίταξε. "Αν δεν θες δεν πειράζει μαμά, πάει άλλος" της είπε αγχωμένα. Αν δεν ήθελε δεν θα την πίεζε.
Τον κοίταξε με ένα κουρασμένο χαμόγελο. Του χάιδεψε απαλά το μάγουλο. "Όχι, θα το κάνω" και έφυγε από το γραφεία της Αστυνομίας.
Έπρεπε να πάει να βρει τον Αποστόλη.
Για μια τελευταία φορά.
□□□
Φόρεσε το αγαπημένο της φλοράλ, γαλάζιο φόρεμα, που έδενε στο πλάι. Ανάγκασε τον εαυτό της να βάλει μάσκαρα και να φτιαχτεί. Γιατί αν την πιάσουν τα κλάματα να σταματήσει αμέσως, μην χαλάσει το μακιγιάζ.
Μόλις έφτασε απέξω από το γραφείο του έστρωσε το φόρεμα καλύτερα πάνω της. Πήρε μια βαθιά ανάσα και ετοίμασε την κλήση στο κινητό της, τον εντοπισμό και στην μπροστά θέση ένα κουτάκι που θα ηχογραφούσε τα πάντα. Τέλος, είχε και ένα ακουστικό στο αφτί της.
Αυτό αυτόματα το άκουγαν και οι άλλοι που περίμεναν στην γωνία του σπιτιού. Ήταν λες και ήταν σε αποστολή.
Στην τελευταία τους.
Χτύπησε την πόρτα για να μπει μέσα. Σπάνια το έκανε αυτό, συνήθως μπούκαρε και άρχισε να του φωνάζει. Αλλά τώρα ήταν διαφορετικά. Δεν είχε καν όρεξη να τον βρίσει.
"Περάστε" άκουσε. Πήρε μια βαθιά ανάσα και έβαλε μια ξανθιά τούφα πίσω από το αφτί της. Ξαφνικά έκανε πολύ περισσότερη ζέστη, ακόμα και αν έξω ο Αύγουστος είχε χτυπήσει τους σαράντα βαθμούς, τώρα είχε τουλάχιστον πενήντα.
Άνοιξε την πόρτα. Συναντήθηκαν τα βλέμματα τους. Ο Αποστόλης ανοιγόκλεισε τα μάτια του μερικές φορές. "Τι κάνεις εδώ;" την ρώτησε χωρίς κακία στην φωνή του. Ποτέ δεν της μίλαγε με κακία, εκτός από τότε.
"Ήρθα να μιλήσουμε" είπε και έκατσε στην καρέκλα απεναντι του. Τίποτα δεν είχε αλλάξει από τότε.
Άφησε το στυλό που κρατούσε στα χέρια στην μολυβοθήκη. Έβγαλε και τα γυαλιά που φορούσε πλέον, τα άφησε και αυτά πάνω στο γραφείο. Είχε αλλάξει από τότε τελικά.
Μεγαλώσαμε, οριμάσαμε αλλά δεν μάθαμε.
"Να μιλήσουμε γιατί;"
"Γιατί λες εσύ;" ρώτησε ρητορικά. Εκείνος της κοίταζε με απάθεια.
"Την Μιρέλα να φανταστώ" έκανε αυτονόητα.
"Ναι"
"Χριστιάννα, αυτή δέχθηκε. Μην τα βάζεις μαζί μου χωρίς λόγο. Εξάλλου, ξέρεις πως στην αρχή δεν ήξερα καν πως η Σάρα είναι η Μιρέλα!"
Είχε πει πως δεν θα νευριάσει. Αλλά δεν μπορεί να τον ακούει να το παίζει θύμα.
"Σοβαρά; Χωρίς λόγο; Πως τολμάς να το κάνεις αυτό στην κόρη του κολλητού σου; Και δεν με ενδιαφέρει αν το έμαθες πιο μετά, γιατί δεν το σταμάτησες, απλά άφησες τον γιο μας να παίξει!" στο τέλος ανέβασε λίγο παραπάνω την φωνή της.
Τα χαρακτηριστικά του σκλήρηναν αλλά δεν της μίλησε απότομα. "Είτε ήταν η Μιρέλα η Σάρα, είτε όχι, πάλι κάπως θα την μπλέκαμε. Απλά αυτό επιτάχυνε την διαδικασία. Χρειαζόμαστε την εταιρία Χριστιάννα" στο άκουσμα τις τελευταίας πρότασης, ρόλαρε τα μάτια της.
"Είσαι άρρωστος"
"Το ξέρω"
"Πίεσε τον" είπε η Λένα μέσα από το ακουστικό. Στον υπολογιστή μπροστά της εμφανίσθηκε ακριβώς το μέρος που βρίσκετε.
Ήταν έτοιμα όλα για να την βρουν. Μόνο η ομολογία του έμελε.
"Σκότωσες τον κολλητό σου για να πάρεις την εταιρία του. Δεν νιώθεις καμία τύψη;" τον ρώτησε σχεδόν παρακαλώντας να έχει έστω μια. Να νιώθει λίγο άσχημα. Κάτι το οποίο θα με βοηθήσει να ξέρω, πως ο άντρας που κάποτε ερωτεύτηκα, δεν ήταν ψεύτικος.
Δεν απαντούσε οπότε συνέχισε. "Σκότωσες τον Συμεών για να είμαι μαζί σου. Αφαίρεσες άλλη μια ανθρώπινη ζωή και τελικά, δεν οφέλησε πουθενά. Ούτε για αυτό καμία τύψη; Και" καύχασε. "για εκδίκηση που πήρες τον γιο μας; Ούτε για αυτό να φανταστώ;"
Πάλι την κοιτούσε με εκείνο το απαθές βλέμμα και κάηκε κάθε ελπίδα μέσα της. Κάθε ελπίδα για εκείνον τον άντρα κάποτε. Και αυτό την πονούσε. Παρά πολύ.
Πάλι δεν απαντούσε. "Μίλα! Αρνείσου πως τα έκανες όλα αυτά! Κάνε κάτι, σε παρακαλώ" την έβλεπε σιγά σιγά να σπάει μπροστά του. Και τότε κατάλαβε πως κάτι πάει λάθος.
Δεν είχε όμως άλλη επιλογή. "Δεν θα τα αρνηθώ. Τα έκανα αλλά δεν με τρώνε οι τύψεις. Γιατί ο,τι έκανα το έκανα για μας"
Το παραδέχθηκε.
"Χριστιάννα το έχουμε, κατευθυνόμαστε προς εσένα για να γίνει η σύλληψη" την ενημέρωσε η Λένα και άκουσε αμάξι να ξεκινάει.
Δεν περίμενε να έρθει τόσο γρήγορα η ώρα.
"Χριστιάννα" κούνησε τα χέρια του για να τον κοιτάξει. Είχε αφαιρεθεί κοιτάζοντας το στυλό στη μολυβοθήκη.
"Ναι;"
Της χαμογέλασε σαν να ήταν παιδάκι και ξαφνικά ένιωθε λες και ήταν πάλι παντρεμένοι. "Φαίνεται το ακουστικό σου αγάπη μου" έπιασε κατευθείαν το αφτί της και ένιωσε το υλικό στα χέρια της. Έκλεισε τα μάτια της σφιχτά.
Αλλά τα άνοιξε σχεδόν αμέσως. "Ήρθε η ώρα Αποστόλη" του είπε με την φωνή της να ακούγεται τρανταχτά. Δεν μπορούσε να σπάσει, δεν θα το έδειχνε.
Σηκώθηκε όρθιος και έκανε το ίδιο. Δεν θα της έκανε κακό και το ήξερε. Δεν μπορούσε να της κάνει κακό.
"Το ξέρω, αλλά άσε με πρώτα να σου πω δυο λόγια, σε παρακαλώ" Ήταν από τις λίγες φορές που την παρακαλούσε.
Κόμπλαρε. Έμεινε να τον κοιτάει και να χάνετε στα μάτια του, να ψάχνει να βρει αν όντως θέλει κάτι να πει.
"Χρίστη, μπουκάρουμε;" ρώτησε η Λένα για άλλη μια φορά. Η γυναίκα πήρε μια βαθιά ανάσα.
"Δώστε μου ένα λεπτό"
"Τι-"
Το έβγαλε από το αφτί της και το έκλεισε χωρίς να την νοιάζει αν μιλάει ακόμα.
Με αυτόν τον άνθρωπο μπροστά της έχει μια σχέση αγάπης-μίσους. Για πάντα θα τον μισεί για αυτά που έκανε αλλά για πάντα παράλληλα θα τον αγαπάει για όλες τις ωραίες στιγμές που της πρόσφερε απλόχερα.
Ακόμα και όταν εκείνη του το έπαιζε δύσκολη, προσπαθούσε να την κάνει δική του. Και το κατάφερε, αλλά πλέον η καρδιά της ανήκει τρία μέτρα κάτω από την γη.
Γιατί η Χριστιάννα χώρισε την μοίρα τους στα δύο.
"Έχεις ένα λεπτό" του ανακοίνωσε λες και δεν το άκουσε. Της χάιδεψε απαλά το μάγουλο με την παλάμη του χεριού του.
"Το ξέρεις πως σε αγαπάω και όλα αυτά τα έκανα για εμάς, σωστά;"
"Και εγώ σε αγαπάω Αποστόλη" του παραδέχτηκε. "Δεν μπορώ να σταματήσω να το κάνω, αλλά ταυτόχρονα σε μισώ τόσο πολύ. Όλα αυτά δεν τα έκανες για εμάς. Τα έκανες για εσένα. Δεν ξέρεις να αγαπάς, αλλά με κάποιον περίεργο τρόπο, ξέρεις να αγαπάς εμένα" είπε φωναχτά τα λόγια που σκεφτόταν χρόνια ολόκληρα.
Ο Αποστόλης το σκέφτηκε για λίγο. "Μπορεί να έχεις δίκιο. Γιατί είμαι εγωιστής. Αλλά θέλω να ξέρεις πως πραγματικά σε αγάπησα Χριστιάννα μου" έκλεισε τα μάτια της στα χάδια του.
"Εύχομαι να αλλάξεις εκεί που θα πας" μετά από λίγο, έπιασε το χέρι του και το απομάκρυνε από πάνω της. Το έσφιξε.
Γιατί Θεέ μου είναι τόσο δύσκολο αυτό; Αυτό δεν ήθελα τόσο καιρό;
"Τα τέρατα δεν αλλάζουν" συνέχισε να τον κοιτάει μέσα στα μάτια.
"Να προσέχεις" του ψιθύρισε και άφησε το χέρι του μια και καλή.
Η ομάδα του Φάμπιο μαζί με την αστυνομία, μπήκαν μέσα.
"Και εσύ" Ήταν το τελευταίο πράγμα που της είπε πριν τον πιάσουν. Του έβαλαν χειροπέδες και τον ξάπλωσαν στο γραφείο ακόμα και αν δεν κρατούσε αντίσταση.
"Απόστολε Ανδρέου, συλλαμβάνεστε για την δολοφονία του Συμεών Αθανασίου, της Αθηνάς και του Πέτρου Τριανταφυλλίδη. Επίσης συλλαμβάνεστε, για εμπόριο ναρκωτικών, γυναικών και όπλων. Ακολουθήστε με στο τμήμα" ο Φάμπιο τον σήκωσε πάλι και τον έσπρωξε για να προχωρήσει. Εκείνος γύρισε και κοίταξε την πρώην γυναίκα του.
Αντάλλαξαν ένα τελευταίο συννεφιασμένο βλέμμα πριν βγει έξω από την πόρτα.
Φωνές ακούγονταν απέξω. Τους είχαν πιάσει όλους όσους βρισκόνταν εκεί.
Η Χρίστη κοιτούσε πάλι εκείνο το αναθεματισμένο στυλό. Δεν ήξερε πως να νιώσει.
Η Λένα ήρθε δίπλα της και της έτριψε την πλάτη. "Θες μια αγκαλιά;" την ρώτησε. Καταλάβαινε πόσο δύσκολο μπορεί να ήταν για αυτή.
Εκείνη έπεσε κυριολεκτικά πάνω της. Το χρειαζόταν αυτό. Έπεσε ένα δάκρυ ανακούφισης από το δεξί μάτι της.
Ανακούφιση.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
To be continued...