"အ!...ဟင့်"
"ဟာ့...."
နေ့အပေါ်မှ ထိုင်ကာ လှုပ်ရှားနေသည့် ချမ်း ရဲ့ကွေ့ကောက်ကြောင်းပေါ်နေသော ခန်ဓာကိုယ်လေးက ခြင်ထောင်ပါးပါးမှာ အရိပ်ထင်ဟပ်လျက်။ညည်းညူသံအချိူ့၊အသားချင်း ရိုက်ခတ်သံ အချိူ့က တဲငယ်လေးထဲ ပေါ်ထွက်နေသည်။နေနဲ့ချမ်း ကိုမျိူးတို့ နွားတင်းကုပ်ထဲ ရောက်ရှိနေခြင်းဖြစ်သည်။နွားတင်းကုပ်ဟုဆိုသော်လည်း နွားစာအဖြစ်သိုလှောင်ထားသည့် ကောက်ရိုး၊ပဲမှော်တွေ ကုန်သွားသည်မှာ တော်တော်ကြာပြီဖြစ်၍ ခြေတံရှည်တဲလေးက သန့်ရှင်းသပ်ရပ်နေသည်။
နေ့လည်နေ့ခင်း ဆို ဒီခြေတံရှည်တဲလေးက လေသာတတ်သည်ဖြစ်၍ နေ့လည်နေ့ခင်းတရေးတမော အိပ်ရန် မနော်က ရှင်းလင်းကာ ဖျားခင်းထားမို့ နေနဲ့ချမ်းအတွက် အဆင်သင့်ဖြစ်သွားသည်။အိမ်လေးထဲပူသည်ဟူသော အကြောင်းပြချက်ဖြင့် ဒီနွားတင်းကုပ်လေးထဲရောက်လာကာ နှစ်ယောက်သား ကဲနေကြတော့သည်။
"အ!...ဟင့်!..မောင်"
ချမ်း မောင့် သဘောအတိုင်း မောင့်ပေါ်မှာ ထိုင်ကာ လှုပ်ရှားပေးနေရသည်မှာ အချိန်အတော်ကြာပြီမို့ အားအင်လျော့ကာ နှေးကွေးလာရသည်။နေ က အားမရသလို ချမ်း ခါးကျင်ကျင်လေးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ အောက်မှလှုပ်ရှားလာသည်။
"shit!..နွေးနေတာပဲ"
"ဟင့်!..မောင်"
နေ့ကိုယ်ပေါ်မှ ချမ်း ကိုယ်လုံးလေးက နီရဲတွတ်နေသလို သာယာမှုစွန်းထင်းနေသော မျက်နှာလေးက ချွေးတွေစို့လျက်။နေ အောက်ကလှုပ်ရှားနေရင်းအား မရစွာ ချမ်း ကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ကိုယ်အောက်ပို့ကာ ခေါင်းအုံးပေါ်လှဲစေသည်။သွယ်စပ်ထားသော နေရာက ကွဲကွာသွားခြင်းမရှိ။နေက ချမ်း ခြေထောက်ဖြူဖြူလေးနှစ်ဖက်ကို သူ့တံတောင်ကွေးဖြင့် မတင်ထားပြီး ချမ်း နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်ယူသည်။
နမ်းနေရင်း နေ လှုပ်ရှားမှုတွေကိုပြန်လည်စတင်သည်။တစ်ချက်တစ်ချက်ဆိုသလို ထိထိမိမိလှုပ်ရှားမှုကြောင့် ချမ်း နေ့ အနမ်းတွေကိုတောင် ပြန်လည်မတုံ့ပြန်နိုင်တော့ဘဲ မခံနိုင်သလို နေ့ နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ယူလာသည်။
"အာ့....ဟာ!!"
အတန်ကြာ အားကြိုးမာန်တက် ချစ်ပွဲဝင်နေပြီးနောက် နှစ်ယောက်စလုံးပြီးဆုံးသွားရသည်။ချမ်း အတွင်းထဲ စိမ့်ဝင်လာသည့် မောင့် အချစ်ရည်တွေကို မျက်လုံးလေး မှိတ်နေရင်းမှ ခံစားမိသည်။နေက ချမ်း ဘေးမှ ဝင်လှဲလာရင်း ချမ်းကိုယ်လေးကိုရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းသည်။
"ဘေဘီ...မောင့်အတွက် ကလေးလေးမွေးပေး"
နေ့စကားကြောင့် ချမ်း နွမ်းနယ်နေသည့်ကြားမှ ခပ်ဖျော့ဖျော့လေးပြုံးသည်။
"မောင်က အသက်ငယ်သေးတယ်လေ....ကလေး အဖေ ဖြစ်ချင်နေပြီလား"
"ဒီအသက်ငယ်တာပဲ လာထိခိုက်နေတယ်ကွာ....အသက်ငယ်ပေမဲ့ မောင်မငယ်တာ ဘေဘီအသိဆုံးမလား"
"မောင်ကလည်း..."
နေ့စကားကြောင့် ချမ်း မျက်နှာလေးရဲသည်။ မောင် က သူ့အသက်ငယ်ကြောင်းပြောရင်တကယ်မကြိုက်ပေ။
"မောင်ကလည်းမနေနဲ့ ကလေးလေးမွေးပေး အဲဒါမှ မောင်တို့ကို သူတို့အလွယ်တကူခွဲလို့မရမှာ"
"အင်း...မောင့်သဘော"
ချမ်းက နေ့ရင်ခွင်ထဲခေါင်းလေးတိုးဝင်ကာ နေ့ခါးကိုတင်းတင်းတိုးဖက်ရင်းဆိုသည်။
"အဲဒါဆို မောင်တို့ ကလေးလေးရအောင် နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်ကြိုးစားကြမလား"
နေ့က ရင်ခွင်ထဲက ချမ်းကိုပြုံးစိစိကြည့်ရင်းပြောသည်။
"မောင်နော်...ကဲမနေနဲ့ ချမ်း မနက်ဖြန်ဆိုင်ကယ်စီးရအုံးမှာ ထပ်လုပ်ရင် ချမ်း ထိုင်နိုင်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး "
နေ့ စကားကြောင့် ချမ်းက နေ့ကိုမကျေမနပ်လေးကြည့်ကာ စူပုပ်ပုပ်လေးဆိုတော့ နေ အသည်းယားစွာ ချမ်း ပါးလေးကိုရွှတ်ခနဲနမ်းသည်။
"ဟုတ်ပါပြီကွာ.....အဲတာဆိုလည်း ပြန်လာမှာပေါ့နော်"
"မောင်!!"
"ဟား..ဟား..မောင်က စတာပါဗျာ...စိတ်လျှော့ပါ မောင့်ဘေဘီလေးရဲ့"
ချမ်း အော်သံစူးစူးလေးထွက်လာတော့ နေက ချမ်းကိုယ်လုံးလေးတင်းတင်းပွေ့ဖက်ရင်း တဟားဟားအော်ရယ်သည်။နှစ်ယောက်စလုံးဇာ ခြင်ထောင်ပါးထဲအဝတ်ဗလာနဲ့ ပူးကပ်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။အောက်ပိုင်းက ပြီးဆုံးထားသည့် အချစ်ရည်တွေက စေးကပ်ကပ်မို့ ချမ်း နေရသည်မှာ သက်တောင့်သက်သာမရှိပေ။
"မောင်....ချမ်း ကိုယ်လက်သန့်ချင်တယ်"
"မောင် ရေစိုဝတ်နဲ့သုတ်ပေးမယ်...ရေသွားမဆေးနဲ့တော့"
"ဟုတ်"
နေက လှဲနေရာမှထကာ ခြင်ထောင်အပြင်ဘက်ထွက်သည်။ချွတ်ထားသည့် ဘောင်းဘီကို ကောက်ဝတ်ရင်း အသင့်ယူထားသည့်ရေဇလုံထဲ ပုဝါပိုင်းလေးကို နှစ်ထည့်သည်။အချစ်တိုက်ပွဲဆင်နွှဲထားရသည်မို့ ချမ်း ပင်ပန်းကာ အိပ်ချင်နေပြီဖြစ်သည်။အောက်ပိုင်းကို ထိတွေ့ပွတ်သပ်လာသည့် ခပ်အေးအေးအထိအတွေ့ကြောင့် မှေးတေးတေးချမ်း မျက်လုံးလေးအစုံ ပြန်ပွင့်လာသည်။နေက သူ့သွားကိုက်ရာတချိူ့ရှိနေသည့် ချမ်း ပေါင်တံလေးနှစ်ဖက်နဲ့၊ပန်းပွင့်လေးတစ်ဝိုက် ပေနေသည့် အရည်တွေကို ရေစိုဝတ်ဖြင့် ဖွဖွသုတ်ပေးသည်။
"ဘေဘီ...အင်ကျီထဝတ်လိုက်အုံးနော် "
နေ့ စကားကြောင့် ချမ်း လှဲနေရာမှ ကုန်းရုံးထလာသည်။ချွတ်ထားသည့် တီရှပ်ပွပွလေးနဲ့ ဘောင်းဘီတိုလေးကို ဝတ်ပြီးသည်နဲ့ ချမ်း အိပ်ရာပေါ်အမြန်ပြန်လှဲတော့သည်။သူ အိပ်ချင်နေပြီ။နေက ရေဇလုံထဲက ရေတွေကိုအောက်သွန်ချပြီး ပုဝါလေးကို တန်းမှာခါလှမ်းပြီးမှ အင်ကျီကောက်စွပ်ကာ ခြင်ထောင်ထဲပြန်ဝင်လာသည်။ဘေးစောင်းလေး အိပ်နေသည့် ချမ်း ကိုယ်လေးကို နေ နောက်ကပွေ့ဖက်လိုက်ရင်း....
"ဘေဘီ အိပ်နေပြီလား...."
"အင်း"
ချမ်းက အိပ်ချင်မူးတူးအသံလေးဖြင့်ပြန်ဖြေသည်။
"မောင်တို့ ကလေးလေးနာမည် စဉ်းစားကြအုံးမလားလို့"
နေ့စကားကြောင့် ချမ်း အိပ်ချင်နေသည်ကြားမှ ရယ်ချင်သွားရသည်။ချမ်း ဟိုဘက်လှည့်နေရာမှ နေ့ ဘက်ကိုပြောင်းလှည့်လာကာ နေ့ကိုပြန်လည်တင်းတင်းပွေ့ဖက်လိုက်ရင်း....
"မောင်ကလည်း ကလေးလေးတောင်မရှိသေးပဲနဲ့ ရှိမှစဉ်းစားကြတာပေါ့"
ချမ်း ပြောတော့ နေ ကလက်ခံခေါင်းငြိမ့်ရင်းအိပ်ချင်နေသည် ချမ်း ကို ကျောလေးပွတ်သပ်ပေးသည်။
"အင်း...အင်း အိပ်"
နေ့ စကားကြောင့် ချမ်း နေ့ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်ကာ စိတ်ချလက်ချအိပ်ပျော်သွားသည်။
<<<<<>>>>>
မနက်မိုးလင်းတော့ လင်းမြတ်တို့ နှစ်ယောက်ကလည်း ပြန်သွားသလို နေနဲ့ချမ်းလည်း ဆိုင်ကယ်တစ်စီးဖြင့် အဘွားရှိရာ ဆေးရုံသို့ရောက်လာကြသည်။ဆေးရုံထဲ ဝင်လိုက်သည်နဲ့ ချမ်းက နေ့လက်ပြန်ဆွဲကာ ရပ်တန်စေလိုက်ရင်း.....
"မောင် ချမ်း အဘွားကိုလိုက်တွေ့လိုမဖြစ်ဖူးထင်တယ်"
"အင်း...ဘေဘီ ဒီနားမှာထိုင်စောင့်နေလိုက်....မောင် ချက်ချင်းပြန်လာမယ်နော် ဘယ်မှမသွားနဲ့"
အနားရှိခုံတန်းတွင် ချမ်းကိုဝင်ထိုင်စေရင်း နေ ကစိတ်မချသလိုမှာကြားသည်။
"ချမ်း ဘယ်မှမသွားပါဘူး မောင်ရဲ့...ဒီမှာပဲ စောင့်နေမယ်နော်...မောင် အဘွားနဲ့ အေးဆေးတွေ့ပြီးမှ ပြန်လာခဲ့"
"အင်း..တစ်ခုခုဖြစ်တာနဲ့ မောင့်ကိုဖုန်းတန်းဆက်နော်"
"ဟုတ်"
"မောင် တန်းပြန်လာခဲ့မယ်"
နေက ချမ်းကိုအထပ်ထပ်မှာကြားပြီးမှ ဆေးရုံထဲဆက်ဝင်သွားသည်။ချမ်း maskကိုတပ်ကာ လက်ထဲက ဖုန်းကိုပဲ ဘာရယ်မဟုတ် ကြည့်နေလိုက်သည်။ချမ်း ဘေးခုံတွင် ခပ်လတ်လတ်အရွယ် အမျိူးသမီးတစ်ဦး ရင်ခွင်ထဲရှိ လသားအရွယ် ကလေးလေးငိုနေသည်ကို ချော့မြှူနေသည်။ကလေးလေးက ဖြူဖွေးကာ တုတ်တုတ်ခဲခဲလေးဖြင့် ချစ်စရာကောင်းလှသည်။သို့ပေမဲ့ ဘာကိုသဘောမကျသည်မသိ အမေဖြစ်သူရင်ခွင်ထဲ ကော့လန်ကာ ငိုနေသည်။
"ဒေါ်ထက်ထက်နိုင် ဆေးဝင်ယူလို့ရပြီနော်"
nurseမလေးတစ်ယောက်က အော်ပြောလာသည်။
"ဒီကမောင်လေး ခဏလောက် ခလေး ခေါ်ပေးထားပါ့လား...ခဏလေးပါ"
ချမ်း မျက်လုံးဝိုင်းလေးဖြင့် ဘာမှမပြောနိုင်သေးခင် ကလေးမိခင်က ကလေးကိုချမ်းရင်ခွင်ထဲ ထည့်ကာ လက်ကိုင်အိတ်ကြီးပွေ့ လျက် ကမန်းကတန်းပြေးသွားပြီဖြစ်သည်။သူမကလေးငိုနေသည်ကို သူမ တော်တော်ကြောက်နေပုံပင်။ချမ်း မတတ်နိုင်ဘဲ ရင်ခွင်ထဲကလေးကို သေချာ ပွေ့ပိုက်လိုက်ကာချော့ရတော့သည်။
"ကျွတ်စ်..ကျွတ်စ် လိမ်မာတယ်နော် ကလေးလေး မငိုရဘူး"
"အူဝဲ!!!အဲ"
ကလေးက ပိုသည်းကာ စူးခနဲအော်ငိုသည်။ချမ်း လန့်ကာ မျက်လုံးလေးပြူးသည်။ဘာလို့ အဲလောက်တောင် ငိုနေရတာလဲ။ချမ်း ကလေး ကျောပြင်လေးကိုဖွဖွပုတ်ကာ ချောတတ်သလို ချော့တော့လည်းကလေးက ငိုကောင်းတုန်းဖြစ်သည်။ချမ်း မထိုင်နိုင်တော့ ဟိုဒီလျှောက်ကာ ကလေးကို ချော့သည်။အတန်ကြာအောင် အော်ငိုပြီးမှ ကလေးက မောကာ သူဘာသာသူသိပ်သွားပြီး ချမ်း ပခုံးပေါ် လက်မလေးစုပ်လျက် မှေးခနဲဖြစ်သည်။ထိုအခါမှ ချမ်း သက်ပျင်းချနိုင်ကာ နေရာမှာ အသာလေးပြန်ထိုင် လိုက်သည်။ကလေးအမေဖြစ်သူကာခု အထိပေါ်မလာသေးပေ။
"ဘေဘီ!!"
ခေါ်သံနဲ့အတူ နေ က ချမ်း နားပြန်ရောက်လာသည်။
"မောင်..ရောက်လာပြီလား မြန်လိုက်တာ..အဘွားနဲ့အေးဆေးတွေ့ခဲ့တာမဟုတ်ဘူး"
ချမ်း ရင်ခွင်ထဲပွေ့ထားသည့်ကလေး နိုးသွားမည်စိုး၍ လေသံလေးဖြင့်ပြောသည်။
"ဘေဘီတစ်ယောက်တည်း စိတ်မချလို့ပါကွာ...အဘွားလည်းသက်သာနေပါပြီ"
နေက ချမ်းရင်ခွင်ထဲအရာလေးကို သေချာကြည့်လာရင်း......
"ဘာလေးလဲ"
"ကလေးလေး လေ မောင်"
"မောင် ပြောတာ အထီးလေးလား အမ လေးလားလို့"
နေ့စကားကြောင့် ချမ်း ကလေးလေးမျက်နှာကိုငဲ့စောင်းကြည့်သည်။ကလေးလေး မျက်တောင်ရှည်လေးတွေ စင်းချကာ လက်မလေးစုပ်လျက် ချမ်း ပခုံးပေါ် အိပ်ပျော်နေသည်။လှပသော မျက်နှာသေးသေးလေးက အထီးလေးလားအမလေးလားခွဲခြားမရပေ။
"အထီးလေးလို့ထင်တာပဲ....ချမ်း လည်းသေချာမသိဘူး"
"ချစ်စရာပဲ....မောင့်ကိုလည်း အဲလိုလေးတစ်ယောက်လောက်မွေးပေး"
နေက ကလေးခေါင်းလေးကို သူ့လက်ဖဝါးကြီးဖြင့် ဖွဖွအုပ်ကိုင်ကာ ကလေးမျက်နှာလေးကို သေချာကြည့်ရင်းပြောသည်။
"မောင်!ကလေးခေါင်းကို အဲလိုမကိုင်ရဘူးလေ"
ချမ်းက အလန့်တကြားပြောရင်း ကလေးခေါင်းပေါ်မှ နေ့လက်ဖဝါးကြီးကို အမြန်ဖယ်ခွာစေသည်။
"ဆောရီး..မောင် အသည်းယားသွားလို့"
ထိုစဉ် ကလေးမိခင်အစ်မကြီးက အပြေးအလွှားပြန်ရောက်လာသည်။ချမ်း လက်ထဲ အိပ်ပျော်နေသည့် ကလေးလေးကို ပြန်ပြောင်းယူရင်း.....
"ကျေးဇူးအများကြီးတင်ပါတယ် မောင်လေးရယ်...သားလေးက အရမ်းအငိုသန်တော့လေ ဆရာဝန် အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မှာစိုးလို့ မောင်လေးဆီထားခဲ့တာ....ကျေးဇူးပဲနော် သိလား...သားလေးက အိပ်တောင်အိပ်သွားပြီ"
ပြုံးရွှင်စွာဖြင့် ချမ်းကိုကျေးဇူးတင်စကားဆိုသည်။
"ရပါတယ်ဗျ"
ချမ်းက ပြန်လည်ပြုံးပြရင်းဆိုသည်။
"ဒါနဲ့....ဒီဘက်ကဘယ်သူ....."
ကလေးမိခင်အစ်မကြီးက ဖော်ရွေပြီး စပ်စုတတ်ပုံပေါ်ကာ ချမ်းဘေးနားရပ်နေသော နေ့ကိုကြည့်ပြီးပြောလာတော့ နေ ကချမ်း ပခုံးလေးကို သိုင်းဖက်ကာ ပြုံးပြရင်း.....
"ကျွန်တော်တို့ လက်ထပ်ထားတာပါ"
"ဟယ်!!လက်..လက်ထပ်ထားတာ"
အစ်မကြီးက မျက်လုံးပြူးကာ အလန့်တကြားဟယ်ခနဲထအော်တော့ ကလေးက နိုးလာကာ အော်ငိုပြန်တော့သည်။
"ဟုတ်ပါတယ်..ကျွန်တော်တို့ကို ခွင့်ပြုပါအုံး"
နေ ကပြောပြီး ချမ်း လက်လေးကိုဆုပ်ကိုင်ကာ ထွက်သွားဖို့ပြင်လျှင်....
"ခဏလေး..ဒီက မောင်လေးက ဒေါ်ဝါဝါညွန့်...ဒေါ်ဝါဝါညွန့် မြေးမဟုတ်လား..နေ..နေ.. ဘာဆိုလားပဲ"
အစ်မကြီးက ကလေးငိုနေသည်ကိုပဲ အာရုံမစိုက်နိုင်တော့ပဲ နေ့ကိုကြည့်ကာ အလောတကြီး မေးသည်။
"အစ်မ....လူမှားနေပြီ ထင်တယ် ခွင့်ပြုပါအုံး"
နေက ပြောပြီး ချမ်း ပခုံးလေးကိုသိုင်းဖက်ကာ နှစ်ယောက်သား ထိုအစ်မကြီးရှေ့မှအမြန် ထွက်လာကြသည်။
"ဟုတ်ပါတယ်...ဒေါ်ဝါဝါညွန့်မြေးပါ...အဲလိုဆံပင်ပုံစံနဲ့အရပ်ရှည်ရှည်.....ပုံ..ပုံရိုက်ရမယ်...သားလေးရဲ့ မငိုပါနဲ့အုံးဟဲ့"
ကလေးမိခင်အမျိူးသမီးက အသံစူးစူးဖြင့်အော်ငိုနေသည့်သားဖြစ်သူအားဂရုမစိုက်နိုင်သေးပဲ ပခုံးတွင် လွယ်ထားသည့် လက်ကိုင်အိတ်ကြီးထဲမှ ဖုန်းကို လက်တစ်ဖြင့်နိုက်ယူကာ ကလေးပွေ့ပိုက်ရင်းပင် ထွက်သွားသည့် ကျောပြင်နှစ်ခုကို အမိအရရိုက်ယူသည်။
"စောစောစီးစီး မရိုက်မိတာရင်နာလိုက်တယ်ဟယ်"
အမျိူးသမီးက ဝေဝေဝါးဝါးရိုက်ယူမိလိုက်သည့် နောက်ကျောပုံကို ကြည့်ရင်း နောင်တရစွာဆိုသည်။ထို့နောက် ကလေးကိုသေချာပြင်ပိုက်ကာ ငိုနေသည့်ပါးစပ်လေးထဲ ချိူလိမ်လေးထည့်လိုက်တော့ ကလေးက ငိုသံဖြည်းဖြည်းတိတ်သွားကာ မဲ့မဲ့လေးဖြင့် ပါးစပ်ထဲက ချိူလိမ်လေးကိုစုပ်နေတော့သည်။အမျိူးသမီးက ဆေးရုံထဲက ထွက်လာရင်း တစ်နေရာရာကိုဖုန်းခေါ်သည်။
"မဂ်လာပါ သူဌေး..နေကောင်းရဲ့လား"
အမျိူးသမီးအသံက တက်ကြွကာ ချိူသာ
နေသည်။
"......."
"စိတ်လျှော့ပါ သူဌေးရဲ့...ထက် သတင်းအကြီးကြီးတစ်ခု ရထားတယ်....သူဌေးလုံးဝ စိတ်ကျေနပ်စေရမယ်...သိလား.."
"................."
အမျိူးသမီးက တက်ကြစွာဖုန်းပြောနေပြီး ရပ်လာသည့် တက်ကစီတစ်စီးပေါ်တက်သွားတော့သည်။
<<<<<>>>>>>
"ဘေဘီ နို့ဝယ်သင့်တယ်"
နေက တွန်းလှည်းတွန်းနေရင်း ပြောတော့ ချမ်းက နေ့ ဘက် လှည့်ကြည့်လာသည်။နေနဲ့ချမ်း shopping mall တစ်ခုထဲ ဈေးဝယ်ရောက်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။
"နို့သောက်မှ အားရှိမှာလေ...ဘေဘီ့က ပဲနို့သောက်...မောင်က ဘေဘီ့နို့သောက်မယ်"
နေက ချမ်း ကိုပြုံးစစဖြင့် စိုက်ကြည့်ရင်းရွှတ်နောက်နောက်ပြောလာတော့ ချမ်းလက်က နေ့ပခုံးထံ ဖြန်းခနဲရောက်သွားသည်။
"မောင်နော်..လူကြားထဲ စကားပြောဆင်ခြင်"
ချမ်းတို့လို ဟိုဒီလျှောက်ကြည့်နေသည့် ဈေးဝယ်သူတချိူ့ရှိတာကြောင့် ချမ်း ကြားသွားမည်စိုးရိမ်ကာ လက်ဆကပြင်းသွားသည်။
"အာ့!..ဘေဘီကွာ ရပြီးမှ မောင့်ကိုအနိုင်ကျင့်လာတယ်နော်"
နေက နာကျင်သွားဟန်လုပ်ကာ မျက်နှာရှုံ့လျက်ပြောတော့ ချမ်းက မျက်လုံးဝိုင်းလေးဖြင့် နေ့ပခုံးကိုပြန်လည်ပွတ်သပ်ပေးကာ....
"အရမ်း နာသွားတာလား"
"အင်း....အာဘွားပေးမှ ပျောက်မယ်ထင်တယ်"
"မောင်နော်...ချမ်းကတကယ်နာသွားတာလားလို့"
ထိုစဉ်.......
"ချမ်း"
ခေါ်သံကြောင့် နေနဲ့ချမ်းရဲ့အကြည့်တွေက ထိုအသံပိုင်ရှင်ထံ ရောက်သည်။မြင်လိုက်ရသူကြောင့် ချမ်း လန့်ကာ မျက်လုံးလေးပြူးသည်။ဦးဇင်ရော်လတ်က ရွေးကြည့်နေသည် fastfoodတွေကိုပြန်ချကာ တွန်းလှည်းတွန်းပြီး ချမ်း တို့နားလျှောက်လာသည်။ချမ်း ထိတ်လန့်သွားသည်မို့ နေ့လက်ကိုဆုပ်ကိုင်လာသည်။မျက်နှာချင်းဆိုင်တွေ့သည်မို့ ရှောင်လွှဲသွား၍လည်းမကောင်းပေ။
ဇင်ရော်လတ်က ချမ်းတို့နားရောက်လာကာ အံ့ဩသလိုကြည့်သည်။
"ချမ်း....ဩစီ မသွားဖြစ်ဘူးလား"
ချမ်းကိုကြည့်ကာ အံဩသလိုမေးလာတော့ နေ က.....
"မသွားဖြစ်လို့ ဒီမှာတွေ့တာပေါ့"
နေ့ရဲ့ဘုကလန့်စကားကြောင့် ဇင်ရော်လတ်မျက်နှာကွက်ခနဲပျက်သည်။အမှန်အတိုင်း ပြောရရင် နေ ဒီလူကိုလုံးဝအမြင်မကြည်ပေ။အမြင်မကြည်သည့် အဓိကအကြောင်းရင်းက ဒီလူ ချမ်းကိုသဘောကျနေ၍ ဖြစ်သည်။ဒီလူက ကြည့်ကောင်းပြီး လူကြီးဆန်ကာ အရာရာပြီးပြည့်စုံသည်မို့ ချမ်း စိတ်ယိုင်သွားမှာစိုးသည်။ချမ်း အချစ်တွေကိုစော်ကားသလို ဖြစ်နေမှန်းသိပေမဲ့ နေ နည်းနည်းစိုးထိတ်မိတာတော့ အမှန်။
"မင်းထက်အသက်ကြီးတဲ့သူကိုစကားပြောတာဆင်ခြင်သင့်တယ်"
"အကြီးဖြစ်ပြီး အကြီးလိုအသိစိတ်မရှိရင်တော့ ဆင်ခြင်ဖို့မလိုဘူးထင်တယ်"
နေ့စကားကြောင့် ဦးဇင်ရော်လတ် မျက်နှာ နီရဲသွားသည်။
"မင်း!!"
"မောင်!"
တင်းတင်းမာမာအခြေအနေကြောင့် ချမ်း တားမြစ်သလို နေ့လက်ကိုတင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ကာခေါ်သည်။
"မောင်!ချမ်းတို့ ပြန်ရအောင်နော်.....ဟို ကျွန်တော် တောင်းပါတယ်"
ချမ်းက ဦးဇင်ရော်လတ်ကို တောင်းပန်စကားဆိုပြီး ဈေးဆက်မဝယ်တော့ပဲ နေ့ လက်မောင်းကြီးကို ဆွဲခေါ်ကာအမြန်ထွက်လာသည်။
"ဘေဘီက ဘာကိစ်စတောင်းပန်တာလည်း"
နေ့ မျက်နှာက အခုချိန်ထိတင်းမာဆဲဖြစ်သည်။
"ကိုယ့်ဘက်က မှားလို့ တောင်းပန်တာပေါ့ မောင်ရယ်...အလိုလိုနေရင်းဘာလို့ ရန်သွားစရတာလဲ"
"မောင်မှားတယ်လို့ ပြောချင်တာလား....မင်းကိုကြိုက်နေတဲ့ အဲဒီကောင်ကို ကိုယ်ကရန်မစလို့ ဖက်လှဲတကင်းနှုတ်ဆက်ရမှာလား"
နေက ချမ်းစကားကြောင့် ဒေါသထွက်ကာရှူးရှူးရှားရှားထဖြစ်သည်။ဒေါသတကြီး နေ့ပုံစံကြောင့် ချမ်း ဝမ်းနည်းကာ နေ့ကိုမျက်လုံးဝိုင်းလေးဖြင့် မော့ကြည့်လာရင်း......
"ချမ်းက မောင့်အတွက်ပြောနေတာ....အလိုလိုနေရင်း မောင် ရန်များနေမှာစိုးလို့ ပြီးတော့ သူကြိုက်တာ ချမ်း ကြိုက်နေတာမှမဟုတ်ဘဲ...မောင် ဒေါသထွက်စရာမလိုပါဘူး"
"ကိုယ့်မိန်းမ ကို တခြားသူလာကြိုက်နေတာ မောင်က ဒေါသမထွက်ရဘူးပေါ့...ဟုတ်လား..ဟိုကောင်က ကိုယ့်ထက်အစစအရာရာသာတဲ့ကောင်....တစ်ချိန်ချိန်ကျ မင်း..စိတ်ယိုင်သွားရင် .…...."
"မောင်!!"
ချမ်း က မျက်ရည်ဝိုင်းနေသည့်မျက်လုံးလေးတွေဖြင့် နေ့ကိုမယုံနိုင်သလို ကြည့်သည်။မောင်က သူ့ကိုမယုံဘူး။သူ့မိဘ၊အသိုင်းအဝိုင်းတွေကို စွန့်လွှတ်ပြီး မောင့်နောက်ကို လိုက်ခဲ့တာတောင် မောင်ကသူ့ကိုမယုံသေးဘူးလား။မောင့်ကိုချစ်သည့် သူ့အချစ်တွေကို မောင် နှိမ့်ချစော်ကားရက်တယ်။
အသံတိတ် မျက်ရည်တွေတလိမ့်လိမ့်စီးကျလာသည့် ချမ်းကိုမြင်တော့ နေ သူ့စကားမှားသွားမှန်းသတိရကာ....
"မဟုတ်ဘူး...ဘေဘီ...မောင်ပြောတာ အဲလိုမဟုတ်........"
"ပြန်ရအောင်"
ချမ်းက မျက်ရည်သုတ်ကာ ခပ်တောင့်တောင့်လေးဆိုသည်။ချမ်းက စိတ်အဆင်မပြေဖြစ်နေချိန်ဆို ဘာစကားမှမပြောချင်ဘဲ တစ်ယောက်တည်း သီးသန့်နေတတ်တာမျိူးဖြစ်သည်။ဒီအချိန် ချမ်း မောင်နဲ့ဆက်ပြီး စကားမပြောချင်ပေ။ချမ်းက ပြောပြီး ရှေ့ကထွက်သွားပြီဖြစ်သည်။ဘာမှလည်း မဝယ်ဖြစ်လိုက်ပေ။နေ ချမ်း နောက်မှ အမြန်လိုက်လာကာ.....
"ဘေဘီ...အဲလိုမနေပါနဲ့ကွာ...မောင့် စကား မှားသွားပါတယ်...တောင်းပန်ပါတယ်နော်...ဘေဘီနော်"
နေက တတွတ်တွတ်တောင်းပန်စကားဆိုသည်။ချမ်း သူ့ကိုစိတ်ဆိုးမှာ နေ ကြောက်သည်။ချမ်း သူ့ကိုစိတ်ကုန်သွားမှာကို နေ ကြောက်လှပါသည်။
"မောင် ထင်တဲ့အတိုင်းမောင်ပြောတာပဲ...မောင် မမှားပါဘူး...အဲတာကြောင့် တောင်းပန်စကားထပ်မဆိုပါနဲ့"
ချမ်းက ခပ်တည်တည်မျက်နှာထားလေးဖြင့်ပင်ဆိုသည်။
"ဘေဘီ"
ချမ်း မျက်နှာတည်လေးကိုမြင်လေ နေ မနေသာမထိုင်သာဖြစ်လေ။
"ကျွန်တော် ဘာမှ ထပ်မပြောချင်တော့ဘူး...ပြန်ရအောင်"
နှစ်ယောက်သား ဆိုင်ကယ်အတူစီးနေပေမဲ့ အရင်လိုနွေးထွေးမှုမရှိဘဲ တိတ်ဆိတ်လျက်။ချမ်း မောင်နဲ့အတူ လျှောက်လည်ကာစားချင်တာတွေ အကုန်လျှောက်စားပစ်မည် ဟူသော အတွေးလေးက လေထဲကျန်နေခဲ့သည်။ချမ်း မောင့်ဆိုင်ကယ်နောက်က တိတ်တဆိတ်လိုက်ပါလာရင်း မျက်ရည်တွေက အလိုက်မသိစီးကျနေသည်။မောင်နဲ့ပတ်သက်လျှင် ခံစားလွယ်လွန်းသည့် သူ နှလုံးသားကို ချမ်း တကယ်အလိုမကျပေ။
8171words.
<<<<<>>>>>>
နည်းနည်းပါးပါးလေး ခါးပြီး အချိူ တွေပြန်ကျွေးမှာမို့ ခါးတယ်ဆိုပြီး ကိုယ့်ကိုမဆူကြပါနဲ့လို့😁
(မုန်တိုင်းလေး စလာပြီ)
"အ!...ဟင့္"
"ဟာ့...."
ေန႔အေပၚမွ ထိုင္ကာ လႈပ္ရွားေနသည့္ ခ်မ္း ရဲ႕ေကြ႕ေကာက္ေၾကာင္းေပၚေနေသာ ခန္ဓာကိုယ္ေလးက ျခင္ေထာင္ပါးပါးမွာ အရိပ္ထင္ဟပ္လ်က္။ညည္းညဴသံအခ်ိဴ႕၊အသားခ်င္း ႐ိုက္ခတ္သံ အခ်ိဴ႕က တဲငယ္ေလးထဲ ေပၚထြက္ေနသည္။ေနနဲ႔ခ်မ္း ကိုမ်ိဴးတို႔ ႏြားတင္းကုပ္ထဲ ေရာက္ရွိေနျခင္းျဖစ္သည္။ႏြားတင္းကုပ္ဟုဆိုေသာ္လည္း ႏြားစာအျဖစ္သိုေလွာင္ထားသည့္ ေကာက္႐ိုး၊ပဲေမွာ္ေတြ ကုန္သြားသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီျဖစ္၍ ေျခတံရွည္တဲေလးက သန႔္ရွင္းသပ္ရပ္ေနသည္။
ေန႔လည္ေန႔ခင္း ဆို ဒီေျခတံရွည္တဲေလးက ေလသာတတ္သည္ျဖစ္၍ ေန႔လည္ေန႔ခင္းတေရးတေမာ အိပ္ရန္ မေနာ္က ရွင္းလင္းကာ ဖ်ားခင္းထားမို႔ ေနနဲ႔ခ်မ္းအတြက္ အဆင္သင့္ျဖစ္သြားသည္။အိမ္ေလးထဲပူသည္ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ ဒီႏြားတင္းကုပ္ေလးထဲေရာက္လာကာ ႏွစ္ေယာက္သား ကဲေနၾကေတာ့သည္။
"အ!...ဟင့္!..ေမာင္"
ခ်မ္း ေမာင့္ သေဘာအတိုင္း ေမာင့္ေပၚမွာ ထိုင္ကာ လႈပ္ရွားေပးေနရသည္မွာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၿပီမို႔ အားအင္ေလ်ာ့ကာ ေႏွးေကြးလာရသည္။ေန က အားမရသလို ခ်မ္း ခါးက်င္က်င္ေလးကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ေအာက္မွလႈပ္ရွားလာသည္။
"shit!..ေႏြးေနတာပဲ"
"ဟင့္!..ေမာင္"
ေန႔ကိုယ္ေပၚမွ ခ်မ္း ကိုယ္လုံးေလးက နီရဲတြတ္ေနသလို သာယာမႈစြန္းထင္းေနေသာ မ်က္ႏွာေလးက ေခြၽးေတြစို႔လ်က္။ေန ေအာက္ကလႈပ္ရွားေနရင္းအား မရစြာ ခ်မ္း ကိုယ္လုံးေလးကို သူ႔ကိုယ္ေအာက္ပို႔ကာ ေခါင္းအုံးေပၚလွဲေစသည္။သြယ္စပ္ထားေသာ ေနရာက ကြဲကြာသြားျခင္းမရွိ။ေနက ခ်မ္း ေျခေထာက္ျဖဴျဖဴေလးႏွစ္ဖက္ကို သူ႔တံေတာင္ေကြးျဖင့္ မတင္ထားၿပီး ခ်မ္း ႏႈတ္ခမ္းေလးကို စုပ္ယူသည္။
နမ္းေနရင္း ေန လႈပ္ရွားမႈေတြကိုျပန္လည္စတင္သည္။တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ဆိုသလို ထိထိမိမိလႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ခ်မ္း ေန႔ အနမ္းေတြကိုေတာင္ ျပန္လည္မတုံ႔ျပန္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ မခံႏိုင္သလို ေန႔ ႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္ယူလာသည္။
"အာ့....ဟာ!!"
အတန္ၾကာ အားႀကိဳးမာန္တက္ ခ်စ္ပြဲဝင္ေနၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေယာက္စလုံးၿပီးဆုံးသြားရသည္။ခ်မ္း အတြင္းထဲ စိမ့္ဝင္လာသည့္ ေမာင့္ အခ်စ္ရည္ေတြကို မ်က္လုံးေလး မွိတ္ေနရင္းမွ ခံစားမိသည္။ေနက ခ်မ္း ေဘးမွ ဝင္လွဲလာရင္း ခ်မ္းကိုယ္ေလးကိုရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းသည္။
"ေဘဘီ...ေမာင့္အတြက္ ကေလးေလးေမြးေပး"
ေန႔စကားေၾကာင့္ ခ်မ္း ႏြမ္းနယ္ေနသည့္ၾကားမွ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးၿပဳံးသည္။
"ေမာင္က အသက္ငယ္ေသးတယ္ေလ....ကေလး အေဖ ျဖစ္ခ်င္ေနၿပီလား"
"ဒီအသက္ငယ္တာပဲ လာထိခိုက္ေနတယ္ကြာ....အသက္ငယ္ေပမဲ့ ေမာင္မငယ္တာ ေဘဘီအသိဆုံးမလား"
"ေမာင္ကလည္း..."
ေန႔စကားေၾကာင့္ ခ်မ္း မ်က္ႏွာေလးရဲသည္။ ေမာင္ က သူ႔အသက္ငယ္ေၾကာင္းေျပာရင္တကယ္မႀကိဳက္ေပ။
"ေမာင္ကလည္းမေနနဲ႔ ကေလးေလးေမြးေပး အဲဒါမွ ေမာင္တို႔ကို သူတို႔အလြယ္တကူခြဲလို႔မရမွာ"
"အင္း...ေမာင့္သေဘာ"
ခ်မ္းက ေန႔ရင္ခြင္ထဲေခါင္းေလးတိုးဝင္ကာ ေန႔ခါးကိုတင္းတင္းတိုးဖက္ရင္းဆိုသည္။
"အဲဒါဆို ေမာင္တို႔ ကေလးေလးရေအာင္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္ႀကိဳးစားၾကမလား"
ေန႔က ရင္ခြင္ထဲက ခ်မ္းကိုၿပဳံးစိစိၾကည့္ရင္းေျပာသည္။
"ေမာင္ေနာ္...ကဲမေနနဲ႔ ခ်မ္း မနက္ျဖန္ဆိုင္ကယ္စီးရအုံးမွာ ထပ္လုပ္ရင္ ခ်မ္း ထိုင္ႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး "
ေန႔ စကားေၾကာင့္ ခ်မ္းက ေန႔ကိုမေက်မနပ္ေလးၾကည့္ကာ စူပုပ္ပုပ္ေလးဆိုေတာ့ ေန အသည္းယားစြာ ခ်မ္း ပါးေလးကို႐ႊတ္ခနဲနမ္းသည္။
"ဟုတ္ပါၿပီကြာ.....အဲတာဆိုလည္း ျပန္လာမွာေပါ့ေနာ္"
"ေမာင္!!"
"ဟား..ဟား..ေမာင္က စတာပါဗ်ာ...စိတ္ေလွ်ာ့ပါ ေမာင့္ေဘဘီေလးရဲ႕"
ခ်မ္း ေအာ္သံစူးစူးေလးထြက္လာေတာ့ ေနက ခ်မ္းကိုယ္လုံးေလးတင္းတင္းေပြ႕ဖက္ရင္း တဟားဟားေအာ္ရယ္သည္။ႏွစ္ေယာက္စလုံးဇာ ျခင္ေထာင္ပါးထဲအဝတ္ဗလာနဲ႔ ပူးကပ္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ေအာက္ပိုင္းက ၿပီးဆုံးထားသည့္ အခ်စ္ရည္ေတြက ေစးကပ္ကပ္မို႔ ခ်မ္း ေနရသည္မွာ သက္ေတာင့္သက္သာမရွိေပ။
"ေမာင္....ခ်မ္း ကိုယ္လက္သန႔္ခ်င္တယ္"
"ေမာင္ ေရစိုဝတ္နဲ႔သုတ္ေပးမယ္...ေရသြားမေဆးနဲ႔ေတာ့"
"ဟုတ္"
ေနက လွဲေနရာမွထကာ ျခင္ေထာင္အျပင္ဘက္ထြက္သည္။ခြၽတ္ထားသည့္ ေဘာင္းဘီကို ေကာက္ဝတ္ရင္း အသင့္ယူထားသည့္ေရဇလုံထဲ ပုဝါပိုင္းေလးကို ႏွစ္ထည့္သည္။အခ်စ္တိုက္ပြဲဆင္ႏႊဲထားရသည္မို႔ ခ်မ္း ပင္ပန္းကာ အိပ္ခ်င္ေနၿပီျဖစ္သည္။ေအာက္ပိုင္းကို ထိေတြ႕ပြတ္သပ္လာသည့္ ခပ္ေအးေအးအထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ေမွးေတးေတးခ်မ္း မ်က္လုံးေလးအစုံ ျပန္ပြင့္လာသည္။ေနက သူ႔သြားကိုက္ရာတခ်ိဴ႕ရွိေနသည့္ ခ်မ္း ေပါင္တံေလးႏွစ္ဖက္နဲ႔၊ပန္းပြင့္ေလးတစ္ဝိုက္ ေပေနသည့္ အရည္ေတြကို ေရစိုဝတ္ျဖင့္ ဖြဖြသုတ္ေပးသည္။
"ေဘဘီ...အင္က်ီထဝတ္လိုက္အုံးေနာ္ "
ေန႔ စကားေၾကာင့္ ခ်မ္း လွဲေနရာမွ ကုန္း႐ုံးထလာသည္။ခြၽတ္ထားသည့္ တီရွပ္ပြပြေလးနဲ႔ ေဘာင္းဘီတိုေလးကို ဝတ္ၿပီးသည္နဲ႔ ခ်မ္း အိပ္ရာေပၚအျမန္ျပန္လွဲေတာ့သည္။သူ အိပ္ခ်င္ေနၿပီ။ေနက ေရဇလုံထဲက ေရေတြကိုေအာက္သြန္ခ်ၿပီး ပုဝါေလးကို တန္းမွာခါလွမ္းၿပီးမွ အင္က်ီေကာက္စြပ္ကာ ျခင္ေထာင္ထဲျပန္ဝင္လာသည္။ေဘးေစာင္းေလး အိပ္ေနသည့္ ခ်မ္း ကိုယ္ေလးကို ေန ေနာက္ကေပြ႕ဖက္လိုက္ရင္း....
"ေဘဘီ အိပ္ေနၿပီလား...."
"အင္း"
ခ်မ္းက အိပ္ခ်င္မူးတူးအသံေလးျဖင့္ျပန္ေျဖသည္။
"ေမာင္တို႔ ကေလးေလးနာမည္ စဥ္းစားၾကအုံးမလားလို႔"
ေန႔စကားေၾကာင့္ ခ်မ္း အိပ္ခ်င္ေနသည္ၾကားမွ ရယ္ခ်င္သြားရသည္။ခ်မ္း ဟိုဘက္လွည့္ေနရာမွ ေန႔ ဘက္ကိုေျပာင္းလွည့္လာကာ ေန႔ကိုျပန္လည္တင္းတင္းေပြ႕ဖက္လိုက္ရင္း....
"ေမာင္ကလည္း ကေလးေလးေတာင္မရွိေသးပဲနဲ႔ ရွိမွစဥ္းစားၾကတာေပါ့"
ခ်မ္း ေျပာေတာ့ ေန ကလက္ခံေခါင္းၿငိမ့္ရင္းအိပ္ခ်င္ေနသည္ ခ်မ္း ကို ေက်ာေလးပြတ္သပ္ေပးသည္။
"အင္း...အင္း အိပ္"
ေန႔ စကားေၾကာင့္ ခ်မ္း ေန႔ရင္ခြင္ထဲတိုးဝင္ကာ စိတ္ခ်လက္ခ်အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
<<<<<>>>>>
မနက္မိုးလင္းေတာ့ လင္းျမတ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ျပန္သြားသလို ေနနဲ႔ခ်မ္းလည္း ဆိုင္ကယ္တစ္စီးျဖင့္ အဘြားရွိရာ ေဆး႐ုံသို႔ေရာက္လာၾကသည္။ေဆး႐ုံထဲ ဝင္လိုက္သည္နဲ႔ ခ်မ္းက ေန႔လက္ျပန္ဆြဲကာ ရပ္တန္ေစလိုက္ရင္း.....
"ေမာင္ ခ်မ္း အဘြားကိုလိုက္ေတြ႕လိုမျဖစ္ဖူးထင္တယ္"
"အင္း...ေဘဘီ ဒီနားမွာထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္....ေမာင္ ခ်က္ခ်င္းျပန္လာမယ္ေနာ္ ဘယ္မွမသြားနဲ႔"
အနားရွိခုံတန္းတြင္ ခ်မ္းကိုဝင္ထိုင္ေစရင္း ေန ကစိတ္မခ်သလိုမွာၾကားသည္။
"ခ်မ္း ဘယ္မွမသြားပါဘူး ေမာင္ရဲ႕...ဒီမွာပဲ ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္...ေမာင္ အဘြားနဲ႔ ေအးေဆးေတြ႕ၿပီးမွ ျပန္လာခဲ့"
"အင္း..တစ္ခုခုျဖစ္တာနဲ႔ ေမာင့္ကိုဖုန္းတန္းဆက္ေနာ္"
"ဟုတ္"
"ေမာင္ တန္းျပန္လာခဲ့မယ္"
ေနက ခ်မ္းကိုအထပ္ထပ္မွာၾကားၿပီးမွ ေဆး႐ုံထဲဆက္ဝင္သြားသည္။ခ်မ္း maskကိုတပ္ကာ လက္ထဲက ဖုန္းကိုပဲ ဘာရယ္မဟုတ္ ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ခ်မ္း ေဘးခုံတြင္ ခပ္လတ္လတ္အ႐ြယ္ အမ်ိဴးသမီးတစ္ဦး ရင္ခြင္ထဲရွိ လသားအ႐ြယ္ ကေလးေလးငိုေနသည္ကို ေခ်ာ့ျမႇဴေနသည္။ကေလးေလးက ျဖဴေဖြးကာ တုတ္တုတ္ခဲခဲေလးျဖင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္။သို႔ေပမဲ့ ဘာကိုသေဘာမက်သည္မသိ အေမျဖစ္သူရင္ခြင္ထဲ ေကာ့လန္ကာ ငိုေနသည္။
"ေဒၚထက္ထက္ႏိုင္ ေဆးဝင္ယူလို႔ရၿပီေနာ္"
nurseမေလးတစ္ေယာက္က ေအာ္ေျပာလာသည္။
"ဒီကေမာင္ေလး ခဏေလာက္ ခေလး ေခၚေပးထားပါ့လား...ခဏေလးပါ"
ခ်မ္း မ်က္လုံးဝိုင္းေလးျဖင့္ ဘာမွမေျပာႏိုင္ေသးခင္ ကေလးမိခင္က ကေလးကိုခ်မ္းရင္ခြင္ထဲ ထည့္ကာ လက္ကိုင္အိတ္ႀကီးေပြ႕ လ်က္ ကမန္းကတန္းေျပးသြားၿပီျဖစ္သည္။သူမကေလးငိုေနသည္ကို သူမ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ေနပုံပင္။ခ်မ္း မတတ္ႏိုင္ဘဲ ရင္ခြင္ထဲကေလးကို ေသခ်ာ ေပြ႕ပိုက္လိုက္ကာေခ်ာ့ရေတာ့သည္။
"ကြၽတ္စ္..ကြၽတ္စ္ လိမ္မာတယ္ေနာ္ ကေလးေလး မငိုရဘူး"
"အူဝဲ!!!အဲ"
ကေလးက ပိုသည္းကာ စူးခနဲေအာ္ငိုသည္။ခ်မ္း လန႔္ကာ မ်က္လုံးေလးျပဴးသည္။ဘာလို႔ အဲေလာက္ေတာင္ ငိုေနရတာလဲ။ခ်မ္း ကေလး ေက်ာျပင္ေလးကိုဖြဖြပုတ္ကာ ေခ်ာတတ္သလို ေခ်ာ့ေတာ့လည္းကေလးက ငိုေကာင္းတုန္းျဖစ္သည္။ခ်မ္း မထိုင္ႏိုင္ေတာ့ ဟိုဒီေလွ်ာက္ကာ ကေလးကို ေခ်ာ့သည္။အတန္ၾကာေအာင္ ေအာ္ငိုၿပီးမွ ကေလးက ေမာကာ သူဘာသာသူသိပ္သြားၿပီး ခ်မ္း ပခုံးေပၚ လက္မေလးစုပ္လ်က္ ေမွးခနဲျဖစ္သည္။ထိုအခါမွ ခ်မ္း သက္ပ်င္းခ်ႏိုင္ကာ ေနရာမွာ အသာေလးျပန္ထိုင္ လိုက္သည္။ကေလးအေမျဖစ္သူကာခု အထိေပၚမလာေသးေပ။
"ေဘဘီ!!"
ေခၚသံနဲ႔အတူ ေန က ခ်မ္း နားျပန္ေရာက္လာသည္။
"ေမာင္..ေရာက္လာၿပီလား ျမန္လိုက္တာ..အဘြားနဲ႔ေအးေဆးေတြ႕ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး"
ခ်မ္း ရင္ခြင္ထဲေပြ႕ထားသည့္ကေလး ႏိုးသြားမည္စိုး၍ ေလသံေလးျဖင့္ေျပာသည္။
"ေဘဘီတစ္ေယာက္တည္း စိတ္မခ်လို႔ပါကြာ...အဘြားလည္းသက္သာေနပါၿပီ"
ေနက ခ်မ္းရင္ခြင္ထဲအရာေလးကို ေသခ်ာၾကည့္လာရင္း......
"ဘာေလးလဲ"
"ကေလးေလး ေလ ေမာင္"
"ေမာင္ ေျပာတာ အထီးေလးလား အမ ေလးလားလို႔"
ေန႔စကားေၾကာင့္ ခ်မ္း ကေလးေလးမ်က္ႏွာကိုငဲ့ေစာင္းၾကည့္သည္။ကေလးေလး မ်က္ေတာင္ရွည္ေလးေတြ စင္းခ်ကာ လက္မေလးစုပ္လ်က္ ခ်မ္း ပခုံးေပၚ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။လွပေသာ မ်က္ႏွာေသးေသးေလးက အထီးေလးလားအမေလးလားခြဲျခားမရေပ။
"အထီးေလးလို႔ထင္တာပဲ....ခ်မ္း လည္းေသခ်ာမသိဘူး"
"ခ်စ္စရာပဲ....ေမာင့္ကိုလည္း အဲလိုေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ေမြးေပး"
ေနက ကေလးေခါင္းေလးကို သူ႔လက္ဖဝါးႀကီးျဖင့္ ဖြဖြအုပ္ကိုင္ကာ ကေလးမ်က္ႏွာေလးကို ေသခ်ာၾကည့္ရင္းေျပာသည္။
"ေမာင္!ကေလးေခါင္းကို အဲလိုမကိုင္ရဘူးေလ"
ခ်မ္းက အလန႔္တၾကားေျပာရင္း ကေလးေခါင္းေပၚမွ ေန႔လက္ဖဝါးႀကီးကို အျမန္ဖယ္ခြာေစသည္။
"ေဆာရီး..ေမာင္ အသည္းယားသြားလို႔"
ထိုစဥ္ ကေလးမိခင္အစ္မႀကီးက အေျပးအလႊားျပန္ေရာက္လာသည္။ခ်မ္း လက္ထဲ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ကေလးေလးကို ျပန္ေျပာင္းယူရင္း.....
"ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္ ေမာင္ေလးရယ္...သားေလးက အရမ္းအငိုသန္ေတာ့ေလ ဆရာဝန္ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ေမာင္ေလးဆီထားခဲ့တာ....ေက်းဇူးပဲေနာ္ သိလား...သားေလးက အိပ္ေတာင္အိပ္သြားၿပီ"
ၿပဳံး႐ႊင္စြာျဖင့္ ခ်မ္းကိုေက်းဇူးတင္စကားဆိုသည္။
"ရပါတယ္ဗ်"
ခ်မ္းက ျပန္လည္ၿပဳံးျပရင္းဆိုသည္။
"ဒါနဲ႔....ဒီဘက္ကဘယ္သူ....."
ကေလးမိခင္အစ္မႀကီးက ေဖာ္ေ႐ြၿပီး စပ္စုတတ္ပုံေပၚကာ ခ်မ္းေဘးနားရပ္ေနေသာ ေန႔ကိုၾကည့္ၿပီးေျပာလာေတာ့ ေန ကခ်မ္း ပခုံးေလးကို သိုင္းဖက္ကာ ၿပဳံးျပရင္း.....
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ လက္ထပ္ထားတာပါ"
"ဟယ္!!လက္..လက္ထပ္ထားတာ"
အစ္မႀကီးက မ်က္လုံးျပဴးကာ အလန႔္တၾကားဟယ္ခနဲထေအာ္ေတာ့ ကေလးက ႏိုးလာကာ ေအာ္ငိုျပန္ေတာ့သည္။
"ဟုတ္ပါတယ္..ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ခြင့္ျပဳပါအုံး"
ေန ကေျပာၿပီး ခ်မ္း လက္ေလးကိုဆုပ္ကိုင္ကာ ထြက္သြားဖို႔ျပင္လွ်င္....
"ခဏေလး..ဒီက ေမာင္ေလးက ေဒၚဝါဝါၫြန႔္...ေဒၚဝါဝါၫြန႔္ ေျမးမဟုတ္လား..ေန..ေန.. ဘာဆိုလားပဲ"
အစ္မႀကီးက ကေလးငိုေနသည္ကိုပဲ အာ႐ုံမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ေန႔ကိုၾကည့္ကာ အေလာတႀကီး ေမးသည္။
"အစ္မ....လူမွားေနၿပီ ထင္တယ္ ခြင့္ျပဳပါအုံး"
ေနက ေျပာၿပီး ခ်မ္း ပခုံးေလးကိုသိုင္းဖက္ကာ ႏွစ္ေယာက္သား ထိုအစ္မႀကီးေရွ႕မွအျမန္ ထြက္လာၾကသည္။
"ဟုတ္ပါတယ္...ေဒၚဝါဝါၫြန႔္ေျမးပါ...အဲလိုဆံပင္ပုံစံနဲ႔အရပ္ရွည္ရွည္.....ပုံ..ပုံ႐ိုက္ရမယ္...သားေလးရဲ႕ မငိုပါနဲ႔အုံးဟဲ့"
ကေလးမိခင္အမ်ိဴးသမီးက အသံစူးစူးျဖင့္ေအာ္ငိုေနသည့္သားျဖစ္သူအားဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ေသးပဲ ပခုံးတြင္ လြယ္ထားသည့္ လက္ကိုင္အိတ္ႀကီးထဲမွ ဖုန္းကို လက္တစ္ျဖင့္ႏိုက္ယူကာ ကေလးေပြ႕ပိုက္ရင္းပင္ ထြက္သြားသည့္ ေက်ာျပင္ႏွစ္ခုကို အမိအရ႐ိုက္ယူသည္။
"ေစာေစာစီးစီး မ႐ိုက္မိတာရင္နာလိုက္တယ္ဟယ္"
အမ်ိဴးသမီးက ေဝေဝဝါးဝါး႐ိုက္ယူမိလိုက္သည့္ ေနာက္ေက်ာပုံကို ၾကည့္ရင္း ေနာင္တရစြာဆိုသည္။ထို႔ေနာက္ ကေလးကိုေသခ်ာျပင္ပိုက္ကာ ငိုေနသည့္ပါးစပ္ေလးထဲ ခ်ိဴလိမ္ေလးထည့္လိုက္ေတာ့ ကေလးက ငိုသံျဖည္းျဖည္းတိတ္သြားကာ မဲ့မဲ့ေလးျဖင့္ ပါးစပ္ထဲက ခ်ိဴလိမ္ေလးကိုစုပ္ေနေတာ့သည္။အမ်ိဴးသမီးက ေဆး႐ုံထဲက ထြက္လာရင္း တစ္ေနရာရာကိုဖုန္းေခၚသည္။
"မဂ္လာပါ သူေဌး..ေနေကာင္းရဲ႕လား"
အမ်ိဴးသမီးအသံက တက္ႂကြကာ ခ်ိဴသာ
ေနသည္။
"......."
"စိတ္ေလွ်ာ့ပါ သူေဌးရဲ႕...ထက္ သတင္းအႀကီးႀကီးတစ္ခု ရထားတယ္....သူေဌးလုံးဝ စိတ္ေက်နပ္ေစရမယ္...သိလား.."
"................."
အမ်ိဴးသမီးက တက္ၾကစြာဖုန္းေျပာေနၿပီး ရပ္လာသည့္ တက္ကစီတစ္စီးေပၚတက္သြားေတာ့သည္။
<<<<<>>>>>>
"ေဘဘီ ႏို႔ဝယ္သင့္တယ္"
ေနက တြန္းလွည္းတြန္းေနရင္း ေျပာေတာ့ ခ်မ္းက ေန႔ ဘက္ လွည့္ၾကည့္လာသည္။ေနနဲ႔ခ်မ္း shopping mall တစ္ခုထဲ ေဈးဝယ္ေရာက္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။
"ႏို႔ေသာက္မွ အားရွိမွာေလ...ေဘဘီ့က ပဲႏို႔ေသာက္...ေမာင္က ေဘဘီ့ႏို႔ေသာက္မယ္"
ေနက ခ်မ္း ကိုၿပဳံးစစျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ရင္း႐ႊတ္ေနာက္ေနာက္ေျပာလာေတာ့ ခ်မ္းလက္က ေန႔ပခုံးထံ ျဖန္းခနဲေရာက္သြားသည္။
"ေမာင္ေနာ္..လူၾကားထဲ စကားေျပာဆင္ျခင္"
ခ်မ္းတို႔လို ဟိုဒီေလွ်ာက္ၾကည့္ေနသည့္ ေဈးဝယ္သူတခ်ိဴ႕ရွိတာေၾကာင့္ ခ်မ္း ၾကားသြားမည္စိုးရိမ္ကာ လက္ဆကျပင္းသြားသည္။
"အာ့!..ေဘဘီကြာ ရၿပီးမွ ေမာင့္ကိုအႏိုင္က်င့္လာတယ္ေနာ္"
ေနက နာက်င္သြားဟန္လုပ္ကာ မ်က္ႏွာရႈံ႕လ်က္ေျပာေတာ့ ခ်မ္းက မ်က္လုံးဝိုင္းေလးျဖင့္ ေန႔ပခုံးကိုျပန္လည္ပြတ္သပ္ေပးကာ....
"အရမ္း နာသြားတာလား"
"အင္း....အာဘြားေပးမွ ေပ်ာက္မယ္ထင္တယ္"
"ေမာင္ေနာ္...ခ်မ္းကတကယ္နာသြားတာလားလို႔"
ထိုစဥ္.......
"ခ်မ္း"
ေခၚသံေၾကာင့္ ေနနဲ႔ခ်မ္းရဲ႕အၾကည့္ေတြက ထိုအသံပိုင္ရွင္ထံ ေရာက္သည္။ျမင္လိုက္ရသူေၾကာင့္ ခ်မ္း လန႔္ကာ မ်က္လုံးေလးျပဴးသည္။ဦးဇင္ေရာ္လတ္က ေ႐ြးၾကည့္ေနသည္ fastfoodေတြကိုျပန္ခ်ကာ တြန္းလွည္းတြန္းၿပီး ခ်မ္း တို႔နားေလွ်ာက္လာသည္။ခ်မ္း ထိတ္လန႔္သြားသည္မို႔ ေန႔လက္ကိုဆုပ္ကိုင္လာသည္။မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႕သည္မို႔ ေရွာင္လႊဲသြား၍လည္းမေကာင္းေပ။
ဇင္ေရာ္လတ္က ခ်မ္းတို႔နားေရာက္လာကာ အံ့ဩသလိုၾကည့္သည္။
"ခ်မ္း....ဩစီ မသြားျဖစ္ဘူးလား"
ခ်မ္းကိုၾကည့္ကာ အံဩသလိုေမးလာေတာ့ ေန က.....
"မသြားျဖစ္လို႔ ဒီမွာေတြ႕တာေပါ့"
ေန႔ရဲ႕ဘုကလန႔္စကားေၾကာင့္ ဇင္ေရာ္လတ္မ်က္ႏွာကြက္ခနဲပ်က္သည္။အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ ေန ဒီလူကိုလုံးဝအျမင္မၾကည္ေပ။အျမင္မၾကည္သည့္ အဓိကအေၾကာင္းရင္းက ဒီလူ ခ်မ္းကိုသေဘာက်ေန၍ ျဖစ္သည္။ဒီလူက ၾကည့္ေကာင္းၿပီး လူႀကီးဆန္ကာ အရာရာၿပီးျပည့္စုံသည္မို႔ ခ်မ္း စိတ္ယိုင္သြားမွာစိုးသည္။ခ်မ္း အခ်စ္ေတြကိုေစာ္ကားသလို ျဖစ္ေနမွန္းသိေပမဲ့ ေန နည္းနည္းစိုးထိတ္မိတာေတာ့ အမွန္။
"မင္းထက္အသက္ႀကီးတဲ့သူကိုစကားေျပာတာဆင္ျခင္သင့္တယ္"
"အႀကီးျဖစ္ၿပီး အႀကီးလိုအသိစိတ္မရွိရင္ေတာ့ ဆင္ျခင္ဖို႔မလိုဘူးထင္တယ္"
ေန႔စကားေၾကာင့္ ဦးဇင္ေရာ္လတ္ မ်က္ႏွာ နီရဲသြားသည္။
"မင္း!!"
"ေမာင္!"
တင္းတင္းမာမာအေျခအေနေၾကာင့္ ခ်မ္း တားျမစ္သလို ေန႔လက္ကိုတင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ကာေခၚသည္။
"ေမာင္!ခ်မ္းတို႔ ျပန္ရေအာင္ေနာ္.....ဟို ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္းပါတယ္"
ခ်မ္းက ဦးဇင္ေရာ္လတ္ကို ေတာင္းပန္စကားဆိုၿပီး ေဈးဆက္မဝယ္ေတာ့ပဲ ေန႔ လက္ေမာင္းႀကီးကို ဆြဲေခၚကာအျမန္ထြက္လာသည္။
"ေဘဘီက ဘာကိစ္စေတာင္းပန္တာလည္း"
ေန႔ မ်က္ႏွာက အခုခ်ိန္ထိတင္းမာဆဲျဖစ္သည္။
"ကိုယ့္ဘက္က မွားလို႔ ေတာင္းပန္တာေပါ့ ေမာင္ရယ္...အလိုလိုေနရင္းဘာလို႔ ရန္သြားစရတာလဲ"
"ေမာင္မွားတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာလား....မင္းကိုႀကိဳက္ေနတဲ့ အဲဒီေကာင္ကို ကိုယ္ကရန္မစလို႔ ဖက္လွဲတကင္းႏႈတ္ဆက္ရမွာလား"
ေနက ခ်မ္းစကားေၾကာင့္ ေဒါသထြက္ကာရႉးရႉးရွားရွားထျဖစ္သည္။ေဒါသတႀကီး ေန႔ပုံစံေၾကာင့္ ခ်မ္း ဝမ္းနည္းကာ ေန႔ကိုမ်က္လုံးဝိုင္းေလးျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္လာရင္း......
"ခ်မ္းက ေမာင့္အတြက္ေျပာေနတာ....အလိုလိုေနရင္း ေမာင္ ရန္မ်ားေနမွာစိုးလို႔ ၿပီးေတာ့ သူႀကိဳက္တာ ခ်မ္း ႀကိဳက္ေနတာမွမဟုတ္ဘဲ...ေမာင္ ေဒါသထြက္စရာမလိုပါဘူး"
"ကိုယ့္မိန္းမ ကို တျခားသူလာႀကိဳက္ေနတာ ေမာင္က ေဒါသမထြက္ရဘူးေပါ့...ဟုတ္လား..ဟိုေကာင္က ကိုယ့္ထက္အစစအရာရာသာတဲ့ေကာင္....တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္က် မင္း..စိတ္ယိုင္သြားရင္ .…...."
"ေမာင္!!"
ခ်မ္း က မ်က္ရည္ဝိုင္းေနသည့္မ်က္လုံးေလးေတြျဖင့္ ေန႔ကိုမယုံႏိုင္သလို ၾကည့္သည္။ေမာင္က သူ႔ကိုမယုံဘူး။သူ႔မိဘ၊အသိုင္းအဝိုင္းေတြကို စြန႔္လႊတ္ၿပီး ေမာင့္ေနာက္ကို လိုက္ခဲ့တာေတာင္ ေမာင္ကသူ႔ကိုမယုံေသးဘူးလား။ေမာင့္ကိုခ်စ္သည့္ သူ႔အခ်စ္ေတြကို ေမာင္ ႏွိမ့္ခ်ေစာ္ကားရက္တယ္။
အသံတိတ္ မ်က္ရည္ေတြတလိမ့္လိမ့္စီးက်လာသည့္ ခ်မ္းကိုျမင္ေတာ့ ေန သူ႔စကားမွားသြားမွန္းသတိရကာ....
"မဟုတ္ဘူး...ေဘဘီ...ေမာင္ေျပာတာ အဲလိုမဟုတ္........"
"ျပန္ရေအာင္"
ခ်မ္းက မ်က္ရည္သုတ္ကာ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ေလးဆိုသည္။ခ်မ္းက စိတ္အဆင္မေျပျဖစ္ေနခ်ိန္ဆို ဘာစကားမွမေျပာခ်င္ဘဲ တစ္ေယာက္တည္း သီးသန႔္ေနတတ္တာမ်ိဴးျဖစ္သည္။ဒီအခ်ိန္ ခ်မ္း ေမာင္နဲ႔ဆက္ၿပီး စကားမေျပာခ်င္ေပ။ခ်မ္းက ေျပာၿပီး ေရွ႕ကထြက္သြားၿပီျဖစ္သည္။ဘာမွလည္း မဝယ္ျဖစ္လိုက္ေပ။ေန ခ်မ္း ေနာက္မွ အျမန္လိုက္လာကာ.....
"ေဘဘီ...အဲလိုမေနပါနဲ႔ကြာ...ေမာင့္ စကား မွားသြားပါတယ္...ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္...ေဘဘီေနာ္"
ေနက တတြတ္တြတ္ေတာင္းပန္စကားဆိုသည္။ခ်မ္း သူ႔ကိုစိတ္ဆိုးမွာ ေန ေၾကာက္သည္။ခ်မ္း သူ႔ကိုစိတ္ကုန္သြားမွာကို ေန ေၾကာက္လွပါသည္။
"ေမာင္ ထင္တဲ့အတိုင္းေမာင္ေျပာတာပဲ...ေမာင္ မမွားပါဘူး...အဲတာေၾကာင့္ ေတာင္းပန္စကားထပ္မဆိုပါနဲ႔"
ခ်မ္းက ခပ္တည္တည္မ်က္ႏွာထားေလးျဖင့္ပင္ဆိုသည္။
"ေဘဘီ"
ခ်မ္း မ်က္ႏွာတည္ေလးကိုျမင္ေလ ေန မေနသာမထိုင္သာျဖစ္ေလ။
"ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွ ထပ္မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး...ျပန္ရေအာင္"
ႏွစ္ေယာက္သား ဆိုင္ကယ္အတူစီးေနေပမဲ့ အရင္လိုေႏြးေထြးမႈမရွိဘဲ တိတ္ဆိတ္လ်က္။ခ်မ္း ေမာင္နဲ႔အတူ ေလွ်ာက္လည္ကာစားခ်င္တာေတြ အကုန္ေလွ်ာက္စားပစ္မည္ ဟူေသာ အေတြးေလးက ေလထဲက်န္ေနခဲ့သည္။ခ်မ္း ေမာင့္ဆိုင္ကယ္ေနာက္က တိတ္တဆိတ္လိုက္ပါလာရင္း မ်က္ရည္ေတြက အလိုက္မသိစီးက်ေနသည္။ေမာင္နဲ႔ပတ္သက္လွ်င္ ခံစားလြယ္လြန္းသည့္ သူ ႏွလုံးသားကို ခ်မ္း တကယ္အလိုမက်ေပ။
8171words.
<<<<<>>>>>>
နည္းနည္းပါးပါးေလး ခါးၿပီး အခ်ိဴ ေတြျပန္ေကြၽးမွာမို႔ ခါးတယ္ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုမဆူၾကပါနဲ႔လို႔😁
(မုန္တိုင္းေလး စလာၿပီ)