ကျွန်တော်ရုန်းကန်နေသော်လည်း ကယ်မည့်သူမည်သူမှမရှိပေ...။ကျွန်တော့်ဘဝကို ကယ်တင်မည့်သူ မရှိလို့ ကယ်ပါဟူ၍ တောင် ကျွန်တော်မပြောတက်တော့ပါချေ.....။
..........
လေပြေတွေက ကျောင်းဝန်းကြီးအား လှည့်လည် တိုက်ခက်နေတာများ အလံတိုင်က အလံရွက်တွေသည် လေထဲတစ်လွင့်လွင့်စိုက်ထူနေကြသည်...။
ပြူတင်းပေါက်မှ မြင်နေရသည်မို့ နွေဦး သက်ပြင်းချခါ လက်ထဲက ဘောပင်အား လှည့်နေလိုက်သည်...။
ဒီလို ရက်မျိုးတွေဆို ကျွန်တော် သိပ်ကို စိတ်ချမ်းသာရသည်။
အကြောင်းအရင်းကား ဟံသာဦး ယနေ့ ကျောင်းမလာပေ...။
သို့သော်လည်း ဘာအကြောင်းပြချက်မှမရှိ လွမ်းသော်ငြားတော့ ရှိလေသည်...။
ဟံသာဦး သိမလား မပြောတက်ပေမဲ့ အရင်က ကျွန်တော်တို့ တွေ့ဆုံခဲ့ဘူးသည်...။ရေကျော်ညပွဲဈေးကြီးသည် ထိုနေ့ညက လျှောက်လမ်းကြီးအပြည့် စီကားလှသည်...။
မေမေပေးတဲ့ ပိုက်ဆံ ၅သောင်းအား Wallet ထဲထည့်ခါ တစ်ယောက်ထဲ ဟိုကြည့် ဒီကြည့်ထွက်လာမိခဲ့သည်။
မစ်ရှိုတ်တစ်ခွက်အား မတန်မဆ ၂၀၀၀ ပေးပြီးဝယ်သောက်ခဲ့ရသော်လည်း အရသာကမရှိ...။
လွင့်ပစ်ရန် နေရာရှာတော့ နေရာမလပ်သည့် ဈေးဆိုင်တွေကြောင့် အမှိုက်ပုံးအား ရှာ၍မတွေ့ပေ...။
ရှေ့ဆက်လျှောက်တော့ အော်ဟစ်ဆူညံနေကြသော အဝိုင်းကြီး လည်နေသည့် ခြားရဟပ်အား နွေဦး စိတ်ဝင်စားစွာကြည့်နေတုန်း...
-ဒုတ်-
နွေဦးအား တမင်ဝင်တိုက်သွားသောယောက်ျားတစ်ယောက်ကြောင့် နွေဦး မျက်မှောင်ကြုတ်ခါ စိတ်တွင်တော့မကြည်မသာဖြစ်သွားသည်....။
"ကဲ..ကဲ...နောက်ထပ်စီးမဲ့လူတွေ...လက်မှတ်ဖြတ်ကြ.."
တာဝန်ရှိသူလူကြီးတစ်ယောက်ကအော်ပြောတော့ နွေဦး ဘောင်းဘီအိပ်ကပ်ထဲမှ ပိုက်ဆံအိတ်ကိုစမ်းသည်...
သေချာပေါက် ပိုက်ဆံအိတ်မရှိတော့ပေ...။
"ဟင်...ဟိုလူ...ပိုက်ဆံအိတ်ခိုးသွားပြီ..."
ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ လိုက်ဖို့မစဉ်းစားဘဲ ကလေးတစ်ယောက်လို မျက်ရည်ဝဲလာသည်မို့....
...."ဟေး....ဒီမှာ မင်းပိုက်ဆံအိတ်.."
လူတစ်ယောက်က မျက်နှာတည်ကြီးနှင့် နွေဦးထံ ပိုက်ဆံအိတ်အား ပစ်ပေးလိုက်တော့ နွေဦး အမိအရဖမ်းသည်။
"ပိုက်ဆံ စစ်ကြည့်အုံး.."
နွေဦး ပိုက်ဆံတွေအား အမြန်ရေရသည်..။
"ဟုတ် အကြွေတစ်ရွက်တောင်မလျော့ပါဘူး.."
"....."
စိတ်ချရပြီဟူသော အကြည့်နှင့် မျက်မှောင်တွေစုကြုတ်ထားသော ထိုလူသားဟာ နွေဦးရဲ့ ခြေတုန်ချတုန်ဖြစ်နေသောပုံကိုကြည့်ခါ သက်ပြင်းချရင်း လှည့်ထွက်သွားတော့သည်။
"ကျေး.......ဟင်...ဘယ်ပြောက်....အယ် ထူးစမ်းတဲ့လူဘဲ"
ကျေးဇူးတင်စကားတောင် ဆုံးအောင်နားမထောင်ဘဲ လူအုပ်ကြားထဲ တိုးဝှေ့ပြောက်ကွယ်သွားသော ထိုလူသားသည် နွေဦးအား ပထမဦးဆုံး ကူညီခဲ့ပေးသော လူသားဖြစ်သည်မို့...
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်..."
နာမည်ကိုတော့ မသိလိုက်ပေမဲ့ မျက်နှာကိုတော့ အသေအချာ မှတ်ထားသည်မို့ နောက်တစ်ကြိမ်ပြန်တွေ့လျှင် သေချာပေါက် ကျေးဇူးတင်စကားကို ပြောဖြစ်အောင်ပြောရမည်ဟူ၍ နွေဦး မှတ်ဉာဏ်ထဲ အမိအရမှတ်လိုက်သည်။
နွေရာသီ ကျောင်းပိတ်ပြီး ၁၀တန်းနှစ်ရောက်တော့ နွေဦးအနား အမှတ်မထင်ခဲ့သော လူတစ်ယောက် ယောက်လာခဲ့သည်..။
ထိုသူကား ကျွန်တော့်အား ကယ်တင်ပေးခဲ့သော ကယ်တင်ရှင် ဖြစ်သည့်အပြိုင် တစ်ဆက်တည်းမှာပင် နာကျင်အောင် နည်းမျိုး ပေါင်းစုံနဲ့ နှိပ်ဆက်ခဲ့သူလည်း ဖြစ်ခဲ့ပြန်သည်...။
လူတစ်ယောက်ရဲ့ ပုံစံကို ပုံသေတွက်လို့မရဘူးဆိုတာကို ထိုနေ့က နွေဦး သိရှိရိပ်မိခဲ့ပါသည်...။
..."နွေဦး..."
စိုင်းမင်းမောင်...ဒီတစ်ခါတော့ သူတစ်ယောက်ထဲပါလား... နွေဦး မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်မိသည်..။
"ဘာလဲ... ပိုက်ဆံလား..."
စိုင်းမင်းမောင် မျက်လုံးတွေက ဆောက်တည်ရာမရသည်မို့ နွေဦး ပိုလို့ပင် ရင်ထဲ ထိပ်လန့်နေရသည်...
"ဘာဖြစ်ပြန်ပြီလဲ... ငါနောက်ထပ် ဘာပြန်ပေးရအုံးမှာလဲ.."
သူ့အား ပြောပြီး ခေါင်းငုံ့ချလိုက်သော နွေဦးရဲ့ပုံသည် သိပ်ပင်ပန်းနေသယောင်... ရှပ် လက်တို ဝတ်ဆင်ထားသော နွေဦးသည် လက်တလျှောက် ဒဏ်ရာအချို့က ဖြူသော အသား၌ သိသိသာသာ ပေါ်လွင်နေသည်။
"မသေသေးဘူးလား လာကြည့်တာ..."
နွေဦးခေါင်းကလေး ပြန်ပေါ်လာခါ
"အေး ငါမသေသေးဘူး.."
"အဖြစ်မရှိတဲ့ကောင် မင်းက စောက်ခြောက်သာသာဘဲ.."
"အေး ငါက စောက်ခြောက်.. ယောက်ျားတွေကို ကြိုက်တယ်..အဲ့တာဘာဖြစ်လဲ..."
"Ok..ရပြီ...ဒီမှာ မင်းကိုယ်တိုင်ဝန်ခံထားတဲ့ ဗီဒီရိုဖိုင်..."
ကိုယ့်အရှေ့အား ဖုန်းထိုးပြပေးသည်မို့.. နွေဦး အ့ံဩစွာ စိုင်းမင်းမောင်အား ကြည့်မိသည်...။သူက ပုခုံးကလေးတွန့်ပြခါ မဲ့ပြသည်..။
"မင်း ယုတ်မှာလှချည်လား.."
"အင်း...အဲ့တော့ ဒီည ၇နာရီ ငါတို့ ကျောင်း page မှာ တင်မယ်.. မင်းတော့ cele ဖြစ်ပြီဘဲ...အဟက်...."
ပြောပြီးထွက်သွားသော စိုင်းမင်းမောင်ရဲ့ခေါင်းအား နွေဦး ရေဘူးနဲ့ ကောက်ထုပစ်လိုက်သည်..။
လှည့်မကြည့်သေးဘဲ ကျောက်ရုပ်ကြီးလိုရပ်နေသောသူကြောင့် နွေဦး လန့်သွားမိသည်..။ဒူးတွေလည်းတုန်လာပြီမို့...
အတန်းထဲက လူတွေကလည်း စိုင်းမင်းမောင်အားတလှည့် နွေဦးအားတစ်လှည့် နဲ့ အလှည့်ကျစီကြည့်နေကြ၏။
ထို့နောက် ရေဘူးအား ကောက်ခါ နွေဦး အနားတစ်လှမ်းခြင်းစီပြန်လှမ်းသွားသည်။
"မင်းတော့ ကိုယ့်သေတွင်း ကိုယ်တူးတာဘဲ.."
ရေတစ်ဝက်တိတိပါသော ရေဘူးအား စားပွဲပေါ် ချလိုက်သည်...
"ကျောင်းဆင်းရင် တွေ့မယ်..."
ဘာမှမလုပ်ဘဲ ပြန်ထွက်သွားသော စိုင်းမင်းမောင်ရဲ့ ပုံစံသည် အင်မတန်မှ တုန်လှုပ်စရာကောင်းလှသည်..။နွေဦး အရုပ်ကြိုးပျက်သလို ထိုင်ခုံပေါ် ပြန်လဲကျသွားသည်..။
"ငါ..ငါ ဘာတွေလုပ်မိပြန်ပြီလဲ...."
အတွေးနဲ့ အတူ ဂျောင်ပိတ်မိသွားသဖြင့် နွေဦး မျက်ရည်တွေ ထပ်မံဝဲသွားရသည်။
ကျောင်းဆင်းချိန်အား သူဘယ်လိုကျော်ဖြတ်ရမည်နည်း...။
......
ထို့နောက် အချိန်တွေ တရွေ့ရွေ့ ကုန်ဆုံးခါ ကျောင်းပြန်ချိန်ကိုပင် ရောက်လို့လာခဲ့သည်။
ကြောက်လန့်နေသောစိတ်က သူ့အား ပျက်ရယ်ပြုလျှက် ရှိပါသည်..။
"နွေ..ဦး..."
ကျောင်းအပြင် လမ်းကြားကလေးထဲမှ လှမ်းခေါ်လိုက်သော အသံသည်...
"လာ....စောင့်နေတာ..."
"ဟင့်အင်း...."
"မင်းမလာရင် ပိုနာမယ်နော်..."
ခြေလှမ်း စိတ်စိတ်ကလေးတွေနဲ့ ခပ်ဖြေးဖြေး အနားသို့ တိုးလိုက်တော့ လှမ်းဖတ်လာသည့်လက်တစ်စုံ...
"နွေဦးလေး...ကိုယ် လာကြိုတာ.."
"ဟံ..ဟံသာဦး..."
ဟံသာဦးကတော့ သဘောကောင်းသည့် လူတယောက်ရဲ့ မျက်နှာနှင့် အမူအရာသည် အတော်လေး ကွဲပြားသည်။
"ဘယ်လိုလုပ်..."
လမ်းကြားထဲက နွေဦးအလာကို စောင့်နေသော စိုင်းမင်းမောင်တို့သည် အုပ်လိုက်ထွက်လာခါ ဟံသာဦး လက်ထဲက နွေဦးကို အတင်းဆွဲလုလိုက်သည်။
"အင့်...."
"ဟံသာဦး...ငါ့အစာကို လာမဟပ်နဲ့တော့..."
တဖန် စိုင်းမင်းမောင်လက်ထဲက နွေဦးအား ဟံသာဦး ပြန်၍ဆွဲလုလိုက်တော့ ချာခနဲ ပါသွားသော ကိုယ်သေးသေးကလေးသည် ထွားထွားကျိုင်းကျိုင်း ယောက်ျားနှစ်ဦးကြား ပိတ်မိလို့...
"မင်းကသာ ငါ့အစာလာ ဟပ်တာ..နွေဦးလေး မင်းလေးက ကိုယ့်အစေခံဆိုတာ သက်သေပြလိုက်လေ.."
ခေါင်းကလေး ခါတော့ ဟံသာဦး ပြုံးလိုက်ခါ နွေဦး လည်ပင်းအား အတင်းညှစ်ပစ်လိုက်သည်။
"အင့်..."
ကြည့်နေသော စိုင်းမင်းမောင်ကိုယ်တိုင် အသက်ရှူကျပ်လာသည်မို့............
"နွေဦး..ဒါဆိုရင် နောက်နေ့ထပ်တွေကြတာပေါ့ အကြွေးကို အတိုးနဲ့ ပေါင်းစပ်ဖို့ပြင်ထား.."
ပြောပြီးထွက်သွားသော သူတို့ သုံးယောက်သည် ဟံသာဦးအား ရှိန်သည်..။ လူရိုက်မှုနဲ့ နာမည်ကြီးလှသော ဟံသာဦးသည် ကျောင်းရဲ့ အထိကရုန်းပင်ဖြစ်လေသည်။
"ကဲ....လွမ်းနေတာ...ဒီနေ့မနက်က မတွေ့လိုက်ရလို့လေ.."
"အဟွတ်..အဟွတ်.."
ညှစ်ထားသော လည်ပင်းအား ဖြေလျှော့လိုက်သောအခါ ယားကျိလာသော လည်တိုင်တစ်ခုလုံးသည် အခုမှ အသက်ရှူချောင်သွားဟန်...
"ပါးစပ်ပိတ်ပြီးဆိုလေ....ရောဂါပိုးတွေ..."
နွေဦးသည် စိုင်းမင်းမောင်ထက် ဟံသာဦးအားပို၍ ကြောက်ရသည်.. သူက မထင်ရင်မထင်သလို ဆော်တက်သည်မို့... ဒဏ်ရာတွေတောင် အခုမှ ပြောက်ခါစ ရှိသေးသည်မဟုတ်လား...။
"အခု ကိုယ် ဘယ်က ပြန်လာသလဲ မှန်းကြည့်..."
ဝတ်ပုံစားပုံသည် သန့်ပြန့်နေသည်မို့...
"အလှူကလား..."
"တင် ဒေါင် ဒင် အဖြေက မှားပါတယ်...အသုဘ က.."
"ဟင့်........"
ဆွဲရှိုက်သံသည် ထိပ်လန့်သွားသယောက်...
"လူမဆန်တဲ့ လူတွေရဲ့ တိုက်ခိုက်မှုကြောင့် သေသွားတဲ့ ကိုယ့်ကြောင်မလေးရဲ့ ၃လပြည့်...သင်္ချိုင်းကို သွားခဲ့တာ.."
ကြောင်သေတာ ဘာလို့ အဲ့လို ကြောက်စရာ ကောင်းအောင်ပြောနေသလဲဆိုတာ နွေဦးမသိ.. သေချာသည်ကတော့ နွေဦး အဖြေမှားလို့ အပစ်ပေးခံရအုံးမည်ဆိုတာဘဲ
.......
zawgyi.....
ကြၽန္ေတာ္႐ုန္းကန္ေနေသာ္လည္း ကယ္မည့္သူမည္သူမွမရွိေပ...။ကြၽန္ေတာ့္ဘဝကို ကယ္တင္မည့္သူ မရွိလို႔ ကယ္ပါဟူ၍ ေတာင္ ကြၽန္ေတာ္မေျပာတက္ေတာ့ပါေခ်.....။
..........
ေလေျပေတြက ေက်ာင္းဝန္းႀကီးအား လွည့္လည္ တိုက္ခက္ေနတာမ်ား အလံတိုင္က အလံ႐ြက္ေတြသည္ ေလထဲတစ္လြင့္လြင့္စိုက္ထူေနၾကသည္...။
ျပဴတင္းေပါက္မွ ျမင္ေနရသည္မို႔ ႏြေဦး သက္ျပင္းခ်ခါ လက္ထဲက ေဘာပင္အား လွည့္ေနလိုက္သည္...။
ဒီလို ရက္မ်ိဳးေတြဆို ကြၽန္ေတာ္ သိပ္ကို စိတ္ခ်မ္းသာရသည္။
အေၾကာင္းအရင္းကား ဟံသာဦး ယေန႕ ေက်ာင္းမလာေပ...။
သို႔ေသာ္လည္း ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္မွမရွိ လြမ္းေသာ္ျငားေတာ့ ရွိေလသည္...။
ဟံသာဦး သိမလား မေျပာတက္ေပမဲ့ အရင္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေတြ႕ဆုံခဲ့ဘူးသည္...။ေရေက်ာ္ညပြဲေဈးႀကီးသည္ ထိုေန႕ညက ေလွ်ာက္လမ္းႀကီးအျပည့္ စီကားလွသည္...။
ေမေမေပးတဲ့ ပိုက္ဆံ ၅ေသာင္းအား Wallet ထဲထည့္ခါ တစ္ေယာက္ထဲ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ထြက္လာမိခဲ့သည္။
မစ္ရွိုတ္တစ္ခြက္အား မတန္မဆ ၂၀၀၀ ေပးၿပီးဝယ္ေသာက္ခဲ့ရေသာ္လည္း အရသာကမရွိ...။
လြင့္ပစ္ရန္ ေနရာရွာေတာ့ ေနရာမလပ္သည့္ ေဈးဆိုင္ေတြေၾကာင့္ အမွိုက္ပုံးအား ရွာ၍မေတြ႕ေပ...။
ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ေတာ့ ေအာ္ဟစ္ဆူညံေနၾကေသာ အဝိုင္းႀကီး လည္ေနသည့္ ျခားရဟပ္အား ႏြေဦး စိတ္ဝင္စားစြာၾကည့္ေနတုန္း...
-ဒုတ္-
ႏြေဦးအား တမင္ဝင္တိုက္သြားေသာေယာက္်ားတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ႏြေဦး မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ခါ စိတ္တြင္ေတာ့မၾကည္မသာျဖစ္သြားသည္....။
"ကဲ..ကဲ...ေနာက္ထပ္စီးမဲ့လူေတြ...လက္မွတ္ျဖတ္ၾက.."
တာဝန္ရွိသူလူႀကီးတစ္ေယာက္ကေအာ္ေျပာေတာ့ ႏြေဦး ေဘာင္းဘီအိပ္ကပ္ထဲမွ ပိုက္ဆံအိတ္ကိုစမ္းသည္...
ေသခ်ာေပါက္ ပိုက္ဆံအိတ္မရွိေတာ့ေပ...။
"ဟင္...ဟိုလူ...ပိုက္ဆံအိတ္ခိုးသြားၿပီ..."
ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႕ လိုက္ဖို႔မစဥ္းစားဘဲ ကေလးတစ္ေယာက္လို မ်က္ရည္ဝဲလာသည္မို႔....
...."ေဟး....ဒီမွာ မင္းပိုက္ဆံအိတ္.."
လူတစ္ေယာက္က မ်က္ႏွာတည္ႀကီးႏွင့္ ႏြေဦးထံ ပိုက္ဆံအိတ္အား ပစ္ေပးလိုက္ေတာ့ ႏြေဦး အမိအရဖမ္းသည္။
"ပိုက္ဆံ စစ္ၾကည့္အုံး.."
ႏြေဦး ပိုက္ဆံေတြအား အျမန္ေရရသည္..။
"ဟုတ္ အေႂကြတစ္႐ြက္ေတာင္မေလ်ာ့ပါဘူး.."
"....."
စိတ္ခ်ရၿပီဟူေသာ အၾကည့္ႏွင့္ မ်က္ေမွာင္ေတြစုၾကဳတ္ထားေသာ ထိုလူသားဟာ ႏြေဦးရဲ႕ ေျခတုန္ခ်တဳန္ျဖစ္ေနေသာပုံကိုၾကည့္ခါ သက္ျပင္းခ်ရင္း လွည့္ထြက္သြားေတာ့သည္။
"ေက်း.......ဟင္...ဘယ္ေျပာက္....အယ္ ထူးစမ္းတဲ့လူဘဲ"
ေက်းဇူးတင္စကားေတာင္ ဆုံးေအာင္နားမေထာင္ဘဲ လူအုပ္ၾကားထဲ တိုးေဝွ႕ေျပာက္ကြယ္သြားေသာ ထိုလူသားသည္ ႏြေဦးအား ပထမဦးဆုံး ကူညီခဲ့ေပးေသာ လူသားျဖစ္သည္မို႔...
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..."
နာမည္ကိုေတာ့ မသိလိုက္ေပမဲ့ မ်က္ႏွာကိုေတာ့ အေသအခ်ာ မွတ္ထားသည္မို႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္ေတြ႕လွ်င္ ေသခ်ာေပါက္ ေက်းဇူးတင္စကားကို ေျပာျဖစ္ေအာင္ေျပာရမည္ဟူ၍ ႏြေဦး မွတ္ဉာဏ္ထဲ အမိအရမွတ္လိုက္သည္။
ႏြေရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ၿပီး ၁၀တန္းႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ႏြေဦးအနား အမွတ္မထင္ခဲ့ေသာ လူတစ္ေယာက္ ေယာက္လာခဲ့သည္..။
ထိုသူကား ကြၽန္ေတာ့္အား ကယ္တင္ေပးခဲ့ေသာ ကယ္တင္ရွင္ ျဖစ္သည့္အၿပိဳင္ တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ နာက်င္ေအာင္ နည္းမ်ိဳး ေပါင္းစုံနဲ႕ ႏွိပ္ဆက္ခဲ့သူလည္း ျဖစ္ခဲ့ျပန္သည္...။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပုံစံကို ပုံေသတြက္လို႔မရဘူးဆိုတာကို ထိုေန႕က ႏြေဦး သိရွိရိပ္မိခဲ့ပါသည္...။
..."ႏြေဦး..."
စိုင္းမင္းေမာင္...ဒီတစ္ခါေတာ့ သူတစ္ေယာက္ထဲပါလား... ႏြေဦး မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္မိသည္..။
"ဘာလဲ... ပိုက္ဆံလား..."
စိုင္းမင္းေမာင္ မ်က္လုံးေတြက ေဆာက္တည္ရာမရသည္မို႔ ႏြေဦး ပိုလို႔ပင္ ရင္ထဲ ထိပ္လန႔္ေနရသည္...
"ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီလဲ... ငါေနာက္ထပ္ ဘာျပန္ေပးရအုံးမွာလဲ.."
သူ႕အား ေျပာၿပီး ေခါင္းငုံ႕ခ်လိဳက္ေသာ ႏြေဦးရဲ႕ပုံသည္ သိပ္ပင္ပန္းေနသေယာင္... ရွပ္ လက္တို ဝတ္ဆင္ထားေသာ ႏြေဦးသည္ လက္တေလွ်ာက္ ဒဏ္ရာအခ်ိဳ႕က ျဖဴေသာ အသား၌ သိသိသာသာ ေပၚလြင္ေနသည္။
"မေသေသးဘူးလား လာၾကည့္တာ..."
ႏြေဦးေခါင္းကေလး ျပန္ေပၚလာခါ
"ေအး ငါမေသေသးဘူး.."
"အျဖစ္မရွိတဲ့ေကာင္ မင္းက ေစာက္ေျခာက္သာသာဘဲ.."
"ေအး ငါက ေစာက္ေျခာက္.. ေယာက္်ားေတြကို ႀကိဳက္တယ္..အဲ့တာဘာျဖစ္လဲ..."
"Ok..ရၿပီ...ဒီမွာ မင္းကိုယ္တိုင္ဝန္ခံထားတဲ့ ဗီဒီရိုဖိုင္..."
ကိုယ့္အေရွ႕အား ဖုန္းထိုးျပေပးသည္မို႔.. ႏြေဦး အ့ံဩစြာ စိုင္းမင္းေမာင္အား ၾကည့္မိသည္...။သူက ပုခုံးကေလးတြန႔္ျပခါ မဲ့ျပသည္..။
"မင္း ယုတ္မွာလွခ်ည္လား.."
"အင္း...အဲ့ေတာ့ ဒီည ၇နာရီ ငါတို႔ ေက်ာင္း page မွာ တင္မယ္.. မင္းေတာ့ cele ျဖစ္ၿပီဘဲ...အဟက္...."
ေျပာၿပီးထြက္သြားေသာ စိုင္းမင္းေမာင္ရဲ႕ေခါင္းအား ႏြေဦး ေရဘူးနဲ႕ ေကာက္ထုပစ္လိုက္သည္..။
လွည့္မၾကည့္ေသးဘဲ ေက်ာက္႐ုပ္ႀကီးလိုရပ္ေနေသာသူေၾကာင့္ ႏြေဦး လန႔္သြားမိသည္..။ဒူးေတြလည္းတုန္လာၿပီမို႔...
အတန္းထဲက လူေတြကလည္း စိုင္းမင္းေမာင္အားတလွည့္ ႏြေဦးအားတစ္လွည့္ နဲ႕ အလွည့္က်စီၾကည့္ေနၾက၏။
ထို႔ေနာက္ ေရဘူးအား ေကာက္ခါ ႏြေဦး အနားတစ္လွမ္းျခင္းစီျပန္လွမ္းသြားသည္။
"မင္းေတာ့ ကိုယ့္ေသတြင္း ကိုယ္တူးတာဘဲ.."
ေရတစ္ဝက္တိတိပါေသာ ေရဘူးအား စားပြဲေပၚ ခ်လိဳက္သည္...
"ေက်ာင္းဆင္းရင္ ေတြ႕မယ္..."
ဘာမွမလုပ္ဘဲ ျပန္ထြက္သြားေသာ စိုင္းမင္းေမာင္ရဲ႕ ပုံစံသည္ အင္မတန္မွ တုန္လႈပ္စရာေကာင္းလွသည္..။ႏြေဦး အ႐ုပ္ႀကိဳးပ်က္သလို ထိုင္ခုံေပၚ ျပန္လဲက်သြားသည္..။
"ငါ..ငါ ဘာေတြလုပ္မိျပန္ၿပီလဲ...."
အေတြးနဲ႕ အတူ ေဂ်ာင္ပိတ္မိသြားသျဖင့္ ႏြေဦး မ်က္ရည္ေတြ ထပ္မံဝဲသြားရသည္။
ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္အား သူဘယ္လိုေက်ာ္ျဖတ္ရမည္နည္း...။
......
ထို႔ေနာက္ အခ်ိန္ေတြ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ကုန္ဆုံးခါ ေက်ာင္းျပန္ခ်ိန္ကိုပင္ ေရာက္လို႔လာခဲ့သည္။
ေၾကာက္လန႔္ေနေသာစိတ္က သူ႕အား ပ်က္ရယ္ျပဳလွ်က္ ရွိပါသည္..။
"ႏြေ..ဦး..."
ေက်ာင္းအျပင္ လမ္းၾကားကေလးထဲမွ လွမ္းေခၚလိုက္ေသာ အသံသည္...
"လာ....ေစာင့္ေနတာ..."
"ဟင့္အင္း...."
"မင္းမလာရင္ ပိုနာမယ္ေနာ္..."
ေျခလွမ္း စိတ္စိတ္ကေလးေတြနဲ႕ ခပ္ေျဖးေျဖး အနားသို႔ တိုးလိုက္ေတာ့ လွမ္းဖတ္လာသည့္လက္တစ္စုံ...
"ႏြေဦးေလး...ကိုယ္ လာႀကိဳတာ.."
"ဟံ..ဟံသာဦး..."
ဟံသာဦးကေတာ့ သေဘာေကာင္းသည့္ လူတေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာႏွင့္ အမူအရာသည္ အေတာ္ေလး ကြဲျပားသည္။
"ဘယ္လိုလုပ္..."
လမ္းၾကားထဲက ႏြေဦးအလာကို ေစာင့္ေနေသာ စိုင္းမင္းေမာင္တို႔သည္ အုပ္လိုက္ထြက္လာခါ ဟံသာဦး လက္ထဲက ႏြေဦးကို အတင္းဆြဲလုလိုက္သည္။
"အင့္...."
"ဟံသာဦး...ငါ့အစာကို လာမဟပ္နဲ႕ေတာ့..."
တဖန္ စိုင္းမင္းေမာင္လက္ထဲက ႏြေဦးအား ဟံသာဦး ျပန္၍ဆြဲလုလိုက္ေတာ့ ခ်ာခနဲ ပါသြားေသာ ကိုယ္ေသးေသးကေလးသည္ ထြားထြားက်ိဳင္းက်ိဳင္း ေယာက္်ားႏွစ္ဦးၾကား ပိတ္မိလို႔...
"မင္းကသာ ငါ့အစာလာ ဟပ္တာ..ႏြေဦးေလး မင္းေလးက ကိုယ့္အေစခံဆိုတာ သက္ေသျပလိုက္ေလ.."
ေခါင္းကေလး ခါေတာ့ ဟံသာဦး ၿပဳံးလိုက္ခါ ႏြေဦး လည္ပင္းအား အတင္းညွစ္ပစ္လိုက္သည္။
"အင့္..."
ၾကည့္ေနေသာ စိုင္းမင္းေမာင္ကိုယ္တိုင္ အသက္ရႉက်ပ္လာသည္မို႔............
"ႏြေဦး..ဒါဆိုရင္ ေနာက္ေန႕ထပ္ေတြၾကတာေပါ့ အေႂကြးကို အတိုးနဲ႕ ေပါင္းစပ္ဖို႔ျပင္ထား.."
ေျပာၿပီးထြက္သြားေသာ သူတို႔ သုံးေယာက္သည္ ဟံသာဦးအား ရွိန္သည္..။ လူရိုက္မႈနဲ႕ နာမည္ႀကီးလွေသာ ဟံသာဦးသည္ ေက်ာင္းရဲ႕ အထိက႐ုန္းပင္ျဖစ္ေလသည္။
"ကဲ....လြမ္းေနတာ...ဒီေန႕မနက္က မေတြ႕လိုက္ရလို႔ေလ.."
"အဟြတ္..အဟြတ္.."
ညွစ္ထားေသာ လည္ပင္းအား ေျဖေလွ်ာ့လိုက္ေသာအခါ ယားက်ိလာေသာ လည္တိုင္တစ္ခုလုံးသည္ အခုမွ အသက္ရႉေခ်ာင္သြားဟန္...
"ပါးစပ္ပိတ္ၿပီးဆိုေလ....ေရာဂါပိုးေတြ..."
ႏြေဦးသည္ စိုင္းမင္းေမာင္ထက္ ဟံသာဦးအားပို၍ ေၾကာက္ရသည္.. သူက မထင္ရင္မထင္သလို ေဆာ္တက္သည္မို႔... ဒဏ္ရာေတြေတာင္ အခုမွ ေျပာက္ခါစ ရွိေသးသည္မဟုတ္လား...။
"အခု ကိုယ္ ဘယ္က ျပန္လာသလဲ မွန္းၾကည့္..."
ဝတ္ပုံစားပုံသည္ သန႔္ျပန႔္ေနသည္မို႔...
"အလႉကလား..."
"တင္ ေဒါင္ ဒင္ အေျဖက မွားပါတယ္...အသုဘ က.."
"ဟင့္........"
ဆြဲရွိုက္သံသည္ ထိပ္လန႔္သြားသေယာက္...
"လူမဆန္တဲ့ လူေတြရဲ႕ တိုက္ခိုက္မႈေၾကာင့္ ေသသြားတဲ့ ကိုယ့္ေၾကာင္မေလးရဲ႕ ၃လျပည့္...သခၤ်ိဳင္းကို သြားခဲ့တာ.."
ေၾကာင္ေသတာ ဘာလို႔ အဲ့လို ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေအာင္ေျပာေနသလဲဆိုတာ ႏြေဦးမသိ.. ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ႏြေဦး အေျဖမွားလို႔ အပစ္ေပးခံရအုံးမည္ဆိုတာဘဲ
.......